12
Keaton stak zijn hand langzaam naar haar uit tot hij zachtjes
met zijn gekromde wijsvinger over Ruby's kin kon strijken. Eén.
twee, drie keer. Hij genoot van haar warme, zijdezachte huid.
'Er, eh... Er zit iets op je, eh...' Zijn stem - en gedachten -
dwaalden af toen hij zijn vinger dichter naar haar mond bracht,
over haar onderlip heen, zijwaarts, langs haar kaaklijn. 'Ik, eh...
Ik. eh... Ik, eh...'
Keaton zocht geen servetje om het 'iets' weg te vegen, maar gleed
met zijn hand naar haar nek en pakte die vast. Langzaam trok hij
Ruby dichter naar zich toe. Hij boog zich voorover en streek
lichtjes met zijn lippen over haar wang. Ze sloot haar ogen en haar
adem ontsnapte met een whoesj aan haar longen. Ook Keaton slaakte
een diepe zucht toen hij haar warme adem langs zijn wang voelde,
haar zachte huid onder zijn mond. Toen streek hij opeens met zijn
lippen langs de hare, voorzichtig, behoedzaam, o zo langzaam, heen
en weer, heen... en... weer..., want eerst wilde hij een
voorproefje van haar hebben voor hij toetastte.
'O,' jammerde ze zacht toen zijn mond omhoog ging. En toen hij met
zijn lippen over haar jukbeen streek, zuchtte ze van overgave, wat
het vuurtje in hem alleen maar aanwakkerde.'O, god. O, hemel.
O...'
'Keaton, daar ben je dus!'
Na deze - luide - begroeting van Reynaldo sprong Keaton weg bij
Ruby alsof zij in brand stond en op het punt stond om hem mee te
slepen in het vuur. Eigenlijk was die gedachte niet ver bezijden de
waarheid. Als ze ook maar half zo fel brandde als hij op dat
moment, kon een spontane ontbranding niet lang op zich laten
wachten.
Goeie god, wat was er met hem aan de hand, vroeg hij zich af
terwijl hij nog snel drie stappen naar achteren deed. Hij bleef pas
staan toen hij met zijn heup tegen de tafelrand stootte. Hij keek
Ruby weer aan en kreeg onmiddellijk antwoord op zijn vraag. Haar
ogen waren groot, roestbruin en begerig, haar mond was vol, rijp en
krachtig. Haar jurk, met de kleur van zomerviooltjes, toonde elke
weelderige, overdadige welving van haar lichaam, als een
onweerstaanbare uitnodiging om op onderzoek uit te gaan. Haar
gezicht echter toonde onschuld, onervarenheid en onzekerheid. Samen
met de hartstocht en het genot die de rest van haar lichaam
beloofde, was dit een combinatie die geen enkele man kon
weerstaan.
Keaton kneep rijn ogen stijf dicht om het beeld uit te wissen, maar
ze zat al vooraan in rijn hersenen opgeslagen en hij vermoedde dat
ze daar nog heel, heel lang zou blijven zitten. Wat er met hem aan
de hand was, was Ruby Runyon. Zo eenvoudig was dat. Hoe hij ook
wenste dat hij de oesters de schuld kon geven, en de truffels, en
het feit dat alle etenswaren die Kurt had uitgestald een
overduidelijke seksuele implicatie hadden, Keaton wist dat hij daar
niet de verantwoordelijkheid kon leggen. Want geen afrodisiacum op
aarde was krachtig genoeg om een man zo van rijn stuk te brengen
zoals net met hem was gebeurd.
Nee, het was Ruby, alleen Ruby, die rijn recente eh...
'beoordelingsfout' was misschien wel een goede omschrijving van
rijn reactie, teweeg had gebracht Hoewel 'vleselijke lust'
misschien toepasselijker was. Onwillekeurig deed Keaton zijn ogen
weer open en hij merkte, weinig verrassend, dat rijn aandacht
meteen weer op Ruby gericht was. Hij zag dat ze nog steeds heel
veel leek op een vrouw die maar zo'n klein beetje verwijderd was
van een oorverdovend orga...
Niet aan denken, niet aan denken, niet aan denken, niet aan denken,
zei hij krachtig tegen zichzelf. En hij voegde daar. terwijl hij
rijn ogen nog steeds niet van haar kon afhouden, een ander streng
bevel aan toe: Niet aankijken, niet aankijken, niet aankijken. Met
herculische krachten slaagde hij erin om de andere kant uit te
kijken. Helaas kwam daardoor Reynaldo in zijn blikveld, die hij
totaal vergeten was. De prins had natuurlijk gezien wat er aan de
hand was toen hij op het dek was verschenen en hij vroeg zich
waarschijnlijk af waarom Keaton aan het zoenen was met deze feeks
die hij in Miami had opgepikt en zo graag wilde lozen.
Probeer daar maar eens achter te komen, dacht Keaton. Hij wist niet
zeker of deze gedachte voor Reynaldo of voor hemzelf was
bedoeld.
Aangezien de Mad Tryst aan het varen was, vereiste de prins geen
speciale kleding voor het diner, vandaar dat Keaton en Ruby zo
losjes gekleed waren. Het had Reynaldo er echter niet van
weerhouden om eruit te zien als een slechte versie van El vis
Presley. Zijn haar was naar achteren gekamd met meer gel dan de
gemiddelde cosmeticawinkel in voorraad heeft, en hij droeg een
citroengeel satijnen overhemd, met de knopen open helemaal tot
daar, en een scherpkleurige broek met wijde pijpen. Daar kwamen nog
tientallen gouden kettingen en armbanden bij en hij droeg ook nog -
Kraton schudde bedroefd het hoofd - goudkleurige sandalen.
Dan te bedenken dat de man voor het geheel waarschijnlijk duizenden
dollars had betaald, mijmerde hij, geld dat veel beter gestoken had
kunnen worden in het
Geef-Een-Slechtgekleed-Lid-Van-De-Koninklijke-Familie-
Fatsoenlijke-Kleren-Fonds. Ach ja. Het was Reynaldo's geld.
Opgeslagen op gemakkelijk toegankelijke, niet te blokkeren
Zwitserse bankrekeningen. Anders dan het geld van Keaton, dat
veilig opgeslagen was op zeer ontoegankelijke, gemakkelijk te
blokkeren Pelagische bankrekeningen. Sinds hij uit het land
verdreven was, had hij nog geen cent gezien van zijn - niet
onaanzienlijke - rijkdom, wat een van de redenen was waarom hij
Reynaldo eigenlijk niet in de steek kon laten. Reynaldo was zijn
boterham tot hij weer veilig naar huis kon.
Hoe had Keaton kunnen weten dat er een staatsgreep zou
plaatsvinden? Hij was te druk bezig met de rommel opruimen die
Reynaldo achterliet om daar iets van te merken. En aangezien hij
ooit premier van Pelagia zou worden was het toch het minste wat hij
kon doen om zijn geld op een Pelagische bank te zetten, nietwaar?
En hij was vast van plan om zijn geld terug te krijgen. Ooit.
Wanneer hij terug was in Pelagia. Nadat de woede van het volk
jegens alles wat met Reynaldo te maken had enigszins was bekoeld.
En denk eens aan alle rente die er steeds bijkwam. Wanneer hij -
uiteindelijk - thuiskwam, zou hij veel rijker zijn geworden. Als
tenminste het volk van Pelagia zijn kapitaal niet had
geconfisqueerd en gebruikt om nog meer casino's en hotels te bouwen
voor het toerisme. En wanneer hij werkelijk terug zou gaan naar
Pelagia, dacht Keaton, zou hij zijn geld zeker niet besteden aan
mislukte Elvis Presley-pakken.
Die zat
Reynaldo liep ontspannen, prinselijk over het dek. Eerst keek hij
naar Keaton, toen naar Ruby en toen weer naar Keaton. Aan zijn
gezichtsuitdrukking viel niet af te lezen wat hij dacht, maar
Keaton kreeg wel een idee toen hij Ruby begroette met een niet al
te vriendelijk 'Hallo.'
Reynaldo wilde duidelijk laten merken dat hij haar onbelangrijk
vond, wat zo ongeveer zijn mening was over ieder ander dan hijzelf.
Dit soort gedrag had Keaton vaak genoeg bij de prins geconstateerd.
Het was het soort gedrag dat Reynaldo al tijdens de hele cruise
tentoonspreidde. Hij had Ruby - of wie dan ook - nauwelijks een
blik waardig gekeurd sinds ze op het schip was. Al was hij ook niet
regelrecht onvriendelijk tegen haar geweest. Nou ja, niet
onvriendelijker in ieder geval dan hij tegenover iedereen was.
Reynaldo wilde er altijd zeker van zijn dat de mensen om hem heen
hun plaats kenden - dat was ruwweg een deurmat van één bij een
halve meter waar hij zijn voeten op kon vegen. Herhaalde malen.
Zijn aard getrouw begroette hij Ruby nu ook absoluut niet
vriendelijk. Nee, integendeel, zo zag Keaton, hij keek haar aan met
zijn blik van ga-
voor-me-knielen-en-kus-mijn-ring-jij-walgelijke-boerin. Zo keek hij
trouwens altijd. Hij kon de klere krijgen.
'Hoi,' antwoordde Ruby hartelijk, ondanks de kille begroeting van
haar gastheer. Haar vriendelijke glimlach verdiende Reynaldo
niet.
Reynaldo was blijkbaar al uitgekeken op haar aanwezigheid en vroeg
aan Keaton: 'Heb je die feeks van jou nog steeds niet aan de kant
gezet? Je verbaast me, Keaton. Ik had gedacht dat je intussen wel
wist hoe je uit haar buurt kon blijven. Als ik in jouw schoenen
stond, zou ik het wel weten.'
Keaton antwoordde maar niet - er werd duidelijk geen antwoord
verlangd - en wendde zijn blik naar Ruby, net op tijd om te zien
hoe haar vriendelijke glimlach veranderde in een gekwetste blik.
Hij wilde iets zeggen om de angel uit de opmerking van de prins te
halen, maar zij was eerder en gaf zelf een koel antwoord.
'Mijn naam is Ruby.' zei ze kortaf. 'Niet "feeks".'
Verrast trok Reynaldo zijn wenkbrauwen op na deze - zo meende hij
ongetwijfeld - oneerbiedige reactie. Technisch gesproken, volgens
de Pelagische wet. was het ook oneerbiedig. Ten eerste had ze tegen
Reynaldo gesproken zonder dat hij haar eerst had aangesproken -
zijn vraag, hoe beledigend ook. was gericht aan Keaton. Ten tweede
had ze de prins niet met rijn juiste titel aangesproken - met geen
enkele titel zelfs. Ten derde was de toon van haar stem bijna net
zo minachtend als die van Reynaldo. Dat kon Keaton haar niet
kwalijk nemen. In Pelagia had Reynaldo echter Ruby hiervoor achter
slot en grendel kunnen zetten. Zo was de Pelagische wet als het
ging om de rechten van de koninklijke familie en de aan haar
verschuldigde eerbied. En Reynaldo was hier heel kinderachtig
in.
De prins liet haar echter niet in het openbaar vernederen, maar zei
corrigerend: 'Je mag me "Koninklijke Hoogheid" noemen.'
Ruby gaf geen antwoord en dat leek Keaton ook maar het beste.
Misschien had ze die angst om haar hand te verliezen nog steeds
niet helemaal uit haar gedachten gebannen.
'Wat doe je eigenlijk in Miami, schat?' vroeg Reynaldo met een stem
druipend van dédain voor de gewone mens. 'Dat heb je me nooit
verteld.'
'U hebt het nooit gevraagd,' antwoordde ze.
'Ik vraag het nu,' zei hij knarsetandend.
Niet dat die proleet - pardon, prins - een fatsoenlijk antwoord
verdiende, vond Keaton, maar Ruby zei toch heel beleefd: 'Ik ben
serveerster. Bij een comedy club in het zui...'
'Serveerster?' onderbrak Reynaldo haar vol ongeloof. Het kon hem
duidelijk niets scheien dat hij haar zo grof interrumpeerde. Toen
richtte hij zich weer tot zijn vertrouweling. 'Mijn hemel. Keaton,
wat bezielde je?' vroeg hij. 'Had je zo lang geen vrouw gehad dat
je maar het eerste het beste vrouwenlichaam te pakken nam?' Hij
inspecteerde Ruby nu schaamteloos van top tot teen en meldde zijn
commentaar aan Keaton. 'Niet dat dit lichaam er niet warm genoeg
uitziet voor een partijtje rampetampen, zo te zien. Het heeft zijn
eigen... landelijke... charme. Maar alsjeblieft. Je hebt actrices
gehad, diplomatenvrouwen, chique dames en adellijke - toegegeven,
van lagere adel - dames. Heb je dan geen trots?*
Hij lachte, maar er zat geen grammetje humor in die lach. 'Mijn
God, een serveerster. Jij zat zeker in nood. Of misschien had je
gewoon een stijve...'
'Hou je mond, Reynaldo,' protesteerde Keaton. 'Je hebt al genoeg
gezegd.'
Hij had zelfs al meer dan genoeg gezegd, want op dat moment
mompelde Ruby zacht 'Neem me niet kwalijk' en duwde zich op
onelegante wijze tussen de twee mannen door. Daarna rende ze naar
de lounge en keek niet meer om. Beiden staarden haar zwijgend
na.
'Grote klootzak,' zei Keaton tegen Reynaldo zonder plichtplegingen.
Alleen iets zeggen als je werd aangesproken, hij kon de klere
krijgen. En weg met de juiste aanspreekvorm. Weg met die
minachtende stem. Die hele Reynaldo kon de klere krijgen.
'Eh, eh, eh, Keaton,' zei zijn metgezel alvorens een slokje te
nemen. Maar zijn stem klonk volstrekt zorgeloos toen hij vervolgde:
'Je weet best dat je je prins zo niet mag toespreken. Ik kan je
veroordelen tot zweepslagen, als ik dat zou willen.'
Om de een of andere reden gaf Keaton die klootzak geen geweldig pak
slaag. Daarvoor werd je in Felagia opgehangen. Maar dat was het
zeker waard geweest.
'O ja?" zei hij in plaats van te slaan. Pas iets zeggen als je werd
aangesproken, juiste aanspreekvorm, minachtende stem; nog steeds
weg ermee. En Reynaldo kon nog steeds de klere krijgen. 'Nou,
"klootzak" is nog een compliment vergeleken met wat ik eigenlijk
wilde zeggen. Geloof me maar. dat is niet "Koninklijke Hoogheid"'
Koninklijke Laagheid eerder, dacht Keaton. Koninklijke
Gluiperigheid. Koninklijke Schofterigheid. Koninklijke
Ontzettende-Smeerlapperigheid.
'Weet je, de enige reden waarom ik jou gedoog, Keaton,' zei
Reynaldo, 'is omdat jij heter orde kunt houden dan wie dan ook Maar
je bent zeker niet onmisbaar. Vergeet dat niet.'
O nee? Was hij niet onmisbaar? dacht Keaton. Als hij er niet was
geweest, was Reynaldo een jaar geleden helemaal uitgekleed en aan
een stok meegesleurd door de straten van Pelagia. Als hij er niet
was geweest, was Reynaldo het afgelopen jaar elk fatsoenlijk land
ter wereld uit gegooid en mocht hij er nooit meer terugkeren. Als
hij er niet was geweest, was Reynaldo al lang geleden opgediend als
Purine Kurt Chow.
'Was dat nou nodig?' vroeg Keaton zo beleefd mogelijk. Hij legde
niet uit wat hij met dat bedoelde. Hij meende dat zelfs Reynaldo
slim genoeg was om dat zelf te bedenken. Net slim genoeg.
Reynaldo was echter werkelijk ontzet door de reactie van Keaton.
'Wat heb ik dan gezegd?' vroeg hij onschuldig. 'Je zei dat ze een
kwelling voor je was. je zei dat je haar van het jacht af wilde
hebben. We maken een omweg van honderden zeemijlen om van haar af
te raken. Dan stap ik het dek op en zie dat jij...' Hij huiverde
even uit effectbejag. 'Haar kust. En ze is serveerster. Waar was je
mee bezig, man?'
Keaton stootte een grom uit en streek woest door zijn haar. Tja,
waar was hij mee bezig? Hij had niet nagedacht, besefte hij. Hij
had alleen gereageerd. Toen hij Ruby had gezien die er zo... zo...
tja. uitzag, had hij zich niet meer in de hand. Alsof er in hem een
draad begon die met haar verbonden was en dat ze aan een hendeltje
of zo had gedraaid dat het touw strakker trok Strakker en strakker
was het touw gespannen, dichter en dichter bij werd Keaton
getrokken, tot... Tot hij haar zachte huid kon aanraken. En haar
vurige warmte kon voelen. En haar volmaakte, vrouwelijke geur kon
inademen. En...
O god. Ze smaakte zo verrukkelijk
Goed, het was misschien niet bijzonder slim van hem geweest
Misschien had hij beter over de gevolgen van zijn handeling moeten
nadenken voor hij zijn mond op de hare drukte en haar verrukkelijke
lippen proefde. Want nu had hij geen idee wat hij de volgende keer
tegen haar moest zeggen. En hij kon haar toch niet uit de weg gaan
gezien de situatie waarin ze zich bevonden. De Mad Tryst was een
groot schip, toegegeven, maar zo groot nu ook weer niet. Ruby en
hij zouden elkaar nog verscheidene malen tegen het lijf lopen voor
ze in Puerto Rico aankwamen. Vooral omdat er nog een les op het
rooster stond. Vooral omdat de les van vandaag nog niet afgelopen
was. Vooral omdat hij, moest hij erkennen, haar echt heel graag
wilde zien.
Al had hij geen flauw idee wat hij dan tegen haar moest zeggen.
Ondanks alles had Reynaldo toch niet het recht om zo te spreken
over Ruby, om haar zo te behandelen. Al was ze een serveerster met
weinig schoolopleiding die was opgegroeid in een woonwagenkamp en
niet wist wie haar vader was. Het was gewoon een kwestie van
fatsoen om alle mensen op dezelfde manier te behandelen, ook al
waren ze niet hetzelfde.
'Bemoei je gewoon niet met Ruby en mij, oké?' zei hij tegen
Reynaldo. Hij voelde zich ineens ongedurig, onwaardig en
verachtelijk. 'Ie hebt er gewoon niets mee te maken.'
De prins keek hem wantrouwend aan. 'Wil je haar nu van het jacht af
hebben of niet, Keaton?'
Keaton negeerde de vraag en liep weg. Hij besefte dat hij er geen
goed antwoord op had en dat zat hem dwars. Hij wist wel wat hij zou
moeten willen. Hij zou moeten willen dat Ruby wegging. Al voelde ze
lekker aan en rook ze vrouwelijk en smaakte ze verrukkelijk, ze
hoorde niet thuis op de Mad Tryst - om verschillende redenen. Zij
moest terug naar haar oude leven en Keaton... Nou ja, hij moest ook
bepaalde dingen doen. Belangrijke dingen. Zwaarwichtige dingen.
Dingen die zijn volledige, geconcentreerde aandacht vereisten. Hij
kon het zich niet veroorloven om afgeleid te worden door Ruby
Runyon, al was het maar tijdelijk.
Dus moest hij gewoon niet meer zo door haar in beslag genomen
worden. Maar eerst moest hij natuurlijk zijn excuses aanbieden voor
Reynaldo's abominabele gedrag. Dat was een van die belangrijke,
zwaarwichtige dingen die Keaton tegenwoordig moest doen. Al die
stomme, gedachteloze dingen weer goedmaken die prins Reynaldo van
Pelagia zei en deed.
Hij had Ruby in de lounge zien verdwijnen, maar kon haar daar niet
vinden. Achter de piano zat Omar, die, uiteraard, Gershwin speelde.
Als Keaton zich niet vergiste, speelde hij Nice work if you can get
it, maar vanwege Omars slechte beheersing van het Engels, dat niet
direct zijn tweede taal was - zelfs niet zijn veertiende - kwamen
de woorden er ongeveer uit als 'Nice Turk if you can get one'. Toch
klonk het best aardig.
Keaton zag ook Arabella aan de bar zitten, in gesprek met Gus. Dit
had zijn aandacht anders niet getrokken, maar nu wel, want het leek
of Arabella zich vermaakte. Normaliter voelde ze zich nooit zo op
haar gemak met de barkeeper in de buurt, zelfs zodanig dat ze hem
negeerde. Vanavond echter glimlachte ze tegen hem en leek ze veel
plezier te hebben. Keaton moest inwendig lachen. Heel goed van
haar. Misschien raakte de gravin zo wat van haar ongeluksgevoelens
kwijt. Misschien was er toch nog hoop voor haar. Misschien zou
Reynaldo, nu ze wat vrolijker leek te zijn, weer aandacht aan haar
schenken. Misschien zou alles uiteindelijk toch nog goed aflopen
voor de gravin en de prins.
En misschien zou vanavond, terwijl Keaton lag te slapen, een fee
rijn kamer binnenvliegen en van hem een echte man maken.
Hij bande die gedachte uit zijn hoofd en keek nog één keer de zaal
rond, maar zag geen teken van Ruby. En voor alle zekerheid zocht
hij ook nog even snel naar Kurt. Ie moet een tekkel nooit je rug
toekeren, dat had Keaton wel geleerd. Ze hadden de onaangename
gewoonte om stiekem van achteren naar iemand toe te sluipen.
Natuurlijk hadden ze ook de onaangename gewoonte om adem te halen,
maar daar kon hij helaas niet zoveel aan doen. Maar Kurt was ook
nergens te bekennen, dus hij kon de lounge rustig verlaten. Als hij
tenminste wel goed uitkeek voor dat verachtelijke, vermaledijde
kleine mormel.
Een half uur later bedacht Keaton dat het helemaal niet vreemd zou
zijn als Ruby zich schuilhield in de bibliotheek, samen met dat
walgelijke schepseltje dat hij zo graag wilde vermijden. Toen hij
haar daar inderdaad aantrof, was ze zo verdiept in een boek dat ze
hem niet hoorde binnenkomen. Kun sliep en was weg van de wereld,
zodat hij Keaton ook niet hoorde. Keaton was daar bijzonder
dankbaar voor. Nu kon hij Ruby namelijk een beetje ongemerkt
gadeslaan en erachter proberen te komen wat hij voelde.
Weinig verrassend besefte hij dat het begeerte was. En behoefte. En
verlangen. Hij kon niet precies aangeven waar deze begeerte, deze
behoefte, dit verlangen naar uitging.
Nou, dat lag nogal voor de hand, nietwaar, zei hij tegen zichzelf.
Hij begeerde om nog eens van haar te proeven - dieper, heviger,
vollediger. Hij had er behoefte aan om tegen haar aan te liggen op
een zachte ondergrond. Wat hij verlangde was dat ze hun kleren
uittrokken en hun lichamen met elkaar verenigden. Wat hij begeerde,
behoefde en verlangde was wat hij allang - veel te lang - niet met
een vrouw had gehad.
Dat was alles.
Als hij het nu nog een paar dagen vol zou houden, zou Ruby weg zijn
en zijn begeerte, behoefte en verlangen ook. Want de Mad Tryst zou
morgen aanmeren in San Juan en dan zou Keaton haar begeleiden naar
het vliegveld en een ticket voor haar kopen - dat was wel het
minste wat hij voor haar kon doen na haar beproevingen - en dan zou
hij zwaaien naar het opstijgende vliegtuig. En als hij daarna nog
steeds begeerte, behoefte of verlangen voelde, hoefde hij zich maar
naar het dichtstbijzijnde resort te spoeden om een aantrekkelijke
vrouw uit te zoeken met goede eigenschappen - hoofdzakelijk een
gewillig karakter - om de jeuk weg te krabben die hem nu al
dagenlang dwars zat.
Fijn plan, Danning, sprak hij in zichzelf. Als hij zich daar nu aan
kon houden...
Hij moest geluid hebben gemaakt, want Ruby keek hem opeens aan. Ze
had verbazing op haar gezicht, maar die verbazing was gemengd met
iets anders wat hij niet goed kon omschrijven, iets wat haar een
kwetsbaar aanzien gaf. en nog iets anders, iets wat Keaton niet kon
- of misschien niet wilde - thuisbrengen. En zomaar opeens kwam
alle begeerte, behoefte en verlangen die onder de oppervlakte had
gesluimerd weer naar boven. En verdomd als het met waar was, hij
vond het om de een of andere onduidelijke reden een aangename
gewaarwording.
'Hallo.' zei ze zacht
Hij stopte zijn handen diep in zijn broekzakken en wiebelde van de
ene voet op de andere. 'Hallo,' zei hij net zo zacht terug.
Toen hij verder niets zei, sloeg ze haar boek dicht met haar
wijsvinger op de plek waar ze was gebleven, en vroeg: 'Wat doe jij
hier?'
'Ik was naar jou op zoek,' zei hij zonder nadenken.
Haar gelaatsuitdrukking veranderde en werd hoopvol, bijna
smachtend, en Jezus, wat vond Keaton het leuk hoe ze nu naar hem
keek. Misschien omdat hij zichzelf ook een beetje hoopvol,
smachtend voelde. Misschien omdat hij hoopte en smachtte naar
hetzelfde als zij.
'Waarom kijk je me zo aan?' vroeg ze met nog zachtere stem. 'Ik ben
maar een serveerster.'
'Ja, daarover gesproken," begon Keaton. 'Ik, eh, ik moest je vinden
omdat ik de excuses van Reynaldo wilde aanbieden.'
Ze fronste haar donkere wenkbrauwen en er verscheen iets van
irritatie in haar ogen. 'Waarom moet jij rijn excuses
aanbieden?'
Hij haaide zijn schouders op, maar ondertussen balde hij zijn
vuisten in zijn broekzakken. 'Omdat dat mijn werk is,' zei hij. 'Ik
bied de excuses van Reynaldo aan.'
'Maar waarom?' vroeg ze weer.
Keaton voelde ergernis in zich opwellen, die zich mengde met alle
andere gevoelens die onder de oppervlakte sluimerden. 'Omdat ik dat
moet doen.' herhaalde hij koppig. 'Het hoort bij mijn baan dat ik
ervoor moei zorgen dat de prins niet te veel rotzooi achterlaat.
Dus moet ik soms zijn verontschuldigingen aanbieden.'
Ruby keek hem een tijdje zwijgend aan. Van haar gezicht viel niets
af te lezen. 'En ben ik dat?' vroeg ze. 'Rotzooi die de prins
achterlaat?'
'Nee, natuurlijk niet,' zei Keaton.
'Maar zojuist zei je...'
'Dat heb ik niet gezegd, dat weet je best.'
Weer volgde een bedachtzame stilte, die ermee eindigde dat Ruby op
de man af vroeg: 'Waarom biedt de prins niet zelf zijn
verontschuldigingen aan?'
Keaton klemde rijn kaken stijf op elkaar en zei toen: 'Omdat hij
zich daartoe niet verplicht voelt.'
'Dan betekent het dus niets als jij het voor hem doet,' zei
Ruby.
'Dat betekent wel iets,' wierp Keaton meteen tegen. 'Een
verontschuldiging heeft altijd zin.'
'Niet als hij niet gemeend is.'
Weer klemde hij zijn kaken op elkaar en probeerde een goed antwoord
te bedenken. Het had wel zin dat hij Reynaldo's verontschuldigingen
aanbood, zei hij in zichzelf. Ze was gewoon nog gepikeerd om wat er
op het dek was voorgevallen. Dat kon hij haar niet kwalijk nemen,
maar daarom hoefde ze hem niet aan te vallen en te zeggen dat zijn
baan geen zin had. Zijn baan was verschrikkelijk belangrijk Echt
waar.
'Ik heb geen zin om hierover te redetwisten,' zei hij. 'Als je de
excuses van Reynaldo niet aanvaardt...'
'Ik aanvaard ze niet,' viel ze hem in de rede.
Keaton zuchtte geïrriteerd. 'Wat wil je dan eigenlijk?' vroeg
hij.
Ze keek hem even strak aan en Keaton dacht dat ze een antwoord
klaar had. Maar ze schudde alleen langzaam haar hoofd en richtte
haar blik daarna weer op het boek in haar schoot. 'Het maakt niet
uit wat ik wil,' zei ze zacht. 'Ik krijg het toch nooit.'
Actrice worden, begreep hij. Ze dacht dat ze niet genoeg tijd had
om van Keaton alles te leren wat je moest weten om door te dringen
tot de maatschappelijke kringen waartoe ze wilde doordringen. Zijn
laatste les was inderdaad ook nogal ruw onderbroken door Reynaldo.
O nee. wacht eens even, verbeterde hij zichzelf meteen. Die les was
niet onderbroken door de komst van Reynaldo. Die les was
onderbroken toen Keaton haar dat kusje gaf. Nou ja, een flinke kus.
En de onderbreking was allesbehalve ruw. Integendeel, de
onderbreking was behoorlijk...
Goed, hij kon hier maar beter niet te lang bij stilstaan.
'We kunnen de les nog afmaken," bood hij aan. 'Reynaldo is
hoogstwaarschijnlijk toch niet meer op het dek. En het avondeten is
pas over een uur, dus de voorafjes staan er nog.'
'Ik heb niet zo'n trek.' zei ze emotieloos, met haar blik op het
boek.
'Daarstraks zei je nog van wel,' bracht hij haar in
herinnering.
'Ik ben van gedachten veranderd.'
Grappig, dacht Keaton, zijn eetlust was ondertussen ook van
karakter veranderd. Hij had nog steeds trek. Maar niet in eten.
'Goed, misschien bij het avondeten dan.' zei hij.
Ze stootte een lach vol ongeloof uit, een lach zonder een greintje
humor. 'Als je denkt dat ik van plan ben om aan tafel te zitten met
de prins van het kwaad,' zei Ruby opkijkend van haar boek. 'dan ben
je gek.'
Keaton knikte. Dat kon hij haar ook niet kwalijk nemen. 'Goed, ik
begrijp het. Het zal je niet veel moeite kosten om Reynaldo de rest
van de cruise te ontlopen,' voegde hij eraan toe. 'Houd je vanavond
gedeisd en sta morgen vroeg op.' Het kostte hem moeite om verder te
gaan, maar hij dwong zich om door te praten. 'Morgenochtend vroeg
zijn we in Puerto Rico en dan kun je voorgoed van het jacht af.
Reynaldo hoef je niet meer te zien. Jezus, morgen om deze tijd zit
je waarschijnlijk ai in het vliegtuig naar Miami. Daar moet je toch
blij om zijn.'
Ze keek weer omlaag. 'O ja. Ik ben blij. Ik ben zo blij dat het me
bijna te veel wordt'
Keaton nam haar in zich op. Hij zag de afhangende schouders, haar
moedeloze gelaatsuitdrukking en de manier waarop ze haar benen had
opgetrokken op de bank, alsof ze zich wilde oprollen tot een
balletje en verdwijnen. Binnen in hem begon iets wat veel te strak
opgewonden was geweest, ineens los Ie raken. Iets wat veel te lang
koud was geweest, begon warmer te worden. En iets wat opgesloten
had gezeten in de duisternis, begon in het licht te treden.
'Ik vind het echt erg wat Reynaldo tegen je heeft gezegd,' zei hij.
'Dat had hij niet mogen doen.'
'Maar hij mocht het wel denken,' zei ze zonder op te kijken. 'Ia
toch?'
Keaton keek haar verbaasd aan. 'Ik begrijp niet wat je
bedoelt.'
Ze antwoordde: 'Ik bedoel, zelfs als Reynaldo niet mocht zeggen wat
hij tegen me zei, dan vind je toch dat hij wel mag denken hoe hij
over me denkt.'
'Nee, dat vind ik niet,' antwoordde Keaton automatisch. Algauw
besefte hij dat hij dat antwoord niet gaf omdat het niet waar was
wat Ruby zei Nee, hij gaf dat antwoord - hij vond hel moeilijk om
het voor zichzelf toe te geven - omdat het onbeleefd zou zijn om
een ander antwoord te geven.
Zwijgend bleef Ruby in haar bock staren. Toen richtte ze langzaam
haar hoofd op en keek hem strak in de ogen. Eerst dacht hij dat ze
niets zou zeggen. Ze deed haar mond wel even open, maar deed hem
meteen weer dicht, alsof ze van gedachten was veranderd. Ze moest
echter opnieuw van gedachten rijn veranderd, want ten slotte zei ze
toch iets.
En het was me iets wat ze zei
'Je bent het met hem eens, hè? Je denkt net zo over mij als hij.
Misschien heb je niet die minachting, maar diep in je hart ben ie
het met Reynaldo eens als het over mij gaat.'
'Ruby,' begon Keaton tegen te sputteren. Hij maakte zich wijs dat
hij het niet met haar eens was. Maar hij kon helemaal niets
bedenken om er als argument tegen in te brengen.
'Je vindt dat ik niet zo goed ben als jullie allemaal,' ging ze
verder. 'Ie vindt dat ik niet van jullie maatschappelijk niveau
ben. Hé, je kan een meisje wel uit een woonwagenkamp halen, maar
het woonwagenkamp krijg je nooit uit het meisje, zo is het toch? En
haar gebrek aan opleiding krijg je niet weg, en haar gebrek aan
vooruitzichten, haar gebrek aan een goede afkomst en haar gebrek
aan wat dan ook. Je vindt gewoon dat ik niet zo goed ben als jij,
ja toch, Keaton?'
Keaton gaf geen antwoord, hoofdzakelijk omdat hij ook niets wist te
zeggen. Omdat hij er diep in rijn hart eerlijk gezegd niet helemaal
zeker van was of ze wel ongelijk had. Niet dat hij beter was dan
rij, maar dat ze zo... anders waren. Want ze waren heel anders. Ze
mocht er de afgelopen week hebben uitgezien als een verbannen
prinses, in feite was ze een voortvluchtige serveerster. Een
serveerster die was opgegroeid in een woonwagenkamp en maar een
geringe schoolopleiding had. Een serveerster die niet eens wist wie
haar vader was. Kraton geloofde sterk in gelijke kansen voor
iedereen, maar een feit was een feit, en een sociale klasse was een
sociale klasse, en een kaste was een kaste, en...
En die dingen kwamen nooit nader tot elkaar.
Het punt was dat Ruby niet in Keatons wereld thuishoorde en hij
niet in de hare. En omdat zijn wereld oneindig meer kansen en
privileges bood dan de hare, nou... Dat maakte de situatie alleen
maar lastiger. Moeilijker. Onmogelijker. Om kort te gaan: in
Keatons leven en in zijn leefpatroon was geen plaats voor Ruby.
Zijn wereld bezat meer mogelijkheden dan die van haar en daarom had
hij een vrouw nodig die... die meer mogelijkheden had dan Ruby. Hij
was niet trots op die gedachte. Volstrekt niet. Maar hij moest
eerlijk zijn tegenover zichzelf. En eerlijk gezegd...
Hij veranderde van onderwerp.
'Morgen in Puerto Rico is er nog wel wat tijd voor je naar het
vliegveld hoeft te gaan,' zei hij. 'Wil je nog iets speciaals zien
of doen voor je naar huis gaat?'
Ruby bestudeerde hem nadrukkelijk, alsof ze elk aspect van hem,
elke karaktertrek, elk woord dat hij zei en elk gebaar dat hij
maakte, wilde registreren. Toen leek het of haar schouders nog meer
afzakten, of ze nog moedelozer uit haar ogen keek, of ze zich nog
meer oprolde.
'Nee,' zei ze ten slotte en keek weg. ik heb genoeg gedaan - en
gezien. Bedankt voor het aanbod. Maar het wordt hoog tijd dat ik
naar huis ga.'