2
Ze legden de korte weg naar de zeilvereniging af in Jimmy’s
knalrode, open tweepersoonsauto en troffen het andere stel in een
café om eerst wat te drinken. Terwijl Jimmy met zijn partner,
Dennis Duran, hun zaken doornamen, had Ruby het genoegen de
echtgenote te leren kennen. Ze was alleen voorgesteld met haar
voornaam, Georgia. Georgia was zeker 25 jaar jonger dan haar man,
waarschijnlijk was ze zelfs nog jonger dan Ruby. Haar blonde haar
was achter op haar hoofd vastgezet en haar lichtroze cocktailjurk
en parels waren nou niet bepaald duur, maar wel elegant. Ze lachte
veel en dronk haar whisky zonder ijs. Ruby vond haar onmiddellijk
aardig.
Op een bepaald ogenblik vroeg Ruby: 'Hoelang zijn jij en Dennis al
getrouwd?'
Georgia lachte. 'Ik ben niet met hem getrouwd. Ik ben zijn
vriendin,' zei ze.
Ruby bracht gegeneerd haar hand naar haar mond. 'Oeps, sorry. Ik
weet toch bijna zeker dat Jimmy zei dat jullie getrouwd waren.
Volgens mij zei hij dat we uitgingen met Dennis en zijn vrouw. Ik
zal het wel verkeerd hebben begrepen.'
'Nou ja, misschien was dat ooit ook wel de bedoeling, maar het zou
wel lastig zijn. Lynn is namelijk alleen het weekend weg.'
Nu was Ruby helemaal de draad kwijt. 'Wie is Lynn?'
Georgia keek haar bevreemd aan. 'De vrouw van Dennis.'
'Maar jij zei dat je zijn vriendin was.' De hersens van Ruby konden
- of wilden - de informatie die ze kregen, niet verwerken. 'Ik ben
ook zijn vriendin,' zei Georgia.
Ruby kneep haar ogen samen toen ze tegen de andere vrouw zei: 'Maar
hij is toch getrouwd...'
'Ia, hij heeft een vrouw,' lachte Georgia. 'Kijk maar niet zo
gechoqueerd. Voor jou geldt toch hetzelfde.' 'Ho, ho, ho,' wierp
Ruby tegen. 'Ik ben Jimmy's maîtresse niet.'
'Nou je bent in eik geval ook rijn vrouw niet," antwoordde Georgia
rustig. 'Want rijn vrouw heet Barbara.'
Met stomheid geslagen staarde Ruby naar Georgia. Ze wist niets meer
te zeggen. Was Jimmy getrouwd*. Hoe kon dat nou? Onmogelijk. Er
moest sprake rijn van een vergissing.
Toen Ruby niets meer zei, liet de andere vrouw een enkel, wrang
lachje horen, maar zei daarna op een toon vervuld van medelijden:
'Wist je dat niet?"
In plaats van antwoord te geven bleef Ruby de andere vrouw maar
aanstaren.
'Jezus, zelfs ik wist dat hij getrouwd was,' zei Georgia. 'Zometeen
vertel je me nog dat je ook niet wist dat hij drie kinderen
heeft.'
'O nee,' dacht Ruby en een misselijk gevoel maakte zich van haar
meester.
Nee, nee, nee, nee, nee.
'Hij kan niet getrouwd rijn en kinderen hebben," zei ze met een,
ook in haar eigen oren, zwak en zielig aandoend stemmetje. 'Dat kan
niet.'
'Waarom niet?' vroeg Georgia.
'Omdat... hij me dat niet heeft verteld, daarom niet.' Terwijl de
woorden uit haar mond kwamen, bedacht ze hoe belachelijk ze
klonk.
Dat vond Georgia blijkbaar ook, want ze lachte luidkeels. 'O
lieverd, jij moet nog veel leren. Je gelooft vast ook dat hij Jimmy
Golden heet.'
Ruby staarde in haar wijnglas en ze begon een hol gevoel in haar
buik te krijgen bij deze nieuwe openbaring. 'Bedoel je dat dat niet
zo is?'
Georgia schudde haar hoofd. 'Natuurlijk niet. Wat is dat nu voor
een naam, Jimmy Golden? Zo heet iemand toch niet echt?'
'Hoe heet hij dan wel?'
'Ik heb geen flauw idee. Zulke mannen vertellen dat meestal
niet.'
'Wat bedoel je met "zulke mannen vroeg Ruby. 'Wat voor man is hij
dan?'
Georgia schudde zachtjes haar hoofd, alsof ze niet kon geloven hoe
stom Ruby was. 'Een zware jongen.'
'Nou dat kan me niet zoveel schelen, hoor,' zei Ruby. 'Ik ben zelf
ook niet zo mager en met...' Ze maakte haar zin niet af. Georgia
was in lachten uitgebarsten. 'Niet op die manier zwaar. Ik bedoel
de zware jongen die banden heeft met de onderwereld. De
maffia.'
'De maffia?' stamelde Ruby. Ze wierp nerveus een blik over haar
schouder, zag dat Jimmy nog steeds opging in zijn gesprek met
Dennis en vroeg, nu wat rustiger: 'Heeft Jimmy banden met de
georganiseerde misdaad, wil je dat zeggen?'
Georgia keek haar een tijdlang met open mond aan. Toen schudde ze
langzaam haar hoofd. 'Het is niet te geloven. Van welke molen heb
jij een klap gehad?'
'Die van Appalachimahoochee.' antwoordde Ruby zonder nadenken.
De andere vrouw nipte aan haar whisky en glimlachte. 'Nou gelukkig
voor jou is hier Georgia om je in te wijden. Blijf vanavond maar
bij mij in de buurt, je zou me nog wel eens nodig kunnen
hebben.'
Maar Ruby wilde helemaal niet ingewijd worden. En ze wilde al
helemaal niet in de buurt blijven - niet bij Georgia en niet bij
wie dan ook van het gezelschap. Het laatste wat ze kon gebruiken
was om verder bij Jimmy en zijn bende betrokken te raken. En al was
hij geen maffialid, dan was hij nog altijd een echtgenoot. Een
vader. Een leugenaar.
Hoewel ze nog niet helemaal kon geloven dat hij banden met de
onderwereld had - het was raar om zo over Jimmy te denken - wilde
ze geen enkel risico nemen. Wat voor andere gedaanten hij verder
nog kon aannemen, een man als Jimmy Golden kon je maar beter uit de
weg gaan, dat begreep ze wel. En ze had nog wel gedacht dat zij op
een dag het meisje kon zijn dat hem aan zich wist te binden. Hoe
dan ook... het was duidelijk dat ze de woorden 'Jimmy' en 'op een
dag' en 'binden' niet meer in dezelfde zin hoefde te gebruiken.
'Klaar om te gaan, dames?'
Bij zijn stemgeluid draaide Ruby zich automatisch om en zag dat
Dennis Duran naar Georgia staarde, en Jimmy naar haar alsof... O
God, dacht ze. Alsof de twee vrouwen een paar grote bloederige
biefstukken waren uit een grillrestaurant. De blonde, blauwogige,
zo op en top Amerikaanse trekken van Jimmy, die Ruby eerst zo
innemend en openhartig vond, leken ineens weerzinwekkend en
onheilspellend. Zelfs zijn glimlach was veranderd, meende ze. Ze
vroeg zich af of hij er altijd zo had uitgezien, maar dat ze te
eenzaam en wanhopig was geweest om hem te zien zoals hij echt was.
Niet bepaald high society en Klasse met een grote K, maar
laag-bij-de-gronds en Griezelig met een hoofdletter G.
Voor ze het wist had ze Jimmy bij een pols gepakt en flapte ze
eruit: 'Ben jij getrouwd?'
Zijn uitdrukking veranderde ogenblikkelijk van opwinding over een
lekker sappig stuk vlees in afschuw over een stuk vlees dat ineens
bedorven bleek. 'Wat maakt het verdomme uit of ik getrouwd ben?'
vroeg hij haar kil.
Ruby gaapte hem aan. 'Jimmy, hoe kun je dat nu zeggen?'
Hij maakte zijn arm los uit haar greep en pakte in plaats daarvan
de hare beet. Hard. 'We praten er later wel over,' zei hij op een
manier die geen tegenspraak duldde.
Ze stond op het punt te antwoorden dat hij naar de hel kon lopen,
dat nu meteen alles opgehelderd moest worden, maar hij kneep nog
harder in haar pols. Veel harder. Zo hard dat haar hand begon te
tintelen omdat het bloed niet meer circuleerde. Zijn blik was nu
ronduit sinister.
'Oké, Jimmy.' zei Ruby met een stemmetje dat behoorlijk gehoorzaam
klonk voor iemand die hem het liefst een oplawaai had verkocht.
'Wat jij wilt.' Jij griezel
Ie kon Ruby veel dingen verwijten, maar niet dat ze dom was. De
manier waarop Jimmy haar aankeek, deed haar maar al te goed
beseffen dat ze nu beter geen ruzie met hem kon maken. Maar ze ging
nog liever dood dan dat ze ooit met hem op een boot ging. Al was
het een luxejacht. Ze liet zich door hem het café uit leiden en
naar de zeilclub. Ze was echter vastbesloten gebruik te maken van
het feit dat er op vrijdagavond altijd massa's mensen op de
zeilvereniging waren. Ze zou ertussenuit knijpen als Jimmy even
niet keek.
No problemo.
De illusie bleef tot het kleine gezelschap de haven binnenkwam en
Ruby constateerde dal de hordes zeilers rond deze tijd op
vrijdagavond allang hun boot hadden opgezocht - en dat de meeste
boten al waren uitgevaren en over de wateren van Biscayne Bay
voeren of die zelfs al waren gepasseerd.
Grande problemo, dacht ze. Muy grande problemo.
Op een van de overgebleven glanzende witte schepen leek echter
leven te zijn. Maar het leven - nee, het pandemonium - dat daar aan
de gang was, compenseerde met gemak het gebrek aan leven elders. En
de boot zelf - nee, de kleine oceaanstomer - compenseerde op zijn
beurt weer het gebrek aan andere boten in de haven.
Het was een gigantisch jacht met een lengte die Ruby nog niet eens
probeerde te schatten. Echt heel groot. Haar lekenogen
onderscheidden drie dekken, vier, als je het kleine dek boven
meetelde - waarvan de meeste open waren om de avond binnen te
laten. En er waren massa's mensen aanwezig die zich zo te zien
prima vermaakten. Om het zachtjes uit te drukken.
Mad Tryst stand op de... hoe je de achterkant van zo'n boot ook
noemt, zag Ruby toen zij en Jimmy met het andere stel naderbij
kwamen. Ze moest denken aan de naam uit een van haar favoriete
verhalen van Edgar Allen Poe en lachte ondanks haar benarde
situatie. Mad Tryst, een waanzinnig gezelschap, inderdaad. Van een
van de dekken van de Mad Tryst klonk aan de zijde die voor Ruby uit
het zicht was, live salsamuziek. De schelle tonen konden de
uitroepen en lachsalvo's die aan haar kant klonken echter niet
smoren. De eigenaar van het drijvende landgoed, wie dat ook was,
wist in elk geval hoe je een feestje moest geven.
Om het zachtjes uit te drukken.
Zelfs Jimmy kon zijn ontzag voor de boot niet verbergen en hij keek
er met openlijke bewondering naar toen ze dichterbij kwamen. Ruby
was er dankbaar voor dat hij afgeleid was, omdat de veel, veel te
bezitterige - en veel, veel te pijnlijke - greep om haar pols
erdoor verslapte. Hoewel, bedacht ze toen ze langs het jacht
liepen, het kon ook een van de gasten zijn die Jimmy zo openlijk
bewonderde. Op het dek recht boven hen stond namelijk een lange,
adembenemend mooie roodharige vrouw. En ze leek dronken genoeg om
elk moment overboord te kunnen vallen, precies in Jimmy's
armen.
Bij nadere beschouwing zag Ruby dat het niet zozeer de roodharige
was die overboord zou slaan. Nee hel waren eigenlijk alleen haar
borsten die over boord hingen, iets wat ook Jimmy had opgemerkt. En
openlijk bewonderde.
Toen de roodharige vrouw Jimmy naar zich zag staren riep ze met een
beneveld lachje 'Ahoy daar' en haar vingers wiebelden in een soort
groet. De afkeer die Ruby had voelen opkomen, verdween als sneeuw
voor de zon. 'Hallo,' riep ze naar haar nieuwste en meteen al beste
vriendin van de wereld en ze zwaaide enthousiast terug. Hé, een
veilige haven in de storm. Of in dit geval, een veilig jacht in de
haven. 'Wat een prachtige boot!' riep ze omhoog. En toen,
schaamteloos, nodigde ze zichzelf uit: 'Mogen we even aan boord
komen kijken?'
Maar Jimmy, slim - hoe verachtelijk ook - als hij was, wilde er
niet van horen. *We hebben andere plannen, Ruby,' friste hij haar
geheugen op en greep haar pols steviger beet om haar vooruit te
trekken, bij het grote, mooie jacht vandaan, en weg van de grote,
mooie roodharige, die redding had kunnen brengen.
Ja, ze hadden zeker plannen, daar was Ruby het in stilte mee eens.
Jimmy wist alleen niet dat zijn plannen en die van Ruby totaal niet
overeenkwamen.
En nu leek haar het moment aangebroken om dat te laten merken. Een
snelle blik naar het jacht leerde haar dat de loopplank - die in
dit geval meer op een looptrap leek - nog uit lag en dat de
feestgangers er vrijelijk in en uit wandelden. Degene die de
bezoekers bij de ingang had moeten controleren, had de regels op
dit uur versoepeld. Het feest was in volle gang. Iedereen die was
uitgenodigd, was waarschijnlijk al aan boord, dus ook als je alleen
met een uitnodiging binnen mocht, dan lag er nu een kans. Ze was
uitstekend gekleed voor de gelegenheid - feestvieren tot je er bij
neerviel - dus ze zou moeiteloos in de menigte opgaan.
Zelfs al zou het )Jimmy lukken haar aan boord te volgen, dan
schudde ze hem tussen al die mensen wel af. Of ze vond iemand aan
boord die haar kon helpen. Dat was het beste scenario, dacht ze,
ook al zou ze natuurlijk wel een paar uur aan boord blijven. Ze
deed gewoon net of ze een genodigde was, dan kon ze later
onopgemerkt de boot af sluipen en een taxi bellen om haar naar huis
te brengen. Of nog beter, ze kon zich aan boord bij een vriendelijk
stel aansluiten. Misschien konden die haar ook nog wel veilig naar
huis begeleiden. Dat was van later zorg. Het enige wat Ruby op dit
moment wilde, was Jimmy lozen. Over de rest zou ze zich daarna wel
zorgen maken.
Ongemerkt leidde ze Jimmy dichter bij de loopplank van de Mad
Tryst. De patroonheilige van vrouwen met enge vriendjes - de
heilige Beatrix, als ze het zich goed herinnerde - waakte over haar
vanavond. Juist toen zij en Jimmy de loopplank dicht genoeg waren
genaderd dat ze erop kon springen en voor haar leven rennen,
stroomde een grote, lawaaierige groep mensen die vals La vida loca
zongen, naar buiten. Nog mooier, de groep kwam in botsing met Ruby
en Jimmy en scheidde hen.
Onmiddellijk haastte Ruby zich de plank op, spiedend naar de
mensenmassa die het dichtst was, en die richting nam ze. Ze lette
er zorgvuldig op soepel en doelbewust te lopen, alsof ze precies
wist waar ze naartoe ging. Een intens gevoel van vrijheid
overspoelde haar.
En, zoals haar gewoonte was geworden in de afgelopen acht jaar, ze
keek niet achterom.
Keaton was net de voor- en nadelen van het zonder zwemvest
overboord gooien van een tekkel aan het afwegen, toen hij de
rondborstige brunette in een strak zwart jurkje zag. Natuurlijk
waren er vanavond misschien wel vijftien tot twintig brunettes in
zwarte jurkjes aan boord van de Mad Tryst, maar pas deze viel hem
op. De brunette met het volle, donkere haar dat als een donkere
stortregen tot halverwege haar rug golfde. Die met die donkere ogen
van een onbestemde kleur, maar die hem nog het meest deden denken
aan een Scandinavische hemel in de winter. Die met de vele - en
nogal indrukwekkende - rondingen, waarbij een Toscaans landschap
verbleekte. Die met de volle, rijpe, koraalkleurige mond die deed
denken aan een bijzonder spectaculaire zonsondergang voor de kust
van Madagascar. Die met die...
'Wat was er die avond in godsnaam in hem gevaren dat hij verdomme
een dichter was geworden?' vroeg Kraton zich af. Erger, een verdomd
slechte dichter. Nog erger, een verdomd slechte dichter met als
bijvak aardrijkskunde. En verdomme daar waarschijnlijk voor gezakt.
Verdomme, de pragmatische, intelligente man die hij was, hing
Keaton soms zelf de keel uit. Hoe dan ook, die vrouw was
uitzonderlijk aantrekkelijk - om niet te zeggen, eh, rijkelijk...
eh bedeeld - en bovendien verdreef ze alle gedachten aan
kwaadaardige, smerige tekkels uit zijn hoofd. Hij voelde zich haar
meteen toegenegen. Onder andere.
Toen hij haar sierlijk tussen de menigte door zag lopen, naar
verschillende mensen lachend, maar zonder ergens stil te staan voor
een praatje, was zijn nieuwsgierigheid helemaal geprikkeld. Nou ja.
er werden ook andere dingen dan zijn nieuwsgierigheid geprikkeld,
eh... uitgedaagd, aangespoord, gestimuleerd, opgepord, in actie
gebracht - verdorie waar was het woordenboek als je het nodig had?
- misschien waren het ook wel de juiste woorden.
Hoe dan ook, Keaton kon zich niet herinneren met de vrouw te hebben
kennisgemaakt en Reynaldo had niet gezegd dat hij vanavond speciale
gasten voor het feest zou uitnodigen. Natuurlijk bedoelde Reynaldo
met 'speciaal' 'oestrogeen producerend'. De prins verzamelde
vrouwen zoals anderen postzegels - misschien niet helemaal een
gelukkige vergelijking - dus Keaton hoefde niet verbaasd te zijn
dat hij deze nog niet had ontmoet.
Hoe dan ook.
Hij streek zijn zandkleurige zijden stropdas glad, knoopte zijn
beige linnen jasje dicht en veegde zijn vochtige handen af aan zijn
lichtgele broek. Het was eigenlijk te heet om een colbert te
dragen, zelfs over de lichte kleren die hij had uitgekozen, maar de
feestjes van Reynaldo waren altijd enigszins formeel. En, hé.
iemand moest tegenwicht bieden aan de smaak
van de prins - ook al droeg Reynaldo vanavond een opvallend
onopvallend donker kostuum... met een, ahum, motief van vlammen die
van de broekomslag en de zoom van zijn jasje omhoog likten, geen
noemenswaardig overhemd en oranje schoenen. En hoewel Keaton er op
deze feestjes vooral • bij was als oppas in plaats van als gast -
helaas - had hij toch een grote hekel aan flagrante overtredingen
op het gebied van herenkleding, zoals het uittrekken van een
jasje.
Bovendien... Even eerder had hij, omdat hij het warm had, toch zijn
jasje een moment uitgetrokken. In het zitvlak van zijn broek bleek
evenwel een groot gat te zijn gebeten. De schuldige was Kurt, de
hond, niet de kok. Kurt had op zeker moment nadat Keaton zijn
kleding had klaargelegd er zijn tanden in gezet. Hij kwam erachter
doordat supermodel Dacia er hem onder onnozel gegiechel op wees.
Hem en nog ongeveer acht andere mensen die bij hem in de buurt
stonden. Hij had net op het punt gestaan om naar beneden te gaan om
zich verkleden toen de rondborstige brunette langskwam. Nu had
Keaton echter belangrijkere dingen aan zijn broek. Hoofd,
verbeterde hij zichzelf snel. Hij had belangrijkere dingen aan zijn
hoofd.
Hij streek een paar keer met zijn vingers door zijn haar in een
naar hij wist totaal vergeefse poging om de gevolgen van de
vochtige zeelucht ongedaan te maken. Met zijn blik op haar gefocust
snelde hij haar achterna. Hij haalde haar in bij de jacuzzibar,
waar Gus de barman haar een met een schijfje citroen versierd glas
aangaf, waarin een doorzichtig drankje met bubbeltjes zat.
Een gin-tonic, concludeerde Keaton. Een verfijnd, elegant drankje.
Het paste uitstekend bij haar. Hij hoopte dat ze vanavond heel veel
van die drankjes zou drinken.
Maar ze nipte er alleen maar van en bleef om zich heen kijken alsof
ze iemand zocht. Nou, dacht hij, hij ging gewoon naar haar toe om
zich voor te stellen. Want, dat kon iedereen op Pelagia vertellen,
het was niets niks als Keaton Hamilton Danning III zich aan je
voorstelde, helemaal niet niks. Onopvallend bewoog hij zich naar de
bar en bestelde bij Gus een Bombay gin-tonic. Toen draaide hij zich
om naar de brunette, die nog steeds de menigte met haar ogen
afzocht en zijn aanwezigheid naast haar niet had opgemerkt.
'Hallo,' zei hij met een stem die een imitatie moest zijn van Cary
Grant.
Tot zijn verrassing sprong ze op van schrik, maar kwam ze gelukkig
op
haar pootjes terecht Nog gelukkiger, re stond nu tegenover Kraton.
Hij vergat bijna te ademen nu hij zag dat ze van dichtbij nog
prachtiger was dan van een afstand. Haar met lange wimpers omrande
grote ogen waren donkergrijs, een kleur die hij nog nooit bij
iemand van het menselijk ras had gezien. Ze keken zo intelligent en
spitsvondig de wereld in dat Keaton er totaal door overrompeld
werd.
Misschien was ze toch geen exemplaar uit de verzameling van
Reynaldo, dacht hij. Want als er een ding was dat de prins
verafschuwde bij vrouwen dan was het spitsvondigheid en
intelligentie. Oké twee dingen die de prins verafschuwde bij
vrouwen. En de prins had ook een hekel aan vrouwen die van katten
hielden. Veel te onafhankelijk, die beesten. 'Ha... hallo,'
stotterde de vrouw, zelf ook in ademnood. Ze liet er tot Keatons
verbazing onmiddellijk op volgen: 'Ik moet ervandoor. Tot ziens.'
Toen ging ?e er als een speer vandoor en verdween m de
mensenmassa.
Goed. misschien had hij te gauw geconcludeerd dat ze schrander en
grappig was. Maar ze was in elk geval intrigerend. Nu nog meer dan
even eerder. Ze kon ook hard lopen, ontdekte hij zodra hij zijn
drankje had gepakt en haar achterna wilde gaan. Maar dat gaf niet
Keaton had al vroeg in zijn leven geleerd dat de dingen die vanzelf
gingen, gewoonlijk niet de moeite waard waren.
Toen hij haar ten slotte inhaalde had ze de Mad Tryst van voor tot
achter doorkruist Of liever van achtersteven tot voorsteven, want
hij trof haar uiteindelijk aan in de lounge voor op de boot. De
lounge was Keatons meest geliefde plek op het jacht. Niet alleen om
het verfijnde art-deco-interieur, de schitterende hardhouten
panelen, het glanzende koper, de prachtige crèmekleurige leren
meubels en kleine vleugel waar Omar alles van Gershwin op speelde
ook al kende hij de woorden niet, maar ook omdat je er altijd
iemand kon vinden die een stevige borrel voor je kon inschenken als
je er een nodig had. En om een onverklaarbare reden had Kraton,
sinds hij aan deze cruise met Reynaldo was begonnen, regelmatig
stevige borrels nodig. Niet dat hij er stamgast was. Hij was vaste
bewoner. Niet dat hij regelmatig dronk. Hij dronk altijd.
De intrigerende brunette was in een van de luxueus beklede
leunstoelen bij de ramen aan stuurboord gaan zitten. Ze hield met
een oog nog altijd de menigte in de gaten, alsof ze iemand in het
bijzonder zocht. Keaton kon de indruk niet van zich afzetten dat
hij de ideale persoon was om de rol van die ontbrekende persoon
over te nemen. Mits die rol seksueel van aard was.
Hij sloop weer naar haar toe en glipte in de stoel naast haar.
Ditmaal zei hij niets - ze was duidelijk geen fan van Gary Grant -
en wachtte dan maar op een teken van haar. Hij was er echter niet
op voorbereid dat dat teken een schok zou zijn. Toen ze zich
omdraaide en hem ineens naast zich zag zitten, schoot ze voorover
en morste haar drankje over hen beiden. Met dit teken was hij niet
bekend. Hij wist dan ook niet hoe hij moest reageren.
'O, o, hemeltje', zei ze toen ze alletwee van hun stoel opsprongen.
Oké, tot zoverre waren ze op elkaar afgestemd, dacht Keaton. Dat
was een goed teken. 'O, o, het spijt me,' voegde ze eraan toe en
zette haar nu lege glas op de dichtstbijstaande tafel. Ze pakte een
verdwaald servetje en begon haastig zijn jasje af te betten, alsof
zoiets een half - of meer - glas gin-tonic kon absorberen.
Toch was dat op momenteel niet Keatons grootste zorg. Nee, zijn
grootste zorg was niet te staren naar de andere helft - of meer -
van die gin-tonic op haar crèmekleurige, zeer volumineuze
decolleté. Hij bleef in zichzelf herhalen dat het niet erg
behulpzaam zou overkomen als hij voorover boog en de nattigheid
oplikte. Dat was niet volgens de regels der etiquette. Ook al was
dat precies wat zijn instinct hem influisterde. Maar dat was niet
het instinct dat een gastheer hoorde te drijven. Nee, een heel
ander instinct sprak een woordje mee.
Gelukkig dat hij de twee duidelijk kon onderscheiden. Tjonge,
anders zou het gênant worden.
'Alles goed met je?' vroeg hij aan de vrouw, die nog altijd
vergeefs zijn borst bette. Door een onduidelijke oorzaak klonken
rijn woorden enigszins hees. Misschien kwam het doordat rijn blik
vastgehouden werd door een druppeltje van de gemorste drank dat
ontspannen van het kleine kuiltje onder aan haar hals langs de
zachte huid van haar sleutelbeen liep en vervolgens in het diepe
dal tussen haar - had hij al gezegd dat ze volumineus waren? -
borsten verdween.
Hij pakte haar pols losjes beet in een poging om haar vergeefse -
maar. dat moest hij toegeven verbazingwekkend opwindende - pogingen
om hem schoon te maken te stoppen. Hij hoorde nauwelijks de
boodschap die de kapitein van de Mad Tryst omriep. Iedereen die aan
land wilde gaan, kon nu het schip verlaten. Maar omdat Keaton aan
boord zou blijven en omdat de brunette nog steeds vergeefse - en
opwindende - pogingen deed om rijn jasje, ditmaal met haar andere
hand, schoon te krijgen, ging hij toch nergens heen.
En omdat ook zij geen aandacht besteedde aan de omgeroepen
boodschap, en alleen maar haar vergeefse - en opwindende... had hij
al gezegd dat het opwindend was? - pogingen voortzette, nam hij aan
dat ze, zoals andere gasten van Reynaldo, aan boord zou bleef voor
de cruise.
O God.
Toen kon Keaton helemaal niet meer denken, omdat de vergeefse - en
o, wat waren ze nu opwindend - handelingen hem verregaand begonnen
af te leiden. Dus sloeg hij de vingers van zijn andere hand om haar
andere pols en duwde haar armen zachtjes van elkaar, van hem
vandaan. Helaas stond ze nu helemaal aan zijn blikken bloot -
excuses voor deze woordspeling - en zag hij opnieuw de gin die over
en tussen haar borsten en het bovenstuk van haar jurk droop. Ook al
had hij niets liever gedaan dan haar op dezelfde wijze helpen als
zij hem had geholpen, hij duwde haar armen zachtjes langs haar
zijden naar beneden, haalde een zakdoek uit zijn jasje en gaf hem
aan haar.
Zij begreep aanvankelijk niet waarom hij dit gebaar maakte, totdat
hij zijn hoofd voorover naar haar - o zo verrukkelijke - bovenlijf
boog. Toen ze een blik omlaag wierp en zag dat ook zij onder de
gemorste drank zat, bloosde ze hevig en accepteerde snel de
aangeboden zakdoek. Ze begon haar vochtige - en zeer verrukkelijke
- huid ermee af te vegen.
En Keaton bad tot alle goden in de hemel dat ze hem het vierkante
stukje zijde terug zou geven als ze ermee klaar was, omdat hij van
plan was het onder zijn kussen te leggen vannacht. En de rest van
zijn leven zou hij het als een betoverde talisman met zich
meedragen.
'Het spijt me zo,' zei ze weer toen ze klaar was. Toen gaf ze tot
Keatons vreugde de zakdoek aan hem terug. Op het laatste moment
echter trok ze hem met een ruk terug. 'O, ik had hem eerst even
moeten uitspoelen.'
Luchtig wuifde hij haar bezwaar weg. 'Och, laat maar zitten. Ik
zorg er wel voor.' Nou dat zou hij. Hij was in gedachten al bezig
met de bouw van het altaar waar de zakdoek zijn plaats zou
krijgen.
Ze lachte verlegen - verlegen, merkte hij op, in zo'n jurk! - en
gaf hem toen de zakdoek terug. Keaton prevelde in stilte een
dankgebed toen hij het relikwie weer in handen had en propte het
eerbiedig in zijn zak.
'Gebruik jij...?' begon ze. Maar ze maakte haar vraag niet af.
'Gebruik jij... wat?' vroeg hij.
Ze wees naar de natte vlek die zich over delen van zijn jasje en
overhemd had uitgebreid. 'Gebruik jij je zakdoek niet om jezelf af
te vegen,' vroeg ze.
Kom, en zo haar geur verpesten?' dacht hij. Nee, geen haar op zijn
hoofd.
Hoewel het idee om hun geuren met elkaar te vermengen hem niet
tegenstond. Integendeel, dat was een tamelijk opwindend idee.
Later, beloofde hij zichzelf. Maar niet erg veel later.
De voorzienigheid, in de gedaante van een ober met een dienblad vol
champagneglazen, greep in voordat zijn ideeën te eenzijdig werden.
Kraton hield de man tegen en ontdeed hem van de linnen handdoek die
over zijn onderarm was gedrapeerd en van twee champagneglazen. Hij
gaf een van de glazen aan de nog altijd verwarde brunette. Het
andere hield hij zelf en met de handdoek veegde hij zijn eigen
kleren af.
'Het spijt me werkelijk," zei ze voor de derde keer.
'Het was een ongelukje,' stelde hij haar gerust. 'Zit er niet over
in.'
'Ik hoop dat ik je kleren niet heb geruïneerd.'
'Etienne zorgt er wel voor,' zei Keaton kalm en bedacht hoe
verheugd de bediende zou zijn dat hij voor de verandering eens iets
mocht schoonmaken waarvoor hij geen beschermende kleding hoefde aan
te trekken. 'Ik denk dat Etienne hier helemaal van opleeft'
'Etienne,' herhaalde de brunette. Ze keek hem ineens oplettend aan.
'Is dat je... vrouw?'
Keaton stopte verbaasd met vegen. 'Etienne is een man,' zei
hij.
Ze bloosde opnieuw. 'O sorry. Het spijt me. Ik wilde je niet... Ik
bedoel... ik begreep niet.... ik ging er gewoon vanuit... Niet dat
er iets mis mee is,' verzekerde ze hem. Maar Kraton kon met de
beste wil van de wereld niet begrijpen waarom ze hem zou willen
verzekeren dat er niets mis was met een bediende die zijn werk leuk
vond, tenzij hij het al te leuk vond. 'Ik heb geen enkele moeite
hoor met andere manieren van leven, echt niet, ging ze door. 'Ik
dacht gewoon... o...' Ze zuchtte ongedurig en beet toen op haar -
zeer verrukkelijke - lip alsof dat de enige manier was om de
woordenstroom tegen te houden.
Nu bekeek Keaton haar nog verbaasder. 'Etienne is de bediende van
dit jacht,' verklaarde hij. 'Het is zijn taak om dit soort zaken te
regelen, niet zijn levensstijl. Tenzij hij er te veel plezier in
krijgt om de kleren van iemand anders te betasten. Dan wordt het
tijd om er een psychiater bij te roepen.'
De vrouw opende haar mond om iets te zeggen, besloot het toch maar
niet te doen - wat misschien ook beter was, kon Keaton niet nalaten
te denken - en nipte toen vlug aan haar champagne. Ten slotte zei
ze: 'O.'
Ze verwachtte kennelijk geen antwoord en dus bette Keaton nog maar
een paar keer zijn jasje met de handdoek. Vervolgens legde hij de
handdoek op het dienblad van een andere passerende ober en wendde
zich weer naar de brunette. 'Zo,' begon hij.
'Zo,' antwoordde ze en dronk nerveus van haar champagne. Voordat
Kraton een kans kreeg, zei ze: 'Ben jij, eh, de gastheer van dit
feest?'
'O God, nee.' Wat een rare vraag, dacht hij. Ze moest Reynaldo toch
kennen, wat deed ze anders aan boord? Tenzij ze natuurlijk een van
de mannelijke gasten van de prins vergezelde. Maar ook in dat geval
moest ze toch Reynaldo kennen. Iedereen kende Reynaldo. Ondanks die
twijfels antwoordde Kraton: 'Nee ik werk hier alleen maar.'
Dat antwoord leek haar op te luchten, waardoor Keaton nog
nieuwsgieriger werd. De meeste vrouwen kwamen aan boord voor de
eigenaar. Ze waren niet geïnteresseerd in de ingehuurde hulp, ook
al had die een heel mooi salaris, dank je wel - of in elk geval had
die een heel mooi salaris voordat de ingehuurde kracht zijn baan
was kwijtgeraakt, wat betekende dat Keaton niet langer een
ingehuurde hulp was, maar gewoon de hulp was. Hij vroeg zich voor
de zoveelste keer af waarom hij het afgelopen jaar was gebleven
terwijl hij nog geen enkel salarisstrookje had gezien. Daar moest
hij later nog maar eens over nadenken, als hij weer in zijn eentje
in zijn luxehut zat.
Tenzij hij niet in zijn eentje was. Toen hij zijn blik weer op de
brunette richtte, bedacht hij dat het vooruitzicht niet alleen te
zijn hem ontzettend trok. En niet slechts omdat hij er dan niet aan
hoefde te denken dat hij alleen maar 'de hulp' was.
Hij stond op het punt om over zijn positie als de onbetaalde
rechterhand van de prins uit te weiden - en als oppas - toen de
aandacht van de vrouw werd getrokken door iets buiten het raam.
Haar mond viel open in reactie op wat ze er zag en ze trok wit
weg.
'Wat is er aan de hand?' vroeg Keaton in paniek.
Ze wees uit het raam en keek verbouwereerd. 'We varen,' zei ze.
Hij knikte. 'Ia, Reynaldo zou graag om precies middernacht willen
uitvaren.'
'Reynaldo? vroeg ze, nog altijd uit het raam starend. Nog steeds
beduusd kijkend.
Keatons nieuwsgierigheid werd welhaast onbedwingbaar. 'Ia,
Reynaldo. Hij vaart altijd om middernacht uit de haven. Hij houdt
van drama.'
'Maar... maar... maar...,' zei de vrouw. 'Waar gaan we
naartoe?'
Nu barstte Keaton van nieuwsgierigheid. 'Weet je dat niet?' zei
hij. 'Vanavond was Miami. Morgenavond varen we Nassau binnen. Die
stad ligt op de Bahama's.'