2

Ze legden de korte weg naar de zeilvereniging af in Jimmy’s knalrode, open tweepersoonsauto en troffen het andere stel in een café om eerst wat te drinken. Terwijl Jimmy met zijn partner, Dennis Duran, hun zaken doornamen, had Ruby het genoegen de echtgenote te leren kennen. Ze was alleen voorgesteld met haar voornaam, Georgia. Georgia was zeker 25 jaar jonger dan haar man, waarschijnlijk was ze zelfs nog jonger dan Ruby. Haar blonde haar was achter op haar hoofd vastgezet en haar lichtroze cocktailjurk en parels waren nou niet bepaald duur, maar wel elegant. Ze lachte veel en dronk haar whisky zonder ijs. Ruby vond haar onmiddellijk aardig.
Op een bepaald ogenblik vroeg Ruby: 'Hoelang zijn jij en Dennis al getrouwd?'
Georgia lachte. 'Ik ben niet met hem getrouwd. Ik ben zijn vriendin,' zei ze.
Ruby bracht gegeneerd haar hand naar haar mond. 'Oeps, sorry. Ik weet toch bijna zeker dat Jimmy zei dat jullie getrouwd waren. Volgens mij zei hij dat we uitgingen met Dennis en zijn vrouw. Ik zal het wel verkeerd hebben begrepen.'
'Nou ja, misschien was dat ooit ook wel de bedoeling, maar het zou wel lastig zijn. Lynn is namelijk alleen het weekend weg.'
Nu was Ruby helemaal de draad kwijt. 'Wie is Lynn?'
Georgia keek haar bevreemd aan. 'De vrouw van Dennis.'
'Maar jij zei dat je zijn vriendin was.' De hersens van Ruby konden - of wilden - de informatie die ze kregen, niet verwerken. 'Ik ben ook zijn vriendin,' zei Georgia.
Ruby kneep haar ogen samen toen ze tegen de andere vrouw zei: 'Maar hij is toch getrouwd...'
'Ia, hij heeft een vrouw,' lachte Georgia. 'Kijk maar niet zo gechoqueerd. Voor jou geldt toch hetzelfde.' 'Ho, ho, ho,' wierp Ruby tegen. 'Ik ben Jimmy's maîtresse niet.'
'Nou je bent in eik geval ook rijn vrouw niet," antwoordde Georgia rustig. 'Want rijn vrouw heet Barbara.'
Met stomheid geslagen staarde Ruby naar Georgia. Ze wist niets meer te zeggen. Was Jimmy getrouwd*. Hoe kon dat nou? Onmogelijk. Er moest sprake rijn van een vergissing.
Toen Ruby niets meer zei, liet de andere vrouw een enkel, wrang lachje horen, maar zei daarna op een toon vervuld van medelijden: 'Wist je dat niet?"
In plaats van antwoord te geven bleef Ruby de andere vrouw maar aanstaren.
'Jezus, zelfs ik wist dat hij getrouwd was,' zei Georgia. 'Zometeen vertel je me nog dat je ook niet wist dat hij drie kinderen heeft.'
'O nee,' dacht Ruby en een misselijk gevoel maakte zich van haar meester.
Nee, nee, nee, nee, nee.
'Hij kan niet getrouwd rijn en kinderen hebben," zei ze met een, ook in haar eigen oren, zwak en zielig aandoend stemmetje. 'Dat kan niet.'
'Waarom niet?' vroeg Georgia.
'Omdat... hij me dat niet heeft verteld, daarom niet.' Terwijl de woorden uit haar mond kwamen, bedacht ze hoe belachelijk ze klonk.
Dat vond Georgia blijkbaar ook, want ze lachte luidkeels. 'O lieverd, jij moet nog veel leren. Je gelooft vast ook dat hij Jimmy Golden heet.'
Ruby staarde in haar wijnglas en ze begon een hol gevoel in haar buik te krijgen bij deze nieuwe openbaring. 'Bedoel je dat dat niet zo is?'
Georgia schudde haar hoofd. 'Natuurlijk niet. Wat is dat nu voor een naam, Jimmy Golden? Zo heet iemand toch niet echt?'
'Hoe heet hij dan wel?'
'Ik heb geen flauw idee. Zulke mannen vertellen dat meestal niet.'
'Wat bedoel je met "zulke mannen vroeg Ruby. 'Wat voor man is hij dan?'
Georgia schudde zachtjes haar hoofd, alsof ze niet kon geloven hoe stom Ruby was. 'Een zware jongen.'
'Nou dat kan me niet zoveel schelen, hoor,' zei Ruby. 'Ik ben zelf ook niet zo mager en met...' Ze maakte haar zin niet af. Georgia was in lachten uitgebarsten. 'Niet op die manier zwaar. Ik bedoel de zware jongen die banden heeft met de onderwereld. De maffia.'
'De maffia?' stamelde Ruby. Ze wierp nerveus een blik over haar schouder, zag dat Jimmy nog steeds opging in zijn gesprek met Dennis en vroeg, nu wat rustiger: 'Heeft Jimmy banden met de georganiseerde misdaad, wil je dat zeggen?'
Georgia keek haar een tijdlang met open mond aan. Toen schudde ze langzaam haar hoofd. 'Het is niet te geloven. Van welke molen heb jij een klap gehad?'
'Die van Appalachimahoochee.' antwoordde Ruby zonder nadenken.
De andere vrouw nipte aan haar whisky en glimlachte. 'Nou gelukkig voor jou is hier Georgia om je in te wijden. Blijf vanavond maar bij mij in de buurt, je zou me nog wel eens nodig kunnen hebben.'
Maar Ruby wilde helemaal niet ingewijd worden. En ze wilde al helemaal niet in de buurt blijven - niet bij Georgia en niet bij wie dan ook van het gezelschap. Het laatste wat ze kon gebruiken was om verder bij Jimmy en zijn bende betrokken te raken. En al was hij geen maffialid, dan was hij nog altijd een echtgenoot. Een vader. Een leugenaar.
Hoewel ze nog niet helemaal kon geloven dat hij banden met de onderwereld had - het was raar om zo over Jimmy te denken - wilde ze geen enkel risico nemen. Wat voor andere gedaanten hij verder nog kon aannemen, een man als Jimmy Golden kon je maar beter uit de weg gaan, dat begreep ze wel. En ze had nog wel gedacht dat zij op een dag het meisje kon zijn dat hem aan zich wist te binden. Hoe dan ook... het was duidelijk dat ze de woorden 'Jimmy' en 'op een dag' en 'binden' niet meer in dezelfde zin hoefde te gebruiken.
'Klaar om te gaan, dames?'
Bij zijn stemgeluid draaide Ruby zich automatisch om en zag dat Dennis Duran naar Georgia staarde, en Jimmy naar haar alsof... O God, dacht ze. Alsof de twee vrouwen een paar grote bloederige biefstukken waren uit een grillrestaurant. De blonde, blauwogige, zo op en top Amerikaanse trekken van Jimmy, die Ruby eerst zo innemend en openhartig vond, leken ineens weerzinwekkend en onheilspellend. Zelfs zijn glimlach was veranderd, meende ze. Ze vroeg zich af of hij er altijd zo had uitgezien, maar dat ze te eenzaam en wanhopig was geweest om hem te zien zoals hij echt was. Niet bepaald high society en Klasse met een grote K, maar laag-bij-de-gronds en Griezelig met een hoofdletter G.
Voor ze het wist had ze Jimmy bij een pols gepakt en flapte ze eruit: 'Ben jij getrouwd?'
Zijn uitdrukking veranderde ogenblikkelijk van opwinding over een lekker sappig stuk vlees in afschuw over een stuk vlees dat ineens bedorven bleek. 'Wat maakt het verdomme uit of ik getrouwd ben?' vroeg hij haar kil.
Ruby gaapte hem aan. 'Jimmy, hoe kun je dat nu zeggen?'
Hij maakte zijn arm los uit haar greep en pakte in plaats daarvan de hare beet. Hard. 'We praten er later wel over,' zei hij op een manier die geen tegenspraak duldde.
Ze stond op het punt te antwoorden dat hij naar de hel kon lopen, dat nu meteen alles opgehelderd moest worden, maar hij kneep nog harder in haar pols. Veel harder. Zo hard dat haar hand begon te tintelen omdat het bloed niet meer circuleerde. Zijn blik was nu ronduit sinister.
'Oké, Jimmy.' zei Ruby met een stemmetje dat behoorlijk gehoorzaam klonk voor iemand die hem het liefst een oplawaai had verkocht. 'Wat jij wilt.' Jij griezel
Ie kon Ruby veel dingen verwijten, maar niet dat ze dom was. De manier waarop Jimmy haar aankeek, deed haar maar al te goed beseffen dat ze nu beter geen ruzie met hem kon maken. Maar ze ging nog liever dood dan dat ze ooit met hem op een boot ging. Al was het een luxejacht. Ze liet zich door hem het café uit leiden en naar de zeilclub. Ze was echter vastbesloten gebruik te maken van het feit dat er op vrijdagavond altijd massa's mensen op de zeilvereniging waren. Ze zou ertussenuit knijpen als Jimmy even niet keek.
No problemo.
De illusie bleef tot het kleine gezelschap de haven binnenkwam en Ruby constateerde dal de hordes zeilers rond deze tijd op vrijdagavond allang hun boot hadden opgezocht - en dat de meeste boten al waren uitgevaren en over de wateren van Biscayne Bay voeren of die zelfs al waren gepasseerd.
Grande problemo, dacht ze. Muy grande problemo.
Op een van de overgebleven glanzende witte schepen leek echter leven te zijn. Maar het leven - nee, het pandemonium - dat daar aan de gang was, compenseerde met gemak het gebrek aan leven elders. En de boot zelf - nee, de kleine oceaanstomer - compenseerde op zijn beurt weer het gebrek aan andere boten in de haven.
Het was een gigantisch jacht met een lengte die Ruby nog niet eens probeerde te schatten. Echt heel groot. Haar lekenogen onderscheidden drie dekken, vier, als je het kleine dek boven meetelde - waarvan de meeste open waren om de avond binnen te laten. En er waren massa's mensen aanwezig die zich zo te zien prima vermaakten. Om het zachtjes uit te drukken.
Mad Tryst stand op de... hoe je de achterkant van zo'n boot ook noemt, zag Ruby toen zij en Jimmy met het andere stel naderbij kwamen. Ze moest denken aan de naam uit een van haar favoriete verhalen van Edgar Allen Poe en lachte ondanks haar benarde situatie. Mad Tryst, een waanzinnig gezelschap, inderdaad. Van een van de dekken van de Mad Tryst klonk aan de zijde die voor Ruby uit het zicht was, live salsamuziek. De schelle tonen konden de uitroepen en lachsalvo's die aan haar kant klonken echter niet smoren. De eigenaar van het drijvende landgoed, wie dat ook was, wist in elk geval hoe je een feestje moest geven.
Om het zachtjes uit te drukken.
Zelfs Jimmy kon zijn ontzag voor de boot niet verbergen en hij keek er met openlijke bewondering naar toen ze dichterbij kwamen. Ruby was er dankbaar voor dat hij afgeleid was, omdat de veel, veel te bezitterige - en veel, veel te pijnlijke - greep om haar pols erdoor verslapte. Hoewel, bedacht ze toen ze langs het jacht liepen, het kon ook een van de gasten zijn die Jimmy zo openlijk bewonderde. Op het dek recht boven hen stond namelijk een lange, adembenemend mooie roodharige vrouw. En ze leek dronken genoeg om elk moment overboord te kunnen vallen, precies in Jimmy's armen.
Bij nadere beschouwing zag Ruby dat het niet zozeer de roodharige was die overboord zou slaan. Nee hel waren eigenlijk alleen haar borsten die over boord hingen, iets wat ook Jimmy had opgemerkt. En openlijk bewonderde.
Toen de roodharige vrouw Jimmy naar zich zag staren riep ze met een beneveld lachje 'Ahoy daar' en haar vingers wiebelden in een soort groet. De afkeer die Ruby had voelen opkomen, verdween als sneeuw voor de zon. 'Hallo,' riep ze naar haar nieuwste en meteen al beste vriendin van de wereld en ze zwaaide enthousiast terug. Hé, een veilige haven in de storm. Of in dit geval, een veilig jacht in de haven. 'Wat een prachtige boot!' riep ze omhoog. En toen, schaamteloos, nodigde ze zichzelf uit: 'Mogen we even aan boord komen kijken?'
Maar Jimmy, slim - hoe verachtelijk ook - als hij was, wilde er niet van horen. *We hebben andere plannen, Ruby,' friste hij haar geheugen op en greep haar pols steviger beet om haar vooruit te trekken, bij het grote, mooie jacht vandaan, en weg van de grote, mooie roodharige, die redding had kunnen brengen.
Ja, ze hadden zeker plannen, daar was Ruby het in stilte mee eens. Jimmy wist alleen niet dat zijn plannen en die van Ruby totaal niet overeenkwamen.
En nu leek haar het moment aangebroken om dat te laten merken. Een snelle blik naar het jacht leerde haar dat de loopplank - die in dit geval meer op een looptrap leek - nog uit lag en dat de feestgangers er vrijelijk in en uit wandelden. Degene die de bezoekers bij de ingang had moeten controleren, had de regels op dit uur versoepeld. Het feest was in volle gang. Iedereen die was uitgenodigd, was waarschijnlijk al aan boord, dus ook als je alleen met een uitnodiging binnen mocht, dan lag er nu een kans. Ze was uitstekend gekleed voor de gelegenheid - feestvieren tot je er bij neerviel - dus ze zou moeiteloos in de menigte opgaan.
Zelfs al zou het )Jimmy lukken haar aan boord te volgen, dan schudde ze hem tussen al die mensen wel af. Of ze vond iemand aan boord die haar kon helpen. Dat was het beste scenario, dacht ze, ook al zou ze natuurlijk wel een paar uur aan boord blijven. Ze deed gewoon net of ze een genodigde was, dan kon ze later onopgemerkt de boot af sluipen en een taxi bellen om haar naar huis te brengen. Of nog beter, ze kon zich aan boord bij een vriendelijk stel aansluiten. Misschien konden die haar ook nog wel veilig naar huis begeleiden. Dat was van later zorg. Het enige wat Ruby op dit moment wilde, was Jimmy lozen. Over de rest zou ze zich daarna wel zorgen maken.
Ongemerkt leidde ze Jimmy dichter bij de loopplank van de Mad Tryst. De patroonheilige van vrouwen met enge vriendjes - de heilige Beatrix, als ze het zich goed herinnerde - waakte over haar vanavond. Juist toen zij en Jimmy de loopplank dicht genoeg waren genaderd dat ze erop kon springen en voor haar leven rennen, stroomde een grote, lawaaierige groep mensen die vals La vida loca zongen, naar buiten. Nog mooier, de groep kwam in botsing met Ruby en Jimmy en scheidde hen.
Onmiddellijk haastte Ruby zich de plank op, spiedend naar de mensenmassa die het dichtst was, en die richting nam ze. Ze lette er zorgvuldig op soepel en doelbewust te lopen, alsof ze precies wist waar ze naartoe ging. Een intens gevoel van vrijheid overspoelde haar.
En, zoals haar gewoonte was geworden in de afgelopen acht jaar, ze keek niet achterom.
Keaton was net de voor- en nadelen van het zonder zwemvest overboord gooien van een tekkel aan het afwegen, toen hij de rondborstige brunette in een strak zwart jurkje zag. Natuurlijk waren er vanavond misschien wel vijftien tot twintig brunettes in zwarte jurkjes aan boord van de Mad Tryst, maar pas deze viel hem op. De brunette met het volle, donkere haar dat als een donkere stortregen tot halverwege haar rug golfde. Die met die donkere ogen van een onbestemde kleur, maar die hem nog het meest deden denken aan een Scandinavische hemel in de winter. Die met de vele - en nogal indrukwekkende - rondingen, waarbij een Toscaans landschap verbleekte. Die met de volle, rijpe, koraalkleurige mond die deed denken aan een bijzonder spectaculaire zonsondergang voor de kust van Madagascar. Die met die...
'Wat was er die avond in godsnaam in hem gevaren dat hij verdomme een dichter was geworden?' vroeg Kraton zich af. Erger, een verdomd slechte dichter. Nog erger, een verdomd slechte dichter met als bijvak aardrijkskunde. En verdomme daar waarschijnlijk voor gezakt. Verdomme, de pragmatische, intelligente man die hij was, hing Keaton soms zelf de keel uit. Hoe dan ook, die vrouw was uitzonderlijk aantrekkelijk - om niet te zeggen, eh, rijkelijk... eh bedeeld - en bovendien verdreef ze alle gedachten aan kwaadaardige, smerige tekkels uit zijn hoofd. Hij voelde zich haar meteen toegenegen. Onder andere.
Toen hij haar sierlijk tussen de menigte door zag lopen, naar verschillende mensen lachend, maar zonder ergens stil te staan voor een praatje, was zijn nieuwsgierigheid helemaal geprikkeld. Nou ja. er werden ook andere dingen dan zijn nieuwsgierigheid geprikkeld, eh... uitgedaagd, aangespoord, gestimuleerd, opgepord, in actie gebracht - verdorie waar was het woordenboek als je het nodig had? - misschien waren het ook wel de juiste woorden.
Hoe dan ook, Keaton kon zich niet herinneren met de vrouw te hebben kennisgemaakt en Reynaldo had niet gezegd dat hij vanavond speciale gasten voor het feest zou uitnodigen. Natuurlijk bedoelde Reynaldo met 'speciaal' 'oestrogeen producerend'. De prins verzamelde vrouwen zoals anderen postzegels - misschien niet helemaal een gelukkige vergelijking - dus Keaton hoefde niet verbaasd te zijn dat hij deze nog niet had ontmoet.
Hoe dan ook.
Hij streek zijn zandkleurige zijden stropdas glad, knoopte zijn beige linnen jasje dicht en veegde zijn vochtige handen af aan zijn lichtgele broek. Het was eigenlijk te heet om een colbert te dragen, zelfs over de lichte kleren die hij had uitgekozen, maar de feestjes van Reynaldo waren altijd enigszins formeel. En, hé. iemand moest tegenwicht bieden aan de smaak
van de prins - ook al droeg Reynaldo vanavond een opvallend onopvallend donker kostuum... met een, ahum, motief van vlammen die van de broekomslag en de zoom van zijn jasje omhoog likten, geen noemenswaardig overhemd en oranje schoenen. En hoewel Keaton er op deze feestjes vooral • bij was als oppas in plaats van als gast - helaas - had hij toch een grote hekel aan flagrante overtredingen op het gebied van herenkleding, zoals het uittrekken van een jasje.
Bovendien... Even eerder had hij, omdat hij het warm had, toch zijn jasje een moment uitgetrokken. In het zitvlak van zijn broek bleek evenwel een groot gat te zijn gebeten. De schuldige was Kurt, de hond, niet de kok. Kurt had op zeker moment nadat Keaton zijn kleding had klaargelegd er zijn tanden in gezet. Hij kwam erachter doordat supermodel Dacia er hem onder onnozel gegiechel op wees. Hem en nog ongeveer acht andere mensen die bij hem in de buurt stonden. Hij had net op het punt gestaan om naar beneden te gaan om zich verkleden toen de rondborstige brunette langskwam. Nu had Keaton echter belangrijkere dingen aan zijn broek. Hoofd, verbeterde hij zichzelf snel. Hij had belangrijkere dingen aan zijn hoofd.
Hij streek een paar keer met zijn vingers door zijn haar in een naar hij wist totaal vergeefse poging om de gevolgen van de vochtige zeelucht ongedaan te maken. Met zijn blik op haar gefocust snelde hij haar achterna. Hij haalde haar in bij de jacuzzibar, waar Gus de barman haar een met een schijfje citroen versierd glas aangaf, waarin een doorzichtig drankje met bubbeltjes zat.
Een gin-tonic, concludeerde Keaton. Een verfijnd, elegant drankje. Het paste uitstekend bij haar. Hij hoopte dat ze vanavond heel veel van die drankjes zou drinken.
Maar ze nipte er alleen maar van en bleef om zich heen kijken alsof ze iemand zocht. Nou, dacht hij, hij ging gewoon naar haar toe om zich voor te stellen. Want, dat kon iedereen op Pelagia vertellen, het was niets niks als Keaton Hamilton Danning III zich aan je voorstelde, helemaal niet niks. Onopvallend bewoog hij zich naar de bar en bestelde bij Gus een Bombay gin-tonic. Toen draaide hij zich om naar de brunette, die nog steeds de menigte met haar ogen afzocht en zijn aanwezigheid naast haar niet had opgemerkt.
'Hallo,' zei hij met een stem die een imitatie moest zijn van Cary Grant.
Tot zijn verrassing sprong ze op van schrik, maar kwam ze gelukkig op
haar pootjes terecht Nog gelukkiger, re stond nu tegenover Kraton. Hij vergat bijna te ademen nu hij zag dat ze van dichtbij nog prachtiger was dan van een afstand. Haar met lange wimpers omrande grote ogen waren donkergrijs, een kleur die hij nog nooit bij iemand van het menselijk ras had gezien. Ze keken zo intelligent en spitsvondig de wereld in dat Keaton er totaal door overrompeld werd.
Misschien was ze toch geen exemplaar uit de verzameling van Reynaldo, dacht hij. Want als er een ding was dat de prins verafschuwde bij vrouwen dan was het spitsvondigheid en intelligentie. Oké twee dingen die de prins verafschuwde bij vrouwen. En de prins had ook een hekel aan vrouwen die van katten hielden. Veel te onafhankelijk, die beesten. 'Ha... hallo,' stotterde de vrouw, zelf ook in ademnood. Ze liet er tot Keatons verbazing onmiddellijk op volgen: 'Ik moet ervandoor. Tot ziens.' Toen ging ?e er als een speer vandoor en verdween m de mensenmassa.
Goed. misschien had hij te gauw geconcludeerd dat ze schrander en grappig was. Maar ze was in elk geval intrigerend. Nu nog meer dan even eerder. Ze kon ook hard lopen, ontdekte hij zodra hij zijn drankje had gepakt en haar achterna wilde gaan. Maar dat gaf niet Keaton had al vroeg in zijn leven geleerd dat de dingen die vanzelf gingen, gewoonlijk niet de moeite waard waren.
Toen hij haar ten slotte inhaalde had ze de Mad Tryst van voor tot achter doorkruist Of liever van achtersteven tot voorsteven, want hij trof haar uiteindelijk aan in de lounge voor op de boot. De lounge was Keatons meest geliefde plek op het jacht. Niet alleen om het verfijnde art-deco-interieur, de schitterende hardhouten panelen, het glanzende koper, de prachtige crèmekleurige leren meubels en kleine vleugel waar Omar alles van Gershwin op speelde ook al kende hij de woorden niet, maar ook omdat je er altijd iemand kon vinden die een stevige borrel voor je kon inschenken als je er een nodig had. En om een onverklaarbare reden had Kraton, sinds hij aan deze cruise met Reynaldo was begonnen, regelmatig stevige borrels nodig. Niet dat hij er stamgast was. Hij was vaste bewoner. Niet dat hij regelmatig dronk. Hij dronk altijd.
De intrigerende brunette was in een van de luxueus beklede leunstoelen bij de ramen aan stuurboord gaan zitten. Ze hield met een oog nog altijd de menigte in de gaten, alsof ze iemand in het bijzonder zocht. Keaton kon de indruk niet van zich afzetten dat hij de ideale persoon was om de rol van die ontbrekende persoon over te nemen. Mits die rol seksueel van aard was.
Hij sloop weer naar haar toe en glipte in de stoel naast haar. Ditmaal zei hij niets - ze was duidelijk geen fan van Gary Grant - en wachtte dan maar op een teken van haar. Hij was er echter niet op voorbereid dat dat teken een schok zou zijn. Toen ze zich omdraaide en hem ineens naast zich zag zitten, schoot ze voorover en morste haar drankje over hen beiden. Met dit teken was hij niet bekend. Hij wist dan ook niet hoe hij moest reageren.
'O, o, hemeltje', zei ze toen ze alletwee van hun stoel opsprongen. Oké, tot zoverre waren ze op elkaar afgestemd, dacht Keaton. Dat was een goed teken. 'O, o, het spijt me,' voegde ze eraan toe en zette haar nu lege glas op de dichtstbijstaande tafel. Ze pakte een verdwaald servetje en begon haastig zijn jasje af te betten, alsof zoiets een half - of meer - glas gin-tonic kon absorberen.
Toch was dat op momenteel niet Keatons grootste zorg. Nee, zijn grootste zorg was niet te staren naar de andere helft - of meer - van die gin-tonic op haar crèmekleurige, zeer volumineuze decolleté. Hij bleef in zichzelf herhalen dat het niet erg behulpzaam zou overkomen als hij voorover boog en de nattigheid oplikte. Dat was niet volgens de regels der etiquette. Ook al was dat precies wat zijn instinct hem influisterde. Maar dat was niet het instinct dat een gastheer hoorde te drijven. Nee, een heel ander instinct sprak een woordje mee.
Gelukkig dat hij de twee duidelijk kon onderscheiden. Tjonge, anders zou het gênant worden.
'Alles goed met je?' vroeg hij aan de vrouw, die nog altijd vergeefs zijn borst bette. Door een onduidelijke oorzaak klonken rijn woorden enigszins hees. Misschien kwam het doordat rijn blik vastgehouden werd door een druppeltje van de gemorste drank dat ontspannen van het kleine kuiltje onder aan haar hals langs de zachte huid van haar sleutelbeen liep en vervolgens in het diepe dal tussen haar - had hij al gezegd dat ze volumineus waren? - borsten verdween.
Hij pakte haar pols losjes beet in een poging om haar vergeefse - maar. dat moest hij toegeven verbazingwekkend opwindende - pogingen om hem schoon te maken te stoppen. Hij hoorde nauwelijks de boodschap die de kapitein van de Mad Tryst omriep. Iedereen die aan land wilde gaan, kon nu het schip verlaten. Maar omdat Keaton aan boord zou blijven en omdat de brunette nog steeds vergeefse - en opwindende - pogingen deed om rijn jasje, ditmaal met haar andere hand, schoon te krijgen, ging hij toch nergens heen.
En omdat ook zij geen aandacht besteedde aan de omgeroepen boodschap, en alleen maar haar vergeefse - en opwindende... had hij al gezegd dat het opwindend was? - pogingen voortzette, nam hij aan dat ze, zoals andere gasten van Reynaldo, aan boord zou bleef voor de cruise.
O God.
Toen kon Keaton helemaal niet meer denken, omdat de vergeefse - en o, wat waren ze nu opwindend - handelingen hem verregaand begonnen af te leiden. Dus sloeg hij de vingers van zijn andere hand om haar andere pols en duwde haar armen zachtjes van elkaar, van hem vandaan. Helaas stond ze nu helemaal aan zijn blikken bloot - excuses voor deze woordspeling - en zag hij opnieuw de gin die over en tussen haar borsten en het bovenstuk van haar jurk droop. Ook al had hij niets liever gedaan dan haar op dezelfde wijze helpen als zij hem had geholpen, hij duwde haar armen zachtjes langs haar zijden naar beneden, haalde een zakdoek uit zijn jasje en gaf hem aan haar.
Zij begreep aanvankelijk niet waarom hij dit gebaar maakte, totdat hij zijn hoofd voorover naar haar - o zo verrukkelijke - bovenlijf boog. Toen ze een blik omlaag wierp en zag dat ook zij onder de gemorste drank zat, bloosde ze hevig en accepteerde snel de aangeboden zakdoek. Ze begon haar vochtige - en zeer verrukkelijke - huid ermee af te vegen.
En Keaton bad tot alle goden in de hemel dat ze hem het vierkante stukje zijde terug zou geven als ze ermee klaar was, omdat hij van plan was het onder zijn kussen te leggen vannacht. En de rest van zijn leven zou hij het als een betoverde talisman met zich meedragen.
'Het spijt me zo,' zei ze weer toen ze klaar was. Toen gaf ze tot Keatons vreugde de zakdoek aan hem terug. Op het laatste moment echter trok ze hem met een ruk terug. 'O, ik had hem eerst even moeten uitspoelen.'
Luchtig wuifde hij haar bezwaar weg. 'Och, laat maar zitten. Ik zorg er wel voor.' Nou dat zou hij. Hij was in gedachten al bezig met de bouw van het altaar waar de zakdoek zijn plaats zou krijgen.
Ze lachte verlegen - verlegen, merkte hij op, in zo'n jurk! - en gaf hem toen de zakdoek terug. Keaton prevelde in stilte een dankgebed toen hij het relikwie weer in handen had en propte het eerbiedig in zijn zak.
'Gebruik jij...?' begon ze. Maar ze maakte haar vraag niet af.
'Gebruik jij... wat?' vroeg hij.
Ze wees naar de natte vlek die zich over delen van zijn jasje en overhemd had uitgebreid. 'Gebruik jij je zakdoek niet om jezelf af te vegen,' vroeg ze.
Kom, en zo haar geur verpesten?' dacht hij. Nee, geen haar op zijn hoofd.
Hoewel het idee om hun geuren met elkaar te vermengen hem niet tegenstond. Integendeel, dat was een tamelijk opwindend idee.
Later, beloofde hij zichzelf. Maar niet erg veel later.
De voorzienigheid, in de gedaante van een ober met een dienblad vol champagneglazen, greep in voordat zijn ideeën te eenzijdig werden. Kraton hield de man tegen en ontdeed hem van de linnen handdoek die over zijn onderarm was gedrapeerd en van twee champagneglazen. Hij gaf een van de glazen aan de nog altijd verwarde brunette. Het andere hield hij zelf en met de handdoek veegde hij zijn eigen kleren af.
'Het spijt me werkelijk," zei ze voor de derde keer.
'Het was een ongelukje,' stelde hij haar gerust. 'Zit er niet over in.'
'Ik hoop dat ik je kleren niet heb geruïneerd.'
'Etienne zorgt er wel voor,' zei Keaton kalm en bedacht hoe verheugd de bediende zou zijn dat hij voor de verandering eens iets mocht schoonmaken waarvoor hij geen beschermende kleding hoefde aan te trekken. 'Ik denk dat Etienne hier helemaal van opleeft'
'Etienne,' herhaalde de brunette. Ze keek hem ineens oplettend aan. 'Is dat je... vrouw?'
Keaton stopte verbaasd met vegen. 'Etienne is een man,' zei hij.
Ze bloosde opnieuw. 'O sorry. Het spijt me. Ik wilde je niet... Ik bedoel... ik begreep niet.... ik ging er gewoon vanuit... Niet dat er iets mis mee is,' verzekerde ze hem. Maar Kraton kon met de beste wil van de wereld niet begrijpen waarom ze hem zou willen verzekeren dat er niets mis was met een bediende die zijn werk leuk vond, tenzij hij het al te leuk vond. 'Ik heb geen enkele moeite hoor met andere manieren van leven, echt niet, ging ze door. 'Ik dacht gewoon... o...' Ze zuchtte ongedurig en beet toen op haar - zeer verrukkelijke - lip alsof dat de enige manier was om de woordenstroom tegen te houden.
Nu bekeek Keaton haar nog verbaasder. 'Etienne is de bediende van dit jacht,' verklaarde hij. 'Het is zijn taak om dit soort zaken te regelen, niet zijn levensstijl. Tenzij hij er te veel plezier in krijgt om de kleren van iemand anders te betasten. Dan wordt het tijd om er een psychiater bij te roepen.'
De vrouw opende haar mond om iets te zeggen, besloot het toch maar niet te doen - wat misschien ook beter was, kon Keaton niet nalaten te denken - en nipte toen vlug aan haar champagne. Ten slotte zei ze: 'O.'
Ze verwachtte kennelijk geen antwoord en dus bette Keaton nog maar een paar keer zijn jasje met de handdoek. Vervolgens legde hij de handdoek op het dienblad van een andere passerende ober en wendde zich weer naar de brunette. 'Zo,' begon hij.
'Zo,' antwoordde ze en dronk nerveus van haar champagne. Voordat Kraton een kans kreeg, zei ze: 'Ben jij, eh, de gastheer van dit feest?'
'O God, nee.' Wat een rare vraag, dacht hij. Ze moest Reynaldo toch kennen, wat deed ze anders aan boord? Tenzij ze natuurlijk een van de mannelijke gasten van de prins vergezelde. Maar ook in dat geval moest ze toch Reynaldo kennen. Iedereen kende Reynaldo. Ondanks die twijfels antwoordde Kraton: 'Nee ik werk hier alleen maar.'
Dat antwoord leek haar op te luchten, waardoor Keaton nog nieuwsgieriger werd. De meeste vrouwen kwamen aan boord voor de eigenaar. Ze waren niet geïnteresseerd in de ingehuurde hulp, ook al had die een heel mooi salaris, dank je wel - of in elk geval had die een heel mooi salaris voordat de ingehuurde kracht zijn baan was kwijtgeraakt, wat betekende dat Keaton niet langer een ingehuurde hulp was, maar gewoon de hulp was. Hij vroeg zich voor de zoveelste keer af waarom hij het afgelopen jaar was gebleven terwijl hij nog geen enkel salarisstrookje had gezien. Daar moest hij later nog maar eens over nadenken, als hij weer in zijn eentje in zijn luxehut zat.
Tenzij hij niet in zijn eentje was. Toen hij zijn blik weer op de brunette richtte, bedacht hij dat het vooruitzicht niet alleen te zijn hem ontzettend trok. En niet slechts omdat hij er dan niet aan hoefde te denken dat hij alleen maar 'de hulp' was.
Hij stond op het punt om over zijn positie als de onbetaalde rechterhand van de prins uit te weiden - en als oppas - toen de aandacht van de vrouw werd getrokken door iets buiten het raam. Haar mond viel open in reactie op wat ze er zag en ze trok wit weg.
'Wat is er aan de hand?' vroeg Keaton in paniek.
Ze wees uit het raam en keek verbouwereerd. 'We varen,' zei ze.
Hij knikte. 'Ia, Reynaldo zou graag om precies middernacht willen uitvaren.'
'Reynaldo? vroeg ze, nog altijd uit het raam starend. Nog steeds beduusd kijkend.
Keatons nieuwsgierigheid werd welhaast onbedwingbaar. 'Ia, Reynaldo. Hij vaart altijd om middernacht uit de haven. Hij houdt van drama.'
'Maar... maar... maar...,' zei de vrouw. 'Waar gaan we naartoe?'
Nu barstte Keaton van nieuwsgierigheid. 'Weet je dat niet?' zei hij. 'Vanavond was Miami. Morgenavond varen we Nassau binnen. Die stad ligt op de Bahama's.'