8

Terwijl hij zijn middagdienst aan het afsluiten was en op het punt stond om de jacuzzibar aan een van de andere barkeepers over te dragen, keek Gus Torrance op en zag prinses Arabella aankomen. Hij merkte dat ze hem nog niet gezien had en bleef nog even staan.
'Wegwezen, Donovan," zei hij tegen de barkeeper die aan de andere kant van de bar zat te genieten van z'n laatste slokje ananassap, in de paar minuten die hem nog restten voordat hij het zou overnemen van Gus. 'Neem nog een half uurtje of zo, wil je. Ik ben nog niet helemaal klaar.'
'Wat, ben je gek, man,' antwoordde de andere barkeeper met een Bob Marley-accent. Hij gooide zijn lange dreadlocks naar achteren en keek naar hem alsof Gus zijn verstand had verloren.
Donovan droeg het uniform van de barkeepers op de Mad Tryst. een ruimzittende groene broek en een kleurrijk hawaïhemd, maar het zijne was met zijn fraaie tinten Caribisch blauw een stuk minder schreeuwerig dan dat van Gus, dat bedrukt was met een ingewikkeld patroon van cocktails.
'|e hebt vanaf vanmorgen tien uur non-stop gewerkt en je wilt nog niet weg?' vroeg Donovan verbaasd. 'We zijn alleen vannacht in Nassau, hoor. Geniet ervan nu het nog kan.' Gus moest lachen om Donovans woordkeuze. Of misschien lachte hij omdat de wind op dat moment de rand van Arabella’s sarong optilde, waardoor haar slanke, lenige en verrassend lange benen vol in het zicht kwamen. Ze had haar zachtroze badpak ongetwijfeld uitgekozen omdat het degelijk en aangekleed toonde, maar het had het tegenovergestelde effect op Gus. Omdat hij zich levendig kon voorstellen wat er onder dat nauwsluitende kledingstuk schuilging. Man, man, wat een voorstelling kon hij zich daarvan maken. En dat was precies wat hij bijna elke nacht in het stapelbedje boven Donovan deed. Zo lang hij al op de Mad Tryst werkte, en dat was bijna een maand, droomde hij al van
Arabella's goudblonde haren, haar wulpse lichaam en haar volmaakte glimlach.
'O, geloof mij maar, man,' fluisterde Gus, het accent van zijn vriend imiterend, "ik ben van plan er optimaal van te genieten. Straks. En nu wegwezen.'
Uit zijn ooghoek zag Gus Donovan over zijn schouder turen in een poging te ontdekken waar het om ging. 'Ah, de prinses,' zei hij zachtjes. Terwijl Gus hetzelfde altijd met een soort verlangen uitsprak, zat er in Donovans stem een waarschuwende ondertoon. Hij schudde zijn hoofd naar Gus. 'Houd je verstand erbij, jongen. Op haar voorhoofd staat "handjes thuis", dat weet je best.'
'Ia, maar haar lichaam schreeuwt om aandacht,' wierp Gus tegen.
'Niet om die van jou, man.'
'Dat zeg jij,' zei Gus, die zijn ogen niet van Arabella kon afhouden. Ze zette een ligstoel naast de jacuzzi, strekte haar sierlijke benen uit en verdiepte zich in een romannetje Ze droeg een grote strooien hoed, die haar nek, schouders en armen beschermde tegen de zon, en hield haar benen bedekt. Dat is slim van haar, dacht Gus, want ze waren niet ver van de evenaar en in de zon, die ook om deze tijd al fel scheen, zou haar blanke, delicate huid anders snel verbranden. De gravin was niet alleen mooi, maar nog intelligent ook.
Maar die zachte huid van haar kon ook op een andere manier in vuur en vlam gezet worden, dacht hij. Ja, schatje, en hij wist wel, hoe.
Donovan maakte een opmerking die zijn droom ruw verstoorde en werd terugbracht naar de harde werkelijkheid: 'Hoe kom je erbij dat ze jou zou willen? Een vrouw als zij kan wel wat beters krijgen. Die zoekt het in hoge kringen.'
'Misschien,' zei Gus en keek zijn vriend indringend aan. 'Maar misschien ook niet.'
Donovan riep: 'Hou toch op man, je kunt haar toch niet krijgen, Gus, ook al zou ze iets in je zien. Arabella is eigendom van de prins. Hij toont misschien geen interesse in haar, maar als hij wist dat je achter haar aanzit...' Hij schudde zijn hoofd, de dreadlocks dansten mee, en vervolgde: 'Dan heb je de poppen aan het dansen, man. Je moet met je tengels van Reynaldo's spulletjes afblijven.'
'Dan moet hij maar beter voor zijn spulletjes zorgen,' zei Gus geërgerd. 'En hij zou vrouwen niet moeten behandelen als spulletjes.'
Donovan haalde rijn schouders op. 'Dat hoor je mij toch ook niet zeggen, man. Ik probeer je alleen maar te waarschuwen.'
'Ik heb geen waarschuwing nodig.' zei Gus en keek naar de slanke blondine op het dek. 'En nu wegwezen,' zei hij. 'Kom over een half uurtje maar terug'
Donovan zuchtte geërgerd, maar hij deed wat zijn vriend hem vroeg. Gus hoorde hem bij het weggaan nog mompelen: 'Je bent gek, man.' Eigenlijk kon hij Donovan geen ongelijk geven. Hij was al een paar weken zichzelf niet. Het was begonnen toen hij een maand geleden voor het eerst bardienst draaide op de Mad Tryst en hij gravin Arabella Magdalena Sophia Victoria Geneviève Eugenie Wilhelm van Toulaine bij de rand van de jacuzzi had zien staan.
De Mad Tryst had de haven van Los Angeles verlaten en voer naar het zuiden, in de richting van Baja. De zon, die vlak boven de wazige scheidingslijn tussen de oceaan en de hemel hing, zette de boot in een oranje gloed. Gus was een margarita aan het klaarmaken voor supermodel Dacia en had net geconstateerd dat zij de mooiste vrouw was die hij ooit gezien had, toen hij een adembenemend mooie blondine in het oog kreeg. Zijn hart begon te bonzen en iets onder zijn middel kwam spontaan tot leven bij de aanblik van deze vrouw, die het zonlicht deed verbleken met haar schoonheid. Of zoiets.
Haar goudblonde haar was opgestoken in een soort wrong, maar door de wind waren er een paar lokken losgeraakt. Ze droeg een eenvoudige, witte katoenen jurk, waarvan de blote schouders haar zeer charmant stonden. In een hand had ze een glas witte wijn, de andere rustte op de reling van de boot. In het licht van de ondergaande zon leek haar verschijning bijna te zweven. Op een gegeven moment draaide ze zich om en keek in de richting van de bar. Gus was even in de waan dat ze naar hem keek, maar toen realiseerde hij zich dat niet hij het onderwerp van haar aandacht was, maar zijn werkgever, de prins. Naast de prins stond supermodel Dacia, en met een schok dacht Gus aan het drankje
Als je hem op dat moment had gevraagd om het bekendste topmodel ter wereld te noemen, dan had hij met zijn mond vol tanden gestaan. In zijn puberjaren had hij notabene een poster van de vrouw boven zijn bed hangen, maar nu wist hij zijn eigen naam niet eens meer, zo volledig overrompeld was hij door de aanblik van de andere vrouw op het dek.
In opperste verwarring goot Gus te veel drank in het glas, waardoor het overliep en het kleverige mengsel over de blanke handjes van supermodel Dacia stroomde. De prins was woest over het ongelukje en wilde Gus op staande voet ontslaan - hetgeen ook gebeurd zou rijn als ze in een haven gelegen hadden. Ze waren echter op volle zee en Gus kwam eraf met een waarschuwing, en eenmaal in Acapulco was Reynaldo het incident alweer vergeten.
Gus was de jonge gravin echter niet vergeten, evenmin als de verpletterende indruk die ze had achtergelaten. Niet lang na deze ontmoeting kwam Gus erachter dat gravin Arabella Magdalena Sophia Victoria Geneviève Eugenie Wilhelm van Toulaine de verloofde was van prins Reynaldo. Hij ontdekte ook vrij snel dat de man aan wie ze was beloofd haar eigenlijk niet leek te willen en dus wel gek moest zijn.
Ondanks alles bleef de gravin trouw aan haar verplichtingen, iets waar Gus helemaal niets van begreep, maar hij had dan ook geen ervaring met uithuwelijking op jonge leeftijd.
Gus had nooit veel om familiebanden gegeven. Zodra hij meerderjarig werd en die ouwe niets meer over hem te zeggen had, was hij het ouderlijk huis uitgevlucht. Hij kon zich dan ook niets voorstellen bij uithuwelijking. Wat voor ouders leerden hun kind dat plichtsbesef belangrijker was dan zijn eigen geluk?
Maar dat-was niet zijn pakkie-an, besefte Gus. Hij was ervan overtuigd dat hij alleen maar zijn instinct hoefde te volgen en doen wat zijn hart hem ingaf. En op het moment fluisterde zijn instinct hem in dat hij Arabella wilde -
Wat Gus precies met Arabella wilde doen, kunnen we echt niet opschrijven. Gus was echter geduldig en wist dat hij uiteindelijk zou krijgen wat hij wilde - haar lichaam - maar daar moest hij wel wat voor doen. Nu ging hij haar alleen een beet je op stang jagen. Het was leuk om prinses Arabella op stang te jagen, want daar reageerde ze altijd zo lekker op.
Tot zijn grote vreugde was het jacuzzidek nu geheel verlaten op hem en Arabella na. Alle anderen waren ofwel de bloemetjes aan het buiten zetten in Nassau of een gat in de dag aan het slapen ter voorbereiding op het feest, ehm, de orgie, die ongetwijfeld voor vanavond op het programma stond. Of ze sliepen een gat in de dag om bij te komen van het feest, ehm, de orgie, die de gisterenavond had plaatsgevonden. Volgens Gus was prins Reynaldo een onverbeterlijke zwierbol die een jaar lang niets anders gedaan had dan in zijn boot over de wereldzeeën zwalken en zijn slemptechnieken perfectioneren. Gus durfde te wedden dat Reynaldo en supermodel Dada momenteel aan het zwemmen waren in een verlaten Caribische baai. Of anders waren ze wel de bedden aan het uitproberen in een van de vele vijfsterrenhotels - de stommeling had Arabella moederziel alleen achtergelaten op de
boot
Gus glimlachte. Die prins wist niet wat hij liet zitten, maar hij wist er wel raad mee.
Hij maakte het lievelingsdrankje van Arabella klaar, spuitwater met een scheutje limoensap, en garneerde het glas met een schijfje limoen, een roerstaafje en een vrolijk parapluutje. Hij voelde of zijn paardenstaart goed zat en controleerde of de knoopjes van zijn overhemd dicht waren; hij moest er goed uitzien voor de prinses. Toen zette hij het drankje op een dienblad en benaderde het loslopende wild zo omzichtig mogelijk.
Als hij wilde, kon hij heel voorkomend zijn. Dat hadden zijn ouders hem in ieder geval geleerd.
Allemachtig, prinses.' zei hij terwijl hij aan kwam lopen. 'U vereert ons weer met uw charmante, koninklijke aanwezigheid.'
Hij hield haar het dienblad voor, niet alleen om haar het drankje aan te bieden, maar ook om een glimp op te vangen van het decolleté van haar badpak, dat zicht gaf op een paar roomwitte borsten. Hij vond het leuk om haar 'prinses' te noemen, maar daar dacht het onderwerp van zijn plagerijen heel anders over. Het verstijfde, bloosde en pakte het boek nog steviger vast. De paniek stond in haar ogen te lezen, dat zag hij door haar zonnebril heen.
Ze was rijp, dacht hij. Rijp om geplukt te worden, daar was hij bijna zeker van.
'Alstublieft, majesteit,' zei hij.
'Ik ben je majesteit niet,' zei ze bits en pakte het drankje dat hij voor haar neus hield. 'Ik ben niemands majesteit, en zeker niet die van jou. En als ik een prinses was - wat niet het geval is - dan zou je me hoogheid moeten noemen.'
'Kom op, prinses, dat meent u toch niet? Ik ken niemand die er zo koninklijk uitziet als u. Zeker niet in dat verrukkelijke badpak van u.'
Gus zag dat ze zenuwachtig met haar ogen knipperde en sneller ademde. Haar wangen kleurden dieper rood. Er was geen twijfel mogelijk: het wild kon geschoten worden. Alleen realiseerde ze zich dat niet - nog niet. Hij zou haar een handje helpen.
Het leek erop dat ze hem wilde uitmaken voor alles wat mooi en lelijk was, maar ze antwoordde uiterst beheerst: 'Ik heet geen prinses.'
'Oké, prinses,' zei Gus.
Voor ze ook maar met haar ogen had kunnen knipperen, was hij op de ligstoel gaan zitten.
Arabella fronste haar fraaie wenkbrauwen geërgerd. 'Wat moet dit voorstellen?'
Gus antwoordde: 'Ik neem even pauze, want ik ben al vanaf tien uur bezig. Donovan zou me komen aflossen. Ik begrijp niet waar hij blijft. Misschien heeft hij in Nassau een leuk chickic ontmoet.'
'Hm, het is inderdaad niets voor hem om te laat te komen,' knikte Arabella met een blik op het boek in haar schoot. 'In vergelijking met de andere barkeepers van Reynaldo is hij een geweldige kracht.' Ze dacht even na. 'Betrouwbare werknemers liggen tegenwoordig niet meer voor het oprapen.'
'Wat je zegt!' zei Gus meelevend. Hij speelde afwezig met het dienblad. 'Maar wat ik vragen wilde, prinses, wanneer gaan jij en Reynaldo nou eens trouwen?'
Ze keek woedend op van haar boek en vroeg zich af hoe de barman het in zijn hoofd haalde om dat onderwerp aan te snijden. Ze zou die snotaap wel even duidelijk maken dat ze daar niet van gediend was. 'Hoe durf je als werknemer zo'n toon tegen me aan te slaan? Mijn relatie met prins Reynaldo gaat je geen snars aan.'
'Schei toch uit, prinses," antwoordde Gus, die niet onder de indruk was. 'Iedereen op deze boot weet toch dat jullie al eeuwen getrouwd hadden moeten zijn? En het is ook geen geheim dat hij meer aandacht besteedt aan andere vrouwen. Zoals dat topmodel, die Dacia.'
Arabella leek iets te willen zeggen wat haar keurige opvoeding haar ten strengste verboden had, maar ze zei alleen: 'Ongelofelijk dat je zoiets tegen me durft te zeggen, vreselijke lomperik'
'Ach, iedereen kletst erover, prinses. Ze zeggen het misschien niet in je gezicht, maar ze denken het wel. Ik ben tenminste eerlijk tegen je. En dat kun je lomp noemen, maar dat is nog altijd beter dan de leugenachtigheid van die lui die aan boord rondhangen."
'Ik zou die mensen ook kunnen uitmaken voor alles wat mooi en lelijk is,' zei ze uit de hoogte. 'Maar dat doe ik ook niet.'
'Misschien is dat het probleem,' zei Gus.
Arabella keek hem onderzoekend aan en zei: 'Wat bedoel je daarmee?'
Ik bedoel dat je misschien te beleefd bent, prinses.'
Haar mond opende zich in verbazing, en Gus moest zich inhouden om niet dichterbij te komen en zijn mond op de hare te drukken, zijn tong naar binnen te laten glijden en haar tegen de ligstoel te drukken. Om haar lichaam tegen het zijne te persen, zijn armen om haar heen te slaan en haar benen uit elkaar te duwen met zijn been, zijn ene hand over haar heup te laten glijden en de andere over haar billen. Haar middel tegen zijn middel aan te trekken, zijn benen om haar heen te slaan en haar borsten tegen zijn lichaam te kletsen. En dan snel haar mooie, dure badpak opzijschuiven en naar haar vochtige, warme plekje gaan. Hij zou het strelen en vervolgens bij haar binnendringen, net zo lang tot ze kreunde: ')a, o. ja, ja, zo is het goed Gus, doe het Gus, sneller, harder, dieper, oooo, Gus.' En daarna zou hij Waar was hij gebleven? dacht hij koortsig. O, ja. De prinses was te... dinges... goed opgevoed? Te beleefd? Hitsig? Hij had te veel fantasie. Het was ook wel erg warm in de zon, misschien had hij een zonnesteek opgelopen. Dat verklaarde waarom hij zich zo duizelig voelde...
'Ahum, wat zei je?' vroeg hij aan Arabella. Ze was iets aan het zeggen, maar het was volledig langs hem heengegaan, 'ik, eh... ik was even afgeleid.'
Ze keek hem onderzoekend aan en hij vroeg zich af of ze zijn gedachten raadde 'Ik vroeg of een beetje beleefdheid niet op zijn plaats is. Er is toch niks mis met beleefdheid? Met een beetje meer fatsoen zou de wereld er heel anders uitzien.'
O, ja, dacht Gus. Ze hadden het over haar goede manieren, niet over haar lekkere lichaam. Nou ja. dat kwam later wel. Eerst maar eens onderzoeken hoe goedgemanierd ze werkelijk was, die prinses.
'Er is niets mis met een beetje beleefdheid, zei ik,' herhaalde ze. 'Ik heb jarenlang les gehad in goede manieren. Er is niet genoeg beleefdheid in de wereld, als je het mij vraagt.'
'Ach, de wereld is beleefd zat,' zei Gus snel. 'En jij ook, prinses. Ie neemt het leven te serieus, vind ik. Je zou het allemaal wat luchtiger moeten opnemen. Beleefdheid gaat op een gegeven moment ook vervelen, weet je. Geen wonder dat Reynaldo je ontloopt.'
Ze keek hem met halfopen mond aan. Gus sloot zijn ogen om de gedachten te verjagen die die mond bij hem opriep. Nog niet, vermaande hij zichzelf. Straks mag je je laten gaan, maar nu nog even niet
'Hoe bedoel je, hij ontloopt me?' zei Arabella op hoge toon. 'Waarom zou hij Arabella Magdalena Sophia Victoria Geneviève Eugenie Wilhelm van Toulaine omlopen?!'
Gus knikte. 'Omdat die goede manieren van jou soms gaan vervelen. En die hele rits namen begint ook de keel uit te hangen. Je moet er een paar uitkiezen, en de rest wegdoen.'
Van haar stuk gebracht vroeg Arabella: 'Welke moet ik dan houden?'
'Arabella en Wilhelm,' zei Gus vlug. 'Je hebt geen zeven namen nodig. Dat is veel te veel verantwoordelijkheid voor een gewone, aardige vrouw als jij.'
Ze keek hem sceptisch aan, want ze kon geen hoogte van hem krijgen. Veel succes ermee, prinses, dacht Gus. Hij kreeg ook geen hoogte van zichzelf, dus waarom zou zij dat wel kunnen?
'Ik kan je niet volgen.' zei ze onthutst. 'Sterker nog ik begrijp er niets van.'
Langzaam, heel langzaam begon rijn verstand weer te werken en ging er een lichtje bij hem branden. Zijn roestige hersenen kwamen weer op toeren en -
Ach, schei toch uit, zei hij tegen zijn verstandige helft. Zo'n kans kreeg hij misschien nooit meer.
Wat had hij ervoor over om Arabella te krijgen? - Zijn baan? Zijn toekomst? Zijn hart? Zijn kop?
Donovan zat er niet ver naast met zijn theorie over Reynaldo. Hoewel de prins zelf geen interesse in haar toonde, stond hij niet toe dat andere mannen naar haar keken. Volgens Donovan was er in Italië iets voorgevallen waar de bemanningsleden van Reynaldo het nu nog over hadden. Een Amerikaanse filmstudio maakte er opnamen en Reynaldo had een feestje georganiseerd voor de voltallige filmploeg. Een van de bijrolacteurs was nogal gecharmeerd van Arabella en probeerde haar te versieren, maar zij ging natuurlijk niet in op zijn avances. Op een gegeven moment had Reynaldo gezien dat de man een arm om haar heen sloeg En voordat iemand wist wat er gebeurde, was de jonge acteur overboord gevlogen. In het water dreven gelukkig geen haaien rond, maar wel stinkende, smerige olievlekken, die de jonge acteur het uiterlijk hadden gegeven van Elvis Presley - inclusief vet- kuif.
Het gerucht ging dat de rol van de jonge acteur plotseling uit de film geschreven was. En dat de jonge acteur plotseling niet meer aan de bak kwam in Hollywood. En dat hij plotseling op de schoenenafdeling van de Wal-
Mart werkte. En toen ging het gerucht dat de jonge acteur plotseling van de aardbodem verdwenen was.
Dat was misschien allemaal roddel en achterklap, dacht Gus. Maar hij twijfelde er geen seconde aan dat iemand die met zijn poten aan Arabella zat, met Reynaldo te maken kreeg. Ook al raakte Reynaldo haar zelf met geen poot aan.
Dm wat heb je ervoor over? vroeg hij aan zijn verstandige helft. Wat zou je op het spel zetten om haar te krijgen? Het antwoord stond hem plotseling helder voor ogen. Het kwam spontaan.
Alles.
Hij zou alles op het spel zetten voor een avondje met haar. Niet dat er veel op het spel stond, dacht hij. Hij had een eenvoudig baantje als barman, bezat weinig van waarde en was het contact met zijn familie vier jaar geleden kwijtgeraakt - niet dat hij er lang om getreurd had. Hij had geen spaarpotjes, obligaties of aandelen. Geen onroerend goed of pensioen. Het enige wat hij te bieden had, was zichzelf. Arabella, daarentegen, was opgegroeid in overrompelende weelde en had altijd alles gekregen wat haar hartje begeerde. In ieder geval alles wat te koop was. Reynaldo was voor haar misschien niet de prins op het witte paard, maar Reynaldo was in ieder geval een prins. En bovendien was hij knap, rijk, beroemd en charmant
En een zakkenwasser.
Gus was tenminste geen zakkenwasser. Dat was ook wat waard. En er waren nog wel meer dingen in het leven die niet te koop waren en die pleziertjes kon Gus haar geven. En hij wilde wedden dat de gravin dat soort pleziertjes nog nooit gehad had. Misschien, heel misschien, zou hij ooit de kans krijgen om haar —
Het was zeer onverstandig om in deze trant verder te denken, dacht hij, zeer onverstandig. Daar kwam narigheid van. Bovendien, realiseerde hij zich, zat hij nog steeds op de ligstoel van Arabella. Het enige wat veranderd was, was haar gezichtsuitdrukking Ze keek hem aan met totale verslagenheid, alsof ze net te horen had gekregen dat haar kat overboord was gevlogen en opgevreten door een school woedende piranha's.
'Denk je dat mensen me vervelend vinden?' vroeg ze met een klein stemmetje.
Gus smolt van binnen toen hij dat hoorde Ze deed zich anders voor dan ze was, dacht hij. Het kon haar wel schelen wat anderen van haar dachten. Of misschien maakte ze zich zorgen over wat Gus van haar dacht... Die gedachte wakkerde ergens, diep in hem, een vlammetje van hoop aan. En dat vlammetje zou flink oplaaien als hij -
Ja, wat moest hij daarvoor doen?
'Nee, dat denk ik niet, prinses. Maar -'
'Maar?' vroeg ze.
Hij besloot zijn boodschap anders te formuleren, anders zouden ze allebei gaan blozen en stotteren. 'Ik denk dat Reynaldo je beter zou behandelen als hij wist hoe je werkelijk bent.'
'Hoe ben ik dan?' vroeg ze.
Godallemachtig sexy, dacht Gus, maar hij zei: 'Je gedraagt je wat afstandelijk. Je zou je wat meer moeten openstellen."
Arabella's ogen vernauwden zich achter haar zonnebril 'Hoe bedoel je dat?'
'Zodat je meer opvalt bij het andere geslacht, prinses. Het is altijd een bepaald soort vrouwen dat de aandacht trekt'
'Dat weet ik wel.' zei ze met een sarcastische ondertoon. 'Het soort vrouwen dat mooi is, en niet al te slim.'
'Je bedoelt vrouwen die naar de pijpen van de mannen dansen? Nee, die trekken niet de aandacht. Dat is een misverstand,' zei Gus. 'Mannen vallen op vrouwen die juist niet naar hun pijpen dansen.'
Arabella's mond viel open van verbazing. Ze nam blijkbaar aanstoot aan iets wal hij gezegd had.
'Wat zei je daar?' vroeg ze op hoge toon. 'Vrouwen die wat doen? Hoe durf je zoiets te zeggen? Het is onaanvaardbaar dat je zo'n vulgaire uitdrukking in mijn bijzijn gebruikt. Je zou je moeten schamen!'
'Vulgaire uitdrukking?' vroeg hij. 'Welke vulgaire uitdrukking? Mij heb je niets horen zeggen.'
Arabella perste preuts haar lippen op elkaar. 'Naar de pijpen van de mannen dansen. Dat zei je.' Ze was woedend, dat kon hij wel zien. 'Hoe durf je zo tegen een gravin te spreken!'
Gus grinnikte zachtjes. Het was duidelijk dat ze zijn woorden verkeerd opvatte en er haar eigen - dubbelzinnige - interpretatie aan gegeven had. 'Ehm, ik denk dat je me verkeerd begrijpt, prinses. "Naar iemands pijpen dansen" betekent niet wat jij denkt dat het betekent. Je het verwart het met een man ' Hm, dacht hij en stopte midden in zijn zin. Dat kan ik beter niet zeggen. Dat schrikt haar misschien af. Ik zal het haar later uitleggen. Dus vervolgde hij vriendelijk: 'Naar iemands pijpen dansen is een normale uitdrukking, die betekent dat je braaf doet wat iemand anders zegt.'
Toen haar boosheid enigszins gezakt was, zei ze zachtjes: 'O. Zeg dat dan gewoon.'
'Dat zei ik toch? Ik bedoel dat mannen niet per se alleen maar van vrouwen houden die mooi en dom zijn. Ik bedoelde niet dat ze graag willen dat vrouwen hen, eh...' Doe het niet, Torrance. 'Nou ja, ik bedoelde in ieder geval niet wat jij dacht dat ik bedoelde. Klopt dat?'
Het schaamrood steeg Arabella naar de kaken. 'Laten wc het daar maar niet over hebben.'
'Ah, kom op,' zei Gus, voor wie de verleiding te groot werd. 'Ik zal het tegen niemand zeggen.'
'Nee, dat gaat niet. Het spijt me,' zei ze met vaste stem. 'Oké, waar waren we gebleven? Ie zei iets over het feit dat mannen zich aangetrokken voelen tot mooie, niet al te slimme vrouwen.'
'Nee, wat ik zei was dat mannen zich niet aangetrokken voelen tot mooie, niet al te slimme vrouwen. In ieder geval niet allemaal. Je verdraait mijn woorden. Ik heb niets gezegd over mooi en dom."
'Nou, ik ook niet,' zei ze nuffig.
'Dat zei je wel,' zei Gus geagiteerd.
'Nee, hoor,' zei ze.
'Welles!' zei Gus.
'Nietes!' zei Arabella.
'Wel waar,' hield Gus vol.
Toen zei ze op een toon waar een echte koningin nog een puntje aan had kunnen zuigen: 'Noem je mij een leugenaar, Gus?'
Hij knikte. 'Reken maar van yes, Arabella. Of je liegt, of je hebt een geheugen als een zeef. Ik heb niet beweerd dat mannen van domme vrouwen houden. Ik zeg alleen maar dat een echte man. die goed in zijn vel zit, niets liever wil dan een intelligente vrouw.'
'Maar ook een mooie.' vulde Arabella aan met een tikje droefheid in haar stem. 'Vrouwen moeten altijd mooi zijn.'
'Niemand is toch vies van een mooie buitenkant? Mannen niet, maar vrouwen ook niet'
'Misschien heb je wel een beetje gelijk,' zei ze zachtjes.
'Maar mannen kijken echt niet alleen naar de buitenkant.' zei hij. 'Neem dat maar van mij aan, prinses.' 'Waarom noem je me toch zo? Ik wou dat je daarmee ophield,' zei Arabella.
'Hoe moet ik je dan noemen?' vroeg hij.
Ze zei zo lang niets dat het leek alsof ze een antwoord aan het instuderen was. Uiteindelijk zei ze: 'Ik heb een goed idee. Wat dacht je van 'gravin"?
Hij kon een glimlach niet onderdrukken. 'Nee, sorry. Dat past helemaal niet bij jou.'
Ze keek hem perplex aan. 'En prinses past wel bij me?'
'Ik zou geen passender benaming voor je weten.'
'Ik vind het niks,' zei Arabella.
'Weet jij iets beters?'
Ze leek iets te willen zeggen, maar ze hield haar lippen stijf op elkaar geperst. Gus' geduld begon op te raken.
'Anyway,' zei hij. 'Ik weet als geen ander wat mannen in een vrouw zoeken.'
Arabella barstte in een klaterend, melodieus gelach uit Ze smoorde het geluid snel in haar hand.
*Wat?' zei Gus. 'Geloof je me niet?'
'Het maakt niet veel uit of ik je geloof,' zei ze proestend. Haar lach spoelde over hem heen als een warme oceaan. 'Als jij dat denkt, dan is dat zo.'
Wat wil je daarmee zeggen? dacht hij, maar dat zei hij niet. 'Wil je nou dat Reynaldo aandacht aan je schenkt, of niet?'
Haar lach stierf weg en ze keek weer hooghartig 'Ik wil dat superdombo Dacia het jacht af gaat,' zei ze. Over Reynaldo zei ze niets, en dat leek Gus een gunstig teken.
'Ik kan je daar wel een handje bij helpen, als je wilt,' zei hij gedienstig.
'Hoe dan?'
'Dan moet ik je eerst een paar geheimpjes vertellen.'
'Wat voor geheimpjes?'
'Mannengeheimpjes.' antwoordde hij. 'Geheimen uit de broederschap.'
'Wat bedoel je daar nu weer mee?' zei ze wanhopig
'Moet je luisteren, ik zal je een voorstel doen,' zei hij met een kwajongensachtige lach. 'Ik, Gus Torrance, die als geen ander op deze boot weet wat mannen willen - op Reynaldo na, natuurlijk," begon hij nadrukkelijk - dat was de waarheid en hopelijk zou het Arabella overstag doen gaan - 'beloof dat ik aan jou, Arabella Wilhelm, al mijn versiertechnieken zal onthullen.' zei hij zelfverzekerd. 'En dat zijn er heel wat. Want ik heb heel veel ervaring met versieren. Ik weet precies wat mannen aantrekkelijk vinden en hoe je ze moet aantrekken. En dat komt doordat ik, misschien was het je nog niet opgevallen, zelf een man ben.'
Hij pauzeerde in de hoop dat ze op dat laatste zou reageren. En dat ze dat zou doen door bijvoorbeeld, eh, op zijn schoot te komen ritten en door zijn haar te woelen en in dat vreselijk opwindende accent van haar te fluisteren: 'Het is me inderdaad niet ontgaan, lekkere knul, dat jij een man bent'
In plaats daarvan reageerde ze door hem perplex te blijven aanstaren. Gus probeerde een zucht binnen te houden.
'Ahum. Hoe dan ook, ik kan je leren om Reynaldo bij Dacia vandaan te houden en zijn interesse te wekken.'
Gus zat er niet mee om zijn technieken te verklappen aan Arabella. Niet dat hij dacht dat ze ze niet zou uitproberen - hij was ervan overtuigd dat ze dat zou doen. Zelfs als het haar lukte om Reynaldo's aandacht te trekken, dan was die aandacht geen lang leven beschoren, want de prins had het concentratievermogen van een ontbijtkoek Hij kon zijn aandacht niet bij één vrouw houden, en als supermodel Dacia hem niet bezighield, dan was het wel een ander mokkel.
Supermodel Dacia hield Reynaldo nu al meer dan een jaar bezig, wat het vermoeden deed rijzen dat hij zich toch behoorlijk kon concentreren, maar daar stond Gus niet al te lang bij stil. Het belangrijkste was dat hij Arabella dichtbij zich had.
Bovendien zou Gus met zijn lessen in versieren de aandacht op zichzelf vestigen, omdat hij de leraar was. En als hij de aandacht kon krijgen, dan kon hij die ook behouden. Zijn concentratievermogen was stukken beter dan dat van een ontbijtkoek En, naar hij vermoedde, dat van Arabella ook
'En wat vraag je in ruil voor deze geheimzinnige wijsheden?' vroeg ze spottend. 'Ik neem aan dat het niet gratis is.'
'Inderdaad, prinses,' zei hij. 'Voor niets gaat de zon op.'
Er verscheen een lichte blos op haar wangen en Gus wist vrij zeker dat het niet van de zon was, die feller scheen. Ze zat natuurlijk wéér met haar gedachten bij dat pij -
'Wat?' vroeg ze ingespannen. 'Wat wil je ervoor terug?'
Gus kon wel duizend-en-één dingen bedenken, maar dat soort dingen hoorde je niet met een dame te bespreken. Dus zei hij alleen: 'Ik zal erover nadenken, prinses, en je het zo snel mogelijk laten weten.'
Hij zag dat haar borst onrustig op en neer ging en hij realiseerde zich dat
dit hij tegelijkertijd ook zelf hijgde, Ze staarde naar rijn mond en deed haar lippen weer zachtjes uiteen op die waanzinnig makende manier. Ze hadden dezelfde kleur als haar blozende wangen. Het bloed begon te kolken in zijn aderen en bereikte bijna het kookpunt. In een waas zag hij zijn lichaam een paar centimeter voorover buigen en ren moment lang zou hij gezworen hebben dat Arabella hetzelfde deed.
Toen riep een bekende stem: 'Gus!'
De betovering was verbroken. Arabella dook verschrikt terug op de ligstoel en pakte het boek dat ze tijdens hun onderonsje uit haar handen had laten glijden. En Gus zag over rijn schouder dat Donovan opgewonden naar hem Mond te gebaren.
Met een diepe zucht maakte ze aanstalten om weg te gaan, maar eerst wilde hij weten wat Arabella had besloten. 'Wat zeg je ervan?' vroeg hij.
Arabella tuurde gespannen in haar hoek. alsof ze niet wist waai ze met lezen gebleven was. 'Waarvan?' vroeg ze. Hoor stem trilde en ze sloeg met moeite een bladzijde om.
'Mijn aanbod. Neem je hel aan of niet?'
Ze bleef maar door het boek bladeren op zoek naar haar pagina, maar haar aandacht leek ergens anders. Uiteindelijk zei ze zonder hem aan te kijken: 'Ik zal erover nadenken Ze kroop een beetje in elkaar en begon te lezen. En voelde zich net een weggestuurd hondje.
Hij had geen andere keu» dan de aftocht te blazen en hij slofte terug naar de bar. 'Wat is et?' vroeg hij aan Donovan.
'De pritu komt eraan, man, ik kom je waarschuwen. Ik wist wel dat je iets van plan wat.' En nu wegwezen, voordat >r mij in de problemen brengt. Ik moet aan het werk.'
Gus legde het dienblad op de bar en vroeg zich af wat hij met rijn vrije tijd zou doen. De avond was nog jong en het eiland dichtbij. Daar lonkten de bounty-stranden, de drukke bars, de mooie vrouwen... de mogelijkheden waren eindeloos. En hij zou er vast en zeker een vrouwtje kunnen vinden dat rijn gedachten kon verzetten.
Maar vreemd genoeg had hij helemaal geen zin om de bloemetje* buiten te zetten. Hij verlangde ernaar zich terug te trekken In de kleine, donkere hut die hij deelde met Donovan en twee stewards, rijn kleren uit te trekken, in zijn stapelbed te klimmen en te dromen van Arabella.
Hij vroeg zich af of zijn dromen ooit werkelijkheid zouden worden en of hij hoor ooit zou krijgen, zoals in het sprookje.