10

Toen Arabella kort na zonsondergang van de kajuitstrap het dek betrad, zag ze Keaton en Ruby aan de stuurboordzijde van het schip, badend in de gouden gloed van een lamp op de bar, verdiept in een geanimeerde conversatie. Ze moest glimlachen. Toen ze de jurk voor Ruby kocht, had ze niet gedacht dat die haar zo mooi zou staan. Maar Arabella wilde haar iets bijzonders geven. Zelfs al kende ze haar nog maar zo kort, toch wist ze dat Ruby Run- yon een vriendelijk en aardig iemand was, iemand die geen kans had gekregen om meer van haar leven te maken.
Ook Keaton stelde het nieuwe uiterlijk van Ruby duidelijk op prijs, aan zijn gezicht te zien. De ontwikkelingen gingen Arabella's stoutste wensen en verwachtingen te boven. Keaton had afleiding nodig Die had hij verdiend, nu hij dagelijks met Reynaldo te maken had. Die man kon meer doen dan kindermeisje spelen voor de prins, maar hij had zo'n ontzag voor de familie Del Fuego dat hij Reynaldo niet in de steek wilde laten. Keaton, zo meende Arabella, had wel een beloning verdiend.
Ze had gezien hoe hij haar aankeek toen ze net aan boord was gekomen en gisteravond, toen ze kleren aan het kopen was voor Ruby, had Arabella een idee gekregen. En dat idee. dacht ze zelfvoldaan, werkte op dit moment heel goed. Ze was dankbaar dat Ruby in hun midden was gekomen. De verstekelinge had nu al enkele welkome veranderingen teweeggebracht, waarvan niet de minste was dat de stemming van sommigen erop vooruit was gegaan. Wat Arabella ook moest doen om haar wat langer aan boord te houden, ze zou het doen. Al moest ze Reynaldo af en toe om een gunst vragen.
Op dit moment hoefde Arabella echter niet aan haar miserabele verloofde te denken. Op dit moment namelijk was haar miserabele verloofde nergens te zien. En hij was zeker niet alleen weg. Hij en superuilskuiken Dacia zouden zich vast pas weer over een paar uur vertonen bij het avondeten. Die twee waren aan het eind van de middag en het begin van de avond meestal... eh, bezet. Arabella vond dat best Vandaag in ieder geval wel.
Want vandaag moest ze iets heel belangrijks doen terwijl Reynaldo... eh, bezet was. En dat kon maar het beste nu, besloot ze.
Ze haalde diep adem en legde daarna het ivoorkleurige sjaaltje goed dat ze droeg over een roze zijden jurk met parels, speciaal bestemd voor de feestelijkheden van vanavond. Toen streek ze door haar haar om te controleren of haar wrong goed zat. Ze moest er vanavond trouwens helemaal beheerst en evenwichtig uitzien, vond ze, want wat ze van plan was, was allesbehalve kalm en evenwichtig.
Eigenlijk was het waanzin. •
Maar wat ze het laatste jaar had gedaan, was toch allemaal een beetje waanzin? En dat was niet verrassend, want haar leven was het laatste jaar alle richting kwijt Arabella zelf - haar fysieke zelf - was heel veel richtingen uit gegaan en op heel veel plaatsen geweest. Ze had van de ene kant van de wereld naar de andere gereisd. Maar haar geestkracht, haar hoop, haar dromen... Alles had stilgestaan. Erger dan stilstaan. Alles was achteruit gegaan, kleiner geworden. Een deel van haar was zelfs compleet verdwenen.
Toen ze twee maanden voor haar voorgenomen huwelijk naar Pelagia was verhuisd, was Arabella zo hoopvol geweest, zo opgewonden, zo blij over wat er ging gebeuren. Al kende ze haar verloofde niet goed - helemaal niet, eigenlijk - toch was ze er zeker van dat rij elkaar na verloop van tijd heel aardig zouden vinden, en misschien wel van elkaar zouden houden. Reynaldo was een aantrekkelijke, charmante man, en Arabella vond het niet onbescheiden om zichzelf ook als aantrekkelijk en charmant te beschouwen. Ze had nog veel andere goede eigenschappen - vroeger tenminste - en ze vertrouwde erop dat Reynaldo een goed mens was. Zijn ouders waren tenslotte geweldige mensen. Er was geen reden om aan te nemen dat hun enige kind, door hen opgevoed, anders zou rijn dan zijzelf.
Maar Reynaldo was wel anders. Binnen een paar dagen nadat ze als zijn toekomstige bruid in Pelagia was gearriveerd, had ze dat ontdekt. Hij was verwend, egoïstisch en onnadenkend. En hij had Arabella onmiddellijk duidelijk gemaakt, in woord en gebaar, dat hij niet vol hoop en vol dromen uitkeek naar hun huwelijk. Hij had zelfs duidelijk gemaakt dat hij volslagen verliefd was op een andere vrouw - superidioot Dacia, die niet verliefd was op hem, dat kon zelfs Arabella zien.
Maar toch was Arabella nog steeds vastbesloten om iets van hun huwelijk te maken. Ze maakte zich wijs dat Reynaldo na verloop van tijd beter over haar zou denken en zelfs, nog belangrijker, dat zij om hem zou gaan geven. Ze maakte zich wijs dat ze hem kon veranderen. Ze maakte zich wijs dat hij superoen Dacia en soortgelijke types in de steek zou laten als hij haar eenmaal zou kennen. Ze maakte zich wijs dat het op de een of andere manier goed zou gaan tussen hen tweeën.
Arabella maakte zich toen veel wijs. Ze hield vast aan haar oude dromen over Reynaldo en over hun leven samen. Ze probeerde zich ervan te overtuigen dat alles goed zou komen en dat ze uiteindelijk gelukkig zou worden. Maar hoe ze ook haar best deed, Reynaldo moest er niets van hebben. Hij wilde superuilskuiken Dacia.
Voor superstomkop Dacia was Reynaldo niet meer dan een publiciteitsinstrument.  Ze was na al die tijd alleen nog bij hem omdat ze hem daarvoor nog nodig had. Door al haar optredens in 'Reynaldo Watch' was Dacia heel beroemd en heel rijk geworden. En zolang dat duurde, bleef ze bij Reynaldo. Maar als er iets beters op haar pad kwam, zou superleeghoofd Dacia weggaan bij Reynaldo, daar was Arabella zeker van. En Arabella moest voorbereid zijn op dat moment, want ze moest voldoen aan haar verplichting om met Reynaldo te trouwen. Ze had te veel dingen beloofd - aan haar ouders, aan de familie Del Fuego en aan haarzelf - om ze allemaal te verbreken.
Als Reynaldo echter de verloving zou verbreken... Tja, Arabella kon die beslissing alleen maar accepteren. Als er iets gebeurde waardoor hij zo'n beeld van haar kreeg dat hij niet met haar wilde - niet kon - trouwen, dan had ze geen keus en moest ze die beslissing respecteren. Ze zou haar leven elders moeten leiden, op een andere manier.
Zoals het er nu voorstond echter, was Reynaldo volledig van plan om het huwelijk te laten doorgaan - wanneer dan ook. Hij wilde op de een of andere manier terug naar Pelagia en rijn, zoals hij dat zag, rechtmatige plaats op de troon weer innemen. En dan moest hij naast zich de voor hem uitgekozen koningin hebben ritten. Er zat genoeg Del Fuego-eer in hem om zich te houden aan wat rijn ouders voor hun dood hadden geregeld, namelijk dat hij met Arabella zou trouwen. Arabella was net zo standvastig - rij kon de belofte niet verbreken die haar familie twintig jaar geleden aan de zijne had gedaan. Ze zou zichzelf blijven bedriegen en zich blijven verstoppen achter kinderlijke fantasieën.
Haar ouders waren heel goed voor haar geweest. Ze hadden haar alles gegeven wat ze maar wilde. Vanaf het moment dat ze oud genoeg was om zulke dingen te begrijpen, wist ze dat ze vanwege haar aangeboren sociale status aan bepaalde verplichtingen moest voldoen. Al vroeg had ze geleerd dat ze voor al het moois dat ze had gekregen iets terug moest geven. Zelfs als zijzelf dat iets was.
En, bedacht ze, wat was er anders voor haar weggelegd in de grote wijde wereld dan dat ze met Reynaldo moest trouwen? Ze kende geen andere manier om haar leven te leiden, ze had hier nooit iets over te zeggen gehad. Ze kende de wereld niet goed, al had ze veel gereisd. Ze had geen goede vrienden, alleen veel kennissen. Ze had geen praktische opleiding, ze wist alleen hoe ze zich in hogere kringen moest gedragen. Het idee om zelf aan de slag te gaan joeg Arabella schrik aan. Ze had nooit zelfstandig mogen denken, en daardoor wist ze ook niet precies hoe dat moest. En dat, zo dacht ze, was misschien wel het angstaanjagendste.
Maar ze had er genoeg van om te wachten tot Reynaldo ofwel aan zijn verplichting om met haar te trouwen zou voldoen ofwel zou instemmen met een ontbinding van de verloving. Als hij en Arabella beiden met zo'n ontbinding zouden instemmen, konden ze met hun families tot overeenstemming komen zodat ze er beiden eervol vanaf zouden komen. Maar als een van beiden zou volhouden dat de verloving van kracht was, kon de ander dat alleen maar respecteren.
Arabella had geen andere keus dan voorbereid te zijn op een huwelijk met Reynaldo, tenzij hij haar zou loslaten. Dat was ze aan haar ouders verplicht, dat was ze aan zijn ouders verplicht. Dat was ze aan haar land verplicht, dat was ze aan zijn land verplicht - al bevond zijn land zich momenteel in een staat van verwarring Dat hoefde niet altijd zo te blijven. Op een dag zou Reynaldo als koning kunnen terugkeren naar Felagia. En dan had hij een koningin aan rijn rijde nodig. Zelfs als hij niet van haar hield. Arabella was er haar hele leven op voorbereid om de echtgenote van Reynaldo en koningin te zijn. Om aan rijn rijde te blijven, ongeacht de gevolgen. Om erfgenamen te baren. En dat zou ze doen, als hij dat wenste.
Misschien zou Reynaldo, na enig aandringen, wel gedwongen zijn om een beslissing te nemen. Nu. Het een of het ander. Arabella hoopte maar dat ze er goed aan deed, met haar poging tot aandringen. Gistermiddag had ze een kans gekregen om haar verloofde te laten beseffen dat hij een keus moest maken. Nu. Hij moest met haar trouwen. Nu.
Of haar loslaten.
Barkeeper Gus had haar, ondanks zijn... ergerlijke... karaktertrekjes, een aanbod gedaan, zoals ze dat in Amerikaanse films zeggen, dat ze niet kon afslaan. Als hij over informatie beschikte die Reynaldo’s aandacht kon afleiden van supermalloot Dacia naar haarzelf, dan moest hij haar die informatie geven. En als die informatie er niet in zou slagen om Reynaldo's aandacht van superdombo Dacia af te leiden, dan kon de aanwezigheid van Gus - de interesse van Gus - dat doen.
Arabella kreeg een vreemde kriebel in haar buik toen ze dacht aan haar plan. Ze had namelijk niet alleen besloten dat Gus haar moest uitleggen... hoe mannen het deden, maar ook om zijn aanwezigheid op de Mad Tryst te gebruiken om Reynaldo te tonen wat ze was - een vrouw. Een vrouw die interessant kon zijn voor andere mannen. Ze was van plan om Gus te vragen of hij wilde doen of hij in haar geïnteresseerd was. Ze dacht niet dat hij dat erg zou vinden. Zoals hij haar plaagde kon ze merken dat hij haar leuk vond. En al had ze nooit iets gedaan om hem aan te moedigen, nu moest ze dat misschien wel doen.
Niet dat ze hem wilde misleiden. Ze zou hem meteen zeggen dat ze zou doen of ze in hem geïnteresseerd was om, zo hoopte ze. de aandacht van Reynaldo te wekken. En ze dacht geen moment dat Gus meer wilde dan alleen maar flirten. Hij was het soort man dat zo deed tegenover alle vrouwen, daar was ze van overtuigd. Dat hij zo duidelijk een rokkenjager was, zou Reynaldo misschien des te bozer maken wanneer - als - hij zijn belangstelling bespeurde.
Dat hoopte Arabella maar. Want ze wilde niet langer wachten. Ze moest vooruit met haar leven, hoe dan ook, of dat nu betekende dat ze met Reynaldo zou trouwen of dat hij haar aan de kant zou zetten.
Vanavond zou ze ermee beginnen. En ze hoopte dat het geen averechtse uitwerking zou hebben voor haar.
Voor ze op de deur klopte van de cabine die Gus deelde met drie andere bemanningsleden, drukte Arabella haar oor tegen het metaal om te horen of hij wel alleen was. Ze wilde niet dat iemand haar zag, dat iemand wist dat zij het initiatief nam voor dit... dit spel dat ze met Gus ging spelen. Ze had zich ervan vergewist dat zijn cabinegenoten elders op het jacht waren voor ze naar beneden ging, maar ze wilde toch echt zeker van haar zaak zijn voor ze klopte.
Een gravin kon nooit voorzichtig genoeg zijn.
Ze hoorde niets aan de andere kant van de deur - ze hoorde zelfs niet of Gus wel aanwezig was. Maar dat moest wel, zei ze tegen zichzelf, want hij was nergens anders - dat had ze ook gecontroleerd. Snel, voor ze niet meer durfde, klopte ze drie keer op de metalen deur. Vrijwel onmiddellijk werd de deur opengedaan en vrijwel onmiddellijk wist Arabella dat ze een vreselijke vergissing had begaan.
Want tot op dat moment was ze vergeten - of misschien had ze zich dat tot op dat moment alleen maar toegestaan om te vergeten - hoe ze zich altijd voelde als Gus binnen een meter van haar af was. Ze was vergeten hoe haar maag dan in brand stond, hoe haar hart sneller begon te kloppen, hoe ze haar ademhaling niet meer onder controle kon krijgen. En nu was het erger dan ooit, want Gus was anders dan ze hem kende. Hij had zich duidelijk voorbereid op deze avond, want zijn haar was los en zijn donkere, zijdeachtige vlechten dansten vrolijk op zijn schouders - zijn naakte schouders. Hij had alleen een... hoe heette zoiets ook alweer? Ze keek hem nietszeggend aan. 'Boxershort,' dat was het, dacht ze. Alleen maar een felgekleurde boxershort aan. Zijn blote borst was satijnig glad en gebruind, zonder die onsmakelijke donkere mat die zoveel andere mannen hadden - inclusief haar verloofde. Er hing een soort zilveren medaillon - ze wilde hem niet te goed bestuderen, want dan zou ze misschien nog duizeliger worden - aan een ketting tegen zijn borst De medaillon weerspiegelde het licht van één enkele lamp achter hem. Zijn naakte torso was stevig en gespierd. Zijn geprononceerde bicepsen in zijn bovenarmen zwollen op toen hij uitdagend een hand op zijn heup legde Ook zijn onderarmen waren gespierd en goed gevormd, het soort armen dat een vrouw zo graag om zich heen wil hebben.
Arabella kreeg er een droge mond van. Andere onderdelen van haar lichaam daarentegen waren helemaal niet droog O nee. Het was absoluut geen goed idee, zei ze tegen zichzelf. Ze moest onmiddellijk weggaan en nooit meer terugkomen. Om duistere redenen kon ze zich daar niet toe brengen. Ze bleef hem aankijken.
Toen hij haar bij de deur zag staan, werden zijn bruine ogen donkerder en zijn pupillen groter. Zijn lippen gingen een beetje vaneen, uitnodigend. Arabella moest vechten tegen de neiging om haar hoofd achterover te gooien en haar lippen tegen de zijne aan te drukken. Het was namelijk geen goed idee om een aantrekkelijke, begeerlijke man te zoenen van wie je gebruik wilde maken om de aandacht van je weerzinwekkende verloofde te trekken. Zelfs in al haar onschuld wist ze dat daar alleen maar ongelukken van konden komen.
'Prinses,' zei hij zacht met een stem die haar omhulde als een sterke arm om haar schouder, 'beetje. Waaraan heb ik de eer van dit koninklijke bezoek te danken?'
'Sstt.' zei ze en zonder na te denken legde ze haar vingers op rijn mond.
Toen ze hem aanraakte, trok ze haar hand echter meteen terug, alsof ze met vuur in contact was. Nou ja, ze speelde eigenlijk ook met vuur. En ze stond in brand. Ze dacht niet langer na en liep langs hem de cabine in - en ze raakte hem met opzet niet aan, wat nog niet meeviel in dat kleine kamertje. Ze deed de deur dicht, leunde tegen de deur en hield de metalen hendel vast om te voorkomen dat er iemand binnenkwam.
'Ik moet met je praten,' zei ze zachtjes, enigszins buiten adem. 'Ik wil je iets vragen.'
Even keek Gus haar zwijgend aan. Ze kon niet raden waaraan hij dacht. Toen zag ze dat hij een boek in rijn hand had en ze besefte dat ze hem stoorde bij het lezen. Ze draaide haar hoofd een beetje om de titel en de naam van de schrijver te kunnen zien. Het was A moveable feast van Ernest Hemingway.
Interessant, dacht ze. Ze had niet gedacht dat zo'n man dergelijke boeken zou lezen. Hij leek meer het type om, als hij al las, een populair modern werkje te kiezen vol actie en avontuur, waar je niet te veel voor hoefde na te denken.
Arabella was hierover nog aan het piekeren toen Gus plotseling rijn boek op een van de twee slaapbanken aan de linkermuur gooide, een stap in haar richting deed en een hand naast haar hoofd tegen de deur drukte. Hij deed nog een stap voorwaarts, zodat zijn lichaam nu dicht bij het hare was, en drukte nu een andere hand naast de andere kant van haar hoofd tegen de deur. Instinctief drukte ze haar lichaam naar achteren, maar besefte toen dat de deur dicht was en dat ze geen kant uit kon.
Maar goed ook, eigenlijk, dacht ze, want ze wilde niet dat hij zag wat voor uitwerking hij op haar had. En omdat ze dat niet wilde, tilde ze haar hoofd op en keek hem recht in de ogen.
Hij had net gedoucht, besefte ze toen hij nog dichter bij haar kwam, zonder haar aan te raken - net niet. De scherpe, zuivere geur van dennenzeep hing om hem heen en omgaf haar nu ook Ze vermoedde dat zijn huid nog warm was van het water. Ze sloot haar ogen en probeerde zich hem voor te stellen zoals hij naakt onder de harde straal stond. Even had ze geen adem meer, werd haar huid nog warmer en stopte haar hart bijna met kloppen. Stoer zei ze tegen zichzelf dat ze hier maar met één enkel doel was, en niet meer dan één doel - om de woede van Reynaldo op te wekken en hem te dwingen met haar te trouwen of haar los te laten. Daar ging het om.
Ze moest zich goed inprenten dat dat de enige reden was waarom ze deze avond naar Gus was gegaan. In normale omstandigheden zou ze zo ver mogelijk bij hem uit de buurt blijven. Hij was niet het soort man met wie een vrouw als zij moest omgaan. Nooit Niet omdat hij een buitenlander was, niet omdat hij tot de arbeidersklasse behoorde en ook niet omdat hij geen goede vooruitzichten had, al zou haar moeder zeker geschokt geweest zijn dat ze überhaupt een woord tegen zo iemand had gesproken. Arabella was echter niet zo'n snob als haar moeder. Haar bezwaren tegen Gus hadden niets te maken met zijn baan of zijn opleiding of zijn achtergrond. Nee, er was een eenvoudige reden waarom ze niet met hem moest omgaan. Door hem voelde ze bepaalde dingen. Dingen die een vrouw als zij niet hooide te voelen. Dingen die ze nu voelde.
En hij kwam altijd veel te dicht bij haar, waardoor die gevoelens nog heviger werden, nog ondraaglijker. Hij had haar nog nooit aangeraakt, maar hij kwam veel te dichtbij. Fysiek, emotioneel, seksueel. Zoals nu.
En Arabella hoorde zich niet seksueel te voelen. Voor niemand. Van jongs- af aan had ze geleerd dat nette, welopgevoede meisjes als zij geen... verlangens hoorden te hebben. Geen behoeften. Nette meisjes, brave meisjes, nobele meisjes, welopgevoede meisjes reageerden zo niet op mannen. Zeker, op een dag zou ze haar plicht moeten doen voor haar echtgenoot, haar vaderland en haar volk. En die plicht, zo hadden haar moeder en haar chaperonne haar verzekerd, zou ze niet leuk vinden. Maar alle vrouwen zouden een keer zo'n plicht moeten vervullen. Dat was nodig om een erfgenaam te krijgen, vooral een koninklijke erfgenaam die op een dag de troon zou bestijgen. En Arabella, had haar moeder gezegd, moest haar plicht doen wanneer ze geroepen werd. Gewoon achteroverliggen, de ogen sluiten en denken aan Toulaine en Pelagia.
Op dit moment dacht ze echter helemaal niet aan Toulaine en Pelagia. Het enige waar ze aan dacht, was dat Gus Torrance veel te dicht bij haar stond. En dat hij er veel te verleidelijk uitzag. En dat hij veel te lekker rook. En dat hij haar dingen liet voelen die ze helemaal niet hoorde te voelen.
Ze deed haar ogen open. En keek recht in de zijne. Ze verloor zich in zijn blik. Ze verdronk... Zijn ogen waren nu nog dichterbij. Zijn gezicht was dichterbij. En zijn mond...
O, zijn mond, dacht Arabella en ze voelde zich gloeien. Zijn mond wa$ heel, heel uitnodigend. Ze vroeg zich af hoe het was om hem te kussen, of zijn lippen zo zacht waren als ze eruitzagen. Een man als hij wist wel hoe hij een vrouw moest kussen, dacht ze. Dan zou ze zich heel...
'Alsjeblieft,' zei ze zacht. Ze dwong zichzelf om niet zo te denken. Eigenlijk wist ze niet precies wat ze hem vroeg - of smeekte.
'Alsjeblieft wat?' antwoordde hij even zacht. Hij had nu een andere stem, dieper, ruwer, zwaarder. En al zijn gebruikelijke speelse plagerigheid was verdwenen.
'Alsjeblieft,' zei ze opnieuw. Ze slikte en drukte zich verder naar achteren in een vergeefse poging om een afstand tussen hen te creëren. 'Help me, alsjeblieft,' zei ze.'Ik... ik heb je hulp nodig, Gus. Alsjeblieft.'
'Alsjeblieft' was niet een woord dat Arabella vaak gebruikte. Niet dat ze onbeleefd was. Het werd alleen thuis niet van haar verwacht. Ze was gewend dat ze dingen zei en dat die dan gedaan werden. 'Alsjeblieft' had ze nog nooit nodig gehad. Maar bij Gus...
Bij Gus waren er veel redenen voor een vrouw om 'alsjeblieft' te zeggen, vermoedde ze. Ze wist niet precies welke redenen, want die geheimen had niemand haar ooit verklaard. Dat zou haar man wel doen, zo zei men tegen haar. Het was vreemd dat ze die geheimen niet door Reynaldo wilde laten verklaren. En nu bij Gus, iemand die ze nauwelijks kende, wilde ze alle geheimen leren kennen.
Toen ze zijn naam uitsprak, keek hij haar anders aan. Zijn blik gleed naar haar mond. 'Mijn hulp?' vroeg hij met een strelende stem, die haar hele lichaam overspoelde en plekjes verwarmde waarvan ze niet eens wist dat ze koud waren. Hij keek haar weer in de ogen. 'Waarmee kan ik u helpen?'
'Ik... ik heb zitten nadenken,' stamelde ze,'over wat je gisteren tegen me zei, bij de jacuzzi. Misschien moet ik je... je aanbod toch maar aannemen.'
Eén kant van zijn mond trok een beetje omhoog tot een soort glimlach, maar het was een glimlach met dreiging, waardoor ze nog meer ging gloeien dan ze al deed. 'Welk aanbod bedoelt u, prinses?' vroeg hij.
'Alsjeblieft, noem me toch geen prinses,' zei ze vlak
Hij zweeg even en bleef haar aanstaren. Ten slotte zei hij, zachtjes: 'Weet u. als u "alsjeblieft" blijft zeggen, dan zou dit wel eens een heel spannende avond kunnen worden.' 'Alsjeblieft, Gus.' zei ze weer voor ze zich kon inhouden.
Nu trok hij ook de andere kant van zijn mond op en glimlachte van tevredenheid. 'Leuk zoals u dat zegt, prinses. Dat wil ik nog vaker horen. Veel vaker.'
Arabella begreep dat het geen zin had om hem te zeggen dat hij haar zo niet moest noemen, nu hij dat blijkbaar zo graag deed. Ze dwong zichzelf om niet nog eens 'Alsjeblieft, Gus' te zeggen, maar herhaalde: 'Ik wil praten over dat aanbod dat je me gisteren hebt gedaan.'
Hij bleef haar strak aankijken. 'Fris mijn geheugen even op,' zei hij. 'Over welk aanbod hebt u het?'
Arabella kon gewoon niet helder nadenken als ze zo dicht bij elkaar bleven staan, terwijl hij ook nog half naakt was. Hij had haar nog steeds niet aangeraakt, maar ze kon hem overal voelen. Ze werd omhuld door zijn warmte en zijn geur, ze werd ervan doordrongen, alsof zijn lichaam zich in het hare duwde.
Ze wist dit te verdringen en stak van wal. 'Kunnen wij... Kun jij... Ik moet...' Ze wilde hem voorzichtig achteruit duwen, maar kon zich er niet toe zetten om haar hand tegen zijn borst te drukken. Daarom hield ze alleen haar hand tussen hen in de hoop dat hij het zou begrijpen. Dat deed hij kennelijk, want hij glimlachte veelbetekenend en stapte naar achteren.
'Doe een hemd aan,' zei Arabella voor ze er erg in had.
Speek verontwaardigd trok Gus rijn bruine wenkbrauwen op. 'Is dat een koninklijk bevel, prinses?'
Ze schudde haar hoofd. 'Nee, alleen een verzoek. Alsjeblieft," voegde ze er onwillekeurig aan toe - waarom moest ze toch steeds dat woord legen hem gebruiken? 'Doe alsjeblieft een hemd aan.' Zenuwachtig wees ze naar zijn borst. 'Ik voel me niet op mijn gemak met mensen die half zijn aangekleed.'
'Half aangekleed,' herhaalde hij peinzend. 'Dat is een variant op het verschil nissen optimisme en pessimisme, geloof ik.'
'Hoe bedoel je?' vroeg ze verward.
'Nou, net zoiets als een glas dat half vol of half leeg is.'
'O, ik begrijp het Ik vind altijd dat het glas half vol is.'
'Toch zegt u dat ik half aangekleed ben. Dat vind ik pessimistisch.'
'Wat zou een optimist dan zeggen?' vroeg ze nieuwsgierig, al voelde ze zich ongemakkelijk bij dit onderwerp.
Hij toverde een duivelse grijns tevoorschijn, zo'n grijns waarvan ze altijd zwak in haar knieën werd. 'Half naakt.' zei hij. 'Dat zegt de optimist.'
Arabella voelde zich blozen. 'Half aangekleed of half naakt, in beide gevallen voel ik me niet op mijn gemak. Ik vind het allebei... verontrustend.'
'O ja?' vroeg hij belangstellend. Hij had zijn beide handen op zijn heupen gelegd en leek niet van plan te zijn om aan haar verzoek te voldoen. 'En hoe lang hebt u deze fobie al, prinses, over half naakt en half aangekleed?'
'Fobie?' herhaalde Arabella, nu zeer in de war. 'Sorry, ik begrijp niet wat je bedoelt.'
'Een fobie is als iemand een onnatuurlijke angst voor iets heeft,' verklaarde Gus. Nog steeds had hij geen hemd aangetrokken, wat ze hem toch - beleefd - had verzocht.
'Ik heb geen onnatuurlijke angst voor half aangeklede mensen,' zei ze. 'En ook niet voor half, eh, half... naakte... mensen,' voegde ze er hakkelend aan toe.
Weer glimlachte Gus veelbetekenend. Hij sloeg zijn armen over elkaar voor zijn zeer onaangeklede, volledig naakte borst en deed een stap naar voren. 'Echt waar? Dan zult u het vast niet erg vinden dat ik niet inga op uw koninklijke verzoek en geen hemd aantrek?' Hij deed nog een stap naar voren en stond weer waar hij eerst had gestaan, enkele millimeters van haar vandaan. Weer werd ze gehuld in zijn warmte en geur. 'Weet u wat het is met die personeelsvertrekken?' vroeg hij. 'Een cabine zonder ramen, dicht bij de motoren. U kunt zich niet voorstellen hoe heet het hier soms is.'
Arabella moest zwaar slikken. Het was inderdaad opvallend warm in de cabine. Ze had nooit beseft hoe ongemakkelijk dat kon zijn voor de bemanning.
'Sommige nachten,' ging Gus door, 'als de motoren dreunen en de boot trilt, als de lucht zwaar en heet is en de dekens in de knoop raken aan het voeteneind, dan krijgt een man heel... wilde dromen. Op zo'n nacht wil ik alleen maar de hitte verminderen. Maar daardoor krijg ik het soms alleen maar heter, snapt u?'
Arabella schudde haar hoofd. Nee. Dat snapte ze niet
Hij glimlacht weer vergenoegd. 'Nee, misschien snapt u dat niet,' zei hij zacht. Hij leek haar gedachten te kunnen lezen. 'Misschien snapt u dat niet'
'Mag ik alsjeblieft met je praten?' vroeg Arabella opnieuw.
Hij lichtte even een satijngladde schouder op. 'Omdat u het zo vriendelijk vraagt, prinses, mag dat natuurlijk'
'Wanneer... wanneer komen je cabinegenoten terug?' vroeg ze. 'Ik wil hier niet aangetroffen worden.' 'Nee. natuurlijk wilt u dat niet,' bevestigde hij sarcastisch. 'Natuurlijk wilt u niet betrapt worden met het lagere personeel.' Opzettelijk nam hij haar langzaam van top tot teen op en glimlachte toen weer wreed. 'Uw mooie jurk - of iets anders - mag natuurlijk niet vies worden.'
'Nee, dat is het helemaal niet," verzekerde ze hem.
'O nee?'
'Nee.'
Ze zag dat hij haar niet geloofde, maar ze begreep ook dat ze hem niet van gedachten kon doen veranderen. Lang geleden had hij al uitgemaakt wat voor soort vrouw zij was, en, zo moest Arabella toegeven, in veel opzichten had hij gelijk. Ze was koel, afstandelijk, terughoudend. Daar had ze haar redenen voor. Maar ze was geen snob. Ze vond niet dat ze beter was dan anderen louter en alleen omdat ze van hoge afkomst was. Ze was gewoon anders, meer niet. Anders op een manier die hij zich niet kon voorstellen.
'Waarom wilt u dan niet dat men weet dat u hier bent?' vroeg hij.
'Omdat ik niet wil dat iemand weet dat ik met jou alleen maar een spelletje wil spelen. Iedereen moet denken dat het echt is. Dus niemand mag ons nu horen praten.'
Hij keek haar peinzend aan. 'Wilt u een spelletje spelen, prinses? Met mij?'
Ze knikte, maar kon geen woorden vinden.
'Klinkt leuk,' zei hij met weer die vreemde, rauwe stem. 'Wat voor spelletje wilt u spelen?'
In plaats van een direct antwoord te geven, zei Arabella: 'Ik heb er genoeg van zoals Reynaldo mij behandelt.'
Gus stootte een spottend geluid uit. 'Ja, dat wil ik wel geloven.'
'En het wordt tijd dat hij een beslissing neemt,' voegde ze eraan toe zonder op rijn hoon te letten.
'Wat voor beslissing?'
'Ofwel hij moet met me trouwen.' zei ze, 'ofwel hij moet me loslaten.'
'Dat wordt een spelletje met een hoge inzet,' zei Gus.
')a, dat wordt het.'
'En bent u bereid om alles in de waagschaal te stellen?' vroeg hij.
'Ook uzelf?'
V
'En als dat spelletje is afgelopen,' zei Gus, 'en ouwe Reynaldo besluit dat hij maar eens met u moet trouwen?'
Arabella moest zwaar slikken, rechtte haar rug en stak uitdagend haar kin omhoog. 'Dan trouw ik met hem,' beloofde ze plechtig. 'Daar ben ik mijn hele leven op voorbereid. Het is de bedoeling dat het spelletje zo afloopt.'
Weer keek Gus haar peinzend aan. 'Ook al houdt hij niet van u?'
Ze knikte.
'Ook al houdt u niet van hem?'
Ze knikte nog eens, nu iets minder krachtig.
Lange tijd keek Gus haar zwijgend aan, maar uit niets bleek wat hij ervan vond. In de hoop dat dit zwijgen betekende dat hij haar wilde helpen met haar dwaze plan, praatte Arabella door.
'Ik wil dat jij net doet of ie in me geïnteresseerd bent.' zei ze zonder er verder nog doekies om te winden. 'Ik wil dat Reynaldo jou als rivaal ziet.'
Nu moest Gus lachen. 'Ik? Een rivaal? brulde hij uit. 'Hoe kan ik nou een rivaal rijn? Ik ben barkeeper, prinses. Ik heb u niets te bieden. Hij is een prins. Hij kan u alles geven wat uw hartje begeert.'
'Niet alles,' zei ze voor ze zich kon inhouden.
Gus scheen het niet begrepen te hebben, want hij vroeg alleen: 'Hoe denkt u dat hij zich door mij bedreigd zou voelen?'
'Reynaldo vindt het niet leuk als mensen zich met zijn zaken bemoeien. Als jij... je met mij bemoeit, beschouwt hij jou als een rivaal. Maakt niet uit wat je mij te bieden hebt. Reynaldo vindt het gewoon niet leuk als hij jou met mij ziet. Hij vindt het niet leuk als hij ziet dat je in mij geïnteresseerd bent. Net als een kind met zijn speelgoed - hij wil het niet met iemand delen.'
'Zo riet u zichzelf dus?' vroeg Gus. 'Als eigendom van Reynaldo? Als een stuk speelgoed?'
Arabella schudde haar hoofd. 'Nee, ik...' Hier hield ze op, want ze kon niet uitleggen wat ze wel voor Reynaldo was. 'ik bedoel alleen dat hij een speciale kijk op de wereld heeft. Wat van hem is, is van hem, en daar mag niemand iets aan veranderen. En als de dingen niet lopen zoals hij dat verwacht. zoals hij dat wil. dan doet hij alles om dat recht te zetten.'
'Dus als ik u probeer te versieren," zei Gus, 'dan wil Reynaldo meteen met u trouwen, om duidelijk te maken dat u van hem bent. Bedoelt u dat?'
'Ia. Of hij besluit dat hij me toch niet wil hebben en maakt een eind aan onze verloving.'
Weer keek hij haar nadenkend aan. 'Denkt u echt dat het zo eenvoudig is?'
Ze knikte. '|a, dat denk ik' 'En als u het mis hebt?'
'Ik heb het niet mis.'
'En u zou het goed vinden als Reynaldo u losliet?' vroeg Gus na een korte pauze.
Arabella hoopte dat ze niet te gretig klonk. '}a. Ik red me wel.'
Weer was Gus even stil, alsof hij werkelijk over haar voorstel nadacht. Ten slotte vroeg hij: 'En als hij me, om het dilemma op te lossen, nou eens ontslaat in plaats van met u te trouwen?'
Daar had Arabella niet echt aan gedacht, maar nu besefte ze dat Gus daar een belangrijk punt aanroerde, 'ja, hij zou je kunnen ontslaan,' gaf ze toe. 'Maar ik denk dat hij met me wil trouwen om er zeker van te zijn dat zoiets nooit meer gebeurt.'
Gus beet peinzend op zijn lip en ze probeerde niet te merken hoe verleidelijk dat was; ze probeerde er niet aan te denken hoe graag ze zelf aan zijn mond zou knabbelen. 'Dus ik loop het risico mijn baan te verhezen als ik u uit de problemen help, begrijp ik dat goed?' vroeg hij.
Op dat moment besefte ze wat ze van hem vroeg, wat hij voor haar op het spel moest zetten. Zo ver had ze niet vooruitgedacht toen ze haar plan beraamde. Ze wilde niet dat Gus zijn baan kwijtraakte. Ze wilde alleen dat haar leven weer zou verlopen zoals de bedoeling was. Ze wilde een doel hebben, ze wilde erbij horen. Ze was het beu om op een zijspoor te staan.
'Dan maak ik het goed met je,' beloofde ze zwakjes.
Daar moest Gus om glimlachen met de gevaarlijkste, verleidelijkste lach die Arabella ooit op een mannengezicht had gezien. Onwillekeurig greep ze naar haar keel om haar kraag losser te maken, alsof ze zo verlost werd van zijn hete blik Toen besefte ze dat de hitte niet van hem kwam, maar uit haar binnenste. En ze wist dat ze die hitte niet kon temperen. Niet zolang ze met Gus Torrance in een en dezelfde kamer was.
'O, u maakt het goed, hè?' vroeg hij zacht, dwingend. 'Ik kan er niet op wachten.'
'Ja, ik maak het goed,' verzekerde ze hem, enigszins buiten adem. 'Ik. eh... ik... ik betaal je, Gus. Ik heb geld en ik zal je betalen. En ik zal werk voor je zoeken.'
Bij dit aanbod verdween rijn glimlach onmiddellijk. Hij keek nu koel en onverschillig. 'Maak u niet druk,' zei hij. Hij deed een stap naar achteren alsof hij zich zowel fysiek als... als op een andere manier van haar wilde distantiëren. 'Ik kan wel voor mezelf zorgen, prinses,' zei hij bitter. 'Dat doe ik al een hele tijd. Ik kan de toorn van Reynaldo wel verdragen. Ik heb wel meer doorstaan. En, ach, het zou de moeite wel waard...'
Hij brak zijn zin af en Arabella vroeg hem in haar verwarde staat niet wat bij daarmee bedoelde. Ze ging weer verder: 'Maar ik moet iets doen om...'
'Oké, prinses,' onderbrak hij haar. Ook zijn stem was nu koel, koel en hard. Ze wilde dolgraag dat ze wist hoe ze die stralende, hete glimlach van zo-even weer op zijn gezicht kon toveren. 'Ik help u wel om uw prins in de wacht te slepen,' zei hij. 'Als u dat werkelijk wilt.'
'Dat wil ik werkelijk,' zei ze toonloos. 'Mijn hele leven ben ik er voor opgeleid om de vrouw van Reynaldo te worden. Dat is mijn levenslot.'
Maar deze verzekering klonk weinig overtuigend. Waarschijnlijk, zo dacht ze, omdat er ook geen overtuiging in haar hart zat. Toch zou ze met Reynaldo trouwen als hij daartoe zou besluiten. En ze wist uiteraard dat Reynaldo daartoe zou besluiten. Zeker, ze dacht niet dat hij supersnol Dacia aan de kant zou zetten, of een soortgelijk iemand, omdat hij toevallig getrouwd was. Maar als zijn vrouw had Arabella dan eindelijk een vastomlijnde rol. Zij was dan prinses Arabella van Pelagia. En als ze op de een of andere manier naar Reynaldo's vaderland zouden terugkeren, was ze koningin Arabella van Pelagia. Dan was haar lotsbestemming vervuld. Dan was een levenslange opleiding niet voor niets geweest.
Vreemd genoeg besefte Arabella voor het eerst in haar leven, starend naar Gus en zijn half naakte lichaam, dat ze helemaal niet wilde dat haar lotsbestemming vervuld was. Voor het eerst in haar leven wilde ze dat haar levenslange opleiding voor niets was geweest. Want ze voelde dat ze met Gus veel meer zou kunnen meemaken dan ooit met Reynaldo. Zelfs als het maar voor een korte periode was.
'Oké, prinses," zei hij na weer een lange stilte. 'Ik speel het spelletje met u mee. Zeg maar wat ik moet doen en ik doe het.'