9

Keaton nam een slokje martini en staarde naar het westen, waar de zon enkele centimeters boven het water hing en een breed, glinsterend, roze-geel spoor trok over de kalme Caribische Zee. Hij had veel gereisd, maar in deze uithoek van de wereld was hij nog nooit geweest en zulke serene wateren had hij nog nooit gezien. En ook nooit zo'n levendige, blauwgroene kleur.
Zelfs kapitein Cooki en eerste stuurvrouw Mimi hadden er iets van gezegd. Toen ze die ochtend uit Nassau vertrokken, hadden ze allemaal met grote ogen naar een school kleine haaien gestaard die dicht onder het wateroppervlak langs de boot zwom. Keaton vond die aanblik niet beangstigend, integendeel, hij moest glimlachen. Later die dag was er een school dolfijnen naast hen komen zwemmen. Ze waren een halfuur lang blijven springen, duiken en kwetteren, en wisten de boot - die er, toegegeven, een rustig tempo op nahield - gemakkelijk bij te houden.
En nu, met een blauw-groen-roze-gele Caribische Zee die zich uitstrekte naar de westelijke horizon, en met een klein, onbekend eiland in het oosten, door de zon roze en geel gekleurd, waande Keaton zich in een droom. Een roze-gele droom vol waternimfen en zeemeerminnen en najaden en sirenen, die allemaal door zijn hoofd zwommen, geheel naakt, en ze leken allemaal heel veel op...
Ruby Runyon.
Verdomme. Hij had bijna - hij keek op zijn horloge - bijna vijftien hele minuten niet aan haar gedacht. Dat kwam alleen doordat zijn gedachten in beslag waren genomen door de Bombay-saffier en door zijn drankje - en natuurlijk door het spel van de zon in de zee. Maar toch, vijftien minuten niet aan Ruby Runyon denken was nog steeds vijftien minuten niet aan Ruby Runyon denken. En zijn gedachten waren ook goed in beslag genomen, jezusmina.
Op dit moment zou hij pakken wat hij krijgen kon.
Vooral omdat hij het grootste deel van de dag telefoontjes had gepleegd namens haar, en, veel onplezieriger, bij Reynaldo had zitten smeken namens haar, en, het alleronplezierigst, alle telefoontjes met alle smeekbeden in overeenstemming had proberen te brengen. Na veel heen-en-weergepraat en georganiseer - en Reynaldo minstens vijf Cuba libres aanbieden om hem in de juiste stemming te brengen - had Keaton een, naar hij hoopte, werkbare oplossing voor Ruby's gebrek aan papieren bedacht. Als alles ging zoals het moest gaan - en dat was natuurlijk de vraag - zou er bij de douane van San luan, Puerto Rico, een kopie van haar paspoort voor haar klaarliggen wanneer ze daar aankwamen. Zolang ze een legitimatiebewijs met foto had - zoals haar rijbewijs, dat ze godzijdank had meegenomen - was alles in orde en zou ze zonder problemen worden toegelaten. Vandaar zou ze gemakkelijk een vliegtuig naar Miami kunnen nemen. Als alles ging zoals het zou moeten gaan.
Hij zuchtte toen hij daarover nadacht... en voelde dat hun lot was bezegeld.
Hij bande die gedachte uit zijn hoofd en probeerde aan Ruby te denken. Zijn bezetenheid kon hem niets schelen. Ze was vandaag verdacht afwezig geweest, wat Keatons bezetenheid alleen maar groter had gemaakt, want zolang ze uit zijn gezichtsveld was, kon ze wel van alles doen. Ze kon natuurlijk niet van het jacht af gaan, maar dat was al onrustbarend genoeg, want juist op de Mad Tryst kon ze op allerlei manieren in de problemen raken — of ze veroorzaken
Maar goed, de boot dreef nog, bedacht hij optimistisch. Niemand had iets gesaboteerd of vernield, toch? Nou ja, als je dat smerige cadeautje niet meetelde dat Kurt laatst in Keatons Gucci-instappers had gedeponeerd. En dal was geen portie Pflaumenkuchen. Trouwens, Keaton durfde te wedden dat Ruby Runyon dat walgelijke barbaarse mormel er niet toe had aangezet. Hij wist eigenlijk wel zeker dat het achterlijke kreng het helemaal zelf had bedacht.
Misselijkmakend misbaksel.
En toen ze de vorige avond aanmeerden in Nassau, had Keaton alle roddelbladen grondig doorgenomen en er stond niets in waaruit bleek dat iemand onlangs was binnengedrongen in de kringen rond Reynaldo en nu informatie lekte over wilde orgieën of iets dergelijks. Ook was de prins niet buiten bewustzijn in zijn bed gevonden met een verdachte blauwe plek op zijn heup die misschien het gevolg was van een dodelijke injectie.
Dat gaf tenminste moed.
Maar toch had Keaton geen idee wat hij moest beginnen met Ruby Run- yon, de voortvluchtige serveerster - of de voortvluchtige wat dan ook. Vooral wanneer hij even niet op de stralende oceaan lette en zag hoe ze - minstens even stralend - vanuit de lounge het voordek betrad. Ze zag er namelijk gek genoeg helemaal niet meer uit als Ruby Runyon, voortvluchtige serveerster. Nee, ze leek ineens op...
Ze leek op Ruby Runyon, verbannen prinses.
Mijn hemel, wat had ze allemaal aan haar uiterlijk gedaan, vroeg Keaton zich af. Zijn glas bleef halverwege steken op weg naar rijn mond, want hij was te zeer overweldigd om de handeling te voltooien. Ze was... Ze was... Ze was...
Wauw. Zoals ze zeiden in Pelagia. En ook elders, trouwens. 'Wauw' dekte de lading goed, in elke taal.
Haar strakke zwarte cocktailjurkje waar ze de vorige avond nog zo genereus uit was gebarsten, had plaatsgemaakt voor iets bescheideners dat veel beter paste - een zilverkleurige jurk tot op de knie. Daarbij droeg ze een kort jasje van dezelfde glinsterende stof, met de kraag omhoog en mouwen tot op de ellebogen. Haar donkere haar, dat eerst zo vrijelijk over haar schouders was gevallen, was nu achter haar hoofd opgestoken ongeveer zoals bij de gravin, al zag ze er door haar pony ondeugender uit Haar zilveren kousen accentueerden haar fijne kuiten, merkte Keaton op, en door haar hooggehakte sandalen in dezelfde kleur als haar jurk was ze niet zo heel veel kleiner dan hij. Niet dat ze hem ooit recht in de ogen zou kunnen zien - in meer dan één opzicht, moest hij onwillekeurig denken - maar ze was nu ook niet het kleine vrouwtje van gisteravond.
Aan de ene kant vond hij het jammer dat ze nu zo weinig bloot liet zien en haar haar zo strak had opgebonden, maar aan de andere kant kon hij - verrassend goed zelfs - voor zich zien hoe ze er onder die kledingstukken uitzag en hoe het aanvoelde om haar zijdeachtige haar los te maken en te laten vallen, en erdoorheen te strijken en ermee te spelen en het om zijn vingers te wikkelen.
Plotseling voelde hij zich veel te overdreven aangekleed in zijn roomkleurige linnen pak en zijn ivoorkleurige overhemd, met de Caribische blauwe - toeval uiteraard - rijden das die hij speciaal daarbij had uitgekozen. Maar hij kon zich hier toch niet gaan uitkleden? Vanavond gal' Reynaldo geen feestje. Geen naakte mensen of garnalenworstelen in het bubbelbad, of waar dan ook, behalve in de privé-vertrekken. Later, in Keatons eigen privé- vertrek, konden ze misschien met z'n tweeën...
Niets, verzekerde hij zichzelf. Daar moet je niet eens aan denken. Aan hoe het zou zijn als ze dat jasje zou uittrekken en de jurk openritsen, en die dan langzaam zou laten zakken en een petieterige kanten beha en slipje zou onthullen. Hoe het zou zijn om haar beha los te maken en dan een van die weelderige borsten in je mond te nemen en aan het vochtige tipje te sabbelen. En hoe het zou zijn om je hand tussen jullie dampende lichamen te steken en haar hete, natte middelpunt te vinden, haar te penetreren met één lange vinger en overspoeld te worden door haar muskusgeur. Je kunt er echt maar beter niet aan denken hoe het zou zijn om haar volle, rijpe lichaam onder je te voelen zweten en zwoegen terwijl je in haar pompt, er weer uit gaat en dan weer dieper erin.
Oeps. Tc laat. Hij dacht er al aan. En om de een of andere reden wist hij zeker dat hij die beelden nooit meer uit rijn hoofd zou krijgen.
Ruby had hem op hetzelfde moment gezien als hij haar, maar terwijl hij onbewust een stap naar voren deed, deed rij - heel bewust, daar twijfelde hij geen seconde aan - er een naar achter. Hoe meer Keaton haar kant op kwam, hoe verder rij terug leek te deinzen, totdat ze achteruit de bar binnenging. Ze draaide zich meteen om en vroeg met een diepe stem iets wat Keaton niet kon verstaan. Wel zag hij dat Donovan - natuurlijk, nu deed hij wel bardienst, nu er een prachtige vrouw zat - een fles uitstekende malt whisky tevoorschijn haalde, een glas inschonk met een paar ijsblokjes erbij en het aan haar gaf.
Keaton ging nog steeds langzaam haar kant op, zonder goed te beseffen dat hij aan die reis begonnen was.
'Je, eh, ziet er prachtig uit,' zei hij tegen Ruby toen hij naast haar aan de bar stond. Hij kon het niet voor zich houden, maar realiseerde zich dat het woord 'prachtig' bij lange na niet uitdrukte hoe ze er werkelijk uitzag. Maar aan de andere kant zou ze 'va-va-oeoeoeoem' misschien niet helemaal hebben opgevat zoals hij het bedoelde. Of misschien juist wel en dan had ze hem een klap op rijn oog gegeven. En hard.
Ondanks het nietszeggende compliment moest ze hevig blozen. Ze keek omlaag. Ze voelde zich duidelijk niet op haar gemak door zo'n eenvoudige vleiende opmerking, alsof ze daar niet aan gewend was, bedacht Keaton. Niet dat hij daar iets van geloofde, maar iets in haar gedrag verraadde dat ze geen idee had hoe ze op zo'n compliment moest reageren.
'O, eh, dank je wel,' zei ze ongemakkelijk. 'Arabella heeft een paar kleren voor me gekocht toen zij en Marisol gisteravond van boord gingen. Niet het soort kleren dat ik gewoonlijk draag, trouwens. Ze waren vast vreselijk duur. Maar ik betaal haar terug,' voegde ze er snel aan toe. Ze keek Keaton aan, alsof het belangrijk was dat hij haar geloofde. 'Ze zei dat ik me daar niet druk over hoefde te maken, maar ik zal haar terugbetalen. Ooit Op de een of andere manier. Echt waar.'
En gek genoeg geloofde hij haar. Hij merkte ook dat ze op het punt stond om te gaan wauwelen, en dat vond hij een goed teken, vooral omdat hij bang was dat hij anders zelf zou gaan wauwelen. En gauw. Zij kon maar beter beginnen.
'Dat was heel aardig van de gravin,' reageerde hij eenvoudigjes, in een poging om zijn wauwelreflex in bedwang te houden.
En het was ook aardig geweest van Arabella, dacht hij, nu hij rijn wauwelreflex voorlopig in bedwang had. Keaton wist niet meer wanneer de gravin voor het laatst iets aardigs voor iemand had gedaan. Niet dat ze onder normale omstandigheden geen aangenaam persoon was. Integendeel, die paar keer dat Keaton haar had gezien voordat ze naar Felagia was verhuisd, vond hij haar een verrassend charmante, open, warme jonge vrouw. Pas sinds ze gedwongen was om op deze... cruise als vlucht uit de hel te gaan, was ze somber en moedeloos. Maar gezien het aanstootgevend slechte gedrag van haar verloofde en rijn onverschilligheid jegens haar kwam deze mistroostigheid niet echt als een verrassing.
Maar toch, door Ruby onder haar hoede te nemen toonde Arabella een kant van zichzelf die hij lang niet meer had gezien, en dat deed hem plezier. Hij vond het een vervelende gedachte dat die mistroostigheid misschien zou terugkeren wanneer Ruby vertrokken was. Maar het zat er wel in. En het zat er ook in dat er nog veel meer zou verdwijnen wanneer de voortvluchtige serveerster vertrokken was. Gek dat ze zoveel invloed had op zoveel mensen na zo'n korte tijd.
'Arabella heeft behoorlijk veel voor me gekocht,' onderbrak Ruby zijn gedachten. 'Dan hoefde ik tenminste niet de kleren van Marisol te dragen de rest van de reis.' Ze fluisterde ongemakkelijk: 'Ik wou alleen dat Arabella er rekening mee hield dat niet iedereen zo dol is op strings als rij. Dat is iets Europees, vind je niet? Maar ik heb geen keus. De bikini's met string die ik van Arabella heb gekregen of de onderbroeken van Marisol die ruwweg het formaat hebben van een Caribisch eiland.'
Kraton kneep zijn ogen dicht bij de gedachte aan damesondergoed. Zijn gedachten gingen natuurlijk vooral uit naar Ruby in een bikini met string en meteen reageerde zijn lichaam met volle kracht Hij probeerde zijn steeds sterker wordende opwinding te temperen door zich haar voor te stellen in de onderbroek met het formaat van een Caribisch eiland. Maar ook dan was ze verbluffend sexy. Eigenlijk zag ze er altijd sexy uit, al was het in een nonnenhabijt Of in houthakkerskleding. Of in Lederhosen.
Wat was er in godsnaam met hem aan de hand dat hij op die manier over een vrouw fantaseerde, vroeg hij zich af. En dat hij haar dan ook nog aantrekkelijk vond? Een onderbroek met het formaat van een Caribisch eiland, Lederhosen, het moest niet gekker worden. Nou ja, Ruby had ongetwijfeld de string uitgekozen voor vanavond Dat hoopte hij in ieder geval. Een mens moet tenslotte altijd openstaan voor nieuwe ervaringen.
Hij vroeg zich even af of alle Amerikaanse vrouwen zo gemakkelijk spraken over zoiets als ondergoed. Toen besefte hij dat hij verscheidene Amerikaanse vrouwen kende en dat geen van hen ooit 'bikini met string' had gezegd in zijn aanwezigheid. Maar geen van hen leek ook maar in de verste verte op Ruby.
Om het beeld van haar in een string - en verder ook helemaal niets - te verdrijven probeerde hij zich haar voor te stellen in de kleren van Marisol - en met meer aan dan alleen haar reuzenonderbroek. Na enig nadenken had hij kleren bedacht die zijn visioenen van Ruby in een string wisten te verdrijven. Nou ja, net genoeg om niet te gaan wauwelen.
'Had je de kleren van Marisol aan?' vroeg hij. Hij kreeg de glimlach niet weg van zijn mond.
'Heel even maar,' zei ze.
Zijn grijns werd breder. Dus daarom had ze zich de hele dag verstopt. 'Niet zeggen. Laat me raden,' zei hij. 'Dat rode bloemenjurkje met 'Aloha from Waikiki' erop in enorme paarse letters?'
Ze grijnsde terug. 'Nee, ik had dat ding aan met avocado's en ananassen van Andy Warhol.'
'Dat is ook mooi,' gaf Keaton toe. 'Maar het mooiste vind ik die jurk die ze van haar moeder heeft gekregen uit Graceland met die gitaren en Cadillacs erop.'
'Hmmmmm... dat wil ik eigenlijk niet weten,' zei Ruby.
'Maar goed ook,' zei Keaton. 'Als ik het me goed herinner, is een van de stewards nog twee dagen blind geweest door dat ding.' 
Ze moest lachen en leek zich beter op haar gemak te voelen. Maar toen ze haar glas naar haar lippen bracht, zag Keaton dat haar vingers een beetje trilden. Ze was nerveus, besefte hij. Mooi. Dan was hij tenminste niet de enige.
'Waar gaan we nu eigenlijk naartoe?' vroeg ze. 'Ik heb gisteren het hotel van mijn moeder in Las Vegas gebeld en een boodschap voor haar achtergelaten dat ik nog een paar dagen weg zou blijven. Maar ik wilde liever niet precies zeggen wat er aan de hand was...'
'Je wilde haar niet ongerust maken,' viel Keaton haar in de rede. 'Dat was heel goed van jou als dochter.'
'Nou, eigenlijk,' zei Ruby, die nu langs hem heen keek,'wilde ik mezelf de vernedering besparen.'
'O.' zei Keaton in verwarring gebracht.
'Ik bedoel, mama en oma Pearl willen niet weten dat ik per ongeluk verstekeling ben geworden op het jacht van een handenafhakkende prins omdat ik mijn vriendje probeerde te ontvluchten die misschien maffiabanden had en in ieder geval getrouwd was,' legde ze uit, 'en dat zouden ze vertellen aan iedereen in Appalachimahoochee en dan zou ik daar nooit meer mijn gezicht kunnen laten zien. Niet dat ik zo graag terug wil naar Appalachimahoochee, maar daar kom ik wel vandaan, dus...'
Ze maakte haar zin niet af, maar Keaton had al door dat ze behoorlijk was overgeschakeld op de wauwelstand. Daarom reageerde hij maar niet op haar verklaring, al had hij graag willen weten waar Appalachi-dinges lag en wat dat was, om nog maar te zwijgen van de 'handenafhakkende prins'. Hij hoefde haar niet aan te moedigen. Niet nu ze op de wauwelstand was overgeschakeld.
'Nou ja,' ging ze verder na diep ademhalen, 'ik heb mam alleen gezegd dat ik met een paar vrienden naar de Keys zou gaan en wel zou bellen wanneer ik terugkwam.' Ze slikte en kreeg een bezorgde blik in haar ogen. 'Ik weet alleen niet wanneer ik terugkom, weet je?'
Keaton had dit onderwerp nog een tijdje willen vermijden - zo'n vier, vijf dagen... of weken - maar als hij eens goed naar Ruby keek, kon hij het nog geen vier, vijf minuten uitstellen. Ze wilde weten - en had daar alle recht toe - waar ze naartoe gingen en hoe lang ze nog op de Mad Tryst zouden blijven. Hij wenste alleen dat hij haar het verlangde antwoord kon geven. En niet het antwoord dat hij wel moest geven.
Hij hield een slag om de arm en zei: 'Ik heb met Reynaldo gepraat voor we uit Nassau vertrokken, ik had gehoopt dat hij naar Miami wilde gaan, want dat is niet zo ver.'
'En wat zei hij?' vroeg ze hoopvol - maar niet, zo merkte hij, zo hoopvol als ze het had kunnen vragen gezien haar situatie.
'Dat wilde hij niet,' zei Keaton. 'Hij keert nooit terug op zijn schreden, Ruby. Dat is iets allegorisch met hem, maar dat zal hij nooit toegeven.' Hoofdzakelijk omdat Reynaldo niet wist wat 'allegorisch' betekende, voegde Keaton er in gedachten aan toe. 'Hij vindt dat hij altijd vooruit moet, zelfs al heeft hij geen idee van de bestemming. Sinds hij aan deze cruise is begonnen, is hij nooit teruggegaan naar een plaats waar hij al geweest was.'
'Maar waar gaan wc nu eigenlijk naartoe?' vroeg Ruby opnieuw en ze keek bezorgder dan ooit.
'Het is me gelukt om Reynaldo ervan te overtuigen dat hij naar Puerto Rico moet gaan,' zei Keaton. Nog steeds vertelde hij niet het hele verhaal, al wist hij dat dat vroeg of laat moest gebeuren. 'Dat wilde hij eerst ook niet doen, maar toen ik de situatie uitlegde, bond hij in. En ik heb ervoor gezorgd dat daar per koerier een kopie van jouw paspoort naartoe gebracht wordt, dus dat is daar al wanneer we aankomen. En ze hebben daar een groot vliegveld, met regelmatige vluchten naar Miami.'
Ze keek nog bezorgder. 'Heb je de situatie uitgelegd?' vroeg ze. Het klonk bijna alsof ze doodsbang was. Hij vond het vreemd dat ze niet opgelucht was over haar paspoort, maar gaf daar geen commentaar op. 'Heb je iets over mij tegen de prins gezegd?' ging ze door. 'Heb je gezegd dat ik een verstekeling ben? Dat zou je niet doen, dat heb je beloofd. Reynaldo gaat toch niet... niet...'
'Jou overboord gooien?' vulde Keaton behulpzaam aan.
De vingers van haar hand die het glas niet vasthield gingen wild tekeer. 'Eigenlijk was ik bang een eh... hand te verliezen.'
Oooo, dat bedoelde ze met de 'handenafhakkende prins'. Weer moest Keaton lachen. Hoe primitief dacht zij wel niet dat de Pelagiers waren? Maar aan de andere kant, de gedachten die hij de afgelopen achtenveertig uur aan haar had besteed, waren ook niet allemaal even beschaafd. Maar hij was dan ook geen Pelagiër van geboorte, dus hij hoefde geen voorbeeld te stellen, primitief of beschaafd, toch?
'Maak je niet druk.' zei hij en verdreef die gedachten - voorlopig. 'Ik heb niet gezegd dat je een verstekeling bent. En hij heeft al... eh, weken geen handen meer afgehakt.'
Haar gelaatsuitdrukking gaf aan dat ze niet wist of hij een grapje maakte of niet. 'Wat heb je dan wel gezegd?'
O, dat. Hmmmm... Daar wilde hij het ook liever niet over hebben. Niet nu ze zo goed met elkaar konden opschieten. 'Ik... eh ik heb gezegd dat jij... eh, een vriendin van mij was,' draaide hij eromheen. 'Een vriendin aan wie ik iets verschuldigd was.'
Ze keek hem nu wantrouwend aan. 'Prins Reynaldo maakt een kilometerslange omweg en doet iets wat hij helemaal niet wil voor een vriendin van jou die hij nog nooit heeft ontmoet?'
Keaton knikte. Hij voelde zich ongemakkelijk, maar ging er opzettelijk niet op in.
Dit antwoord wist Ruby's wantrouwen niet in te dammen. Ze ging verder: 'Dat is gek, want wat ik zo over hem gehoord heb, is hij niet het type om zoiets voor iemand te doen, zelfs niet voor een vriend of vriendin van jou.'
Keaton stootte een gefrustreerd gegrom uit. Hij kon er niet meer omheen draaien. Dus zei hij, met tegenzin: 'Goed dan. Ik heb hem gezegd dat ik jou in een bar in Miami heb opgepikt en dat ik jou heb uitgenodigd voor het feestje en dat we daar allebei te veel hebben gedronken, dat we toen naar mijn hut rijn gegaan voor... eh... om alleen te zijn,' zei hij discreet 'En we waren zo in beslag genomen door... eh... door wat we deden dat we niet in de gaten hadden dat het jacht al weggevaren was.'
De rest van zijn verhaal raffelde hij zo snel mogelijk af. 'En toen was het opeens ochtend en waren we al bijna in Nassau en kon jij niet meer naar huis en nu wil ik je zo snel mogelijk terugbrengen, want het blijkt dat jij een vreselijke feeks bent en ik kan dat gezanik en gedrein van jou niet meer uitstaan, dus zou Reynaldo alsjeblieft zo vriendelijk willen rijn om koers te zetten naar een haven waar we jouw papieren kunnen ophalen, zodat ik voor eens en voor altijd van jou af ben.'
Ruby zei niets, maar staarde hem alleen aan, alsof ze meer verwachtte.
Keaton maakte een eind aan rijn verhaal: 'Dat heb ik tegen Reynaldo gezegd. Eerst bulderde hij van het lachen, sloeg me de hele tijd op mijn rug en zei "Goed zo, Keaton, ouwe jongen, tijd dat je het klooster achter je liet", en toen hij daar eindelijk mee klaar was, besloot hij kapitein Cooki opdracht te geven om naar Puerto Rico te varen. Daar worden je papieren ook per koeriersdienst naartoe gebracht, daar heb ik voor gezorgd,' dat laatste zei hij met extra nadruk in de hoop op een reactie.
Ruby keek hem nog even emotieloos aan. Hij had er alles voor over om haar gedachten te raden. Hij was vooral benieuwd of ze hem in zijn gezicht zou slaan, dan wilde hij een kans hebben om weg te duiken.
'beetje, een soort combinatie van Love boat en Fatal attraction, hè?' zei ze vlakjes. Ze negeerde nog steeds zijn opmerking over haar papieren. Interessant
Maar het enige wat hij zei, was: 'la, zoiets, ja.'
'Dan kunnen we hier toch niet zo vriendelijk staan praten, vind je niet?' zei ze. Nog steeds bood haar gezichtsuitdrukking geen aanknopingspunten. 'Ik ben toch een feeks en zo, bedoel ik. Ik kan je natuurlijk wel flink gaan treiteren. En een beetje zaniken en dreinen. Wat vind je daarvan? Dat lijkt me eigenlijk wel heel leuk bij nader inzien. Hé, ik heb een idee. Zal ik mijn drankje in je gericht smijten? Dat zou er overtuigend uitzien.'
'Toe, Ruby,' zei Keaton langzaam en - hoopte hij - sussend, 'dat is niet nodig.' En al was hij er redelijk zeker van dat ze het niet meende van dat smijten met haar drankje, toch stond hij klaar om weg te duiken voor het geval dat nodig mocht rijn.
Ze gooide het drankje echter niet in rijn gericht, maar nam er een slokje van. 'Mannen,' zei ze na die slok. 'Geloven jullie nou echt wat jullie elkaar allemaal vertellen? Nou ja,' voegde ze eraan toe voor hij kon reageren, 'we gaan tenminste naar Puerto Rico.'
Keaton begon te knikken, maar hield daar meteen weer mee op en schudde rijn hoofd. God nog aan toe. Hij zou haar nu ook de rest vertellen, hoe erg hij dat ook vond, want daar kwam ze vroeg of laat toch wel achter en hij kon nu maar beter doorgaan en door de zure appel heen bijten, nu hij toch al voorbereid was op een klap in zijn gericht en klaar stond om weg te duiken.
'Hm. Ja. Nou.' Hij beet op zijn onderlip en probeerde de beste formulering te bedenken voor wat hij ging zeggen. Hij zag dat haar mond verslapte en haar ogen donkerder werden. Zo, zo, zo. Misschien kon hij wel voordeel trekken uit haar reactie. Misschien, als ze ook maar een fractie voelde van de schroeiende hitte die hij tussen hen bespeurde, misschien zou ze dan geen aandacht hebben voor de rest van rijn verhaal En misschien, als ze inderdaad ook maar een fractie voelde van die schroeiende hitte, misschien konden ze zich dan terugtrekken in rijn vertrek en... doen waar hij zojuist nog aan had gedacht
Of misschien gaf ze hem een mep in rijn gericht en daarmee uit
Hij haalde diep adem en probeerde het opnieuw. 'We gaan nu naar Puerto Rico, waar je paspoort voor je klaarligt," bevestigde hij. 'Maar eerst gaan we naar Bermuda, waar je papieren helaas niet voor je klaarliggen en waar je niet welkom bent zonder paspoort.'
Ze leek niet te horen wat hij zei, want ze bleef maar naar zijn mond kijken alsof ze daar iets mee van plan was. Keaton stond op het punt om een stap naar voren te doen en haar zijn hulp aan te bieden wat dat betrof, maar helaas, uiteindelijk bleken zijn woorden tot haar door te dringen.
Haar mond viel namelijk open van - vermoedelijk - verontwaardiging. Ze riep uit 'Bermuda?'
'Ik ben bang van wel,' zei hij.
'Maar... maar... maar... Hoe lang duurt dat?'
'Niet zo lang,' loog hij. 'Hiervandaan is dat ongeveer net zoiets als een wandeling naar de supermarkt om de hoek.'
Ze keek niet erg overtuigd.
'Behalve dan dat de supermarkt om de hoek dicht is,' ging hij verder, 'dus moet je zo ongeveer naar de andere kant van het land rijden.'
'De andere kant van het land? riep ze uit.
'Drie dagen, hooguit,' beloofde hij. Hij hoopte dat hij gelijk had. Kapitein Cooki was bezig aan haar derde amaretto met citroensap toen hij het haar had gevraagd. 'En Reynaldo wil vast niet langer dan een dag of twee blijven hangen in de haven. Dat doet hij zelden. Dan gaan we, ik zweer het je, Ruby, regelrecht naar Puerto Rico. Daar kun je naar het vliegveld en naar huis.'
Ze keek hem zwijgend aan, maar op de een of andere manier leek ze niet meer zo woedend als daarstraks. 'Dus ik blijf nog minstens een week op deze boot?' vroeg ze.
'Het spijt me,' zei Keaton, 'maar meer kon ik niet voor je doen. Reynaldo is geen gemakkelijke man. Als je binnen afzienbare tijd naar huis wilt, dan moet het zo. Vertrouw me maar."
Weer staarde ze hem uitdrukkingloos aan, maar er ging absoluut wat om in dat fraaie koppie van haar. 'Ja, naar huis,' zei ze ten slotte zacht en, als Keaton zich niet vergiste, een beetje knorrig. Ze slaakte een lange, moedeloze zucht. 'Ik zal wel een keer naar huis moeten. Ik kan niet voor altijd doelloos over de oceaan cruisen, of wel soms?'
'Ik zou niet weten waarom niet,' antwoordde Keaton droogjes. 'Reynaldo doet het ook.'
'Goed, als ik een prinses was, dan misschien wel,' wierp ze tegen. 'Maar ik moet naar huis.'
Keaton hield zijn hoofd scheef en keek haar onderzoekend aan. ')e klinkt alsof je niet naar huis wilt.'
Even was ze stil en staarde in haar drankje. Toen antwoordde ze nog zachter dan daarvoor: 'Nee, ik wil niet naar huis. Niet... niet naar mijn oude huis. Slaat dat ergens op?'
Het klonk alsof ze geen antwoord verlangde, dus hij zei niets.
'Om de een of andere reden.' ging ze verder, nog steeds zacht, alsof ze in zichzelf praatte, 'mis ik mijn huis opeens niet zo erg.'
'Hoe ironisch,' zei hij. 'jij bent waarschijnlijk de enige hier aan boord die er zo over denkt. De rest heeft er alles voor over om terug te gaan naar Pelagia.' Hij voegde er maar niet aan toe dat hij zijn oude huis eigenlijk ook niet zo erg miste als hij had verwacht. Gek dat ze beiden dezelfde gevoelens hadden, terwijl ze zo'n totaal verschillende achtergrond hadden.
Ruby keek nog steeds in haar drankje toen ze zei: 'Dat komt omdat er voor jullie een goed leven wacht als je thuiskomt.'
Dat nu, vond Keaton. was discutabel. Niet alleen omdat velen van hen niet meer welkom waren in Pelagia, maar ook omdat sommigen van hen, onder wie hijzelf, zich ook wanneer het goed ging thuis erg onrustig voelden. Hoewel hij niets te klagen had over zijn vooruitzichten in Pelagia - tenminste, hij had niets te klagen gehad, voor de dood van koning Francisco en de verbanning van prins Reynaldo - was er bij hem toch sprake van een zekere mate van ontevredenheid, al kon hij niet precies aangeven waardoor dat was gekomen. En hij kende een bepaalde gravin die ook wel wilde dat de dingen anders waren - vroeger en nu.
Toch zou het fijn zijn als ze allemaal zouden terugkeren naar Pelagia, op welke manier dan ook, en weer hun oude leven zouden oppakken, dat misschien niet ideaal, maar in ieder geval aangenaam was. En anders zou het fijn zijn als ze ergens anders op de wereld een thuis zouden vinden, waar ze zich met zijn allen voorgoed zouden vestigen en een nieuw leven zouden beginnen. Maar die plek hadden ze nog niet gevonden, als hij al bestond. Soms dacht Keaton serieus dat ze de rest van hun leven op dit jacht zouden doorbrengen en nooit meer ergens een thuisland zouden vinden.
"Waarom is je leven in Miami zo verschrikkelijk dat je niet terug wilt?' vroeg hij.
'Zo verschrikkelijk is het niet,' zei ze. 'Het is alleen niet...' Ze haalde haar schouders op. 'Het is niet zoals ik het had gewild. Het is niet wat ik ervan verwachtte toen ik wegging van huis en op mezelf ging wonen.' 'Wanneer ben je van huis weggegaan?' vroeg hij. Plotseling was Keatons belangstelling voor Ruby gemeend.
'Acht jaar geleden,' zei ze. 'Op mijn achttiende. De dag nadat ik mijn diploma had gehaaid.'
'En wat waren toen jouw plannen?'
Ze maakte een vertwijfeld geluid. 'Ik was zo naïef. Ik wist zeker dat ik nu...'
'Wat?' zei hij, omdat ze niet verderging.
'Het klinkt nu zo stom,' zei ze beschaamd. 'Zo onmogelijk. Ik bedoel, acht jaar lang heb ik uitzichtloze baantjes gehad en mijn droom is niet uitgekomen, bij lange na niet. Ik weet niet wat ik in godsnaam dacht toen ik achttien was.'
'Ach, er zijn niet zo veel mensen die redelijk kunnen denken op hun achttiende,' benadrukte Keaton.
Ze keek hem strak aan en hij verwonderde zich er weer over dat haar grijze ogen zo diep. helder en donker waren. 'Wat wilde jij worden toen je achttien was?' vroeg ze.
Hij glimlachte. 'Toen ik achttien was, was ik helemaal van plan om premier van Pelagia te worden,' zei hij.
Ze glimlachte terug, waardoor er een rilling over zijn ruggengraat liep, een niet onaangename gewaarwording. "Wauw, dat is behoorlijk ambitieus,' zei ze. 'Wat deed je nu eigenlijk toen je wegging uit Pelagia?'
Keatons glimlach verdween. 'Ik, eh... ik stond echt op het punt om premier van Pelagia te worden,' zei hij.
Ook haar glimlach verdween, wat een einde maakte aan zijn rilling. Keaton verlangde er meteen naar terug. 'O,' zei ze zachtjes. 'Zie je wel? Van andere mensen komt hun droom wel uit. Waarom van mij dan niet?'
'Dat hangt van de droom af,' zei hij. 'Een droom houdt meer in dan het perfecte baantje. En veel mensen dromen over dingen die ze nooit kunnen krijgen, nooit kunnen bereiken.'
Ze keek hem even peinzend aan. 'Waarvan droom jij wat je niet kunt bereiken?' vroeg ze.
O, als ze eens wist waar hij de afgelopen nachten van had gedroomd. 'Ik droom ervan om naar huis te gaan,' zei hij haar vraag enigszins ontwijkend, maar naar waarheid. Hij zei er niet bij dat hij er ook van droomde dat er dan iemand was om hem te verwelkomen, iemand bij wie hij zich thuis zou voelen.
'Thuis kan overal zijn,' zei ze. 'Dat hoeft niet de plek te zijn waar je vandaan komt. Het kan ook de plek zijn waar je heen gaat'
'Klopt,' stemde hij in. 'Daarom was dit zo'n moeilijk jaar. Dat er op de hele wereld - en we hebben intussen heel wat afgereisd - geen enkele plek is waar ik me echt op mijn gemak voelde. Waar ik me thuis voelde.' Even aarzelde hij. toen ging hij verder 'Om je de waarheid te zeggen, ook in Pelagia voelde ik me niet helemaal thuis, al kwam het er een beetje in de buurt'
Keaton was stomverbaasd dat hij zijn hart zo bij haar had uitgestort - hij had dat nog nooit toegegeven, tegen niemand, zelfs niet tegen zijn familie. Waarom dan wel tegen Ruby Runyon? Hij begreep er niets van. Toch voelde zijn bekentenis op de een of andere manier heel natuurlijk aan. Zij kon een mens... op zijn gemak stellen. Ondanks de visioenen van bikini's met een string.
'Waar wonen je ouders'? vroeg ze voor hij er verder over kon nadenken. 'Nog steeds in Pelagia?'
Hij schudde zijn hoofd. 'Ze hebben een paardenfarm in Virginia,' zei hij. 'Ze wilden in de buurt van Washington wonen, waar mijn vader lang geleden heeft gewerkt Zo'n twee jaar geleden zijn ze van Pelagia naar Virginia verhuisd, toen mijn vader afstand had gedaan van zijn ambassadeurschap.'
Haar mond viel een beetje open. 'Was jouw vader ambassadeur?' vroeg ze.
Hij knikte. 'De Amerikaanse ambassadeur in Pelagia, ja.'
'Wauw.'
Ruby had haar vader nooit gekend, herinnerde Keaton zich. Ze wist niet eens wie hij was. Ze was opgegroeid in een woonwagenkamp, had Arabella gezegd, op het platteland van Florida. en was de staat vrijwel nooit uit geweest. Keaton was opgegroeid in zo ongeveer alle kosmopolitische centra van de wereld. Ruby had geen vervolgopleiding gedaan, want ze had alleen maar baantjes gehad sinds ze van huis weg was. Hij had vier universitaire diploma's, twee doctoraal. Het was haast onmogelijk om je achtergronden voor te stellen die verschillender waren dan die van hen. En ondanks die verschillen waren ze op dezelfde plek terechtgekomen.
Hij bedacht dat ze nog niet had gezegd wat rij wilde doen toen ze van huis was weggegaan. Hij vroeg het nog eens.
Ze zuchtte diep. 'Het klinkt nu zo stom.' antwoordde ze.'Ik schaam me ervoor om het te zeggen.' Desondanks keek ze hem aan en zei: 'Ik wilde... actrice worden. Filmster.'
Dat had hij niet verwacht en hij glimlachte. 'Actrice? Echt?'
Ze knikte en keek weer omlaag. 'Stom, hè? Ik wilde... gewoon iemand zijn, snap je? Iemand naar wie de mensen kijken. Iemand naar wie de mensen luisteren. Iemand die de mensen graag zouden zien Ik wilde graag een comedy5ter worden. Ik wilde de mensen aan het lachen maken,' eindigde ze. Haar stem was steeds zachter geworden. Na een korte pauze voegde ze eraan toe: 'Met opzet, bedoel ik.'
Dat laatste zei ze zo zacht dat Keaton het bijna niet verstond. Iets zei hem dat dat ook de bedoeling was. Dus zei hij maar niets, maar stopte de opmerking in zijn geheugen, net als alles wat ze had gezegd. En hij begon te denken dat Ruby Runyon heel misschien meer voorstelde dan hij tot nu toe had vermoed.
Hij schudde zijn hoofd. 'Dat is niet stom,' antwoordde hij op haar eerdere vraag. 'Ook de succesvolste acteurs en actrices zijn ergens begonnen. Er zijn er heel wat die uitzichtloze baantjes hebben gehad, stel ik me voor.'
'Niet acht jaar lang,' wierp ze tegen.
'Hoe weet je dat?'
Ze haalde één schouder op en liet hem weer zakken. 'Als ik actrice zou kunnen worden, dan was het nu wel gebeurd.' zei ze. 'Of dan was ik in ieder geval wat verder gekomen dan toen ik van huis wegging. Maar na acht jaar audities heb ik nog steeds geen impresario. Ik moet het maar onder ogen zien: ik heb het gewoon niet. Wat her ook moge zijn.'
'Misschien heb je gewoon pech gehad,' zei Keaton. 'Misschien was je gewoon niet op de juiste tijd op de juiste plaats.' Hij probeerde niet bevoogdend te doen. En hij had ook geen idee of ze wel talent had. Maar hij vermoedde wel dat succes - op welk gebied dan ook - vaak afhing van de juiste timing. Timing en connecties en de juiste plaats. En misschien waren Ruby's timing en connecties en plaatsen nog niet met elkaar in overeenstemming.
'Het is inderdaad heel moeilijk om door te breken in die business,' gaf ze toe.'Bijna onmogelijk, eigenlijk Vooral in Miami. Het gaat erom wie je kent en wie zij weer kennen die misschien weer iemand anders kent En de mensen waar het om gaat. verkeren in andere kringen dan ik Daar kan ik niet in komen. Daar moet je een bepaald type voor zijn. Of je moet iemand kennen. Of allebei. Ik red het nooit Ik blijf de rest van mijn leven serveerster.'
Ze zag er zo droevig en verlaten uit dat Keaton haar wilde omhelzen en haar hoofd tegen zijn borst wilde drukken en haar gewoon wilde vasthouden. Vreemd. Vooral omdat zijn verlangen op dat moment niet verder ging dan alleen maar vasthouden. Normaal gesproken hield hij niet op bij alleen vasthouden als zijn fantasie al zo ver was gekomen. Maar zoals Ruby nu was, wilde hij alleen maar zorgen dat alles goed met haar kwam, hoe dat ook in zijn werk moest gaan.
Dat verklaarde misschien waarom hij zichzelf opeens hoorde zeggen: 'Ik ken belangrijke mensen, Ruby. Misschien niet in Miami, maar wel ergens anders. Bijvoorbeeld in... ach, New York, Los Angeles. Zou jij iemand uit die kringen willen leren kennen?'
Haar hoofd schoot omhoog en ze keek hem aan met onmiskenbare hoop. Maar ze zei niets om hem aan te moedigen, alsof hij dan van gedachten zou veranderen.
'En Reynaldo kent allerlei mensen in de showbusiness,' voegde Keaton eraan toe. 'Hij is bijna een soort groupie, om je de waarheid te zeggen. Je zou ervan opkijken wie er allemaal op dit jacht rijn geweest.'
Nog steeds zei Ruby niets. En nog steeds keek ze vol hoop.
'En zoals je er nu uitziet,' ging hij door, 'zou je geen moeite hebben om door te dringen tot die kringen.' Hij nam haar nog eens van top tot teen op en dat beviel hem uitstekend. Nee, dacht hij, zoals ze er nu uitzag, zou ze helemaal geen moeite hebben om door te dringen tot die kringen.
'Ach, ga weg,' zei ze uiteindelijk. Ze duwde met haar vrije hand tegen rijn schouder. Hard. Keaton, die hier niet op bedacht was, wankelde een paar passen achteruit en wist zich toen staande te houden. 'Maar niet heus.,' voegde ze er welbespraakt aan toe.
Goed, ze zag er inderdaad uit alsof ze tot zo'n soort sociale kring behoorde, dacht Keaton, maar zodra ze haar mond opendeed - en iemand omver duwde - werd ze er als de bliksem weer uit gezet. Tenzij...
'Ik kan je wel een paar tips geven over hoe je tot dergelijke kringen moet doordringen,' hoorde hij zichzelf doorpraten. 'Ik bedoel, net voldoende om erbij te komen. Tot je zelf connecties hebt gelegd.'
Ze keek hem wantrouwend aan. 'Je maakt een grapje, toch?'
Hij schudde rijn hoofd. 'Nee, natuurlijk niet.'
Ze keek hem nog even zwijgend aan, alsof ze verwachtte dat hij in hysterisch lachen zou uitbarsten en zou roepen 'Eén april!', al was het augustus. Ten slotte slaakte ze een vermoeide - en niet direct sociaal aanvaardbare - zucht en zei: 'Keaton, ik ben opgegroeid in een woonwagenkamp. Ik heb maar weinig schoolopleiding. Ik weet niet wie mijn vader is. Ik ben serveerster. Ik pas alleen in zulke sociale kringen als werkneemster van de cateraar.'
'Je drinkt ook eersteklas malt whisky en je hebt Marcel Proust gelezen,' wierp hij tegen.
'Ik lees gewoon graag,' zei ze. 'En ik drink malt whisky omdat ik te veel barkeepers heb zien lachen om vrouwen met hun malle vrouwendrankjes.'
'Nou, om welke reden dan ook,' zei Keaton. 'En dat je graag leest geeft je kilometers voorsprong op de meeste leden van die sociale kringen. De meeste lezen alleen wat er komt na "Klik hier voor meer informatie over belastingaftrek". Er is al gezaaid, Ruby, nu moet je alleen nog oogsten.'
'Ja, maar whisky en Proust... dat is allemaal zo oppervlakkig,' zei ze. 'Ik hoor er gewoon niet echt bij.'
Hij keek haar verbaasd aan. 'Kom op, zeg. Daar gaat het toch om als je vooruit wilt in de maatschappij? Het gaat om uiterlijk. Het is alleen maar uiterlijk. Het is alleen maar oppervlakkig. Ik ga al mijn hele leven om met die sociale kringen. Schat, ik kan ervoor zorgen dat jij eruitziet als iemand die boven aan de maatschappelijke ladder staat. Ik kan oppervlakkiger rijn dan wie ook,' zei hij trots. 'En ik kan jou ook oppervlakkig maken.'
Nu keek zij hem ook verbaasd aan. Hij zag dat ze heel erg haar best deed om niet te hoopvol gestemd te raken.
'Zou jij dat voor mij willen doen?' vroeg ze ongelovig 'Wil jij me oppervlakkig maken?'
Nu haalde Keaton zijn schouders op. 'Waarom niet?' zei hij. 'Het kost een paar dagen om Bermuda te bereiken. En nog meer dagen voor we in Puerto Rico rijn. Als jij de fijne kneepjes leert van het klimmen op de maatschappelijke ladder, komen we tenminste de tijd door. Bovendien...'
Bovendien, dacht hij, was hij haar iets schuldig, in zekere zin. Haar aanwezigheid op de Mad Tryst mocht dan tot nu toe nog zo vervelend, irritant en ergerlijk rijn, ze had hem wel de aangenaamste afleiding geboden sinds rijn vertrek uit Pelagia. En telkens als hij haar zag, voelde hij prikkels vanbinnen zoals hij die lang niet had gevoeld.
Dat was hij haar dus ook schuldig.
'Bovendien?' drong ze aan. Toen wist hij dat hij het hardop had gezegd.
Niet dat hij van plan was om te zeggen wat er op dat moment in zijn hoofd omging. En ook niet wat er in andere delen van zijn lichaam omging. Dat, zo wist hij zeker, zou maar tot moeilijkheden leiden. Maar toch was hij haar wel een soort antwoord verschuldigd.
'Bovendien,' rei hij opnieuw. Toen moest hij glimlachen. 'Bovendien is het misschien wel leuk.'
Leuk, herhaalde hij in gedachten, terwijl zij een glimlach van de maximale straling op haar gelaat toverde. Zeker. Het was heel leuk om in een klein kamertje samen te zijn met een mooie, begeerlijke vrouw, die hij nooit mocht bezitten, omdat het maar tijdelijk zou zijn en omdat ze uit twee totaal verschillende werelden kwamen. Het was heel leuk dat zijn libido en andere zintuigen in de knoop zouden zitten en het was heel leuk om professor Henry Higgins te spelen voor deze Eliza Doolitde.
Leuk. Zeker, dacht Keaton opnieuw. Zo leuk als een verkeersongeluk Dat was zeker.
'Wanneer beginnen we?' vroeg Ruby.
Hij zuchtte en bedacht dat hij een grote fout aan het maken was. 'Hoe eerder, hoe beter. Nu maar?'
Hij moest toegeven dat hij nog nooit een moment als dit had meegemaakt in zijn leven. En hij vroeg zich af of hij ooit nog zo'n moment zou beleven als Ruby Runyon weer thuis zou zijn.