11

'Oké, Ruby. les vier. "Van Bestek Moet Je Het Hebben."
Ruby keek verbaasd naar de tafel tussen haar en Keaton. Ze had nog nooit zoveel verschijningsvormen van messen, vorken en lepels gezien. Waar waren die in hemelsnaam allemaal voor? Wie kon er nou ooit zoveel eten tijdens één maaltijd dat hij meer dan drie stukken bestek nodig had - twee als je de appelmoes niet meetelde? Sommige vorken waren zo dun dat je er hooguit een goudvis mee aan de haak kon slaan. En zulke lepels had ze ook nog nooit gezien, al leken ze wel enigszins op de plastic vorklepels die je bij een maaltijd van Kentucky Fried Chicken kreeg.
Wauw. Wie had dat nu kunnen denken, dat Colonel Sanders zo op de hoogte was van het bestek van de haute cuisine? Alleen was er gek genoeg geen gebraden kip te bekennen, en ook geen patatten of maïskolven. Eigenlijk was niets van het eten op tafel, net als het bestek, ook maar in de verste verte herkenbaar. Sommige etenswaren deden haar wel ergens aan denken. Waaraan ook alweer... Ze dacht er niet meer aan en lette weer op Keaton, die al de hele tijd tegen haar aan het praten was - wat, nu ze erbij stilstond, eigenlijk het geval was tijdens alle 'lessen' die hij haar de laatste zes dagen had gegeven.
Zes dagen, verbazingwekkend. Het voelde aan alsof ze al zes maanden opgesloten zat op de Mad Tryst. Zes dagen opgesloten zitten op een luxejacht - met stewards, een kok en een trouwe hond aan je zijde - was natuurlijk geen straf. Ruby had het eigenlijk wel leuk gevonden. Het was lang geleden dat ze voor het laatst met vakantie was geweest, en als ze met vakantie ging, was het meestal een paar dagen naar de Keys. Dit, daarentegen...
Dit was veel leuker dan een paar dagen naar de Keys.
Ze had uren voor zichzelf alleen - dagen zelfs toen iedereen op Bermuda aan land ging - om gewoon op het dek een boek te lezen of aan de reling te staan en naar de eindeloze blauwe horizon te staren met de zeebries in haar haar. Gus de barkeeper en zij hadden ervaringen uitgewisseld over hoe het is om drankjes in te schenken voor rijke en vechtlustige types. Omar de pianist en rij waren bevriend geraakt vanwege hun liefde voor oude films en muziek - al ging zijn creatieve gebruik van het Engels haar soms boven de pet- En ze had Kurt de kok geleerd hoe hij cheese grits moest bereiden, waarvoor hij, zo zei hij, altijd bij haar in het krijt stond. Ook Kurt de hond had geprofiteerd van Ruby's lessen. Hij was nu transatlantisch kampioen rubber ballen vangen op een bewegend vaartuig. Maar hij had al snel geleerd - door schade en schande wijs geworden - om de ballen die Keaton gooide niet te vangen, want om de een of andere reden gooide Keaton altijd heel wild en belandde de bal - en dus ook Kurt - naast de boot. Heel vreemd. Keaton was anders altijd zo geconcentreerd.
Ook met Arabella had ze de laatste week een soort vriendschap gesloten. Door toeval hadden ze elkaar getroffen, maar ze bleken nu veel dingen gemeen te hebben, ondanks hun sterk uiteenlopende levens. Terwijl Arabella haar hele leven was vertroeteld en in de watten gelegd, was Ruby... dat niet. En terwijl Arabella verloofd was met een rijke, knappe man, was Ruby... dat niet. En terwijl het de lotsbestemming van Arabella was om koningin te rijn, alleen nu even niet, was dat... niet de lotsbestemming van Ruby.
Ondanks deze verschillen waren er ook veel dingen die de vrouwen gemeen hadden. Geen van beiden leefde op dit moment hoe ze wilde leven, geen van beiden had veel keuzen in haar leven gehad en geen van beiden had de gelegenheid gehad om het beste van haar leven te maken. Geen van beiden wist zelfs wat haar mogelijkheden waren. Beide vrouwen wisten hoe het was om eenzaam te rijn, beiden hadden zich ongelukkig gevoeld, beiden voelden zich alsof hun leven voor onbepaalde tijd tot stilstand was gekomen.
De tijd die ze die week samen hadden doorgebracht, was voor hen dus als een geschenk uit de hemel gekomen. Toch zag Ruby Arabella eerlijk gezegd niet zo vaak als ze had gewild. Arabella was twee dagen in Bermuda aan land geweest en de laatste twee dagen, nu de Mad Tryst koers zette naar Puerto Rico. was ze uit het oog verdwenen. Naar haar luxecabine waarschijnlijk, al had Ruby een paar keer aangeklopt en was er geen reactie geweest.
En dan was er natuurlijk nog Keaton.
Keaton, die de laatste zes dagen altijd in Ruby's gedachten was geweest en 's nachts in haar dromen. Hij keek haar vaak aan met hartstochtelijke, verlangende, hongerige ogen, al had hij nog nooit geprobeerd haar aan te raken. Uren achter elkaar had hij met haar doorgebracht om haar te leren hoe ze moest klimmen op de maatschappelijke ladder, waarna hij naar zijn cabine vertrok, of ergens anders heen, in een poging om haar - Ruby kon niets anders bedenken - te vermijden. Ondanks zijn onmiskenbare interesse in haar wilde Keaton niet meer met haar te maken hebben dan strikt noodzakelijk was.
In de loop van de afgelopen zes dagen was Ruby langzaam tot de conclusie gekomen - en ze was er tamelijk zeker van dat Keaton het met haar eens was - dat zijn idee om professor Higgins en Eliza Doolitde te spelen niet zo heel erg goed was geweest. Niet alleen omdat ze zich de laatste zes dagen volkomen overdonderd had gevoeld door al de dingen die ze moest leren, maar ook omdat Keaton Danning III haar heel, heel erg in beslag nam. Wanneer ze met hem was - wat de laatste week verdomd vaak het geval was, veel te vaak voor haar gemoedsrust - wilde ze niet praten over vorklepels en vorkjes voor goudvissen. Nee, wat ze met hem wilde doen, was...
Om eerlijk te zijn wilde ze met hem rollebollen op het voordek en haar gang met hem gaan. Steeds weer en steeds weer en steeds weer.
En dat, als ze er goed over nadacht, sloeg nergens op. Ze kende hem pos kort en ze hadden niets gemeen, en ze wist dat zij wel de laatste vrouw was die zo'n man als hij begeerde. Keaton Hamilton Danning III namelijk, zoon van een ambassadeur, afgestudeerd aan Harvard, afgestudeerd aan Oxford, lid van de jetset, op het punt om premier van een land te worden - al had dat land hem wel aan de kant gezet - had ongetwijfeld wel iets anders op het oog dan Ruby Runyon, vader onbekend, weinig schoolopleiding, geboren in een woonwagenkamp, serveerster in een comedy dub.
Jeetje, je mocht haar onrealistisch noemen, maar zo'n man als hij viel toch gewoon niet op een meisje als zij? En ze begreep trouwens toch niet waarom ze dat wilde. Hij was haar type helemaal niet. Nee, ze wilde iemand die veel meer geworteld was in de realiteit, iemand die wist waar het werkelijke leven om draaide. Iemand die wist hoe hij een bougie moest vervangen, bijvoorbeeld. Iemand die liever een zak chips at dan camembert. Iemand die het bier kon vinden in de supermarkt. Iemand die überhaupt de supermarkt kon vinden. Iemand die op zijn minst vier of vijf deelnemers aan Swwwr kon noemen. Niet iemand met wie ze volstrekt niets gemeen had.
Maar het was er toch, al sloeg het nergens op. Ruby wilde met Keaton op één golflengte zitten en dat wilde ze zo snel mogelijk Gelukkig, in zekere zin, had hij nog niets gedaan om haar, eh, belangstelling aan te moedigen - behalve dan dat hij haar met brandende, hongerige ogen aankeek, waardoor haar hart wild ging kloppen en haar bloed ging koken - dus had ook zij nog geen gekke dingen gedaan. Nog niet.
Trouwens, nu hij nooit iets deed met die verhitte blikken, kreeg ze het vermoeden dat hij haar alleen maar zo aankeek omdat hij zijn onderricht heel serieus nam. Onderwijs, zo had hij de eerste avond gezegd, was het hart van de beschaving. En zonder beschaving, voegde hij eraan toe, waren er geen cocktailparty's en dineetjes. En dan was er dus ook geen mogelijkheid voor haar om de maatschappelijke connecties te leggen die ze nodig had om vooruit te komen. Ergo, ze had onderwijs nodig. Ze moest beschaafd worden. Tenminste waar het cocktailparty's en dineetjes betrof.
Dat klonk redelijk, vond Ruby. Maar toch voelde ze zich niet helemaal op haar gemak bij zijn lessen. Hoofdzakelijk omdat ze zich niet zo op haar gemak voelde bij Keaton.
Deze avond vormde geen uitzondering. Want deze avond, in het roze- gouden licht van de ondergaande zon, zag hij er veel te lekker uit. Misschien kwam dat doordat Keaton er vanavond, net als de laatste paar avonden trouwens, niet zozeer uitzag als een jetsetter en een potentiële premier als wel als een gewone kerel die met beide benen op de grond stond. Hij had een losse kaki broek aan en een overhemd met korte mouwen in de kleur van de ondergaande zon, een overhemd met een kleine ananas op het borstzakje genaaid, iets wat ze om onnaspeurbare redenen volkomen onweerstaanbaar vond.
Ruby kon met de hand op haar hart verklaren dat ze zich nog nooit aangetrokken had gevoeld tot een man met een op zijn borstzakje genaaide ananas. Die man met wie ze even verkering had gehad toen ze uit Miami was weggegaan, die man met zijn op zijn arm getatoeëerde, halfnaakte hoeladanseres, was er nog het dichtst bij in de buurt gekomen. Oké, dat was misschien iets anders dan een op een borstzakje genaaide ananas, maar het had allebei met de tropen te maken. Die verkering had trouwens niet lang geduurd. Lang genoeg om erachter te komen dat hij een hoeladanseres op zijn arm getatoeëerd had. En ze wist eigenlijk wel zeker dat ze hem en Keaton nooit in dezelfde sociale kringen tegen zou komen.
Veel gelegenheid tot conversatie had Ruby niet. Hoewel ze nu een week op het jacht was, voelde ze zich nog steeds niet op haar plaats op de Mad Tryst, vooral niet hier op het voordek tegen zonsondergang. Ze droeg weer een van de aankopen van Arabella, deze keer een mouwloze, lavendelkleurige nauwe jurk met aan weerszijden een split tot net boven haar knieën. Hij was van een zachte stof gemaakt en bewoog met elk zeebriesje om haar benen. Ze had op het kaartje gelezen dat de jurk van rijde was en ze wist wel zeker dat ze die nooit had kunnen beulen van een serveerstersinkomen. Alles bij elkaar had de gravin zes outfits gekocht voor Ruby bij haar uitstapjes naar de wal op de Bahamas en Bermuda, met daarbij lingerie, schoenen en accessoires.
Ruby moest nu wel in reïncarnatie gaan geloven. Want ze zou zeker nog zes of zeven levens nodig hebben om Arabella terug te betalen. De gravin had zelfs Marisol opdracht gegeven om Ruby hetzelfde kapsel te geven als Arabella. Deze avond droeg ze het in een beschaafde wrong. Al met al voelde ze zich een soort Grace Kelly, behalve dan dat Ruby bruin haar had. En grijze ogen. En zeker niet slank was. Of tenger. Of gracieus. Of beroemd. En ze had nooit een film gemaakt met }Jimmy Stewart of Cary Grant of Bing Crosby. En ze was ook geen prinses. En woonde ook niet in Europa.
Goed dan, ze voelde zich helemaal niet een soort Grace Kelly. En dat deed haar er weer aan denken dat ze niet op haar plaats was in deze wereld.
'Dat is hij dan, Ruby. De oestervork in een notendop. Of beter: in een oesterschelp.'
Keaton glimlachte een beetje ongemakkelijk om rijn grapje - dat begreep ze wel, zo leuk was de grap niet - en legde het vorkje voor goudvissen terug op tafel. Opeens wenste Ruby dat ze had gehoord wat hij zei over de vork, want misschien werd die wel echt gebruikt om goudvissen aan een spies te rijgen, en dat wilde ze wel onder de knie krijgen.
Helaas, ze had niet goed opgelet. Maar eigenlijk had ze bij geen enkele les goed opgelet - omdat haar gedachten elders waren. Dus waarom zou deze les anders rijn? Zijn lessen hadden tot nu toe titels gehad als 'Het Gevaar van een Teendecolleté', 'Manieren Zijn het Smeermiddel van de Wereld' en 'Persoonlijke Hygiëne Is een Zaak voor Iedereen', plus dus het recente 'Van Bestek Moet Je Het Hebben'. Ze kon in beslag genomen worden door een ingescheurde nagel en geen woord van rijn lessen horen.
Maar in plaats dat ze Keaton vroeg om te herhalen wat hij net zei over... waar had hij het ook alweer over? Nou ja. In plaats dat ze hem vroeg om het te herhalen, knikte Ruby alleen ernstig en deed ze net of ze het begreep. Ze probeerde er niet aan te denken hoe lekker hij eruitzag en hoe fijn het zou rijn om met hem op het dek te rollebollen en haar gang met hem te gaan.
'Wil je het eens proberen?' vroeg hij opeens.
Ze werd overvallen door paniek, want ze nam aan dat Keaton haar iets anders wilde laten proberen dan datgene wat ze wilde proberen - met hem rollebollen namelijk. Maar aangezien ze helemaal niet had geluisterd, bestond er een kleine kans dat hij wel vroeg om nou juist datgene te proberen wat ze wilde proberen - met hem rollebollen. Vandaar haar paniek.
'Wat proberen?' vroeg ze voorzichtig, voor het geval ze het inderdaad over hetzelfde hadden. Ze hoopte dat er geen paniek en ongerustheid in haar stem te horen was - en wellust en verlangen.
'De oestervork,' zei hij met ongeduld in zijn stem. 'Was je niet aan het luisteren?'
'Natuurlijk wel,' loog ze. 'Ik heb alles gehoord. Want ik was aan het luisteren. Echt goed aan het luisteren, bedoel ik. Hoe kon ik nou niet luisteren? Ie was geweldig.'
Zijn wangen kregen een roze gloed en Ruby moest haar best doen om niet te glimlachen. Hij was echt heel knap. En lekker. En sexy. En opwindend. En goddelijk. En verleidelijk. En hongeropwekkend en klamme handen toebrengend en zware ademhaling bezorgend en...
'Ach ja.' zei hij dwars door haar gedachten heen - de zak, 'Ik ben wel een soort expert op dit gebied. Ik ben ermee opgegroeid.' Ze wist het niet zeker, maar ze dacht dat hij daar heel zacht aan toevoegde: 'Helaas.'
'En dat kun je verdikkeme wel merken,' verzekerde ze hem, zonder acht te slaan op die laatste, verbazingwekkende opmerking.
Hij pakte een van de vorkjes op en gaf het aan haar. 'Alsjeblieft.' zei hij. 'Probeer maar eens. Neem een paar lekkere garnaaltjes.'
Hij wees naar een zilveren schaal vol ijsgruis die aan haar kant van de tafel stond. Pareltjes condensvocht glinsterden aan de buitenkant van de schaal. Aan de opgekrulde rand hingen tien of twaalf heerlijke roze garnalen, sierlijk in elkaar gerold als rozenblaadjes.
Ruby keek naar Keaton, daarna naar het minuscule vorkje in zijn hand en toen weer naar de garnalen. Toen naar Keaton en het vorkje. Toen weer naar de garnalen. Ze had geen idee wat ze geacht werd te doen, want ze had niet opgelet omdat ze te zeer in beslag was genomen door gedachten over hem en over wat ze met hem wilde doen.
Hi, gewoon een garnaal aan een vorkje steken, zei ze tegen zichzelf. Zo moeilijk is dat toch niet?
Ze pakte de vork aan en probeerde hem vast te houden zoals hij dat deed.
Ze bewoog hem naar een garnaal die er bijzonder smakelijk uitzag. Toen probeerde ze hem voorzichtig aan de spies te rijgen. Helaas was de poging niet erg geslaagd. Tenzij het haar bedoeling was geweest om de zilveren schaal omver te gooien en ijs en schaaldieren alle kanten op te laten vliegen, dan was de poging juist erg geslaagd.
Het slechte nieuws was dat ze een grote troep had aangericht. Het goede nieuws was dat Kurt de troep wilde opruimen. Kurt de hond, niet Kurt de kok. Kurt de kok had de troep waarschijnlijk niet opgeruimd als hij had gezien dat zij die had veroorzaakt Hij had eerder haar hand afgehakt met een vleesmes omdat ze zo'n puinhoop had gemaakt van zijn mooie creatie, cheese grits of niet. In dit soort situaties had ze veel liever Kurt de hond. Vooral omdat hij na het opruimen aan haar tenen gingen likken, wat haar aan het lachen maakte.
Keaton daarentegen reageerde heel anders. Niet dat ze het erg had gevonden als hij ook aan haar tenen was gaan likken, hoe vreemd dat ook geweest was. Hij maakte haar ook niet aan het lachen. Zijn reactie bestond grotendeels uit onverstaanbaar gemompel - dat ze waarschijnlijk ook maar beter niet kon verstaan - en uit het plaatsen van gebalde vuisten op zijn heupen.
Toen zei hij: 'Nee. nee, nee, nee, nee. Niet zo, Ahab. Je bent hier niet om Moby Dick aan je harpoen te rijgen.'
'Sorry.' zei ze. 'Maar ik krijg een beetje honger. Ik geloof dat mijn honger de overhand kreeg boven de etiquette.'
Hij zuchtte vermoeid. 'Trek het je niet aan. We proberen het nog eens, goed?'
'Hm, eigenlijk krijg ik een beet)e honger.' herhaalde ze. Ze richtte haar aandacht op de overvloed aan heerlijke hapjes die de steward had klaargezet als voorafje.
Eén ding moest ze wel toegeven over prins Reynaldo van Pelagia: hij was dan wel een zwijn, maar hij at als... Als een zwijn, nu ze erbij stilstond. Maar een koninklijk zwijn. Een zwijn met een heel goede smaak. En een onbeperkt budget.
Ze kon zich niet voorstellen dat zes mensen zoveel eten op konden, en dan nog eten dat niet eens als maaltijd was bedoeld. Maar zes mensen aan boord gebruikten regelmatig samen de maaltijd, plus de voorafjes, terwijl de boot verder voer - van wie er een, bracht Ruby zichzelf in herinnering, niet direct was uitgenodigd. Als ze het echt technisch wilde bekijken - wat ze niet wilde, maar ze voelde zich ertoe verplicht - waren er maar vijf gasten plus een verstekelinge die meedeelde in de heerlijkheden. Zeker, de kapitein en de eerste stuurvrouw en enkele anderen mochten soms ook meedoen aan het feestmaal, maar zelfs dan was er meer eten dan Ruby in twee maanden in haar koelkast stopte. Er was allerlei vers fruit en groente en kaas en hors d'oeuvre en brood en zeebanket. Ze bestudeerde de uitstalling en het deed haar aan iets denken. Het eten zag er zo ongelooflijk... zo verbluffend... zo erotisch uit
O god, dacht ze toen ze een warme gloed voelde in haar maag en andere plekjes daar in de buurt. Ze kreeg het wellustige idee dat al het eten eruitzag als... als... als...
Ruby's gezicht gloeide toen ze de blosjes bespeurde op de abrikozen, en ook hun...unieke vorm... en hoe ze per paar waren gerangschikt op de fruitschaal, het leken wel... En sommige perziken waren, voor de sier, in tweeën gesneden. De vouwen en de rimpels van de pitten leken wel... En er waren canapés van ronde crackers die waren besmeerd met iets romigs en weer belegd met halve druiven daarbovenop, ze leken wel... En die bananen! Ruby wilde de bananen niet eens zien. Vooral niet omdat ze allemaal keurig tussen twee rijpe, sappige pruimen waren gelegd.
Dus keek ze maar naar de rest van het overvloedige eten, waardoor ze zich alleen maar ongemakkelijker ging voelen - opgewondener. Er was gedroogd fruit dat deed denken aan... aan... aan... aan hetzelfde waar oesters aan deden denken. En er waren te veel fallische vruchten en groenten om op te noemen, olijven en Spaanse pepers die zo waren neergelegd dat ze maar één ding suggereerden. Zelfs de gevulde paprika's en de sushirolletjes gaven de indruk van opdringerige seksualiteit.
Jeetje, ofwel Kurt de kok was de laatste tijd extreem seksueel gefrustreerd, dacht ze, ofwel...
Oh-o.
Ruby aanschouwde al het eten nog eens en gluurde daarna naar Keaton. Toen weer naar het eten. Weer naar Keaton. Eten. Keaton. O, nee... Er ging een warme huivering door haar lichaam en ze voelde zich heet op plekken waar ze zich niet heet hoorde te voelen - in ieder geval niet in beschaafd gezelschap - en ze besefte iets met grote en onrustbarende helderheid.
Het was met Kurt die seksueel gefrustreerd was.
'Ruby?'
Wederom onderbrak de stem van Keaton haar afdwalende - en erotische - gedachten. Ze besefte dat hij, als gewoonlijk, uitgebreid tegen haar aan het praten was zonder dat er een woord tot haar doordrong. Toen ze naar hem opkeek, had ze daar onmiddellijk spijt van, want hij was gewoon te knap - te verleidelijk - om te kunnen verdragen.
'Gaat het met je?' vroeg hij.
Haar mond was helemaal uitgedroogd, haar gezicht gloeide en haar hersenen - haar hersenen waren in het niets opgelost, en enkele zeer verontrustende delen van haar lichaam waren alleen maar aan het tintelen. Het enige antwoord dat ze wist te geven, was een zwijgend, pijnlijk knikje.
'Weet je het zeker?' vroeg hij, niet overtuigd door het knikje.
Weer zo'n zwijgend, pijnlijk knikje.
'Je ziet namelijk een beetje...'
'Wat?' wist ze eruit te brengen.
'Rozig,' zei hij. 'Heb je koorts?'
Tjeempie, dat was een beladen vraag.
Voor Ruby hem kon tegenhouden, had hij zijn hand al uitgestoken over de tafel en op haar voorhoofd gelegd. Instinctief deinsde ze achteruit, want ze kon het niet verdragen dat hij haar aanraakte wanneer ze zulke vreemde, pikante gedachten had en wanneer er zulke vreemde, pikante gevoelens door haar lichaam joegen.
Hij haalde zijn hand terug, maar leek niet op te merken hoe ongemakkelijk ze zich voelde. 'Je voelt een beetje warm aan,' zei hij.
Ook weer zo'n beladen opmerking.
'Misschien moet je iets eten,' voegde hij eraan toe.
Daar zei hij wat...
Nee. Ze mocht niet aan dat soort dingen denken. Ze durfde niets op de tafel aan te raken - laat staan in haar mond te stoppen - uit angst dat ze nog meer in vuur en vlam zou staan dan ze al deed.
'De abrikozen zijn heel lekker,' zei hij. 'Zo zacht heb je ze nog nooit geproefd.'
O nee. Nee, nee, nee, nee, nee. Niet de abrikozen. Die zou ze echt niet strelen... eh, aanraken.
'Of wil je misschien,' bood hij aan toen ze geen antwoord gaf, 'een oester. Heb je die ooit gegeten?'
O nee. Nee, nee, nee, nee, nee. Ze wist wel dat er vrouwen waren die daarvan hielden - niet dat daar iets mis mee was - maar het was helemaal niets voor Ruby. Toch kon ze haar blik niet afwenden toen Keaton een oester pakte en hem aanreikte. Toen ze haar hoofd schudde, stak hij de oester in zijn eigen mond. Hij hield zijn hoofd naar achteren en stak zijn tong een beetje uit om even met de kern van de oester te spelen alvorens hij hem doorslikte.
Ruby keek toe en haar adem stond stil. Hij had zijn ogen dicht en mompelde de zachte geluidjes van een man die volstrekt, volmaakt, volkomen tevreden is. Ze wist het niet zeker, maar het leek wel of ze een kleurtje op zijn wang bespeurde, maar dat kwam misschien door de zon en niet door het mini-orgasme dat verantwoordelijk was voor haar eigen hete, blozende huid.
Wat was er in godsnaam met haar aan de hand, vroeg ze zich af. Ze had alleen maar toegekeken hoe Keaton een, eh, hapje had gegeten, maar ze voelde zich ineens alsof ze betrokken waren in een uitgerekt - zeer uitgerekt - voorspel dat haar volledig onbevredigd had achtergelaten, sidderend, verlangend naar zijn aanraking, smachtend naar zijn aanraking, eisend dat hij boven op haar lag en in haar was, snel en driftig pompend, heter, harder, heviger, dieper, terwijl hij zijn mond tegen haar oor drukte en praatte over alle ruige, onfatsoenlijke, pijnlijke dingen die hij met haar wilde doen, steeds weer, steeds weer, de hele nacht, sneller pompend, krachtiger, furieuzer, heter, harder, heviger, dieper, en... en... en...
Waar was ze ook alweer?
O ja. Ze voelde zich opeens erg, eh, gespannen. En heet. Mijn hemel, wat was het hier heet Als Keaton haar nu ook maar even zou aanraken, kon Ruby er niet voor instaan dat ze niet ter plaatse klaar zou komen zoals ze nog nooit was klaargekomen. En klaarkomen tijdens een cocktailparty was vrijwel zeker een inbreuk op de etiquette - daar had ze Keaton niet voor nodig om dat te weten. Een openbaar orgasme en ja hoor, dan wisten ze dat je uit een woonwagenkamp kwam.
'O, die vind ik heerlijk,' zei Keaton zeer vertederd en hij pakte nog een oester. 'En ik krijg er nooit genoeg van. Als ik eenmaal begonnen ben met oesters, kan ik gewoon niet stoppen. Zo lekker vind ik ze.'
Ruby ging niet, echt niet, kijken hoe hij... eh, dat weer deed, dus probeerde ze snel zijn aandacht af te leiden. 'Eh... wat is dat voor iets?' vroeg ze, wijzend naar een onduidelijk stuk fruit op de tafel. Ze hoopte maar dat hij niet zag wat zij zag op die halve oesterschelpen. Dat zou de conversatie zeer belemmeren.
'Ah.' zei hij glimlachend. Hij schepte één zo'n doormidden gesneden... eh... stuk etenswaar op.
Te laat besefte Ruby dat datgene waar ze zijn aandacht op had gevestigd, haar, al was het nog steeds onduidelijk, sterk deed denken aan... hm... aan waar die halve schelpen haar aan deden denken. En Keaton leek het stuk fruit wel te strelen. Ze kon er alleen maar aan denken hoe het zou zijn als hij haar...
'Eigenlijk,' zei ze. Ze griste de... wat dan ook... uit zijn hand. legde hem zonder veel plichtplegingen terug op de schaal en probeerde er niet bij na te denken wat ze in haar hand had. 'Eigenlijk vind ik dat die daar er wel lekker uitzien. Wat zijn dat?'
Eindelijk had ze dan iets gevonden dat geen uiterlijke overeenkomst vertoonde met enig menselijk geslachtsorgaan - nou ja, niet zo'n grote overeenkomst als die andere dingen, al leken ze wel enigszins op een mannelijk... In ieder geval wist ze haastig Keatons belangstelling voor die dingen te wekken en hoopte maar dat ze hem nergens aan deden denken. Op het tweede gezicht zagen ze er eigenlijk toch tamelijk onschuldig uit, al waren ze rond en vol en elastisch, donkergekleurd, met een zachte textuur, en was hun geur, toen Ruby die opmerkte, aards en robuust.
Goed dan. ze waren ook nogal uitgesproken seksueel, dacht ze. Tenminste voor zover ze vanuit haar positie kon zien. Toch was het minder gênant om ernaar te kijken dan de oesters en die andere dingen. Ruby was er totaal niet op voorbereid hoe ze reageerde toen ze er dichter bij in de buurt kwam. Ze werd overvallen door een gevoel dat net zo vol en donker en aards was als de voorwerpen in kwestie. Er was iets met hun aroma - en ook met hun zachte, stevige, ronde gedaante - waardoor ze een beetje... buiten adem raakte. Heet. Wellustig. Geil.
Jazeker. Het werd beslist heet.
'O, die.' zei Keaton. En hij hield één zo'n bruin, rond ding voor haar neus, 'zijn een zeer verfijnde delicatesse. Truffels. Heel zeldzaam. Heel duur. Maar ze zijn het waard. Ze zijn namelijk verrukkelijk Hier," zei hij in een impuls en reikte er een aan, 'neem er een.'
Voor Ruby kon weigeren - niet dat ze dat had gekimd, want zoals hij opeens naar haar keek kreeg ze een volledig droge keel - bracht hij een truffel naar haar lippen. Maar die stopte hij niet onmiddellijk in haar mond, zoals ze had verwacht. Eerst zwaaide hij hem onder haar neus, zodat ze de muskusachtige geur beter kon opsnuiven. Onwillekeurig deed ze haar ogen dicht en werd ze overweldigd door een welhaast bedwelmende sensatie waardoor ze... licht in het hoofd werd. En geen zin had om haar ogen weer open te doen. Daarom kwam het als een verrassing toen ze de truffel zachtjes over haar onderlip heen en weer voelde glijden, heen en weer, heen... en weer.
Ze opende haar ogen en zag hoe Keaton haar aandachtig aankeek, alsof haar reactie op de truffel hem bijzonder boeide. Opnieuw streek hij het zachte hapje over haar lip, een. twee, drie keer, en toen ze haar mond voorzichtig opendeed om te protesteren, stopte hij de truffel er in zijn geheel in.
Terwijl ze beet in de bitterzoete delicatesse, terwijl haar mond werd overspoeld door de rijke, exotische smaak, hoorde ze Keaton met een enigszins vlakke en wankele stem zeggen: 'Men zegt... eh, dat ze ook een krachtig afrodisiacum zijn.'
O, dacht Ruby paniekerig terwijl ze genoot van de aardse, volle smaak die zich nu naar haar keel verspreidde, naar haar buik en naar plekjes daar in de buurt. O, nee. Waar was een servet wanneer je die nodig had om een afrodisiacum in uit te spugen? Een afrodisiacum was wel het laatste wat ze kon gebruiken in haar huidige onrustige staat. Ruby kon echter geen servet vinden en wilde ook niet zakken voor dit examen - of wat het dan ook was - dus met enige moeite slikte ze de truffel door... en voelde zich meteen warm worden in haar onderbuik.
Dat verbeeldde ze zich natuurlijk alleen maar, maakte ze zichzelf wijs. Zo snel werkte een afrodisiacum natuurlijk niet. Er waren hier natuurlijk andere prikkels aan het werk die een dergelijke reactie teweeg hadden gebracht.
Ze keek Keaton aan en zag dat hij haar aanstaarde met openlijke, onversneden honger in zijn ogen. De hitte in haar buik spreidde zich uit, sneller, verder, heviger, en zette praktisch haar hele lichaam in vuur en vlam. Jazeker. Zeker waren er andere prikkels aan het werk die deze reactie teweegbrachten, dacht ze. Want ze had zich nog nooit in haar leven zo geprikkeld gevoeld als op dat moment.
Keaton leek hetzelfde te ondergaan als zij, want hij bleef haar maar zwijgend aanstaren, alsof hij verlamd was door haar reactie op de truffel. Daarna, met zijn blik nog steeds op haar gericht, pakte hij er zelf een en beet er gretig in, terwijl Ruby toekeek. Net als zij leek hij te genieten van de ongewone smaak en aarzelde hij voor hij de truffel inslikte, alsof hij de ervaring zo lang mogelijk wilde laten duren. De vreemde hitte die zich door Ruby's lichaam verspreidde, dook nu in plekjes van haar lichaam op waar hij beter niet, eh, kon opduiken.
Mooi is dat, dacht ze toen ze een beetje slap in de knieën werd. Nu waren Keaton en zij allebei onder de invloed van de truffel Hoe zou les vijf heten? 'Après Afrodisiaca'? 'Postcoïtale Wellevendheid'? Of gewoon 'Eén, 'Twee, Drie, van Wippenstein'?
Eindelijk slikte Keaton de truffel door, langzaam, met rijn blik nog steeds strak op Ruby gericht Maar rijn glimlach werd zwakker. Zijn hele gelaatsuitdrukking veranderde, zijn ogen leken donkerder te worden, zijn lippen voller, rijn wangen roder. Hij deed rijn mond open alsof hij iets wilde zeggen, maar sloot hem weer zonder een woord te uiten. Hij bleef haar maar aanstaren, alsof rij het aanstaren waard was.
Toen, zonder een woord te zeggen, zonder rijn ogen van haar af te halen, deed hij een stap oprij. Toen nog een langs de tafel. Toen nog een in de richting van Ruby. Toen nog een en nog een en nog een, tot hij om de hele tafel heen gelopen was en een paar centimeter van haar af stond. En toen, terwijl ze gefascineerd toekeek, bracht hij een hand naar haar gezicht, alsof hij haar wilde aanraken.
Instinctief deed Ruby een stap achteruit, al wilde ze eigenlijk naar voren stappen, naar Keaton. Iets echter in de manier waarop hij naar haar keek, maakte haar voorzichtig. Waarschijnlijk, dacht ze, omdat hij haar op dezelfde manier aankeek als rij hem. naar ze vermoedde, de laatste paar dagen had aangekeken - alsof hij ook met haar op het dek wilde rollebollen en rijn gang met haar wilde gaan.
Dit, zo dacht ze, kon onmogelijk goed rijn. Niet omdat ze het niet wilde, maar juist omdat ze het zo graag wilde.
Alles wat er hier tussen Keaton en haar zou gebeuren op de woelige baren, zou alleen maar woelig zijn, meer niet De vonk die tussen hen zou ontspringen, zou alleen een chemische basis hebben, een truffelbasis. Wat ze zouden hebben, zou maar heel, heel tijdelijk rijn. Hij was geen man voor haar. Zij was geen vrouw voor hem. Ze boorden niet thuis in eikaars wereld - ze zouden zich daar niet op hun gemak voelen. Dit had geen toekomst Die kortstondige vulkaanuitbarsting tussen hen zou eindigen in gesis en gesputter en daarna was er niets. Zo eenvoudig was dat.
Hoeveel excuses Ruby echter ook bedacht om Keaton te laten afzien van zijn overduidelijke plan. helemaal tevreden was ze er niet over. Hij leek trouwens een andere gedachten te hebben dan zij. Of eigenlijk, hij leek helemaal geen gedachten te hebben, hij was te zeer met daden bezig Hij bleef niet staan toen rij zich terugtrok, maar ging nog zelfbewuster verder en deed twee stappen vooruit. Weer bracht hij zijn hand naar haar gezicht, en deze keer kon Ruby het niet over haar hart verkrijgen om achteruit te stappen. Dus ze bleef slaan waar ze stond en dwong haar bloed om niet zo snel door haar aderen te jakkeren. Ze deed haar best om haar verhitheid te temperen en wachtte op wat hij ging doen.