11
'Oké, Ruby. les vier. "Van Bestek Moet Je Het Hebben."
Ruby keek verbaasd naar de tafel tussen haar en Keaton. Ze had nog
nooit zoveel verschijningsvormen van messen, vorken en lepels
gezien. Waar waren die in hemelsnaam allemaal voor? Wie kon er nou
ooit zoveel eten tijdens één maaltijd dat hij meer dan drie stukken
bestek nodig had - twee als je de appelmoes niet meetelde? Sommige
vorken waren zo dun dat je er hooguit een goudvis mee aan de haak
kon slaan. En zulke lepels had ze ook nog nooit gezien, al leken ze
wel enigszins op de plastic vorklepels die je bij een maaltijd van
Kentucky Fried Chicken kreeg.
Wauw. Wie had dat nu kunnen denken, dat Colonel Sanders zo op de
hoogte was van het bestek van de haute cuisine? Alleen was er gek
genoeg geen gebraden kip te bekennen, en ook geen patatten of
maïskolven. Eigenlijk was niets van het eten op tafel, net als het
bestek, ook maar in de verste verte herkenbaar. Sommige etenswaren
deden haar wel ergens aan denken. Waaraan ook alweer... Ze dacht er
niet meer aan en lette weer op Keaton, die al de hele tijd tegen
haar aan het praten was - wat, nu ze erbij stilstond, eigenlijk het
geval was tijdens alle 'lessen' die hij haar de laatste zes dagen
had gegeven.
Zes dagen, verbazingwekkend. Het voelde aan alsof ze al zes maanden
opgesloten zat op de Mad Tryst. Zes dagen opgesloten zitten op een
luxejacht - met stewards, een kok en een trouwe hond aan je zijde -
was natuurlijk geen straf. Ruby had het eigenlijk wel leuk
gevonden. Het was lang geleden dat ze voor het laatst met vakantie
was geweest, en als ze met vakantie ging, was het meestal een paar
dagen naar de Keys. Dit, daarentegen...
Dit was veel leuker dan een paar dagen naar de Keys.
Ze had uren voor zichzelf alleen - dagen zelfs toen iedereen op
Bermuda aan land ging - om gewoon op het dek een boek te lezen of
aan de reling te staan en naar de eindeloze blauwe horizon te
staren met de zeebries in haar haar. Gus de barkeeper en zij hadden
ervaringen uitgewisseld over hoe het is om drankjes in te schenken
voor rijke en vechtlustige types. Omar de pianist en rij waren
bevriend geraakt vanwege hun liefde voor oude films en muziek - al
ging zijn creatieve gebruik van het Engels haar soms boven de pet-
En ze had Kurt de kok geleerd hoe hij cheese grits moest bereiden,
waarvoor hij, zo zei hij, altijd bij haar in het krijt stond. Ook
Kurt de hond had geprofiteerd van Ruby's lessen. Hij was nu
transatlantisch kampioen rubber ballen vangen op een bewegend
vaartuig. Maar hij had al snel geleerd - door schade en schande
wijs geworden - om de ballen die Keaton gooide niet te vangen, want
om de een of andere reden gooide Keaton altijd heel wild en
belandde de bal - en dus ook Kurt - naast de boot. Heel vreemd.
Keaton was anders altijd zo geconcentreerd.
Ook met Arabella had ze de laatste week een soort vriendschap
gesloten. Door toeval hadden ze elkaar getroffen, maar ze bleken nu
veel dingen gemeen te hebben, ondanks hun sterk uiteenlopende
levens. Terwijl Arabella haar hele leven was vertroeteld en in de
watten gelegd, was Ruby... dat niet. En terwijl Arabella verloofd
was met een rijke, knappe man, was Ruby... dat niet. En terwijl het
de lotsbestemming van Arabella was om koningin te rijn, alleen nu
even niet, was dat... niet de lotsbestemming van Ruby.
Ondanks deze verschillen waren er ook veel dingen die de vrouwen
gemeen hadden. Geen van beiden leefde op dit moment hoe ze wilde
leven, geen van beiden had veel keuzen in haar leven gehad en geen
van beiden had de gelegenheid gehad om het beste van haar leven te
maken. Geen van beiden wist zelfs wat haar mogelijkheden waren.
Beide vrouwen wisten hoe het was om eenzaam te rijn, beiden hadden
zich ongelukkig gevoeld, beiden voelden zich alsof hun leven voor
onbepaalde tijd tot stilstand was gekomen.
De tijd die ze die week samen hadden doorgebracht, was voor hen dus
als een geschenk uit de hemel gekomen. Toch zag Ruby Arabella
eerlijk gezegd niet zo vaak als ze had gewild. Arabella was twee
dagen in Bermuda aan land geweest en de laatste twee dagen, nu de
Mad Tryst koers zette naar Puerto Rico. was ze uit het oog
verdwenen. Naar haar luxecabine waarschijnlijk, al had Ruby een
paar keer aangeklopt en was er geen reactie geweest.
En dan was er natuurlijk nog Keaton.
Keaton, die de laatste zes dagen altijd in Ruby's gedachten was
geweest en 's nachts in haar dromen. Hij keek haar vaak aan met
hartstochtelijke, verlangende, hongerige ogen, al had hij nog nooit
geprobeerd haar aan te raken. Uren achter elkaar had hij met haar
doorgebracht om haar te leren hoe ze moest klimmen op de
maatschappelijke ladder, waarna hij naar zijn cabine vertrok, of
ergens anders heen, in een poging om haar - Ruby kon niets anders
bedenken - te vermijden. Ondanks zijn onmiskenbare interesse in
haar wilde Keaton niet meer met haar te maken hebben dan strikt
noodzakelijk was.
In de loop van de afgelopen zes dagen was Ruby langzaam tot de
conclusie gekomen - en ze was er tamelijk zeker van dat Keaton het
met haar eens was - dat zijn idee om professor Higgins en Eliza
Doolitde te spelen niet zo heel erg goed was geweest. Niet alleen
omdat ze zich de laatste zes dagen volkomen overdonderd had gevoeld
door al de dingen die ze moest leren, maar ook omdat Keaton Danning
III haar heel, heel erg in beslag nam. Wanneer ze met hem was - wat
de laatste week verdomd vaak het geval was, veel te vaak voor haar
gemoedsrust - wilde ze niet praten over vorklepels en vorkjes voor
goudvissen. Nee, wat ze met hem wilde doen, was...
Om eerlijk te zijn wilde ze met hem rollebollen op het voordek en
haar gang met hem gaan. Steeds weer en steeds weer en steeds
weer.
En dat, als ze er goed over nadacht, sloeg nergens op. Ze kende hem
pos kort en ze hadden niets gemeen, en ze wist dat zij wel de
laatste vrouw was die zo'n man als hij begeerde. Keaton Hamilton
Danning III namelijk, zoon van een ambassadeur, afgestudeerd aan
Harvard, afgestudeerd aan Oxford, lid van de jetset, op het punt om
premier van een land te worden - al had dat land hem wel aan de
kant gezet - had ongetwijfeld wel iets anders op het oog dan Ruby
Runyon, vader onbekend, weinig schoolopleiding, geboren in een
woonwagenkamp, serveerster in een comedy dub.
Jeetje, je mocht haar onrealistisch noemen, maar zo'n man als hij
viel toch gewoon niet op een meisje als zij? En ze begreep trouwens
toch niet waarom ze dat wilde. Hij was haar type helemaal niet.
Nee, ze wilde iemand die veel meer geworteld was in de realiteit,
iemand die wist waar het werkelijke leven om draaide. Iemand die
wist hoe hij een bougie moest vervangen, bijvoorbeeld. Iemand die
liever een zak chips at dan camembert. Iemand die het bier kon
vinden in de supermarkt. Iemand die überhaupt de supermarkt kon
vinden. Iemand die op zijn minst vier of vijf deelnemers aan Swwwr
kon noemen. Niet iemand met wie ze volstrekt niets gemeen had.
Maar het was er toch, al sloeg het nergens op. Ruby wilde met
Keaton op één golflengte zitten en dat wilde ze zo snel mogelijk
Gelukkig, in zekere zin, had hij nog niets gedaan om haar, eh,
belangstelling aan te moedigen - behalve dan dat hij haar met
brandende, hongerige ogen aankeek, waardoor haar hart wild ging
kloppen en haar bloed ging koken - dus had ook zij nog geen gekke
dingen gedaan. Nog niet.
Trouwens, nu hij nooit iets deed met die verhitte blikken, kreeg ze
het vermoeden dat hij haar alleen maar zo aankeek omdat hij zijn
onderricht heel serieus nam. Onderwijs, zo had hij de eerste avond
gezegd, was het hart van de beschaving. En zonder beschaving,
voegde hij eraan toe, waren er geen cocktailparty's en dineetjes.
En dan was er dus ook geen mogelijkheid voor haar om de
maatschappelijke connecties te leggen die ze nodig had om vooruit
te komen. Ergo, ze had onderwijs nodig. Ze moest beschaafd worden.
Tenminste waar het cocktailparty's en dineetjes betrof.
Dat klonk redelijk, vond Ruby. Maar toch voelde ze zich niet
helemaal op haar gemak bij zijn lessen. Hoofdzakelijk omdat ze zich
niet zo op haar gemak voelde bij Keaton.
Deze avond vormde geen uitzondering. Want deze avond, in het roze-
gouden licht van de ondergaande zon, zag hij er veel te lekker uit.
Misschien kwam dat doordat Keaton er vanavond, net als de laatste
paar avonden trouwens, niet zozeer uitzag als een jetsetter en een
potentiële premier als wel als een gewone kerel die met beide benen
op de grond stond. Hij had een losse kaki broek aan en een overhemd
met korte mouwen in de kleur van de ondergaande zon, een overhemd
met een kleine ananas op het borstzakje genaaid, iets wat ze om
onnaspeurbare redenen volkomen onweerstaanbaar vond.
Ruby kon met de hand op haar hart verklaren dat ze zich nog nooit
aangetrokken had gevoeld tot een man met een op zijn borstzakje
genaaide ananas. Die man met wie ze even verkering had gehad toen
ze uit Miami was weggegaan, die man met zijn op zijn arm
getatoeëerde, halfnaakte hoeladanseres, was er nog het dichtst bij
in de buurt gekomen. Oké, dat was misschien iets anders dan een op
een borstzakje genaaide ananas, maar het had allebei met de tropen
te maken. Die verkering had trouwens niet lang geduurd. Lang genoeg
om erachter te komen dat hij een hoeladanseres op zijn arm
getatoeëerd had. En ze wist eigenlijk wel zeker dat ze hem en
Keaton nooit in dezelfde sociale kringen tegen zou komen.
Veel gelegenheid tot conversatie had Ruby niet. Hoewel ze nu een
week op het jacht was, voelde ze zich nog steeds niet op haar
plaats op de Mad Tryst, vooral niet hier op het voordek tegen
zonsondergang. Ze droeg weer een van de aankopen van Arabella, deze
keer een mouwloze, lavendelkleurige nauwe jurk met aan weerszijden
een split tot net boven haar knieën. Hij was van een zachte stof
gemaakt en bewoog met elk zeebriesje om haar benen. Ze had op het
kaartje gelezen dat de jurk van rijde was en ze wist wel zeker dat
ze die nooit had kunnen beulen van een serveerstersinkomen. Alles
bij elkaar had de gravin zes outfits gekocht voor Ruby bij haar
uitstapjes naar de wal op de Bahamas en Bermuda, met daarbij
lingerie, schoenen en accessoires.
Ruby moest nu wel in reïncarnatie gaan geloven. Want ze zou zeker
nog zes of zeven levens nodig hebben om Arabella terug te betalen.
De gravin had zelfs Marisol opdracht gegeven om Ruby hetzelfde
kapsel te geven als Arabella. Deze avond droeg ze het in een
beschaafde wrong. Al met al voelde ze zich een soort Grace Kelly,
behalve dan dat Ruby bruin haar had. En grijze ogen. En zeker niet
slank was. Of tenger. Of gracieus. Of beroemd. En ze had nooit een
film gemaakt met }Jimmy Stewart of Cary Grant of Bing Crosby. En ze
was ook geen prinses. En woonde ook niet in Europa.
Goed dan, ze voelde zich helemaal niet een soort Grace Kelly. En
dat deed haar er weer aan denken dat ze niet op haar plaats was in
deze wereld.
'Dat is hij dan, Ruby. De oestervork in een notendop. Of beter: in
een oesterschelp.'
Keaton glimlachte een beetje ongemakkelijk om rijn grapje - dat
begreep ze wel, zo leuk was de grap niet - en legde het vorkje voor
goudvissen terug op tafel. Opeens wenste Ruby dat ze had gehoord
wat hij zei over de vork, want misschien werd die wel echt gebruikt
om goudvissen aan een spies te rijgen, en dat wilde ze wel onder de
knie krijgen.
Helaas, ze had niet goed opgelet. Maar eigenlijk had ze bij geen
enkele les goed opgelet - omdat haar gedachten elders waren. Dus
waarom zou deze les anders rijn? Zijn lessen hadden tot nu toe
titels gehad als 'Het Gevaar van een Teendecolleté', 'Manieren Zijn
het Smeermiddel van de Wereld' en 'Persoonlijke Hygiëne Is een Zaak
voor Iedereen', plus dus het recente 'Van Bestek Moet Je Het
Hebben'. Ze kon in beslag genomen worden door een ingescheurde
nagel en geen woord van rijn lessen horen.
Maar in plaats dat ze Keaton vroeg om te herhalen wat hij net zei
over... waar had hij het ook alweer over? Nou ja. In plaats dat ze
hem vroeg om het te herhalen, knikte Ruby alleen ernstig en deed ze
net of ze het begreep. Ze probeerde er niet aan te denken hoe
lekker hij eruitzag en hoe fijn het zou rijn om met hem op het dek
te rollebollen en haar gang met hem te gaan.
'Wil je het eens proberen?' vroeg hij opeens.
Ze werd overvallen door paniek, want ze nam aan dat Keaton haar
iets anders wilde laten proberen dan datgene wat ze wilde proberen
- met hem rollebollen namelijk. Maar aangezien ze helemaal niet had
geluisterd, bestond er een kleine kans dat hij wel vroeg om nou
juist datgene te proberen wat ze wilde proberen - met hem
rollebollen. Vandaar haar paniek.
'Wat proberen?' vroeg ze voorzichtig, voor het geval ze het
inderdaad over hetzelfde hadden. Ze hoopte dat er geen paniek en
ongerustheid in haar stem te horen was - en wellust en
verlangen.
'De oestervork,' zei hij met ongeduld in zijn stem. 'Was je niet
aan het luisteren?'
'Natuurlijk wel,' loog ze. 'Ik heb alles gehoord. Want ik was aan
het luisteren. Echt goed aan het luisteren, bedoel ik. Hoe kon ik
nou niet luisteren? Ie was geweldig.'
Zijn wangen kregen een roze gloed en Ruby moest haar best doen om
niet te glimlachen. Hij was echt heel knap. En lekker. En sexy. En
opwindend. En goddelijk. En verleidelijk. En hongeropwekkend en
klamme handen toebrengend en zware ademhaling bezorgend en...
'Ach ja.' zei hij dwars door haar gedachten heen - de zak, 'Ik ben
wel een soort expert op dit gebied. Ik ben ermee opgegroeid.' Ze
wist het niet zeker, maar ze dacht dat hij daar heel zacht aan
toevoegde: 'Helaas.'
'En dat kun je verdikkeme wel merken,' verzekerde ze hem, zonder
acht te slaan op die laatste, verbazingwekkende opmerking.
Hij pakte een van de vorkjes op en gaf het aan haar. 'Alsjeblieft.'
zei hij. 'Probeer maar eens. Neem een paar lekkere
garnaaltjes.'
Hij wees naar een zilveren schaal vol ijsgruis die aan haar kant
van de tafel stond. Pareltjes condensvocht glinsterden aan de
buitenkant van de schaal. Aan de opgekrulde rand hingen tien of
twaalf heerlijke roze garnalen, sierlijk in elkaar gerold als
rozenblaadjes.
Ruby keek naar Keaton, daarna naar het minuscule vorkje in zijn
hand en toen weer naar de garnalen. Toen naar Keaton en het vorkje.
Toen weer naar de garnalen. Ze had geen idee wat ze geacht werd te
doen, want ze had niet opgelet omdat ze te zeer in beslag was
genomen door gedachten over hem en over wat ze met hem wilde
doen.
Hi, gewoon een garnaal aan een vorkje steken, zei ze tegen
zichzelf. Zo moeilijk is dat toch niet?
Ze pakte de vork aan en probeerde hem vast te houden zoals hij dat
deed.
Ze bewoog hem naar een garnaal die er bijzonder smakelijk uitzag.
Toen probeerde ze hem voorzichtig aan de spies te rijgen. Helaas
was de poging niet erg geslaagd. Tenzij het haar bedoeling was
geweest om de zilveren schaal omver te gooien en ijs en
schaaldieren alle kanten op te laten vliegen, dan was de poging
juist erg geslaagd.
Het slechte nieuws was dat ze een grote troep had aangericht. Het
goede nieuws was dat Kurt de troep wilde opruimen. Kurt de hond,
niet Kurt de kok. Kurt de kok had de troep waarschijnlijk niet
opgeruimd als hij had gezien dat zij die had veroorzaakt Hij had
eerder haar hand afgehakt met een vleesmes omdat ze zo'n puinhoop
had gemaakt van zijn mooie creatie, cheese grits of niet. In dit
soort situaties had ze veel liever Kurt de hond. Vooral omdat hij
na het opruimen aan haar tenen gingen likken, wat haar aan het
lachen maakte.
Keaton daarentegen reageerde heel anders. Niet dat ze het erg had
gevonden als hij ook aan haar tenen was gaan likken, hoe vreemd dat
ook geweest was. Hij maakte haar ook niet aan het lachen. Zijn
reactie bestond grotendeels uit onverstaanbaar gemompel - dat ze
waarschijnlijk ook maar beter niet kon verstaan - en uit het
plaatsen van gebalde vuisten op zijn heupen.
Toen zei hij: 'Nee. nee, nee, nee, nee. Niet zo, Ahab. Je bent hier
niet om Moby Dick aan je harpoen te rijgen.'
'Sorry.' zei ze. 'Maar ik krijg een beetje honger. Ik geloof dat
mijn honger de overhand kreeg boven de etiquette.'
Hij zuchtte vermoeid. 'Trek het je niet aan. We proberen het nog
eens, goed?'
'Hm, eigenlijk krijg ik een beet)e honger.' herhaalde ze. Ze
richtte haar aandacht op de overvloed aan heerlijke hapjes die de
steward had klaargezet als voorafje.
Eén ding moest ze wel toegeven over prins Reynaldo van Pelagia: hij
was dan wel een zwijn, maar hij at als... Als een zwijn, nu ze
erbij stilstond. Maar een koninklijk zwijn. Een zwijn met een heel
goede smaak. En een onbeperkt budget.
Ze kon zich niet voorstellen dat zes mensen zoveel eten op konden,
en dan nog eten dat niet eens als maaltijd was bedoeld. Maar zes
mensen aan boord gebruikten regelmatig samen de maaltijd, plus de
voorafjes, terwijl de boot verder voer - van wie er een, bracht
Ruby zichzelf in herinnering, niet direct was uitgenodigd. Als ze
het echt technisch wilde bekijken - wat ze niet wilde, maar ze
voelde zich ertoe verplicht - waren er maar vijf gasten plus een
verstekelinge die meedeelde in de heerlijkheden. Zeker, de kapitein
en de eerste stuurvrouw en enkele anderen mochten soms ook meedoen
aan het feestmaal, maar zelfs dan was er meer eten dan Ruby in twee
maanden in haar koelkast stopte. Er was allerlei vers fruit en
groente en kaas en hors d'oeuvre en brood en zeebanket. Ze
bestudeerde de uitstalling en het deed haar aan iets denken. Het
eten zag er zo ongelooflijk... zo verbluffend... zo erotisch
uit
O god, dacht ze toen ze een warme gloed voelde in haar maag en
andere plekjes daar in de buurt. Ze kreeg het wellustige idee dat
al het eten eruitzag als... als... als...
Ruby's gezicht gloeide toen ze de blosjes bespeurde op de
abrikozen, en ook hun...unieke vorm... en hoe ze per paar waren
gerangschikt op de fruitschaal, het leken wel... En sommige
perziken waren, voor de sier, in tweeën gesneden. De vouwen en de
rimpels van de pitten leken wel... En er waren canapés van ronde
crackers die waren besmeerd met iets romigs en weer belegd met
halve druiven daarbovenop, ze leken wel... En die bananen! Ruby
wilde de bananen niet eens zien. Vooral niet omdat ze allemaal
keurig tussen twee rijpe, sappige pruimen waren gelegd.
Dus keek ze maar naar de rest van het overvloedige eten, waardoor
ze zich alleen maar ongemakkelijker ging voelen - opgewondener. Er
was gedroogd fruit dat deed denken aan... aan... aan... aan
hetzelfde waar oesters aan deden denken. En er waren te veel
fallische vruchten en groenten om op te noemen, olijven en Spaanse
pepers die zo waren neergelegd dat ze maar één ding suggereerden.
Zelfs de gevulde paprika's en de sushirolletjes gaven de indruk van
opdringerige seksualiteit.
Jeetje, ofwel Kurt de kok was de laatste tijd extreem seksueel
gefrustreerd, dacht ze, ofwel...
Oh-o.
Ruby aanschouwde al het eten nog eens en gluurde daarna naar
Keaton. Toen weer naar het eten. Weer naar Keaton. Eten. Keaton. O,
nee... Er ging een warme huivering door haar lichaam en ze voelde
zich heet op plekken waar ze zich niet heet hoorde te voelen - in
ieder geval niet in beschaafd gezelschap - en ze besefte iets met
grote en onrustbarende helderheid.
Het was met Kurt die seksueel gefrustreerd was.
'Ruby?'
Wederom onderbrak de stem van Keaton haar afdwalende - en erotische
- gedachten. Ze besefte dat hij, als gewoonlijk, uitgebreid tegen
haar aan het praten was zonder dat er een woord tot haar doordrong.
Toen ze naar hem opkeek, had ze daar onmiddellijk spijt van, want
hij was gewoon te knap - te verleidelijk - om te kunnen
verdragen.
'Gaat het met je?' vroeg hij.
Haar mond was helemaal uitgedroogd, haar gezicht gloeide en haar
hersenen - haar hersenen waren in het niets opgelost, en enkele
zeer verontrustende delen van haar lichaam waren alleen maar aan
het tintelen. Het enige antwoord dat ze wist te geven, was een
zwijgend, pijnlijk knikje.
'Weet je het zeker?' vroeg hij, niet overtuigd door het knikje.
Weer zo'n zwijgend, pijnlijk knikje.
'Je ziet namelijk een beetje...'
'Wat?' wist ze eruit te brengen.
'Rozig,' zei hij. 'Heb je koorts?'
Tjeempie, dat was een beladen vraag.
Voor Ruby hem kon tegenhouden, had hij zijn hand al uitgestoken
over de tafel en op haar voorhoofd gelegd. Instinctief deinsde ze
achteruit, want ze kon het niet verdragen dat hij haar aanraakte
wanneer ze zulke vreemde, pikante gedachten had en wanneer er zulke
vreemde, pikante gevoelens door haar lichaam joegen.
Hij haalde zijn hand terug, maar leek niet op te merken hoe
ongemakkelijk ze zich voelde. 'Je voelt een beetje warm aan,' zei
hij.
Ook weer zo'n beladen opmerking.
'Misschien moet je iets eten,' voegde hij eraan toe.
Daar zei hij wat...
Nee. Ze mocht niet aan dat soort dingen denken. Ze durfde niets op
de tafel aan te raken - laat staan in haar mond te stoppen - uit
angst dat ze nog meer in vuur en vlam zou staan dan ze al deed.
'De abrikozen zijn heel lekker,' zei hij. 'Zo zacht heb je ze nog
nooit geproefd.'
O nee. Nee, nee, nee, nee, nee. Niet de abrikozen. Die zou ze echt
niet strelen... eh, aanraken.
'Of wil je misschien,' bood hij aan toen ze geen antwoord gaf, 'een
oester. Heb je die ooit gegeten?'
O nee. Nee, nee, nee, nee, nee. Ze wist wel dat er vrouwen waren
die daarvan hielden - niet dat daar iets mis mee was - maar het was
helemaal niets voor Ruby. Toch kon ze haar blik niet afwenden toen
Keaton een oester pakte en hem aanreikte. Toen ze haar hoofd
schudde, stak hij de oester in zijn eigen mond. Hij hield zijn
hoofd naar achteren en stak zijn tong een beetje uit om even met de
kern van de oester te spelen alvorens hij hem doorslikte.
Ruby keek toe en haar adem stond stil. Hij had zijn ogen dicht en
mompelde de zachte geluidjes van een man die volstrekt, volmaakt,
volkomen tevreden is. Ze wist het niet zeker, maar het leek wel of
ze een kleurtje op zijn wang bespeurde, maar dat kwam misschien
door de zon en niet door het mini-orgasme dat verantwoordelijk was
voor haar eigen hete, blozende huid.
Wat was er in godsnaam met haar aan de hand, vroeg ze zich af. Ze
had alleen maar toegekeken hoe Keaton een, eh, hapje had gegeten,
maar ze voelde zich ineens alsof ze betrokken waren in een
uitgerekt - zeer uitgerekt - voorspel dat haar volledig onbevredigd
had achtergelaten, sidderend, verlangend naar zijn aanraking,
smachtend naar zijn aanraking, eisend dat hij boven op haar lag en
in haar was, snel en driftig pompend, heter, harder, heviger,
dieper, terwijl hij zijn mond tegen haar oor drukte en praatte over
alle ruige, onfatsoenlijke, pijnlijke dingen die hij met haar wilde
doen, steeds weer, steeds weer, de hele nacht, sneller pompend,
krachtiger, furieuzer, heter, harder, heviger, dieper, en... en...
en...
Waar was ze ook alweer?
O ja. Ze voelde zich opeens erg, eh, gespannen. En heet. Mijn
hemel, wat was het hier heet Als Keaton haar nu ook maar even zou
aanraken, kon Ruby er niet voor instaan dat ze niet ter plaatse
klaar zou komen zoals ze nog nooit was klaargekomen. En klaarkomen
tijdens een cocktailparty was vrijwel zeker een inbreuk op de
etiquette - daar had ze Keaton niet voor nodig om dat te weten. Een
openbaar orgasme en ja hoor, dan wisten ze dat je uit een
woonwagenkamp kwam.
'O, die vind ik heerlijk,' zei Keaton zeer vertederd en hij pakte
nog een oester. 'En ik krijg er nooit genoeg van. Als ik eenmaal
begonnen ben met oesters, kan ik gewoon niet stoppen. Zo lekker
vind ik ze.'
Ruby ging niet, echt niet, kijken hoe hij... eh, dat weer deed, dus
probeerde ze snel zijn aandacht af te leiden. 'Eh... wat is dat
voor iets?' vroeg ze, wijzend naar een onduidelijk stuk fruit op de
tafel. Ze hoopte maar dat hij niet zag wat zij zag op die halve
oesterschelpen. Dat zou de conversatie zeer belemmeren.
'Ah.' zei hij glimlachend. Hij schepte één zo'n doormidden
gesneden... eh... stuk etenswaar op.
Te laat besefte Ruby dat datgene waar ze zijn aandacht op had
gevestigd, haar, al was het nog steeds onduidelijk, sterk deed
denken aan... hm... aan waar die halve schelpen haar aan deden
denken. En Keaton leek het stuk fruit wel te strelen. Ze kon er
alleen maar aan denken hoe het zou zijn als hij haar...
'Eigenlijk,' zei ze. Ze griste de... wat dan ook... uit zijn hand.
legde hem zonder veel plichtplegingen terug op de schaal en
probeerde er niet bij na te denken wat ze in haar hand had.
'Eigenlijk vind ik dat die daar er wel lekker uitzien. Wat zijn
dat?'
Eindelijk had ze dan iets gevonden dat geen uiterlijke overeenkomst
vertoonde met enig menselijk geslachtsorgaan - nou ja, niet zo'n
grote overeenkomst als die andere dingen, al leken ze wel enigszins
op een mannelijk... In ieder geval wist ze haastig Keatons
belangstelling voor die dingen te wekken en hoopte maar dat ze hem
nergens aan deden denken. Op het tweede gezicht zagen ze er
eigenlijk toch tamelijk onschuldig uit, al waren ze rond en vol en
elastisch, donkergekleurd, met een zachte textuur, en was hun geur,
toen Ruby die opmerkte, aards en robuust.
Goed dan. ze waren ook nogal uitgesproken seksueel, dacht ze.
Tenminste voor zover ze vanuit haar positie kon zien. Toch was het
minder gênant om ernaar te kijken dan de oesters en die andere
dingen. Ruby was er totaal niet op voorbereid hoe ze reageerde toen
ze er dichter bij in de buurt kwam. Ze werd overvallen door een
gevoel dat net zo vol en donker en aards was als de voorwerpen in
kwestie. Er was iets met hun aroma - en ook met hun zachte,
stevige, ronde gedaante - waardoor ze een beetje... buiten adem
raakte. Heet. Wellustig. Geil.
Jazeker. Het werd beslist heet.
'O, die.' zei Keaton. En hij hield één zo'n bruin, rond ding voor
haar neus, 'zijn een zeer verfijnde delicatesse. Truffels. Heel
zeldzaam. Heel duur. Maar ze zijn het waard. Ze zijn namelijk
verrukkelijk Hier," zei hij in een impuls en reikte er een aan,
'neem er een.'
Voor Ruby kon weigeren - niet dat ze dat had gekimd, want zoals hij
opeens naar haar keek kreeg ze een volledig droge keel - bracht hij
een truffel naar haar lippen. Maar die stopte hij niet onmiddellijk
in haar mond, zoals ze had verwacht. Eerst zwaaide hij hem onder
haar neus, zodat ze de muskusachtige geur beter kon opsnuiven.
Onwillekeurig deed ze haar ogen dicht en werd ze overweldigd door
een welhaast bedwelmende sensatie waardoor ze... licht in het hoofd
werd. En geen zin had om haar ogen weer open te doen. Daarom kwam
het als een verrassing toen ze de truffel zachtjes over haar
onderlip heen en weer voelde glijden, heen en weer, heen... en
weer.
Ze opende haar ogen en zag hoe Keaton haar aandachtig aankeek,
alsof haar reactie op de truffel hem bijzonder boeide. Opnieuw
streek hij het zachte hapje over haar lip, een. twee, drie keer, en
toen ze haar mond voorzichtig opendeed om te protesteren, stopte
hij de truffel er in zijn geheel in.
Terwijl ze beet in de bitterzoete delicatesse, terwijl haar mond
werd overspoeld door de rijke, exotische smaak, hoorde ze Keaton
met een enigszins vlakke en wankele stem zeggen: 'Men zegt... eh,
dat ze ook een krachtig afrodisiacum zijn.'
O, dacht Ruby paniekerig terwijl ze genoot van de aardse, volle
smaak die zich nu naar haar keel verspreidde, naar haar buik en
naar plekjes daar in de buurt. O, nee. Waar was een servet wanneer
je die nodig had om een afrodisiacum in uit te spugen? Een
afrodisiacum was wel het laatste wat ze kon gebruiken in haar
huidige onrustige staat. Ruby kon echter geen servet vinden en
wilde ook niet zakken voor dit examen - of wat het dan ook was -
dus met enige moeite slikte ze de truffel door... en voelde zich
meteen warm worden in haar onderbuik.
Dat verbeeldde ze zich natuurlijk alleen maar, maakte ze zichzelf
wijs. Zo snel werkte een afrodisiacum natuurlijk niet. Er waren
hier natuurlijk andere prikkels aan het werk die een dergelijke
reactie teweeg hadden gebracht.
Ze keek Keaton aan en zag dat hij haar aanstaarde met openlijke,
onversneden honger in zijn ogen. De hitte in haar buik spreidde
zich uit, sneller, verder, heviger, en zette praktisch haar hele
lichaam in vuur en vlam. Jazeker. Zeker waren er andere prikkels
aan het werk die deze reactie teweegbrachten, dacht ze. Want ze had
zich nog nooit in haar leven zo geprikkeld gevoeld als op dat
moment.
Keaton leek hetzelfde te ondergaan als zij, want hij bleef haar
maar zwijgend aanstaren, alsof hij verlamd was door haar reactie op
de truffel. Daarna, met zijn blik nog steeds op haar gericht, pakte
hij er zelf een en beet er gretig in, terwijl Ruby toekeek. Net als
zij leek hij te genieten van de ongewone smaak en aarzelde hij voor
hij de truffel inslikte, alsof hij de ervaring zo lang mogelijk
wilde laten duren. De vreemde hitte die zich door Ruby's lichaam
verspreidde, dook nu in plekjes van haar lichaam op waar hij beter
niet, eh, kon opduiken.
Mooi is dat, dacht ze toen ze een beetje slap in de knieën werd. Nu
waren Keaton en zij allebei onder de invloed van de truffel Hoe zou
les vijf heten? 'Après Afrodisiaca'? 'Postcoïtale Wellevendheid'?
Of gewoon 'Eén, 'Twee, Drie, van Wippenstein'?
Eindelijk slikte Keaton de truffel door, langzaam, met rijn blik
nog steeds strak op Ruby gericht Maar rijn glimlach werd zwakker.
Zijn hele gelaatsuitdrukking veranderde, zijn ogen leken donkerder
te worden, zijn lippen voller, rijn wangen roder. Hij deed rijn
mond open alsof hij iets wilde zeggen, maar sloot hem weer zonder
een woord te uiten. Hij bleef haar maar aanstaren, alsof rij het
aanstaren waard was.
Toen, zonder een woord te zeggen, zonder rijn ogen van haar af te
halen, deed hij een stap oprij. Toen nog een langs de tafel. Toen
nog een in de richting van Ruby. Toen nog een en nog een en nog
een, tot hij om de hele tafel heen gelopen was en een paar
centimeter van haar af stond. En toen, terwijl ze gefascineerd
toekeek, bracht hij een hand naar haar gezicht, alsof hij haar
wilde aanraken.
Instinctief deed Ruby een stap achteruit, al wilde ze eigenlijk
naar voren stappen, naar Keaton. Iets echter in de manier waarop
hij naar haar keek, maakte haar voorzichtig. Waarschijnlijk, dacht
ze, omdat hij haar op dezelfde manier aankeek als rij hem. naar ze
vermoedde, de laatste paar dagen had aangekeken - alsof hij ook met
haar op het dek wilde rollebollen en rijn gang met haar wilde
gaan.
Dit, zo dacht ze, kon onmogelijk goed rijn. Niet omdat ze het niet
wilde, maar juist omdat ze het zo graag wilde.
Alles wat er hier tussen Keaton en haar zou gebeuren op de woelige
baren, zou alleen maar woelig zijn, meer niet De vonk die tussen
hen zou ontspringen, zou alleen een chemische basis hebben, een
truffelbasis. Wat ze zouden hebben, zou maar heel, heel tijdelijk
rijn. Hij was geen man voor haar. Zij was geen vrouw voor hem. Ze
boorden niet thuis in eikaars wereld - ze zouden zich daar niet op
hun gemak voelen. Dit had geen toekomst Die kortstondige
vulkaanuitbarsting tussen hen zou eindigen in gesis en gesputter en
daarna was er niets. Zo eenvoudig was dat.
Hoeveel excuses Ruby echter ook bedacht om Keaton te laten afzien
van zijn overduidelijke plan. helemaal tevreden was ze er niet
over. Hij leek trouwens een andere gedachten te hebben dan zij. Of
eigenlijk, hij leek helemaal geen gedachten te hebben, hij was te
zeer met daden bezig Hij bleef niet staan toen rij zich terugtrok,
maar ging nog zelfbewuster verder en deed twee stappen vooruit.
Weer bracht hij zijn hand naar haar gezicht, en deze keer kon Ruby
het niet over haar hart verkrijgen om achteruit te stappen. Dus ze
bleef slaan waar ze stond en dwong haar bloed om niet zo snel door
haar aderen te jakkeren. Ze deed haar best om haar verhitheid te
temperen en wachtte op wat hij ging doen.