15

De volgende morgen ging om zes uur de wekker. Sara sprong uit bed, vastbesloten zich volop te storten op haar werk. Opgewekt liep ze de keuken in waar Juan en Mario al druk bezig waren.

"Goedemorgen schoonheid. Koffie?"

Ze was in een stralend humeur. Zelfs de gasten hielden haar aan om een praatje te maken. In de receptie stond Dana haar aan te staren. "Wat is er met jou gebeurd, Sara? Je ziet er heel anders uit. Hoe zal ik het zeggen, niet meer zo afwezig. Zullen we vanmiddag een duik nemen? Hier, neem een dropje." Dana graaide onder de balie in een pot.

"Ja, een frisse duik kan ik wel gebruiken," zei Sara. "Om één uur. Afgesproken?" Sara draaide zich om en botste tegen Francesco.

"Dana, heb jij de sleutels van de kluis gezien?" vroeg hij.

"Die moeten in de la liggen, op de gewone plaats." Dana stond op en gaf hem de sleutels. "Sorry Sara, ik moet aan het werk. Ik zie je om één uur."

Om één uur pakte Sara haar tas. Ze stopte er een badlaken, zonnebrandmiddel en een tijdschrift in en liep naar buiten.

Dana stond al te wachten. "Gaan we verderop naar de baai, of zullen we eens tussen de toeristen gaan zitten?" vroeg ze.

De meiden staken de straat over en liepen over het hete zand naar het water. Met moeite konden ze een plekje vinden waar ze hun badlakens konden uitspreiden.

"Wat een drukte! Het lijkt wel of ze allemaal op hetzelfde stukje willen liggen," zuchtte Dana.

Tussen de mensen door speelden kinderen frisbee of badminton. Jongelui wreven elkaar met zorg van boven tot onder in met zonnebrandolie, om daarna in zee te springen en vervolgens het hele ritueel weer te herhalen. Sara en Dana namen een duik en zwommen een stuk uit de kust. Het water was aangenaam en de lichamelijke inspanning deed hen goed. Daarna vleiden ze zich loom en tevreden op hun badlaken neer. Sara haalde haar tijdschrift tevoorschijn, Dana een zak toffees. Sara lag op haar rug. Voor het eerst sinds lange tijd voelde ze zich echt blij. De stemmen om haar heen vervaagden en ze zonk weg in een diepe slaap.

Een bal belandde op haar been. Even wist Sara niet waar ze was. Dana lag naast haar en las een tijdschrift. "Gezellig ben jij. Je hebt de hele tijd geslapen! Onvoorstelbaar in die drukte."

"Daan, hoe laat is het?"

"Vier uur. We moeten gaan als je nog wilt douchen..."

Sara werkte hard. Ze was vriendelijk tegen de gasten, maakte hier en daar een praatje met ze of bleef na het werk nog even bij ze zitten. Na enen, in de pauze als de gasten op het strand lagen, waren Sara en het andere personeel meestal in de baai te vinden. Juan en Mario voeren in de boot of waren aan het vissen. De rest lag te zonnen op de rotsen of vermaakten zich in het water.

De dagen vlogen voorbij en de laatste weken van de vakantie waren in zicht. Al was dat in het hotel niet te merken; het was nog steeds volgeboekt. Kinderen renden door de gangen en in de eetzaal was het een gezellig geroezemoes.

De keuken kon je maar beter mijden. Daar waren de koks, die, zoals ze zelf zeiden, hard aan vakantie toe waren. Sara kon zich daar wel iets bij voorstellen. Het was geen pretje in die hitte boven het fornuis te hangen.

Het was duidelijk dat het hele hotel werd gerund door Heidi. Nu ze naar haar zieke moeder in Duitsland was, werd het pas duidelijk hoe veel werk ze achter de schermen verrichtte.

Nu was het Francesco die de honneurs waarnam. Er ging van alles mis en de gasten begonnen te klagen. De receptie stond vol met ontevreden gasten. Francesco stond met zijn handen in het haar.

Het was bijna aandoenlijk zoals die grote man daar stond te zweten. Met zijn allen deden ze hun best de schade te beperken. Ze verwenden de gasten en namen als vanzelfsprekend Francesco de nodige problemen uit handen. Daardoor zaten veel pauzes er voorlopig niet in.

Het was de laatste week van de vakantie. Het was rommelig, de kinderen waren nerveus met het nieuwe schooljaar in het vooruitzicht en het regende al twee dagen achter elkaar. De meeste gasten bleven; in de eetzaal werd gekaart of andere spelletjes gespeeld. Francesco liep door de eetzaal, knikte vriendelijk en verdween weer in zijn kantoor. Ze waren er inmiddels al aan gewend dat hij zich min of meer verschool. Ze regelden alles onderling en lieten hem zo veel mogelijk met rust. De gasten waren gelukkig tevreden.

Juan schonk achter het buffet de drankjes in. Hij grijnsde, en wenkte Sara. "Kom, even zitten." Hij pakte een kruk en zette die achter de bar. "Vijf minuten." Hij gaf haar een sigaret.

"Niet doen joh, je weet dat roken in de eetzaal niet mag."

"Niet zeuren, Sara, we maken overuren. Kopje koffie erbij? Asbak? Wat wil je nog meer?"

Een van de gasten begon te zwaaien. Juan zwaaide vrolijk terug. Sara wilde opstaan. "Blijf jij maar zitten." Hij duwde haar terug op haar kruk. Ze keek hem na. Hij deed haar denken aan haar broers. Die waren ook zo maf.

Vanavond zou ze wel eens naar huis kunnen bellen. Maar het plan schoof ze voor zich uit. Ze was er nog niet aan toe.

"Hallo, waar zit jij met je gedachten?" Juan maakte haar sigaret uit die bijna opgebrand in de asbak lag. "Neem jij nog maar een sterke bak koffie," zei hij. "Dan gaan we daarna de tafels dekken. Nog twee dagen, dan is de drukte voorbij."

Ze werkten tot elf uur 's avonds. De hotelbar was normaliter tot twaalf uur open, maar het was al twee dagen achtereen één uur geworden. Vanavond was het de beurt aan Mary en Mario om achter de bar te staan.

Na het diner kwam Francesco uit zijn kantoor. "Zo mensen, jullie hebben het verdiend," zei hij, terwijl hij achter de bar dook. "Vanavond ben ik de barkeeper." Hij was gekleed in een geel poloshirt en kaki broek. Hij pakte het schort van Mario, zette de cd-speler wat harder en leunde over de bar. "Zeg het maar." Hij zag er ontspannen uit.

"Zullen we cocktails bestellen," fluisterde Mary. "Wedden dat hij dat niet kan."

"Twee marguerita's," riep ze, waarna ze het uitgierde.

Francesco mixte de drankjes zonder blikken of blozen.

"Nog iemand een cocktail?" Hij keek vragend de bar langs.

"Een bloody mary en een vesuvius" antwoordden José en Dana. Ook die kwamen zonder pardon tevoorschijn.

Daarna dronken ze bier. De muziek ging harder. Ze dansten met de gasten en om één uur ging de bar dicht.

"Dat was een onverwacht leuke avond." José schopte haar schoenen uit. Ze zaten op de rand van haar bed. "Zo ken ik Francesco helemaal niet."

"Misschien is hij blij dat het seizoen bijna over is," zei Sara. Ze ging languit liggen en masseerde haar buik die gespannen aanvoelde.

"Denk je nog wel eens aan die vriend in Holland?" vroeg José terloops. Vol aandacht boog ze zich naar de spiegel. Sara zweeg.

José draaide zich om. "Ja dus... En die andere, Michael was het toch? Hoor je daar nog wel eens wat van?"

"Michael is geen vriend. Hij is mijn betere ik." José haalde haar schouders op. "Je werkt te hard, Sara. Welterusten."

De hal stond vol bagage. De gasten hingen verveeld in de fauteuils of stonden in de rij bij de receptie. Doordat de bus een uur te laat kwam, begonnen de gasten te mopperen en de kinderen door de gang te rennen. En toen de bus eindelijk arriveerde, wilden ze allemaal tegelijk door de draaideur.

Zonder zich wat aan te trekken van de oprukkende mensen sloot de chauffeur de bus af en liep door naar de keuken. Juan en Mario hielpen met de bagage en alles stond nu op de stoep voor het hotel.

De hal was nu leeg op enkele nieuwe gasten na. Dana hielp ze aan hun kamernummer en Sara tilde de bagage in de lift. Plotseling voelde ze een hevig scheut in haar zij. De koffer die ze vasthield viel op de grond. Juan schoot haar te hulp, schoof haar opzij en nam de koffer over.

Sara bleef met haar hand in haar zij staan tot de pijn was verdwenen. Ze kon merken dat het einde van het seizoen naderde. Ze was nog steeds niet echt gewend aan zwaar werk in de hitte en dit was een waarschuwing dat ze het wat rustiger aan moest doen. Tot nog toe had ze er niet veel van gemerkt. Aan haar buik was nog nauwelijks iets te zien. Het misselijke gevoel dat ze in het begin 's morgens had, was verdwenen. Ze zag er goed uit en voelde zich beter dan ooit. Toch moest ze het niet overdrijven. Iemand had haar nodig...

Uiteindelijk was de rust weergekeerd. De bus was vertrokken en voor het eerst sinds twee maanden was er minder dan tien man in het hotel.

José kwam de keuken uit met twee kannen koffie en een schaal koekjes. "Zo, eerst even zitten!" Ze doken de hal in en leunden achterover in de stoelen. Zelfs de koks kwamen uit hun hol.

"Als je bedenkt hoe veel mensen we dit seizoen weer gehad hebben." José zei het met een beetje weemoed. Ze wist dat ze binnen nu en twee weken allemaal weer op weg naar huis zouden zijn. Ze zaten onderuitgezakt en niemand had meer de puf om op te staan.

"Misschien kunnen we van de week een keer met zijn allen naar de baai gaan," opperde Mary. "Een picknick als afscheid."

"Goed idee, maar nu gaan we eerst nog even aan het werk." De kopjes werden op een blad gezet en iedereen vloog een kant op.

Uit de keuken galmde muziek. Er werd koortsachtig gewerkt. Voorraden werden nagekeken en kasten werden opnieuw ingeruimd. In de eetzaal stonden de stoelen op de tafels, want de vloer werd in de was gezet.

Sara ging naar de markt en kwam terug met armen vol bloemen. Ze schikte de bloemen in vaasjes. De stoelen werden weer van de tafels gehaald de bloemen kwamen erop. Op de hoek van de balie stond een groot boeket.

Om vijf uur waren ze klaar. Francesco liep door de gang en gaf hun een compliment. Hij keek op de gastenlijst. "In totaal acht personen, geen afzeggingen? Een in de keuken en een in de eetzaal, dat moet genoeg zijn. De rest kan vanavond vrij af nemen. Regelen jullie het onderling maar."

Juan wilde wel werken en hij vroeg José of zij hem wilde vergezellen. Hij had afgelopen week wel gezien dat Sara haar rust goed kon gebruiken.

In haar kamer bekeek Sara zichzelf in de spiegel. Haar borsten waren gegroeid, en haar taille was verdwenen. Haar gezicht zag er goed uit. De huid was glad en zelfs haar haren glansden. Het was hier niemand opgevallen, maar zelf zag ze de verandering wel. Anders, het was rustiger, volwassener vond ze.

In bed probeerde ze voor het eerst sinds ze hier was iets te lezen. Ze stopte de kussens in haar rug, sloot het raam voor de muggen en deed het lampje naast het bed aan. Het lezen lukte haar niet, want haar gedachten dwaalden af naar Nederland. Eerst moest ze woonruimte zoeken, er verder over nadenken, en beslissingen nemen. Binnen in haar groeide een kind, dat op haar rekende, haar nodig had. Het ging nu niet meer alleen om haar. Met die gedachte viel ze in slaap.

De volgende morgen wilde Sara nog even in de souvenirwinkels snuffelen. Normaal gesproken zou ze voor iedereen wat meenemen, maar hoe ging dat als je op een dag gewoon wilde verdwijnen. Zou ze zichzelf dat ooit kunnen vergeven?

Foto's van mooie meiden met zonnebrillen haalden haar uit deze plotseling opkomende verwarringen en lokten haar de winkel in. Na veel passen had ze een bril gevonden die haar beviel. De glazen verkleurden in de zon, werd er gezegd. Sara bekeek zichzelf in de spiegel. Ze vroeg hoe veel de bril kostte. "Zo veel?"

"Dit is echt een heel goed merk," verontschuldigde de verkoper zich. "Hij staat u prachtig."

Ze probeerde nog wat andere merken, maar pakte toch steeds weer die dure. "Hij is inderdaad heel bijzonder. Ik neem hem." Arm maar tevreden liep ze de winkel uit.

Terug in het hotel liep ze meteen naar de receptie. "Daan! Mag ik even in de kluis?"

Dana las een blad terwijl ze een hand dropjes uit de pot haalde. "Ga je gang! De sleutels liggen daar." Ze wees naar de la.

Sara deed haar zonnebril en het wisselgeld in haar kluisje en sloot hem zorgvuldig weer af.

"Morgen gaan we met zijn allen picknicken. Heb je het al gehoord?" Dana sprak met haar mond vol drop. Vervolgens peuterde ze de drop tussen haar tanden vandaan. "Het wordt een soort afscheidsfeest. We gaan met zijn allen. Kan leuk worden."

"Moet er niet iemand hier blijven voor de gasten?"

"Alleen de schoonmaaksters. De gasten krijgen 's avonds een koud buffet. Dat verzorgt de schoonmaakploeg, dus kunnen wij lekker op het strand blijven."

"Leuk. Weet je ook hoe laat?"

"Om twaalf uur," antwoordde Dana. "Koffie?" ze schonk uit een thermoskan twee kopjes in en schoof er een naar Sara. "Weet je Sara, het zal vreemd zijn als we weer thuis zijn. Misschien ga ik wel studeren, Italiaans bijvoorbeeld." Dana keek dromerig voor zich uit.

"De jongens in Schotland zijn toch niet te vergelijken met hun Italiaanse seksegenoten," zuchtte ze theatraal.

Sara moest lachen. "Overal zijn mooie en lelijke mannen Daan. Maar Schotland lijkt me een prachtig land."

"Dan kom je me toch opzoeken. We hebben plaats genoeg!"