12

Sara keek de hal rond en las de bordjes die de hostesses omhoog hielden. De hal was vol bedrijvige mensen die al dan niet met bagage heen en weer liepen. Sara zag haar eigenlijk meteen. Gezet, vriendelijk, meer Duits dan Italiaans. De beschrijving die ze van Annet had gekregen klopte aardig, dus sleepte ze haar tas die kant op.

De begroeting was snel en formeel. De vrouw duwde haar in de richting van een geparkeerde auto. In de auto stelde ze zich wat uitgebreider voor. "Het is een sport om zo snel mogelijk tussen de mensenmassa weg te komen." Ze gaf een hand. "Mijn naam is Heidi. Sara, was het toch?"

Onderweg praatte ze honderduit. Ze was getrouwd met de zoon van de eigenaar. Haar man heette Francesco. Haar schoonouders woonden nog in het hotel, maar bemoeiden zich nog nauwelijks met de gang van zaken. "We hebben twee koks, vier kamermeisjes en de rest is bedienend personeel. Het is een gezellig team, ik hoop dat je je thuis zult voelen." Er werd getoeterd en behendig schoof ze haar auto naar de andere kant. "Sorry, het is hier te druk om niet op te letten. Ga maar lekker achteruit zitten. Het duurt nog minstens een uur voor we er zijn. Annet is een goede bekende van ons, dus ik heb al het een en ander over je gehoord. Niet dat het wat uitmaakt. Ik vertrouw de mensen die ze me aanbeveelt blindelings."

Sara had nog niet veel gezegd. Ze was doodmoe en de hitte viel als een zware deken over haar heen. Ze strekte haar benen en leunde achterover. Het was wel lekker dat Heidi zo veel praatte, dan kon zij even op adem komen.

Heidi ratelde gewoon door. Ondertussen trok ze aan het stuur en manoeuvreerde de auto door de drukke straten. "Ik heb ook gehoord waarom je hiernaartoe gekomen ben. Nou dan ben je hier op de goede plek. Mooie mannen en zwoele strandjes. Gelukkig weet ik uit ervaring dat het personeel het liefst met elkaar eropuit gaat. Anders zouden we snel zonder zitten."

Haar stem kwam van steeds verder weg. Sara's ogen vielen af en toe dicht. Ze ging maar wat rechter zitten, want ze moest wel wakker blijven. Van opzij bekeek ze Heidi. Ze mocht haar wel, zo op het eerste gezicht. Geen moeilijk gedoe, hoogstens een beetje druk.

"Maak je over mij maar geen zorgen. Ik kom hier om te werken en daar verheug ik me op."

Heidi gaf haar een brede glimlach en concentreerde zich op het links en rechts voorbij razende verkeer.

"Wakker worden! Slaapkop. Je hebt het mooiste stuk langs de kust gemist."

Sara opende haar ogen en vroeg zich af waar ze was. Slaapdronken en stijf stapte ze uit de auto. Ze waren gestopt voor de deur van een hotel, dat boven op een heuvel stond. Links en rechts van haar waren kleine smalle straatjes met terrasjes en stalletjes met kleding en souvenirs.

Heidi opende de achterklep en haalde Sara's tas eruit. Sara haastte zich de tas van haar over te nemen. Om je dood te schamen, ze had de hele weg geslapen. Achter Heidi aan liep ze door de draaideur de hal in. In de hal waren leren zitjes, in het midden was een grote schouw. Brede trappen liepen aan weerskanten omhoog. Tegenover de deur was de balie en aan de muur erachter bevonden zich kluisjes. De meeste nog met de sleutel erin, want het echte hoogseizoen was nog niet begonnen. Op de hoek stond een marmeren borstbeeld en op de balie een koperen bel. Het meisje achter de balie knikte haar vriendelijk toe.

Heidi bracht Sara naar de kamers van het personeel. "Dit is jouw kamer Sara, je deelt hem met José. Ze is gisteren aangekomen en komt uit Nieuw-Zeeland." Ze trok een kast open. "Dit gedeelte is voor jou. Doe rustig aan, ik zie je zo beneden in de receptie."

Sara was blij dat ze alleen was. Ze trok haar schoenen uit en masseerde eerst haar pijnlijke voeten. Daarna opende ze het raam en snoof de frisse lucht op. Vanuit hun kamer keek ze op een plein. Het plein was zo ver ze kon zien omgeven door arcades. De steile kronkelige straatjes die erop uitkwamen waren nu uitgestorven. Het geheel ademde een middeleeuwse sfeer. Brede trappen leidden naar de kerk op het plein en links van de kerk zag ze een klooster.

Sara sloot het raam en pakte haar tas uit. Ze trok snel een lichte rok met een katoenen bloesje aan. Van haar handen maakte ze een kom en zo spoelde ze het stof van haar gezicht. Vervolgens liet ze het water over haar polsen lopen. Haar haren bond ze in een staart bijeen en na een beetje lippenstift sloot ze de deur.

De receptie leek verlaten. Sara keek op haar horloge. Het was twee uur toen Heidi met een rood hoofd de keuken uitgestoven kwam.

"Je bent er al, kom mee." Ze veegde met een hand het haar uit haar gezicht. "Die hitte. Je went er nooit aan." Ze zaten aan een tafeltje buiten op het terras onder een parasol. "Ik zal wat te drinken halen," zei Heidi.

Ze kwam terug met twee glazen cola en een schaaltje zoute koekjes. "Goed voor het vocht! Het houdt je overeind. Voor ik het vergeet, je kunt het water uit de kraan niet drinken, hoor!"

Het terras zag er prachtig uit en was omgeven door palmbomen. Bij het zwembad waren de ligstoelen hier en daar bezet met gasten die lekker lagen te luieren. Sara voelde zich langzaam maar zeker op haar gemak. De zon verlichtte haar verstijfde spieren, met kleine teugjes dronk ze van haar glas. En als een poes rekte ze zich daarna uit.

"Wat een temperatuurtje. Heel wat anders dan Nederland met dat sombere weer."

"Geniet er nog maar van," lachte Heidi. "Je piept wel anders als je moet werken in die hitte."

Een lange, slanke man kwam het terras op gelopen. "Francesco."

Sara pakte de uitgestoken hand. "Ik ben Sara."

Hij begroette haar in het Italiaans.

"Onze nieuwe aanwinst uit Nederland," meldde Heidi voor de zekerheid. "Spreekt Duits en Engels," voegde ze er knipogend naar Sara aan toe.

Francesco keek Heidi verbaasd aan. Waarschijnlijk had hij er niet eens bij nagedacht. Ze wisselden nog wat beleefdheden uit. De voertaal onder het personeel bleek Engels, Duits kon natuurlijk ook als Engels een probleem was. "Dankzij mijn vrouw," hij maakte een lichte buiging, "spreek ik ook een mondje Duits. Deze week is het nog inwerken maar vanaf zaterdag begint het seizoen." Hij excuseerde zich om nieuw aangekomen gasten te verwelkomen.

Spoedig nam Heidi Sara mee voor een rondleiding door het hotel. Ten slotte gingen ze naar de keuken. De koks waren al druk bezig. Het waren Italianen. Veel verstond Sara niet van ze, maar ze lachten haar vriendelijk toe en stopten een stuk warme quiche in haar hand.

"Eet maar niet alles op wat ze je geven," zei Heidi, en trok haar mee de keuken uit, "anders ben je aan het eind van het seizoen net als ik!" Ze trommelde op haar achterste. "Om vijf uur eet het personeel, dan stel ik je voor aan de anderen. Kijk in die tussentijd maar wat rond."

De straten zagen er verlaten uit. De luiken voor de winkels waren dicht en de terrasjes waren zo goed als leeg. Het was siësta. Sara liep op goed geluk naar het strand. Op het strand speelden kleine kinderen aan de rand van het water, moeders zaten op kleedjes en keken toe hoe hun kinderen figuurtjes maakten in het natte zand. Sara liep tot aan de zee, liet zich op het zand zakken en wiebelde met haar blote voeten in het water. Met haar hand tekende ook zij figuurtjes in het natte zand. Het was toch maar snel gegaan. Gisteren zat ze nog in de puree, en vandaag zat ze hier...

Van het terras achter haar klonk muziek. Ze herkende meteen de melodie. Snel stond ze op. Nu niet te veel aan huis denken.

Eenmaal terug in het hotel waren de meesten al aanwezig. In de serre was voor het personeel gedekt. Tot haar verrassing zaten Heidi en Francesco ook bij hen aan tafel.

Heidi stond op. "Ga lekker zitten Sara," ze schoof een stoel naar achteren en stelde haar aan de anderen voor. "Dit is Juan, Mario, de koks ken je, José, je kamergenootje, Dana en Mary."

Sara zat tussen Juan en Dana. Juan probeerde in zijn beste Engels lollig te zijn, wat op haar lachspieren werkte. De namen van de gerechten die op tafel stonden, kende ze niet. Het enige wat ze vond, was dat het goed smaakte. Maar ze stierf inmiddels ook van de honger.

"Neem nog wat." Heidi hield de schaal met pasta voor Sara's neus.

"Nee dank je, het was heerlijk." Ze kreeg een rood hoofd toen ze zag dat de anderen zaten te lachen.

"Geweldig, die gezonde Hollandse eetlust," lachte Heidi. Na het eten ruimden ze af en iedereen ging weer aan het werk. De gasten begonnen de eetzaal binnen te druppelen. Sara wilde meteen helpen.

"Ga jij maar zitten, morgen ben jij aan de beurt, wij zijn hier al voor het derde jaar." Juan duwde haar terug in haar stoel. Mary en José liepen achter de koks aan om de gasten te bedienen. Dana stond in de receptie.

Sara liep wat onwennig in het rond. Francesco, die bij Dana in de receptie stond, wenkte haar. "Loop vanavond maar een beetje mee in de bediening. Vraag maar aan Juan wat je kunt doen. Morgenochtend beginnen we met het ontbijt. José en Mary werken je in." Toen draaide hij zich om naar een gast.

Sara liep vervolgens naar de keuken. Ze keek hoe de borden opgemaakt werden, vulde de bakken bij en stapelde het vuile goed op dat terugkwam.

De avond vloog om. Voor ze het wist zaten ze met zijn allen aan een grote tafel buiten, vlak achter de keuken. Sara stak een sigaret op en liet het pakje rond gaan. Mario kwam met een blad bier. Juan en Mario waren een komisch duo, dat had ze al snel in de gaten. Het was gezellig en het gebrekkige Engels van de Italianen maakte haar aan het lachen. Zij leerden haar op hun beurt een paar Italiaanse woorden waar ze zelf vreselijk om moesten lachen.

José was een nuchter meisje, zonder poespas. Het klikte meteen tussen hen. "Volgende week wordt het hier echt een gekkenhuis!" zuchtte José. Er werd nog een blad bier gehaald en daarna ging iedereen een kant op. José stond als eerste op. "Welterusten," zei ze, "ik ga naar boven. En jij Sara?"

Iedereen maakte nu aanstalten om weg te gaan. Dana liep met Juan en Mario naar de hal.

"Ik ga met je mee naar boven, wacht even." Sara pakte haar sigaretten en zette de glazen bij elkaar op het blad. "Waar kan dit heen?"

"Laat maar staan. Dat halen ze straks wel weg."

In de slaapkamer deden ze het raam open en rookten nog een sigaret. Ze hingen uit het raam en keken naar de gezellige drukte op straat.

Ze zou het hier wel redden, dacht Sara. Ze kletste nog wat met José totdat deze het raam sloot. "Ze kunnen hier 's nachts nogal tekeer gaan," zei José toen ze het verbaasde gezicht van Sara zag. Ze pakte twee handdoeken. "De douche is op de gang, zullen we dan maar?"

De volgende morgen werd Sara wakker van het geluid van de wekker. Ze knipperde met haar ogen en keek om zich heen.

José zat al op de rand van het bed. "Goedemorgen Sara, een beetje geslapen de eerste nacht?"

Sara stond op en rekte zich uit. Ze liep naar de kast en tuurde besluiteloos naar haar eenvoudige garderobe.

José stond al naast haar. "Zal ik je even helpen?" Ze keek in de kast en haalde er een blauwe rok uit. "Je hebt dus geen witte blouse." Ze trok er eentje uit haar kast. "Trek deze maar aan. Ik heb er zat." Ze hield de blouse voor Sara en knikte goedkeurend. "Die pas je wel. Ik ga vast naar beneden. Kom je zo?"

Sara keek in de spiegel. De blouse zat als gegoten. Nu ze wist wat ze moesten dragen, zou ze dat van de week wel kopen. Ze kamde haar haar en deed het in een staart. Ze stiftte haar lippen en smeerde wat crème op de wallen onder haar ogen. Toen deed ze een stap achteruit en bekeek het resultaat in de spiegel. Na nog een paar slierten haar losgetrokken te hebben, was ze tevreden.

In de keuken werd al hard gewerkt. José en Mary hielpen Sara zo veel mogelijk en toen om zeven uur de eerste gasten aan tafel zaten was ze al aardig op dreef. De gasten waren over het algemeen oudere mensen zonder kinderen. "Als je iets niet weet, vraag je het maar. Zo leer je het snelst," zei Mary.

Sara maakte een praatje met de gasten en liep langs de tafeltjes met de koffie en de thee. Toen de meesten vertrokken waren, ruimde ze de tafels af en ging ze naar de keuken om daar te helpen. Ook legde ze schone kleedjes neer, en zoog de kamer en de hal.

Daarna werd er koffie gedronken. Dana nam een kop koffie mee naar de receptie: "Sorry," ze keek op haar horloge, "ik ben laat, gisteren uit geweest. Heeft er iemand aspirine?" Ze vertrok nadat José beloofd had er een te brengen.

"Als we klaar zijn kunnen we wel naar het strand, dan vragen we de rest ook mee. Wat vinden jullie daarvan?" Mary keek naar José en Sara. Die knikten instemmend. "Nu kan het nog," ging Mary opgewekt verder. "Wacht maar tot het hier vol zit, dan laten ze je geen moment met rust." Ze stak een sigaret op en keek alsof ze haar hele leven al in de horeca zat. "Laten we zeggen, tot over een uur."

Om twaalf uur precies stond Sara voor de deur. Haar tas met strandspullen stond naast haar op de grond. Waar bleven ze nou? Ze liep de hal weer in en keek op de klok. Tien over twaalf. Ze pakte een pepermuntje uit de pot op de balie en ging door de draaideur weer naar buiten.

Een scooter vloog de hoek om en stopte vlak voor haar voeten. Ze sprong achteruit en kon nog net een voetganger ontwijken.

"Kom. Spring achterop!" Het was José.

"Jezus, ik schrok me rot. Is die scooter van jou?"

"Nee geleend. Gooi die tas maar over je schouder." Ze gaf gas en Sara viel bijna weer achterover.

"Kan het ook wat rustiger, weet je wel hoe dat ding werkt?"

"Ja natuurlijk, houd je vast."

Ze reden langs de kust. De hobbelige straten en het harde rijden maakte het achterop zitten tot een pijnlijke aangelegenheid.

"Zijn we er bijna?" schreeuwde ze in José's oor om boven het verkeer uit te komen. "Ik ben geradbraakt."

José genoot. Ze toeterde en stak haar hand op naar iedere mooie knul. Opeens stopte ze en stapte af. "De rest moeten we lopen." Ze zette de scooter op slot en liep richting de rotsen. Sara volgde met stijve benen.

"We gaan hier naar beneden."

"Wat? Hier? Waarom gaan we niet gewoon naar het strand?"

"Te veel gasten," antwoordde José. "Hier is het veel rustiger."

Ze klom als een kat. Sara wenste dat ze gymschoenen aanhad in plaats van slippers. Aan het eind klommen ze nog een klein stukje over een rots en toen kwamen ze in de baai. Aan een kleine steiger lagen een paar bootjes. De zee was azuurblauw en behalve bij de bootjes waren er verder geen mensen te zien.

José moest lachen om de verraste uitdrukking op Sara's gezicht. "Mooi hè? Het is ons privéstrandje. Die boot daar is van Juan." Als groet gilde ze naar Juan. Die draaide zich om en zwaaide uitbundig.

Snel trokken Sara en José hun kleren uit en doken in het heerlijke water. Dit was genieten! Ze zwommen, zonnebaadden en zaten bij Juan op de boot. Ze rookten een sigaretje terwijl hij aan zijn boot aan het knutselen was en legden daarna hun badlakens op een rots.

Sara sloot haar ogen en genoot van de zon op haar blote huid. Het was góed geweest om weg te gaan. Hier was afleiding genoeg en waren er leuke mensen. Ze was vast van plan er iets goeds van te maken.

Mario kwam naast haar zitten. "Waar zit jij met je gedachten? Hier." Hij gaf haar een blikje cola. "Bevalt het je hier? Je zit er zo zielig."

"Ik zat juist te bedenken hoe geweldig het hier is, dus dat valt wel mee. Waar kom jij trouwens vandaan? Ik had je nog niet gezien."

"Vissen hè, achter die rots; het zit er vol. Als het even kan, ga ik daar heen. Anders moet ik Juan helpen met zijn boot, zie je." Hij grinnikte. "Er is altijd wel iets kapot." Hij stond op en nam een enorme duik in het water. "Kom, het is heerlijk." En hij zwom weg als een rat.

Ze dook achter hem aan. Hij ging harder zwemmen, maar toevallig kon zij óók goed zwemmen en ze haalde hem in. Plotseling trok hij aan haar benen en maakte een koprol waardoor hij even uit het zicht was. Dat kon toch niet!

Een schreeuw van de kant en daar stond hij... lachend om haar verbouwereerde gezicht. Ze zaten tot vier uur op het strand, daarna was het tijd om te gaan. Op de terugweg reed ze met Juan mee in zijn oude autootje. José vond het niet erg, dan kon ze tenminste lekker voluit gas geven.

De volgende morgen zat Sara al om zes uur in de keuken. Ze kon niet meer slapen. Het was fris en ze rilde. Ze klemde haar handen om het hete theeglas.

"Koffie?" vroeg José die binnenkwam en rechtstreeks naar het apparaat liep.

"Nee, dank je," zei Sara en hield haar glas omhoog om te laten zien dat ze al wat te drinken had.

José zette een kop koffie en kwam bij haar zitten. "Is er iets? Je ziet zo wit."

Sara keek naar het meisje waarmee ze in die korte tijd dat ze er was vriendschap had gesloten. "Even een terugslag. Het is allemaal nogal snel gegaan, dat is alles. Maak je niet ongerust."

"Nou goed, maar je kunt me altijd alles vertellen. Als ik iets voor je doen kan, dan moet je het gewoon vragen." José stoof ineens overeind. In de gang waren de eerste gasten al te horen. "Wat bezielt die oude mensen toch om altijd zo vroeg op te staan," zuchtte ze.

Nadat Sara nog een slok van haar thee genomen had, begon ze het vlees te snijden, vulde de mandjes met brood en legde de kaas op schaaltjes. Daarna perste ze sinaasappels uit, zette de kan met sap op een blad en schonk koffie in de daarvoor bestemde kannen. In de eetzaal schonk ze de kopjes van de gasten vol.

Na het ontbijt voelde Sara zich al een stuk beter en was haar sombere bui gauw verdwenen. In de middagpauze ging ze met José de markt op. Ze kocht twee witte blouses en in een boekhandel wat schrijfgerei en de krant van gisteren. José kocht een tafelkleed met geborduurde bloemen. Op de terugweg zochten ze een mooi terras uit en bekeken hun nieuwe aankopen.

"Denk je dat twee genoeg is?" vroeg Sara. Ze haalde de blouses uit de tas. Zo duur waren ze nu ook weer niet.

De ober kwam en ze bestelden twee martini's met ijs. Het was niet de bedoeling dat ze dronken voor het diner, maar ach voor die ene keer... Daarna bestelden ze er nog twee.

Er was geen woord te veel gezegd. Sara was nu drie weken in het hotel aan het werk en het zat vol. Het was rennen van de morgen tot de avond. De meeste gasten waren gezinnen met kinderen, en jongelui. De ouderen die er de eerste week waren, bleven in het hoogseizoen weg.

's Morgens verzorgde het personeel het ontbijt en 's avonds het diner. Tussendoor was er van alles te doen, zoals achter de receptie staan of drankjes serveren bij het zwembad. Ze hadden een gezellig team. De neef van Heidi die met zijn vriend zou komen, was alleen. Zijn vriend bleek een gebroken been opgelopen te hebben met voetbal.

Sara was het liefst bij Dana achter de receptie gasten aan het inchecken. Ze maakten dan een praatje met de gasten die stonden te wachten, terwijl anderen de papieren voor de kluisjes invulden. Dana was bovendien aangenaam gezelschap met een warme belangstelling voor andere mensen. Sara had al heel wat intieme gesprekken met haar gevoerd. Dana had dat gewoon, dat openhartige. Bij Dana voelde ze zich veilig. Dana's enige probleem was dat ze de hele dag zat te snoepen. Onder de balie stond een pot toffees, koek en chocolade, dat ze wegspoelden met liters cola. Als Sara in de receptie stond snoepte ze mee. "Doe niet zo ongezellig, neem ook wat," was het dan. Dana zag het nut van weigeren als volstrekt nutteloos. Een zinloze kwelling.

Vandaag nam Sara Dana's taak over. De meeste gasten waren naar het strand. Heidi en Francesco waren inkopen doen. De hal was verlaten op een enkele gast na die wat vergeten was. Ze bladerde wat in een tijdschrift dat onder de balie lag.

Er verscheen een jong stel aan de balie. Ze wilden iets bezichtigen en vroegen de weg. Sara liet hun de kaart zien en streepte met een viltstift de route aan die ze konden volgen. Het meisje begon ineens te hijgen.

"Moment." De man begeleidde het meisje naar een stoel, en zette de tas ernaast. Hij boog zich over haar heen, tikte tegen haar wang en liep terug naar de balie.

"Zo, waar waren we gebleven?" vroeg hij. Hij keek nog eenmaal bezorgd om. Het meisje, duidelijk zwanger, zond hem een allerliefste glimlach.

Sara, die alles rustig afwachtte, raakte geroerd door dit simpele gebaar. Tranen prikten achter haar ogen. Waarom? Waarom werd ze nu in eens sentimenteel?

Om zich een houding te geven zocht ze onder de balie naar foldertjes die ze zo gauw niet kon vinden. Toen ze zich weer onder controle had, mompelde ze een vaag excuus. Met de viltstift vervolgde ze een bibberige lijn.

Toen het stel op weg ging, keek Sara hen na. Hij droeg de tas, duwde de draaideur en sloeg buiten zijn arm om haar heen. Sara plofte op een stoel en begon aan de pot met toffees, pakte een blikje cola plus de laatste koekjes - het was een wonder dat Dana er een paar had laten liggen - en propte alles in een keer naar binnen.

Even later stond een man voor de balie te razen en te tieren dat er koud water uit de douche kwam. Ze liet hem rustig uitrazen, wat haar de gelegenheid gaf de boel door te slikken. Ze beloofde iemand naar boven te sturen om ernaar te kijken, waarna hij scheldend afdroop.

Zou Frans nog steeds met die griet zijn? Dat stomme wijf! Ze keek op haar horloge. Het was half drie. Ze wilde dat Dana terugkwam...

Sinds haar aankomst in Italië had ze haar gevoel steeds uitgeschakeld. Maar door een enkel incident was ze helemaal in de war. Waarom? Het ging juist zo goed. Of niet?

Ze kon niet steeds weglopen voor haar gevoelens. Het moest er een keer van komen. Ze had alleen maar gewerkt, met veel mensen om zich heen. Nu zou ze willen dat ze de eerste vierentwintig uur niemand hoefde te zien! Ze baalde, en had zin om te gillen, zelfs te schoppen. Ze keek om zich heen en gooide de pot toffees op de stenen vloer.

De koks kwamen de keuken uitgerend. Ze lachten toen ze het snoep tussen de scherven zagen liggen. Enzo kwam met stoffer en blik, en Alfredo bracht een dampend stuk pizza. Lief bedoeld, maar dat kon ze nu echt niet eten. Ze nam een hap en liet de rest in de prullenbak verdwijnen.

Annet was naar Italië gekomen. Onverwacht. Maar Sara was blij haar te zien. Ze zaten op het terras aan de haven.

De reisagente keek haar over de tafel peinzend aan. "Je ziet er slecht uit Sara."

De ober bracht twee cappuccino's en legde het bonnetje onder de asbak. "Valt het werk je zwaar of ben je iedere avond op stap?" Annet roerde in haar cappuccino en at langzaam van haar koekje.

Sara vond het vervelend dat Annet haar zo zat te observeren. Ze verschoof haar stoel een beetje zodat ze verder van haar af zat, dronk kleine slokjes van haar koffie en gaf niet direct antwoord.

"Je kunt om andere werktijden vragen," ging Annet verder. | "Zal ik het voor je doen?" Ze keek Sara vragend aan.

"Nee laat maar. Ik werk graag. Het zal de warmte wel zijn."

"Werken is prima, maar vrije tijd moet je jezelf ook gunnen. Je hoeft niet alle diensten van anderen over te nemen. Je werkt je hier helemaal in het zweet."

"Wie zegt dat?"

Annet boog zich voorover zodat ze haar goed kon aankijken. "Nog steeds die jongen?"

Een moment dacht Sara dat ze het nu moest vertellen, toen bedacht ze zich en knikte alleen maar. Ze vond het vervelend. Annet had haar opgevangen, in huis genomen en gezorgd dat ze binnen twee dagen in het vliegtuig zat. Bij Annet lukte het haar nooit om stoer te doen, maar kon je jezelf zijn. Daarom mocht ze haar zo graag.

Het was waar. Juan en Mario hadden bij Sara al een paar vergeefse toenaderingspogingen gedaan. Uiteindelijk hadden ze het opgegeven. En als ze uitgingen zorgde Sara altijd bij een groep te horen. Dat voorkwam lastige situaties.

"Kom op Sara, hoe lang ga je dit nog volhouden? Italië is een land voor de liefde. Kijk om je heen, alles is hier mooi. Mooie mannen, mooie muziek, prachtige zee en jij zit hier een beetje te vegeteren. Wat denk je dat hij nu doet? Je lijkt wel gek."

Sara veegde het zweet van haar voorhoofd af. "Je hebt groot gelijk. Het heeft lang genoeg geduurd. Het wordt tijd dat ik eens een beetje ga genieten. Als je de volgende keer komt, ken je me niet meer terug, Annet. Ik beloof het je."

Annet stond op en ging naar binnen. Na tien minuten was ze weer terug. "Zo, dat is geregeld. We gaan vanavond naar Paradiso maar eerst gaan we lekker eten. Vanavond ben je vrij."

Ze liepen door de smalle straatjes omhoog tot ze bij een klein restaurantje kwamen. "Mijn favoriete restaurant," zei Annet.

De eigenaar kwam vanachter de bar en omhelsde haar. Sara gaf hij een hand. Druk pratend liep hij naar een tafeltje in de hoek. Zonder te vragen zette hij twee glazen lambrusco en een portie olijven voor hen neer. Hij bleef met Annet praten. Sara moest lachen om de vele gebaren die hij erbij maakte. Toen hij achter de bar verdween, zette de kelner meteen kleine bordjes op hun tafel.

Annet lachte toen ze het verbaasde gezicht van Sara zag. "Het vertrouwde recept, Van alles wat', ze kennen me."

Er kwamen gegrilde aubergines, sardientjes, olijven, ingelegde tomaten, en een liter lambrusco. Daarna aten ze pesto, kip met roomsaus en als dessert tiramisu.

Na afloop ruimde de kelner de tafel af en voldaan leunden ze achterover in hun stoel.

"Dat was lekker. Eten die Italianen altijd zo veel? Ik kan geen pap meer zeggen." Sara wreef over haar buik.

"Wil je nog koffie?" vroeg Annet. "Of zullen we op het terras een sigaret roken?"

"Geen koffie. Ik word de laatste tijd misselijk van koffie. Laten we naar buiten gaan." Ze bleven op het terras zitten tot het eten gezakt was. De eigenaar bracht ze nog een drankje, dat Sara liet staan.

"Dat is onbeleefd," zei Annet en dus dronk zij het voor ze wegliepen in één teug leeg.