22 Snuff-kinderporno in Hoofddorp

Combineer de twee gruwelijkste dingen die je op pornografisch gebied kunt bedenken – het filmen van lustmoord (zogenaamde snuff ) en pedofilie – en je hebt de ingrediënten voor een schokkend verhaal.

Maar in tegenstelling tot het vorige verhaal gaat het hier om moorden in de Noord-Hollandse seksindustrie die nooit hebben plaatsgevonden...

Hoofddorp, 1997, door een van onze correspondenten – Britse pedofielen zouden begin jaren negentig in Hoofddorp vijf jongens hebben verkracht en vermoord. Ze zouden hun daden hebben vastgelegd op video. Dit meldde de Britse krant The Guardian . De politie in Hoofddorp stelde een onderzoek in naar de aantijgingen.

De drugsdealer ‘Frank’ beschuldigt in het Guardian -artikel de Engelsman Warwick S. ervan dat hij samen met anderen pornofilms produceerde waarin jongens werden omgebracht. ‘Frank’ is een voormalige vriend van S.

‘Edward’, een voormalige klant van een Amsterdams bordeel waar S. werkte, zegt dat hij vijf videotapes heeft gezien, gemaakt door ‘Frank’ en S., waarin kinderen worden gedood. S. ontkent in het artikel dat hij zich schuldig heeft gemaakt aan moord.

Volgens ‘Edward’ waren twee Nederlanders betrokken bij de distributie van de films. Enkele jaren geleden heeft deze ‘Edward’ al soortgelijke beschuldigingen gedaan tegen de Britse douane, zo meldt de politie in Londen volgens The Guardian . ‘Frank’ en ‘Edward’ zijn gefingeerde namen.

In het artikel worden ook anonieme getuigen opgevoerd die stellen dat S. voor 4.000 pond een video aanbood waarop een achtjarige jongen wordt verkracht, gecastreerd en vermoord. S., die begin jaren negentig in Amsterdam enkele bordelen exploiteerde, zit op dit moment een straf uit van vijf jaar in een Britse gevangenis. Hij is veroordeeld voor ontvoering en verkrachting van een veertienjarige jongen. Deze zomer komt hij vrij. S. zou deel uitmaken van een groep Britse pedofielen die zich begin jaren negentig in Amsterdam heeft gevestigd, vanwege het tolerante klimaat aldaar. De slachtoffers zouden zijn opgepikt in achterbuurten van steden in Groot-Brittannië, Duitsland, Polen en Tsjechië.

Het artikel in The Guardian is gebaseerd op de documentaire ‘The boys business’, die de Britse zender itv heeft uitgezonden. De makers van de documentaire, Nick Davies en Eamon O’Connor, zijn twee jaar met hun onderzoek bezig geweest. De journalisten hebben, op aanwijzingen van ‘Edward’, enkele woningen in Hoofddorp aangewezen waar de films zouden zijn opgenomen. Ook hebben ze de politie ingelicht over een meer waarin de lichamen van de slachtoffers zouden zijn achtergelaten.

De Amsterdamse politie ziet in de berichten geen aanleiding een onderzoek in te stellen. Begin 1990 heeft de Amsterdamse politie al een onderzoek gedaan naar zogeheten ‘snuff movies’. Dat heeft toen niets opgeleverd. De politie in Hoofddorp heeft twee rechercheurs op de zaak gezet om vast te stellen of de aantijgingen op waarheid berustten. ‘Voorlopig hebben we geen slachtoffers, geen verdachten, geen bewijs, we weten eigenlijk niets,’ zegt een woordvoerder van de Hoofddorpse politie.

De term ‘snuff’ zou door de Amerikaanse pers geïntroduceerd zijn in de verhalen rond de Charles Manson-bende. De bende overviel in 1969 een Hollywoodfeest en vermoordde daarbij onder meer de zwangere actrice Sharon Tate, echtgenote van regisseur Roman Polanski. Aanvankelijk leefde het idee dat de bende hun daden op film vastlegden en in de media werd de term snuff-film geïntroduceerd. Later bleek die bewering niet te kloppen maar de term bleef voortleven. In datzelfde jaar verscheen de tv-film Dragnet die het maken van snuff-films als plot had. Beide ingrediënten hebben vermoedelijk geleid tot het ontstaan van de mythe rond snuff-films, als een soort eigentijdse versies van Markies de Sade-verhalen.