Naast de ‘Zeg eens wat vaker nee’-campagne van SIRE zou ik dan ook graag pleiten voor een ‘Zeg eens wat vaker ja’-campagne; en dan bedoel ik ja zeggen tegen meer sport, meer spel en meer beweging. Dit klinkt misschien een beetje gek uit mijn mond want zoals mijn lezers weten, ben ik niet de meest sportieve moeder van Nederland. Hoewel dit ruimschoots wordt gecompen- seerd door mijn huwelijk met Mr. Olympia, doe ik toch mijn best om onze kinderen zoveel mogelijk te enthousiasmeren voor de benenwagen. Het hoeft ook helemaal niet zo ingewikkeld te zijn: een wandeling langs het strand, door het bos of over de hei is zo gemaakt. Op die manier kom ik zelf ook nog eens buiten, want van al dat schrijven achter de computer krijg ik een stel billen als een broccoli. Wanneer je met je kinderen de natuur in gaat, is het een goed idee een flinke tas mee te nemen. Kleuters hebben namelijk een heel aandoenlijke eigenschap: zij kunnen nog blij zijn met een eikel. Ook mooie takken, bemoste kiezels of wilde kastanjes beschouwen ze als waardevolle schatten die thuis bij voorkeur op de vensterbank wordt geëtaleerd – alwaar zij tot grote vreugde van mama tot volle bloei zullen komen in een interessant palet aan kleurige schimmels. De Amerikaanse journalist Richard Louv heeft onlangs een intrigerend boek gepubliceerd over wat hij de ‘nieuwe kinderziekte’ noemt. Geïnspireerd door ADD (Attention Deficit Disorder) schrijft Louv gekscherend over NDD: Nature Deficit Disorder, oftewel het tekort aan vrije natuur in het kinderleven van tegenwoordig. 

In Nederland hebben we nauwelijks nog écht wilde plekken. Elk bospaadje, elke heideroute, ja, zelfs elk Waddeneiland is een keurig onderhouden, aangeveegd en opgeruimd stukje ‘buiten’ waar het verzamelen van paddestoelen of het knippen van hulst zelfs strafbaar is. Daarnaast ontbreekt het vaak ook aan braakliggende terreinen waar kinderen naar hartenlust met allerlei materialen kunnen slepen. Zodra zo’n ruimte vrij dreigt te komen, zetten de meeste gemeenten is er snel een hek omheen: pas op, gevaarlijk! Maar zelf ben ik ook geen held, hoor. Mijn dochter Emma kwam laatst terug van een verjaardagsfeestje en vertelde dolenthousiast dat ze een houten hut in elkaar hadden mogen timmeren, met échte hamers en spijkers. In plaats van Emma te laten uitpraten, viel ik haar meteen in de rede met de grootste dooddoener die je als ouder maar kunt bedenken: ‘Was dat niet gevaarlijk?’ Ik schrok gewoon van mijn eigen tuttigheid. Kind-zijn is nu eenmaal één grote kreukelzone van vallen en opstaan. Dan slaan ze maar met die hamer op hun vingers – wat dan nog? Voor de ouders van nu is er altijd wel iets om bang voor te zijn: nu zijn het de pedo’s, straks zijn het de paddo’s, waar houdt het op? Het is in elk geval de hoogste tijd dat wij het contact tussen onze kinderen en de vrije natuur gaan herstellen, want alles is beter dan het ‘veilige’ geplak achter die Playstation. Speciaal voor dit doel zijn er nu de Speelbossen van Staatsbosbeheer en in Rotterdam is bijvoorbeeld De Speeldernis een geweldig initiatief: afgeleid van ‘een speelplek in de wildernis’ hebben de fantasieloze wipkippen en de rubberen tegels hier plaatsgemaakt voor een woest terrein waar kinderen naar hartenlust fikkies mogen stoken, in bomen mogen klimmen en met water kunnen kliederen.