Nick Dalvoort stapte geeuwend uit de auto en rekte zich eerst eens ongegeneerd uit. Het was toch nog een behoorlijke rit geweest vanaf zijn boerderij in Groningen naar dit kleine Twentse stadje.
Hij grimaste. Wat zeurde hij nou? Vorig weekend hadden ze nog een optreden gehad in Brabant. Daarbij vergeleken was spelen in Twente bijna een thuiswedstrijd. Met een diepe zucht pakte hij zijn gitaarkoffer van de achterbank. De laatste tijd had hij steeds meer moeite om een beetje enthousiasme op te brengen voor zijn werk. Tien jaar speelde hij nu in de countryband Red Valley en het leek wel of hij altijd onderweg was.
De eerste jaren was dat geen punt geweest. Alle bandleden waren jong, vrijgezel en wilden maar één ding bereiken: bekend worden. Nu, tien jaar later, hadden ze dat doel ruimschoots bereikt. Ze waren een van de topbands binnen het Europese countrycircuit en als ze wilden, konden ze bijna iedere avond optreden, zowel in binnen- als buitenland. Van het begin af aan hadden ze flink aan de weg getimmerd. Ze waren maandenlang op tournee geweest, zowel door de Benelux als door Oost-Europa, waar countrymuziek al heel lang erg populair was, en ze hadden ontelbare internationale Country Awards gewonnen. Vorig jaar hadden ze zelfs een uitnodiging gekregen om in de Grand Ole Opry in Nashville te komen spelen, een eer die maar weinig Nederlandse bands ten deel viel.
Het vrije leventje paste uitstekend bij Nick. Muziek was zijn passie, al vanaf het moment dat hij op zijn zevende verjaardag van zijn oom een gitaar had gekregen. Hij had in ontelbare bandjes gespeeld en allerlei muziekstijlen uitgeprobeerd voor hij uiteindelijk de countrymuziek had ontdekt. Dat was zijn muziek, daarin vond hij waarnaar hij al die jaren op zoek was geweest.
Net voor zijn twintigste verjaardag had hij Bart Hoensveld ontmoet, een fantastische steelgitarist. Bart had hem op zijn beurt weer in contact gebracht met Kieran Barnes, een Ierse vioolspeler, en diens maatje Harry Vogel, die behalve een goede bassist ook een prima drummer was. Een paar maanden later besloten ze hun talenten samen te voegen en was de band Red Valley een feit. Eigenlijk was het ongelofelijk dat ze na al die jaren nog steeds in dezelfde bezetting speelden. Zowel beroepsmatig als privé konden ze het uitstekend met elkaar vinden. Er viel zelden een onvertogen woord en als dat toch gebeurde, werd de ruzie altijd meteen uitgesproken en bijgelegd. Dat was een regel die streng gehanteerd werd. Waarschijnlijk hadden ze het daardoor al tien jaar met elkaar kunnen volhouden.
Nick glimlachte even. Een zo lange samenwerking had wel iets weg van een huwelijk. Het was een relatie gebaseerd op wederzijds respect, maar ook op het vermogen om te geven en te nemen en elkaar de vrijheid te gunnen om zich verder te ontwikkelen, zowel muzikaal als op privégebied.
De laatste tijd echter bekroop hem steeds vaker een gevoel van onvrede. Misschien was het de leeftijd. Over een paar maanden werd hij eenendertig en hij begon steeds meer te verlangen naar een ander leven. Of nee, dat was het nog niet eens. Wat hij miste, waar hij naar verlangde, was een vrouw om dat leven mee te delen. Een vrouw die op hem wachtte als hij diep in de nacht van een optreden thuiskwam, een vrouw die haar hand naar hem zou uitstrekken, hem dicht tegen zich aan zou trekken en lieve woordjes in zijn oor zou fluisteren. Een vrouw die zijn eenzaamheid zou verzachten en hem de liefde zou kunnen geven die hij nu ontbeerde.
Natuurlijk had hij in de afgelopen jaren vriendinnetjes gehad. Mooie, knappe, jonge meiden, die er alles voor over hadden om een nacht in zijn bed te mogen doorbrengen. Soms was hij op hun onbeschaamde voorstellen ingegaan, zeker in het begin van zijn carrière. Er waren ook een stuk of wat meisjes geweest met wie hij een wat langere relatie had gehad, maar zijn soulmaatje was hij nog niet tegengekomen.
Niet dat hij daar dagelijks naar op zoek was. Nee, hij had gewoon het gevoel dat er meer moest zijn in het leven dan alleen optreden. En zeker meer dan een optreden zoals vanavond.
In het begin, toen linedansen net een rage begon te worden, was het nog leuk geweest. De allereerste dansgroepen waren echte countryliefhebbers. Ze hielden van countrymuziek, konden op alle nummers dansen, maar nog belangrijker, ze waren ook aanhangers van de levenswijze die van oudsher bij de countrymuziek hoorde.
Niet voor niets had Red Valley de slogan Country is a way of livin’ hoog in het vaandel staan. Het betekende respect voor anderen, voor de omgeving, voor de natuur en benadrukte de opvatting dat ieder mens gelijk is. De festivals waren één grote aaneenschakeling van verbroedering en er was veel plezier op de dansvloer, waar men niet te beroerd was om een ander te helpen als die de pasjes van de dans niet goed kende.
Nu, zo’n vijf jaar na die eerste hype, was er veel veranderd. Nick kon zich er vreselijk over opwinden. Steeds vaker verschenen er vreemd uitgedoste mensen op de dansvloer die hun perfect ingestudeerde dansen alleen konden uitvoeren op de cd-muziek waarop ze de dans hadden geleerd. Mensen die nog nooit een song van Hank Williams hadden gehoord en in zijn ogen verkeerd bezig waren als ze dachten dat venijnige sporen aan hun laarzen en neppistolen in hun holster bij countrymuziek hoorde. Ze stormden en masse de dansvloer op, duwden iedereen weg die niet dezelfde dans wilde doen als zij en waren alleen gefocust op nog snellere en nog ingewikkelder pasjes.
Nick had een bloedhekel aan dat soort linedansers. Een paar maanden geleden was de maat vol geweest. Voor de derde keer in korte tijd had Red Valley voor een zaal gespeeld waar het publiek tijdens het optreden nogal verveeld op hun stoel was blijven zitten. De vloer stroomde pas vol toen er tijdens de pauze een cd werd opgezet met linedancenummers die absoluut niets meer met countrymuziek te maken hadden. Tenminste, dat vonden de bandleden.
De volgende dag waren ze met hun manager Gijs Galwegge om de tafel gaan zitten. Eensgezind hadden ze besloten dat Red Valley in de toekomst geen energie meer wilde steken in optredens voor een dergelijk ongeïnteresseerd publiek. Hun deelname aan de zo populaire linedancefestivals zou voortaan beperkt blijven tot een paar oude, traditionele festivals en verder zouden ze alleen nog concertoptredens doen. Het was een drastische beslissing die financieel gezien uiteraard gevolgen had, maar dat konden ze zich wel permitteren. Met de opbrengsten van hun cd’s, hun jarenlange optredens en hun videoclips hadden ze genoeg verdiend - en het gelukkig ook verstandig belegd - om dat soort voorwaarden te kunnen stellen.
Hun medewerking aan het voor hem onbekende festival van vanavond stond echter al vast toen ze die afspraak hadden gemaakt. Nick had er helemaal geen zin in. Daarom was hij ook pas op het laatste moment van huis vertrokken. Dat kon tegenwoordig. Ze waren nu zo bekend dat ze hun geluidsinstallatie niet meer zelf hoefden op te bouwen. Daar hadden ze hun mensen voor, een kleine ploeg sterke mannen, die met een vrachtauto vol apparatuur uren van tevoren naar de bewuste locatie reden en daar de boel opbouwden en afstelden. De bandleden hoefden zich alleen maar te bekommeren om dat wat ze het beste konden: muziek maken.
Op zijn gemak sloot Nick de auto af. Hij haalde de weekendtas met zijn toneelkleding uit de achterbak, pakte zijn gitaarkoffer op en slenterde over het parkeerterrein naar de artiesteningang van het theater. De portier die op zijn bescheiden belletje de deur voor hem opendeed, begroette hem met een brede glimlach en wees hem beleefd de weg naar de artiestenkleedkamer.
De andere bandleden waren al gearriveerd en zaten ontspannen achter een kop koffie aan de grote tafel, die midden in de gezellig ingerichte ruimte stond.
“Hé, ouwe jongen,” begroette Bart hem. “Blij dat je er bent. We werden al een beetje ongerust. Kon je het niet vinden?”
“Sorry, een beetje te laat vertrokken.” Nick schoof naast Kieran aan de tafel. “Wanneer moeten we op?”
“Over een klein uurtje. Ze willen om negen uur beginnen,” vertelde Harry. “Hier, neem een kop koffie. Of heb je liever een biertje? De koelkast is speciaal voor ons tot aan de rand toe gevuld.”
“Nee, koffie is prima,” zei Nick. Hij trok de thermoskan naar zich toe en schonk een van de klaarstaande mokken vol. Waarderend keek hij om zich heen. “Het ziet er allemaal netjes uit hier. Dat maken we wel eens anders mee.”
“Zeker weten.” Kieran schoof een schaal broodjes in Nicks richting. “Volgens de dame die ons heel vriendelijk welkom heette, staat er na afloop zelfs een warm en koud buffet voor ons klaar.”
Bart schoot in de lach. “Kierans dag kan niet meer stuk. Als er maar genoeg te eten en te drinken valt, is het wat hem betreft helemaal goed.”
“Dat komt omdat mijn voorouders de Ierse hongersnood hebben meegemaakt,” verdedigde Kieran zich. “Het zit in mijn genen. Je weet immers nooit wanneer de aardappeloogst weer zal mislukken. Daarom moet je een buffertje aanleggen.”
Harry wierp een zijdelingse blik op Kierans forse gestalte. “Volgens mij heb jij tegenwoordig een buffer voor twee. Hebben ze je nooit verteld dat je een beetje rustig aan moet doen als je de dertig gepasseerd bent? Het schijnt dat de kilo’s er dan niet zo makkelijk meer afgaan. Een regelmatig bezoekje aan de sportschool zou trouwens helemaal niet zo slecht voor je zijn. Ik snap niet hoe je met die dikke vingers van je nog de juiste tonen op je viool kunt vinden.”
“Met mijn talent is dat geen enkel probleem,” pochte Kieran. “Ik…” Hij zweeg abrupt toen er op de deur werd geklopt en Lucy’s gezicht om het hoekje verscheen.
“Stoor ik?” vroeg ze aarzelend.
“Nee hoor, kom maar binnen.” Bart maakte een uitnodigend gebaar. “Ons vierde bandlid is inmiddels ook gearriveerd. Nick, dit is de vriendelijke dame die ons een buffet heeft beloofd.”
Glimlachend liep Lucy om de tafel heen om Nick de hand te schudden. “Welkom, ik ben Lucy de Ruiter, theaterassistente.”
“Nick Dalvoort,” zei Nick. Hij kwam haastig overeind en omvatte haar hand in een stevige, warme greep. “Zanger van de band.”
Lucy voelde letterlijk een elektrische schok door haar lichaam gaan toen hij haar hand pakte. Mijn hemel, hij is écht knap, dacht ze ademloos. Dat ravenzwarte haar, die diepgroene ogen… En die mond! Die mond… Haar ogen bleven rusten op zijn volle, sensuele onderlip, en onbewust streek ze met het puntje van haar tong over haar eigen plotseling droge lippen. Het leek of de wereld even tot stilstand kwam. In haar hoofd begonnen allerlei bellen te rinkelen en alarmlichten af te gaan. Zoiets had ze nog nooit meegemaakt. Wat gebeurde er met haar? Waarom had ze nog steeds zijn hand vast? Ze gedroeg zich als een idioot.
Met de grootste moeite trok ze haar hand terug en stamelde: “Eh… ik, eh…” Verward probeerde ze zich te herinneren waarom ze hier in de kleedkamer stond.
Haar hoofd was ineens leeg. Helemaal leeg. Ze wilde wel door de grond zakken, wegvluchten uit het theater, zich verstoppen in een kast, naar Timboektoe reizen, wat dan ook, als ze maar uit de buurt van deze man was. Het zweet brak haar uit. Nooit eerder had ze zo fysiek op een man gereageerd. Als ze niet maakte dat ze wegkwam, zou ze binnen een paar seconden als een krolse kat aan zijn voeten liggen. Ze kreeg het er benauwd van.
“Ik, eh…” begon ze opnieuw.
“De routebeschrijving die je me had gestuurd, was trouwens uitstekend,” viel Nick haar in de rede.
Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden. Ze was prachtig. Haar blonde haar viel tot net op haar blote schouders, die door de lage hals van haar bloes verleidelijk benadrukt werden. Ze waren gemaakt om kleine zoentjes op te drukken, dacht hij. Zachte vlinderlichte kusjes, die zich een weg zouden banen naar dat snelkloppende adertje in het kuiltje van haar keel. En die ogen, die grote donkerblauwe, haast violetkleurige ogen waarmee ze hem aankeek alsof… alsof…
Bart begon nadrukkelijk te kuchen.
“Zeg, Nick, als jij zover bent, moeten we zo langzamerhand maar eens op het podium gaan kijken,” spoorde hij zijn vriend aan. Hij had geen idee wat er tussen Nick en dat meisje gebeurde, maar ze stonden elkaar aan te staren alsof ze het eerstkomende uur niet meer van hun plaats zouden komen.
Lucy keerde met een plof terug op aarde. “O! Daar kwam ik voor. De geluidstechnicus wil graag een soundcheck doen. Tenminste, als jullie al zover zijn.”
Gewillig sprongen de mannen overeind. Alleen Nick stond nog een beetje dwaas voor zich uit te staren.
Harry gaf hem een gemoedelijke klap op de schouder. “Drink jij eerst maar rustig je koffie verder op. We zien je zo wel.”
“Ik loop met jullie mee,” zei Lucy haastig. Voor geen goud bleef ze met die Nick alleen achter. Niet na die… die heftige ervaring van zojuist. Terwijl ze de bandleden voorging naar het podium, probeerde ze haar kalmte te hervinden. Ze hield zichzelf voor dat ze het zich allemaal had verbeeld.
De wereld had niet stilgestaan, er waren geen jankende alarmbellen en rode zwaailichten in haar hoofd geweest. Dat kon niet. Dat bestond niet. Ze had gewoon een aanval van duizeligheid gehad omdat ze te weinig had gegeten. Zodra ze de band op het podium had afgeleverd, zou ze even naar de keuken lopen om een broodje te halen. Als ze iets in haar maag had, zou dat beverige gevoel vanzelf overgaan. Het was haar suikerspiegel, die was wel vaker aan de lage kant als ze zich een beetje te druk maakte. En ze had zich vandaag natuurlijk veel te druk gemaakt. Eerst de boodschappen, snel naar huis om haar flat aan kant te maken en toen rechtstreeks naar het theater waar ze ook nog aan die dansworkshop had meegedaan…
“Lucy?” Leo dook ineens naast haar op. “Anita heeft dringend hulp nodig bij de garderobe.”
Lucy keek aarzelend naar de bandleden. “Maar de band…”
“Wij vinden het verder zelf wel,” stelde Harry haar snel gerust. “Aan het eind van de gang rechtsaf, toch? We hadden de boel al een beetje verkend. Ga maar gauw.”
Ze knikte hem dankbaar toe en repte zich achter Leo aan. Achter zich in de gang hoorde ze de kleedkamerdeur opengaan. Nick had blijkbaar zijn koffie op en was nu ook op zoek naar het podium.
“Aan het eind van de gang rechtsaf,” riep ze hem over haar schouder toe. “Sorry, ik heb geen tijd. Een noodgeval. Ik zie je straks wel in de zaal.” En zonder haar pas in te houden rende ze Leo achterna.
De avond verliep vlekkeloos.
Het optreden van Red Valley was een groot succes, daar was iedereen het over eens.
Nick had zich geen zorgen hoeven maken. De linedansers die zich in groten getale op de dansvloer van de grote zaal uitleefden, waren van de oude stempel. Het plezier straalde van hun bezwete gezichten.
Vanaf zijn plaats op het hoge podium zag hij zelfs een aantal dames van ver boven de zestig danspasjes maken tussen meisjes die met het grootste gemak hun kleindochters konden zijn. Er was een groep dansers in prachtige westernkledij, maar het gros van de aanwezigen droeg gewoon een spijkerbroek en een T-shirt. Het publiek kwam duidelijk om te dansen en niet om zichzelf te laten zien.
De enthousiaste sfeer in de zaal had ook zijn weerslag op de leden van de band. Ze speelden de sterren van de hemel en gaven ontelbare toegiften. Het liep al tegen half een toen ze eindelijk definitief het podium verlieten en vermoeid, maar zeer tevreden de kleedkamer opzochten. Ze zaten net lekker onderuitgezakt met een pilsje bij te komen aan de grote tafel, toen Leo met Koen Walthuis in zijn kielzog de ruimte binnenstapte.
De directeur van het theater was net zo enthousiast als het publiek.
“Geweldig, jongens, wat een fantastische avond!” riep hij uit. “Werkelijk fantastisch. Het kon niet beter!” Hij wees naar Koen. “Deze meneer hier is van de Culturele Raad, de organisatie die dit festival financieel mogelijk heeft gemaakt. Hij heeft me al ingefluisterd dat wat hem betreft de Culturele Raad er geen enkel bezwaar tegen zal hebben om het festival volgend jaar weer te financieren. En geloof me, zo’n toezegging wordt niet snel gedaan.”
Koen lachte. “Maar alleen als jullie weer komen spelen. Ik heb echt genoten van jullie optreden. En ik kan niet eens linedansen, kun je nagaan.”
De bandleden mompelden beleefd hun dank en hieven hun pilsjes op de goede afloop.
“Als jullie zover zijn?” Leo maakte een uitnodigend gebaar naar de deur. “In de artiestenfoyer staat een tafel gedekt met wat hapjes. Jullie zullen vast wel trek hebben na het optreden.”
Dat hoefde hij geen twee keer te zeggen. In een opperbeste stemming verlieten ze de kleedkamer om zich bij het kleine selecte gezelschap genodigden in de foyer te voegen.
Lucy, die een oogje had gehouden op de voorbereidingen van het buffet, zag hen binnenkomen. Of liever gezegd, ze zag Nick binnenkomen. Alleen dat al gaf haar net zo’n schok als zijn handdruk van een paar uur eerder. Abrupt wendde ze haar ogen af. Het moest toch echt niet gekker worden. Ze leek wel een onnozele tiener.
“Wat een stuk is die zanger, hè?” fluisterde een van de buffetmedewerksters haar in het oor. “En wat een stem! Heb je dat ene liedje gehoord? Die ballade? Ik kreeg er gewoon kippenvel van.”
“Hij heeft inderdaad een prachtige stem,” beaamde Lucy.
Ze vertelde maar niet dat het bewuste liedje haar niet alleen kippenvel, maar ook tranen in de ogen had bezorgd. En dat terwijl ze gewoonlijk helemaal niet zo sentimenteel was.
“En? Hoe vond je het optreden?” klonk ineens een stem naast haar.
Verschrikt draaide ze zich om. Nick, een volgeladen bord in zijn hand, keek haar afwachtend aan.
“Eh… mooi. Het was… beslist, eh… een succes,” hakkelde ze met een rood hoofd.
Geamuseerd trok hij zijn wenkbrauwen op.
“Dat klinkt niet erg enthousiast,” berispte hij haar goedmoedig. “Hou je niet van countrymuziek?”
“Niet echt,” bekende Lucy blozend. “Of misschien weet ik er te weinig van af om het te kunnen waarderen. Maar wat jullie vanavond deden, vond ik wel mooi. Vooral de wat rustigere nummers. Met dat linedancegedoe heb ik niet zoveel. Hoewel ik toevallig vanmiddag aan een dansworkshop heb meegedaan. Tot mijn verbazing bleek het heel wat moeilijker, maar vooral leuker te zijn dan ik had gedacht. Dans jij ook?”
Ze zweeg abrupt en beet hard op haar lip. Wat een stomme vraag. Kon ze niets beters verzinnen? En waarom ratelde ze zo door? Ze leek wel een kip zonder kop.
“Laten we het er maar op houden dat ik beter zing dan dans,” zei Nick met een ondeugende glinstering in zijn ogen. “Ik heb het weleens geprobeerd, maar dat was niet echt een succes. En jij? Kun jij goed dansen?”
Waarom had ze nu ineens het gevoel dat hij het over een heel ander soort dans had?
Plotseling zag ze voor zich hoe hij haar in zijn armen nam, zijn bewegingen vloeiend en soepel als van een Argentijnse tangodanser. Alleen bevonden ze zich niet op een dansvloer. In plaats daarvan lagen ze naakt en innig verstrengeld op een bed en…
Ze bloosde en keek snel van hem weg. “Ik moet gaan,” prevelde ze verward. Haar hart bonsde als een gek.
Nick staarde geboeid naar haar vuurrode wangen. Wat zag ze er lief en onschuldig uit met die meisjesachtige blos op haar gezicht. Hij kon zich nog maar net weerhouden om zijn hand uit te steken en die zachte wangen te strelen. Hè, wat mankeerde hem toch?
“Wacht!”
Hij zweeg en schudde ongelovig zijn hoofd. “Jij voelt het ook, hè? Er is iets… iets…” Weer haperde zijn stem. “Dit is echt waanzinnig. Ik heb zoiets nog nooit meegemaakt. Als ik hier nog één minuut langer blijf staan, liggen we straks tussen die schalen achter ons op tafel te rollebollen.”
Haar mond werd droog. Hij had gelijk, dit wás waanzinnig. Dit soort dingen gebeurde niet in het echt.
Maar het gebeurde wel.
Ze voelde het in haar hele lichaam, dat vreemde rare iets dat alles om hen heen deed verdwijnen: een koortsachtige adembenemende begeerte die haar duizelig maakte en haar knieën deed trillen.
“Ik… ik weet niet wat je bedoelt,” stamelde ze.
Hij keek haar onderzoekend aan. “Volgens mij weet je heel goed wat ik bedoel. Ik zie het in je ogen. Je wilt mij net zo graag als ik jou.”
Ineens deed hij een stap achteruit en zette zijn bord neer. Er lag een verbijsterde uitdrukking op zijn gezicht. “Sorry. Ik geloof dat ik beter weg kan gaan voor ik nog meer rare dingen zeg. Ik weet niet wat me overkomt. Ik… jij…”
Even staarde hij haar onbeholpen, haast weerloos aan. Toen draaide hij zich om en beende de foyer uitLucy stond te trillen op haar benen. Ze wilde hem achterna rennen, hem toeschreeuwen dat hij niet weg moest gaan, dat ze niet wílde dat hij ging.
“Nou, nou, wat heb je tegen hém gezegd dat hij er zo snel vandoor ging?”
Koen Walthuis kwam met een bezorgd gezicht naar haar toegelopen. “Alles goed met je? Je ziet er een beetje koortsachtig uit.”
“Ik voel me best.” Ze hoorde nauwelijks wat hij zei. Het enige wat tot haar doordrong, was dat de man die haar met zijn liedje tot tranen toe had geroerd, de man die haar ervan had beschuldigd dat zij hem net zo graag wilde als hij haar, op het punt stond uit haar leven te verdwijnen. Tenzij…
“Neem me niet kwalijk,” mompelde ze tegen de verbaasde Koen en voor ze besefte wat ze deed, was ze al onderweg naar de uitgang.
Nick liep regelrecht naar de kleedkamer, waar hij haastig zijn spullen bij elkaar zocht en in zijn weekendtas gooide.
Een van de roadies had zijn gitaar al van het toneel gehaald en in de koffer gedaan, zodat hij binnen een paar tellen klaar was. Zonder om te kijken verliet hij de kleedkamer en zette koers naar de artiestenuitgang. Ter hoogte van de foyer botste hij bijna tegen Kieran op.
“Hé, Nick. Wat krijgen we nou? Ga je er nu al vandoor?” Verbaasd keek Kieran hem aan.
“Ja, sorry. Ik heb het gehad voor vandaag.” Nick haalde verontschuldigend zijn schouders op. “Ik voel een stevige hoofdpijn opkomen en omdat ik nog een aardig eindje moet rijden, leek het me beter om niet te blijven hangen. Ik zie jullie eind van de week wel weer voor de repetitie.”
Kieran gaf hem een troostende klap op de schouder. Nicks hoofdpijnaanvallen waren legendarisch. “Doe voorzichtig, maat. Ik geef het wel aan de anderen door. Als het al te erg wordt, neem je onderweg maar een hotel, hoor je me?”
“Zal ik doen,” mompelde Nick een beetje schuldig en hij haastte zich het theater uit. Eenmaal buiten ademde hij opgelucht de frisse nachtlucht in. Ja, zijn hoofd gonsde inderdaad, maar deze keer had het niets met hoofdpijn te maken. Het had te maken met twee violetkleurige ogen, met een mond die erom smeekte gekust te worden. Zijn hoofd zat vol met beelden van het meisje, nee, van de vróúw tegen wie hij zojuist had beweerd dat ze hem net zo graag wilde als hij haar.
Wat had hem in vredesnaam bezield om zoiets te zeggen? Alsof hij op zoek was naar een goedkope scharrel! Ze zou vast denken dat hij wanhopig was. Een ouder wordende artiest op zijn retour, die na ieder optreden een vrouw in zijn bed nodig had om zich ervan te verzekeren dat hij nog steeds meetelde.
“Nick! Wacht!”
Lucy kwam uit de schaduw van het theater tevoorschijn. Ze liep naar hem toe, haar handen in de zakken van haar spijkerbroek, haar gezicht maar half zichtbaar in het schijnsel van de al gedimde buitenverlichting.
“Ik dacht dat je al weg was, het duurde zó lang,” zei ze toen ze vlak bij hem was. “Ik…” Haar stem stierf weg en ze keek hem verlegen aan. “Ik heb geen idee wat ik moet zeggen.”
“Misschien valt er niets te zeggen.” Nick zette zijn gitaarkoffer en de weekendtas neer. Hij lachte, blij dat ze hier stond, blij dat ze hem achterna was gekomen. Hij had het zich dus toch niet verbeeld, die vreemde aantrekkingskracht die er tussen hen was. Zij voelde het ook.
“Misschien niet,” zei Lucy.
Ze staarden elkaar zwijgend aan, maar hun ogen leken een heel gesprek te voeren.
“Voel jij wat ik voel?”
“Ja, maar dat kan niet, dit is niet echt, ik ken je niet.”
“Ik wil je leren kennen.”
“Ik jou ook, maar…”
Niet in staat om zich te bedwingen stak Lucy haar hand uit. Voorzichtig raakte ze zijn wang aan.
Met een zachte kreun trok Nick haar in zijn armen. Zijn warme mond vond de hare, liefkoosde haar lippen, kuste haar zoals ze nog nooit was gekust. En ze kuste hem terug, kuste hem tot hij haar buiten adem weer losliet.
“Dit is echt krankzinnig.” Nick schudde zijn hoofd. “Ik heb het gevoel alsof ik in een andere wereld ben beland.”
“Onze wereld,” zei Lucy langzaam. “Een onderwaterwereld. Alsof we in een luchtbel staan. Alleen jij en ik en verder niemand.”
Hij knikte. “Ja.”
“Ik moet terug.” Lucy haalde een paar keer diep adem. “Ik moet bij het buffet helpen.”
“Als je wilt…” begon Nick aarzelend.
Ze beet op haar lip. “Het duurt nog wel even voor ik weg kan.” Dat zei ze toch niet echt? Ze moest hem afpoeieren, zeggen dat ze hem wel een keertje zou bellen. “Mijn flat is hier vlakbij.”
“Zal ik dan nog maar niet naar huis gaan?” Hij keek haar onderzoekend aan.
“Nee.” Ineens wist ze het zeker. “Nee, ik wil niet dat je gaat. Ik wil dat je blijft.”
Ze begon te lachen. “Hoor mij nou. Ik ken je niet, ik heb nauwelijks een woord met je gewisseld en toch…”
“Ik weet het.” Nick glimlachte. “Denk je dat dit liefde op het eerste gezicht is?”
Lucy begon dwaas te giechelen. “Liefde? Volgens mij heeft dit niets met liefde te maken, maar alles met hormonen.”
“Die spelen in ieder geval wel mee,” moest Nick toegeven.
Het viel niet te ontkennen dat zijn lichaam in vuur en vlam stond. Maar het was meer dan alleen begeerte. Het voelde alsof hij plotseling compleet was. Alsof deze vrouw in zijn armen hem compleet maakte. Het was een vreemd gevoel, een beangstigend gevoel eigenlijk, alsof er dingen met hem gebeurde waar hij geen vat op had.
“Lucy,” zei hij aarzelend. “Ik weet eigenlijk niet of we dit wel door moeten zetten.” Hij zweeg even en ging toen langzaam verder: “Begrijp me goed, ik zou niets liever willen dan meegaan naar jouw flat. Maar het zou het zo goedkoop maken. Het zou dit bijzondere tussen ons verlagen tot iets…” Hij kon het juiste woord niet vinden.
Het bleef even stil.
Toen slaakte Lucy een lange trillende zucht. Ze knikte. “Ja. Ja, ik denk dat je gelijk hebt. Het voelt niet goed. Het gaat te snel.” Ze strekte haar hand uit en raakte zijn lippen aan. “Je kunt inderdaad beter naar huis gaan, Nick. Zoiets heftigs als dit moet eerst een poosje bezinken.”
Smekend keek ze hem aan. “Kus me nog één keer. Eén keer en dan moet je weggaan. En als je morgen bij het wakker worden nog steeds dat bijzondere gevoel hebt, bel me dan op en… en dan gaan we van daaruit verder. Oké?”
“Ja.” Het klonk niet erg overtuigd. Hij wilde dat hij niets had gezegd. Hij wilde niet weg, wílde haar niet alleen laten.
“Kus me,” herhaalde Lucy en ze hief haar gezicht naar hem op. “Kus me en maak dat je wegkomt. Voor ik er spijt van krijg dat ik je laat gaan.”