“Dus je begrijpt,” besloot Gerben zijn verhaal, “dat het een kans is die ik niet voorbij kan laten gaan.”

Verbijsterd schoof Lucy haar moussaka heen en weer over haar bord. De verrassing die Gerben haar had beloofd was wel een heel andere dan ze had verwacht. In plaats van haar het verwachte huwelijksaanzoek te doen, had hij haar zojuist verteld dat hij voor minstens een jaar naar Amerika zou vertrekken. Het bedrijf waarvoor hij werkte, had hem een functie aangeboden in Montana, waar ze een nieuwe vestiging aan het opstarten waren.

Haperend vroeg ze: “Wanneer… wanneer ga je weg?”

“Dat ligt eraan,” zei Gerben. Hij legde zijn bestek neer en leunde achterover in zijn stoel. “De baas wil uiteraard dat ik zo snel mogelijk het vliegtuig pak, maar ik heb gezegd dat ik tijd nodig heb om alles te regelen. Wat mij betreft zou ik bij wijze van spreken volgende week al weg kunnen, maar eigenlijk ligt het aan jou.”

“Aan mij?” echode Lucy.

“Ja,” knikte Gerben. “Ik hoopte dat… “ Hij zweeg en schraapte een beetje verlegen zijn keel. “Ik zou het namelijk erg fijn vinden als jij met me meegaat.”

“Ik? Met jou naar Amerika?” Lucy staarde hem met grote ogen aan. “Maar, Gerben, wat… hoe…” De woorden bleven in haar keel steken.

Gerben boog zich voorover en legde zijn hand op haar arm. “Begrijp je het niet, Lucy? Dit zou wel eens de beste oplossing voor ons kunnen zijn. We hebben allebei al een heel verleden achter de rug en ik begrijp heel goed dat jij je bedenkingen hebt om bij mij in te trekken. Mijn huis zal voor jou altijd het huis blijven waar ik met Marjan heb gewoond. Dat begrijp ik. Maar om het te verkopen en samen met jou iets anders terug te kopen, zie ík niet zitten. Daarvoor heb ik er te veel tijd en geld ingestoken. Bovendien is het een mooi appeltje voor de dorst. Amerika zou een nieuwe start voor ons allebei kunnen zijn. Als het bevalt, kunnen we na dat jaar altijd kijken wat we doen. We zouden…”

Lucy luisterde niet meer. Dacht Gerben echt dat ze onmiddellijk haar koffers zou gaan pakken om met hem naar het Wilde Westen te vertrekken? Dat ze alles wat ze had opgebouwd zou achterlaten? Haar baan, haar flatje, haar vriendenkring, haar familie? Hij was niet goed bij zijn hoofd.

“Gerben, hou op!” onderbrak ze hem resoluut. “Ik ga niet naar Amerika.”

Hij stopte midden in een zin. Verbaasd keek hij haar aan. “Niet?” herhaalde hij verbouwereerd. “Waarom niet? Ik begrijp best dat ik je ermee overval. Als jij wat meer tijd nodig hebt om aan het idee te wennen…”

“Het antwoord is nee, Gerben.” Lucy schudde haar hoofd. “Nee.”

“Maar…” Ineens deed Gerben een greep in de zak van zijn colbertje. Hij haalde een klein juweliersdoosje tevoorschijn. “Ik heb aan alles gedacht. Je hoeft niet bang te zijn dat ik je je schepen achter je laat verbranden zonder er enige zekerheid voor terug te geven. Ik zou graag willen dat je officieel mijn vrouw wordt. Dat je als mijn echtgenote de oceaan oversteekt. En dat we daar samen gelukkig worden. Lucy, liefste, wil je met me trouwen?”

Lucy voelde de tranen in haar ogen springen. Ze had zich dus niet vergist. Gerben wilde inderdaad met haar trouwen. Hij wilde zelfs met haar een nieuw leven aan de andere kant van de oceaan opbouwen. Ze beet op haar lip en haalde een paar keer diep adem. “Ik… O, Gerben, ik wil je geen pijn doen, maar ik kan niet met je trouwen. Ik wil niet naar Amerika.”

Gerben schoof het juweliersdoosje onhandig over de tafel heen en weer. “Maar ik heb de ring speciaal voor jou laten maken.”

Hij zag er diep teleurgesteld uit. Lucy’s hart liep over van medelijden. Maar het veranderde haar besluit niet. “Het spijt me, Gerben. Echt.”

“Als je liever in Nederland blijft, kan ik ook wel… Ik bedoel, zo belangrijk is die promotie nu ook weer niet,” begon Gerben aarzelend. “Als ik het mijn baas uitleg, dan…”

“Daar gaat het niet om.” Ze legde haar hand op de zijne. “Ik vind het heel lief van je dat je met me wilt trouwen en dat je je verdere leven met mij wilt delen. Echt. Ik mag je heel erg graag, dat weet je, alleen ben ik er nog helemaal niet aan toe om mijn leven met wie dan ook te delen. We kunnen best wel goed met elkaar overweg, maar…”

“Maar de vonken spatten er niet van af,” maakte Gerben haar zin een beetje spottend af. Hij trok zijn hand terug en stak het doosje met de ring zo onopvallend mogelijk weer terug in zijn zak. “Op mijn leeftijd kun je dat toch ook niet meer verwachten? Ik geloof allang niet meer in sprookjes. Jij bent voor mij een fijne kameraad, iemand die mijn interesses deelt en ik vind het leuk om voor je te zorgen. Dat is wat een goede relatie voor mij betekent. Harmonie en evenwicht. Ik hoef niet zo nodig vuurwerk om gelukkig te zijn.”

“Het spijt me,” herhaalde Lucy koppig. “Ik denk er anders over.”

Ze schoof haar bord van zich af. Ineens had ze geen trek meer. Misschien maakte ze wel de fout van haar leven door nee te zeggen tegen Gerben. Misschien zou ze hem om de hals moeten vallen, naar huis moeten rennen om haar koffers te pakken en haar ontslagbrief te schrijven en… Nee.

Nee, ze maakte geen fout. Het zou verkeerd zijn om met Gerben te trouwen. Ze vond hem lief, maar ze hield niet van hem. Dat wist ze ineens heel, heel zeker. En voor haar kon er alleen sprake zijn van een huwelijk als er liefde in het spel was.

Zwijgend staarden ze elkaar aan.

“Zal ik dan maar om de rekening vragen?” vroeg Gerben mokkend. Voor hem was de avond bedorven. Hij had er zo op gerekend dat Lucy ja zou zeggen. Hij kon haar toch alles bieden wat een vrouw maar van een man kon verlangen? Wat had ze hier nu? Een klein flatje en een of ander baantje waarin de kans op promotie nihil was. Hij begreep echt niet waarom ze hem afwees.

Lucy schraapte haar keel. “Dat lijkt me een goed idee,” zei ze schor. Ze vond het best zielig voor Gerben dat ze hem zo moest teleurstellen. Hij was beslist een aardige man, maar als echtgenoot zag ze hem toch niet zo zitten. Schuchter keek ze hem aan. “Het spijt me echt. Ik hoop niet dat dit je ervan zal weerhouden om naar Amerika te gaan.”

“Nee, dat niet.” Hij wenkte de ober en gebaarde dat hij wilde betalen. “Ik ga in ieder geval naar Amerika. Nu ik zeker weet dat het tussen jou en mij niets wordt, is er niets meer dat me hier houdt. Ik had al contact opgenomen met een makelaar die me heeft verzekerd dat hij het huis voor een goede prijs kan verhuren.” Hij zweeg toen de ober discreet de rekening op het tafeltje legde, trok zijn portemonnee en smeet een paar bankbiljetten op het schoteltje. Abrupt schoof hij zijn stoel achteruit. “Mocht je toch nog van gedachten veranderen, dan ben je van harte welkom om je volgende vakantie bij mij in Amerika door te brengen. Om te kijken of het bevalt, bedoel ik.”

“Dat is lief van je, maar ik denk het niet,” zei Lucy zachtjes terwijl ze zich in haar jas liet helpen. Zwijgend hield hij de deur voor haar open.

“Dus dit is het dan?” vroeg hij een beetje onbeholpen toen ze bij zijn auto waren aangekomen. “Hier houdt het voor ons op?”

“Ik…” Lucy beet op haar lip. Lieve help, wat viel er nog meer te zeggen? De gedachte dat ze de hele weg naar huis zwijgend naast elkaar in de auto zouden zitten, maakte haar niet vrolijker. Gerben waarschijnlijk ook niet, realiseerde ze zich ineens. Voor hem was het nog pijnlijker dan voor haar. Hij was per slot van rekening degene die een blauwtje had gelopen.

Ze ging op haar tenen staan en drukte een kus op zijn wang. “Bedankt voor alles,” zei ze schor. “Je bent altijd een hele lieve vriend voor me geweest, en ik hoop… ik hoop dat we in de toekomst ook vrienden zullen blijven. Misschien vind je in Amerika wel iemand die beter bij je past en een lievere echtgenote voor je zal zijn dan ik. Dat wens ik je in ieder geval van harte toe.”

“Dank je,” zei Gerben kortaf. Hij gebaarde naar de auto. “Stap in, dan breng ik je naar huis.”

“Liever niet, ik ga wel lopen,” zei Lucy haastig.

Hij keek haar verbaasd aan. “Waarom? Doe niet zo gek, ik zal echt niet proberen om je op andere gedachten te brengen. Eén afwijzing op een avond is wel genoeg.”

“Ik loop liever,” herhaalde Lucy. “Ik heb behoefte aan een beetje frisse lucht.”

Hij keek haar onderzoekend aan en haalde toen gelaten zijn schouders op. “Oké, zoals je wilt,” zei hij bruusk. Even leek het alsof hij nog iets wilde zeggen, maar hij bedacht zich, draaide zich om en liep met grote passen om de auto heen naar de bestuurdersplaats.

Met vochtige ogen wachtte Lucy tot hij om de hoek was verdwenen. Misschien had ze het anders moeten aanpakken. Moeten zeggen dat ze er nog een paar dagen over na wilde denken. Eigenlijk was ze wel erg cru geweest door zo abrupt te reageren. Arme Gerben.

Ze slikte haar tranen weg, haalde een paar keer diep adem en slenterde met haar handen diep in de zakken van haar jas het steegje uit. Het was nog vroeg, nog geen half negen. Wat moest ze nu? Rechtstreeks naar huis? Televisie kijken? Nadenken over haar verbroken relatie? Of zou ze nog even een borrel gaan halen in de Sherry Bodega? Het was weken geleden dat ze daar was geweest, maar ze zou er ongetwijfeld bekenden tegenkomen. En een beetje afleiding kon ze vanavond wel gebruiken. Gerben mocht dan niet de liefde van haar leven zijn geweest, het verbreken van een relatie ging niet in je koude kleren zitten. Ja, die borrel was beslist een goed idee.

Ze rechtte haar rug en stak haar kin in de lucht. Nu ze er nog eens over nadacht, was het best wel fijn om weer alleen te zijn. Om met niemand rekening te hoeven houden en lekker te doen waar ze zin in had. Zoals op een doordeweekse avond naar de kroeg gaan omdat ze daar ineens behoefte aan had. Het vrijgezelle leven was zo slecht nog niet. Toch?