Hoofdstuk 8

Maar Melanie zou niet worden teruggestuurd naar Engeland vanwege een reden die niets te maken had met de kwaliteit van haar werk. De kwaliteit van haar werk was zelfs een van de redenen waarom ze plotseling ontdekte dat haar verblijf in Amerika misschien zelfs zou worden verlengd.

Het weekend dat volgde op haar avondje met Jake accepteerde ze een uitnodiging om naar de villa van de Vandraatons op Long Island te komen. Niet omdat ze dat zo graag wilde, maar omdat Lucas Vandraaton liet weten dat hij haar opnieuw tussen zijn gasten wenste te zien. Rick leverde geen commentaar op het vererende besluit van zijn vader en hij deed evenmin iets om haar te helpen een besluit te nemen. Te oordelen naar zijn houding liet het hem volkomen koud of ze er wel of niet heen ging.

Melanie wist niet of Diane ook van de partij zou zijn, maar toen ze voor de tweede keer op Long Island aankwam - deze keer gereden door Jake - ontdekte ze dat Diane en Rick de vorige avond al waren gearriveerd. Tot grote teleurstelling van Mrs. Vandraaton was Diane’s moeder, Lady Fairchild, naar het noorden gevlogen om een zuster te bezoeken die met een Canadees getrouwd was.

Melanie vond dat Mr. Vandraaton eruit zag alsof de lange hete zomer en het intensieve werk in zijn reusachtige New Yorkse kantoor te veel voor hem begonnen te worden. Ze keek er dan ook helemaal niet van op toen hij zaterdagochtend na een bijzonder energiek spelletje golf een vrij ernstige hartaanval kreeg.

Mrs. Vandraaton zakte ineen toen de dokter verkondigde dat haar man buiten gevaar was en de rest van het weekend bracht ze zelf in bed door.

Rick was zo geschokt door het zien van zijn vaders asgrauwe gezicht en totaal uitgeputte ogen, dat het een merkwaardige ontnuchterende uitdrukking op hem scheen te hebben, en het grootste gedeelte van de tijd bracht hij aan het bed van de oude man door.

‘Je zult een poosje rust moeten nemen, vader,’zei hij. ‘Je kunt zo niet doorgaan. Je zult je gemak ervan moeten nemen.’

‘Onzin!’ verklaarde de oude Vandraaton kort. ‘Als je me helemaal kapot wilt maken, moet je tegen me zeggen dat ik niets meer mag doen en m’n gemak ervan moet nemen! Ik zal een paar weekjes uitrusten, maar niet langer! En jij kan die jongedame van je achterlaten om me te helpen, wanneer ik weer zover ben opgeknapt. Ze behoort niet tot die verwarrende jonge vrouwen met vuurrode vingernagels en veel te smachtende blikken, zelfs voor een oude man. Bovendien mag ik haar wel!’

‘Bedoel je Miss Blake? ’ zei Rick na een ogenblik van stilte. ‘Maar die heb ik meegebracht om voor me te werken!’

‘Jij kan wel iemand anders vinden. Er zijn tientallen meisjes die voor dat soort werk geschikt zijn, en dat roodharige Engelse meisje werkt kalmerend - ondanks haar haar! Laat haar maar aan mij over,’ zei hij, en hij keek nogal scherp naar zijn zoon, die naast zijn bed zat.

‘Goed, vader.’ Rick stond op en liep naar het raam.

Vanuit zijn bed keek de oude Vandraaton naar hem en de vorm van zijn zwarte hoofd, dat afgetekend stond tegen het diepe kobaltblauw van de hemel.

‘Wist jij dat haar moeder een hoenderfarm heeft?’ zei hij plotseling, opnieuw terugkomend op Melanie. ‘En dat ze ook nog een paar zusters heeft op wie ze dol is? Leuk gezin,’ vervolgde hij, met zijn blik op een witte wolk gericht die vrolijk langs het blauw zeilde. ‘Het soort gezin dat men kan bewonderen - vooral de moeder!’

Rick zei niets, maar verontschuldigde zich een ogenblik later en ging weg om Diane te ontmoeten, die van de tennisbaan kwam. Ze wuifde naar hem met haar racket, maar pruilde een beetje.

‘Je bent voor vandaag genoeg op ziekenbezoek geweest,’ verklaarde ze, terwijl ze haar hand door zijn arm schoof. ‘Hou er rekening mee dat ik hier ben, lieveling!’

Melanie zag Rick dus zonder haar eigen persoontje naar New York vertrekken. Maar voordat hij haar verliet, wierp hij haar een nogal merkwaardig glimlachje toe, waarbij hij opmerkte dat ze maar zoveel mogelijk van haar korte vakantie moest genieten.

‘Ik denk niet dat m’n vader je erg hard zal laten werken,’ zei hij. ‘Ik heb erg veel van je geëist sinds je in Amerika bent, en je hebt een beetje van je Engelse schoolmeisjeskleur verloren. Zie dat je die terugkrijgt zolang je daar de kans toe hebt.’

Melanie nam hem koel op; nooit, had ze zich voorgenomen, zou ze zich meer anders door hem laten behandelen dan als een werkneemster. Hij kon de verandering in haar houding, de nieuwe gereserveerdheid en waardigheid, voelen.

‘Ik zal werken wanneer Mr. Vandraaton dat wil,’ antwoordde ze. ‘En wanneer hij van mening is dat hij mijn diensten niet langer nodig heeft, dan zal ik, met jouw toestemming, teruggaan naar Engeland.’

Een beetje geamuseerd trok hij zijn wenkbrauwen op.

‘En als ik mijn toestemming niet geef?’

‘Dan zal ik er met Mr. Vandraaton over spreken.’

‘Aha,’ zei hij, waarna hij zich omdraaide en naar de ongeduldig wachtende Diane liep.

Voor het eind van de week was hij terug, deze keer vergezeld door Diane’s moeder en Diane zelf. Mrs. Vandraaton was in de wolken, en ze knapte zienderogen op. Mr. Vandraaton daarentegen zei tegen Melanie dat dit het punt was waarop ze zich zouden terugtrekken.

‘Ik word moe van al die mensen om me heen,’ zei hij, ‘en jij en ik kunnen ons afsluiten van de rest. Ik vind het prettig om met jou te praten, zelfs wanneer ik geen zin in werken heb. En zolang jij niet het gevoel hebt dat je iets mist, zullen we rust hebben.’

Melanie verzekerde hem dat ze echt niets zou missen. Ze was er al aan gewend geraakt om zijn rustige werkkamer met hem te delen en hem voor te lezen uit de New York Times en financiële dagbladen.

Hij was erg geïnteresseerd in alles wat er tijdens zijn afwezigheid in New York en elders ter wereld gebeurde, en ze konden er over praten zonder dat ze onderbroken werden. Ook praatten ze over het Londense hotel, en omdat hij duidelijk waarde hechtte aan haar mening, kreeg Melanie bijna het gevoel dat ze aandelen in het hotel had.

‘Ik wil je wel bekennen dat ik me ongerust maak over Rick,’ zei hij eens. ‘Werkelijk ongerust! Jake heeft nu al maandenlang een oogje op hem gehouden, en we weten allemaal dat hij het goed met Rick voorheeft. Maar zelfs hij is geneigd mij aan te raden Rick iets heel anders te laten proberen dan het leiden van een hotel.’

‘En wie zou dan Ricks plaats in het Nonpareil moeten innemen?’ vroeg Melanie.

‘Jake is de voor de hand liggende keus, ik waardeer hem zelfs nog meer dan de huidige man die we daar hebben, en het is niet meer dan billijk dat Jake promotie maakt. Maar Jake zelf wil niet het gevoel hebben dat hij Rick eruit heeft gedrukt.’

‘Het zou een ernstige vergissing zijn om Rick eruit te drukken,’ hoorde Melanie zichzelf tot haar verbazing met nadruk zeggen. ‘Wat zou hij doen als u dat liet gebeuren?’ Ze keek Mr. Vandraaton bijna beschuldigend aan. ‘Hij heeft al heel wat dingen geprobeerd, en door het mislukken in het Nonpareil zou hij een gevoel van overbodigheid krijgen. Ik geloof dat u op den duur zult zien dat hij verandert, als u wat geduld met hem hebt en als - als hij trouwt met Miss Fairchild.’

Lucas nam haar heel scherp op.

‘En jij gelooft eerlijk dat die Fairchilddame niet achter zijn geld aan zit en dat ze een goeie vrouw voor hem zou zijn?’

Melanie zou het liefst alle voorzichtigheid hebben laten varen en uitgeroepen hebben: ‘Nee, nee! Daar geloof ik helemaal niets van! Volgens mij is Diane van plan om met Jake te trouwen en is Jake van plan om de leiding van het Nonpareil over te nemen! Als u Rick berooft van de vrouw op wie hij verliefd is en van het hotel, dan berooft u hem waarschijnlijk van zijn hele toekomst. Dat kunt u niet doen, dat mag u niet doen!’

Maar dat zeggen was onmogelijk, zelfs tegen Lucas, die ze de laatste tijd niet alleen was gaan respecteren, maar met wie ze zich ook heel nauw verbonden voelde. Maar toch zou ze hem misschien kunnen overtuigen met het bewijs dat ze achter de hand had.

Maar alleen als laatste redmiddel en in het belang van Rick zou ze het stukje van die brief laten zien.

‘Weet je, Melanie,’ zei Lucas plotseling ernstig, ‘ik wou dat mijn zoon verliefd was geworden op een meisje als jij, dan zou ik tenminste nog wat hoop op zijn toekomst hebben gehad. Ja, verdraaid, zelfs al ziet mijn vrouw meer in de dochter van een Engelse aristocraat en een trouwpartij met een heleboel bombarie. Een grootse trouwpartij!’ Hij liet een gesnuif horen. ‘Zij en ik trouwden in een dorpskerkje, en dat was goed genoeg voor ons. Maar,’ hij staarde met een melancholieke uitdrukking in zijn ogen naar de tuin, ‘dat is niet goed genoeg voor Rick! Rick is wat we van hem hebben gemaakt!’

Melanie voelde tranen van vreugde en hulpeloosheid achter haar ogen prikken toen ze de koele avondlucht inliep. Ze had Rick helemaal niet in de gaten voordat hij vlak bij haar was.

‘Je bent de laatste tijd bijna een vreemde,’ zei hij. ‘Mijn vader houdt je steeds heel dicht in zijn buurt.’

‘Dat is precies wat ik op prijs stel,’ antwoordde ze met een koelheid die sinds die avond in New York ogenblikkelijk over haar kwam zodra ze hem maar zag.

‘Maar het is niet goed voor een jonge vrouw van jouw leeftijd om opgesloten te zijn met een oude man.’

‘Zo oud is je vader nu ook weer niet, en bovendien mag ik hem graag.’

‘En mij niet?’ vroeg hij snel.

Ze keek naar hem op, en in het vage licht van de avondschemering, terwijl de eerste sterren al boven hen aan het firmament flonkerden, kon ze naar waarheid zeggen:

‘Nee - jou niet!’

‘Misschien hou je een beetje van me?’ drong hij aan.

Ze bleef naar hem opkijken.

‘Zal ik je eens iets vertellen?’ zei ze. ‘Toen ik je pas leerde kennen, vond ik dat je veel weg had van een Indiaan. En dat vind ik nog steeds. Niet alleen vanwege je uiterlijk, maar ook vanwege de manier waarop je scalpen aan je gordel hangt! Alleen zijn de scalpen die jij verzamelt vrouwelijke scalpen, en die van mij zal er nooit tussen hangen. Is dat antwoord duidelijk genoeg?’ Hierop liet ze hem staan, en met doelbewuste passen liep ze naar het riviertje dat dwars door de tuin stroomde.

Hij volgde haar niet, althans niet voordat ze de oever had bereikt; maar toen kwam hij op zijn gemak achter haar aan.

‘Melanie, je bent een kleine dwaas! Ik wil jouw scalp niet hebben, maar wel wil ik dat je het beter naar je zin krijgt dan het geval schijnt te zijn sinds je hier met mij gekomen bent.’

Ze zag er in het schemerlicht zo klein en teer uit, dat er een werkelijk bezorgde uitdrukking in zijn ogen verscheen. ‘Ga morgen met ons mee, Melanie! We gaan zeilen en je zult er weer wat meer kleur door op je wangen krijgen.’

‘Misschien weet je het niet, maar rode vrouwen worden nooit bruin,’ zei ze droog.

‘Misschien niet. Maar er is ook nog zoiets als een gezonde gloed, en de laatste tijd zie ik die niet meer op je wangen.’

‘Ik ben niet gewend aan de hitte hier,’ zei ze.

‘Ga dan met ons zeilen, dan zul je genieten van een stevige bries.

Een stuk of zes van ons zijn van plan een wedstrijd te houden, en jij kan dan samen met Diane als mijn bemanning fungeren.’

‘Ik weet helemaal niets van zeilen af en ik zou alleen maar in de weg lopen. Bovendien zal Mr. Vandraaton me nodig hebben,’ zei ze, alsof dat argument beslissend was.

Hij knarste ongeduldig met zijn tanden.

‘Mijn vader betaalt jou je salaris niet.’

Haar kleine, goedgevormde hoofd ging naar achteren.

‘Ik denk niet dat ik een salaris zal accepteren! Dit is meer vakantie voor me dan werk, en ik verwacht heus geen betaalde vakantie.’

En voordat hij haar kon tegenhouden, glipte ze weg en verdween ze in de richting van het huis.