Hoofdstuk 7

 

 

 

Terug in New York kwam Melanie tot de ontdekking dat er opnieuw van haar verwacht werd dat ze heel hard werkte. Deze keer ging het om een programma voor verbeteringen aan het Nonpareil.

Rick sloot zich, samen met Jake, urenlang op, met het resultaat dat Melanie druk bezig werd gehouden achter haar schrijfmachine. Het was heel duidelijk dat Jake verantwoordelijk was voor de meeste van de suggesties, want hij was degene die vol ongeduld wachtte tot de getypte vellen uit de schrijfmachine kwamen, en ze later met de uiterste zorgvuldigheid bestudeerde. Ook was hij degene die niet aarzelde om keer op keer een nieuw gesprek met Mr. Vandraaton aan te vragen. En Melanie wist dat meer dan een van die gesprekken door hen samen, zonder Rick, werden gevoerd.

Vaak, wanneer ze naar hem keek, vroeg ze zich af wat hij zou zeggen en hoe hij zou reageren als ze hem het stukje van de brief onder zijn neus hield, dat ze in haar opgerolde badhanddoek had gevonden en dat ondertekend was met Di. De redenen waarom ze het hem nog niet had teruggegeven - ofschoon er waarschijnlijk hele horden jonge vrouwen in de wereld bestonden die hun brieven ondertekenden met Di - waren een beetje ingewikkeld. In haar hart vertrouwde ze hem niet, mocht ze hem niet, en de brief was bovendien op zulk buitengewoon kostbaar papier geschreven, het papier dat misschien gebruikt zou worden door de peetdochter van een hertog. En ze kon maar niet vergeten hoe het trieste gezichtje van Diane Fairchild bij het zien van Jake plotseling was opgeklaard, toen ze op de luchthaven afscheid nam van Rick. Haar gezicht was opgeklaard en ze had zelfs opgewekt tegen Jake gelachen!

En het lichte knikje van Jake had, om welke onduidelijke reden dan ook, er toe bijgedragen dat haar opgewektheid nog groter werd.

Als ze bleef stilstaan bij Diane’s reactie op Jake’s merkwaardig duistere methode om haar op de luchthaven iets kenbaar te maken (onnodig duister als ze de oppervlakkige kennissen waren die ze voorgaven te zijn) en dan de mogelijkheden overwoog van het stukje brief dat ze in haar bezit had gekregen als resultaat van haar bezoek aan het strand, dan had ze heel wat voedsel voor verdere diepgaande gedachten.

Daarom onderdrukte Melanie de neiging om het stukje papier terug te geven aan Jake, en ook bedacht ze zich net bijtijds toen ze het in een opwelling had willen verscheuren. Tenslotte stopte ze het weg tussen haar zakdoeken, waar het tenminste geen kwaad kon en ze besloot dat er, als ze er niet in slaagde er iets meer over te weten te komen, altijd nog tijd genoeg was om het te verscheuren. En mocht ze er toch iets over te weten komen...

Ach, als dat gebeurde, wat ging het haar dan nog aan? Had ze ook maar enig recht zich ermee te bemoeien, ongeacht wat er aan het licht mocht komen?

Zelfs al waren de belangen van Rick er mee gemoeid?

Op een dag, veronderstelde ze, zou ze het inderdaad verscheuren, en dan zou ze de hele kwestie kunnen vergeten.

Intussen vergat ze dat het daar tussen haar zakdoeken lag en probeerde zich te concentreren op haar werk. Rick scheen nauwelijks van zijn verblijf in New York te genieten of er in een betere stemming door te raken. Tijdens het weekend was hij een volkomen ander iemand geweest, maar zodra hij weer aan het werk was, leek hij weer overvallen te worden door het oude, irritante ongeduld.

Mogelijk had hij last van de hitte en van de wetenschap dat hij zo’n slordige vijfduizend kilometer verwijderd was van Diane Fairchild. Maar het was ook heel duidelijk, dat wat de basis van hun vriendschap ook mocht zijn, hij en Jake niet zo bijzonder goed met elkaar overweg konden.

Jake gedroeg zich altijd aangenaam in het gezelschap van de zoon van zijn werkgever, en een toeschouwer zou gezegd hebben dat hij alles deed om het leven van de door het fortuin begunstigde jongeman zo makkelijk mogelijk te maken. En in tegenstelling tot Rick maakte hij zich nooit gauw kwaad. Toch scheen zijn houding hem niet geliefder bij Rick te maken, en zo nu en dan ging de jonge Vandraaton zo te keer, dat zelfs Melanie moest toegeven dat het leven voor de bedrijfsleider van het Nonpareil niet benijdenswaardig was. Hij kon in zijn positie natuurlijk niet met gelijke munt betalen, en door zijn aard viel het hem misschien niet zo moeilijk om alles maar over zich heen te laten gaan.

Maar Melanie had het idee dat hij niets van het hem aangedane onrecht vergat.

Ze was niet zo ijdel om te veronderstellen dat Ricks duidelijke vijandigheid ten opzichte van de bedrijfsleider van het Nonpareil dateerde van de ochtend waarop de laatste haar op het strand van Long Island zijn kus had opgedrongen. Maar wel viel het haar op dat het een vijandigheid was die met de dag groter leek te worden. En ze vroeg zich af of - aangenomen dat Diane Fairchild degene was die Jake die brief had geschreven - Rick op de een of andere manier argwaan had gekregen. Oppervlakkig gezien waren hij en Jake tamelijk goede vrienden. Ze gingen samen vaak naar lunches en diners, en ook bij andere gelegenheden waren ze vaak samen te vinden.

Aan het eind van de middag werd er vaak van buiten de stad voor Rick gebeld. Steevast nam hij die gesprekken aan in zijn privé-zitkamer, en meer dan eens was het eerste nummer dat hij ’s morgens draaide, dat van degene die hem de avond tevoren had opgebeld.

Jake was zich bewust van die telefoontjes, en hij glimlachte minzaam. Hij was in staat om minzamer te glimlachen dan welke man ook die Melanie ooit had ontmoet.

Ten opzichte van Melanie gedroeg Rick zich als een werkgever wiens geest druk bezig is met andere dingen. Het kwam zelden voor dat hij tegen haar glimlachte en dat hij informeerde wat ze in haar vrije tijd deed. Ze was er echter van overtuigd dat hij er geen idee van had wat ze met haar tijd deed, naast de vele uren die ze doorbracht achter haar schrijfmachine om zijn dictaten uit te typen.

In werkelijkheid vond ze haar vrije tijd nogal een last, want ze had er geen idee van wat ze er mee moest aan vangen. Ze vond het niet zo leuk om in haar eentje New York te gaan verkennen. Maar inmiddels had ze een beetje beter kennis gemaakt met een van de vrouwelijke receptionisten in het hotel, die haar verscheidene winkels en andere gelegenheden aanraadde waar ze eens moest gaan kijken - onder andere een kapsalon - omdat daar de prijzen veel redelijker waren dan die welke men in het hotel berekende.

De hittegolf duurde voort en haar kamer was ’s avonds verstikkend warm. Ondanks de airconditioning en alle andere voorzieningen van het luxehotel verlangde ze naar het weekend en een nieuwe uitnodiging om te gast te zijn in het grote, koele huis op Long Island.

Maar haar tweede weekend in Amerika moest ze doorbrengen in New York, ofschoon Rick en Jake het tijdelijk vaarwel zegden. De gedachte dat zij achterbleef tussen wolkenkrabbers en de miljoenen die nog steeds de gloeiend hete trottoirs bevolkten, scheen hen niet te deren. Ze had zich nog nooit zo eenzaam en ongewenst gevoeld als op dat ogenblik in Central Park, toen ze opkeek naar de ramen van de gebouwen op Fifth Avenue.

Ze maakte zichzelf wijs dat het kwam door de verwarrende invloed van één weekend in het huis van de miljonair, maar ze wist dat dat het niet was. Het was de gedachte aan Rick - die ze maar niet kon kwijtraken, zelfs al had hij haar de afgelopen week nauwelijks een blik waardig gekeurd - en Mrs. Janet Carey, die naar de door de maan verlichte zee stond te kijken, in de tuin hoog erboven, omgeven door de bedwelmende geuren van de exotische bloemen.

Maandagochtend was Rick weer terug in zijn suite, die uitzicht bood op Park Avenue. Als Melanie zich niet vergiste, was zijn stemming wat beter dan toen hij wegging.

‘Wat voor soort weekend heb jij gehad, Melanie?’ vroeg hij. ‘Ik vind dat je er een beetje mismoedig uitziet.’

‘Ik ben helemaal niet mismoedig.’ Ze sloeg haar wimpers Op en haar grijze ogen vonkten alsof ze zich ergerde. ‘En ik heb bijzonder van mijn weekend genoten. Bedankt voor de belangstelling.’

Ricks geamuseerde, sceptische glimlach vertelde haar dat hij zich echt niet zo gauw bij de neus liet nemen.

‘Niettemin geloof ik dat je het beter naar je zin zou hebben gehad als ik je had meegenomen. Ik snap eigenlijk niet waarom ik dat niet heb gedaan. Het verbaasde de oude heer een beetje dat ik jou in deze smoorhete atmosfeer had achtergelaten.’

‘Mr. Vandraaton is erg vriendelijk,’ zei ze, ‘maar een secretaresse verwacht niet van haar werkgever dat hij haar tijdens de weekends meeneemt.’

‘O nee?’ Opnieuw voelde ze zich in de war gebracht door die raadselachtige glimlach. ‘Nou ja, dat hangt natuurlijk helemaal af van de werkgever - en van de secretaresse, niet?’ Omdat ze een kleur kreeg, had hij blijkbaar meteen spijt van zijn opmerking; want vlug vervolgde hij: ‘Enfin, hindert niet, Melanie, deze week zal ik, wanneer ik me vrij kan maken, je op een avond eens meenemen om je het nachtleven van New York te laten zien. Wat denk je daarvan?’

‘Ik zou er niet over piekeren om jou een vrije avond te laten verknoeien,’ antwoordde ze meteen. ‘En ik ben heus wel in staat om me alleen te vermaken.’

‘O ja?’ Maar de glimlach die op zijn gezicht verscheen, was deze keer niet zo raadselachtig.

‘Heel goed,’ verzekerde ze hem op besliste toon. ‘Goed, daar het maandagmorgen is en er een heleboel werk ligt te wachten, lijkt het me beter dat we daar direkt aan beginnen, niet?’

‘Dat zullen we over een paar minuutjes inderdaad doen,’ antwoordde hij luchtig, en met weloverwogen bewegingen stak hij een sigaret op. Zijn ogen namen haar op met een mengeling van onbeschaamdheid en oprechte belangstelling. ‘Weet je, ik heb zo het gevoel dat je werkelijk een beetje in een bedrukte stemming verkeert, omdat ik je hier in je eentje heb achtergelaten,’ merkte hij tenslotte op.

Melanie voelde dat ze een vuurrode kleur kreeg. Maar het was geen kleur van verlegenheid. Hoe durfde hij! Enkel en alleen omdat ze zich door hem had laten kussen!

‘Mr. Vandraaton,’ zei ze gesmoord, ‘ik had graag dat u eraan wilde denken dat ik met u ben meegegaan naar New York met een zeker doel, en om geen enkele andere reden! Ik sta echt niet zo gauw in vuur en vlam, en ik ben zeer zeker geen Mrs. Janet Carey!’ Ze hield haar adem een ogenblik in nadat ze de naam van de weduwe had gebruikt, zonder er in de verste verte zeker van te zijn hoe hij zou reageren. Toen zijn reactie uitbleef, besloot ze op besliste toon: ‘Ik zou graag willen dat u zich dat in de toekomst herinnerde, en ook zou ik graag willen dat onze relatie een strikt zakelijke basis had. Anders zou ik me genoodzaakt zien om een vervangster te vragen!’

‘Goed,’ zei hij rustig, zo rustig dat het haar een koude rilling bezorgde. Hij begon kalm zijn post door te nemen.

De rest van die dag sprak hij alleen maar tegen haar wanneer dat absoluut nodig was, en de volgende dag zag ze hem vrijwel helemaal niet. Zowel hij als Jake was uitgenodigd voor de een of andere indrukwekkende lunch, en pas enige tijd nadat ze de kap over haar schrijfmachine had getrokken, keerde hij terug naar zijn suite in het hotel.

Jake was echter eerder terug, en zodra ze hem zag, wist ze dat hij in een uitstekende stemming verkeerde. Sinds die zondagochtend, toen hij haar op het strand van Long Island had gekust en Rick haar van hem verlost had, was Jake’s houding tegenover haar enigszins gereserveerd geweest - soms zelfs duidelijk gereserveerd. Zo nu en dan keek hij haar met een verwijtende blik in zijn ogen aan, alsof hij niet had verwacht dat ze zo’n stekelige jonge vrouw was, maar ook waren zijn ogen zo nu en dan somber en volkomen onverschillig geweest. Nu lag er echter een vleiende uitdrukking in terwijl hij op haar toekwam.

‘Melanie, jij en ik zijn de laatste tijd hard bezig geweest om elkaar op stang te jagen, maar ik geloof dat het nu tijd is dat we de strijdbijl begraven.’ Hij stak haar zijn smalle, goedgevormde hand toe. ‘Ik bied je mijn verontschuldigingen aan voor mijn niet bepaald sympathieke gedrag op het strand! Ik geloof niet dat je er zelf een idee van hebt hoe aantrekkelijk je er uitziet in een badpak - of, beter gezegd, in wat je ook maar draagt! - en daardoor liet ik me een beetje meeslepen. Ik zal je niet nog eens beledigen, als je het goed vindt dat we vrienden zijn!’

Hij had iets smekend en tegelijkertijd iets vleiends over zich. Ofschoon ze hem in eerste instantie wilde afsnauwen, kon ze dat uit beleefdheid toch moeilijk doen. Ze had Rick al beledigd, en dit was een regelrechte verontschuldiging uit de mond van Jake.

Ze liet haar hand in de zijne rusten.

‘Oké,’ zei ze, ‘laten we er niet meer over praten. Ik was nogal verrast, dat is alles.’

‘En ik was te enthousiast.’ Hij glimlachte. ‘Dit kun je echter beter opvatten als een compliment. Een compliment op de charme van je verschijning! En wat zou je dan nu zeggen als we vanavond samen eens ergens gingen eten? ’

Ze keek een beetje verslagen.

‘O, ik weet echt niet hoe ik...’

‘Maar ik wel!’ Zijn stem klonk beslist. ‘Je zit hier de hele godganselijke dag opgesloten, en dit weer is geschikt om iemand helemaal in de put te helpen. Jij en ik zijn niet gewend aan zo’n afschuwelijke, onbarmhartige hitte. We hebben een plekje nodig waar we wat kunnen afkoelen. En zo’n plekje weet ik. Meer dan één zelfs! Onder andere een rustig restaurantje waar we een stukje kunnen eten. Daarna kunnen we naar een van die wolkekrabberclubs gaan, waar je letterlijk onder de sterren kunt dansen. Een goeie band, meer dan voldoende ruimte en geen contact met de vulgaire aarde - alleen de sterren, zoals ik al zei! Nou, wat denk je ervan?’

Aan haar ogen kon hij al zien dat ze er heel veel voor voelde, maar ze probeerde zich toch nog te verzetten. Met zijn artistieke vingers raakte hij haar heel zacht aan.

‘Enkel en alleen om te tonen dat je me vertrouwt!’

Later was ze niet erg met zichzelf ingenomen omdat ze had toegegeven. Maar toen ze haar slaapkamer binnenkwam en in haar klerenkast de nieuwe avondjurk zag die ze nog nooit eerder had gedragen en besefte dat ze hem vanavond best kon aantrekken, begon ze zich wat prettiger te voelen. Het was een eenvoudige witte creatie, die haar uitstekend stond. Ze trok er een paar zilverkleurige sandaaltjes bij aan, die uitstekend pasten bij het lichte borduursel waarmee de jurk was afgezet. Haar avondtasje, dat ze op haar laatste verjaardag van haar twee zusters had gehad, was eveneens van zilverdraad.

Toen ze uit de lift stapte, keek Jake haar met onverholen bewondering aan. Eén ogenblik vroeg ze zich af of ze zich niet een beetje lichtzinnig gedroeg door met hem uit te gaan. Toen dacht ze echter aan de eenzame avond die ze had moeten doorbrengen op haar kamer, als ze zijn uitnodiging niet had aanvaard, en ze wist dat bijna alles beter was dan dat.

Het restaurant waar ze dineerden, was precies zoals hij beloofd had. Het was er inderdaad heerlijk koel en rustig en het eten was voortreffelijk. Daarna gingen ze naar de dansgelegenheid. Toen ze uit de lift stapten, bevond Melanie zich zo dicht bij de hemel die op New York drukte, dat ze bijna geloofde dat ze, als ze een hand zou uitstrekken, de eerste sterren kon aanraken die tegen het diepe blauw begonnen te verschijnen.

Er waren tafels en stoelen opgesteld rond een soort daktuin, en de dansvloer was gedeeltelijk beschermd door zonneschermen, waaronder hier en daar al een paartje zat.

Het orkest speelde zachte, verleidelijke muziek toen Melanie en Jake arriveerden. Meteen begon hij met haar te dansen. Hun passen combineerden perfect, en hij gaf haar een complimentje voor de soepele manier waarop ze zich bewoog.

‘Je bent als een veertje in de bries,’ zei hij. ‘Of, beter gezegd, als een bloem in de bries!’

De avondwind bewoog de zonneschermen en de massa’s bloemen en struiken. Melanie ondervond voor het eerst die dag een verrukkelijke koelte, en ook voor het eerst die dag begonnen haar matte, vermoeide ogen weer te schitteren.

Na het dansen leidde Jake haar naar hun tafeltje, waar een kelner een fles champagne ontkurkte. Jake hief zijn glas naar haar op, terwijl het laatste licht van de hemel wegtrok en de sterren helderder begonnen te schijnen.

‘Op ons! Op onze betere kennismaking! We moeten elkaar echt beter leren kennen, Melanie!’

Melanie voelde dat het ondankbaar zou zijn om hier tegenin te gaan, ofschoon iets haar wel heel absoluut vertelde dat zij en Jake Crompton weinig met elkaar gemeen hadden. Ook kon ze de gedachten niet van zich af zetten aan het briefje dat ze in de opgerolde badhanddoek had gevonden. Wie die ‘Di’ ook was, ze was in elk geval verliefd op Jake en verlangde naar het moment waarop ze elkaar zouden weerzien. En ook was ze verheugd over het een of andere plan dat ze hadden gemaakt.

Ongeveer een uur nadat ze hun eerste glas champagne hadden gedronken, hoorde Melanie Jake een onderdrukte kreet slaken, en toen ze opkeek zag ze twee mensen roerloos in het midden van de dansvloer naar hen staan kijken. Eén van hen was zo’n bijna perfekt vrouwelijk wezen, dat vele ogen bewonderend naar haar keken, en de man kon er nauwelijks knapper en arroganter hebben uitgezien dan hij al deed.

‘Diane!’ riep Jake uit, en zelfs op dat ogenblik van uiterste verbazing drong het feit tot Melanie door dat het de naam van de vrouw was, die hij het eerst uitsprak. Pas als iets dat later bij hem opkwam - iets onaangenaams - voegde hij er aan toe: ‘En Rick! Hoe bestaat het! Wie had ooit kunnen denken dat wij viertjes elkaar hier vanavond zouden ontmoeten?’

Diane leek inderdaad op datgene waarmee Mr. Vandraaton haar beschreven had - een gouden roos. Ze droeg een goudkleurige japon, die als een metalen schild om haar verrukkelijk slanke ledematen zat. Het licht van de sterren werd erdoor weerkaatst, en de maan toverde gouden spinnewebben in haar haar.

‘Wel, wel!’ zei Rick met een stem zonder enige uitdrukking, toen ze hun tafeltje hadden bereikt. ‘Wel, wel!’

Hij keek strak naar Melanie, en zijn ogen stonden spottend en zijn mond koud.

‘Je meende het dus werkelijk, toen je zei dat je wist hoe je je in New York bezig moest houden, kleine secretaresse!’ zei hij.

De nadruk op het woordje ‘secretaresse’ ontging haar niet. Maar ze was niet de secretaresse van Jake! Ze voelde ergenis in zich opkomen en haar ogen begonnen te vonken.

Jake was vlug opgestaan en boog zich over Diane’s uitgestrekte handen. Ze had er blijkbaar helemaal geen bezwaar tegen dat hij ze vasthield en haar lach borrelde op als champagne. ‘O, wat is het hier fantastisch! Jullie moesten eens weten hoe heerlijk ik het vind om hier te zijn! In dat fabelachtige New York! Na er zoveel maanden naar te hebben verlangd!’

Met een tederheid die niet helemaal op de tederheid waarmee hij soms tegen Melanie sprak leek, zei Jake:

‘Daar ben ik van overtuigd. Maar je had ons moeten waarschuwen dat je zou komen. Ik dacht dat je hier de eerste twee of drie weken niet zou verschijnen.’

‘Dat weet ik, maar moeder veranderde plotseling onze plannen, en gisteravond zijn we in het vliegtuig gestapt. Natuurlijk wist Rick het...’ Ze keek hem lachend aan, met ogen die op twee blauwe sterren leken. ‘Nietwaar, lieveling? En ik hoef er niet aan toe te voegen dat hij geweldig blij was!’

‘Ja, dat begrijp ik,’ verklaarde Jake met een wat vreemde klank in zijn stem. Toen herinnerde hij zich plotseling Melanie. ‘Ik geloof dat je Miss Blake al hebt ontmoet? Op London Airport.'

‘O ja, dat herinner ik me,’ klonk het koel. Het was alsof ze een luik voor haar gezicht sloot om de sprankeling in haar ogen en de vrolijke, aanstekelijke lach voor Melanie af te sluiten en haar alleen maar de trotse patricische elegantie te laten zien. Dit was Miss Diane Fairchild wanneer ze in contact werd gebracht met iemand wiens maatschappelijke status zich ver beneden de hare bevond. ‘Bent u niet het typistetje dat Rick ergens vandaan haalde als vervangster van zijn secretaresse, die zou gaan trouwen, of zoiets?’

Ze keek vragend naar Rick.

‘Inderdaad,’ beaamde hij. ‘Maar je moet je niet op zo’n manier over een typiste uitlaten, wil je haar geen enorm minderwaardigheidsgevoel bezorgen. Bovendien heeft Miss Blake zich uitstekend van haar taak gekweten.’

‘O ja?’ Maar van Diane’s belangstelling was al niets meer over. Ze wendde zich opgelucht tot Jake. ‘Waarom moet je op deze manier je tijd doden? Rick vertelde me dat jullie het allebei enorm druk hadden.’

Jake trok een stoel voor haar bij, ofschoon de kelner, die inmiddels op het toneel verschenen was, dat ook al wilde doen. In plaats daarvan kreeg hij opdracht nog meer champagne te laten aanrukken, en Rick liet zich in een stoel naast Melanie zakken.

'Kijk niet alsof een kleinerende opmerking je hele avond kan bederven,’ zei hij met een stem die bedoeld was om alleen tot haar oren door te dringen. ‘Diane wilde niet beledigend zijn. Het is alleen haar Engelse manier van doen. En daar je zelf Engelse bent, moet je in staat zijn het te slikken.’

Melanie gaf geen antwoord; voor haar was het laatste restje plezier er al af. Ze had zich een poosje inderdaad geamuseerd, maar het zien van Rick had de uitwerking van een koude douche. Rick was iemand die ze volkomen moest vergeten als ze zorgeloos wilde zijn, maar toen hij op het toneel verscheen, leek zelfs een heel klein beetje zorgeloosheid onmogelijk te zijn. En tot overmaat van ramp was Diane hier in New York verschenen. Een Diane die haar zo onbelangrijk had doen schijnen, dat ze wenste dat ze de macht bezat om inderdaad volkomen onbelangrijk te worden en zonder meer in het niets te verdwijnen.

‘Het had er alle schijn van dat je je goed amuseerde, toen wij arriveerden,’ zei Rick. ‘Ofschoon het me verbaasde dat je al je onschuldige vertrouwen weer in Jake had gesteld.’

De band begon een samba te spelen en Diane stond op.

‘Kom, Jake!’ zei ze opgewekt. ‘Rick heeft me zojuist verteld dat hij niet in de stemming is om te dansen, en ik weet dat jij dat altijd bent. Laten we deze samen doen!’

Jake liet zich dit geen twee keer zeggen en liep met haar naar de dansvloer, waarbij op het gezicht van Rick een raadselachtige uitdrukking verscheen. Zo raadselachtig, dat Melanie hem aanstaarde alsof ze dolgraag zou willen weten wat erachter stak.

‘O, maak je maar niet bezorgd,’ zei hij. ‘Ik voel me echt niet in de steek gelaten.’

Ze kreeg een kleur.

‘Dat geloof ik ook niet,’ zei ze. ‘Maar wel vroeg ik me af waarom je geen zin had om te dansen.’

‘Schrijf het maar toe aan de hitte,’ antwoordde hij traag. ‘Of doodeenvoudig aan het feit dat ik er geen zin in had,’ Zijn ogen leken haar uit te dagen. ‘Maar de zin keert langzamerhand weer terug. Wat denk je, zou je met me willen dansen?’

‘Ik...’

‘Diane zal het heus niet erg vinden,’ verzekerde hij haar op die oude, half onbeschaamde toon. ‘Bovendien ben ik nog niet helemaal haar eigendom.’ Hij stond op, zodat ze niet anders kon doen dan zijn voorbeeld volgen. ‘In elk geval barst ze van verlangen om alle nieuws uit Jake los te krijgen over het Nonpareil, en papa’s reactie op mijn wangedrag daar. Ze is van mening dat zij de waarheid wel uit Jake zal kunnen krijgen.’

‘O.’ Maar toen hij zijn arm om haar heen sloeg, kon ze bijna niets meer van haar omgeving zien. ‘Wordt er echt verteld dat je het Nonpareil verkeerd hebt geleid?’

‘Nee, maar gedacht wel.’

‘Maar Miss Fairchild deelt die opinie toch zeker niet?’

Hij begon te lachen. Het was zo’n koele, weinig geamuseerde lach, dat ze wenste dat ze helemaal niets had gezegd.

‘M’n lieve kind, je bent óf naïef, óf onpraktisch. Ik heb zo weinig belangstelling voor het Nonpareil getoond, dat vrijwel iedereen het beter had kunnen doen dan ik, en Diane behoort niet tot de jonge vrouwen die zelfs hun geliefde door een roze bril zien. Ze zal de waarheid eruit krijgen, en dan zal ze proberen mij te veranderen... Althans zal dat zo ongeveer de lijn zijn waarlangs wordt gewerkt. Maar goed, laten we nu genieten van deze dansvloer. Hij is beter dan ik me herinnerde.’

Ook zij dansten perfekt met elkaar, ofschoon het nog perfekter ging dan met Jake. Jake danste alsof hij een volleerd danser was, maar Rick danste alsof de dansvloer zijn natuurlijk element was. Melanie zou het liefst haar ogen hebben gesloten om de hele wereld te vergeten en te genieten van dit magische ogenblik.

‘Je ziet er erg charmant uit in die jurk,’ vertelde hij haar merkwaardig ernstig. ‘Het is jammer dat je hem moest verspillen aan Jake.’

Melanie zei niets. Wat had het voor zin om over Jake te praten, of over wie dan ook, wanneer hij zo onbelangrijk was - althans wat haar betrof - en deze ogenblikken zo adembenemend belangrijk waren?

De band speelde een romantische melodie, en de woorden waren uitstekend geschikt voor het uur en de plaats.

‘ ..De hemel wacht op hen die bereid zijn de trap van de liefde te bestijgen...!’

Ze opende haar ogen en Rick keek met een scheve glimlach op haar neer.

‘Geloof je dat?’ vroeg hij, en zijn stem klonk helemaal niet cynisch. ‘Geloof je dat, Melanie?’

Ze staarde in zijn ogen, die eruit zagen als een grijze nevel. Ja, ze geloofde het, maar ze kon het hem niet vertellen.

Toen het nummer uit was, danste ze weer met Jake, en daarna scheen Diane haar ongeduld nauwelijks te kunnen bedwingen om opnieuw met Jake de dansvloer op te gaan.

‘Je vindt het toch niet erg, hè lieveling?’ zei ze tegen Rick. ‘Ik krijg zoveel waardevolle inlichtingen uit Jake, en als ik door ga met hem handig te bewerken, dan krijg ik nog veel meer te horen.’

‘Nee, ik heb er geen bezwaar tegen,’ antwoordde Rick kortaf, hetgeen erop wees dat hij er wel degelijk bezwaar tegen had.

Hij draaide zich naar Melanie toe en trok haar uit haar stoel.

‘Kom, schatje,’ zei hij. ‘Laten jij en ik ook gaan dansen. Oké? Misschien kan jij wat inlichtingen uit mij krijgen of kom ik wat meer over jou te weten!’

En er lag een verwijtende glimlach op Diane’s lippen toen ze in de armen van Jake wegdeinde.

Later bleef Rick plotseling midden op de glanzende dansvloer staan en zei tegen Melanie:

‘We gaan weg, oké? Jij schijnt een beetje moe te worden en ik zal je naar huis brengen.’

Melanie was alleen moe door de emotie van het dansen.

‘Maar hoe moet het dan met Miss Fairchild?’ vroeg ze. ‘Zal die geen bezwaar maken?’

Hij trok arrogant zijn donkere wenkbrauwen op.

‘Voor Diane wordt gezorgd,’ zei hij. ‘We zullen elkaar ongetwijfeld later wel weer ontmoeten.’

Plotseling wist ze dat de avond voor hem in het water was gevallen of dat hij met iets bezig was dat hem dwars zat. Ze respecteerde zijn plotselinge gereserveerdheid en zwijgzaamheid en ging zonder een woord te zeggen met hem mee. De twee anderen schenen niet te merken dat ze weggingen, en Melanie begon een ongerust gevoel te krijgen. Er viel bijna niet meer aan te twijfelen, dacht ze, nadat ze hen in de loop van de avond had gadegeslagen, dat de ‘Di’ die de brief ondertekend had een Engelse Di was, en dat Jake smoorverliefd op haar was.

Rick moest op de een of andere manier toch zeker wel argwaan koesteren?

Hij zei echter niets, deed zelfs geen poging om ook maar het lichtste gesprek op gang te brengen, tot ze het hotel hadden bereikt en uit de lift waren gestapt.

‘Kom binnen, dan drinken we nog wat, Melanie,’ zei hij. ‘Het is nog vroeg.’ Maar ze aarzelde, en ze zou zijn aanbod zelfs hebben afgeslagen, als niet juist op dat ogenblik de liftdeuren waren opengegaan en Rick haar bij de arm had gegrepen. Hij gaf haar geen gelegenheid te weigeren, en binnen in zijn suite schonk hij een borrel voor haar in die ze in werkelijkheid niet wilde hebben. En toen kwam hij naast haar zitten.

‘Melanie,’ begon hij terwijl hij naar de heldere vloeistof in zijn eigen glas staarde, die uit whisky en een heel klein beetje sodawater bestond, ‘waarom denk je dat iedereen ervan uitgaat dat ik geen hotel kan leiden? Dat ik er zelfs geen belangstelling voor heb?’

‘Nou ja, is dat dan wel zo?’ vroeg ze nogal direkt.

Hij keek haar een beetje spottend aan.

‘Zelfs jij, Melanie! Zelfs jij denkt dat ik op dat punt niet goed ben, hè?’

‘Ik bedoelde: of je er belangstelling voor had,’ verbeterde ze de verkeerde indruk die ze had gewekt.

‘Ja, eerlijk gezegd geloof ik dat wel.’ Hij staarde opnieuw in de amberkleurige vloeistof. ‘Misschien ontwikkelt mijn belangstelling zich een beetje langzaam - een beetje latent. Maar naarmate ik ouder word,’ zei hij met een heel klein beetje minachting, ‘besef ik dat het leven iets meer dan vluchtige interesses moet hebben om leefbaar te zijn. De dingen waarvan je in je jeugd denkt dat ze het allerbelangrijkste zijn, lijken in een later stadium van je bestaan even leeg te worden als dit glas over enkele minuten zal zijn. Ik moet mijn jeugd ver achter me hebben gelaten, omdat ik begin te beseffen dat de ouwe heer meteen heleboel dingen gelijk heeft.’

'Hij wil dat je trouwt en een gezin sticht,’ hoorde Melanie zich heel zacht zeggen. ‘Hij gelooft dat als je eenmaal getrouwd bent, je belangstelling vanzelf op je baan zal gaan concentreren. En volgens je vader moet een man een baan hebben, hoe rijk hij ook is.’

‘Hij zou natuurlijk weleens gelijk kunnen hebben.’ Hij tikte de as van zijn sigaret in een asbak. ‘Hij heeft met zoveel dingen gelijk! Maar het is uiterst belangrijk dat de vrouw met wie de familie voor de dag komt helemaal het juiste type is, niet? Anders zou het plan weleens in het water kunnen vallen!’

‘Ja, wie weet,’ gaf ze toe.

‘En ik veronderstel dat negen van de tien mensen het met me eens zijn dat Diane voor welke man dan ook een verrukkelijke vrouw zou zijn, niet? Een uiterst bevredigende vrouw!’

Melanie knikte deze keer alleen maar.

‘Een lieftallige levensgezellin met al de juiste connecties, die mijn rusteloosheid zou wegnemen en mijn ouders gelukkig zou maken! En mij natuurlijk ook! Ik vraag me af of ik zelf wel besef hoe gelukkig ik ben?’

Melanie staarde naar een staande schemerlamp die een warm, /.acht licht verspreidde. Ze had een gevoel alsof haar ogen zwaar waren. Erachter prikte iets en in haar keel zat iets dat ze maar niet kon wegslikken. Rick keek haar van opzij aan, stak toen zijn hand uit en trok haar gezicht naar zich toe.

‘O, Melanie,’ zei hij zacht, ‘je bent moe! Of kijk je alleen maar zo omdat je je niet bepaald gelukkig voelt?’ Hij streek met een vinger langs haar wimpers en haalde er een druppel af,

‘Tranen?’ zei hij. ‘Na een dinertje met Jake en een avond in de daktuin?’ Hij mompelde iets teders en nam haar toen in zijn armen. Op hetzelfde ogenblik voelde ze zijn mond op de hare. Krampachtig klemde ze zich aan hem vast, en de gretigheid waarmee haar lippen zich overgaven, moest hem ervan hebben overtuigd dat ze niet alleen leed onder haar vermoeidheid.

Ze hoorde hoe hij zijn adem inhield toen hij haar een eindje van zich af duwde, en hij keek haar vragend aan. Toen verscheen er een vreemd licht in zijn ogen en met een wilde beweging trok hij haar weer tegen zich aan. Haar hart bonsde zo, dat het geluid ervan in haar oren klonk als het gebulder van de Niagara, en ze werd aangegrepen door een onuitsprekelijke extase. Zonder ook maar de minste twijfel wist ze dat ze van deze vreemde, harde, ingewikkelde, onvoorspelbare man hield met alle kracht die in haar was, en het hinderde niet dat hij alleen maar van een verloren ogenblikje gebruik maakte om haar te kussen. Niets hinderde, behalve het feit dat het ogenblik zou aanbreken waarop hij haar zou laten gaan.

Maar op dat punt had hij helemaal geen haast.

‘Melanie,’ zei hij zacht, terwijl hij haar bleef vasthouden, ‘je bent zo lieftallig en ongewoon! Wat is er toch zo ongewoon aan jou?’ Hij tilde haar kin op en keek haar aan, en haar grijze ogen waren heel onthullend.

‘O, lieveling!’ riep hij uit. Toen hield hij haar vast alsof hij haar nooit meer zou loslaten, en hun monden zogen zich wild en vol overgave aan elkaar vast.

Melanie was degene die zich tenslotte uit zijn armen losrukte en opstond.

‘Ik moet gaan!’ zei ze. ‘Ik hoor helemaal niet hier te zijn...’ Haar gezicht was zo wit als een doek én haar kleine borsten gingen op en neer.

Rick stond eveneens op, en zijn ogen gloeiden als twee kolen in zijn donkere haviksgezicht.

‘Ja,’ zei hij, alsof hij nog niet helemaal bekomen was van een verbazingwekkende ontdekking, ‘ik geloof dat je gelijk hebt. Eerlijk gezegd...’

‘Ik had niet naar Amerika moeten gaan!’

Ze hield een hand voor haar mond om het trillen van haar lippen te verbergen.

‘Misschien zou ik je beter naar huis kunnen sturen...’

De deur vloog open en Diane en Jake stonden verbaasd in de opening. Diane bracht haar verbazing onder woorden.

‘Maar Rick! Heb je soms last van een secretaressecomplex? Op dit uur van de nacht was je toch zeker niet aan het werk? Of ik kan beter ochtend zeggen!’ Haar ogen gingen minachtend naar Melanie. ‘Zeg tegen haar dat ze nu kan gaan, Rick! Wat je ook aan het bespreken was, dat kan wachten tot kantoortijd!’