Hoofdstuk 14

Maar de volgende morgen, toen ze op London Airport arriveerden, voelde ze zich heel anders.

In tegenstelling tot de aankomst op Kennedy Airport was hun begroeting niet grauw; er lag zelfs een blijde belofte in de pracht van de zonsopgang. Maar Ricks houding was blij noch veelbelovend, en opnieuw zag zijn ongeschoren kin er grimmig uit. Ze had hem al eerder zo zien kijken, maar nu was er een extra gespannenheid, een extra gereserveerdheid die haar verkilde.

Het kwam haar zelfs voor dat hij zich nauwelijks van haar bewust was toen ze eenmaal terug waren op haar geboortegrond, en gekoppeld aan zijn bekentenis in het vliegtuig dat hij van Diane hield, voelde ze zich of alles in haar was dichtgeklapt. Ze besloot een taxi te nemen en hem de moeite te besparen haar terug te brengen naar Londen. Maar zijn auto stond te wachten - de beroemde zwarte Jaguar die was achtergelaten - en hij hield het portier van de passagiersplaats voor haar open. Toen ze echter aarzelde, keek hij haar verbaasd aan.

‘Ik - ik wilde een taxi nemen. In elk geval vind ik werkelijk niet dat het nodig is dat ik terugga naar het Nonpareil. Ik - ik heb tegen je vader gezegd dat ik niet zou teruggaan.’

Hij keek haar aan met een paar onpeilbare nachtdonkeren ogen.

‘Stap in,’ was alles wat hij zei.

Ze gehoorzaamde hem, en ofschoon het een prachtige ochtend was, zat er toch al iets van de kilte van de herfst in de lucht, een feit dat haar er opnieuw aan herinnerde dat ze Amerika voorgoed verlaten had en nooit meer de warme zon op Long Island zou voelen.

Toen ze het Nonpareil bereikten, scheen alles nog precies zo te zijn als de laatste keer dat ze het had gezien, en ze vertelde zichzelf dat het net was alsof ze de klok had teruggezet. Binnen heel korte tijd zou ze regelrecht teruggestapt zijn in een staat van volledige onbetekenend, en zou ze, voor zo ver het ’t Nonpareil betrof, niet meer dan een klein radertje in het geheel zijn. Maar ze was niet van plan daar te blijven. Ze had Lucas Vandraaton verteld dat ze niet langer in dienst van de Vandraatons wilde blijven, en ze zou zich aan haar besluit houden.

In de lift bedacht ze dat het misschien beter zou zijn om meteen op de achtergrond te verdwijnen en uit te stappen op de verdieping waar zich een groot aantal slaapkamers van het personeel bevond en waar ook zij een kamer had. Maar ze was te laat, want op datzelfde ogenblik kwam Rick in actie. Met zijn hand op haar elleboog hield hij haar tegen, waarna hij de liftboy met een korte beweging van zijn hoofd beduidde dat hij moest doorgaan naar de flat op de bovenste verdieping.

Eenmaal daar aangekomen, kwam de herinnering aan de vele uren die ze daar werkend had doorgebracht met volle kracht terug, en ofschoon het zulke drukke, uitputtende uren waren geweest, had ze bijna wel kunnen huilen omdat ze wist dat ze daar nu nooit meer zou werken. Niet met Rick...

De bediende toonde haar een badkamer waar ze zich wat kon opknappen, en tot haar verbazing merkte ze dat ze ook een ontbijt zou krijgen. Ze had al ontbeten in het vliegtuig, maar in haar geval was het niet meer geweest dan een kop koffie en een dun sneetje toast. En nu ontdekte ze dat Rick zich vast had voorgenomen dat ze iets zou eten - werkelijk iets eten.

Bij de grote glazen wand in de zitkamer was een tafel gedekt, die er erg aantrekkelijk uitzag met het sprankelende zilver, de fleurige bloemen, het damast en porselein. Ze kreeg knapperig gebakken bacon met eieren, zoals alleen de Engelsen dat schenen te kunnen maken, gegrilde niertjes en champignons, en ofschoon ze protesteerde dat ze het met geen mogelijkheid opkon, at ze het toch.

Rick, die voor de rest weinig praatte, zorgde daar voor. Ook drong hij erop aan dat ze een hele snee toast met marmelade nam voordat hij vond dat ze behoorlijk gegeten had en haar toestemming gaf de tafel te verlaten.

Ze liep naar een van de comfortabele, met zilvergrijs leer beklede banken en liet zich erop neer. Rick, die in zijn gedachten mijlen ver van haar verwijderd scheen te zijn, installeerde zich voor de open haard en rookte peinzend een sigaret.

De stilte duurde ongeveer een volle minuut. Toen vroeg hij op een terloopse conversatietoon:

‘Als je besloten hebt niet langer hier in het Nonpareil te blijven werken, wat ga je dan doen, Melanie?’

Ze antwoordde zacht, maar snel, alsof dat wat ze ging doen volkomen vanzelfsprekend was.

‘Een andere baan zoeken, natuurlijk.’

Hij staarde op haar neer.

‘Een baan als secretaresse?’

‘Het is het enige wat ik kan.’

Hij keek toe terwijl ze haar vingers opende en sloot, en alsof de rusteloze bewegingen hem fascineerde, bleef hij er naar kijken, terwijl hij traag zei:

‘Er is nog iets dat je zou kunnen doen, weet je, en ik heb het idee dat je er uitstekend voor geschikt zou zijn, waarschijnlijk beter dan welke andere vrouw ook ter wereld. In elk geval beter dan elke andere vrouw die ik ken.’

‘W-wat is dat?’ Haar hart begon te bonzen; het leek een keer over te slaan.

‘Je zou met mij kunnen trouwen, je zou Mrs. Vandraaton kunnen worden.’

Ze merkte dat ze zich vastklampte aan de naast haar liggende kussens.

‘Als ik niet zou teruggaan naar mijn vader om hem mijn nederige verontschuldigingen aan te bieden, dan zouden we natuurlijk niet veel hebben om van te leven, maar op de een of andere manier zouden we ons wel weten te redden.’ Op de een of andere manier klonk zijn Amerikaans haar nu glad en onprettig in de oren. ‘Jij zou niet zoveel nodig hebben als Diane en ik zou altijd kunnen gaan werken, niet? Echt werken, bedoel ik! Een loon thuisbrengen waarvan we een nederig liefdesnestje zouden kunnen onderhouden!’

Ze stond op, en met een heel wit gezicht en een stem die trilde van verontwaardiging, zei ze:

‘Hoe durf je? O, hoe durf je!’ waarbij ze wild om zich heen keek, alsof ze een mogelijkheid zocht om te ontsnappen.

Ricks gezicht was plotseling eveneens kleurloos en zijn ogen zagen er meedogenloos uit tussen de dikke zwarte wimpers.

‘Ik begrijp het!’ riep hij uit. ‘Jij zou even duur willen leven als Diane, en het idee van een nederig liefdesnestje trekt jou niet aan, hè? Je wilt mij niet zonder geld! De zoon van een miljonair is tot daar aan toe, maar een man die niet veel meer is dan een pauper is iets heel anders! Zelfs kleine meisjes als Melanie Blake hebben hun prijs, niet?’

Ze draaide zich met een ruk naar hem toe en haar gezicht was zo doodsbleek, dat hij ervan schrok.

‘Je - je bent weerzinwekkend!’ riep ze uit. ‘Zelfs in het begin wist ik dat je arrogant, verwaand en eigengereid was, maar nu weet ik dat je ook nog onuitstaanbaar bent! Jij en je weerzinwekkende geld! Hoe durf je me op die nonchalante manier een huwelijksaanzoek te doen, met of zonder geld, terwijl je gisteravond nog toegaf dat je van Miss Fairchild houdt? Terwijl iedereen in de veronderstelling verkeert dat je met haar zal gaan trouwen, omdat je je tot en met voor haar uitslooft...’ Ze brak af, trillend als een espeblad. ‘En ik ben blij dat ze je zo behandeld heeft! Ik ben blij dat ze je een blauwtje heeft laten lopen...!’

Hij kwam zo dicht bij haar, dat ze zijn adem op haar wang kon voelen, en zijn vingers boorden zich wreed in haar smalle schouders toen hij die beetgreep en het haar onmogelijk maakte zich te bewegen. Eén seconde dacht ze dat hij haar door elkaar zou rammelen.

‘Zo, daar ben je dus blij om, hè?’ zei hij op gesmoorde toon. ‘Laat me je dan iets vertellen...’ Het donkere bloed steeg in een golf naar zijn donkere gezicht en zijn ogen glinsterden. Hij klemde zijn vingers nog strakker om haar schouders en ze voelde zich misselijk worden van de pijn. ‘Je hebt me er eens van beschuldigd dat ik op een Indiaan lijk. Welnu, Indianen slaan hun squaws, en ik heb veel zin om jou eens te slaan!’

‘Alleen ben ik je squaw niet!’ siste ze tussen haar tanden door.

‘Als je dat was...!’

Hij begon haar werkelijk door elkaar te schudden, en de pijn in haar schouders werd zo onuitstaanbaar, dat ze hem smeekte om haar los te laten.

‘Toe, Rick...! Je doet me vreselijk veel pijn! Toe, alsjeblieft...!

Ze was lijkbleek geworden en misselijk van de pijn zakte ze tegen hem aan. Zijn donkere gezicht vervaagde voor haar ogen, toen ze probeerde naar hem op te kijken. Toen hij haar tenslotte losliet, biggelden er twee gróte tranen langs haar wangen. Eén ervan viel op zijn hand toen hij haar in zijn armen nam en op de bank legde. Hij wierp zich op zijn knieën naast haar. Zijn gezicht was grauw toen hij haar met verstikte stem smeekte hem te vergeven. Hij- sloeg zijn armen om haar heen en hield haar vast als een kind dat beschermd moest worden. Toen begroef hij zijn mond in haar kleine, koude handen en bedekte ze met kussen.

‘O, Melanie!’ kreunde hij. ‘O, Melanie, mijn lieveling! M’n kleine, kleine lieveling!’ Zijn smalle, harde mond trilde van bezorgdheid en zijn donkere ogen waren vol tederheid en wanhopig verwijt.

‘Melanie, ik ben een beest, maar ik weet niet wat me overkwam -behalve dan dat ik soms een beest kan zijn! Er komt dan iets over me en dan is het net alsof er een duivel in me is opgestaan...! En deze keer kwam het omdat ik zoveel van je houd en je koppige houding me wild maakte! O, lieveling, besef je dan niet hoeveel ik van je houd...? Van jou alleen! En ik houd al van je sinds die nacht waarin we naar New York vlogen en jij keek alsof er een hele wonderwereld voor je openging!’

‘O, Rick!’ Haar stem trilde en ze begroef haar gezicht tegen zijn schouder. ‘O, Rick, ik - ik kan het nauwelijks geloven!’

‘Nu begin je alweer!’ Maar zijn gezicht bleef teder en de hand die haar haar streelde was niet bepaald vast. ‘Je bent gewoon een kleine idioot die niet weet hoe lief ze in werkelijkheid is!’

Hij tilde haar kin op en keek in haar grijze ogen, en de reactie erin verzachtte zijn harde trekken nog meer.

‘Een kleine idioot die niet weet hoe lief ze in werkelijkheid is!’ herhaalde hij een beetje moeilijk.

‘O, Rick!’ hijgde ze. ‘O, lieveling...!’

Toen hielden ze elkaar hartstochtelijk vast, met hun monden op elkaar gedrukt. terwijl zijn lippen niet langer eenvoudig eisten, maar een behoefte en een verlangen meedeelden die zo dicht aan wanhoop grensden, dat ze haar geest voorgoed afsloten voor de herinnering aan zijn plotselinge wreedheid. En toen ze elkaar tenslotte loslieten, keek hij haar aan met een nederige dankbaarheid in de donkere diepten van zijn ogen - iets dat ze nooit verwacht had in zijn arrogante ogen te zien - en bekende:

‘Ik wilde zo vreselijk graag zeker van je zijn, Melanie, kleine lieveling...! Ik moest absoluut zeker van je zijn. Vooral na Diane, van wie ik altijd geweten heb dat het haar alleen maar om mijn geld te doen was!’

‘Maar - maar, Rick...!’ Opnieuw draaide ze haar gezicht naar hem toe. ‘Maar Diane was er toch altijd. Je zei toch werkelijk dat je van haar hield!’

‘Alleen maar om jou te plagen,’ zei hij met halfgesloten ogen. ‘En omdat je zo kritisch tegenover mij scheen te zijn. Omdat ik dacht dat je tegen me was!’

‘O, lieveling! Ik ben nooit tegen je geweest! Zelfs niet toen je me behandelde alsof ik een stuk kantoormeubilair was!’

‘Ik wist al een hele poos van Diane en Jake af,’ zei hij peinzend. ‘Maar ook wist ik dat, als ze Jake niet kon krijgen, ze gelukkig zou zijn wanneer ze met mij trouwde. Niet zo gelukkig als ze met Jake zou zijn, maar redelijk gelukkig. Maar hoe twijfelachtig je me ook ooit vond, ik heb altijd geweten dat ik alleen maar zou trouwen uit liefde. En toen jij op het toneel verscheen, was ik daar nog heiliger van overtuigd!’ Hij legde zijn vingers onder haar kin en tilde haar hoofd op, en opnieuw staarde hij in haar ogen. ‘Hoe blind kan een man toch zijn! Bijna opzettelijk blind, zou ik zeggen. Jij was hierin dit hotel, weken en maanden, voordat we naar New York gingen, maar toch was alles wat me aan jou opviel, je rode haar... En het enige dat indruk op me maakte, was dat je sneller typte dan het gemiddelde! Toch was mijn vader degene die zich onmiddellijk tot jou aangetrokken voelde en waarschijnlijk ook verliefd op je zou zijn geworden als hij dertig jaar jonger was geweest!’

Ze sloeg smekend haar ogen naar hem op.

‘Rick... Hoe moet het nu met je vader?’

‘Wat wil je dat ik doe?’ vroeg hij, terwijl hij met zijn lange wijsvinger de zachte huid van haar wang streelde.

‘Ga terug, als je jezelf daartoe kunt bewegen! Hij is een zieke man, Rick,’ smeekte ze, ‘en hij is werkelijk erg trots op je... in zijn hart is hij heel erg trots op je. En in het verleden is hij toch ook heel edelmoedig geweest. Dat moet je toch toegeven. Je bent hem een heleboel verschuldigd!’

‘Dus jij zou toch liever de vrouw van een rijk man zijn?’

Ze schudde haar hoofd.

‘Nee, lieveling. Eerlijk gezegd, geloof ik dat ik gelukkiger zou zijn met een arme man, omdat ik nooit gewend ben geweest aan rijkdom, en te veel ervan maakt me bang,’ bekende ze.

‘Mijn kleine lieveling!’ riep hij vertederd uit, en hij drukte haar zo dicht tegen zich aan, dat het opnieuw een beetje pijn deed. ‘Als je meteen met me trouwt, beloof ik je dat je nooit meer ergens bang voor hoeft te zijn! Ik zal je bewaken en beschermen zoals je nog nooit bewaakt en beschermd bent sinds je een baby was! En om je te bewijzen dat ik niet zo koppig ben als een muilezel en dat ik werkelijk veel van mijn vader houd, zal ik je mee terug nemen zo gauw we getrouwd zijn en je aan de oude heer presenteren als de enige schoondochter die hij gekozen zou hebben als hij daar zeggenschap in had gehad. En ik weet dat omdat hij het me zelf heeft verteld.’

‘O!’ Haar ogen gloeiden van blijdschap. ‘Heeft hij dat werkelijk gezegd?’ En toen herinnerde ze zich plotseling Mrs. Vandraaton en de teleurstelling die ze te incasseren zou krijgen ten opzichte van Candy, wanneer ze trouwden. ‘Maar... je moeder? O, Rick, hoe zit het met je moeder?’

‘Maak je niet bezorgd over mijn moeder, lieveling,’ stelde hij haar gerust. ‘Ik weet dat je moeilijk met haar kon opschieten, maar ze zal je accepteren omdat ik daar wel voor zal zorgen. Ofschoon ze in het begin teleurgesteld zal zijn omdat ze die grote witte trouwpartij mist, maar daar zal ze wel overheenkomen. En als je werkelijk voelt dat je hier in het Nonpareil gelukkig kan zijn, dan zullen we er op de een of andere manier samen een succes van maken. Of het huidige succes ervan voortzetten! En aangezien ik ervan overtuigd ben dat we het als huwelijksgeschenk zullen krijgen, zal het heel erg in ons eigen belang zijn als we het huidige succes ervan voortzetten!’

Melanies ogen waren groot en ongelovig toen ze naar hem opkeek, en heel teder kuste hij ze.

‘Verder mogen we niet vergeten dat jij ook een moeder hebt, lieveling! Plus twee zussen die mijn vader intrigeerden, ofschoon hij ze nooit had ontmoet! Denk je dat, als wij ze morgen een bezoek brengen, ze de gedachte aan mij als hun toekomstige zwager zullen kunnen verdragen? En denk je dat je moeder jou aan mij zal willen toevertrouwen?’

‘Natuurlijk!’ antwoordde Melanie vol overtuiging. ‘O, Rick, natuurlijk!’

Hij keek haar peinzend aan.

‘Maar ik zal jou van hen afnemen - en voorgoed! Wanneer we eenmaal getrouwd zijn, zul je van mij zijn, Melanie, en van mij alleen! Ik zal je nooit met iemand willen delen, met niemand, begrijp je dat? Je zult me misschien jaloers vinden, gevaarlijk jaloers, maar ik vind het huwelijk belangrijk, een contract dat niet verbroken mag worden! Het is een band voor altijd, Melanie, dus je kunt beter goed nadenken voordat je er tenslotte in toestemt met me te trouwen. Wil je dat doen?’

‘Dat hoeft niet, Rick, want ik houd van jou,’ vertelde ze hem met onvaste stem, ‘nu en voor altijd! Nu en voor altijd!’ herhaalde ze.

‘En ik houd van jou,’ fluisterde hij met zijn lippen vlak bij de hare. Hij zei het plechtig, alsof hij een gelofte aflegde. ‘Ik houd van jou en ik zal je gelukkig maken, dat zweer ik! Geloof je me, mijn lieveling?’

‘Ja, ja, ik geloof je!’ antwoordde ze zonder te aarzelen. En ze dacht: Het zal niet altijd gemakkelijk zijn, maar het zal volmaakt zijn! Het zal dat zijn wat we ervan maken, een hemel van geluk voor twee mensen. Een wijde hemel gevuld met sterren...! We hebben een trap naar de sterren gebouwd!