Hoofdstuk 2

 

 

 

Pas uren later kreeg Melanie de kans haar moeder te bellen, die een klein pluimveebedrijf bezat in Kent.

Ze had er geen flauw idee meer van hoe ze de uren had doorgebracht die ze oorspronkelijk vrij had moeten hebben. In plaats van zich wat te ontspannen, had ze aan één stuk door gewerkt, maar ze wist dat ze flink was opgeschoten. Dit was duidelijk te zien aan het schier eindeloze rapport dat op haar nieuwe werkgever lag te wachten op diens bureau.

Hij was zonder meer verdwenen nadat hij klaar was met dicteren en haar verdere instructies had gegeven. Nadien was ze door niemand meer gestoord. Ook had niemand gevraagd of ze een kop thee of iets te eten wilde hebben. Het was al veel te laat om zich daar nog druk om te maken toen ze de telefoon pakte, maar zelfs haar moeder dacht iets van opwinding in haar stem te ontdekken.

‘Wat zei je, lieverd? De lijn schijnt niet erg duidelijk te zijn. En is het voor jou niet wat laat in de avond om nog te bellen?’

Melanie vertelde hees verder over haar reis naar Amerika, en tot haar opluchting begreep haar moeder eindelijk wat er aan de hand was. Ook begreep ze dat Melanie absoluut geen tijd meer had om nog een bezoek aan haar familie te brengen.

‘Natuurlijk begrijp ik het, lieverd. En natuurlijk kon je niet weigeren...! Het is wat je altijd hebt gewild, niet? Een kans om tenminste iets van een ander land te zien. En aangezien je niet naar ons toe kan komen, zal ik je morgen alles brengen wat je op reis nodig denkt te hebben.’ Melanie zuchtte bijna van opluchting. Wat was haar moeder toch hulpvaardig. Maar ach, dat was ze eigenlijk altijd al geweest, ondanks de last die op haar schouders drukte. ‘Je past goed op jezelf, hé?’ De stem van haar moeder klonk nu bezorgd. ‘En je laat ons weten waar je bent en wat je doet, hé?’

‘Natuurlijk, natuurlijk,’ verzekerde Melanie haar.

Haar twee jongere zusjes begonnen over hun moeders schouder heen opgewonden te praten, over de vele mogelijkheden die ze in het buitenland ongetwijfeld zou krijgen.

Ze schreeuwden in koor dat ze een heleboel handtekeningen van gevierde Amerikaanse filmsterren voor hen moest verzamelen - als ze daar tenminste de kans toe kreeg - en dat ze zich vooral naar de laatste Amerikaanse mode moest kleden.

Melanie probeerde ze alle drie tevreden te stellen, maar op dat uur van de avond klonken haar beloften haar volkomen onbelangrijk in de oren. Nadat ze had opgehangen, liep ze dodelijk vermoeid terug naar haar kamer, waar ze tenslotte in bed kroop met de overtuiging dat haar taak niet gemakkelijk zou zijn.

De volgende paar dagen bewezen dat Rick Vandraaton als slavendrijver weinig gelijken had. Hij was in feite de volmaakte slavendrijver. Met uitzondering van de paar uurtjes die ze vrij kreeg om de nodige formaliteiten te verrichten en het allernodigste aan te schaffen, hield hij haar aan één stuk door bezig. Het scheen Vandraaton trouwens geen zier te interesseren wat ze meenam. Toen ze hem vroeg hoeveel ze in het vliegtuig kon meenemen, zei hij eenvoudig dat ze alles wat ze nodig had aan de andere kant van de oceaan kon kopen en dat het altijd beter was met zo weinig mogelijk bagage te reizen - zeer zeker in een vliegtuig. Zelf scheen hij zich hier echter niet aan te houden, want toen ze tenslotte op de luchthaven aankwamen, leek hij genoeg bagage bij zich te hebben om alle voorschriften aan zijn laars te lappen.

Zijn koffers waren van de duurste kwaliteit, en het gewicht van het varkensleer alleen al was voldoende om het luchthavenpersoneel hun hoofd te doen krabben toen alles gewogen moest worden. Hij droeg een opzichtige das en zijn houding was bijzonder luchtig - misschien een beetje onnatuurlijk luchtig, alsof hij er een zekere koppigheid mee wilde verbergen. En Jake Crompton, die hen tot Melanie’s verbazing vergezelde, gedroeg zich in tegenstelling tot de zoon van zijn werkgever als de ernstige en zelfs toegewijde zakenman.

Jake was degene die Melanie bij de arm nam en zich uiterst voorkomend gedroeg, omdat ze er, naar hij zei, volkomen uitgeput uitzag. Ze was de halve nacht opgebleven om een rapport te tikken waarover Rick nog steeds niet tevreden was, en haar vingertoppen waren nog een beetje gevoelloos. Maar te midden van de levendige drukte van de luchthaven begon ze zich weer wat actiever te voelen.

In het restaurant voorzag Jake haar van een kop koffie, en in een andere hoek van dezelfde ruimte nam Rick afscheid van een lieftallige jonge vrouw met glanzend blond haar en korenbloemblauwe ogen. In die ogen lag een smachtende uitdrukking toen ze haar hoofd ophief naar het donkere adelaarsgezicht boven haar -en aangezien ze zelf klein en sierlijk geproportioneerd was, gekleed naar de allerlaatste mode, bevond zich dat een aanzienlijk eind boven haar.

Kick zei iets waardoor ze vaag glimlachte, greep toen haar hand en bracht hem naar zijn lippen. Vlak voordat door de geluidsinstallatie de waarschuwing kwam dat het tijd werd om te vertrekken, boog hij zich over haar heen en kuste haar met volle overgave op de lippen.

Jake liep tactisch naar hen toe.

‘Sorry, dat ik stoor, Miss Fairchild,’ verontschuldigde hij zich, ‘maar jammer genoeg wachten ze niet op ons!’

Ze glimlachte gereserveerd tegen hem, maar toen verhelderde de glimlach. Verbazingwekkend genoeg leken haar blauwe ogen hem een soort inlichting toe te flitsen, waarop hij bijna onmerkbaar knikte.

‘Goed, Mr. Crompton. Ik heb er trouwens altijd een afschuwelijke hekel aan afscheid te moeten nemen.’

‘We zien u toch binnenkort weer?’

‘O, ja! Ik kijk al met verlangen uit naar mijn bezoek aan de Verenigde Staten. Ik ben daar namelijk nog nooit geweest!’ Ze draaide zich om en keek nogal hulpeloos naar Rick, waarna ze impulsief haar armen om zijn hals sloeg. ‘Tot ziens, lieveling! Ik hoop dat je een goeie reis hebt... Een veilige reis!’

Melanie wendde zich af, omdat de lieftallige rode onderlip een beetje te opvallend begon te trillen.

In het vliegtuig bleek Melanie aan één kant van het middenpad te zitten, met Rick en zijn vertrouwensman aan de andere kant. Ricks gezicht stond gesloten en gereserveerd, alsof hij door niemand gestoord wenste te worden. Dat van Jake stond peinzend, alsof ook hij op dat ogenblik een beetje in zichzelf gekeerd was.

Melanie liet zich in haar stoel zakken, met het gevoel dat ze had meegedaan aan een korte, krankzinnige wedloop, die ze nooit had verwacht te zullen winnen. Maar nu kon ze zich even ontspannen en zoveel mogelijk indrukken opdoen, tot ze zich weer moest inspannen voor de nieuwe eisen die ongetwijfeld aan haar zouden worden gesteld. Ze had haar vingers na het opstijgen nog steeds om de veiligheidsriem geklemd en het holle gevoel in haar maag was nog niet helemaal verdwenen, toen de stewardess haar er met een vriendelijk tikje op de schouder op wees dat zede riem nu wel kon losmaken.

Melanie ontspande zich nog wat meer, en aan de andere kant van het middenpad schenen haar twee reisgenoten haar voor het ogenblik vergeten te hebben. Ze kon Ricks afwezige houding wel begrijpen, want zijn gedachten Waren vrijwel zeker bij het lieftallige blondje dat hij had achtergelaten. En ongetwijfeld wilde hij nog nagenieten van het gevoel van die zachte rode mond op de zijne.

Ze was er dan ook wel van overtuigd dat deze reis zonder enig enthousiasme van zijn kant ondernomen werd. Had zijn vader hem ontboden om verslag uit te brengen over zichzelf en zijn verrichtingen in de afgelopen zes maanden? Hij was in geen zes maanden thuis geweest, en het Nonpareil draaide al een jaar, zodat dit mogelijk de verklaring was. Haar uitgebreide verslag was er een aanwijzing voor dat hij op de een of andere manier in druk hoopte te maken op zijn vader - ofschoon Lucas Vandraaton, naar alles wat ze over hem had gehoord, niet gemakkelijk gerust te stellen zou zijn als hij zich slecht op zijn gemak voelde. Alle bewijzen waren tegen de ongelukkige sterveling die hij plotseling op het matje had geroepen.

Melanie wierp een verstolen blik op Ricks arrogante profiel, en ze vroeg zich af of de appel in sommige opzichten niet ver van de boom viel. Lucas Vandraaton was een selfmade man, die niets of niemand uit de weg ging, maar zijn zoon zag er eveneens uit of hij geen centimeter zou wijken wanneer eenmaal de nood aan de man kwam.

Het diner werd geserveerd en de sterren schenen als warme, gouden lampen buiten de ramen van het vliegtuig. Melanie keek ernaar, zoals ze daar lagen op een bed van donker fluweel. Opnieuw begon ze zich opgewonden te voelen. Door vier machtige motoren werd ze regelrecht naar de sterren gevoerd, en kon iemand die opsteeg naar de sterren ooit weer dezelfde zijn? Je moest erdoor betoverd worden! Een betovering die zijn stempel zou achterlaten.

Ze draaide haar hoofd een eindje opzij en zag Rick naar haar kijken in het zachte, getemperde licht dat het vermoeide passagiers mogelijk maakte na de werkelijk uitstekende maaltijd een uiltje te knappen. Maar Rick zag er helemaal niet slaperig uit en in zijn vreemde zwarte ogen scheen een geamuseerde glinstering te liggen, die slechts gedeeltelijk verborgen werd door zijn lange zware wimpers.

Melanies ogen waren bij haar overpeinzingen als sterren gaan blinken, en op haar gezicht lag een uitdrukking van verrukking.

‘Alles in orde?’ vroeg hij. ‘Je ziet er een beetje gespannen uit.’

‘O, nee, ik geniet van dit allemaal. Het is fantastisch - vliegen door de nacht!’

Hij gaf haar zijn merkwaardig scheve glimlach.

Melanie ging rechtop zitten.

‘Maar ik dacht dat je wilde werken. Je zei dat we onderweg een heleboel klaar zouden kunnen krijgen.’

‘Vergeet het maar,’ raadde hij haar loom aan. ‘Morgen span ik je voor m’n karretje; nu kun je beter proberen wat te slapen.’

‘Het lijkt me zonde om m’n ogen dicht te doen en dit allemaal te missen,’ merkte ze kinderlijk op.

Even gingen zijn wenkbrauwen vragend omhoog.

‘Wat missen?’

‘De opwinding, het... het vreemde!’

‘Je bent nog echt jong, hè?’ merkte hij op, en ze dacht dat hij zijn ogen sloot omdat de gedachte aan haar wel erg jonge leeftijd -ofschoon ze vierentwintig was en volgens haar helemaal niet meer zo jong - hem drukte. Of, wat waarschijnlijker was, hem verveelde.

Maar juist toen ze zelf slaperig begon te worden en het eentonige gedreun van de vier motoren als een slaapmiddel leek te werken, zei hij zacht naast haar:

‘Tussen haakjes, ik heb contact opgenomen met je moeder. Ik heb haar gebeld en haar verteld dat ze zich niet ongerust over je hoefde te maken.’

Haar ogen gingen op slag wagenwijd open.

‘O, wat aardig van je!’ zei ze. Er stroomde een warm gevoel door haar heen, want ze vond het werkelijk aardig van hem, aardig en onverwacht attent - op de een of andere manier helemaal niets voor hem.

Hij trok een spottend gezicht.

‘Ik heb zo m’n aardige ogenblikken. Maar helaas zijn ze nogal zeldzaam. Daar zul je wel achter komen!’

 

In het grauwe licht van de ochtendschemering was Kennedy Airport niet bepaald inspirerend voor een eerste aankomst in Amerika. Over de enorme luchthaven bleek een schaduw te hangen die pas zou verdwijnen wanneer de zon doorbrak. Maar voordat het zover was, begon Melanie’s stemming al wat beter te worden. Buitengekomen, stond er een auto met chauffeur op hen te wachten. Jake Crompton liet zich dankbaar neer op de achterbank, daar dit het type vervoer was dat hij boven al het andere verkoos. Het was duidelijk te zien dat hij de moeite had genomen zich te scheren. Rick had donkere stoppels op zijn kin, en zijn uitdrukking was somber en opstandig.

‘De vroege ochtend,’ zei hij tegen Melanie, ‘is iets dat van mij niet hoeft. Van de vierentwintig uur mag die wel worden weggelaten.’

Maar Melanie kon het niet met hem eens zijn. Ze voelde de opwinding alweer in zich bovenkomen, en toen ze de luchthaven achter zich lieten, viel de eerste zonnestraal over de glanzende motorkap van de auto. Evenals de sterren van de vorige avond beschouwde ze dit als een voorteken.

Ze reden regelrecht naar een hotel dat heel anders was dan die Melanie tot dan toe had gezien, ofschoon het Nonpareil er heel in de verte mee kon wedijveren. Ze hoorde dat het zich aan Park Avenue bevond, en het stak als een reusachtig blok af tegen de toenemende kleur in de hemel. Van binnen was het een combinatie van zeldzaam mooi marmer en prachtig bijpassend houtwerk, en het meubilair had een achttiende-eeuwse elegantie. Later zou ze nog ontdekken dat er een met glas overkoepelde eetzaal annex daktuin en een cocktailbar, waar men zich plotseling in een oase waande, omdat, de muurschilderingen allemaal woestijntonelen uitbeeldden, was. Verder waren er zoveel vertrekken, dat niemand precies scheen te weten hoeveel.

De kamer van Melanie bevond zich op duizelingwekkende hoogte boven de straat, maar het was het meest luxueuze vertrek waarin ze ooit in haar leven had gebivakkeerd. Rick had blijkbaar een permanente suite in het hotel, of althans zijn vader, en hij verdween met de korte waarschuwing dat hij die avond niemand wilde zien.

Melanie nam een bad in haar luxueuze badkamer en ging toen een paar uurtjes slapen. Daarna wenste ze dat ze een poging durfde te doen om New York te ontdekken. De geluiden die haar voortdurend vanaf de straat bereikten, waren opwindend. Maar om twee redenen durfde ze niet. Ten eerste kon haar baas haar ieder ogenblik laten roepen en ten tweede voelde ze zich helemaal vreemd in haar nieuwe omgeving.

Om vier uur moest ze inderdaad bij hem komen, en ze was dankbaar voor het instinct dat haar thuis had gehouden. Rick droeg een zijden kamerjas en was maar half gekleed. Maar wel had hij zich geschoren.

Hij streek met een hand langs zijn kin terwijl hij haar aankeek. Meteen drong het tot haar door dat hij haar nauwelijks zag.

‘Dat rapport, Melanie,’ begon hij dadelijk - en inmiddels vond ze het helemaal niet vreemd meer dat hij haar Melanie noemde. ‘Ik wil dat je het hele geval nog eens grondig doorneemt. Al kost het de halve nacht, het moet van A tot Z in orde zijn.’

Door de open deuren, die toegang gaven tot het terras, kwam Jake binnen. Hij was keurig en correct gekleed en zelfs voorzien van een zorgvuldig gestrikte das.

‘Geloof je werkelijk dat al die moeite zin heeft?’ vroeg de bedrijfsleider van het Nonpareil aan Rick. ‘Komt het er niet op neer dat je jezelf onnodig blootstelt aan een beproeving?’

‘Een beproeving waar ik niet onder te lijden heb,’ snauwde Rick tegen hem. ‘Melanie is degene die het werk moet doen.’

‘Nou ja, zelfs Miss Blake is een menselijk wezen,’ herinnerde Jake hem droog. ‘En door de hele zaak zo vaak door te nemen lok je een nieuwe beproeving uit, nietwaar?’ En glimlachend voegde hij eraan toe: ‘Onnodig, zou ik zo zeggen.’

Rick staarde hem nijdig aan.

‘Ik ben niet bang voor beproevingen en ik ben ook niet bang om rekenschap af te leggen voor mijn doen en laten - wanneer dat van me geëist wordt!’

‘Natuurlijk niet, ouwe jongen!’ Jake legde met een bijna vaderlijk gebaar een hand op zijn schouder. Een hand met goedverzorgde nagels en aan de pink een ring met, zo dacht Melanie te zien, een scarabee. Ze besloot ogenblikkelijk dat ze dit soort ringen niet mocht en dat de hand van een man er moest uitzien als een mannenhand en niet als een wat grotere uitgave van een buitengewoon vrouwelijke hand.

‘Natuurlijk niet,’ herhaalde hij op kalmerende toon. ‘Maar als een gevangene hoort dat hij geëxecuteerd wordt, dan krijgt hij drie weken om zich te amuseren - of althans om zich voor te bereiden! Weet je wat jij moet doen? Je moet vanavond de stad ingaan en alles vergeten - behalve het feit dat je thuis bent.’

‘Ik dineer met mijn moeder,’ deelde Rick hem kort mee.

‘Aha!’

‘En dat betekent natuurlijk ook met mijn vader.’

‘O-o-o!’ riep Jake heel zacht uit.

Rick draaide zich om en keek naar Melanie, die hij een bundeltje papieren toewierp.

‘Als je mijn aantekeningen niet kunt lezen, dan moet je ze maar zien te raden. Maar voor het grootste deel zal het wel lukken. Ik ben om een uur of elf terug, waarna we de hele zaak samen nog eens doornemen.’

‘En vergeet niet voor jezelf iets te eten te bestellen,’ merkte Jake vriendelijk op, alsof hij het onverschillige gedrag van de zoon van zijn baas een beetje wilde goedmaken. ‘Niemand kan goed werken op een lege maag en Rick heeft je hard beziggehouden sinds hij je in Londen voor zijn karretje spande.’

Rick sloot zijn slaapkamerdeur met een lichte, maar heel besliste klap. Melanie vroeg zich af of dit bedoeld was om haar duidelijk te maken dat het hem totaal niets interesseerde of een secretaresse wel of niet op een lege maag kon werken. Haar maag was haar eigen zaak, en hij had zich er waarschijnlijk aan geërgerd dat Jake er opzettelijk over begonnen was. In elk geval had hij belangrijker dingen aan zijn hoofd.

Om een reden die ze zelf niet kende, moest ze ineens zuchten, en toen ging ze weer aan het werk.

‘Ik vind het niet erg,’ verzekerde ze Jake zacht.

Hij liep naar het raam en staarde in de intense warmte van de middag.

‘Soms is het prettig als je met een zilveren lepel in je mond geboren bent,’ merkte hij op. ‘Maar een gouden lepel is niet altijd zo’n voordeel. Een gouden lepel is moeilijk door te slikken, met het gevolg dat hij vaak halverwege je keel blijft steken!’

Melanie zei niets en peinzend draaide hij zich naar haar om. Volgens de geldende maatstaven was hij een knappe man, maar ofschoon ze wist dat zijn ogen op haar gericht waren - en dat was de laatste tijd al verscheidene keren gebeurd - voelde ze zich niet bepaald gevleid. Hij was niet het type man dat haar kon aantrekken.

‘Werk daar alsjeblieft niet te hard aan,’ raadde hij haar aan, terwijl hij op haar toeliep. ‘Het eindresultaat zal toch hetzelfde zijn.’

Ze keek naar hem op, alsof ze van zijn gezicht wilde lezen wat hij bedoelde.

Hij schudde triest zijn hoofd, zonder zijn lichtblauwe ogen van haar af te wenden.

‘Ik ben heel erg bang dat het eindresultaat hetzelfde zal zijn!’ herhaalde hij.

Melanie staarde vlug naar haar schrijfmachine.

‘Is - is Mr. Vandraaton senior, eh, slecht over Rick te spreken?’ vroeg ze.

Jake haalde met een elegante beweging zijn schouders op.

‘Zullen we maar zeggen dat hij niet erg met hem ingenomen is?’

‘En is dat de reden waarom hij zoveel moeite doet voor dit rapport?’

Opnieuw gingen de schouders omhoog.

‘Je kunt van een varkensoor geen zijden portemonneetje maken. Net zo min als je van Rick een zakenman kunt maken. Hij is een geboren playboy.’ Hij haalde een koker te voorschijn en stak een van zijn gemengde Virginia-Turkse sigaretten op, waardoor het vertrek gevuld werd met een rijk aroma dat veel weg had van wierook. ‘Helaas heeft de oude heer weinig geduld met playboys.’

Melanie zei niets en Jake ging op peinzende toon verder:

‘Herinner je je het verhaal van de tien talenten? Welnu, Rick moest hierheen komen om verantwoording af te leggen over het talent dat hem gegeven werd. Om kort te gaan, een prachtige kans! En hij moet toegeven dat hij er weinig mee heeft gedaan. Beter gezegd, zonder de juiste hulp zou hij er helemaal niets mee hebben gedaan.’

De fletse ogen glinsterden terwijl hij het puntje van zijn sigaret bestudeerde.

‘In elk geval niets dat de grote Lucas zal kunnen waarderen!’

‘Maar,’ protesteerde Melanie, omdat ze eenvoudig voelde dat ze dat moest doen, ‘je kunt een zoon toch zeker niet behandelen als een gewone ondergeschikte?’

Jake glimlachte.

‘O nee?’

‘Nee, natuurlijk niet. En Rick is wat Mr. Vandraaton senior van hem heeft gemaakt. Wat Mr. en Mrs. Vandraaton van hem hebben gemaakt! Wat het geld dat ze aan hem hebben besteed van hem heeft gemaakt! En daarom geloof ik dat het niet redelijk is om zakelijke doelmatigheid te verlangen, waar zakelijke doelmatigheid misschien niet bestaat.’

Jake glimlachte wat breder en gaf haar een schouderklopje.

‘Vertel me eens,’ zei hij peinzend, ‘hoe komt het dat ik nooit beseft heb wat een buitengewoon aantrekkelijk meisje jij bent? Buitengewoon aantrekkelijk, als je me de uitdrukking wilt vergeven! Met dat haar, die ogen en die huid... Waarom heb je er niet eerder voor gezorgd dat je mijn aandacht trok?’

‘Misschien omdat het niet mijn gewoonte is om doelbewust de aandacht te trekken,’ antwoorde ze stijfjes.

Hij raakte met zijn lange wijsvinger haar wang aan.

‘Toch wist Rick zich jou te herinneren! Hij herinnerde zich je rode haar...! En hij moet toch heel wat roodjes onder zijn vrouwelijke kennissen hebben.’

Hij richtte zich op.

‘Kom, ik ga nu zelf de raad opvolgen die ik Rick heb gegeven - ik ga de stad in. Jammer,’ hij keek haar weer aan en liet zijn blik toen naar de schrijfmachine en het ernaast liggende stapeltje papier gaan, ‘dat je niet vrij bent om hetzelfde te doen. Maar op een avond, wanneer je het niet zo druk hebt,’ zei hij met een sarcastische stembuiging die volgens haar voor Rick bedoeld was, ‘zullen we samen uitgaan en New York een beetje bekijken. Oké?’ Zijn vinger raakte opnieuw haar wang aan. ‘Zolang zal ik je alleen laten met je werk!’