Hoofdstuk 10

De volgende dagen was Melanie nog niet helemaal zichzelf en Mr. Vandraaton wilde er absoluut niets van horen dat ze voor hem werkte. Ook Rick drong er bijna op een bruuske manier op aan dat ze moest rusten en de gedachte aan werk voorlopig uit haar hoofd moest zetten.

Hij stond erop voor haar te zorgen, zelfs al werd ze door andere mensen verzorgd. Hij stopte kussens achter haar hoofd en beval haar haar voeten omhoog te houden op ogenblikken waarop ze veel liever volkomen op de achtergrond verdwenen zou zijn. Ze was ervan overtuigd dat Mrs. Vandraaton dacht dat hij haar onnodig betuttelde, en het leed geen twijfel dat Diane Fairchild de manier waarop hij haar behandelde in één woord verafschuwde. Ze moest zich erg zeker hebben gevoeld ten opzichte van haar eigen greep op Rick, maar volgens de manier waarop zij de dingen bekeek, was een secretaresse een secretaresse, en een knappe secretaresse was altijd een gevaar. Uitgaande van het standpunt dat mannen nu eenmaal waren zoals ze waren...!

Maar Melanie voelde zich helemaal niet knap met de bult onder haar haar die veel te langzaam naar haar zin verdween, en met een hoofd dat zo weinig kon hebben, dat ze de honderd borstelslagen waarmee ze het iedere avond gewend was te verzorgen, voorlopig maar vergat. Ze was bang dat haar haar zijn glans zou verliezen, en door de kringen die ze nog steeds onder haar ogen had, leek ze een tikkeltje triest. Tante Octavia merkte die triestheid op een ochtend op toen Melanie alleen aan het eind van het terras verloren over het terrein naar de zee stond te staren. Ze was de hele wereld om zich heen vergeten toen de vredige stilte plotseling ruw verstoord werd door het tikken van tante Octavia’s ebbehouten stok op het gladde stenen oppervlak van het terras.

De zon stond zoals gewoonlijk als een gouden bal aan de hemel en een zacht briesje zorgde voor een heerlijke koelte. Maar Melanie’s gezicht wees er niet op dat het een balsem was voor haar ziel. Integendeel, een natte ochtend in Londen aan het eind van de zomer had haar niet in een triestere stemming kunnen brengen.

Tante Octavia liet zich in een van de terrasstoelen zakken en zei: ‘Ik geloof werkelijk dat ik oud begin te worden, want de laatste tijd kan ik niet zo goed meer tegen lawaai en opwinding. Deze luidruchtige weekendparty’s maken me altijd doodmoe. Vooral het afgelopen weekend.’

Melanie keek haar nogal weifelend aan, maar Miss Vandraaton glimlachte.

‘Ga zitten, kind.’ Ze wees naar een andere stoel naast haar. ‘Je ziet er nog niet erg sterk uit en ik geef mijn neef de schuld van die klap tegen je hoofd. Per slot van rekening was hij verantwoordelijk voor je, toen hij je meebracht uit Engeland. Wat een schok zou het voor je moeder zijn geweest als ze een telegram had ontvangen met de mededeling dat je ergens op de bodem van de oceaan lag!’

Tante Octavia zei het alsof ze er een beetje van genoot, alsof ze van mening was dat een dergelijke schok voor Rick in deze periode van zijn bestaan helemaal geen kwaad had gekund.

Maar Melanie glimlachte plotseling geamuseerd.

‘Ik geloof niet dat ik op de bodem van de oceaan was blijven liggen,’ merkte ze op. ‘De een of ander zou wel iets hebben gedaan om me eruit te vissen.’

‘Rick, veronderstel ik,’ merkte de oude vrijster op. ‘En hij zou wekenlang in zak en as hebben gezeten. Misschien wel maanden -of zelfs jarenlang!’ Ze keek het meisje een beetje nieuwsgierig aan. ‘Rick is niet zoals andere jongemannen van zijn generatie, weet je,’ merkte ze op. ‘Je weet met hem nooit wat hij in bepaalde omstandigheden wel of niet zou doen. Zo heeft hij bijvoorbeeld echt niet als een heilige geleefd, maar plotseling zou hij er genoeg van kunnen krijgen, en dan zou hij niet aarzelen om monnik of iets dergelijks te worden! Ik kan me zo voorstellen dat hij in een klooster ging zitten nadenken over de fouten in zijn voorbije leven!’

Melanie schoot in de lach.

‘Nou, ik niet, Miss Vandraaton! In een klooster kan ik me hem echt niet voorstellen!’

‘O nee, maar jij kent hem ook nog niet goed, wel?’ Miss Vandraaton richtte haar stok op haar. ‘Je denkt alleen maar dat je hem kent, en dat wat je van hem denkt te weten, drukt je soms, niet?’ Ze gaf Melanie geen tijd om te antwoorden, maar vervolgde, haar woorden nog steeds onderstrepend met haar stok: ‘Je hebt alleen de rusteloze, onvoorspelbare kant van Rick ontdekt, maar je beseft niet dat er diepten onder de oppervlakte liggen die tien keer dieper zijn dan bij een normaal iemand! Toen hij nog een klein jongetje was, geloof ik dat ik hem beter begreep dan de meeste mensen, omdat hij altijd naar mij toe kwam met zijn moeilijkheden. En als hij er niet zo zeker van was dat ik me niets liet wij smaken, zou hij daar nu nog steeds mee naar me toe komen.’ Ze zuchtte. ‘Maar die dagen zijn voorbij. Rick houdt zijn moeilijkheden voor zichzelf, wat vaak niet bevorderlijk is voor zijn humeur. En de brute manier waarop mijn broer erachter probeert te komen wat er onder de oppervlakkige korst van zijn enige zoon verborgen ligt, levert hem totaal niets op. En waarom ook?’

Melanie voelde zich gedwongen Mr. Vandraaton en zijn methode te verdedigen, omdat ze hem erg sympathiek was gaan vinden.

‘Een enige zoon van een buitengewoon rijk man moet ook wel een grote zorg zijn,’ merkte ze op.

‘Voor wie?’ vroeg tante Octavia snel. ‘Voor hemzelf of zijn vader - of voor het meisje waarop hij tenslotte verliefd wordt? Want alle mannen worden in hun leven minstens één keer verliefd, weet je! En bij Rick zal het maar één keer zijn!’

Melanie voelde hoe haar hart pijnlijk begon te bonzen, en ze was zich bewust van de ontzaglijk scherpe blikken waarmee Miss Vandraaton haar opnam.

‘Ik zal je eens iets vertellen!’zei Miss Vandraaton plotseling. ‘Als Rick met het verkeerde meisje trouwt, zal het helemaal afgelopen zijn voor hem. Hij zal zijn vergissing nooit te boven komen, en zijn ouders zullen de dag nog betreuren waarop ze hem opscheepten met dat verwaande Engelse meisje met haar zedige stem. Peetdochter van een hertog!’ Ze zei het met een gesmoorde stem en een uitdrukking van louter afkeer op haar gezicht. ‘Jij bent zelf een Engels meisje en je zult wel begrijpen dat ik echt niet probeer om de Engelse vrouwen te onderschatten of te kleineren. Maar ik heb echt meer dan genoeg van die patricische jongedame. Mijn schoonzuster blijft met haar weglopen en schijnt er nooit genoeg van te krijgen om al haar deugden op te noemen - die volgens mij nogal van twijfelachtige aard zijn!’

Melanie kon hier niets op zeggen, dus wachtte ze of Miss Vandraaton misschien nog iets meer kwijt zou willen, nu ze daar de gelegenheid toe had. En dat bleek Miss Vandraaton inderdaad te willen.

‘Ik zal je nog iets anders vertellen, m’n beste kind, als je tenminste in de stemming bent om te luisteren. Mijn broer zegt dat je uitstekend kunt luisteren, maar ik geloof niet dat je altijd een gegeven raad opvolgt! Nu zal ik je voor de verandering een raad geven. Je kunt hem opvolgen, als je wilt, maar ik veronderstel dat je dat niet zult doen!’

Melanie staarde haar aan en Octavia richtte opnieuw haar ebbehouten stok op haar.

‘Stel voor jezelf vast wat je van het leven wilt hebben en ga erachter aan! Zorg ervoor dat iemand anders je niet voor is...! Denk eraan dat de jaren lang zijn wanneer je niets anders te doen hebt dan terugkijken en herinneringen ophalen - en spijt hebben! Het feit dat je je trots hebt weten te bewaren en niemand ooit maar kon vermoeden hoe je gevoelens waren, is een schrale troost wanneer het enige dat je over hebt om jezelf mee te troosten, diezelfde trots is! Ik weet waar ik over praat, omdat ik jaren geleden iets wilde hebben - nee, iemand hebben wilde - en mijn trots me belette achter hem aan te gaan. Een meisje met een gezicht als een plaatje en een zak vol geld wist hem in haar netten te strikken, maar tot aan de dag waarop hij stierf heeft hij nooit geweten wat geluk is. Voor hem was het toen alleen maar een bevrijding... En kijk eens naar mij! Een oude vrijster met een stok - alleen maar de tante Octavia van iemand...!’

Rick, die juist was komen aanrijden met zijn auto, stapte uit en liep het terras op. Met een blauwwitte zij den zakdoek depte hij zijn donkere voorhoofd.

‘Je ziet er warm uit, lieverd,’ zei tante Octavia opgewekt tegen hem toen hij zich een beetje zwaar in een stoel liet zakken. ‘Waar is die aantrekkelijke jongedame van je? Heb je haar gereduceerd tot een vetvlek op de golfbaan, of hebben jullie alleen maar op het strand lopen slenteren, als het gelukkige minnende paar waarvoor we jullie allemaal aanzien? Ik heb zojuist tegen Melanie hier gezegd -’ om welke reden dan ook enorm liegend - ‘dat we allemaal vol verlangen uitkijken naar jouw trouwpartij in de herfst. Je moeder heeft alles al helemaal in kannen en kruiken, tot in de kleinste bijzonderheid, mag ik wel zeggen, en ik brand eenvoudig van verlangen om de hertog te ontmoeten...’

Rick had al somber gekeken toen hij op het terras verscheen, maar nu werd zijn blik zelfs nog somberder. Hij keek scherp naar zijn tante Octavia.

‘O ja?’ zei hij traag. ‘Dus dan kijkt u ook uit naar de trouwerij?’

Tante Octavia nam hem met haar sluwe oogjes doordringend op en plantte toen haar geaderde handen over de met zilver beslagen kop van haar ebbehouten wandelstok.

‘Ik kijk inderdaad uit naar een trouwerij - op een dag!’ zei ze. ‘Als het de juiste trouwerij is, dan zet ik dit ding aan de kant,’ ze klopte op de kop van de stok, ‘en zal ik dansen!’

Rick glimlachte mat, een glimlach zonder enige humor, en stak een sigaret op. Vervolgens wierp hij een schuinse blik op Melanie.

‘En hoe gaat het vandaag met het ongelukkige slachtoffer?’ vroeg hij, terwijl zijn dikke wimpers verborgen dat hij haar heel zorgvuldig bestudeerde.

‘Een beetje moe van het feit dat ze als slachtoffer wordt betiteld,’ antwoordde tante Octavia nogal scherp voor haar. ‘Om precies te zijn, ze is moe van het feit dat ze niets te doen heeft en dat er de hele dag mensen om haar heen zoemen als bijen. Zich daarbij natuurlijk volkomen op hun eigen zaken concentrerend...! En wat ik wil doen is een aardige jongeman voor haar vinden om haar uit de impasse te helpen. Niet iemand zoals die stomme idioot die haar bijna liet verdrinken. Ofschoon ik wel moet zeggen dat het hem wel toevertrouwd is met haar te gaan dansen en dat hij erg in de war was na het ongeluk. Zou je met Terry Ransome willen gaan dansen, lieverd?’ vroeg ze aan Melanie. ‘Hij is de enige die ik kan bedenken wiens leeftijd en de rest werkelijk geschikt voor jou zijn.’ Haar ogen gingen opnieuw naar haar neef. ‘En als je hem graag genoeg mag, dan zal ik Rick hier vragen of hij vanavond een kleine party kan organiseren in een van de plaatselijke gelegenheden. Er zijn wel een paar geschikte, onder andere de Pink Satin Cow of de Pink Satin Elephant...’

‘Ik veronderstel dat u aan de Pink Satin Slipper denkt,’ verbeterde Rick haar heel droog. ‘En dat is nauwelijks het soort gelegenheid dat ik voor Melanie in deze toestand kan aanbevelen.’ ‘Waarom in vredesnaam niet?’ vroeg zijn tante verbaasd. ‘Niet met Terry Ransome om voor haar te zorgen?’

‘Op dat punt is hij al eens schromelijk te kort geschoten,’ antwoordde Rick alsof hij door zijn tanden sprak. ‘En waarom bent u plotseling tot de conclusie gekomen dat hij zo aardig is?’

‘Omdat ik hem onlangs heel zorgvuldig heb gadegeslagen en toen tot de conclusie ben gekomen dat hij inderdaad erg aardig is. Als Candy niet op die dokter was gevallen, waar iedereen op tegen is - en met iedereen bedoel ik natuurlijk je sympathieke ouders, die tegen alles zijn wat hun kinderen doen! - dan zou ik graag hebben gezien dat hij met haar was getrouwd. Of zij met hem, wat een betere manier is om het uit te drukken. Hij ziet er gezond uit en is niet zo door de wol geverfd. Ik kan me niets slechters bedenken als begeleider voor een jong meisje zonder ervaring dan een man die denkt dat hij alle antwoorden kent. Om te beginnen is dat soort nooit serieus!’

‘En Terry Ransome wel?’

‘Die zou het kunnen zijn. Tot die conclusie kwam ik toen Terry me vertelde hoe vreselijk hij het vond dat Melanie die bult onder haar krullen heeft! Bovendien heeft Terry Ransome geen vader die zich met zijn zaken bemoeit, en zijn moeder zou dolgraag een schoondochter willen hebben. Ik zou bijna zeggen wat voor schoondochter dan ook!’

‘Wat niet bepaald vleiend voor Melanie is!’ Rick stond op, alsof zijn stoel plotseling te klein voor hem was. Op zijn gezicht lag een grimmige uitdrukking. ‘U bent niets anders dan een weerzinwekkende koppelaarster, tante Octavia!’ vertelde hij haar. ‘Dat komt zeker omdat u weinig anders te doen hebt?’

‘Weinig anders dan naar de zwakheden van andere mensen kijken,’ mompelde zijn tante.

Rick trok zijn schouders naar achteren.

‘Als iemand met Melanie gaat dansen, dan ben ik dat zelf. Zeg maar tegen Ransome dat hij eerst eens gaat leren hoe hij met een boot moet omgaan.’

‘Dat zou nogal cru zijn,’ merkte Miss Vandraaton op. ‘En wat dat uitgaan met Melanie betreft, wat zou Miss Fairchild daar wel van te zeggen hebben? Je moet niet vergeten, beste jongen, dat je speciale vriendschappen ook verplichtingen met zich meebrengen, en Melanie valt daar niet onder! Maar misschien kun je dat regelen in de Purple Slipper, of hoe het ding ook heet.’

Rick liep met zo’n somber gezicht weg, dat zijn tante in plaats ervan door geïntimideerd te zijn, hartelijk begon te lachen.

‘Mannen,’ zei ze tegen Melanie, ‘willen graag van twee walletjes eten. Maar op het ogenblik heeft Rick teveel gegeten - dat wil zeggen, van het verkeerde walletje - en nu heeft hij last van indigestie!’

Maar Rick was duidelijk van zijn indigestie hersteld toen ze die avond met z’n allen op weg gingen naar de Pink Satin Slipper. Hij zag er net als altijd keurig uit, met een witte gardenia in zijn knoopsgat en fonkelende diamantjes in zijn manchetknopen. Diane, gestoken in een heel korte avondjapon, waardoor ze eruit zag als een buitengewoon lief kind met een rijpe blik in haar ogen, hing de hele avond aan zijn arm, maar hij scheen er volkomen tevreden mee te zijn dat hij op die manier geketend was.

Als er iemand anders was met wie hij graag had willen dansen, dan was dat aan zijn gezicht niet te zien. En wat Melanie aanging, die had wat hem betrof net zo goed niet kunnen bestaan, met uitzondering van de scheve glimlach die hij haar zo nu en dan toewierp wanneer ze zijn pad kruiste of wanneer ze in elkaars buurt zaten aan de grote tafel in het midden van het vertrek - de tafel die rammelde van de champagneglazen, iedere keer wanneer iemand eraan ging zitten.

Terry Ransome zorgde heel toegewijd voor haar. Hij weigerde haar te vaak in de bedompte ruimte te laten dansen, maar niettemin kreeg ze het warm en was ze al moe voordat de avond om was. Het zweet parelde op haar bleke voorhoofd en twee vurige plekken op haar wangen maakten duidelijk hoe uitgeput ze was.

Ze begreep niet waarom Miss Vandraaton zo graag had gewild dat ze ging dansen, want ze was er helemaal niet voor in de stemming, of er misschien ook nog niet fit genoeg voor; Terry’s pogingen om op haar te letten, gingen werkelijk een beetje te ver. Hij hield haar veel te stevig vast, en iedere keer dat ze dreigde te struikelen, voelde ze zich door zijn bezorgdheid wel tien keer zo beroerd. Zelfs het wandelen in de tuin, die hoog boven de zee lag, was geen pretje, want steeds weer probeerde hij haar in elk plekje schaduw of op elke discreet geplaatste bank te trekken.

Hij vertelde haar dat hij zijn hele leven lang nog nooit zo van streek was geweest als op de avond na haar ongeluk, dat aan zijn eigen zorgeloosheid te wijten was, en dat hij verscheidene nachten daarna geen oog had dichtgedaan. Nooit zou hij het beeld vergeten van haar prachtige rode haar dat als een waaier om haar bleke gezicht had gedreven.

Die herinnering maakte hem zo van streek, dat hij verscheidene keren probeerde haar te kussen, maar Melanie ontweek hem en hoopte dat ze hem er niet al te veel mee kwetste. Hij was geen Jake Crompton, en ze was het met tante Octavia eens dat het een erg aardige jongen was, maar door de bult op haar hoofd, de leegte van de afgelopen paar dagen en het gemak waarmee Rick vergeten scheen te hebben hoe bezorgd hij aan haar bed had gezeten, was alles volkomen onbevredigend.

De nachtclub leek veel te kleurrijk en volgens haar wat overtrokken mening wat vulgair te zijn. Tante Octavia, die erop aangedrongen had dat ze hen zou vergezellen, zag er belachelijk uit in het purperkleurige kant, terwijl ze flirtte met een man van haar eigen generatie. Het feit dat ze zich amuseerde drong niet eens tot Melanie door. Diane Fairchild, die haar wang tegen Ricks schouder gedrukt hield en dromerig in zijn armen voortdeinde op het ritme van de zwoele muziek, wekte tenslotte bij haar de lust op om het hele stel ten koste van alles te ontvluchten.

Ze ging naar de garderobe en maakte zich wat op. Toen ze zich weer bij Terry voegde, stond die buiten op het grindpad op haar te wachten, en hij vertrouwde haar gretig toe dat hij iets veel beters wist dan de overvolle dansvloer.

Zijn auto stond tussen de andere geparkeerd, en als ze even wilde wachten, zou hij hem eruit halen om een heerlijk koel ritje in het maanlicht te gaan maken. Daarna zou ze zich volgens hem stukken beter voelen.

Hij probeerde alles om haar ertoe te bewegen met hem mee te gaan, maar ze smeekte hem vermoeid haar naar huis te brengen, totdat Rick uit de donkere schaduw van een groepje bomen opdook en kortaf zei dat hij haar naar huis zou brengen.

‘Ga maar iemand opzoeken die jong en fris is, en dans met haar,’ zei hij tegen Ransome. ‘Melanie is jong genoeg, daar gaat het niet om, maar zie je niet hoe uitgeput ze is? Als je niet wilt dat ze straks flauwvalt, val haar dan niet langer lastig en laat haar aan mij over! Of, beter nog, blijf zolang bij haar tot ik mijn auto uit die warwinkel heb gehaald!’

Terry deed geen poging tegen te spreken. Hij keek zelfs geschrokken door de felheid waarmee de ander gesproken had. Toen Rick wegliep om zijn auto te halen, keek de jongeman Melanie aan en zei verontschuldigend:

‘Het spijt me vreselijk. Ik wist echter echt niet dat je je niet goed voelde...’

In de auto liet Melanie haar hoofd tegen de rugleuning zakken. De koele avondlucht, die door het raampje naar binnen kwam, gaf haar het gevoel dat ze tijdelijk herboren was. Tegelijkertijd was ze zo moe, dat ze zich er nauwelijks van bewust was dat Rick naast haar zat.

Hij draaide het raampje aan zijn kant helemaal omlaag, zodat ze ten volle kon profiteren van de koele avondlucht. Ze bewoog haar hoofd een beetje en mompelde een bedankje.

‘Dit is de laatste keer dat ik naar tante Octavia heb geluisterd,’ mompelde hij plotseling woedend.. ‘Ik heb altijd gedacht dat ze zo verstandig was!’

‘O, maar ik weet zeker dat ze dat inderdaad is,’ mompelde Melanie dromerig. ‘Volgens mij is ze juist enorm verstandig.’

‘Ze wist dat je niet fit genoeg was voor een avondje uit.’

‘Misschien was ik dat ook niet, maar in elk geval was het goed van haar bedoeld.’

‘Ze is een bemoeizieke ouwe...’ Hij trok hard aan zijn bovenlip en vervolgde wat kalmer: ‘Ik heb je de hele avond gadegeslagen, Melanie, en je hoort in bed te liggen.’

Ze was verrast, maar haar gelatenheid was te groot voor meer dan een vluchtige verrassing.

‘Het bed gaat vervelen,’ vertelde ze hem. ‘En ik ben geen invalide.’ Toen prikten de tranen achter haar ogen - hete, dikke tranen. ‘Misschien kan ik beter naar huis gaan.’

‘Naar Engeland?’ De twee woorden klonken als een ontploffing. ‘Je gaat naar Engeland wanneer ik wil dat je naar huis gaat, en niet eerder!’

Maar toen de auto stopte en hij haar hielp uitstappen, was zijn stem een en al tederheid.

‘Ik zal je naar je kamer dragen, Melanie, zoals ik het al eerder heb gedaan. Ik zal vragen of moeders kamermeisje je wil helpen met uitkleden...’

Maar ze wilde met alle geweld op haar eigen benen blijven staan.

‘Nee, nee, het gaat best! En ik weiger absoluut betutteld te worden!’ Haar stem klonk onnatuurlijk scherp.

‘Melanie!’ riep hij uit. ‘Wat is er?’

‘Niets,’ antwoordde ze met een zelfbeheersing die gelogenstraft werd door de kleur op haar wangen. ‘Behalve dan dat ik alleen wil zijn! Werkelijk alleen wil zijn! Ga jij maar liever terug om Miss Fairchild te halen!’