Hoofdstuk 12

Rick kwam binnen met alle onverschilligheid van de hele wereld. Achter hem verscheen Jake Crompton, eveneens volkomen beheerst.

Ricks blik ging naar Melanie en zijn ogen vernauwden zich.

‘Ik ben niet van plan je vanmorgen te laten werken, Melanie,’ vertelde hij haar. ‘Ik geloof niet dat je daar fit genoeg voor bent.’ Vandraaton senior sloeg met zijn vuist op zijn bureau.

‘Wie is er dan wel fit genoeg om te werken?’ vroeg hij. ‘Met uitzondering van mij, wel te verstaan! Werk jij ooit weleens, Rick? Denk je dat je er dood van zou gaan als je eens een hele dag achter een bureau door bracht?’

‘Ik heb het geprobeerd,’ antwoordde Rick met iets van humor in zijn stem, ‘en ik leef inderdaad nog!’

‘Ja, je leeft inderdaad nog!’ Lucas nam hem met gefronste wenkbrauwen op. ‘En je bent nog optimistisch gestemd ook. Maar misschien zal je optimisme verdwijnen wanneer je dit hebt gelezen!’ Hij gaf hem de brief.

Terwijl Rick las, sloeg de oude Vandraaton zijn gezicht gade. Melanie, die met Lucas te doen had, besefte dat hij niet verwachtte dat Rick zich zou verdedigen, en ze wist dat hij bitter gestemd was, omdat zijn enige zoon hem zo enorm had teleurgesteld.

‘En?’ blafte Lucas tenslotte.

Rick keek met iets van verbazing in zijn ogen op.

‘Ik begrijp dit niet,’ zei hij. ‘Ik begrijp er helemaal niets van.’

‘Nee, dat zal niet,’ sneerde Lucas. ‘Ik vraag me af of je wel begrijpt waar het hele geval over gaat! Laat Jake die brief maar eens zien.’

Jake las hem en wierp toen een blik op Rick.

‘Goeie hemel!’ riep hij uit. ‘Ik dacht dat jij - in feite was ik er absoluut zeker van...’

‘Ja?’ drong Lucas aan, terwijl hij hem scherp aankeek. ‘Waar was je absoluut zeker van, Crompton?’

Nu was duidelijk dat Jake met de situatie verlegen was.

‘Dit is bijzonder onprettig voor me, Mr. Vandraaton,’ gaf hij toe. ‘Ik ben zelf in geen geval onfeilbaar, en die verzekeringsdekking was eigenlijk mijn werk... ik had er voor moeten zorgen dat een situatie als deze niet kon voorkomen, en onder normale omstandigheden zou dit ook niet zijn gebeurd. Ik ga er namelijk prat op dat wanneer er iets moet gebeuren waarvoor ik verantwoordelijk ben, dat ook onmiddellijk wordt uitgevoerd...’

‘Ja, ja,’ onderbrak Vandraaton hem ongeduldig, ‘maar dit was jouw verantwoordelijkheid niet. Ik had er Rick persoonlijk opdracht voor gegeven.’

‘Dat weet ik wel,’ Jake wierp een zijdelingse blik op Rick, alsof hij hem zwijgend vroeg hem te vergeven. ‘Dat bedoel ik ook. Strikt genomen was het mijn verantwoordelijkheid niet. Maar niettemin zou ik het zo wel hebben beschouwd, als Rick er niet op zou hebben gestaan de zaak zelf ter hand te nemen. En natuurlijk dacht ik dat hij dat ook had gedaan.’

‘Ik geloof niet dat dit helemaal waar is, Crompton,’ liet Rick zich plotseling horen, terwijl hij in de ruimte staarde. ‘Voor zover ik me kan herinneren, heb ik jou gevraagd die kwestie af te handelen, en aangezien je in deze zaken nooit vergissingen maakt, heb ik de moeite niet genomen om te controleren of het wel óf niet gebeurd was. Het was op een vrijdagochtend en ik moest naar een party in Ascot. Daarom vroeg ik je die verzekeringskwestie zelf in orde te maken. Dat herinner je je toch zeker nog wel?’

‘Sorry, ouwe jongen,’ mompelde Jake, ‘maar ik kan me er werkelijk niets van herinneren.’

Lucas Vandraaton zag eruit alsof hij uit zijn vel zou springen.

‘Dat neem ik onmiddellijk aan, Jake. Rick heeft zojuist zijn eigen doodvonnis getekend door toe te geven dat jij nooit fouten maakt. En nu probeert hij de zaak op jou af te schuiven! Maar ik ben geen dwaas, en als een zoon van mij party’s boven zaken laten gaan, dan kan hij uit de zaak stappen en naar alle party’s gaan waar hij zin in heeft.’ Woedend deed hij Rick na: ‘Ik moest naar een party in Ascot...! Allemachtig, Rick! Waar zie je me in vredesnaam voor aan?’

Ricks donkere gezicht werd bleker dan Melanie ooit had gezien, maar zijn vreemde ogen glinsterden gevaarlijk.

‘Niet voor iemand die een leugenaar voortbrengt,’ antwoordde hij. ‘En aangezien jullie me allebei voor leugenaar hebben uitgemaakt, ga ik hier inderdaad weg!’

Hij draaide zich om naar de zware eikehouten deur van de werkkamer, en terwijl hij dit deed vloog deze open en kwam Diane ongevraagd het vertrek binnen.

‘O, Rick!’ Ze liep naar hem toe en greep hem bij de arm. ‘Rawlins heeft me zojuist verteld dat er moeilijkheden waren en dat jij iets verkeerds had gedaan! Wat is het, lieveling? Toch zeker niets ernstigs?’

Hij trok zijn arm los uit de grijpende vingers en antwoordde spottend:

‘Hoe ernstig het is, hangt van jou af, lieverd! Wil je met me trouwen en de rest van mijn dagen in armoe met me leven? Want mijn vader heeft me uit de zaak geschopt, en in de toekomst zal ik m’n eigen kostje moeten verdienen.’

Ze deinsde met grote ogen achteruit.

‘Rick! Waar heb je het over?’ vroeg ze.

Zijn zwarte ogen fonkelden van een onnatuurlijke humor.

‘Dat heb ik je zojuist verteld. Ik verdwijn hier - ik ben eruit geschopt! En als jij je leven met een onbetekenend iemand wilt delen, dan vertrekken we hier samen!’

‘O, Rick!’ fluisterde ze. Ze keek smekend naar Jake. ‘Wat bedoelt hij precies?’

Jake haalde zijn schouders op en vermeed zorgvuldig Ricks blik. ‘Het is een delicaat onderwerp. Rick is een beetje overstuur.’

‘Een beetje overstuur!’ bulderde Ricks vader. ‘Dat behoor ik ook te zijn! En dat ben ik ook! Als je mijn raad aanneemt, meisje,’ tegen de peetdochter van een Engelse hertog, ‘dan wil je niets meer met die zoon van mij te maken hebben! Anders zul je net als ik volkomen de mist in gaan!’

Dit was teveel voor Melanie, die op dit ogenblik zwijgend achter haar bureau had gezeten, toen ze zag dat Diane absoluut geen partij trok voor Rick, maar in plaats daarvan met een veelbetekenende uitdrukking in haar ogen naar Jake keek, wist ze niet alleen zeker dat Diane Rick bedrogen had, maar dat zij en Jake hadden samengespannen om Ricks ondergang te bewerkstelligen.

Ze maakte gebruik van een stilte in de woordenwisseling en zei, terwijl ze opstond:

‘Wilt u me toestaan naar mijn kamer te gaan, Mr. Vandraaton? Ik heb iets in mijn bezit dat ik u graag zou willen laten zien - dat ik u allemaal graag zou willen laten zien!’ Ze keek de anderen stuk voor stuk aan. ‘Het is belangrijk, en ik zal zo vlug mogelijk terugkomen.’

Ze wachtte niet op toestemming maar glipte de kamer uit en vloog de trap op alsof haar leven er vanaf hing. Toen ze terugkeerde in het werkvertrek, was ze een beetje ademloos, en op het moment dat ze het stukje brief aan Mr. Vandraaton gaf, had ze het gevoel dat ze iets deed dat ze liever niet zou hebben gedaan, maar dat ze in het belang van Rick absoluut moest uitvoeren.

Diane keek met een verveelde uitdrukking op haar gezicht toe, maar bij het zien van het bekende stukje papier zette ze grote ogen op. Jakes ogen gingen eveneens wagenwijd open, en toen verscheen er een uitdrukking van ontsteltenis op zijn gezicht. Rick keek ongeïnteresseerd en verveeld, maar zijn verveeldheid was van een heel ander soort dan die van Diane.

Mr. Vandraaton keek tenslotte op. Zijn ogen gingen vragend naar Melanie.

‘Hoe is dit in jouw bezit gekomen?’ vroeg hij. ‘En waar heb je het gevonden?’

Ze verklaarde precies hoe en waar ze het had gevonden, en onwillekeurig kreeg ze een kleur.

‘Het was niet mijn bedoeling er gebruik van te maken. Vroeg of laat zou ik het hebben vernietigd. Alleen vandaag - deze ochtend -leek het me uiterst belangrijk dat ik ermee voor de dag zou komen.’

Lucas keek scherp naar zijn zoon. Vervolgens ging zijn blik naar Jake en van Jake naar Diane. Op hun gezicht stond nu duidelijk ontsteltenis te lezen.

‘Herkent u dit, Miss Fairchild?’ vroeg hij. En aangezien de nadruk op het ‘Miss’ lag, wist ze dat het geen zin had te ontkennen. Lucas was veel te uitgekookt om zich met een kluitje in het riet te laten sturen.

‘Ik herken mijn eigen postpapier,’ antwoordde ze koel. ‘Maar ik begrijp niet hoe het in het bezit van die jonge vrouw komt.’

Ze keek hierbij boosaardig naar Melanie.

Lucas richtte zijn blik nu op Jake.

‘Ik geloof niet dat jij dit hoeft te lezen, Crompton,’ zei hij. Voor de tweede keer die ochtend waren zijn ogen even licht als ijs. ‘Ik geloof niet dat er ook maar de minste twijfel aan bestaat dat Miss Fairchild jouw “eigen Di” is! En aangezien dat zo is, willen jullie tweetjes zo vlug mogelijk bij elkaar zijn - maar dan wel buiten mijn huis! Zo ver mogelijk uit de buurt van mijn huis!’ De woorden klonken alsof hij ze uitspuwde. ‘En wat jou betreft, Rick...’ Zijn ogen schenen langzaam tot leven te komen en een beetje smekend naar zijn zoon te kijken, ‘jij moet je eigen beslissingen nemen, maar voor zover mij betreft, is alles zoals het was. Ik aanvaard jouw verklaring over de verzekering.’

‘Dank je,’ antwoordde Rick, maar zijn zwarte ogen bleven ijskoud en zijn stem was hard en ongevoelig. ‘Dank je wel!’ Toen stak hij zijn hand uit. ‘Mag ik de brief eens zien?’

Zijn vader gaf hem met duidelijke tegenzin het stukje papier, alsof hij hem dit had willen besparen, als hij het had gekund.

Maar Rick glimlachte alleen maar op een heel onplezierige manier en gaf het stukje papier toen aan Jake.

‘Hou het maar,’ raadde hij hem aan, ‘al was het alleen maar als herinnering aan het feit dat je één keer niet handig genoeg bent geweest! Ik had mijn verdenkingen al een poosje en ik wist dat je van plan was mij buitenspel te zetten, als het ogenblik daarvoor rijp was. Goed, dat ogenblik is nu aangekomen en ik sta inderdaad buitenspel - helemaal! - en mijn vader kan jouw promotie geven of je ontslag, net wat hij het beste vindt!’ Hij wierp een blik op zijn vader, waarin het verwijt van een gewond dier lag. Toen, voordat hij met vastberaden stappen naar de deur liep, keek hij nog even naar Melanie. ‘Vaarwel, iedereen! Ik zal me beter voelen wanneer ik ook buiten dit huis ben!’

Diane deed alsof ze achter hem aan wilde gaan.

‘Rick!’ jammerde ze. ‘Rick, het was allemaal een vergissing...! Rick, je moet proberen het te begrijpen...!’

Maar met een korte beweging schoof hij haar klauwende vingers van zijn arm en zei tegen haar:

‘Aan mijn arm kan jij je niet meer vasthouden!’