Hoofdstuk 6

Het weekend verstreek voor Melanie verder zonder hoogtepunten, en met uitzondering van de luxe en de schoonheid waarin ze de door de zon overgoten dagen en met sterren bezaaide nachten doorbracht, vond ze het geen bijzonder gelukkig weekend.

De enige die ze goed leerde kennen, was tante Octavia, die bij verscheidene gelegenheden met haar praatte en haar niet onaardig scheen te vinden. Verder besteedde Lucas een aandacht aan haar die een beetje ongewoon aandeed voor een man in zijn positie ten opzichte van een eenvoudige secretaresse van een zoon die hij op dat ogenblik niet bepaald hoog aansloeg.

Toen hij zondagochtend terugkwam van het golfen, trof hij haar alleen aan op het terras. Hij ging bij haar zitten praten en ze dronken allebei een koele long drink. Hij vroeg haar over haar leven in Engeland en over haar achtergrond. Hij luisterde belangstellend toen ze vertelde over haar moeders gezwoeg op de hoenderfarm en was duidelijk geamuseerd over haar verhalen over haar twee zusters.

‘Ze moeten eens een poosje hier komen,’ zei hij. ‘Het zou een mooie afronding van hun opvoeding zijn.’ Hierna nam hij Melanie wat scherper op, alsof ze hem werkelijk interesseerde. ‘Ik bewonder een vrouw die een gezin groot brengt zonder dat ze daarbij geholpen wordt. Het geeft blijk van doorzettingsvermogen en doelbewustheid. En uw vader? ’

‘Die stierf toen ik nog heel jong was,’ antwoordde ze.

‘O, dat spijt me,’ luidde zijn commentaar. Hij bestudeerde de as aan het uiteinde van zijn lange sigaar. ‘Tussen haakjes, heeft uw moeder rood haar?’

‘Net... net zoals ik? Ja, eerlijk gezegd, hebben we allemaal dezelfde haarkleur.’

‘Het is een goede kleur,’ merkte hij op, en hij staarde haar zo lang en intens aan, dat ze er verlegen van werd. ‘Mijn zoon gaat trouwen met een jonge vrouw die, naar ze me verteld hebben, op een gouden roos lijkt. Hoe vindt u die beschrijving - een gouden roos?’

‘Heel toepasselijk,’ antwoordde ze.

‘Hebt u haar dan gezien?’

‘Ik heb haar op de luchthaven gezien. Ze is heel erg lieftallig.’

‘Vindt u lieftalligheid nu werkelijk zo belangrijk?’

‘Ik weet het niet...’ Haar verwarring nam toe, want ze had het gevoel dat hij haar bewust aan het uithoren was. ‘Maar als een man kan kiezen, dan veronderstel ik dat hij iemand zou kiezen met al de gratie van Miss Fairchild.’

‘Met al de gratie en zonder geld,’ merkte Lucas op. ‘Haar moeder lijkt in geen enkel opzicht op uw moeder, Miss Melanie. Ze heeft geld gehad - een heleboel, op verschillende tijdstippen - maar het op de wereld zetten van een dochter en haar op zo’n manier kleden dat de juiste man voldoende aandacht aan haar zal schenken om de schatkist van de familie weer te vullen, is een kostbare aangelegenheid. Zo’n beetje als je laatste cent in een hoenderfarm steken, maar met resultaten die veel meer de moeite waard zijn.’

Hij smeet de rest van zijn sigaar weg, alsof hij hem plotseling tegenstond en stak een verse op. ‘Jammer, dat uw moeder niet dezelfde taktiek met haar dochters kon proberen.’

Melanie begon plotseling zacht en geamuseerd te lachen.

‘Ik geloof niet dat Miss Fairchild zich gevleid zou voelen als ze u dat hoorde zeggen,’ merkte ze op.

‘O nee?’ bromde hij. ‘Nou, ik zal wachten tot dat ik haar heb gezien en daarna zal ik u vertellen wat ik van haar denk.’

Op dat ogenblik verscheen Mrs. Vandraaton op het terras, gestoken in een lavendelkleurige zijden creatie en een eveneens lavendelkleurige spoeling in haar grijze haar.

‘Je moet hier niet in de zon zitten, Lucas,’ zei ze afkeurend. Ze keek naar Melanie alsof die degene was die haar man had blootgesteld aan de intense warmte op het terras. ‘Het is niet goed voor Mr. Vandraaton om op dit uur van de dag te veel aan de zon te zijn blootgesteld. Zijn dokter is daar sterk tegen.’

Mr. Vandraaton gaf Melanie een knipoogje.

‘En wat heb je eigenlijk aan dokters?’ vroeg hij. ‘Doen ze zelf ooit dat wat ze anderen voorschrijven?’

‘Natuurlijk doen ze dat,’ antwoordde zijn vrouw scherp. Ze ging bij hen in een van de comfortabele stoelen zitten, blijkbaar niet meer bezorgd over het feit dat hij nog steeds in het volle zonlicht zat en dat het zonnescherm boven hen alleen maar haar eigen zilverachtige hoofd beschermde. ‘Waar hadden jullie het over?’ wilde ze weten. ‘Had ik het bij het rechte eind, toen ik dacht dat ik de naam van Diane Fairchild hoorde noemen?’

‘Die naam noemde ik,’ gaf Melanie toe.

Haar gastvrouw keek haar met een koele blik aan.

‘Ik vraag me af of u weet dat we in het najaar een trouwerij verwachten? Is het niet fantastisch!’ voegde ze er sentimenteel aan toe. ‘Daar ik maar één zoon heb, verlang ik natuurlijk naar een schoondochter, en Diane is zo’n apart iemand. Elke foto die ik van haar heb gezien, was nog aparter dan de vorige! En ze heeft zulke bewonderenswaardige connecties!’

‘Hertogen zijn aan het uitsterven, vertelde Octavia me gisteren nog,’ merkte Lucas op.

‘Doe niet zo dwaas, lieverd. De familie van de hertog van Allerton is zo oud en zo geacht, dat het absoluut niets zou geven als elk lid ervan morgen overleed. Ze zouden toch in de herinnering blijven voortleven.’

‘Ja, en daar zouden ze een heleboel aan hebben,’ merkte Lucas op met een nieuw knipoogje tegen Melanie. ‘In elk geval,’ voegde hij er aan toe, ‘zijn Rick en die jonge vrouw nog niet verloofd, dus wat heeft het voor zin om nu al over een trouwerij te praten? Met praten kunnen we Rick niet in de trouwzaal krijgen! Zelfs niet met - eh - bedreigingen!’

‘Misschien niet,’ gaf Mrs. Vandraaton rustig toe - bijna te rustig. ‘Maar de hedendaagse beschaafde mens dreigt niet. In plaats daarvan gebruikt hij zijn overredingskracht. En Rick heeft me beloofd -let wel, beloofd! - dat ik voordat er zes maanden om zijn mijn schoondochter zal hebben.’

‘In dat geval zit je met een bruiloft midden in de winter!’

Melanie wachtte niet om nog meer van het gesprek te horen. Plotseling vond ze dat ze meer dan genoeg had gehoord. Het blauw van de hemel was vaal geworden, en ofschoon de zon een tropische hitte verspreidde, voelde ze niets van zijn warmte; ze voelde zich koud, verstoten en verslagen.

Ja, letterlijk verslagen! Rick zou dus werkelijk met Diane gaan trouwen - hij had het zijn moeder beloofd! - en nog maar een dag tevoren had hij haar, Melanie, gekust!

Tot op dat ogenblik was ze zich slechts gedeeltelijk bewust geweest van de voordelen van het vrouw zijn, tot op zekere hoogte het aantrekkelijk zijn; evenals van de vreemde, magnetische aantrekkingskracht op de andere sekse. Op dit ogenblik, nu die wetenschap weinig zin scheen te hebben, wist ze dat ze van haar eigen vrouwelijkheid kon genieten, als ze dat wilde, en dat Ricks mannelijkheid een aanvulling was van iets dat zijn wortels diep in haarzelf had.

Met andere woorden, als ze niet heel goed oppaste, zou Rick zo belangrijk voor haar worden, dat haar hele toekomstige geluk door hem vernietigd zou worden - enkel en alleen door het feit dat ze hem had gekend! En omdat hij haar eens had gekust!

Ze was blij dat ze weg kon van het smoorhete terras. Blindelings wankelde ze een reusachtig vertrek binnen, dat gevuld was met bloemen, rustbanken en de prachtigste porseleinen en glazen voorwerpen. Daar trof ze Candy aan, die in haar eentje een sigaret zat te roken. Ze droeg een korte broek en een hemelsblauwe blouse; kort tevoren had ze getennist. Ze zag er echter uit alsof ze zich bewust van de rest van het gezelschap had afgezonderd omdat ze alleen wilde zijn. Ze leek op Rick, en toch ook weer niet, met haar schuinstaande ogen en fijngesneden gezicht; ze leek omgeven door een aureool van triestheid.

Ze keek op en glimlachte nieuwsgierig naar Melanie.

‘Hoorde ik moeder over trouwpartijen praten? Ach ja, dat is haar lievelingsonderwerp! ’

Melanie wist niet of ze naast haar moest gaan zitten of haar alleen moest laten. Maar Candy stond op, geeuwde en rekte zich uit.

‘Arme moeder! Misschien zal ze op een dag krijgen wat ze hebben wil. Vooral als Rick tot de conclusie komt dat hij het beste de weg van de minste weerstand kan bewandelen!’

‘Wat-wat bedoel je daarmee?’ hakkelde Melanie. Ze voelde zich nogal dwaas, een indringster, en ze bedacht dat er in Candy’s koele, verveelde maar tegelijk onderzoekende blik heel wat van Ricks onbeschaamdheid lag.

‘Als gezin doen we nooit de dingen die van ons worden verwacht,’ deelde het meisje haar mee, terwijl ze haar lichtgelakte nagels bestudeerde. ‘Dat wil zeggen, wij jongere gezinsleden doen dat nooit. Ik mag wel zeggen dat we een absolute teleurstelling voor onze ouders vormen, maar die kunnen ons dat nauwelijks kwalijk nemen, wel?’ Ze nam Melanie opnieuw koel op, alsof ze haar mening wilde horen. ‘Moeder is iemand die het hoog in haar bol heeft, vandaar dat haar plannen met Rick werkelijk ambitieus zijn. Ze hebben allemaal te maken met adellijke figuren en zo! Dat meisje, Diane, die met uitzondering van Rick geen van ons heeft gezien, denk je dat hij gek op haar is?’

‘Hoe - hoe zou ik dat moeten weten?’ vroeg Melanie uit het veld geslagen.

Candy haalde haar schouders op. ‘Jij hebt haar gezien. Jij hebt die twee samen gezien. Of niet soms?’ -

Melanie gaf toe dat ze hen inderdaad één keer samen had gezien.

‘Nou, één keer is toch wel genoeg. Het zou althans genoeg voor mij zijn, Rick kennende! Maar alle gekheid op een stokje, ik geloof niet dat hij er zo erg happig op is om zich in een huwelijk te storten, zelfs niet als hij daarmee een hertog in de familie kan halen. En als hij over voldoende gezond verstand beschikt, blijft hij vrijgezel en verzet hij zich tegen allemaal, zoals ik van plan ben. Alleen in mijn geval is het geen vrijheid waarnaar ik streef, maar het recht om te trouwen met de man van wie ik houd!’

‘O!’ riep Melanie, die zich plotseling een beetje zwak in haar knieën voelde, omdat ze nog niet aan de hitte gewend was. En ofschoon het andere meisje bleef staan, liet ze zich op de bank zakken. ‘En de anderen van jullie gezin - jullie ouders - geloven die niet in de liefde?’

‘Niet tenzij er iets bijkomt dat ze veel waardevoller vinden.’ Er lag onverholen minachting in de jonge, volle stem. ‘In moeders geval bestaat dat iets uit oude, gevestigde namen - zelfs al bezitten de eigenaars daarvan geen cent! Voor vader bestaat dat iets uit de mogelijkheid om met de een of ander zijn zakelijke betrekkingen te verbeteren. Wat een stel!’ riep ze uit, en Melanie dacht: Wat een vreemde familie!

‘Vader is in wezen natuurlijk niet zo kwaad.’ Candy haalde een prachtige platina sigarettenkoker uit de zak van haar short en hield hem Melanie voor. ‘Op bepaalde momenten kun je wel tot hem doordringen! Maar met moeder gaat dat niet zo gemakkelijk.’

‘Wat ben je dan van plan te gaan doen?’ vroeg Melanie nadat ze een vuurtje had geaccepteerd.

‘Trouwen - zonder wie dan ook om toestemming te vragen!’ klonk het ogenblikkelijke antwoord, en de mooie donkere ogen keken alsof haar besluit al onherroepelijk vaststond. ‘Ik heb er de leeftijd voor en ik bezit ook wat geld van mezelf - niet veel, maar toch wel wat! Er is dus niets wat me kan tegenhouden.’

‘Zelfs niet de man op wie je verliefd bent?’ vroeg Melanie, in de hoop dat het geen avonturier was die van plan was te gaan parasiteren op haar ouders, wanneer ze eenmaal goed en wel getrouwd waren.

Candy keek eerst minachtend, maar een ogenblik later verscheen er een vreemd tedere blik in haar ogen.

‘Mike is het type niet om zich druk te maken over wat me vandaag of morgen in de schoot zal vallen. Geld interesseert hem niet. Hij is dokter; hij heeft alleen belangstelling voor tropische ziekten en de lijdende mensheid. Bovendien heeft hij een baan aangeboden gekregen in het een of andere onaanlokkelijke gedeelte van Centraal-Afrika. Zodra alles in kannen en kruiken is, gaan we er samen vandoor, en zoals ik al eerder heb gezegd, zal ik me door niets laten weerhouden - door niets!’

‘Ben je niet bang dat ik je ouders zou kunnen vertellen wat je me zojuist hebt toevertrouwd, en dat ze dan misschien zouden proberen je tegen te houden?’ opperde Melanie zacht.

Candy keek haar met een lange, strakke blik aan, en begon toen te glimlachen en schudde haar hoofd.

‘Nee,’ antwoordde ze. ‘Anders zou ik het je niet hebben verteld.’ En er klonk iets van verbazing in haar stem, toen ze vervolgde: ‘Besef je wel dat jij, behalve Rick natuurlijk, de enige bent die ik in vertrouwen heb genomen? Zelfs tante Octavia heeft de waarheid niet helemaal uit me los weten te krijgen!’

‘Waarom heb je het me dan verteld?’ wilde Melanie weten. Candy keek alsof ze zelf niet zeker was van haar antwoord.

‘Ik denk dat het komt omdat ik jou zo op het eerste gezicht mag en omdat Rick zo’n belangstelling voor jou aan de dag heeft gelegd. Hij vroeg me of ik een oogje op je wilde houden en er voor wilde zorgen dat je je niet buitengesloten voelde. En Rick maakt zich niet gauw zo druk - althans niet om iemand die bij hem in dienst is. Tussen haakjes. ik hoop dat dat niet snobistisch klinkt.’

‘O, nee,’ verzekerde Melanie haar.

‘Luister,’ vervolgde Candy, ‘ik glip vanavond weg om Mike te ontmoeten - we gaan namelijk samen uit eten - en ik zal Terry Ransome vragen of hij een oogje op je wil houden.’ Terry was een van de twee jonge mannen die nogal gek op haar schenen te zijn. ‘Hij is erg aardig en je zult hem ook wel amusant vinden. Als ik het hem vraag, zal hij zich graag om jou bekommeren, oké?’

‘Oké,’ antwoordde Melanie een beetje zuur.

Maar Candy’s plotselinge stralende glimlach verwarmde haar. Ze had het gevoel, dat ze nu, behalve door Lucas, ook nog door een ander lid van de familie Vandraaton als een normaal menselijk wezen werd beschouwd. En natuurlijk ook door Rick! Rick, die haar aan anderen toevertrouwde, omdat hij het zelf te druk had om zich met haar te bemoeien!

Die avond zag ze Candy wegglippen, toen ze door de hal liep om zich voor het diner bij de anderen te voegen. Ricks zuster, donker en lieftallig, was gekleed in een levendige smaragdgroene jurk. Ze zag er echt stralend uit, zoals het altijd is met een meisje dat zich verheugt op een ontmoeting met haar geliefde.

Melanie voelde een steek door zich heen gaan toen ze haar lichtvoetig het bordes zag afhollen naar een wachtende auto. En toen ze haar weg vervolgde naar de chic ingerichte salon, die gevuld was met lachende en pratende mensen, die stuk voor stuk het een of andere kostbaar drankje in hun hand hadden, probeerde ze er achter te komen waar die steek vandaan kwam.

Maar het was eenvoudig niet te achterhalen. Het was een nieuw soort pijn, deels een gevolg van jaloezie - misschien wel voor het grootste gedeelte jaloezie - en deels van het vreemde, onbevredigende genoegen van de ontdekking dat iemand anders het geheim van het volmaakte geluk had ontdekt.

In tegenstelling tot zijn zuster zag Rick er niet uit alsof hij dat geheim al kende. Niettemin was hij opvallend attent tegenover de aantrekkelijke weduwe, Janet Carey. Min of meer negeerde hij alle anderen - met inbegrip van Melanie, die als zijn secretaresse redelijkerwijs geen andere behandeling van hem kon verwachten - maar hij glimlachte een paar keer toen hij zag hoe Terry Ransome zich met haar begon bezig te houden.

Terry was een jongeman zonder remmingen, die het helemaal niet moeilijk vond zijn bewonderende belangstelling van de ene jonge vrouw naar de andere over te hevelen. Ofschoon Melanie wist dat hij alleen maar zo handelde omdat het hem was gevraagd, voelde ze zich voordat de avond om was ook wel een beetje gevleid, omdat hij duidelijk plezier in zijn taak scheen te hebben.

Na het eten ging hij een eindje met haar wandelen in de tuin, en tot haar ontsteltenis liep ze Rick en zijn speciale vriendin tegen het lijf - tijdens de afwezigheid van de mondaine Diane! Ofschoon ze wist dat Rick helemaal geen kwaad zag in een paar kusjes - had hij haar pas de vorige ochtend niet in zijn auto gekust? - voelde ze zich toch onprettig toen ze zag hoe hij dezelfde attenties bewees aan een andere vrouw. Even onprettig als die andere vrouw zich waarschijnlijk zou hebben gevoeld bij het horen van het nieuws dat hij verloofd was.

En ze wist dat het nog maar een kwestie van tijd was, voordat het nieuws van die verloving bekend werd gemaakt.