Hoofdstuk 11

Voor het volgende weekend aanbrak, voelde Melanie zich al stukken beter en de bult onder haar haarwas volkomen verdwenen. Ze had haar werk voor Mr.Vandraaton senior hervat en genoot van het dagelijkse contact met de geniale miljonair. Rick scheen haar moedwillig te vermijden, maar dat kon ook wel verbeelding van haar zijn geweest.

Diane vermeed hij in elk geval niet. Maar Diane ging niet iedere avond na het eten met hem - en hem alleen! - wandelen door de door de maan verlichte tuin.

Op een avond glipte Melanie in haar eentje weg na het diner. Een heel eind van het huis af ging ze op een omgevallen boom zitten. In gedachten ging ze alles nog eens na wat er tussen haar en Rick was gebeurd sinds dat eerste ogenblik in Londen waarop zijn oog op haar was gevallen. Nadat ze daar een hele poos had gezeten, stond ze op en liep terug in de richting van het huis. Ze had echter nog maar een paar stappen gedaan toen ze bijna tegen een paartje opbotste dat elkaar innig stond te kussen.

‘Sorry!’ mompelde Melanie.

Diane Fairchild maakte zich snel uit de armen van de ander los en draaide zich met een geërgerde uitroep naar Melanie om.

‘Jij!’ riep ze uit. ‘Wat een onprettig iemand ben je toch! Betaalt Mr. Vandraaton je soms om te spioneren?’

‘Diane!’ waarschuwde Jake Crompton. ‘Er is niet de minste reden om zo scherp te zijn.’

‘O nee?’ zei ze met een vertrokken gezicht. En tegen Melanie: ‘Als je soms munt denkt te slaan uit wat je zojuist heb gezien - of dacht te zien!...’

Maar Jake nam haar stevig bij de arm en leidde haar weg.

‘Miss Blake is het type niet om waar dan ook munt uit te slaan,’ merkte hij sussend op, en Melanie vroeg zich af of hij dat zelf wel geloofde.

De volgende morgen bewees Lucas dat hij weer helemaal de oude was. Hij zei niet alleen dat hij onmiddellijk terug wilde naar New York, maar toen hij Melanie bij zich liet komen met de ochtendpost, kwam hij haar voor als bijna gevaarlijk beheerst. Hij wachtte tot ze een aantal van de routinebrieven behandeld hadden en schoof toen een open brief naar haar toe.

‘Ik veronderstel niet dat je hier veel vanaf weet,’ zei hij. ‘Per slot van rekening was het iets dat jou niet aanging. Niettemin moet je maar eens lezen!’

Melanie voldeed aan het verzoek en haar gevoel van ongerustheid steeg. Toen ze de brief, afkomstig van de bedrijfsleider van het Nonpareil in Londen, gelezen had, bonsde haar hart zo hevig, dat ze zelfs moeite had met ademhalen.

‘En?’ vroeg Lucas.

Melanie zwaaide de brief hulpeloos heen en weer.

‘Er - er moet een vergissing in het spel zijn.’

‘Er is geen vergissing in het spel! Het is iets dat alleen maar kon gebeuren terwijl Rick de leiding had...! Maar hierna,’ vervolgde hij met een roodaangelopen gezicht, ‘zal er geen sprake meer van zijn dat hij ooit nog de leiding krijgt!’

Melanie las de brief opnieuw. Er was een aantal kleine diefstallen geweest, geculmineerd in één grote diefstal in het Londense hotel. En de gestolen goederen werden niet gedekt door een verzekering.... althans niet voldoende. Er was een diamanten halsketting onder, die in rook scheen te zijn opgegaan, en de politie had weinig hoop dat de eigenares, de weduwe van een hertog, haar eigendom ooit nog zou terugzien. Het sieraad had in de hotelsafe gelegen, en die was gekraakt.

Mr. Vandraaton senior zag eruit alsof hij opnieuw een hartaanval zou krijgen, terwijl hij woedend op en neer liep.

‘Ik heb dit al maanden geleden zien aankomen! En ik heb Rick verteld dat we geen enkel risico moesten nemen en alles zo hoog mogelijk moesten verzekeren. En nu dit!’

Hij rukte de brief uit Melanie’s hand en drukte zijn vinger net zo lang op de bel op zijn bureau, tot er een hijgende bediende verscheen.

‘Ga Mr. Rick halen - en Mr. Crompton ook! ’ beval hij. ‘En zeg dat ze opschieten! Dat ze als de bliksem hier naar toe komen!’

Melanie voelde zich misselijk worden. O, Rick! dacht ze angstig, hoe kon je zoiets laten gebeuren?