Twee sinterklazen

De hele maand november lijkt het of Merels leven alleen bestaat uit school, reizen en musical. Het dringt niet tot haar door dat Tjarda’s buik dikker en dikker wordt, en ze staat er niet bij stil dat Jeppe en Joost al een tijdje hun schoen mogen zetten.

‘Doen we aan sinterklaas?’ vraagt Merels moeder op een avond als ze aan tafel zitten te eten, ‘of gaan we met z’n allen gezellig naar de film, of zo?’

‘Sinterklaas!’ roept Merel.

‘Maakt niet uit,’ zegt Bram.

‘Geen van tweeën,’ smeekt April.

‘Dat is geen optie,’ zegt Lori tegen haar dochter.

‘Dan maar film,’ maakt ze ervan.

Dan kijkt hun moeder Bram en Merel aan. ‘Vieren jullie bij papa ook sinterklaas?’

Over de tafel kijkt Merel Bram aan. ‘Ik denk het wel, hè, net als vorig jaar.’

Hun moeder denkt hetzelfde: ‘Het zal haast wel, met die kleintjes.’

‘Wat doen wij dan? Niet vieren?’ stelt Lori voor.

‘Nee! Wel vieren!’ zeggen Merel en Bram alle twee.

‘Bezwaren tegen een dubbele sinterklaas?’ vraagt Merels moeder.

‘Nee!’ zeggen Merel en Bram tegelijk.

Hun moeder en Lori kijken elkaar aan. ‘Ik vind sinterklaas vieren altijd wel gezellig,’ zegt Lori.

‘Jullie zijn nog niet te oud voor sinterklaas?’ wil Merels moeder nog voor de zekerheid weten.

‘Je bent nooit te oud om cadeaus te krijgen,’ merkt Merel op.

‘Hoor haar!’ schampert Bram.

‘Het gaat niet alleen om de cadeaus,’ zegt haar moeder.

‘Nee, we doen wel mét surprises,’ beslist Lori.

‘En gedichten,’ vult Merels moeder aan. Dan kijkt ze Merel aan: ‘Ik help je wel.’

‘Ja, April?’ vraagt Lori.

Iedereen knikt.

‘Gaan we dan snel lootjes trekken?’ stelt Merel voor.

‘Waarom?’ vraagt Bram. ‘Jij doet toch alles pas op 4 december.’

‘Niet zo flauw, Bram.’ Merels moeder aait Merel even over haar arm. ‘Merel heeft het druk genoeg.’

‘Ik ook! Met school!’

April doet alsof ze braakneigingen heeft, en haar lippen vormen het woord ‘uitslover’. Merel moet moeite doen haar lachen in te houden. Dan vraagt ze: ‘Op wat voor dag is 5 december?’

‘Op een zondag.’

‘Zijn we dan hier of bij papa?’

Merels moeder staat op en loopt naar het kleine bureautje. ‘Even in de agenda kijken.’ Ze bladert erin. ‘Mmm, jullie zijn dat weekend bij papa. Maar ik overleg wel met hem. Anders vieren wij het de vierde. Dan komen jullie toch gewoon die avond hier?’

Maar het wordt andersom. Merels vader wil het liever op zaterdagavond vieren, dan kunnen de jongens nog de hele zondag met hun nieuwe speelgoed spelen. En Merel en Bram komen dan vast zondagmiddag naar hun moeders huis, in plaats van pas maandagmiddag na school.

Het is een hele toer voor Merel om alles klaar te krijgen. Ze heeft nu zo veel minder tijd, en ze is best moe. Door de spanning voor sinterklaas én voor de première die dichterbij komt, heeft ze buikpijn.

Voor de sinterklaasviering bij haar vader hoeft ze zelf geen cadeautjes te kopen, maar wel voor haar moeder, Lori, Bram en April, én voor school. Ze heeft Marijn gevraagd haar te helpen met surprises maken. Ze heeft April getrokken en heeft verzonnen dat ze van karton een enorme lippenstift maakt. Ze gaat er een echte in verstoppen. En dan nog iets voor Demi uit haar klas.

‘Dus jij viert drie keer sinterklaas!’ stelt Marijn vast als ze op Merels kamer aan het knutselen zijn. ‘Vrijdag op school en twee keer thuis: zaterdag én zondag.’

Merel knikt. ‘Dat weet je toch, doen we altijd.’

‘Twee verjaardagen, twee sinterklazen… Wat krijg jij veel.’

Merel knipt stroken rood en zwart papier, maar kijkt nu op. Het klinkt jaloers zoals Marijn het zegt. ‘Ja, maar het is toch vooral niet leuk hoor, als je ouders gescheiden zijn. Jouw ouders zijn tenminste nog bij elkaar.’

‘Ja? Nou?’

Merel rolt met haar ogen. ‘Dat wil iedereen toch? Dat ze van elkaar houden en geen ruzie maken!’

Marijn pakt de lijm en smeert de randen van het papier in. ‘Maken jouw ouders nog steeds ruzie, dan?’

‘Soms,’ zegt Merel aarzelend. Zoals laatst, toen ze haar moeder weer met haar vader aan de telefoon hoorde praten. Dat klonk boos en geërgerd. En daarna ging haar moeder over hem tekeer tegen Lori. Haar vader kan het nooit goed doen in de ogen van haar moeder. Daar loopt Merel altijd bij weg, als ze zoiets hoort. Ze wil het niet weten. Gek, denkt ze erachteraan, dat ze het altijd over mij hebben en nooit over Bram. Brave Bram…

Samen plakken ze het rode en zwarte papier op de ronde koker. ‘Dat heen-en-weer gaan is niet leuk hoor,’ gaat Merel dan verder. ‘Zit je net lekker tv te kijken, moet je je tas inpakken en naar het andere huis. En dan vergeet je wat, kan je weer terug fietsen. Heb je zin om ergens mee te spelen, ligt dat in het andere huis.’

‘Dan ga je toch in één huis wonen, en het weekend naar je vader, net als Michelle uit onze klas?’

‘Maar dan mis ik mijn vader te veel,’ zegt Merel beslist. ‘Het liefst woonde ik met allebei mijn ouders in één huis.’

‘Maar jij hebt wel de tweeling en April. En straks de baby.’

Marijn is echt jaloers! Merel slaat haar arm om haar vriendin heen. ‘Je komt maar vaak langs, gaan we samen oppassen.’

Zo, nu moet de bovenkant van de lippenstift nog naar binnen gevouwen worden.

Na een tijdje prutsen is hij klaar. Merel en Marijn kijken ernaar.

‘Hmm, hij lijkt niet erg,’ vindt Marijn.

‘Goed genoeg, hoor,’ besluit Merel. ‘Nu voor school nog.’

Sinterklaas of niet, Merels gedachten blijven cirkelen rond de musical. Thuis, op school, overal en altijd praat ze erover.

‘Nou even een ander onderwerp,’ zeggen Marijn, Janieke en Marloes regelmatig.

‘Komt zij weer met haar musical!’ merken klasgenoten met een zucht op.

Ze kan er niets aan doen, ze is er zó vol van! Het wordt meer en meer een echt, volledig verhaal. Het zingen, het dansen, alles gaat steeds beter, en Merel is zó enthousiast.

Ze wordt er met sinterklaas dan ook mee geplaagd. Op school krijgt ze een microfoon, zo één die je in je hand moet houden. Hij is gemaakt door Jeroen, Merel vindt het razend knap van hem. En in het gedicht staat dat ze helemaal geen versterking nodig heeft, omdat iedereen haar geklets over de musical toch wel kan horen. En ze krijgt behalve een armbandje heel veel pepernoten, omdat ze altijd zo veel noten op haar zang heeft. Juf Nienke moet het uitleggen: veel praatjes hebben, betekent die uitdrukking. Dat heeft Jeroen vast niet zelf verzonnen!

Merel zet de microfoon aan haar mond en vraagt onschuldig aan de klas: ‘Ik? Heb ik veel praatjes?’

Demi, die op paardrijles zit en voor wie Merel een surprise heeft gemaakt, is heel blij met haar knaloranje wortel-met-inhoud (oranje oorbellen) en Marijn krijgt een supermooie schaats met een paar gekke sokken erin. Het wordt een gezellige ochtend op school. Sinterklaas, die eigenlijk alleen de onderbouw bezoekt, komt toch even om de hoek kijken, en ’s middags hebben ze een film. Een heerlijke dag!

Zaterdag moet Merel gewoon repeteren. Dat is lastig, want ze is toch wat opgewonden vanwege sinterklaas. Kostas en Froukje mopperen aldoor op haar. ’s Middags in de pauze krijgen ze pepernoten, maar voor de rest is het een gewone repetitie. Hoewel, gewoon… Het is één en al chaos in haar hoofd. Merel haalt de tekst door elkaar en loopt aan de verkeerde kant het podium af, weet haar danspassen niet meer en zet de liedjes op het verkeerde moment in. Het gaat niet echt lekker.

Als Merel thuiskomt, springen Joost en Jeppe tegen haar op. Want druk zijn ze, de tweeling overtreft bijna windkracht Merel. De hele week al doen zij alles in het kwadraat: rommel, lawaai, drukte. Merel moest haar best doen er niet in mee te gaan. Bram verstopt zich op zulke dagen op zijn kamer. Maar hun lawaai zal afgelopen zijn zodra ze hun cadeautjes hebben, weet Merel nog van vorig jaar.

Gelukkig gaat al gauw de bel. De tweeling vliegt naar de deur waar ze beginnen te gillen en te juichen: er staat een zak met cadeautjes! Ze slepen hem mee naar binnen en het uitpakfeest kan beginnen.

Binnen de kortste keren ligt de anders zo nette kamer vol met cadeautjes, proppen papier, pepernoten en speculaaskruimels. Merel is blij met wat ze krijgt: een bordspel, een groot pak stiften, een geinig T-shirt, en… een mp3-speler! Nu kan ze in de trein naar musicalliedjes luisteren.

Tjarda zit aldoor op de bank met haar handen op haar buik en lijkt er met haar gedachten niet bij. Merels vader vraagt bezorgd of alles goed is. Tjarda knikt, maar ze raakt het sinterklaaslekkers niet aan.

Merel wel! Die snoept haar buik vol. Als haar vader na het uitpakken wat soep en broodjes gaat halen uit de keuken, heeft ze nauwelijks trek meer.

Na de soep vraagt ze Bram of hij wil helpen met het downloaden van muziek, maar die wil met zijn nieuwe game spelen. ‘Morgen,’ belooft hij.

Als Merel dan met haar stiften en een tekenblok aan de tafel zit, bedenkt ze ineens iets: als de baby nu maar niet net geboren wordt als zij de première hebben! Dan komt Tjarda niet, en, erger nog, haar vader natuurlijk ook niet.

Ze staat op en loopt naar Tjarda, die met een kruik tegen haar buik op de bank ligt. ‘Wanneer wordt de baby geboren?’ vraagt ze terwijl ze op het randje gaat zitten.

Tjarda komt iets overeind. ‘Dat weet ik niet. Half december misschien. Maar misschien ook wel eerder.’ Ze lacht. ‘Hoezo?’

‘De première is 17 december.’

‘Aha! Maar liefje, jullie doen zo veel voorstellingen! Ik krijg wel een herkansing. Dan kom ik als jullie in ónze schouwburg spelen, net als jouw vriendinnen.’

Want de première is in de schouwburg waar ze repeteren, en haar vriendinnen wachten tot ze ‘thuis’ speelt.

Tjarda knijpt even haar ogen dicht. Heeft ze pijn?

‘Wat is er?’ vraagt Merel ongerust.

‘Buikpijn,’ zegt Tjarda. En dan aait ze Merel over het hoofd. ‘Ben jij moe?’

Ja, Merel is moe. Nu Tjarda dit zo vraagt, voelt ze ineens hoe moe ze is.

‘Kom erbij liggen,’ nodigt Tjarda haar uit. En Merel kruipt er gezellig bij onder de fleecedeken.

‘Hij schopt.’ Tjarda legt Merels hand op haar buik. ‘Voel maar.’

Dat vindt ze toch zo grappig: Tjarda’s buik beweegt alle kanten op. Heel duidelijk voelt Merel getrappel tegen haar handpalm. ‘Dag broertje of zusje,’ zegt ze, en ze duwt even tegen zijn of haar knietje of voet. ‘Kom je gauw tevoorschijn?’

Tien minuten, langer houdt Merel het niet uit. Ze komt overeind en ziet Jeppe en Joost aan tafel zitten met haar nieuwe stiften! Ze loopt naar hen toe. Kijk nou, ze hebben op háár papier getekend.

‘Hé!’ schreeuwt ze. ‘Jullie hebben eigen speelgoed gekregen! Blijf van mijn spullen af! Moven! Wegwezen!’

De jongens schrikken en beginnen te huilen, waarop Merel prompt ook in huilen uitbarst. Tjarda komt van de bank om de jongens te troosten en Merels vader komt uit de keuken aangerend om zijn armen om Merel heen te slaan.

‘Ze mogen niet aan mijn spullen zitten!’ snikt Merel.

Haar vader zegt: ‘Joh, toe nou, zo erg was dat toch niet.’

‘Ze hebben mijn tekening verpest!’

‘Je maakt wel weer een nieuwe.’

‘Maar niet deze! Hij werd heel mooi! Voor de baby!’

‘Dat is lief van je, maar stop nu met huilen.’

Merel snikt nog wat na. ‘Pap,’ zegt ze dan ineens. ‘Ik stop met de musical.’

‘Hè, wat?’ Daar schrikt haar vader van. ‘Daar komt niets van in, Merel!’

‘Maar ik wil niet meer!’ Ze weet zeker dat ze het echt helemaal niet meer ziet zitten.

‘Onzin! Je kunt er helemaal niet mee stoppen. Wij hebben een contract getekend, weet je nog, waarin we beloofden dat je genoeg rust zou krijgen en goed zou eten, en dat je niet zomaar zou stoppen.’

‘Maar ik kan het niet! Het ging vandaag helemaal niet goed. Kostas zei ook dat ik er niets van kon.’

‘Dat geloof ik niet. Misschien ging het gewoon vandaag even niet goed. Dat is heel normaal dat je zo’n moment hebt. Je gaat flink oefenen van de week, en dan gaat het de volgende keer heus weer beter. Je hebt ervoor gekozen en je gaat door! Je kunt die mensen niet in de steek laten!’

Merel verstopt zich in de armen van haar vader. Hij zal wel gelijk hebben, maar ze is eventjes helemaal kwijt waarom ze dit ook alweer wilde doen.

Een uurtje later wordt ze tegelijk met de jongens naar bed gestuurd. Merel protesteert niet eens.