100%

Ooit was er een tijd dat Merel zich verveelde in vakanties, maar deze herfstvakantie is alles anders. In totaal zullen ze vijf dagen repetitie hebben. De eerste dag, op zaterdag, rijdt haar moeder. Ze nemen Fimme mee en hebben afgesproken dat Merel de volgende dag met Fimmes vader meerijdt. Fimme speelt Tonnie – hij heeft wél een hoofdrol! In de auto vraagt Merel hem honderduit over de auditie van afgelopen woensdag, welke jongens er nog meer waren, welke meisjes, wie Donna en Lisa gaan spelen en hoe die meiden zijn en of hij al weet wat hij allemaal moet zeggen.

Merel is opnieuw een beetje zenuwachtig. Zou ze het echt kunnen? Zou ze rustig genoeg zijn? Ze weet nu dat ze ook op het toneel erg chaotisch kan zijn. Zelfs als ze zich goed voorbereidt, kunnen er zomaar dingen misgaan. En hoewel het bij de auditie eigenlijk vanzelf goed ging met haar concentratie, hebben die Kostas en Froukje straks natuurlijk snel genoeg door dat zij een warhoofd is. Zou er wel eens iemand weggestuurd worden na een tijdje? ‘Sorry, Merel, we hebben ons vergist.’

De juf van de musicalklas had het er ook over dat ze streng zouden zijn. Ze had Merel woensdag na de les nog apart genomen. ‘Denk erom,’ had ze gezegd, ‘dat je niet gaat improviseren. En geen geintjes! Ze moeten op je kunnen vertrouwen!’

Dat is wel een goeie tip. Ze gaat echt haar stinkende best doen. José was erg sneu, woensdag. Die was niet uitgekozen. Ze keek met zulke jaloerse ogen naar Merel!

Ze moeten in dezelfde zaal zijn als vorige week. Merel gaat naast Fimme staan, ze herkent wel wat gezichten van de auditie, maar weet nu al geen namen meer. Iedereen is een beetje gespannen, merkt ze.

‘Goedemorgen iedereen!’ begint Kostas. ‘Weten jullie het nog? Ik ben de kinderregisseur, ik ga met jullie repeteren. Barbara is van de dans en Froukje is van de liedjes. Heel fijn dat jullie er allemaal zijn. Ik hoop dat jullie er zin in hebben.’

‘Ja, heel veel!’ Merel lacht erbij.

Zij is de enige die iets zegt. Merel schrikt ervan. Kostas vroeg toch eigenlijk iets?

‘Dat is mooi.’ Hij lacht en gaat dan verder: ‘We zijn met een tamelijk grote groep, beide casts zitten nu bij elkaar. Eerst gaan we een paar spelletjes doen om jullie namen te leren!’

De sfeer wordt dan meteen een stuk losser en de spelletjes zijn leuk om te doen. Merel let goed op wie de hoofdrolspeelsters zijn. Daarna gaan ze inzingen en herhalen ze de liedjes die ze al kennen. Ze leren twee nieuwe, die ook hartstikke leuk zijn. Froukje begeleidt hen op de piano. Het leren gaat bijna vanzelf!

Na een korte pauze komt Barbara om met hen te dansen. Maar Merel kan het niet laten om voor ze beginnen te vragen: ‘Kostas, wanneer krijgen we te horen wie wie speelt?’

‘Vanmiddag!’ antwoordt hij voor hij de zaal verlaat. ‘Dan horen jullie meer over de rollen.’

Merel kijkt naar de beide Donna’s en de beide Lisa’s en voelt duidelijke speldenprikken in haar buik. Snel denkt ze aan José. Maar ach, zodra ze begonnen zijn, is dat allemaal weg. Een hele ochtend zingen en dansen, heerlijk!

Van Barbara leren ze verschillende passen, en in de loop van de ochtend worden de bewegingen als vanzelf stukjes dans. Ook herhalen ze wat ze tijdens de auditie hebben geleerd. Froukje speelt mee op de piano, maar zelf moeten ze ook meezingen. Dat gebeurt eigenlijk spontaan, zo goed zitten de liedjes al in hun hoofden. Merel heeft geen enkel probleem haar aandacht erbij te houden, zo geniet ze ervan. Als ze maar in beweging kan blijven, kan ze alles aan!

Uitgehongerd valt de groep tussen de middag op hun lunch aan. Intussen hebben ze elkaar wat leren kennen, en Merel zit haar brood te eten samen met Shayla en Robijn.

Na de lunch worden eindelijk de overige rollen verdeeld. In de klas van Lisa en Donna zit een meisje Merel, en Merel mag haar spelen.

‘Het is toevallig, Merel, maar ze is wel iets voor jou,’ zegt Kostas.

Nu krijgen ze ook het script met alle teksten en de liedjes. Hoeveel tekst ‘Merel’ heeft, kan Merel zo snel niet zien. Ze hoopt wel dat zij een belangrijke persoon in het verhaal is, maar in de loop van de middag merkt ze dat het er eigenlijk niet zo toe doet. Ze beginnen met een paar scènes met de hele klas. Kostas eist dat je goed oplet, want hij wil niet steeds zijn regieaanwijzingen herhalen. Merel let goed op dat ze oplet, maar eigenlijk gaat het vanzelf, want Merel is de klas van Donna en Lisa helemaal ingedoken. Dit is wel even anders dan school! In dit gedeelte past ook al een van de liedjes en Merel zingt en danst vol overgave.

Als ze afsluiten, geeft Kostas huiswerk mee. ‘Ik neem aan dat iedereen nieuwsgierig is naar zijn rol. Lees vanavond het hele script door. Morgen vraag ik iedereen zijn rol te beschrijven. Hoe je bent, welke gevoelens je moet spelen, snap je?’ Ze knikken. ‘Ga vanavond op tijd naar bed, dan zie ik jullie morgen weer!’

Op de terugweg in de auto terug voelt Merel hoe moe ze is. Fimme en zij moeten natuurlijk eerst alles vertellen, en daarna beginnen ze allebei het script te lezen.

‘Iek, jij hebt heel veel tekst,’ zegt Merel onder de indruk. Voor het eerst is ze een beetje blij met haar eigen rol. O ja, opletten hoe de Merel van Donna Lisa is. Morgen moet ze over haar vertellen. Maar na zo’n dag valt lezen niet mee: al voor ze de snelweg op rijden, is Merel in slaap gevallen.

De volgende dag komen Fimme en zijn vader Merel alweer vroeg ophalen.

‘Goedemorgen, ben je er klaar voor?’ vraagt Fimmes vader.

‘Ik heb er weer helemaal hartstikke zin in.’

In de auto vraagt Fimme: ‘Heb jij het script gelezen?’

Merel gaapt. ‘Ja! Jij?’

‘Tuurlijk!’

‘Wat vind je ervan?’

‘Het is een grappig verhaal, een zielig verhaal én het is om boos van te worden, zo stom als die meiden doen!’

Merel is het helemaal met hem eens. Daarna bespreken ze hun rollen. Zo zijn ze snel bij het theater. Merel heeft echt zin in een nieuwe dag!

Die verloopt in grote lijnen zoals gisteren: zingen en dansen en dan de scènes oefenen. De rollen worden om de beurt door de beide casts gespeeld. Eerst spelen ze met het script in de hand, en Merel schrijft alle aanwijzingen van Kostas nauwkeurig op: ‘Rechts het toneel af, hier dichter bij Lisa gaan staan, dit moet ik verontwaardigd zeggen.’ Ook wat met de hele groep besproken wordt, schrijft ze erbij: ‘Luider praten! Groter bewegen! Lachen! Niet met je rug naar het publiek gaan staan!’

Kostas en Froukje spelen de verschillende volwassen rollen. Kostas is inderdaad streng. Merel kan het niet laten toch af en toe een opmerking te maken, maar dat mag niet. En er is al helemaal geen ruimte om te dollen en gek te doen, de eerste dag niet en de dagen erop ook niet. Je moet serieus aan het werk! En het rare is: ze vindt het niet eens erg! Wat er gebeurt, is zó belangrijk, dat niets haar kan afleiden van het zingen, dansen en spelen, zodat ze zich voor honderd procent kan inzetten.

Eigenlijk is het heel prettig dat er elke minuut van de dag gezegd wordt wat ze moet doen en hoe ze dat moet doen. Het blijft lekker rustig in haar hoofd, en ze krijgt geen kriebel. En zo is er ook genoeg plek in haar kop om alles wat ze leert te onthouden.

De laatste repetitie die nog in de herfstvakantie valt, is het fotodag. Ineens zijn er allemaal mensen die hen aankleden en hun haar doen, en moeten ze poseren. Er worden foto’s gemaakt voor de publiciteit. Kostas legt het uit: ‘Straks bij de voorstelling komt er een boekje over de musical met het verhaal, de namen van de producent en wie de tekst heeft geschreven en wie de muziek heeft gemaakt, en van de volwassen acteurs, en ook veel foto’s. De namen en foto’s van de kindercast komen op een los vel, en dat wordt dan voor de voorstelling in het programmaboekje gedaan.’

Merel steekt haar hand op. ‘Wie zijn dat eigenlijk, de volwassen acteurs?’

‘Ja! Wie spelen die rollen?’ willen ook anderen weten. ‘En wanneer komen die meespelen?’

De meeste namen kent Merel wel. Maar één ervan bezorgt haar een kloppend hart: Carlo Brandenburg! Sinds ze hem op Aprils kamer heeft zien hangen, hoopt ze heel erg dat hij meedoet! Ook April zal het leuk vinden, denkt ze onmiddellijk. Met de volwassenen repeteren doen ze pas helemaal op het laatst, vertelt Kostas, vlak voor de eerste voorstelling.

Merel heeft er zo’n zin in! Ze straalt ervan. Ze heeft de breedste glimlach van de hele groep, ziet ze later op de foto’s.