Smiley

Merel loopt in één keer door naar de kleedkamers en stopt een paar dropjes tegelijk in haar mond. ‘Ik heb het helemaal verknald!’ gromt ze nog net verstaanbaar.

April, die achter haar aan is gekomen, zegt opgewekt: ‘Je hebt niet gedaan wat je van plan was, maar verknald… Er gingen best dingen goed. De mensen moesten lachen!’

‘Waar was die ene bal?!’

‘Ik weet niet, van de tafel gerold of zo. Ik zag niets in het donker!’

Somber staart Merel naar de monitor waar echt talent voorbijkomt. Een meisje met een dwarsfluit, een cabaret-duo, weer een lied en een dans. Na zes optredens is het pauze en daarna mogen ze in de zaal gaan zitten op speciaal voor hen gereserveerde stoelen op de voorste rij. Merel schaamt zich kapot. Zo’n grote mond had ze, en kijk nou wat zij ervan bakt! Ze kan het niet, ze kan helemaal niets!

Het liefst zou ze in de kleedkamer blijven zitten, maar April spoort haar aan. ‘Tut! Omkleden en meekomen! Het is pauze.’

In de foyer komen ze op haar af. ‘Meisje, wat gebeurde er?’ Haar vader.

‘Mereltje! Wat een verrassend optreden!’ Haar moeder.

En haar vader merkt nog op: ‘Waarom ben jij eigenlijk gestopt met die circusschool? Je doet dit heel leuk!’

Marijn, Janieke en Marloes komen aangelopen. ‘Hé Merel, leuk!’ roepen ze in koor.

‘Dit was niet de goeie act,’ protesteert Merel. ‘Ik vergat de helft. Ik deed maar wat, het was een rommeltje.’

Haar vriendinnen kijken haar aan. ‘Viel niet op, hoor.’

Dat zeggen ze uit vriendschap, denkt Merel.

Haar vader vraagt: ‘Wat willen jullie drinken? Loop jij even mee, April?’

Haar moeder probeert Merel op te fleuren: ‘De mensen vonden het hartstikke leuk, volgens mij. En je hebt in ieder geval één fan!’

‘Ja, schattig, dat meisje!’ zeggen Marloes en Janieke.

‘Jij had haar niet ingehuurd?’ vraagt Marijn nog.

‘Nee!’ En dan wil Merel weten: ‘Wie vonden jullie goed?’

Haar moeder vindt de saxofoniste een kanshebber, maar haar vriendinnen gaan voor de meiden met hun showmusicalnummer. Zoiets had ik ook kunnen doen, denkt Merel. Waarom ook weer heb ik dat niet gedaan?

Daar zijn de drankjes. Merel heeft dorst. Dan beseft ze wie er mist. ‘Is Bram er niet?’

‘Die had heel onverwacht een belangrijke afspraak,’ zegt haar vader.

‘Mooi zo!’ mompelt Merel.

Voor één keer kletst ze de anderen niet de oren van het hoofd. Dat laat ze aan haar vriendinnen over. Merel voelt de spanning tussen haar ouders. Dat doet haar denken aan het telefoongesprek dat ze van de week per ongeluk opving. Dat ging weer over haar, en over het heen-en-weer gaan. Ze wilde het niet horen.

‘Kom mee, wij gaan vast naar de zaal,’ stelt April de meiden voor.

Ze laten de ouders achter met hun koffie en April blaast hoorbaar haar adem uit. ‘Gezellige lui, die twee!’

Ze gaan vast in de zaal zitten, die al snel weer volstroomt. ‘Kom op, clown, niet zo down,’ stoot April haar aan. ‘De wereld vergaat niet als je niet wint.’

Maar daar is Merel niet zo zeker van. Ook na de pauze zijn er tien optredens. Merel heeft geen idee wie gaat winnen. Als de jury zich na de laatste deelnemer terugtrekt om te overleggen, krijgen ze een optreden te zien van een breakdancegroep. Merel veert op. Goed zijn die! Dat wil ze ook gaan doen!

De jury geeft iedereen een persoonlijke beoordeling vóór ze de nummers een, twee en drie bekend maken. Merel luistert niet echt. Ze schopt met haar benen heen en weer zodat haar kuiten steeds tegen de zitting van de stoel bonken. Pas als ze haar naam hoort, kijkt ze op.

‘En dan onze clown! Merel, we hebben erg om je gelachen. Het is moeilijk om een goede clown te zijn, maar daar heb jij beslist talent voor. Je hebt ook een leuke uitstraling! Je liedje was goed gezongen, je hebt een mooie stem. Alleen als je nou weer eens als clown optreedt, zou je het beter kunnen voorbereiden, laat de dingen niet aan het toeval over!’

Nou ja! Ze hééft het goed voorbereid! Merels benen schoppen harder dan zonet. Kan ze winnen met deze beoordeling? Geen idee. Wat duurt het lang, wat kletst dat mens! Het duurt uren voor ze eraan toe is: ‘Op de derde plaats… Goed voor een tweede plaats was het optreden van… En de winnaar is…’

Merel bijt op haar lip. Zij, zij, zij! Vast niet! Of toch? Ze wil zo graag! O please!

Naast haar springen twee meisjes juichend op. De winnaressen? Glunderend worden ze het podium op getrokken. Merel kijkt jaloers naar hun geluk.

‘Die waren ook goed!’ April klapt in haar handen. ‘Jammer dan voor jou…’

Merel klapt niet mee. Hoe moet dat nu verder? Ze wil beroemd worden! Dan had ze op z’n minst moeten winnen. Hebben al die mensen haar talent niet gezien?

De meisjes krijgen bloemen en een oorkonde, en daarna staat iedereen op om de zaal te verlaten. Stilletjes loopt Merel achter April aan, via het trappetje over het podium naar de kleedkamers om hun spullen te halen. Had ze nou haar act maar gewoon gedaan zoals hij moest zijn…! Dat heeft zij weer hoor, dat ze dingen kwijt was! Het ligt niet aan haar talent, ze barst van het talent. Ze vergat even iets, dat kan toch? Maar ze kan goed zingen, dat zeiden ze zelf.

Ze doen Merels spullen in de tas en binden de ballon eraan vast.

‘Je kegels moeten we nog zoeken, en die ene bal!’ bedenkt April.

‘Geen zin, laat maar, ik ga er toch nooit meer iets mee doen,’ zegt Merel.

Daarna lopen ze naar de hal, waar Merels ouders wachten. Haar vriendinnen zijn al naar huis.

Haar moeder geeft haar een knuffel. ‘Een leuke uitstraling! Dat is leuk om te horen!’

‘Ja, een mooie beoordeling,’ vindt ook haar vader.

‘Het is niet genoeg,’ mompelt Merel. Haar ouders kunnen zeggen wat ze willen, zij is niet tevreden.

‘Toe nou, Merel,’ zegt haar vader. ‘Er kan er maar één winnen!’

‘Laat haar maar,’ neemt haar moeder het voor haar op. ‘Ze moet even bijkomen.’

Buiten, bij de fietsen, vraagt Merel aan haar vader: ‘Mag ik wel even met mama en April mee?’

Het is haar vaders weekend, en hij kijkt dan ook een beetje zuinig. ‘Waarom?’

‘Ik heb ineens heel veel zin om met Joep te lopen. Toe, mag dat? Ik ben op tijd thuis voor het eten!’

‘Nou, vooruit maar.’

Merel geeft haar vader een kus. ‘Fijn. Tot straks!’

Merels tas moet nog in de fietstas gepropt. Merel geeft hem een ongeduldige duw waardoor de gele ballon per ongeluk losschiet. ‘Mijn ballon!’ roept ze geschrokken.

‘Ahhh,’ zeggen haar moeder en April allebei.

De ballon kiest onherroepelijk voor het oneindige blauw en de smiley kijkt glimlachend op Merel neer, die hem zo lang mogelijk na blijft staren.