10

"We gaan vanmiddag in de aula repeteren voor ons Egyptische toneelstuk," vertelde juf Marjan na de pauze. "Ik heb de meeste decorstukken al neergezet. Aton, kun jij wat tips geven over de kleding die we zouden kunnen gebruiken?"

"Kijk in 's hemelsnaam uit met wat je zegt," zei Thomas tegen Aton, terwijl ze met de klas door de gang liepen. "Het is beter als niemand ontdekt waar je vandaan komt. Hou op met die wilde verhalen over karavanen en zandstormen."

"Ik zal mijn tong bewaken."

In de aula keek Thomas weer naar de muurschildering. De schrijfleerling zag er nu kalmer uit, zoals hij in het and zat met zijn pennen en penselen. Aton wees naar de potscherven en de stenen die naast de jongen lagen. "Dat zijn ostraka. Daar moet je op oefenen, tot je goed genoeg bent om op papyrus te schrijven."

"Net zoiets als ons kladpapier," zei juf Marjan.

"Inderdaad," zei Aton. "We schrijven elke dag met ostr..."

"Elke dag!" zei Thomas vlug. "Elke dag... schrijft Aton in zijn dagboek! Hij doet dat als een project!"

"Is dat zo?" zei Aton.

"Ja!" Thomas trok Aton aan zijn arm. "Laten we Ellen en Vicky gaan helpen met de spullen in het magazijn."

"Laat ze even opschieten," riep de juffrouw achter ze aan. "Geen gedagdroom!"

"Onze leraren zeggen precies dezelfde dingen." Aton en Thomas liepen door de gang. "Maar als mijn meester boos is, vertel ik een grap en dan moet hij toch lachen."

"Echt?" Thomas hielp Ellen om de grote, kartonnen piramide het magazijn uit te krijgen.

"Ja. Al mijn vrienden lachen als ik mijn verhalen vertel."

Ellen keek langs een mummie van papier-maché naar Aton. "Dat verbaast me niets," zei ze.

"Ik ken ook een mop," zei Vicky. "Als een dinosaurus uit Rusland zou komen, hoe zou hij dan heten?"

Aton kneep zijn ogen samen. "Een dinosaurus... uit Rusland? Ik weet het niet."

"Dino-zou-Rus heten."

"O," zei Aton. Hij keek uit zijn ooghoeken naar Thomas. "Eh... cool?" Hij knikte langzaam. "Ik heb ook een raadsel. Hoe noem je een duizendpoot zonder poten?"

"Geen idee," zei Vicky.

"Duizendpootloos," vertelde Aton.

Vicky lachte.

"Egyptische humor is erg grappig," zei Aton. "Mijn oom, die handelt in struisvogelveren, kent veel verhalen van de slavenhandelaren uit Nubië."

"Aton, je lijkt erg op Thomas," zei juf Marjan, die kwam kijken of ze wel opschoten. "Die heeft ook zoveel fantasie." Ze glimlachte. "Je moet alleen wel oppassen met grappen over de slavenhandel."

Aton opende zijn mond, maar deed die snel weer dicht toen hij zag hoe Thomas naar hem keek.

"Je kunt in de zaal gaan zitten en naar onze voorstelling kijken," zei de juf. "Of misschien kun je helpen met de muziek. Speel je een of ander instrument?" "Lijkt me geen goed idee," zei Thomas meteen. "Wil je graag meedoen?" vroeg juf Marjan aan Aton. "Dat zou ik erg leuk vinden," antwoordde Aton. "Je vindt er vast niets aan," zei Thomas. "Jawel," zei Aton. "Vast niet!"

"Dat is dan geregeld," zei juffrouw Marjan. Ze gaf Aton een triangel en een stokje. "Tingel daar maar mee, wanneer het je een goed moment lijkt." Ze klapte in haar handen. "Laten we beginnen met de optocht voor de farao." Thomas was blij dat hij alleen maar een bijrol in het stuk had. Nu kon hij Aton, die bij de andere muzikanten stond, goed in de gaten houden. Hij had gezien dat Lisa en Eddie naar hem stonden te kijken en zachtjes iets tegen elkaar zeiden. Thomas wist dat wanneer de Pestkoppen begonnen te fluisteren, ze meestal bezig waren een slachtoffer uit te zoeken. Dan moest je je gedeisd houden.

Tot Thomas' grote opluchting deed Aton niets geks met de triangel.

De onderwijzeres was na afloop van de repetitie erg tevreden. "Goed gedaan, iedereen! Vrijdagmiddag wordt spectaculair. Er zijn maar een paar dingetjes die we nog eens moeten oefenen. En we moeten natuurlijk het masker voor koning Toetanchamon nog maken. Weet je," juffrouw Marjan bekeek Aton nauwkeurig, "... jij zou mooi model kunnen staan."

"Ik heb nog nooit gehoord van die koning, Toe-tanch-a-mon," zei Aton.

"Hij is een van de bekendste," zei Vicky. "Juf heeft verteld dat hij nog erg jong was toen hij regeerde."

"Hij was niet zo jong als wij ons voorstellen," zei de juf. "De mensen werden toen veel eerder volwassen. Het was niet vreemd als je op je twaalfde al getrouwd was."

"Ja hoor!" riep Vicky uit.

"Kun je morgen ook naar school komen?" vroeg juffrouw Marjan aan Aton. "Als je het niet erg vindt, kunnen we jouw gezicht insmeren met gips, voor ons masker."

"Dat lijkt me een eer," antwoordde Aton.

Juffrouw Marjan begon het opruimen te regelen. "Muzikanten, brengen jullie je instrumenten terug naar het muzieklokaal. De rest: iedereen neemt iets mee naar de klas. Thomas en Aton, willen jullie de grotere stukken in de kastruimte onder het podium leggen?"

Eddie en Lisa keken snel naar elkaar. "Wij helpen wel met de mummie en de piramide."

Thomas keek bedenkelijk. "Eens moet toch de eerste keer zijn," zei hij zacht voor zich uit. Hij zag hoe Lisa Eddie aanstootte. "Ik ga niet met jullie tweeën in die kast," zei hij dapper.

Juffrouw Marjan wierp een blik op de jongens. "Eddie, Lisa, brengen jullie deze doos maar naar het lokaal. Ik weet zeker dat Thomas en Aton het samen wel redden."

Thomas begon aan de piramide te trekken en Eddie en Lisa liepen de aula uit.

De conciërge stak zijn hoofd om de hoek van de deur. "Er is telefoon voor je, Marjan."

"Ja, ik kom eraan. Thomas, de bel gaat over een paar minuten. Ik zal de rest van de klas alvast zeggen dat ze kunnen gaan. Redden jullie het zo?"

Thomas knikte en juf Marjan rende naar de deur.

Thomas boog voorover om het kledingrek de kastruimte in te duwen. Daarna sleepte hij de mummie achter zich aan. "Kun jij de piramide naar binnen duwen?" riep hij over zijn schouder naar Aton. Aton ging op zijn hurken zitten en duwde de piramide voorzichtig voor zich uit, tot ze allebei in de ruimte onder het podium zaten.

Zonder dat ze het merkten, ging de deur van de aula open en glipten Eddie en Lisa weer naar binnen.

Thomas duwde de mummie iets opzij, om meer plaats te maken.

"Ik vind het echt niet prettig hier," fluisterde Aton. "Het lijkt te veel op de grafkamer van de farao."

"Oké, laten we de piramide snel in die hoek schuiven, dan kunnen we weg." Thomas stak zijn arm uit om Aton te helpen. In die beweging viel het licht uit de aula op het glimmende zilver van de ankh die nog steeds om zijn pols zat. De reflectie scheen door de kleine ruimte.

"O..." zei Aton met een zucht. "Je hebt mijn ankh nog steeds om. Die was ik vergeten." Hij stak zijn hand uit.

Thomas knipperde met zijn ogen. "Kijk," zei hij schor.

De straal licht van de ankh leek ineens feller te worden. Eén kant van de piramide werd helemaal licht. Toen, tussen de grote blokken steen, verscheen er een deur.

Aton greep naar zijn keel. De deur ging langzaam open.

"Kom binnen!" beval de bekende stem van de Droommeester. "Je hebt er geen idee van hoeveel ik moest verbuigen in de ontijdige tijdruimte om dit voor elkaar te krijgen. Schiet op, kom hier."

Aton keek Thomas verschrikt aan en vormde met zijn mond de woorden 'ik wil niet'.

"Eh..." zei Thomas. "Kunnen we het hier even over hebben?"

"Er valt niets te bespreken." De dwerg stond in de deuropening van de piramide en wees naar Aton. "Jij moet terug naar je eigen tijd. Dat is alles. Andere mogelijkheden: geen. Bespreekbaar: nee. Discussie: gesloten."

Aton schudde zijn hoofd.

"Aton wil graag nog even blijven," zei Thomas.

De dwerg sloeg zijn armen over elkaar. "Zeg eens, ben ik soms niet duidelijk genoeg geweest?" Hij keek Aton kwaad aan. "Luister Aton, en begrijp me goed. Je móét terug naar jouw plaats in de tijd. Zulke dingen... gaan nu eenmaal zo." De Droommeester deed zijn cape open. "Kom."

Aton keek weg van de dwingende ogen van de dwerg en draaide zich om naar Thomas. "Ik wil mijn ankh."

Thomas keek van de Droommeester naar Aton. Er was iets tussen hen gebeurd wat hij niet precies begreep. Hij tilde zijn arm op en draaide, zonder erbij na te denken, aan de amulet. De lichtstraal flikkerde.

"Kijk uit wat je doet!" snauwde de Droommeester.

"Waarom?" vroeg Thomas. Hij pakte het bandje en begon de ankh los te maken. "Ik moet hem toch teruggeven aan Aton?" Hij stapte een stukje opzij om naar Aton te kunnen reiken.

"Nee, niet doen," zei de dwerg dwingend. "Geef hem eerst aan mij, dan geef ik de ankh wel aan Aton. Ik zal erop passen tot hij veilig terug is in zijn eigen tijd."

Thomas stopte. De angst was duidelijk zichtbaar in de ogen van de Droommeester. Thomas keek weer naar de ankh. Wat voor macht had de amulet, dat zelfs de Droommeester er bang van werd?

"Thomas," zei de Droommeester. "Ik reis door de tijdzones door mijn cape te gebruiken. Er zijn meer manieren om dat te doen, minder voorspelbare. De ankh, die nu weg is gehaald uit zijn eigen tijd, kan gebruikt worden om de grenzen van de tijd te verbuigen. Maar als dat gebeurt, zal ik er niet bij zijn..." De dwerg hield Thomas' blik gevangen in de zijne. "En dat kan erg gevaarlijk zijn."

Thomas aarzelde en even bungelde de zilveren amulet losjes in de lucht. Het volgende moment werd Thomas hard in zijn rug geduwd. Een hand schoot langs zijn gezicht, greep de ankh en trok hem uit zijn hand. Toen sloeg de deur van de kastruimte met een klap dicht en hoorden ze het geluid van ijzer op ijzer.