3

Thomas begon langzamer te lopen toen hij dichter bij zijn school kwam. Om de drukke straat voor de school 's ochtends over te steken, moest hij vooruit denken.

"Strategische planning," zei Thomas' opa vaak, "levert het meest op." Zijn opa had vroeger in het leger van generaal Montgomery's woestijnratten gezeten, zoals de soldaten in de woestijn genoemd werden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Monty was vaak bij opa's tent gestopt om zijn advies te vragen. "Dan zei ik, net als ik jou nu vertel, Thomas, dat strategische planning het geheim is om te overleven."

Thomas slenterde nonchalant naar de oversteekplaats voor de school, tot vlak bij de klaar-over. "Activeer het alarm," mompelde hij, terwijl hij op één knie ging zitten en aan zijn veters begon te prutsen.

"Begrepen en akkoord," reageerde mevrouw Turner van achter haar bord met: Stop! Overstekende kinderen. "Alarm geactiveerd." Ze kneep haar ogen tot spleetjes en draaide een half rondje. "Tuig op zes uur/' zei ze.

Thomas tilde zijn hoofd een stukje op en keek in de richting die ze had gezegd. Een groep kinderen stond te wachten om over te steken. Hij bekeek ze snel. Niets aan de hand. Maar toen zag hij aan het einde van de straat twee klasgenoten, Eddie en Lisa, uit een winkel komen. Hun bijnaam was de Pestkoppen, omdat ze altijd liepen te zieken. Thomas stond snel op.

Mevrouw Turner had haar hand half over haar mond, zodat niemand zag dat ze praatte. "Buitenaards leven in zicht. We wachten op instructies, commandant."

Thomas schatte de afstand tot Eddie en Lisa, die op de oversteekplaats af liepen. "Directe actie," fluisterde hij.

"Uitstekend idee," zei mevrouw Turner. Met haar bord omhoog stapte ze de weg op, waarna het verkeer met piepende banden tot stilstand kwam. "Op volle snelheid," instrueerde ze Thomas.

Terwijl hij langs haar liep, keek hij over zijn schouder en zag Eddie en Lisa sneller lopen omdat ze ook over wilden steken. Hij hoorde mevrouw Turner naar ze roepen: "Hé daar: wachten! Niemand beweegt tot ik terug ben om jullie over te zetten. Veel te gevaarlijk voor kleine jongetjes en meisjes om zo'n drukke straat alleen over te steken!"

Thomas grinnikte. Mevrouw Turner was een vriendin van opa en ze zou die twee zo lang mogelijk laten wachten. Thomas bleef op zijn hoede, toen hij over het plein liep. Eddie en Lisa waren niet de enige engerds voor wie hij moest uitkijken, maar ze waren wel de ergste. Met een aardige voorsprong op hen voelde hij zich al een stuk beter en opgelucht ging hij naar de voordeur.

Eenmaal binnen was het niet meer zo link. De conciërge en de onderwijzers waren erg streng voor leerlingen die anderen pestten. Het nieuwe hoofd van de school, mevrouw Helder, had Pesten? Laat dat!-posters opgehangen met daarop dingen die je wel en niet moest doen. Maar Eddie en Lisa waren er erg goed in om hun slachtoffers te treiteren zonder dat ze de schuld kregen.

Thomas liep de aula in. Het was bijna vakantie en zijn klas had de opdracht een muurschildering te maken met het Oude Egypte als onderwerp. Hij liep naar het gedeelte waar hij aan werkte: het schrijven van die oude tekens die 'hiërogliefen' genoemd worden, op de pilaren die het enorm grote verblijf van de farao ondersteunden. Hij had versteld gestaan toen juf Marjan vroeg of hij de hiërogliefen wilde doen.

"Hij kan niet eens gewoon schrijven," had Lisa pesterig geroepen.

"Dit is een speciale vorm van schrijven," antwoordde juffrouw Marjan slim. "Ik weet zeker dat Thomas het net zo goed kan als elke Oude Egyptenaar."

Thomas pakte een viltstift uit zijn tas en begon nauwkeurig een rode mond te tekenen. Daarna maakte hij een vogeltje onder de mond. Bij hiërogliefen gaf het niet of iets een beetje scheef stond. De Egyptenaren hadden geen moeite gedaan om in kleine boekjes met lijntjes te schrijven, hoewel ze soms wel rechthoeken om belangrijke namen trokken.

Thomas had echt een hekel aan schrijven op school. Hij was zo onhandig, het leek wel of zijn hand en zijn vingers niets met zijn hersenen te maken hadden. Nog erger was het als hij tegenover Lisa moest zitten, want haar letters staarden vanaf het papier kaarsrecht en arrogant naar hem.

Hij hoopte dat het snel zover was dat je met telepathie alles kon doorgeven, zodat hij van al dat geschrijf af was. Hoewel het enige probleem natuurlijk was, dat telepathie twee kanten op werkte: anderen konden dan ook zijn gedachten lezen. Hij herinnerde zich zijn gedachten over de nagellak van Laura. Misschien moest dat nieuwe telepathie-tijdperk nog maar even wachten.

Thomas keek op zijn horloge. Hij had genoeg tijd voor nog een figuurtje. Het was waarschijnlijk veel erger om in de Egyptische Oudheid te leren schrijven, want toen hadden ze honderden verschillende tekens! Hij keek langs de muur naar de schildering van een jongen die leerde schrijven, met naast hem een leraar. Het was de eerste keer dat Thomas dat stukje zag, want juffrouw Marjan was gisteren pas begonnen met het natekenen. Ze had er waarschijnlijk na de les nog het een en ander aan gedaan.

De jongen had het schrijfpenseel in zijn hand en stukken gebroken steen lagen om hem heen in het zand.

Thomas draaide zich weer om naar zijn deel van de muurschilderijng en stopte toen, met de viltstift in de lucht. Langzaam stapte hij achteruit, van de muur af, en keek naar de leerling en zijn meester. Thomas concentreerde zich op het gezicht van de jongen.

Onder een dikke rand zwart haar staarden twee bekende, grote bruine ogen naar hem terug.