De sluwe oplichter

De grote tegenspeler van ABN Amro in Italië, Gianpiero Fiorani (1959), heeft de reputatie sympathiek en intelligent te zijn. Totdat hij wordt gearresteerd vanwege zijn rol in de overnamestrijd om Banca Antonveneta. Sindsdien staat hij vooral bekend als een sluwe oplichter.
    Fiorani werkt zich snel op in de Italiaanse bankwereld dankzij een uitgebreid sociaal netwerk. Na een studie politicologie en een kortstondige carrière als journalist treedt hij in dienst bij de bank uit de regio waar hij is opgegroeid. Bij Banca Popolare di Lodi begint hij een carrière die hem al snel in de bestuurskamer brengt. Daarbij maakt hij handig gebruik van de contacten die hij opdoet binnen de Katholieke Kerk. Zo komt hij uiteindelijk op goede voet te staan met Fazio, die evenals Fiorani bekendstaat als toegewijd katholiek.
    Fiorani bouwt Lodi door fusies en overnames uit tot de elfde bank van Italië. Financieel heeft de van oorsprong arme plattelandsbank daarvoor nauwelijks de middelen. Maar dankzij de vriendschap met Fazio maakt de centrale bank nooit bezwaren tegen de verzwakking van de balans. Fazio deelt de visie van Fiorani om een landelijke coöperatieve bank op te bouwen.
    Fiorani onderhoudt zijn vriendschappen door links en rechts kostbare cadeaus uit te delen aan politici en andere invloedrijke figuren. Ook Fazio en zijn kinderen worden rijkelijk bedeeld. Zo doet Fiorani de dochters van de bankpresident kostbare kettingen cadeau. De bankpresident zelf krijgt onder meer een gouden horloge en zeldzame werken van Sint-Augustinus en Thomas van Aquino. De schenkingen komen in de openbaarheid door zijn arrestatie. Uit justitieel onderzoek blijkt dat Fiorani nauwgezet lijsten bijhield van de cadeaus die hij opvoerde als zakelijke onkosten.
    Fiorani belandt direct na de overnamestrijd om Antonveneta in voorarrest. Enkele weken voor kerst 2005 zet justitie hem vast wegens verdenking van handel met voorkennis en fraude. Een halfjaar later wordt hij op vrije voeten gesteld. Fiorani profiteert van een amnestiewet die in Italië vaker wordt aangegrepen om ruimte te creëren in de overvolle gevangenissen.
    Het onderzoek van justitie naar de misstanden bij de overname van Antonveneta leidt tot de ontdekking van een hele reeks aan frauduleuze handelingen. Fiorani blijkt zijn bestuursvoorzitterschap van Lodi stelselmatig te hebben misbruikt voor zelfverrijking. Illegale winsten uit handel met voorkennis in verschillende beursgenoteerde ondernemingen werden met een 60/40-verhouding verdeeld tussen bevriende rekeninghouders en de top van Lodi. Als er onverhoopt verliezen werden geleden, werden deze in de schoenen geschoven van nietsvermoedende rekeninghouders in de vorm van gefingeerde kosten en commissies.
    Na zijn vrijlating probeert Fiorani zijn naam te zuiveren en een nieuw bestaan op te bouwen. In een interview met de krant La Repubblica verklaart hij dat hij een ander mens is geworden en dat hij zich wil inzetten voor de gewone man. ‘Met al mijn ervaring wil ik consumenten gaan beschermen tegen de hoogmoed van banken’, zegt hij. Het komt hem op een hoop spot te staan.
    Bij het lanceren van zijn nieuwe imago maakt Fiorani gebruik van nieuwe contacten die hij opdoet in de showbusiness. De zomer van 2007 brengt hij door in een villa van Lele Mora aan de exclusieve Esmeralda-kust van Sardinië, niet ver van het buitenhuis van Silvio Berlusconi. Mora is in Italië een bekend manager van tv-persoonlijkheden en filmacteurs. Eerder werd hij gearresteerd op verdenking aankomende sterren te hebben aangezet tot prostitutie. Het verblijf van Fiorani op Sardinië krijgt landelijke bekendheid door een foto waarop hij een jonge actrice kust. Het huwelijk met zijn vrouw komt daardoor op losse schroeven te staan.
    Justitie blijft Fiorani in 2007 op de hielen zitten en weet te voorkomen dat hij zijn bezittingen in het buitenland overdraagt aan zijn zoon. De totale waarde van zijn huizen, waaronder een villa aan de Franse Rivièra, wordt geschat op 70 miljoen euro. Fiorani heeft alle reden te vrezen dat hij zijn bezittingen moet afstaan: behalve justitie achtervolgt ook zijn oude werkgever Lodi hem met claims. Een ruime meerderheid van de leden van de coöperatieve bank besluiten hem na de overnamestrijd persoonlijk aansprakelijk te stellen voor de schade die hij heeft aangericht. De uitkomst van de strafzaak en de civiele vordering zijn bij het ter perse gaan van dit boek nog niet bekend.