Speelautomaten

 

De tijd dat een casino haar revenuen vooral uit de tafelspelen haalde, ligt voorgoed achter ons. Sterker, zonder de fruitmachines zou Holland Casino waarschijnlijk al een tijdje niet meer in de huidige vorm en omvang bestaan.

Vandaag de dag wordt nog ‘slechts’ zo’n 40 procent van het resultaat door het traditionele spel opgebracht, de rest komt voor het grootste gedeelte voor de rekening van de blinkende machines.

De afdeling speelautomaten is dus al jarenlang een financieel belangrijker afdeling dan tafelspelen. Daarbij is de kans op fraude kleiner en – nog veel belangrijker – kan men een ongeveer zelfde hoeveelheid gasten bedienen met maar een fractie van de personeelsleden die bij tafelspelen op de loonlijst staan.

Halverwege de jaren negentig stonden de gokkasten in de Nederlandse casino’s echter nog in de kinderschoenen en grote omzetten waren toen per definitie niet mogelijk. Dit kwam vooral omdat invoeren van biljetten wettelijk leidde tot het uitspugen van een equivalent aan guldens, muntstukken. Deze dienden dan weer handmatig in de speelautomaat te worden gestopt.

Naast het feit dat dit tijdrovend en storingverhogend werkte, was de gemiddelde gast het al snel beu om een briefje van honderd in de machine te stoppen, dan wachten tot de automaat de munten had uitgespuugd en deze dan weer per een tot drie tegelijk terugduwen, zodat er eindelijk weer een spelletje kon worden gespeeld. Vandaag de dag gaat dat een stuk sneller. Vrijwel iedere spelmachine accepteert alle eurobiljetten, welke direct als punten op de display worden bijgeschreven. Spelen maar!

Verder is de evolutie bij de speelautomaten veel sneller en innovatiever geweest dan bij tafelspelen. De machine groeide van de ‘eenarmige bandiet’ uit tot een gebruiksvriendelijke spelmachine met tal van extra features en bonussen.

Ook konden naast de reguliere geldprijzen regelmatig prijzen in natura worden gecasht, zoals reizen, auto’s, scooters, enzovoort. Hierdoor werden ook grotere doelgroepen aangeboord die het traditionele spel op de groene lakens te afstandelijk, onbegrijpelijk en soms zelfs eng vonden. Deze problemen kende men bij de automaten niet.

Mogelijke foute beslissingen zoals bij het Blackjackspel werden hier niet weggehoond, het tempo van spelen kon door de gast zelf worden bepaald.

Vooral – relatief – veel vrouwen konden zich in deze rustigere, meer individuelere manier van spelen vinden.

Hoewel, ‘rustiger’ is hier misschien niet de juiste typering. Vele gasten hebben namelijk de neiging om tegen de automaten te praten, alsof ze tegenover een persoon zitten. Als het even meezit, hoort men regelmatig een bedankje aan het adres van de machine.

“Goed zo, schatje” of “dank je wel, lieverd” zijn geregelde uitspraken aan het adres van de Lucky Sevens, Unicorn of I.C. Money wanneer er een aantal punten gewonnen wordt.

De keerzijde is echter een stuk minder vrolijk. Aan de speeltafel weet de gemiddelde gast zichzelf tegenover de croupier over het algemeen nog wel te beheersen wanneer er flink verloren wordt. Ten opzichte van een gokkast is deze natuurlijke rem er veel minder vaak. Er wordt vrijwel bij voortduring luid en duidelijk gemopperd, gekankerd soms. Het houten kabinet waarop de meeste machines staan, krijgt geregeld een schop en zo nu en dan wordt er zo hard op de automaat geslagen dat de glasplaat breekt. Hoewel deze toch heus tegen een stootje kan.

De gedragingen van deze spelers heeft me vanaf de allereerste dag verbaasd. Na jaren van observatie kan ik niet anders dan concluderen dat de afwezigheid van iedere vorm van interactie met andere personen ervoor zorgt dat sommige spelers volledig opgaan in de wereld van felgekleurde zevens, dansende sinaasappels en blinkende goudstaafjes. Men heeft een heuse haat-liefderelatie met de machine en raakt ook hevig geïrriteerd – of zelfs: in paniek – wanneer de favoriete automaat sinds het laatste bezoek ineens is verplaatst of, God verhoedde het, is vervangen door een nieuwere variant.

Het bedienen van de spelmachine gaat dan ook vaak gepaard met een vast ritueel. Voor de een betekent dit een ritmisch drukken op de startknop, een volgende zweert bij het kort aaien van de automaat voordat een spelronde wordt gestart. Een ander kan weer honderduit praten tegen de automaat, zelfs zeggen dat men dreigt op te stappen wanneer er “binnen vijf minuten geen mooie prijs valt”. Dergelijke waarschuwingen worden overigens maar hoogst zelden geëffectueerd, bang dat men is om op te staan en vervolgens een andere speler wel een grote prijs te zien winnen op de desbetreffende machine.

Het bijgeloof onder deze groep is enorm.

Het isolement waarin een speler of speelster vaak verkeert, zorgt ervoor dat men doorgaans veel emotioneler reageert wanneer men op zeker moment weer – al dan niet noodgedwongen – met andere individuen in contact treedt. Dit levert vaak levendige discussies op. Soms erg grappig, maar over het geheel genomen is er toch vaker sprake van een trieste conversatie. Helaas zijn hier vele voorbeelden van.

Zo hadden we eens een fantastische prijzenactie bij de speelautomaten.

In een bepaalde periode zou volledig willekeurig een aantal prijzen vallen op de verschillende jackpotmachines. Wanneer iemand zo gelukkig was om het toplicht van zijn automaat aan te zien springen, auditief begeleid door een enorm gehuil en geloei, dan had men de hoofdprijs te pakken. Deze winbeleving bestond uit een groot boek waarin een stuk of vijftien verschillende grote prijzen stonden.

De klant mocht dan vrijelijk kiezen.

Normaliter was ik vrij sceptisch tegenover dergelijke acties omdat het vaak een prijs betrof die men op het hoofdkantoor waarschijnlijk erg leuk bedacht vond, maar die onder de gasten maar matig de handen op elkaar kreeg. Maar nu kon ik niet anders dan eveneens erg tevreden zijn, aangezien er hier eindelijk sprake van een prijs was waar iedere gast iets van zijn of haar gading zou kunnen vinden. Er viel dus echt een keuze te maken, zodat iedere winnaar met iets moois huiswaarts kon keren.

Tenminste, dat dacht ik. De vijftien prijzen liepen in ieder geval volledig uiteen en dat maakte het allemaal ook zo leuk. Zo kon men een nieuwe volledige slaapkamerset laten bezorgen, merk Hästens, dus zeker geen weggooiprijs. Anderen gingen voor de sieradenset, de romantische uiterst luxueuze vakantie of een nieuwe keuken.

Voor de durfals was er zelfs de mogelijkheid om een H A L O-jump (High Altitude Low Opening) te gaan maken. Dit was een parachutesprong, maar dan geen gewone. Met een speciaal vliegtuig zou men naar een hoogte van vele kilometers worden gebracht, alwaar men onder begeleiding een langdurige vrije val zou maken. Als extra adrenalinekick zou het valscherm pas op het allerlaatste moment worden geopend en daarbij de naam van de zeker niet risicoloze onderneming alle eer aandoen. Natuurlijk kreeg men een winddicht pak aan, een valhelm en zelfs een zuur stofmasker. Kortom, een kans die maar eens in je leven voorkomt.

Alle prijzen hadden ongeveer een gelijke waarde van € 15.000, maar als er nu echt niets was dat de winnaar ambieerde, kon ook nog de helft in contanten worden ontvangen.

Deze (geld)prijs is overigens in die periode verreweg het meest uitgekeerd en werd meteen weer aan de automaten gevoerd, wat vrijwel niemand van het personeel verbaasde.

Wheeeeeeeeeeeeeee! Wheeeeeeeeee! Wheeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!

Jackpot!

Het computerprogramma registreerde feilloos op welke machine de hoofdprijs zojuist was gevallen. Automatisch startte het audiosysteem en sprak een dame de gasten enthousiast toe via de intercom die overal in het casino te horen was. Tot in de toiletten toe.

“Dames en heren, de Mysteryjackpot is gevallen op speelautomaat...”

Daarna volgde, een stuk minder enthousiast en op blikkerige toon, het nummer van de desbetreffende machine.

Samen met medewerker Karel Opmeer haastte ik me naar de desbetreffende automaat. Haast was in een dergelijke situatie altijd wel geboden, want het zou niet de eerste keer zijn geweest dat een kersverse winnaar of winnares door een minder fortuinlijke gast zomaar van achter de fruitautomaat zou worden weggeduwd, in de hoop om zo alsnog in aanmerking te komen voor de zojuist omgeroepen prijs.

Natuurlijk is er in dat soort gevallen immer het camerasysteem nog, maar daardoor laat men zich niet snel tegenhouden.

Nu was van een mogelijk doemscenario geen sprake.

Rond gokkast 269 hadden zich wel een stuk of tien nieuwsgierige mensen verzameld, maar zulks werd alleen maar toegejuicht: gratis reclame.

De winnares was overduidelijk herkenbaar: ze zat op een hoge kruk, vlak voor de machine, hevig snikkend.

Nu komt het wel vaker voor dat iemand van de opwinding of emotie in huilen uitbarst, dus zowel collega Opmeer als ik keken daar niet meer van op.

Overigens kwam het Grote Huilen pas vaak nadat we de ‘gelukkige’ winnaar hadden verteld dat hij of zij weliswaar niet een ton of meer had gewonnen, maar wel gratis met partner naar de Margriet Winterfair mocht, in de Jaarbeurs. Of dat we een bonus van € 50 mochten uitkeren.

Deze dame was echter alvast met het Hele Grote Huilen gestart.

Omdat zij wel vaker als gast was gesignaleerd, gingen we ervan uit dat zij op de hoogte was van de prijs die haar zojuist ten deel was gevallen.

“Mevrouw, ik zie dat u een vreugdetraantje laat en als ik zo direct mag zijn: u heeft daar alle reden toe. Jazeker, u heeft een van deze prachtige prijzen tegoed.”

Triomfantelijk hield ik het boek omhoog.

Maar mevrouw bleek helemaal niet zo blij.

“Sorry hoor, maar ik zit net in een hele vervelende periode.

Daarom dacht ik hier even mijn zinnen te kunnen verzetten. Nu ik een prijs gewonnen heb, komt alles weer ineens boven.”

O, kut. Empathie.

Meteen probeerde ik mijn uitglijder goed te maken en vroeg zo empathisch mogelijk of er onverhoopt iets met haar gezondheid aan de hand was.

“Nee, ik ben niet ziek. Whoehoehoe! Wheeeeeeee!”

Onwillekeurig deed zij me aan het geluid van de jackpotjingle denken.

“Wheeeee!”

“Toch geen familielid die onverhoopt ernstig ziek is,” stamelde ik.

“Of erger,” liet ik er zachtjes op volgen.

“Whoehoehoe, nee, snik, nee. Nee, het is iets anders, maar het gaat wel weer.”

Ze depte haar met mascara doorlopen wangen af en wist zich enigszins te vermannen.

Karel was inmiddels zo slim geweest om een glaasje water voor haar te regelen, dat ze in dank aanvaardde. Na een aantal kleine slokjes leek ze zichzelf weer te hebben herpakt en wierp een blik in het boek dat ik voor haar langzaam doorbladerde.

“Kijk mevrouw, u kunt bijvoorbeeld een nieuwe uiterst luxueuze slaapkamer laten inrichten. Ik weet toeva...”

Weer gehuil.

“Sorry hoor, maar mijn vent is er net met een ander vandoor. Ik betrapte ze in ons eigen bed, die, die, die, die kankerlijer.”

Oeps. Ik was als versteend, wist niet wat te zeggen.

“In ons eigen bed, godverdomme!” schreeuwde mevrouw ons nu bijna toe. Wellicht was ze in de veronderstelling dat we haar de eerste keer niet hadden verstaan. Maar dat hadden we wel, net als een stuk of vijftig anderen die nu heel toevallig even in de buurt stil gingen staan.

“Goh, mevrouw,” perste ik er na de eerste schrik uit. “Wat ongelooflijk vervelend voor u. Ik begrijp dat deze prijs nu dan heel slecht valt. Maar er is nog keus genoeg, dus er is zeker iets dat...”

Ik slikte de rest van mijn betoog in en bladerde snel door.

“Kijk eens, een sieradenset. Da’s toch...”

“Wheeeeeeeee! Wheeee! Die kankerlijder heeft al mijn sieraden meegenomen en aan die hoer van hem gegeven. Alles is weg!

Tot aan de ring die ik...”

Verkeerd advies.

Ik luisterde niet eens meer, maar sloeg snel om in de hoop dat een gloednieuwe keuken met alle inbouwapparatuur haar humeur nog positief zou kunnen beïnvloeden.

Uitleg was echter niet nodig.

“Keuken, pfffff. We hadden net het hele huis laten verbouwen, inclusief een nieuwe keuken. Dus we – nee, ik – zit nu tot mijn nek in de schulden, terwijl hij mooi weer loopt te spelen, die, die...”

Snel.

Een nieuwe pagina, een nieuw plaatje, een nieuwe kans om verdere ellende te voorkomen, of in ieder geval een nieuwe krachtterm binnensmonds te laten houden.

“Nou ja, als de financiën op het moment wat moeilijk zijn, is een netto bedrag van € 7.500 misschien een welkom steuntje in de rug?”

“Zeven ruggetjes? Jongen, hij heeft alle rekeningen geplunderd.

Allemaal voor die kuthoer. Ik hoop dat ze de...”

Nieuwe pagina!

“En een cruise? Dan kunt er echt even tussenuit. Lijkt me op dit moment...”

“Wheeeeeeeee! Wheeeeeeeeeeee! Hij is nu met haar op een cruise gegaan! Godverdomme!”

Inmiddels kreeg het tafereel meer en meer de setting van een zeer populaire vorm van straattheater, gezien de immer groeiende massa kijkers en toehoorders.

Op dat moment was collega Opmeer het gezeur zat.

Of misschien kon hij mijn gestuntel niet langer aanzien.

Hij wurmde zich tussen mij en de dame in en bladerde door naar de parachutesprong.

“Nou mevrouw, als ik u zo aanhoor is dit op zeker de beste prijs voor u. De H A N O-jump.”

Ik kijk hem niet-begrijpend aan, maar zodra hij het boek heeft dichtgeklapt en heeft voorgesteld om er later nog eens over te praten, fluistert hij me toe: “High altitude, no opening.”

Het kwam ook geregeld voor dat stelletjes de opgekropte emoties als gevolg van het spel tegen elkaar begonnen te uiten. Dit resulteerde dan in luidruchtig bekvechten, hetgeen dan weer met smakelijke interesse door de overige gasten werd gadegeslagen.

Ook het personeel mocht graag een dergelijke – al dan niet echtelijke – ruzie volgen.

Ja, casinomedewerkers zijn soms ook net mensen.

Zo hadden we op zekere dag een keurig uitziend paar in huis dat op een automaat de bonusfeature kreeg en zowaar kans maakte op de hoofdprijs. Een feature is een bonusspel dat wordt verkregen wanneer een bepaalde wincombinatie verschijnt of wanneer de machine willekeurig iemand tot het bonusspel toelaat.

Groot voordeel van dergelijke situaties is dat de speler gratis kans maakt op extra credits. Dit kan nog aardig oplopen al naar gelang de animatie langer doorloopt. Soms betreft het een Indiana Jones-achtige eend, die veel/weinig schatten verzamelt, soms is het een vulkaan die geld uitspuugt. De mogelijkheden zijn vrijwel eindeloos.

Een van de leukste ‘filmpjes’ was de strafschoppenserie. In deze feature mag de speler penalty’s nemen door een van de daarvoor bestemde zes knoppen in te drukken. De knop linksboven stuurt de bal richting linkerbovenhoek, de laagste knop aan de rechterzijde van het bedienpaneel vuurt een schuiver richting de corresponderende hoek af, enzovoort.

Bedenk wel dat alles slechts animatie is. Op het moment dat de knop wordt ingedrukt, laat de machine de uitkomst van een toevalsgenerator zien, die – bijvoorbeeld – in 94,55 procent van alle gevallen een misser creëert. Het maakt dus niet uit waar je richt, hoelang je wacht, of je hard of zacht drukt of welke tactiek je ook denkt te moeten gebruiken.

Als vergelijking hiervoor: wanneer je een muntje opgooit voor het aloude kop-of-munt verhaal maakt het niet uit of je hard gooit of zacht. Ook is er geen verschil in hoog of laag gooien en worden de kansen op ‘kop’ eveneens niet beïnvloed door het feit of je lang wacht met gooien of meteen het muntstuk richting zolderring smijt.

Klinkt logisch, toch?

Toch ervaren spelers aan de automaten dat vaak heel anders.

De heer en dame hadden het geluk strafschoppen te mogen nemen, vijf in totaal.

Voordat er een balletje kan worden geschopt, verschijnt links in het scherm een voetbalshirt met een rugnummer. Wanneer het schot die ronde doeltreffend blijkt, krijgt men de punten op het shirt toebedeeld. Alle punten worden gedurende de hele serie bij elkaar opgeteld en hoe hoger men komt, hoe hoger de prijs.

Een aantal minuten later.

De spanning was te snijden en deed inmiddels niet meer onder voor een heuse wedstrijd: vier strafschoppen, vier shirts met hoge nummers en vier opeenvolgende scores!

Op dat moment wint het echtpaar al een aardige prijs van rond de € 500. Maar, het laatste shirt belooft maar liefst elf punten voor een treffer en daarmee zou de jackpot worden binnengehaald: ergens rond de € 40.000.

Een delicaat balletje dus, die laatste.

Ongevraagd klinken er van alle zijden adviezen. Voor de leek klinkt dit wellicht als goedbedoeld in de oren, maar in praktijk moet je er rekening mee houden dat een toevallig (want dat is het!) juist advies achteraf heel vaak wordt gevolgd door een suggestieve vraag waarin men “toch ook recht heeft op minimaal...” van de gewonnen prijs.

Het gejoel lijkt echter volledig aan hen voorbij te gaan.

Hij twijfelt, probeert zich te herinneren waar “de keeper de vorige strafschoppen naartoe dook. Hij ging drie keer de verkeerde hoek in, twee keer links. Een keer had-ie wel de goede hoek, maar zat-ie te laag. Dus je zou zeggen...”

Zij is overigens begonnen met een karikaturale vorm van nagelbijten.

“Rechterbovenhoek man, altijd goed,” klinkt het vanuit een stavak met prima uitzicht op het veld.

Hij aarzelt nog steeds, weer die twijfel. De herrie doet inmiddels ook aan een heuse topwedstrijd denken. De massa groeit nog steeds.

Haar eens zo mooie nagels zijn de laatste minuten bijna tot de nagelriem toe afgekloven.

En dan...

Hij lijkt een beslissing te hebben genomen, licht zijn hand op.

Het publiek houdt de adem in.

Maar dan laat hij zijn arm weer zakken, nog steeds twijfelend.

“Aaaaaaaaaah,” zucht de massa alsof de thuisclub zojuist een kans voor open doel had verprutst.

Hij schudt zijn hoofd, kan geen keuze maken.

Maar dan...

Zij is het zat, had waarschijnlijk geen zin om het tafereel echt drie kwartier te laten duren, of misschien was ze bang dat ze zelf aan het verorberen van haar bovenste kootjes zou gaan beginnen.

En ach, wie weet had ze gewoon een ingeving.

De praktijk was in ieder geval dat ze onder de feitelijk, technisch gezien, juiste woordenkeuze “wat maakt het ook uit” haar gehavende hand met een klap op de machine liet neerkomen.

Op de onderste knop in het midden.

Binnen een fractie van een seconde voerde de speelautomaat de gekozen animatie uit.

De bal ging hard, recht door het midden en...

De keeper bleef deze keer toevallig staan. Niks geen keuze voor een bepaalde benedenhoek, niks geen katachtige sprong richting de linkerkruising. Doodgemoedereerd raapt hij de bal op.

“Neeeeeeeeeeee,” gillen de toeschouwers, half uit ongeloof, half uit leedvermaak.

Geen elf extra punten, geen veertig ruggetjes.

Achteraf had het natuurlijk ook zo kunnen zijn dat de keeper wel een hoek had ingedoken, maar zoals ik al hierboven aangaf, het blijft niets meer of minder dan animatie.

De keuze is niet bepalend voor de uitkomst.

Maar daar denkt meneer anders over. Als een volleerd voetbalanalist begint hij haar de huid vol te schelden.

“Christus te paard! Hoe haal je het godverdomme in je hoofd om die bal rechtdoor te schieten, trut! Je weet geen ene tering van voetbal, maar wil nu toch effe die pinantie nemen. Kolere!”

Licht gegrinnik, maar ook ontzetting maakt zich van de aanwezigen meester.

Maar meneer is nog lang niet klaar. Als een heuse hooligan begint hij zijn partner in elkaar te slaan.

Er waren drie medewerkers nodig om hem van de onfortuinlijke strafschoppenneemster af te trekken.

De wedstrijd werd daarop meteen gestaakt en meneer werd met een rode kaart voor de komende zes maanden van het speelveld verwijderd.

 

€ 40.000 mislopen is natuurlijk geen kattenpis, maar valt volledig in het niet bij het drama dat ik meemaakte als dutymanager in 2008.

De grote landelijke Mega-jackpot was nog niet een enkele keer in Scheveningen gevallen en gezien het relatief hoge aantal machines en de flinke speeltijd op de desbetreffende automaten zat er wel eens een knaller aan te komen.

Nou, die kwam er ook, maar niet zoals we allen hadden gehoopt.

 

Op het moment dat het navolgende gebeurde, was ik zelf in het restaurant in discussie geraakt met een floormanager en vanuit onze positie behielden we een prima overzicht op het gebeuren in de speelzaal.

Zo voerden we overigens vrijwel altijd onze gesprekken: tegen elkaar pratend, met een oog voor onze gesprekspartner en een oog voor de activiteiten in de gaming zone, telruimte, entreegebied, pokerroom of waar we ons dan ook op dat moment bevonden.

Een goede medewerker is op deze manier ook meteen te herkennen. Veel te vaak heb ik te maken gehad met collega’s die na een calamiteit aangaven dat ze het net even niet hadden gezien.

“Ik stond met een gast te praten, dus...”

En daarmee praatten zij zichzelf schoon, terwijl een discussie met zelfs de directeur je er niet van mag weerhouden de gebeurtenissen elders op de voet te blijven volgen.

Het was op het moment dat de hoofdrolspelers in deze klucht aan de Mega zaten te spelen behoorlijk druk in het casino. Verreweg het grootste gedeelte van de automaten werd bespeeld waarbij de Mega nog eens extra druk bevolkt werd, mede door digitale weergave van de snel oplopende jackpot boven het hexagoon.

Als niemand zo gelukkig zou zijn om snel vijf e-motions op een gespeelde winlijn te krijgen, kon de pot binnen een aantal weken uitgroeien tot boven de € 2.000.000.

Maar zover zou het niet komen.

Een enorme knal klonk door de zaal, gevolgd door een doordringende sirene. Confetti werd automatisch vanachter de Megamachines afgevuurd en daalde neer op de verbouwereerde spelers.

Mijn collega en ik keken elkaar kort aan en begrepen meteen wat er aan de hand was: de Mega was gevallen. En aan het gejuich te horen, was de grote prijs eindelijk in onze vestiging terechtgekomen.

Goede reclame, dacht ik meteen.

Maar dat bleek een kwartiertje later vies tegen te vallen.

We spoedden ons naar de Mega-machines, waar zich inmiddels al een massa nieuwsgierigen had verzameld. Voor ons arriveerde floormanager Bertus Straathof, die een echtpaar hartelijk feliciteerde. Ik keek op naar de verlichte display boven de automaten om mijzelf ervan te vergewissen dat de Jackpotmeter weer was ‘teruggevallen’ naar de start-out van € 1.000.000. In het verleden hadden we soms te kampen gehad met situaties waarbij een progressieve jackpot na uitkering van de hoofdprijs niet zichzelf resette. Vervolgens won er stomtoevallig nog iemand de hoofdprijs en die claimde dan vervolgens ook het hoge bedrag, in plaats van het start-outbedrag dat vaak vele malen lager lag.

De meter gaf aan dat er ruim anderhalf miljoen in kas zat... en deze liep nog steeds op. Ook gaf de display geen vestigingsplaats aan, waar de grote prijs gevallen zou zijn.

Hè? Jezus, is er toch nog wat mis! Pokkeding! Straks even bellen om alle belanghebbenden aan te geven dat de prijs toch echt hier is gevallen, dacht ik nog.

Voor de zekerheid keek ik nog even op de machine zelf, maar daar stonden vijf e-Motion-symbolen te stralen, keurig op een winlijn.

Het echtpaar was intussen aan een heuse huilbui van geluk begonnen, nog niet wetende dat er binnen tien minuten een ander buitje zou langskomen.

Later die avond realiseerde ik me dat hij veel uitbundiger was geweest dan zij.

Een assistent speelautomaten trok me aan mijn mouw, daarmee het startsein gevend voor een enorm familiedrama.

“Marco, ze hebben het maximum niet gespeeld. Vier credits per lijn, geen vijf,” fluisterde hij me toe terwijl hij in de richting van de display op de machine zelf wees.

Vol ongeloof richtte ik me nogmaals tot de automaat en daar gaf het scherm inderdaad aan dat de laatste spelronde zestig credits waren ingezet, verdeeld over vijftien mogelijke winlijnen.

Au! Of de gokduivel zelf nog zout in de wonden wilde strooien werd ik juist op dat moment gebeld door een collega van de afdeling facilitair. “Hallo Marco, hebben we een winnaar? Ik ben zojuist namelijk gebeld dat het confettikanon is afgegaan.”

Ja, het kanon deed het prima, maar had wel ten onrechte de halve afdeling speelautomaten onder de papiersnippers bedolven. Maar dat was slechts een klein probleem.

Het grote probleem stond namelijk vlak voor me, hossend en schreeuwend.

Juichend en elkaar zoenend alsof het hun eerste date was. Een laatste blik op de machine bevestigde onze vermoedens: ‘gewonnen 2.000.000 credits’, oftewel € 100.000. Helemaal niet slecht, maar als je denkt dat je zojuist bijna € 2.000.000 ten deel is gevallen, in plaats van 2 miljoen credits á 5 eurocent per stuk, nou, dan voelt dat niet als een feestje.

Iemand van het personeel pleegde snel een telefoontje naar de SRC om na te laten kijken wat er precies gebeurd was, terwijl ik de tortelduifjes meetroonde naar een tafeltje achter in het restaurant.

“We zijn in een keer uit de problemen,” schreeuwde meneer me bijna toe. Mevrouw leek mij ineens een stuk minder enthousiast, wellicht doordat ik niet deelde in de feestvreugde. Of was het misschien omdat zij precies wist wat de cameraobservanten mij binnen twee minuten zouden gaan vertellen.

“Ga even rustig zitten meneer, ik laat een drankje brengen en kom zo bij u,” zei ik zo neutraal mogelijk.

Mevrouw hoefde ik al niet meer te vragen om plaats te nemen. Zij zat reeds en leek enigszins naar adem te happen.

Tring! Triiiiiiing! Het kleine schermpje toonde me het nummer van de beller. De SRC.

“Marco, dit geloof je nooit,” begon de assistent-manager.

Achter me was de floormanager speelautomaten samen met een medewerker begonnen met het locken – tijdelijk onbespeelbaar maken – van de desbetreffende machine, een vaste routine in dergelijke gevallen. Intussen kreeg ik telefonisch te horen wat men uit de camerabeelden had weten op te maken.

Tien minuten later nam ik plaats aan het tafeltje en begon mijn verhaal.

In al die jaren had ik vele interne cursussen doorlopen en tijdens een daarvan was mij geleerd hoe ik slecht nieuws moest brengen.

“Met de deur in huis vallen, er zit niets anders op,” had de docent gepredikt en dat was nu precies wat ik ging doen.

“Meneer, mevrouw, u heeft niet ruim anderhalf miljoen euro gewonnen.”

Stilte laten vallen, even laten inzinken en daarna doorpakken.

“Het blijkt nu dat de desbetreffende spelronde een te lage inzet is gedaan voor de hoofdprijs. Er zijn vier credits per lijn ingezet, geen vijf, en zoals u weet moet op een winlijn de maximale inzet worden gespeeld om mee te doen voor de jackpot.”

Hij staarde me wazig aan, schudde niet-begrijpend zijn hoofd.

Zij staarde stuurloos voor zich uit en had inmiddels de kleur van een maagdelijk vel A4-papier aangenomen.

“Er is nagekeken via het camerasysteem wat er precies is gebeurd,” vervolgde ik monotoon. “U speelt gedurende langere tijd op dezelfde machine. Meneer staat soms op voor het halen van een drankje en wellicht voor een bezoekje aan het toilet. Toen meneer net even weg was heeft u, mevrouw, klaarblijkelijk per ongeluk op de startknop van vier credits per lijn gedrukt, in plaats van de noodzakelijke vijf.”

Met opkomende tranen staarde ze mij aan. Deels diep ongelukkig en misschien ook wel deels dankbaar voor mijn leugentje om bestwil.

In praktijk was mevrouw namelijk niet zo slim bezig geweest.

Wanneer haar echtgenoot naast haar zat, zette zij iedere spelronde de maximale vijfenzeventig credits in. Maar zodra meneer voor bitterballen of een plaspauze zijn hielen lichtte, werd mevrouw iets gieriger en ging de machine voor een minder bedrag per ronde laten draaien. Vlak voordat meneer terugkwam had zij de gewraakte vier credits gespeeld, waarna er vrolijk louter jackpotsymbolen op de winlijn verschenen. Om de consternatie nog groter te maken was het confettikanon zo ingesteld dat het tot uitbarsten zou komen indien een automaat vijf e-Motion-symbolen op een winlijn zou krijgen. Daarbij was toen nog geen rekening gehouden met de mogelijkheid dat iemand onder het vereiste maximum zou spelen en daardoor de hoofdprijs aan zich voorbij zou kunnen zien gaan.

Nee, het kanon vierde gewoon feest. Boem, knal, wheeeeeeeeeeee!

Confetti!

De nasleep van dit alles was dat meneer aan zijn lieftallige echtgenote vroeg – in duidelijke bewoordingen overigens – of zij minder dan het maximum had gespeeld, maar zij ontkende in alle toonaarden.

Vervolgens dreigde hij meteen met een rechtszaak, roepende dat zij waren genaaid en dat we frauduleus hadden gehandeld. Ik maakte over een eventuele rechtsgang echter geen zorgen. En helemaal niet toen even later bevestigd werd dat de beelden op een harde schijf waren vastgelegd voor mogelijk toekomstig gebruik.

Het koppel heeft later inderdaad nog een rechtszaak aangespannen, waarbij niet alleen het vermeend frauduleus handelen van het personeel werd aangevoerd, maar ook de gebrekkige startknop.

Hierdoor zou zij zich hebben vergist.

Het resultaat was dat Holland Casino op alle punten in het gelijk werd gesteld, temeer omdat de startknop een enorme fluorescerende schijf was waarop ook nog eens een metertje zichtbaar was dat de waarde van de jackpot etaleerde.

Sterker, door de bijzondere structuur kon zelfs een blinde (letterlijk!) deze startknop op de automaat niet missen.