Tafelspelen

 

Gokken kost geld. Punt.

Of je nu een eurootje in een fruitautomaat werpt bij het plaatselijke café of wanneer je een staatslot koopt naar aanleiding van een schreeuwerige reclame die je wel een hele hoge winkans belooft, op de lange termijn verlies je. Simpele wiskunde.

Bovengenoemde gokspellen kunnen vrijwel overal en altijd worden gespeeld. Maar voor hen die nu eens iets anders willen zijn er de casino’s, waar de zogeheten Tafelspelen een ongekende aantrekkingskracht uitoefenen op iedereen die van een gokje houdt.

Tafelspelen zijn vrijwel wereldwijd voorbehouden aan de legale speelcasino’s. Voor Holland Casino is het allemaal begonnen met Blackjack en de Franse Roulette, dat in de beginjaren overigens nog als Roulette Française werd uitgesproken.

In principe zagen de meeste casino’s er tot ongeveer 1990 uit zoals we vandaag de dag nog steeds in James Bond-films zien. Veel rood pluche. Mooi publiek. Hij in tweedelig kostuum met een vlinderstrikje en lakschoenen, zij in een adembenemende jurk, net iets te veel make-up, net iets te veel bloot. En altijd een vrijwel serene stilte. Totdat het schieten begint en onze actieheld vanachter een Blackjacktafel zijn belagers met een kaartslof bekogelt of van een droge Martini en een stack blauwe fiches een bom maakt. Uiteraard.

Als u mijn bewering over de traditionele casino’s niet gelooft, moet u toch eens net over de Duitse grens Spielbank Aachen een kijkje gaan nemen, alwaar u tot voor kort nog steeds werd geweigerd als de uitdossing niet door de portier gepruimd werd en waar het geluid van het koffielepeltje in uw kopje nog steeds op meerdere boze blikken wordt getrakteerd. En ja, die Krawatte ist gewünscht.

Waarschijnlijk blijft u wel vervolgens gevrijwaard van rondvliegende ‘Martini-shaken-not-stirred-blauwe-fiches-bommen’ en kaartsloffen.

Maar goed, de roulette dus.

Er is nog steeds een discussie over de vraag wie het spel eigenlijk heeft uitgevonden. Sommigen zijn er zeker van dat Blaise Pascal de eerste was die het wiel liet draaien. Anderen beweren dat een onbekende monnik het spel uitvond – als onschuldig tijdverdrijf! – voor in de abdij.

Hoe het ook zij, vanaf het allereerste moment raakten mensen compleet aan het spel verknocht en door de eeuwen heen zijn duizenden verhalen opgetekend van lieden die alles verloren. Tot aan complete paleizen toe.

Het roulettewiel bestaat uit 37 nummers, vanaf de 1 tot en met de 36, plus de zero, de nul. Aanvankelijk hadden alle roulettebakken ook een dubbele zero ‘00’, maar onderlinge concurrentie zorgde ervoor dat de uitbaters van de casino’s hun gastenbestand enigszins tegemoetkwamen, waardoor in vrijwel heel Europa nu nog slechts bakken te vinden zijn met een enkele zero. Elders in de wereld zweert men nog steeds bij een dubbele zero.

Vooral in de Verenigde Staten is de enkele zero vrijwel geheel uitgestorven. In het kleine casino op Schiphol is de Europese cilinder zelfs vervangen door de Amerikaanse variant, op verzoek van de overwegend Aziatische en Amerikaanse clientèle. Dat men daarbij te kampen kreeg met een hoger percentage voor het huis werd zonder problemen voor lief genomen.

Overigens, wanneer je alle nummers van de cilinder bij elkaar optelt, kom je tot 666.

Het nummer van de duivel.

Iedere doorgewinterde gokker weet dat inmiddels.

Holland Casino heeft jarenlang twee soorten roulette aangeboden: Amerikaanse en Franse Roulette. De laatste variant werd aanvankelijk louter aangeboden, later won de Amerikaanse tegenhanger steeds meer terrein, vooral door lagere personeelskosten.

Toch blijft het oudere personeel de Franse Roulette nog steeds zien als het ‘enige echte casinospel’. Op zich begrijpelijk, want de keurig aangeklede personeelsleden gaven met hun harkje (het rateau) veel cachet aan de beleving van een avondje spanning en vertier.

Aan beide zijden van het roulettewiel zat een croupier. Deze werden voortdurend gadegeslagen door de tafelchef die op een verhoging zat en zo prima de gebeurtenissen aan tafel en in de roulettebak in de gaten kon houden.

Vroeger zat er aan het eind van de tafel ook nog een derde medewerker, maar deze werd in de jaren voor het uiteindelijke verscheiden van de Franse Roulette om salaristechnische redenen reeds weggesaneerd. Dit wreekte zich vooral door een slechtere hulpvaardigheid naar de gasten toe, simpelweg omdat er nu minder personeelsleden waren om de gasten te assisteren bij het maken van hun spel.

Het ‘kogelgeven’, zoals het wegschieten van het balletje genoemd wordt, is aan strenge regels gebonden. Ten eerste start iedere nieuwe speeldag met het balletje in het nummer van de desbetreffende datum, waarna de cilinder met de klok mee in beweging wordt gebracht, onder de uitroep “la banque est ouverte,” oftewel “de bank is geopend.”

Gasten kunnen nu beginnen met plaatsen van inzetten of het wisselen van geld voor jetons.

Wanneer de tafelchef goedkeurend heeft geknikt, annonceert een van de croupiers “messieurs, á la première de table deux, avec un minimum de dix. Faites vos jeux, s’il vous plaît.”

Een hele mond vol om gewoon aan te geven dat tafel nummer twee aan de eerste draai gaat beginnen, er een minimale inzet van tien euro geldt. Vervolgens wordt u uitgenodigd om uw inzetten te doen.

De croupier pakt het balletje tussen duim- en wijsvinger, geeft een korte ruk aan de cilinder, waardoor deze de andere kant opdraait en met een vegende beweging wordt le ballon vanuit de binnenrand van de bak weggeschoten. Men wordt geacht het balletje los te laten op het moment dat deze ‘het kwadrant passeert, waarin zich het laatst gevallen nummer bevindt’. In dit specifieke geval de datum van die dag.

Enige ronden voordat het balletje dreigt te vallen klinkt het bekende “rien ne va plus” en zijn verdere inzetten in principe ongeldig.

Iemand die voor het eerst aan een dergelijke tafel stond, zal wellicht onder de indruk zijn geweest van de prima kennis van de Franse taal, evenals de vloeiende uitspraak. Dit was echter maar schijn. Alle mogelijke relevante conversatie, zoals nummers en annonces, is er tijdens de cursus compleet ingestampt.

Verder heeft de gemiddelde croupier de grootst mogelijke problemen om in Parijs een kop koffie te bestellen.

“Deux koffie avec zzzzuiker enne... schat, wat is het Franse woord voor ‘croissant’ ook alweer?”

Zodra het nummer bekend is, wordt deze door dezelfde croupier luid verkondigd in vrijwel foutloos Frans, evenals de juiste kleur van het nummer, even of oneven, hoog of laag.

De zwarte 13 klinkt dan als “treize, noir, impair et manque.”

Vanaf de cilinder strekt zich een lang, groen vilten laken uit, met daarop alle zevenendertig nummers. Keurig gerangschikt bevindt de zero zich het dichtst bij de croupiers, waarna de getallen oplopen tot uiteindelijk de 34, 35 en 36 – ook wel ‘de laatste drie’ genoemd – aan het eind van de tafel.

Op ieder nummer afzonderlijk en op bijna elke kruising van twee of meerdere nummers kan een inzet worden geplaatst. Verder kan men gokken op de kleur van het volgende nummer, aangezien de helft van het numerieke stelsel een rode kleur toegewezen heeft gekregen.

De andere helft is zwart van kleur, met uitzondering van de zero, die als kleurloos wordt gezien.

Ook kan men wedden op hoge, lage, even of oneven nummers, of zelfs op het desbetreffende dozijn of juiste rij.

Kortom, de speler wordt een overvloed aan inzetmogelijkheden gegeven en daarvan wordt dan ook veelvuldig gebruikgemaakt.

Het spreekt voor zich dat de uitbetaling groter wordt naarmate een fiche minder nummers afdekt. Zo krijgt men bij het inzetten op de juiste kleur een keer de inzet uitbetaald. Logisch omdat de kans dat men de goede keuze zou maken bijna een op twee was.

Indien men zo gelukkig is om een specifiek nummer te spelen, dat ook daadwerkelijk valt, betaalt de bank maar liefst vijfendertig keer de originele inzet. Ook dit is verklaarbaar omdat de kans op winst vooraf maar – wiskundig gezien! – een op zevenendertig was.

In tegenstelling tot de keurige numerieke volgorde op het tableau liggen de nummers in de roulettebak volledig willekeurig door elkaar. Iedere croupier en chef kent deze volgorde uit het hoofd, kunnen het nog in de slaap opzeggen, aangezien dit tijdens de cursus tot in den treuren wordt herhaald.

Voordeel van deze kennis voor de gast is dat men inzetten door de croupier kan laten plaatsen zonder dat men zelf nog hoeft na te denken en te onthouden wat men precies heeft gespeeld.

Stel dat een speler denkt (lees: hoopt, bidt en/of gokt, want meer is het echt niet!) dat het balletje de volgende ronde eindigt in nummer 17. Maar helemaal zeker is hij toch niet, het zou ook een of twee nummers links of rechts van de 17 kunnen zijn. In dat geval kunnen er vijf fiches aan de medewerker worden gegeven met het verzoek om “17 met de buren” te plaatsen. Hiermee wordt bedoeld dat men het nummer 17 speelt en de twee nummers die daar links en rechts van gelegen zijn volgens de verdeling in de cilinderbak.

“Dix-sept et les voisins,” herhaalt de croupier en plaatst de 2, 6, 17, 25 en 34.

Uit bovenstaande blijkt maar weer eens dat het echt niet meer is dan gissen.

Als gelegenheidsbezoeker zou men misschien anders kunnen denken wanneer een ‘connaisseur’ na het uitkomen van de 32 luid roept dat hij dat wist “omdat die croupier na vier zwarte nummers, waar de 8 bij zit, vaak de 32 gooit.”

Dit is echter nooit meer dan – met excuses voor het taalgebruik – complete lulkoek.

Het balletje heeft geen geheugen.

Na dertien keer een rood nummer is de kans voor de volgende ronde weer gewoon fiftyfifty, voor zover het rood-zwart betreft. Voorts kunnen casinomedewerkers geen nummer expres raken of bewust omzeilen.

Sterker, wanneer er ook maar een enkele medewerker zou zijn die in staat was om het balletje structureel slechts in een bepaald segment van de bak te laten landen, dan was Holland Casino allang weggevaagd als gevolg van een negatieve cashflow. Immers, als ik dat genie was geweest had ik iedere promotie eenvoudig geweigerd.

In plaats van het vieren van de benoeming had ik een aantal bekenden langs laten komen, uiteraard nadat ik ze had verteld alwaar ik de eerste tien ronden het balletje zou laten uitkomen.

Volgens afspraak had men de geheid winnende nummers gespeeld, waardoor er voorzichtig een € 15.000 per draai zou kunnen worden geïncasseerd. Tien draaien per dag is genoeg: anderhalve ton. Met ongeveer twintig werkbare dagen per vier weken komt dat uit op een slordige 3 miljoen per maand, oftewel 36 miljoen per jaar!

Geloof me, als ik het had gekund, had ik het gedaan. Ik heb zelfs nog geprobeerd om het gericht werpen onder de knie te krijgen. Toen ik in 1989 nog geen halfjaar in dienst was heb ik hier een hele week vakantie opgeofferd.

Van maandagochtend tot zondagavond was ik in het opleidingscentrum te vinden, zogenaamd om bij te trainen. In werkelijkheid probeerde ik om de kogel een constante snelheid mee te geven, in de hoop dat deze ook structureel op hetzelfde moment zijn vaart zou verliezen en vanuit zijn schuine omloop steeds rond eenzelfde tien nummers zou neerdalen. Halverwege de week zag ik mijn natte dromen echter volledig opdrogen. Naast het feit dat het fysiek gewoonweg ondoenlijk is om iedere keer het balletje met precies dezelfde snelheid in de cilinderrand weg te schieten, maken de obstakels er een volledig willekeurige uitkomst van. Deze obstakels zijn een aantal kleine ruitvormige bunkers die de bal werkelijk de gehele bak door laten stuiteren.

Donderdagochtend besloot ik om mijn actie voort te zetten, maar liet daarbij de cilinder stilstaan in de hoop dat er nu wel enige vorm van structuur zou zijn. Maar helaas.

In al die jaren welke volgden op deze compleet hopeloze exercitie heb ik dan ook luidkeels verkondigd dat niemand van ons in staat was om “ook maar bij benadering te kunnen richten op een bepaald nummer”. Dit soort uitspraken kwam altijd na de onvermijdelijke vraag van dagjesmensen die wel eens wilde weten of het personeel expres hun nummers niet gooide.

“Mevrouw,” zo vervolgde ik dan steevast terwijl ik mijn linkermouw enigszins opstroopte om mijn horloge te laten zien.

“Ziet u mijn klokkie? Ik ben er erg aan gehecht, want het is een geschenk van mijn vrouw, maar de winkelwaarde is nu niet bepaald wereldschokkend. Als ik nu echt zou kunnen wat u beweert, dan was ik toch al tig jaar weggeweest hier? Met een Breitling om beide polsen en mijn zakken vol?!”

Stom toeval, geluk of pech. Dat is het. Niet meer en niet minder.

Ongelovigen en zij die complottheorieën ontwikkelen menen daarentegen dat Holland Casino wel degelijk bezig is om het spel op een onreglementaire manier te beïnvloeden. Toen eenmaal de Amerikaanse Roulette werd geïntroduceerd, wilde aanvankelijk dan ook vrijwel niemand hieraan spelen. Toch was het spel niet veranderd. De cilinder was hetzelfde, het tableau was hetzelfde en de uitbetaling verschilde ook niet met die van de Franse evenknie.

Wat wel anders was, waren het aantal croupiers dat aan een dergelijke tafel werkten: één. Ook het toezicht werd – hoewel in de beginjaren nog sprake was van een chef per tafel – snel afgebouwd.

Tegenwoordig moet een leidinggevende minimaal twee – maar vaak genoeg ook drie – of zelfs vier Amerikaanse Roulettes tegelijk in de gaten houden.

Dit is mogelijk omdat beide roulettes een groot verschil hebben: kleur.

Aan de Franse Roulette speelt iedere gast in principe met dezelfde (waarde)jetons. Hierdoor doen zich sneller en vaker discussies voor tussen gasten die menen recht te hebben op een betaling omdat zij “op zeker een tientje op de 23 hebben gelegd”. Ook is er hier meer ruimte voor hen die kwade bedoelingen hebben omdat ook zij met een stalen gezicht hun vinger kunnen opsteken wanneer de croupier vraagt “wie de 23 had geplaatst”.

Om dit alles toch zo goed mogelijk te laten verlopen zijn gewoonweg meerdere personen nodig die samen het spelverloop controleren.

De Amerikaanse variant kent deze problemen niet doordat iedere speler een eigen kleur krijgt aangemeten. Tegen de cilinderrand staan negen sets van tweehonderd chips opgesteld, ieder met een andere kleur. Wanneer een kleur eenmaal aan een bepaalde speler is uitgegeven, blijft de kleur ook bij hem/haar totdat alle fiches verloren zijn of tot het moment dat de gast besluit om te stoppen met spelen en zijn kleurenfiches bij de croupier voor waardechips inwisselt. Als het “chef, oranje is weer compleet” klinkt, kan een volgende gast met die kleur speelfiches aan het spel deelnemen.

Hierdoor worden discussies vrijwel altijd bij voorbaat in de kiem gesmoord, hetgeen de omloopsnelheid van het spel aanmerkelijk verhoogt. Tel daar de beduidend lagere personeelskosten bij op en het verhaal is compleet: Holland Casino verving steeds meer traditionele roulettes door de snellere variatie.

In 2010 verdween ook de laatste Franse Roulette uit Casino Rotterdam.

Overigens, met de teloorgang van de oude roulette verdween ook de croupier, als zodanig, uit het casino. De Amerikaanse benaming ‘dealer’ werd lange tijd alleen nog maar gebruikt.

Een collega die ooit bij het aanvragen van een nieuw paspoort dezelfde term als beroep had laten noteren, werd op een Midden-Amerikaans vliegveld urenlang verhoord en daarna meteen teruggestuurd naar Nederland. Hij kwam het land niet in!

Tegenwoordig is iedere tafelmedewerker onder aan de functionele ladder een croupier. Ook dus aan kaartspelen, waarvan het Blackjack nog steeds de meest prominente is. Het oeroude ‘eenentwintigen’ is zo’n beetje bij iedereen met de paplepel ingegoten, dus bij een bezoek aan een van de vestigingen richten passanten zich vooral op dit van huis uit bekende spel.

Daarnaast heeft de speler regelmatig kans op een uitbetaling. In bijna de helft van alle gevallen wint de speler het van het casino, ook wel ‘de bank’ genoemd. Sterker, soms lijkt een tafel te ‘lopen’, wat zoiets betekent als dat de spelers veel vaker winnen dan het huis. En soms is dat ook zo. Maar op de lange termijn trekt de uitbater altijd aan het langste eind.

Hoeveel geluk spelers optisch ook mogen hebben!

 

Casinospelen worden namelijk aangeboden omdat er voor een aanbieder een positieve winstverwachting aan vastzit.

Toch valt het voordeel dat het casino heeft op de speler – procentueel gezien – mee. Van alle Tafelspelen is het huisvoordeel het geringst bij het spel Punto Banco, een uitvloeisel van het Baccaratspel.

Indien een inzet wordt geplaatst op Punto of Banco kan het management ervan uitgaan dat op lange termijn grofweg 1,25 procent van het totaal ingezette bedrag overblijft voor het huis.

Dergelijke informatie is vrij opvraagbaar, maar geeft wel een onvolledig beeld over de werkelijke situatie. Als een gast met € 1.000 aan de Punto Banco plaatsneemt en iedere spelronde een inzet van € 20 plaatst, moet hij of zij er rekening mee houden dat er een bedrag van € 12,50 verloren is na het spelen van vijftig spelletjes (50 x € 20 = € 1.000 x 1,25 procent = € 12,50).

Echter, in praktijk blijft een gast veel langer zitten dan de vijftig spellen in dit scenario. Wanneer een gast meerdere uren aan de speeltafel verblijft, zijn er al snel vier sloffen gespeeld à zestig spellen.

In die situatie is er al vlug een totaalinzet van € 2.400 geplaatst en lijkt het alsof het huispercentage gestegen is naar 3 procent, gezien het verwachte verlies van € 30.

Dit is allemaal nog niet zo heel erg schokkend, zeker wanneer de inzetten relatief laag gehouden worden.

Maar er zijn ook spellen zoals Caribbean Stud, een eenvoudige pokervariant, waarbij de gast met goed tegenspel toch rekening moet houden met een huisvoordeel van 5 procent. In dezelfde situatie als aan de Punto Banco heeft deze speler na een paar uurtjes ook totaal € 2.400 ingezet. Dit leidt dan tot een verlies van € 120.

Naast de voornoemde hoofdspelen zijn of waren er nog een aantal kleinere tafelspelen voorhanden die luisteren naar illustere namen als Red Dog, Let It Ride, Sic Bo, Big Wheel en Casino Dice.

In vakjargon worden deze overigens steevast met ‘Mickey Mouse-spelletjes’ aangeduid wanneer een medewerker op de dagelijkse planning constateert dat hij of zij deze avond aan een van deze tafels is ingedeeld.

Naast het inkopen of leasen van spellen heeft Holland Casino zich ook een tijdje beziggehouden met het zelf ontwerpen van nieuwe spellen.

Sinds de oprichting in 1976 zijn er echter weinig innovatieve (nieuwe) producten op de markt gebracht.

Op het gebied van corebusiness zijn er eveneens slechts een handvol producten vercommercialiseerd.

Zo is er omstreeks 1990 een poging gedaan om de clientèle warm te maken voor een zelfontworpen variant op roulette: Twin Roulette. Het betrof een roulettevariant waarbij de nummers 0 tot en met 16 allen tweemaal in de cilinder voorkwamen, twins dus, de Engelse benaming voor tweelingen.

Ondanks de brede introductie in alle toenmalige vestigingen bleek het spel niet succesvol. Het spel was te duur om voor een ‘xperiode’ te spelen, zo bleek uit de evaluaties. Ook waren de gasten niet enthousiast over de geringe inzetmogelijkheden waardoor de spanning niet kon wedijveren met die van de andere spelsoorten.

Verder was het uitbetalingspercentage vele malen slechter dan de reguliere roulettes.

Er is op verschillende beurzen nog wel geprobeerd andere casino-organisaties warm te krijgen voor de Twin Roulette. Maar hoe mooi en rondborstig de ingehuurde tweelingen ook waren, investeerders bleken niet meer geïnteresseerd dan voor het verkrijgen van een foto waarop beide blondines zichtbaar waren. Verder werd de stand van Holland Casino vrijwel met rust gelaten. In feite is er nooit echt sprake geweest van daadwerkelijke innovatie.

 

Vaak worden nieuwe ideeën afgedaan met de mededeling dat een en ander “volgens de procedures” niet kan, of niet haalbaar is. Dit leidt veelal tot frustratie van de creatieve medewerkers, waardoor een mogelijk ander idee in de toekomst niet tot wasdom komt of zelfs maar door een medewerker wordt geopperd.

In de tijd dat Henk Kivits bestuursvoorzitter was, werden ineens heel veel procedures aangescherpt. Reden hiervoor was dat men op deze wijze het begeerde ISO 9002-certificaat wilde binnenhalen omdat we daarmee naar de buitenwacht konden aantonen dat er bij ons structureel gewerkt werd, in plaats van dat men onverhoopt zou denken dat er maar wat werd aangerommeld.

Hoewel alle afdelingen met deze nieuwe voorschriften te maken hadden, had vooral Tafelspelen last van de extra druk aan procedures. Hierdoor kwam de voortgang van de verschillende spelactiviteiten ook danig in het gedrang.

Nog geen anderhalf jaar nadat het hoofdkantoor ons feestelijk had medegedeeld dat we inderdaad het gedroomde getuigschrift hadden weten te bemachtigen, ging iso 9002 alweer de prullenmand in.

“De regels hinderen ons bij het invullen van acties en ideeën,”

aldus sprak het management. Waarom we dan überhaupt ooit aan deze missie waren begonnen, is voor mij altijd een vraag gebleven.

Het standaardiseren van de vele procedures waren vooral een belemmering voor de grootste moneymaker van iedere vestiging: de Cercle Privé.

In een ruimte waar de minimale inzet op een Blackjacktafel € 50 bedraagt, gingen zaken anders dan elders in het casino. Naast het feit dat niet iedere gast daar zomaar naar binnen mocht, waren er tal van kleine en grote extra’s om vooral de grotere spelers te plezieren. Allereerst was de drank gratis. En dat waren heus niet alleen glaasjes melk die de hele avond werden geschonken. Nee, dure wijnen, de betere whisky’s. Men had in Utrecht bijvoorbeeld ook een fles Johnny Walker Blue Label staan. Dat spul kostte normaal € 18 per glas. Jonge Marokkaantjes dronken dat dan gewoon met cola.

Naast de drankvoorziening hadden Cercle-spelers aldaar ook de mogelijkheid om gratis eten te bestellen. Tenzij de speler expliciet aangaf in het restaurant te willen eten, werd in de Cercle Privé een tafeltje opgedekt, vlak naast de speeltafels zelf. Op deze manier werd ervoor gezorgd dat de gast zo lang mogelijk doorspeelde, totdat de kreeft, tournedos of zeetong letterlijk al halfkoud op tafel lag te wachten. In een extreem geval kon de biefstuk al voorgesneden aan de speeltafel worden verorberd. Alles was erop gericht om de gast aan het spelen te houden.

In het duurste speelgedeelte verloren de gasten hun geld over het algemeen ook een stuk sneller. Dit had een aantal oorzaken. Ten eerste zorgden de hogere limieten ervoor dat spelers eerder dan wellicht bedoeld hun toch niet misselijke budget bereikten. Daarnaast was het in de Cercle vrijwel altijd een stuk rustiger, waardoor de croupier iedere spelronde vaak maar voor een of maximaal twee spelers de noodzakelijke wisselingen en uitbetalingen diende te verrichten. Voorts werden aan dergelijke tafels alleen ervaren, dus vaardiger en snellere medewerkers te werk gesteld.

Tenslotte worden de duurdere tafels over het algemeen bevolkt door spelers die niet om een praatje verlegen zitten, maar vooral het hoge speltempo appreciëren. Terwijl elders een gelegenheidsbezoeker juist zo lang mogelijk van de begrote € 20 probeerde te genieten. Dit alles verhoogde de omloopsnelheid enorm. Het was dus zeker geen uitzondering dat in de reguliere speelzaal een stagiaire tot vijftien minuten bezig was om voor meer dan negen spelers alle noodzakelijke procedurele acties te maken voordat deze het balletje opnieuw kon laten draaien. In de high limit area stonden er in dezelfde tijdsspanne minimaal tien nieuwe nummers op het bord.

Tientallen, misschien zelfs honderden hebben zo hun hart, longen en nieren verloren. Meerdere gasten deden bij de leidinggevende half huilend verslag van het grote verlies, maar als men vervolgens thuis weer geld ging halen, kon men diezelfde dag gewoon weer verder spelen. Het is dus een redelijke vraag of hetgeen daar gebeurde wel in het belang van Holland Casino was.

Het was in ieder geval niet in het belang van de gast zelf. Barpersoneel kreeg de opdracht om “gewoon door te schenken” ongeacht het percentage alcohol dat de speler of speelster reeds had ingenomen. De afspraak was dat een floormanager zou bepalen wanneer men moest stoppen met het verstrekken van alcoholische versnaperingen.

Nou, een ervaren rot in het vak geeft desgevraagd aan “dat zoiets praktisch niet of nauwelijks voorkwam. Over het algemeen maakte men zich niet druk over het feit dat het besef van een te groot verlies door de drank volledig werd weggespoeld”.

 

In een poging om de grotere gast maar vooral zo veel als mogelijk te fêteren, bleken de duidelijke procedures en regels in bepaalde situaties ineens een stuk minder zwart-wit. Maar om dat te kunnen begrijpen is allereerst enige uitleg noodzakelijk.

Wanneer de cameraobservanten een foute uitbetaling constateren, wordt de zaalleiding meteen op de hoogte gebracht. Soms betekent dit dat de gast een nabetaling krijgt omdat de croupier hem of haar per ongeluk te weinig had uitbetaald. Helaas zijn er bijna net zoveel situaties bekend waarbij de speler te veel heeft ontvangen. Aan de supervisor operations dan de ondankbare taak om het te veel betaalde bedrag terug te vorderen. Vaak ging de gast morrend akkoord, maar soms weigerde men gewoonweg.

“Dat lijkt me dus een duidelijk gevalletje van een vergissing van de bank, in mijn voordeel. Bedankt.”

Zo gemakkelijk kwam men er echter niet vanaf. Holland Casino is, volledig terecht, heel duidelijk in de werkwijze hieromtrent.

Als een gast nog ergens recht op heeft, krijgt deze het alsnog uitbetaald. Zelfs wanneer zou blijken dat de speler in kwestie het casino reeds heeft verlaten, wordt het geld toch gewoon gereserveerd. De identiteit van de gelukkige wordt achterhaald en bij een volgend bezoek krijgt men bij entree meteen de nabetaling overhandigd. Een keurige geste.

Keerzijde van de medaille is wel dat het andersom precies zo werkt. Een gast die onterecht iets heeft ontvangen kan snel het casino verlaten, maar bij een hernieuwd bezoek wordt ook deze bij de receptie staande gehouden en moet men het volledige bedrag retourneren. Ongeacht de hoogte van de som.

De zaalleiding heeft meerdere keren iemand de toegang moeten ontzeggen omdat deze niet bij machte was om het volledige bedrag terug te betalen. Immers, het mazzeltje was bij de Media Markt al omgezet in de nieuwste kleurentelevisie, of men had zich een nieuw kunstgebit aan laten meten.

Een dergelijk procedé is voor de buitenwacht misschien wel heel erg rücksichtslos, maar duidelijk was het in ieder geval wel.

Daarnaast geldt deze regel voor iedereen, zonder aanzien des persoons. Hoewel, de informant(e) heeft in de Cercle Privé wel sterk afwijkende reacties waargenomen wanneer een zeer goede gast onderdeel van de discussie was.

“Een grote speler kreeg een keer veel te veel betaald. Hij speelde met kleurenchips die een waarde van € 50 per stuk hadden, maar toen zijn beste nummer viel schrok de croupier waarschijnlijk zo erg dat deze vrolijk de fiches als zijnde honderd euro telde. Het gevolg was dat de gast een uitbetaling van over de dertigduizend euro kreeg, waarvan de helft dus onterecht was.”

Tegen de tijd dat de zaalleiding op de hoogte was gebracht, was de winst allang weer verspeeld en had de speler ook nog eens een kleine vijftigduizend extra verloren.

“Na kort overleg is er toen besloten om ‘het maar zo te laten’.

Op zich een begrijpelijke oplossing, maar wel eentje die haaks staat op de regel die elders in het pand wordt gehanteerd.”

Een tweede huisregel die in de Cercle Privé soms anders wordt gehanteerd dan eigenlijk zou moeten, is die van de zogeheten maximuminzet.

“Bij het spel Punto Banco is de uitslag vrij simpel. Met uitzondering van een gelijk spel wint of de Punto of de Banco. Dit spel is erg populair onder de Aziatische gasten. Nu geldt er in de Cercle een maximuminzet van € 6.000. En zoals sommige spelen, zitten die zo aan een dergelijke limiet. Wanneer men dan toch nog hogere inzetten wil plaatsen, wordt stiekem geld aan iemand anders gegeven. Deze speler zet dan vervolgens ‘mee’ met de eerste gast, waardoor in dit geval tot € 12.000 kan worden gezet.”

Dergelijke acties zijn tegen de spelregels en Holland Casino doet er dan ook alles aan om dergelijke ongewenste situaties tegen te gaan. Wanneer zoiets wordt geconstateerd, krijgen alle betrokken spelers een waarschuwing. Mocht naderhand onverhoopt blijken dat men zich nogmaals heeft bezondigd, volgt een entreeverbod.

“In de Cercle is die regel wel eens vergeten. Een supergrote speler uit het Verre Oosten kwam binnen met twee vrienden. Beiden te lam om zelfs nog maar recht uit de ogen te kijken. Gedrieën namen ze plaats aan de Punto Banco, waarna de grote gast € 30.000 wisselde in plakken en fiches. Hij deelde de stapel keurig in drieën en zette bij ieder van zijn kompanen dus € 10.000 neer. Daarna ging hij spelen. De andere twee bewogen niet eens totdat meneer het tafelmaximum had bereikt. Daarna speelden ze keurig met hem mee. Een duidelijk geval van samenspel, zo lijkt me. Maar de manager tablegames deed of de neus bloedde en nam niet eens de moeite om de verantwoordelijke supervisor op de hoogte te brengen. Klassenjustitie,” zo besluit de ex-collega.