De troost van een mooi afscheid
De troost van een mooi afscheid
Het afscheid
Afscheid nemen van het leven is een ongelooflijk moment, een groots, verdrietig, intens moment. De tijd staat even stil en de wereld is buitengesloten.
Het is het ogenblik van een laatste woord, een laatste kus, een laatste gebaar.
Misschien is het hèt moment waarin begrepen wordt wat het leven is. Eindig, bijna verleden tijd.
Afscheid nemen kan maar één keer. Het moet mooi en waardig zijn.
De stervende moet in vrede, met een gevoel van liefde voor dat wat was, de aarde kunnen verlaten. Op het moment dat de tijd daar rijp voor is en misschien omringd door familie, vrienden en muziek. De nabestaanden moeten met groot respect voor de dood hun leven weer op kunnen pakken, terugziend op een waardig einde van hun dierbare.
Mooi sterven biedt troost. Mooi sterven biedt rust. “Sterven doe je verschrikkelijk alleen” zei iemand ooit tegen me. “Maar laten we de weg er naar toe samen gaan. Ik neem jou mee tot mijn einde, in liefde en respect. En dan, wanneer ik de dood boven jou verkies, laat ik je hèèl zachtjes los.”
Wij praten niet gemakkelijk over de dood en over de laatste ogenblikken. Terwijl het intense ogenblikken zijn die wij, als achterblijvers, de rest van ons leven met ons mee dragen.
De eerder beschreven gevallen laten zien dat de dood vaak gepaard gaat met heftige gevoelens van eenzaamheid, van lijden, van machteloosheid. Bij de stervende en bij de familie. De verhalen laten zien dat de dood soms onder erbarmelijke en ontstellende omstandigheden komt. En dat het leven voor nabestaanden vol van frustratie, boosheid en verdriet is omdat hun geliefde niet in rust, in waardigheid mocht overlijden. Omdat hun geliefde strijdend en lijdend ten onder moest gaan.
Op een mooie manier sterven is weinigen gegeven. Wanneer iemand in zijn slaap overlijdt zeggen we dat het goed is. Dat het een mooi einde is en dat, hoe verdrietig je ook kunt zijn, het voor de overledene een dood is om jaloers op te zijn.
Troostrijk is de gedachte dat een dierbare, wanneer hij klaar is met het leven, waardig zijn einde kan vinden. Dat hij niet in eenzaamheid hoeft te sterven, maar dat hij tot het einde toe begeleid kan worden.
En dat hij na een mooi afscheid, rustig kan gaan.
Hoe moeilijk is het te spreken over de dood
hoe verdrietig, hoe emotioneel, hoe zwaar.
Maar hoe mooi is het te sterven
op een moment, zo plechtig
zo vredig en zo zacht,
zo respectvol voor het leven.
Hoe liefdevol kan de dood ons omarmen
als we zelf kiezen
in vrijheid
