De voorbereiding

Drup had getwijfeld of ze zich toch nog een keer tot de huisarts zou wenden. Maar ze besloot langs hem heen te gaan. De man was zo uitgesproken geweest in zijn weigering te helpen dat het maar beter zou zijn als hij helemaal buiten beeld bleef. Ze zou de kwestie met de specialist in het ziekenhuis bespreken en maakte een afspraak met hem.

De specialist sloot behoedzaam de deur van zijn spreekkamer toen hij vernam hoe de toestand bij Drups vader was en met welke vraag ze kwam. Hij nam een besluit. Hij zou middelen voorschrijven die haar vader zou kunnen innemen. Pijnstillers en een slaapmiddel. In de juiste verhouding zouden zij het werk moeten doen. Ze zouden moeten worden ingenomen met water.

Maar toen Drup vertelde dat haar vader grote moeite met slikken had en niet zoveel pillen in snel tempo zou kunnen innemen, stelde de arts voor de middelen fijn te stampen en met water tot een papje aan te lengen. In de hoop dat Drups vader dat snel op zou kunnen drinken. Snelheid was belangrijk want het gevaar bestond dat hij door de slaapmiddelen versuft zou raken en halverwege zou stoppen met drinken.

Maar als alles goed ging zou de dood waarschijnlijk binnen een half uur optreden.

De specialist waarschuwde Drup. Als haar vader nu zo snel achteruit ging, moest ze niet te lang wachten. Het was zeer waarschijnlijk dat haar vader binnen een paar dagen inderdaad niet meer zou kunnen slikken. En dan zou een stap naar een verpleeghuis voor de hand liggen omdat de verzorging thuis niet meer vol te houden zou zijn. Daarmee was zelf ingrijpen ook van de baan. Het greep Drup naar de keel. Maar ze vermande zich en hoorde het volgende probleem aan.

De combinatie van medicijnen kon niet op haar vaders naam voorgeschreven worden. De apotheek zou alarm kunnen slaan en om duidelijkheid vragen. Het was immers een bekend gegeven dat inname van deze twee middelen de dood tot gevolg kan hebben. Het ene medicijn moest dus op naam van haar vader, het andere op naam van Drup worden uitgeschreven. En het moest bij voorkeur in twee verschillende apotheken worden gehaald. Liefst ook nog in een ander deel van het land om te voorkomen dat de apotheken gelieerd waren. De deur van de spreekkamer ging weer open, Drup verliet de specialist, gewapend met twee recepten. Ze kreeg een stevige handdruk en een warme klop op haar rug.

De middelen werden in huis gehaald. De apotheker van Drups vader was een goede vriend van haar vader en hij leefde erg met de familie mee. Hij wenste haar veel sterkte toen Drup de pijnstillers bij hem ophaalde. Drup voelde zich verward. Ze vond het vervelend dat ze niet open tegenover die vriendelijke man kon zijn. Ze dankte voor de aardige woorden en ging schielijk naar haar eigen apotheek in de stad.

Haar vader was gerust nu alles was voorbereid en de spullen in huis waren. Hij had het nu zelf in de hand. Hij kon zijn eigen moment van sterven kiezen. Hij had zijn vrouw gevraagd zijn mooie, zelfgemaakte houten stamper te pakken. Daarmee zou Drup de medicijnen fijn kunnen maken. Zijn vrouw legde hem klaar. Het wachten begon.

De dag erna kwamen alle kinderen bij hun vader. Hij sprak met hen allemaal apart. Ze namen afscheid. Iedereen besefte dat hij nog maar enkele dagen zou leven en ondanks de droefheid die ze voelden waren ze trots op hun sterke vader en moeder. Op hun vader omdat hij bereid was het leven en zijn gezin los te laten. Omdat hij niet bang was voor de dood. En ze waren trots op hun moeder, omdat ze beseften hoe zwaar het voor haar moest zijn om haar man te laten gaan. Na zoveel jaar huwelijk, zoveel jaar toewijding.

En ze waren trots op hun kleine zusje. Zich volkomen bewust van de enorme last die op Drups schouders rustte. Ze beseften dat de rol die Drup zou gaan vervullen strafbaar was. Hun vader zou de medicijnen niet meer zelf kunnen innemen. Daar was actieve hulp bij nodig. En voor die hulp zou Drup in de gevangenis terecht kunnen komen.

Het sluiten van de gelederen was dus belangrijk. Het was zelfs meer dan dat. Voor hun vader was het een voorwaarde voor het accepteren van Drups hulp bij zijn sterven. Hij aanvaardde die hulp alleen als het zwijgen door zijn vrouw en kinderen gegarandeerd zou zijn.

Drup zelf had op de gesloten gelederen een uitzondering gemaakt. Twee goede vrienden van haar, beiden arts, kenden de plannen en gaven haar raad. De een schreef zetpillen voor tegen de misselijkheid. De kans was groot dat haar vader bij het innemen van het drankje zo misselijk zou worden dat hij zou gaan overgeven voordat alles naar binnen was. De zetpillen werden in een derde apotheek gehaald, op naam van de man van Drup. De andere vriend gaf de tip tijdens het drinken van het pillenpapje iets lekkers tussendoor te geven. Iets wat de vieze smaak van het drankje zou verzachten. Drup haalde de mooiste aardbeien in huis.