Hoofdstuk 14

Kelly werd wakker en zag dat Ryan niet meer in bed lag. Na een blik op de wekker wist ze waarom. Het was al na negenen en hij was al lang op zijn werk.

Na hun terugkeer uit St. Angelo was ze naar Ryans slaapkamer verhuisd. Zonder poespas. Hij had gewoon haar koffer naar zijn kamer gebracht. En toen het tijd was om naar bed te gaan, had hij haar naar zijn bed gedragen. En ze was gebleven.

Ze hadden heel gemakkelijk de draad weer opgepakt. Net als vanouds.

Toentertijd hadden ze hun goede verstandhouding als iets vanzelfsprekends beschouwd. Volkomen op hun gemak met elkaar en elkaar vertrouwend. Ze had destijds niet geweten hoe snel zoiets kapot kon gaan. Zelfs nu vroeg ze zich af hoe dat had kunnen gebeuren.

Er waren veel redenen te bedenken. Hij had niet genoeg van haar gehouden. Hij had haar niet vertrouwd. Hun relatie was nog te pril en daardoor niet opgewassen tegen zo’n enorm probleem. Wat de reden ook geweest was, het resultaat bleef onveranderlijk. Toen er problemen ontstonden, was hun relatie als een kaartenhuis in elkaar gestort. Dat beloofde weinig goeds voor de toekomst.

Daar wilde ze nu echter niet aan denken. Misschien zou het hun deze keer wel lukken. Zelfs als dat inhield dat ze voor altijd de last moest torsen dat hij dacht dat ze hem had bedrogen.

Ze had er al zo vaak over willen beginnen. Ze had zo vaak een poging willen doen om hem te dwingen naar haar te luisteren en hem de waarheid vertellen. Maar toch hield ze zich telkens weer in, want wat voor nut zou het hebben?

Misschien zou hij haar geloven. Of niet. Maar zou dat iets veranderen aan wat er destijds was gebeurd? Zou het iets veranderen aan hun toekomst?

Zij zou zich er niet eens beter door voelen, want zij kende de waarheid. Ryan geloofde dat ze tegen hem had gelogen, maar was bereid dat te vergeten en verder te gaan. Was ze niet goed bij haar hoofd om meer dan dat te willen? Was het stom van haar om te willen dat hij wist hoezeer hij zich vergist had?

Met dit dilemma pijnigde ze zichzelf vrijwel elke dag sinds ze weer samen waren. Aan de ene kant wenste ze dat hij naar haar zou luisteren en toegaf dat hij fout was geweest. En aan de andere kant had ze het gevoel dat haar trots en woede haar eigen geluk in de weg stonden. Was een leven samen met Ryan niet datgene wat ze uiteindelijk wilde? Deed de rest er iets toe?

Liggend in bed staarde ze naar het plafond. Ja, dus. Het deed er wel degelijk toe. Ze wilde haar leven niet delen met Ryan, terwijl ze wist dat hij altijd in zijn achterhoofd dacht dat ze met iemand anders naar bed was geweest.

Ze was het bangst dat hij weer afwijzend zou reageren als ze het hem zou vertellen. Die angst hield haar tegen. En niet haar trots of wat dan ook. Ze wist dat als hij haar deze keer niet geloofde, ze nooit samen konden zijn.

Omdat ze haar dag niet wilde vergallen door bange gevoelens, duwde ze die weg en kroop het bed uit. Toen ze de woonkamer in liep, zag ze dat Ryan de haard voor haar had aangestoken. En of dat niet genoeg was, zag ze tot haar verrassing ook dat er op tafel een blad voor haar klaarstond met bagels, kaas en vruchten. Maar waar haar oog het meest op viel, waren de gele babysokjes.

Ze pakte de piepkleine zachte sokjes op en kreeg een brok in haar keel toen ze het kaartje las.

Omdat je die nog niet had.

Kus, Ryan

Ze liet zich, met tranen in haar ogen, in de stoel zakken. Ze drukte de sokjes tegen haar wang en gleed met haar vinger over zijn naam op het kaartje.

‘Ik zou niet zo zielsveel van je moeten houden,’ fluisterde ze. Maar daar kon ze niets aan doen. Ze hunkerde naar hem. Hij was haar wederhelft. Ze voelde zich niet compleet zonder hem.

Het werd het begin van een charmeoffensief dat haar diep ontroerde. Elke ochtend als ze uit bed kwam, lag er een nieuw cadeautje van Ryan voor haar klaar.

Zoals een babyboek, waarin beschreven stond wat je in het eerste levensjaar van je kindje kon verwachten. En twee kruippakjes, een voor een jongetje en een voor een meisje. ‘Je weet maar nooit,’ las ze hardop van het kaartje.

Op de vijfde dag lag er alleen maar een briefje met daarop de boodschap dat het cadeau in de logeerkamer stond.

Opgetogen liep ze naar haar vroegere slaapkamer, gooide de deur open en zag niet één cadeau, maar een kamer vol met spullen voor de baby. Een wandelwagen. Een wiegje dat al in elkaar was gezet. Een wipstoeltje. Een hele lading speelgoed. Een commode. Ze was helemaal overdonderd van wat er allemaal stond. Hoe had hij dit allemaal hierheen gesleept zonder dat ze iets gemerkt had?

Voor het raam stond een schommelstoel, met een geel dekentje over de armleuning gedrapeerd. Ze liep ernaartoe en streek er even eerbiedig over, waarna ze de stoel een zetje gaf.

Hij kraakte even en wiegde toen langzaam heen en weer.

Omdat ze nu al weer last van haar voeten kreeg, haalde ze het dekentje weg, ging in de stoel zitten en liet haar blik over al die schatten voor hun kindje glijden.

Ze voelde zich al een paar dagen ontzettend moe, maar ze had niets tegen Ryan willen zeggen om hem niet ongerust te maken. Hij had zo zijn best gedaan om haar elke dag weer te verwennen.

De komende avond was het etentje met zijn vrienden en zijn moeder, maar zelfs dat kon haar vreugde en geluk niet drukken. En misschien was dat ook wel Ryans bedoeling geweest. Misschien had hij al die extra moeite gedaan om haar ervan te overtuigen dat ze op hem kon rekenen als ze onheus bejegend zou worden.

En met succes, want wat ze ook zouden doen of zeggen, haar geluk kon niet meer stuk. Ryan hield van haar. Hij wilde met haar trouwen. En dat was toch het belangrijkst?

Die gedachte koesterde ze weer toen ze in haar kledingkast zocht naar iets geschikts voor het etentje.

Eigenlijk had ze zich nooit eerder zorgen gemaakt of een jurk te sexy of te bloot was. Hij moest haar staan en Ryan moest hem leuk vinden, en voor de rest maakte het haar niet uit. Maar nu was ze bang dat ze met de verkeerde jurk de indruk zou bevestigen die zijn vrienden en zijn moeder van haar hadden: dat ze een slet was. En dat maakte haar boos. Het moest haar onverschillig laten wat die lui van haar dachten. Maar zo simpel lag het niet. Voor Ryan waren ze belangrijk en Ryan was belangrijk voor haar.

Ze voelde plotseling dat twee warme handen over haar lichaam naar haar buik gleden. Ze werd tegen een gespierde borst aan getrokken, en Ryan drukte een kus in haar hals. Met een zucht vlijde ze zich tegen hem aan.

‘Waarom sta je naar je klerenkast te staren?’ mompelde hij in haar oor.

Ze draaide zich om, sloeg haar handen om zijn nek en ging op haar tenen staan om hem een zoen te geven. ‘Wat ben je vroeg thuis.’

‘Ik verlangde naar jou. Maar hoe zit het nou met die kleren?’

Ze vertrok haar mond en zuchtte ongeduldig. ‘Ik zoek iets geschikts voor vanavond. Iets waarin ik er niet als de sloerie uitzie die ik in hun ogen ben.’

Ryan kreeg een tedere blik in zijn ogen en hij streelde even over haar wang. Hij trok haar bij de kledingkast vandaan en liep achteruit tot hij tegen het bed botste.

Hij liet zich erop zakken en trok haar naast zich.

‘Het maakt niet uit wat je aanhebt, je ziet er in alles mooi uit. Maak je toch niet zo druk.’

‘Je hebt gelijk. Ik stel me aan. Maar ik kan er niks aan doen. Ik ben nerveus.’

‘Je moet je geen zorgen maken, Kell. Het verleden is geweest. Ik weet niet of ik het ooit gezegd heb, maar ik vergeef je. En als ik je kan vergeven, dan moeten zij het ook kunnen doen.’

Ze werd stil. Ze voelde een pijnscheut in haar borst, alsof ze met een mes gestoken was. Hij vergaf haar. Voor iets wat ze nooit gedaan had.

Ze moest zich ontzettend inhouden om niet te gaan schreeuwen. Hij had het niet gezegd om haar te kwetsen, maar hij had er geen idee van hoeveel pijn ze nu voelde.

Hij drukte een kus op haar voorhoofd. ‘We hebben allebei fouten gemaakt. Het lag ook aan mij. Het belangrijkste is dat we dat nooit meer laten gebeuren.’

Ze knikte wezenloos. Ze durfde niks te zeggen. Wat kon ze zeggen? Ze sloot haar ogen en boog zich naar hem toe.

Hij drukte haar tegen zich aan, en wreef met zijn hand over haar rug. Hij wilde haar geruststellen. Hij dacht dat ze zich druk maakte over het etentje. Hoe kon hij ooit weten dat zijn ‘vergeving’ haar tot op het bot raakte?

Hij schoof haar iets opzij tot ze op het randje van het bed zat, ging toen staan en liep naar de kast. Even later kwam hij terug met een prachtige donkerblauwe jurk. Glimlachend hield hij hem voor haar omhoog.

‘Deze staat je vast fantastisch.’

Ze deed haar best om zich te vermannen en net te doen alsof er niets aan de hand was.

‘Hij is wel erg strak,’ zei ze. ‘Ik krijg een enorme buik in die jurk.’

‘Ik vind je buik prachtig,’ zei hij met een verleidelijke stem, waardoor ze even huiverde. ‘Prachtig dat je daarmee de hele wereld laat zien dat je zwanger bent van mijn kind. Je zult er beeldschoon uitzien. Draag hem voor mij.’

Geen vrouw ter wereld kon zo’n verzoek weigeren. Ze knikte zwijgend, maar met pijn in haar hart.

Hij vlijde de jurk voorzichtig op het bed, en boog zich toen naar haar toe om haar nogmaals te kussen.

‘Ik laat je nu met rust zodat je je kunt optutten. De chauffeur komt ons over een uurtje halen.’

Ze hield hem iets langer vast dan nodig was. Dat leek hij niet erg te vinden. Hij aaide even over haar wang en liep toen naar de badkamer, intussen zijn das losknopend.

Ze staarde naar de jurk. Hij was echt prachtig. En haar bolle buik zou er extra goed in uitkomen, iets wat Ryan blijkbaar bijzonder graag wilde.

Ze sloot haar ogen. Hij vergaf haar. Ze kon wel huilen. Eigenlijk was zij degene die hém iets te vergeven had. Niet andersom.