Hoofdstuk 4

Toen Kelly de volgende ochtend wakker werd, wist ze even niet waar ze was. Maar toen besefte ze het weer. Ze was in New York. Met Ryan.

Binnen een paar uur nam Ryan haar gepakt en gezakt mee naar het vliegveld. Tegen middernacht landden ze op LaGuardia, waar een auto op hen stond te wachten.

Tegen de tijd dat ze bij zijn appartement aankwamen, was ze doodmoe. Eenmaal binnen pakte ze haar tas en ging naar de logeerkamer. De pijnlijke vertrouwdheid van het appartement had haar danig van haar stuk gebracht.

Verderop in de gang lag de slaapkamer waar zij talloze keren de liefde met Ryan had bedreven. Daar was hun kind verwekt, waarna haar leven onherroepelijk veranderd was.

Ze douchte zich snel, kleedde zich aan en liep naar de woonkamer waar Ryan bezig was op zijn laptop. Toen hij haar hoorde binnenkomen, keek hij op.

‘Het ontbijt is klaar. Ik heb op je gewacht.’

Zonder iets te zeggen volgde ze hem naar de keuken, waar een tafel voor twee personen was gedekt. Hij pakte de schaal van het fornuis, nam hem mee naar de tafel en begon hun borden vol te laden met stevige porties eieren, ham en toast.

Terwijl ze aanschoof, moest ze toegeven dat ze zich een stuk beter voelde dan de afgelopen weken.

‘Hoe voel je je vandaag?’ vroeg hij, tegenover haar plaatsnemend.

‘Prima,’ mompelde ze met haar mond vol ei. Ze voelde dat haar eetlust weer terugkwam en concentreerde zich op het heerlijke eten op haar bord.

Na een lange stilte zei Ryan: ‘Ik heb het zo geregeld dat ik voorlopig thuis blijf werken.’

Ze stopte met kauwen en slikte toen haar eten door. ‘Waarom?’ vroeg ze effen.

‘Dat lijkt me wel duidelijk.’

‘Dat wordt helemaal niks, Ryan. Ik kan hier niet blijven als jij me de hele tijd in de gaten houdt.’

Hij klemde zijn lippen op elkaar, stond op en liep zonder iets te zeggen weg.

Ze staarde naar haar bord, woedend over zijn kinderachtige reactie. Alsof zij een of ander ondankbaar kreng was.

Haar keel kneep samen van woede en verdriet. Hoe kon ze ooit vergeten wat hij haar had aangedaan? Zij had geen schuld aan die zogenaamde misstap. Ryan had zijn handen zonder enig bewijs van haar afgetrokken. Een feit dat hij blijkbaar over het hoofd zag.

Ze prikte wat in de restjes op haar bord en kwam toen rusteloos overeind. Even later liep ze doelloos de woonkamer weer in en bleef staan voor het grote raam, dat uitzicht bood op de skyline van Manhattan.

‘Je zou eigenlijk moeten rusten,’ zei Ryan achter haar.

Ze draaide zich zuchtend om en zag tot haar schrik dat hij alleen een handdoek om had. Snel keek ze weer uit het raam, maar het beeld bleef haar voor ogen staan. Met zijn brede, gespierde borst en zijn strakke buik leek hij wel een Grieks standbeeld. Vroeger had ze haar vingers genietend over dat mooie lichaam laten glijden.

‘Sorry als ik je overrompel,’ zei hij zachtjes. ‘Ik dacht dat het wel kon gezien de relatie die we hebben gehad.’

Ze keek hem koeltjes aan. ‘Als je dacht dat je gewoon de draad weer kon oppakken, dan heb je dat mis.’

Hij knipperde verbaasd met zijn ogen en werd toen boos. ‘Jeetje, Kelly, schat je me zo laag in dat ik je in deze toestand zou proberen te versieren?’

‘Wil je nu echt dat ik daar antwoord op geef?’

Hij vloekte. ‘Alsof ik het met mijn broers afdankertjes zou aanleggen.’

Ze balde haar vuisten en zei nonchalant: ‘Je broer had er geen bezwaar tegen, dus dacht ik dat het een familietrekje was.’

Hij kreeg een ijzige blik in zijn ogen en klemde zijn kaken op elkaar. Vervolgens draaide hij zich om en verdween in zijn slaapkamer, de deur hard achter zich dichtslaand.

Met een zucht liet Kelly zich in de leunstoel zakken. Geen idee waarom ze zojuist weer olie op het vuur had gegooid. De behoefte om zich te verdedigen was ze al lang kwijt. Hij had haar destijds moeten geloven. Het verlangen naar zijn steun en bescherming was verdwenen toen ze had beseft dat hij nooit van haar had gehouden en haar nooit had vertrouwd.

Rusteloos en verdrietig ging ze terug naar de keuken en bekeek de inhoud van de ijskast en de kasten. Toen bleek dat alle ingrediënten aanwezig waren voor een van haar lievelingskostjes, stalde ze alles uit op het aanrecht. Zo had ze in elk geval iets om handen en was de lunch geregeld. Toen ze samenwoonden, had ze het altijd heerlijk gevonden om voor Ryan te koken.

‘Waar ben jij mee bezig?’ vroeg Ryan, die uit het niets was verschenen en nu de pan uit haar handen pakte. Vastbesloten trok hij haar bij het aanrecht vandaan en nam haar mee naar de zitkamer. ‘Zitten, jij,’ beval hij, toen ze bij de bank waren gearriveerd. Hij legde haar benen op de salontafel en deed er een kussentje onder. Toen keek hij haar aan. Deze keer zonder boze blik.

‘Heb je niet begrepen wat de dokter zei? Je moet rusten. Je mag niks doen.’ Hij sprak elk woord met nadruk uit, alsof ze imbeciel was.

Hij leek kalm. En zij hield zich ook kalm, voorlopig dan. Het moest er nu maar van komen. ‘Ryan, we moeten praten.’

Verbaasd en enigszins achterdochtig vanwege deze ommekeer ging hij tegenover haar zitten. Hij keek haar nieuwsgierig aan. ‘Oké, zeg het maar.’

‘Ik wil weten wat je in Houston deed.’

Zo te zien was hij niet blij met haar vraag. Hij wendde zijn blik af en keek naar de muur.

‘En hoe wist je waar ik was?’ ging ze verder, toen hij bleef zwijgen.

‘Ik heb een detective ingehuurd,’ zei hij uiteindelijk.

Haar mond klapte open. Weg was haar kalmte. ‘Waarom? Om me weer voor “hoer” uit te maken? Om mijn leven weer overhoop te halen? Ik snap het niet, Ryan. Je hebt de pest aan me. Ik weet wat je van me vindt. Dat heb je me duidelijk te verstaan gegeven toen je me zei dat ik moest verdwijnen uit je leven.’

‘Verdorie, Kelly,’ zei hij woedend. ‘Je verdween zonder iemand iets te zeggen. Je verzilverde de cheque niet. Ik dacht dat je iets was overkomen, of dood.’

‘Had jij even pech.’

‘Draai het nou niet om,’ snauwde hij. Hij deed zijn uiterste best om zich in te houden. ‘Jij hebt onze relatie kapotgemaakt. Jij vond dat je niet genoeg aan mij had. Ik ben naar je gaan zoeken omdat ik, ondanks alles, het idee niet kon verdragen dat je ergens bang en alleen rondzwierf.’ Hij stopte en wendde zijn blik af. Uiteindelijk keek hij haar weer aan. ‘Nu je dit weet, wil ik een antwoord op mijn vragen.’

Ze keken allebei op toen ze de voordeur hoorden opengaan. Tot Kelly’s grote schrik verscheen Jarrod, de broer van Ryan, in de deuropening. ‘Hé, Ryan, de portier zei me dat je terug was…’ Zijn stem stokte toen hij haar zag. ‘O… Hoi, Kelly.’

Ryan zag dat Kelly een ijzige uitdrukking op haar gezicht kreeg. Verdraaid, ze dacht vast dat hij het zo had gepland. Ze hadden inderdaad met zijn drieën het een en ander uit te praten, maar dit was niet het juiste moment.

Hij stond op en liep naar zijn broer toe. Het had maanden geduurd voordat Ryan zijn boosheid en jaloezie verwerkt had en weer normaal tegen zijn jongere broer had kunnen doen. Voor die tijd was Jarrod altijd welkom bij hem geweest. Hij had zelfs zijn eigen sleutel, en Ryan had het nooit een bezwaar gevonden als hij langskwam.

Maar dat was voordat Jarrod met Kelly naar bed was geweest. Voordat de twee mensen die het belangrijkst voor hem waren, hem hadden bedrogen. Toen hij zover was dat hij Jarrod kon vergeven en weer normaal met hem kon omgaan, had hij besloten dat hij Kelly misschien moest zien te vinden en haar tenminste de kans moest geven om haar kant van de zaak toe te lichten.

De relatie met zijn broer was niet optimaal en misschien zou het ook nooit meer helemaal goed komen. Maar ze gingen nu redelijk met elkaar om en Jarrod kwam weer wat vaker langs, al was hij wel meer op zijn hoede.

Nu had Ryan Kelly weer teruggehaald en konden ze de onvermijdelijke confrontatie niet meer uit de weg gaan. Hij zag er vreselijk tegen op, maar besefte dat hij er pas een streep onder kon zetten als alles was uitgepraat. Maar dan wel wanneer hij dat wilde en niet eerder. Kelly en hij hadden eerst nog het een en ander te bespreken voordat ze het over haar misstap met Jarrod konden hebben.

‘Je komt nogal ongelegen,’ zei hij zachtjes tegen zijn broer.

Jarrod wierp een nerveuze blik op Kelly. ‘Dat zie ik. Ik kom wel een andere keer.’

Ryan draaide zich om en zag dat Kelly huiverde en haar vuisten balden. Ze was lijkbleek en had een gejaagde blik in haar ogen.

‘Wat kwam je doen?’ vroeg hij, toen Jarrod geen aanstalten maakte om te vertrekken.

‘Niks belangrijks. Ik wilde je even gedag zeggen en vertellen dat ma ons heeft gevraagd om zaterdagavond te komen eten. Ik had je al een tijdje niet gezien. Ik weet dat je het druk hebt gehad met die hoteldeal. Ik had gehoopt even met je te kunnen kletsen, net als vanouds.’

Ryan zuchtte. Jarrod en hij waren altijd goede maatjes geweest. Tot het incident met Kelly. Hij vond dit vreselijk. Hij vond dit hele gedoe vreselijk. Hij vond het ellendig dat er een vrouw was gekomen tussen hem en het broertje, dat hij na de dood van zijn vader min of meer had grootgebracht.

‘Ik bel ma nog wel, oké? En binnenkort gaan we bijkletsen. Alleen nu even niet.’

‘Nee, dat begrijp ik. Ik zie je gauw weer.’ Hij liep naar de deur, met Ryan in zijn kielzog. Net toen Ryan de deur dicht wilde doen, fluisterde hij: ‘Neem je haar terug na wat er is gebeurd?’

Ryan fronste zijn wenkbrauwen. ‘Ben je niet bang dat ze misschien zwanger is van jou?’

Jarrod kromp ineen en werd bleek. ‘Heeft ze dat gezegd dan?’

Ryan keek hem even aan. ‘Nee, dat heeft ze niet gezegd, maar je weet dat het heel goed zou kunnen.’

‘Nee hoor, echt niet,’ zei Jarrod, heftig zijn hoofd schuddend.

‘Dat zeg jij.’

Jarrod stapte het halletje weer in, en keek, met zijn handen diep in zijn zakken gestopt, naar Ryan. Maar hij durfde hem niet echt aan te kijken. ‘Ik heb een condoom gebruikt. Hoor eens, ik vind het echt rot. Ik weet dat dit een vervelende situatie is. Maar het kind kan niet van mij zijn.’

Ryan keek hoe hij naar de lift liep. Toen deed hij de deur dicht. Hij was boos op Kelly, op Jarrod en ook weer op zichzelf. Dus het kind was van hem, tenzij… Ze was toch zeker niet met nog met iemand anders, buiten hem en Jarrod, naar bed geweest? Daar wilde hij niet eens aan denken.

Toen hij terugkwam, werd hij getroffen door de uitdrukking vol haat en walging op Kelly’s gezicht. Nog voor hij iets kon zeggen, wierp ze hem een kille blik toe.

‘Als hij hier nog een keer een voet over de drempel zet, ben ik weg.’

Ryan was verbijsterd. ‘Je weet best dat hij om de haverklap langskomt.’

Haar mond was vertrokken en haar handen waren tot vuisten gebald. ‘Dan blijf ik hier niet.’

Waarom was ze in vredesnaam zo boos op Jarrod? Als er één het recht had boos te zijn, was het Jarrod wel, nadat ze hem ervan had beschuldigd dat hij haar had verkracht. Hij snapte er helemaal niets meer van. En eerlijk gezegd had hij er ook genoeg van.

‘Jarrod zei dat hij een condoom had gebruikt,’ zei hij, haar reactie peilend.

Ze keek verdrietig. Die reactie had hij niet verwacht. ‘En jij gelooft hem uiteraard,’ merkte ze op.

‘Wil jij zeggen van niet, dan? Of wil je zeggen dat het kind van mij is?’ Plotseling besefte hij hoe graag hij wilde dat het kind van hem was.

Aan haar gezicht viel niks af te lezen. ‘Ik zeg helemaal niks,’ zei ze kil.

Hij voelde opeens een enorme frustratie. Ze had zich weer in zichzelf teruggetrokken en hij zou geen woord meer uit haar krijgen.

‘Ik ga even weg,’ zei hij kortaf. ‘Ik neem wel iets mee voor de lunch.’

Hij draaide zich om en beende weg voordat hij iets zou zeggen waar hij spijt van kreeg.

Onderweg naar de parkeergarage, waar zijn auto stond, werden zijn gedachten ruw onderbroken door het geluid van zijn mobiel. ‘Wat is er?’ snauwde hij.

‘Ryan?’ Zijn moeders stem brak door zijn sombere stemming heen.

‘Sorry, dat was niet de bedoeling, ma.’ Hij opende het portier en gleed op zijn stoel, zonder de motor te starten.

‘Ryan, wat is er?’

‘Niks, ma. Ik heb het gewoon druk. Zeg het maar.’

‘Ik zou het leuk vinden als jij en Jarrod morgenavond bij me komen eten.’

Ryan sloot zijn ogen en kneep met zijn vingers in de brug van zijn neus. Hij moest het toch een keer zeggen, en zijn moeder zou het anders wel van Jarrod te weten komen. Ze kon het maar beter meteen horen, zodat ze aan het idee kon wennen. ‘Ma, ik moet je iets zeggen. Kelly is bij me. En ze is zwanger.’

Hij hoorde haar diep ademhalen, waarna het een tijdje stil was. ‘Juist, ja,’ zei ze ten slotte. ‘Ik hoef Roberta dus niet uit te nodigen.’

Ryan blies zijn adem uit toen hij het snibbige toontje in haar stem hoorde. Roberta Maxwell was de vrouw aan wie zijn moeder hem sinds Kelly’s vertrek had getracht te koppelen.

Ze had Kelly nooit goed genoeg gevonden. Ze had het vreselijk gevonden dat Ryan met haar wilde trouwen. Toch had ze zich echter beleefd gedragen. Omdat Ryan dat van haar had geëist. Hij tolereerde niet dat zijn familie de vrouw met wie hij wilde trouwen, respectloos behandelde.

Hij had verwacht dat zijn moeder, na wat er tussen Jarrod en Kelly gebeurd was, zich wel zou verkneukelen, maar vreemd genoeg was ze erg meelevend geweest. Ofschoon hem dat was meegevallen, moest hij er toch niet aan denken om met Kelly aan tafel te gaan zitten bij zijn kritische moeder en Jarrod die er van alles uitflapte.

Hij was benieuwd geweest hoe Kelly zou reageren als ze Jarrod weer zou zien. Dat wist hij nu. Het was totaal anders geweest dan wat hij had vermoed.

‘We komen wel een andere keer eten. Het komt Kelly en mij nu even niet goed uit.’

Hij zei gedag, hing op en startte de auto. Hij wilde even wat afstand van alles en iedereen. Anders werd hij gek.

Hij reed doelloos rond en belandde automatisch voor zijn kantoorgebouw. Hij parkeerde de auto en liep zijn kantoor in, onder de verbaasde blik van Jansen, zijn persoonlijk assistent. Eerder die ochtend had hij Jansen meegedeeld dat hij de komende dagen niet op kantoor zou verschijnen.

Hij schudde zijn hoofd op Jansens vraag of hij iets nodig had en deed de deur achter zich dicht. Hij liet zich in zijn stoel vallen en staarde uit het raam.

Het was een grauwe dag, die uitstekend bij zijn stemming paste.

Zijn mobieltje ging, maar hij had weinig zin om op te nemen. Het was Cam, zag hij op de display. Die wilde vast weten waarom hij zo overhaast van Moon Island was vertrokken.

Omdat hij er toch een keer aan moest geloven, drukte hij het mobieltje tegen zijn oor.

‘Zijn Dev en jij weer terug?’

‘Eindelijk, zeg. Ik probeer je al vierentwintig uur lang te pakken te krijgen. Waar moest je zo snel naartoe?’ vroeg Cam.

Ryan zuchtte. ‘De detective belde dat hij Kelly had gevonden.’ Het bleef even oorverdovend stil, en toen hoorde hij Cam iets tegen iemand mompelen. Waarschijnlijk Dev.

‘En?’ zei Cam uiteindelijk.

‘Ze zat in Houston. Ik ben erheen gegaan om te zien of zij het echt was.’

‘En?’ vroeg Cam weer.

‘Ja, ze was het. Ik heb haar mee teruggenomen naar New York.’

‘Wat zeg je me nou? Waarom heb je dat in vredesnaam gedaan?’

Ryan zuchtte vanwege de verbijstering in Cams stem. En omdat hij toch zijn hart tegen iemand wilde luchten, voegde hij eraan toe: ‘Ze is zwanger, Cam.’

‘O, allemachtig. Al die vrouwen die opeens maar zwanger zijn. Ik ga jou hetzelfde vragen als wat ik Rafael heb gevraagd toen Bryony opeens met een bolle buik uit het niets verscheen. Hoe weet je dat het kind van jou is?’

‘Volgens mij heb ik dat niet gezegd,’ zei Ryan rustig. ‘Ik zei alleen dat ze zwanger was.’

‘Ja, hoor. En jij neemt je ex mee terug naar New York omdat ze zwanger is van een ander?’

‘Doe niet zo bijdehand. Waar het om gaat, is dat het kind van mij of van mijn broer kan zijn. Snap je nu mijn probleem?’

‘Het enige wat ik kan zeggen, is dat ik blij ben dat ik jouw problemen niet heb. Wat zegt zij van dit alles?’

‘Daar zit hem nu net de kneep. Ze is woest. Op mij. Ze doet net alsof ik haar iets heb misdaan. Ik snap er niets van. Ze heeft niet gezegd wie de vader is.’

‘Is het ooit in je opgekomen dat ze het niet weet?’ vroeg Cam droogjes.

Ryan kneep geïrriteerd in de brug van zijn neus en zweeg.

‘Sorry, maat, maar dat moest gezegd worden. Als ze met jou, en je broer en Joost mag weten wie nog meer, naar bed is geweest, dan heeft ze waarschijnlijk geen flauw idee wie de papa van het kind is.’

‘Zo kan hij wel weer. Ik krijg hoofdpijn van je. Kelly is niet een of ander hoertje.’

‘Dat heb ik ook niet gezegd.’

‘Zo kwam het wel over.’

‘Hoor eens, je hoeft niet boos op mij te zijn. Ik vraag je alleen maar, als goede vriend, of je je verstand verloren hebt. Ik geef je hetzelfde advies als Rafael destijds. Neem een advocaat in de arm en laat een vaderschapstest doen.’

‘Zover wil ik het niet laten komen,’ zei Ryan rustig. ‘Ik wil alleen maar weten wat er is misgegaan.’ Hij stopte en schudde zijn hoofd. Het was zinloos om verder te praten. Cam was nu niet bepaald vergevingsgezind. Zodra hij had gehoord wat Kelly had gedaan, kon ze wat hem betrof geen goed meer doen. Cam mocht dan hard zijn, hij was wel loyaal.

Cam was even stil. ‘Hoor eens, Ryan, het spijt me. Ik begrijp best dat je van streek bent. Persoonlijk vind ik dat je eens flink moet gaan stappen en met een vrouw het bed in moet duiken. Dat celibaat dat je jezelf hebt opgelegd sinds je haar de deur uit hebt geschopt, moet je eindelijk eens laat varen. Maar dat doe je toch niet, dus daar hou ik verder over op.’

Ryan schudde lachend zijn hoofd.

‘Dev wil je ook nog even spreken.’

‘Hm.’

Even later kwam Dev aan de telefoon.

‘Ik wil alleen maar zeggen dat ik het volkomen met Cam eens ben en dat je me een tijdje niet zult zien.’

‘O? Ga je stiekem met Ashley trouwen?’

Dev uitte een verwensing, en Ryan begon te grinniken.

‘Nee, maar er zijn problemen met de bouw en we hebben al zoveel achterstand opgelopen, dat ik geen risico’s meer wil nemen. Het gaat sneller als ik de zaken ter plekke regel.’

Ryan leunde fronsend achterover in zijn stoel. ‘Wanneer ga je erheen?’

‘Overmorgen. Eerder lukt niet. En Cam vertrekt morgen naar het buitenland, en ik kan Rafe moeilijk vragen of hij zijn huwelijksreis wil onderbreken.’

‘Aha. Dus jullie belden me eigenlijk om te vragen of ik wilde gaan.’

‘Klopt, maar zo te horen heb jij al genoeg op je bordje, dus ga ik wel. Maar dan wel na morgen.’

Ryan dacht even na en nam toen snel een besluit. ‘Nee, ik ga.’

‘Ho, wacht even. Jij zit toch met Kelly?’

‘Jawel, maar ik neem haar mee. Dat komt prima uit. Dan kunnen we in alle rust alles uitpraten.’

Ryan kon de diepe zucht die Dev slaakte, horen.

‘Wil je haar echt weer terug? Na alles wat er gebeurd is?’

Ryan omknelde de telefoon en staarde uit het raam. ‘Dat weet ik nog niet. Ik wil eerst het een en ander weten voor ik die beslissing neem. Maar als ze zwanger is van mijn kind, dan laat ik haar niet nog eens gaan.’

‘Oké, ga jij dan maar. Ik zal je een mailtje sturen met alle knelpunten. Hou me op de hoogte en mochten er problemen zijn, dan kom ik onmiddellijk naar je toe.’

‘Prima. Hoor eens, ik weet dat Cam en jij denken dat ik niet goed snik ben, maar ik ben blij dat ik op je kan rekenen.’

‘En of je niet goed snik bent,’ reageerde Dev droog. ‘Maar als je maar gelukkig bent.’

Ryan hing op en staarde even naar de telefoon, waarna hij Jansen bij zich riep. Hij gaf hem een lijst met instructies, met bovenaan het maken van een afspraak voor Kelly met de gynaecoloog. Ze moest toestemming krijgen om te reizen. Als de dokter het goedvond, dan zou een paar dagen rust hun goeddoen. En misschien konden ze dan ook beginnen met het lijmen van de brokstukken.

Vervolgens stelde hij een boodschappenlijstje samen, zonder acht te slaan op Jansens ironische blik. Kelly moest in nieuwe kleren gestoken worden.