Hoofdstuk 11

‘Ze is wel hardnekkig, hè?’ mompelde Kelly, toen ze Roberta op hun tafel af zag lopen.

Ryan keek op, slaakte een diepe zucht. Hij was zichtbaar geïrriteerd dat ze gestoord gingen worden. Nadat ze de rest van de ochtend en een groot deel van de middag in bed hadden doorgebracht, waren ze naar het restaurant gegaan om een hapje te eten. Maar helaas, daar kwam Roberta alweer aangesneld.

Kelly was niet jaloers. Ze wist dat Roberta Ryans type niet was. Maar wat haar dwarszat, was het feit dat Jan en alleman blijkbaar van hun perikelen op de hoogte was. Voor haar was dat het bewijs dat Ryans familie en vrienden de pest aan haar hadden. Iets wat nu eindelijk ook tot Ryan begon door te dringen. Maar dat maakte het er niet eenvoudiger op.

Ze besefte maar al te goed dat hun relatie onder druk kwam te staan als de schoonfamilie haar niet mocht. Hoe kon je nu gelukkig zijn als de familie van je geliefde te pas en te onpas liet merken dat ze je maar niets vond?

Misschien waren ze allebei wel te naïef geweest. Misschien waren ze nu samen sterker. Maar wat zou er gebeuren als Ryan erachter kwam hoe het werkelijk zat met Jarrod? En als hij wist welke rol zijn moeder in dat alles had gespeeld?

Dan zou ze weer tussen hem en zijn familie staan. En dat zou hun relatie misschien niet nog eens overleven.

Roberta bleef bij hun tafeltje staan en boog zich naar Ryan toe om hem een kus op zijn beide wangen te geven. Terwijl hij zijn gezicht afwendde, trof ze hem vol op zijn lippen, en smeerde hem onder de lippenstift.

Kelly leunde met een zucht achterover, zich bij voorbaat schikkend in een onverkwikkelijke scène.

Ryan keek woedend. ‘Roberta, wat doe je nou?’

Deze keer nam hij niet de moeite om beleefd te zijn.

‘O, ik kwam alleen maar even gedag zeggen. Ik vertrek morgenochtend en hoopte een afspraak met je te kunnen maken voor als je weer terug bent in New York. Je moeder zou het leuk vinden om met ons uit eten te gaan.’

Ze wierp even een smalende blik op Kelly, maar Kelly gaapte achter haar hand en keek verveeld terug.

Roberta fronste, maar wendde zich toen weer gretig tot Ryan. ‘Wat dacht je van dit weekend? Kelly vindt het vast niet erg. Jij en ik zijn tenslotte oude vrienden.’

‘Zij vindt het niet erg, maar ik wel,’ zei Ryan afgemeten. ‘Als dat alles was, dan willen we nu graag weer verder eten.’

‘Ik bel je wel,’ mompelde Roberta. ‘Dan praten we wel verder.’ Ze bedoelde natuurlijk als Kelly er niet was. Hoe dom kon een mens zijn?

Even kwam Kelly in de verleiding om haar op haar nummer te zetten, maar ze besloot dat het de moeite niet waard was, dus leunde ze achterover en liet Roberta maar in de waan.

Roberta aaide Ryan even over zijn wang, liet haar lange nagel over zijn kaak glijden, wapperde toen met haar vingers en liep weg.

Ryan trok een grimas. ‘Jeetje. Sorry, Kell. Als je maar weet dat ik niks van haar moet hebben.’

Kelly glimlachte en gaf hem een servet om de lippenstift van zijn mond te vegen. ‘Ja, dat had ik al in de gaten. Ze is… Ze is bijzonder. En vreselijk dom. Je wimpelde haar behoorlijk bot af. Ik ben benieuwd wat je moeder haar beloofd heeft.’

Ryan poetste fronsend zijn lippen schoon. Toen pakte hij over de tafel heen haar hand. ‘We laten deze fantastische dag niet door haar verpesten.’

Kelly rolde met haar ogen. ‘Dat zeg je alleen maar vanwege de seks. Geef een man seks en de dag kan voor hem niet meer stuk.’

Hij grinnikte. ‘Nou ja, dat ook. Maar met jou is het niet alleen maar seks, Kell. Het is… meer.’

Ze voelde zich blij omdat het zo oprecht klonk. Hij maakte haar de raarste dingen wijs – ook dat ze er ondanks hun grote problemen wel uit zouden komen.

‘Wat wil je na het eten doen?’ vroeg ze luchtig.

‘We kunnen weer over het strand wandelen en misschien in het tentje verderop gaan dansen.’

‘Het dansen gisteravond vond ik leuk,’ zei ze dromerig. ‘Alleen jij en ik. Het was een heerlijke avond.’

Hij keek haar een lange tijd aan, en streelde intussen haar vingers. ‘Ja, dat was het.’ Hij bracht haar hand naar zijn mond en kuste elke vinger. ‘Morgen kunnen we het eiland misschien een beetje gaan bekijken. Ik heb een cabriolet gehuurd, dus kunnen we overal heen gaan. Lekker toeren met de kap omlaag en de wind door onze haren en zo.’

‘Het klinkt leuk.’ En ze had in geen tijden iets zomaar gedaan omdat het leuk was. Ze glimlachte en voelde zich steeds vrolijker worden. Impulsief gaf ze hem een kneepje in zijn hand.

‘Ik ben erg blij dat je weer lacht,’ zei hij. ‘Je bent ontzettend mooi als je lacht. Ik wil dat je gelukkig bent, Kell. Ik zal er alles aan doen om je gelukkig te maken.’

Bij die woorden voelde ze zich een stuk minder verdrietig en boos. En voor het eerst begon ze te geloven dat ze het verleden achter zich konden laten en verder konden gaan.

Hij leek erg oprecht. Blijkbaar was hij bereid opnieuw te beginnen. Want waarom zou hij anders al die moeite willen doen als hij niet van haar hield?

‘Ik wil dat het ons lukt,’ zei ze ernstig. Voor het eerst hoopte ze dat ook met heel haar hart. Dat ze de weg terug naar elkaar weer zouden vinden leek een onmogelijke droom. Het zou heel wat vergeving en opoffering kosten, maar ze wilde niets liever dan dat.

‘Laat me je voeten eens zien,’ zei Ryan, en hij ging naast haar op de bank zitten.

Hij pakte haar voeten en legde ze in zijn schoot. Toen bekeek hij ze nauwkeurig of ze niet opgezet waren, en begon ze vervolgens te masseren.

‘Ze zien er al een stuk beter uit. Ze zijn lang niet meer zo opgezet.’ Hij wachtte even en keek haar aan. ‘Je ziet er beter uit, Kell.’

‘Dank je, denk ik,’ zei ze geamuseerd.

Hij kreeg een ernstige blik in zijn ogen. ‘Je zag er moe en uitgeput uit toen ik je in Houston zag.’

‘Dat was ik ook,’ gaf ze toe. ‘Maar daar wil ik liever niet over praten.’

‘Weer een onderwerp dat taboe is?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Het leidt toch nergens toe.’

‘Ik was even bang dat je te lang op de been was gebleven vanavond,’ zei hij, al masserend. ‘Maar ik vond het heerlijk om met jou op het strand te dansen. Het was een mooie smoes om je in mijn armen te houden.’

Ze leunde glimlachend achterover, genietend van zijn strelende handen. ‘Ik voel me prima. Echt waar. Minder moe. Sinds ik zwanger ben, heb ik in geen tijden zoveel energie gehad als nu. Ik werd bekaf van al dat sloven.’

Hij werd stil en kreeg een peinzende blik. Hij masseerde haar voetzolen en ging toen verder met haar tenen.

Hij leek even in dubio of hij het wel of niet moest vragen, maar uiteindelijk keek hij haar in haar ogen en zei: ‘Waarom heb je de cheque niet ingewisseld, Kelly? Ik had hem je gegeven zodat je je kon redden. Wat je ook gedaan had, hoe boos ik ook was en hoe we ook over elkaar dachten, ik wilde dat je geen geldzorgen had. Heb je enig idee hoe erg ik het vond dat je in die sjofele tent werkte, in een gribus woonde en nauwelijks rond kon komen? Allemachtig, je had zelfs niets te eten in je appartement.’

‘Ik at in het café,’ zei ze.

Hij zuchtte geïrriteerd. ‘Een hele opluchting. Maar waarom heb je het geld niet gebruikt? Je had je studie kunnen afmaken. Je had er een hele tijd goed van kunnen leven.’

‘Ik heb ook mijn trots. Als ik nu geen baan had kunnen vinden en had moeten kiezen tussen creperen of het geld gebruiken waaraan voor mij een vieze bijsmaak kleefde, dan had ik mijn trots wel ingeslikt.’

‘Had je zo’n hekel aan me?’ vroeg hij schor. ‘Dat je liever zo’n armetierig baantje had dan dat je ook maar iets van me aannam?’

Ze keek hem effen aan. ‘Je moet me niet iets vragen wat je liever niet wilt weten.’

Hij sloot zijn ogen. ‘Dan weet ik genoeg.’

Ze haalde haar schouders op. ‘Jij had ook een hekel aan mij.’

Hij schudde zijn hoofd, en ze keek hem verbaasd aan. ‘Niet? Ryan, je hebt vreselijke dingen gezegd. Het ergste was nog hoe je me vol verachting die cheque toewierp. Ik zal nooit vergeten hoe ik me toen voelde.’

‘Wat had je dan verwacht?’ vroeg hij. ‘Allemachtig, Kelly, ik was er net achter gekomen dat je met mijn broer naar bed was geweest. Je had mijn ring om je vinger, we zouden gaan trouwen, en jij had het met mijn broer gedaan.’

‘En hem treft uiteraard geen enkele blaam,’ zei ze sarcastisch. ‘Zeg eens, Ryan, hoelang duurde het voor je hem vergaf? Hoelang duurde het voor hij weer bij je langs kon komen en jullie weer gezellig bij je moeder gingen eten?’

Zijn gezicht werd rood en hij streek met zijn hand door zijn haar. ‘Dat heeft wel een tijdje geduurd, oké? Ik was woest op hem – en op jou. Ik moest beslissen of ik onze relatie erdoor wilde laten verknallen. Hij is familie. Hij is mijn broer.’

Ze leunde voorover, en vergat hun belofte het verleden niet op te rakelen. ‘En ik was de vrouw met wie je zou gaan trouwen, Ryan. Had ik niet ietsje meer verdiend dan een oprotpremie en een schop de deur uit?’

‘Maar nu ben ik hier,’ zei hij kalm. ‘Ik was boos. En terecht. Daar ga ik me niet voor verontschuldigen. Maar nu ben ik bij je, en ik wil dat we het opnieuw proberen. We hebben allebei fouten gemaakt.’

Ze moest zich over haar woede en wrok heen zetten, die telkens opborrelden als ze over het verleden spraken. Ze zou het toch nooit winnen.

Ze liet zich weer achterover zakken en wiebelde haar voet heen en weer in zijn hand ten teken dat hij door moest gaan met masseren.

‘Waar gaan we morgen naartoe? Moet ik een sjaaltje omdoen en zo’n grote zonnebril opzetten, zodat ik er chic uitzie?’

Hij was opgelucht dat ze het onderwerp liet varen.

‘Doe die sexy zomerjurk maar aan, die Jansen voor je heeft gekocht.’

Ze trok haar wenkbrauw op. ‘Welke? Hij heeft er een heel stel gekocht.’

‘Dan heb je die ene vast nog niet gezien, want anders zou je precies weten welke ik bedoelde. Het is een rode, en hij past perfect bij je teint. Strapless en strak op de juiste plekken. Neem wel iets mee om op je hoofd te zetten tegen de zon.’

‘Het klinkt goed. Lekker zorgeloos,’ zei ze. Ze had zich in geen tijden heerlijk onbekommerd kunnen gedragen.

‘Ik wil dat we samen weer heel veel plezier hebben, Kell. Net als vroeger. We waren zo gelukkig.’

Dat moest ze inderdaad erkennen. Dus knikte ze.

Hij glimlachte. ‘Wil je al naar bed?’

‘Dat ligt eraan wat je in gedachten had,’ mompelde ze.

Zijn ogen begonnen te glinsteren, en hij liet zijn handen strelend over haar benen glijden. ‘Nou, ik wilde in elk geval niet gaan slapen. Nog lang niet.’

‘In dat geval wil ik zeker naar bed.’

Hij stond op, boog zich toen onverwacht voorover en tilde haar op in zijn armen.

‘Ryan, zet me neer. Ik ben veel te zwaar.’

Met een kus legde hij haar het zwijgen op. ‘Ten eerste ben je nog steeds een veertje. En ten tweede, wil je soms beweren dat ik niet mans genoeg ben om mijn vrouw te dragen?’

Ze lachte. ‘Ik heb niks gezegd. Ga je gang maar.’