Hoofdstuk 12

Het was niet te beschrijven hoezeer ze ertegen opzag om in het vliegtuig te stappen en weer naar New York te vliegen. De afgelopen twee dagen waren als een droom geweest. Een heerlijke fantasie, zonder ook maar één wanklank.

En nu gingen ze terug naar de realiteit. Naar het koude, sombere New York. Zo had ze niet altijd over de stad gedacht, maar nu lagen daar alleen maar nare herinneringen voor haar. Ze deelde niet Ryans optimisme dat ze hun relatie op de een of andere manier weer konden lijmen.

Alsof Ryan het aanvoelde, sloeg hij een arm om haar middel en duwde haar het vliegtuig in.

Toen ze even later in hun stoel zaten, gespte hij de veiligheidsriem bij haar vast.

‘Alles komt goed, Kell. Vertrouw me maar.’

Ze wilde dat het zo eenvoudig was. Desondanks schonk ze hem een geruststellende glimlach en maakte het zich gemakkelijk voor de vlucht.

Het was echter Ryan die steeds nerveuzer leek te worden naarmate ze hun einddoel bereikte. Dacht hij soms dat ze de benen zou nemen zodra ze geland waren? Hoe verleidelijk het ook was, ze had hem nu eenmaal haar belofte gegeven, en daar wilde ze zich koste wat kost aan houden.

Ze hadden niet besproken wat er zou gebeuren als ze weer terug waren in New York. Misschien hadden ze beiden hun verblijf op het eiland niet willen verpesten.

Toen ze geland waren, stond er wederom een auto voor hen klaar. Vanuit de grijze lucht dwarrelde natte sneeuw naar beneden. Ofschoon de autoverwarming op de hoogste stand stond, huiverde ze. Het was een hele overgang van het warme zonovergoten eiland naar het kille New York.

Het blije gevoel dat ze tijdens vrijwel de hele vakantie had gehad, ebde weg. Al gauw was haar stemming al net zo beneden het nulpunt als het weer.

Ryan trok haar tegen zich aan en kuste haar voorhoofd. ‘Ik heb ontzettend veel zin om iets te eten te laten bezorgen, dat lekker voor het haardvuur op te eten en daarna de rest van de avond de liefde met je te bedrijven.’

Zuchtend kroop ze dicht tegen hem aan. Op de een of andere manier had hij precies geweten wat hij moest zeggen om een klein beetje van haar bedrukte stemming weg te nemen.

‘De afgelopen dagen heb ik het met jou heel erg naar mijn zin gehad,’ zei ze oprecht.

‘Daar ben ik blij om. Dat geldt ook voor mij. Het voelde net als vanouds, maar dan… beter.’

Ze knikte, want het was ook beter geweest. Eerlijker. Of misschien hadden ze geen enkel moment voor lief genomen, zoals vroeger. Ze hadden van elke seconde met elkaar genoten, en er het beste van gemaakt.

Ze hadden samen gelachen, gepraat en de liefde bedreven. De laatste dag hadden ze hun kamer niet verlaten. Ze hadden roomservice besteld en waren in bed gebleven, en waren er alleen even uit gegaan om samen heerlijk te douchen.

Ze wenste dat het langer had kunnen duren. Maar ze moesten er toch een keer aan geloven.

‘Ik heb Jansen gevraagd of hij morgen een afspraak bij de dokter voor je wil maken. Ik wil weten of alles in orde is met jou en het kindje.’

Ze glimlachte, blij dat hij zo bezorgd was. ‘Die vakantie met jou heeft me meer goedgedaan dan welke dokter dan ook.’

Dat vond hij fijn om te horen, en ook dat ze het toegaf. Hij gaf haar weer een zoen, net toen de auto voor de deur van Ryans appartement tot stilstand kwam.

Ryan stapte snel uit, en trok Kelly, nadat hij haar had helpen uitstappen, snel mee naar binnen. Toen ze met de lift naar boven gingen, besefte ze hoe vervelend ze het vond om weer terug in zijn appartement te zijn.

‘Mijn chauffeur brengt zo onze bagage boven. Ga jij maar lekker op de bank liggen. Dan steek ik de haard aan en schenk ik wat te drinken voor ons in. Heb je al trek?’

‘Hm, nee. Nog niet, maar straks heb ik wel zin in Thais eten. Geef me nu alleen maar een sapje.’

‘Dat klinkt prima. Maak het je gemakkelijk. Trek je schoenen uit en ga met je voeten omhoog liggen. Volgens mij zijn je enkels erg dik na die lange zit.’

Kelly moest grinniken om zijn zorgzaamheid, maar liet zich toch gehoorzaam op de leren bank zakken.

Ze schopte haar schoenen uit en kromp even ineen toen ze haar opgezette enkels zag.

De dokter en Ryan zouden wel op haar mopperen, maar toch had ze de afgelopen dagen niets anders gedaan dan lekker gegeten, geluierd en gerust. Wat kon ze meer doen?

Ryan had hun drankjes op de salontafel gezet en was net naast haar gaan zitten toen zijn telefoon ging. Dat had ze eigenlijk wel kunnen verwachten, aangezien hij op reis was geweest. Het was niet nieuw voor haar dat hij drukbezet was. Vroeger had ze hem altijd met veel plezier van het werk gehouden. Tot zijn grote ergernis en genoegen tegelijk. Maar nu bleef ze rustig zitten, terwijl hij zijn mobieltje uit zijn zak viste.

Met een verbeten trek om zijn mond drukte hij de telefoon tegen zijn oor. ‘Hallo, ma.’

Kelly zuchtte. Dat was snel.

Ryan was geen vent die aan de leiband van zijn moeder liep, maar hij respecteerde haar wel, zoals een goede zoon betaamde. En hij had wel een zwak voor haar.

Of misschien wilde hij gewoon niet zien wat voor een berekenend, rancuneus mens zijn moeder was. Volgens Kelly had ze ook vast wel haar goede kanten. Ze was in elk geval dol op haar zoons. Maar Kelly had niets met haar gemeen.

‘Ja, we zijn weer terug. Hoor eens, ma, waarom heb je Roberta daar naartoe gestuurd? Ik hou niet van die bemoeizucht. En ik wil dat Kelly met respect wordt behandeld. Je moet je erbij neerleggen dat ze met mij is. En als je dat niet kunt, dan hebben jij en ik een groot probleem.’

Kelly’s ogen werden groot van verbazing. Ryans stem klonk boos en zijn ogen hadden een kille blik.

‘We zien wel,’ ging hij verder. ‘Kelly en ik hebben op dit moment tijd voor onszelf nodig zonder bemoeienis van buitenaf, hoe goedbedoeld ook. Ik bel je wel als we eraan toe zijn uit eten te gaan.’

Bah. Kelly moest zich inhouden om niet vies te kijken. Maar die vrouw was nu eenmaal zijn moeder. De oma van haar kind, hoe graag ze het ook anders had gezien.

‘Ik hou ook van jou, ma. En nu ga ik ophangen. We zijn net thuis en allebei doodmoe.’

Hij gooide zijn mobieltje op de bank. Kelly keek hem vragend aan.

‘Ma biedt haar excuses aan voor zowel Roberta’s als haar eigen gedrag. Ze wil graag een keer met ons eten. Ik heb haar gezegd dat we haar bellen als we eraan toe zijn.’

Omdat Kelly geen weerwoord had, hield ze haar mond. Ze boog zich voorover om haar glas te pakken en nam een slok van het sap.

Zijn blik viel op haar voeten en hij begon te fronsen. ‘Je voeten zijn behoorlijk opgezet.’

Zuchtend tilde ze haar linkervoet op. ‘Ja.’

‘Heb je er last van? Moet ik ze masseren?’

‘Nee, het gaat wel. Het trekt een beetje. Je moet er nu maar even niet aan zitten. Ik blijf gewoon de hele avond zo zitten en drink veel water.’

Hij boog zich naar haar toe en drukte een kus op haar voorhoofd toen de bel ging.

‘Daar zul je onze bagage hebben. Ik ben zo terug.’

Ze ging een beetje verzitten zodat ze minder last van haar rug had. Ze vond eigenlijk dat ze wel genoeg had gezeten, zeker na die lange vlucht, maar tegelijkertijd moest ze er niet aan denken om nu te lopen met die dikke enkels.

Ze ging op haar zij liggen, stak een kussen tussen haar benen en slaakte een zucht van verlichting.

Ze staarde door de glazen deuren die toegang gaven tot het balkon naar buiten en zag een paar sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen.

De vlammen van de haard zorgden voor een warme, huiselijke sfeer in de kamer. Loom liet ze haar blik naar het haardvuur glijden.

Ze trok de sprei die over de leuning van de bank lag, over zich heen en ontspande eindelijk na de hele dag reizen. Haar ogen vielen dicht.

Toen Ryan de kamer weer in kwam, zag hij dat Kelly op de bank lag te slapen. Het viel hem opeens op hoe jong en onschuldig ze eruitzag. En absoluut niet als iemand die broers tegen elkaar uitspeelde.

Eigenlijk was het niet eerlijk om dat soort dingen te denken, nu ze allebei hun best deden om het verleden achter zich te laten, maar hij kon er niets aan doen.

Wat was er mis met hem dat Kelly troost had gezocht bij zijn broer? En waar kwam die wrok vandaan om de relatie tussen hem en zijn enige broer kapot te maken?

Ryan voelde zich meer Jarrods vader dan zijn broer. Ze verschilden acht jaar van elkaar. Toen hun vader stierf, was hij nog maar een puber en Jarrod een kind. Hij had de vaderrol voor Jarrod op zich genomen.

Hij had bij al Jarrods honkbalwedstrijden langs de lijn gestaan, had hem meegenomen naar andere sportwedstrijden. Hij was met hem naar de film gegaan. Hij was bij zijn diploma-uitreiking geweest. Hij had hem helpen verhuizen toen hij ging studeren en had achter Jarrods besluit gestaan om weer thuis te komen en zijn geluk te beproeven in het bankwezen.

Niets of niemand mocht tussen twee broers komen. Zeker geen vrouw. Maar dat was wel gebeurd. Kelly dus. Daardoor had niet alleen zijn relatie met Jarrod een behoorlijke knauw gekregen, maar het had hem ook zijn relatie met Kelly gekost.

Een relatie die hij graag weer opnieuw wilde opbouwen. Maar eerst moest hij erachter zien te komen wat er in het verleden was misgegaan.

Wat ze elkaar ook beloofd hadden, op een gegeven moment moesten ze het verleden toch onder ogen zien. Ze konden hun kop niet eeuwig in het zand blijven steken.

Hij pakte zijn telefoon en sloop naar een andere kamer om Devon en Cam te bellen.