Hoofdstuk 6

Kelly kon die nacht niet slapen. Ze lag klaarwakker in bed, en alle herinneringen kwamen weer bij haar boven. Ze dacht aan de eerste keer dat ze Ryan was tegengekomen, dat ze halsoverkop verliefd waren geworden en een hartstochtelijke relatie hadden gekregen.

Vanaf de eerste dag dat hij haar mee uit had gevraagd, waren ze onafscheidelijk geweest. Na een maand was ze bij hem ingetrokken, en twee maanden later had ze een verlovingsring van hem gekregen.

Ze had nooit precies geweten waarom hij haar gekozen had. Hij kon elke vrouw krijgen die hij wilde. Dus waarom was zij zijn uitverkorene? Ze had niet de juiste afkomst, ze had geen geld of aanzien. Ze was maar een eenvoudige studente die haar kostje bij elkaar scharrelde als serveerster.

Tot Ryan in haar leven kwam. Toen was alles voor haar veranderd. Misschien was ze wel te veel opgegaan in het sprookje, dat haar relatie met Ryan in feite was, om nog te twijfelen aan een aantal belangrijke zaken. Namelijk of hij van haar hield en haar vertrouwde.

Hoe zou hij nu reageren als ze hem nogmaals trachtte te vertellen wat er werkelijk gebeurd was op de dag dat hij haar de deur had gewezen?

De tranen welden op in haar ogen toen ze terugdacht aan die dag.

Met gemengde gevoelens had ze gestaard naar de zwangerschapstest.

Haastig verstopte ze het staafje, en ze glimlachte bij het idee dat ze Ryan het nieuws zou vertellen. Ze verwachtte niet dat hij boos zou zijn. Ze waren van plan binnenkort te trouwen en ze hadden het er vaak over gehad hoe graag ze kinderen wilden.

Ze kon niet wachten om het hem te vertellen. Hij zou de hele middag op kantoor zijn. Dat betekende dus dat ze bij hem langs kon gaan en hem kon verrassen.

Ze sloeg opgetogen haar armen om zichzelf heen, en liep bijna dansend door hun slaapkamer bij de gedachte aan zijn reactie.

Ze stopte abrupt toen ze iemand in de woonkamer hoorde. Toen begon ze te glimlachen. Dit was te mooi voor woorden. Ryan was thuis. Hij verraste haar af en toe door thuis te komen lunchen. En deze keer was zijn timing perfect.

Ze wilde hem net roepen toen Jarrod in de deuropening van hun slaapkamer verscheen.

Ze was even sprakeloos. Jarrod kwam heel vaak langs, maar altijd als Ryan thuis was.

‘Jarrod, wat doe jij hier? Ryan is op kantoor. Ik verwacht hem voorlopig nog niet thuis.’

‘Ik wil met je praten,’ zei Jarrod.

Ze hield haar hoofd schuin. ‘Oké. Wat is er dan? Kom, dan gaan we naar de woonkamer.’

Hij deed net of hij niets gehoord had en liep verder de slaapkamer in. Ze kreeg een onbehaaglijk gevoel. Er was duidelijk iets niet in de haak.

‘Hoeveel zou je vragen om bij Ryan weg te gaan?’

Ze keek hem verbijsterd met grote ogen aan. Ze had hem vast niet goed verstaan. ‘Pardon?’

‘Hou je niet van den domme. Je bent een slimme meid. Hoeveel wil je hebben om Ryan te dumpen en te vertrekken?’

‘Bied je me geld? Zit je moeder hier soms achter? Jullie zijn allebei gek. Ik hou van Ryan en hij houdt van mij. We gaan trouwen.’

Jarrod kreeg even een blik van oprechte spijt in zijn ogen. Hij wriemelde nerveus met zijn handen en staarde haar toen doordringend aan. ‘Ik had gehoopt dat je niet zo zou dwarsliggen. Wij bieden je een behoorlijk bedrag.’

Het woord ‘wij’ bevestigde Kelly’s vermoedens dat Ryans moeder er inderdaad achter zat. Ze wilde Jarrod net zeggen dat hij en zijn moeder de boom in konden toen hij dichter naar haar toe kwam. De blik in zijn ogen deed haar achteruit deinzen.

‘Je kunt nu beter gaan,’ zei ze, terwijl ze de telefoon pakte.

Jarrod nam een duik over het bed heen en sloeg de telefoon uit haar hand. Ze was zo geschokt door de plotselinge aanval, dat ze even geen verweer had.

Hij duwde haar op het bed, gleed met zijn handen ruw over haar lichaam en rukte aan haar kleren. Ze trok haar been op om hem een knietje te geven, maar hij dook net op tijd weg en rolde haar toen onder zich.

Ze slaakte een kreet van pijn. Ze was woest en doodsbang. Hij wilde haar gewoon verkrachten, in Ryans bed. Was hij gek geworden? Ryan zou hem vermoorden.

Hij gleed met zijn handen met brute kracht over haar naakte huid. In het besef dat hij op het punt stond om haar in haar eigen huis aan te randen, verweerde ze zich met man en macht.

Uiteindelijk wist ze hem stevig in zijn kruis te raken, waardoor hij met zijn handen tussen zijn benen dubbel klapte. Ze rolde van het bed af, en probeerde wanhopig haar kleren recht te trekken.

Ze krabbelde overeind, met haar hand om haar pijnlijke keel geslagen. ‘Hij vermoordt je,’ bracht ze hijgend uit. ‘Dacht je nou echt dat je dit ongestraft kon doen? Allemachtig, je bent zijn broer! Smeerlap.’

Ze liep naar de deur en wilde zo snel mogelijk naar Ryan, maar stopte toen ze Jarrods stem hoorde.

‘Hij zal je nooit geloven.’

‘Je bent niet goed snik,’ zei ze met verstikte stem, en ze rende de deur uit.

Jarrod kreeg echter gelijk. Ryan geloofde haar niet. Jarrod belde zijn broer vanuit zijn eigen huis, nog voordat ze bij Ryans kantoor was aangekomen. Hij vertelde Ryan zijn eigen versie van wat er gebeurd was. Het geniale eraan was dat hij Ryan exact hetzelfde verhaal vertelde als zij later zou doen. Alleen zei Jarrod tegen Ryan dat zij de eerste stap had gezet en dat ze zou gaan zeggen dat hij haar had aangerand.

Jarrod speelde zijn rol met grote overtuiging. Dus toen Kelly Ryans kantoor binnen rende en hem precies datgene vertelde waarvoor Jarrod hem al gewaarschuwd had, had Ryan woedend gereageerd. Hij had haar die cheque gegeven en haar de deur gewezen.

Murw van de pijnlijke herinneringen lag Kelly in haar bed. Nu moest ze, hier op het eiland, niet meer aan het verleden denken. Ze moest vooruitkijken en de draad met Ryan weer oppakken. En ze moest vergeten dat ze vreselijk was bedrogen door mensen die ze vertrouwde.

Toen Ryan zachtjes op haar deur klopte, schrok ze op uit haar gepieker, in stilte mopperend dat het al ochtend was en dat ze nauwelijks had geslapen.

Ze liet zich uit haar bed glijden, trok haar ochtendjas aan en strompelde toen naar de deur.

Ryan stond voor de deur, gekleed in een keurige broek en overhemd. Helemaal gereed om aan het werk te gaan.

‘Je ontbijt staat op de bar. Ik ben wel een paar uur bezig op het bouwterrein. Red je het in je eentje?’

Ze knikte, opgelucht dat ze niet meteen met hem hoefde te praten. Ze had tijd nodig om weer tot zichzelf te komen. Om mentaal weer op krachten te komen.

‘Ja, natuurlijk. Wanneer kom je terug?’

Hij keek op zijn horloge. ‘Het is nu acht uur. Ik kan rond een uur of twaalf weer terug zijn. Dan lunchen we in het restaurant. Daarna kunnen we een eindje over het strand wandelen, als je daar zin in hebt. Doe rustig aan, als ik weg ben. Ik vind het niet prettig als je in je eentje naar het strand gaat.’

Ze rolde met haar ogen. ‘Ik kan heus wel in mijn eentje op stap, hoor.’

‘Dat weet ik ook wel,’ zei hij rustig. ‘Maar ik maak me zorgen en ga liever met je mee.’

Daar kon ze weinig tegen inbrengen, dus knikte ze. ‘Tot vanmiddag.’

Hij zwaaide haar gedag en vertrok.

Ze keek hem even na, deed toen de deur dicht en leunde ertegen aan. Dit was de eerste dag in de strijd om het verleden achter hen te laten en moedig voorwaarts te gaan.

Ze was vast van plan om in elk geval het strand vlak voor het terras even op te gaan, en ze wilde ook een lekker warm bad nemen. Daarna zou ze gaan zonnebaden.

Na twintig minuten trok ze met tegenzin de stop uit het bad en hees zichzelf omhoog. Haar maag rommelde en ze kleedde zich snel aan en deed een beetje make-up op.

Ze verorberde de bagel, het kaneelbroodje en het fruit dat Ryan voor haar had klaargezet. Ze at alles tot de laatste kruimel op, veegde haar vingers af en voelde zich net een varken, maar dan wel een voldaan varken. Ze had in geen tijden zo’n gezonde eetlust gehad.

Nadat ze een heel glas sap had leeggedronken, likte ze genietend haar lippen af en ging op zoek naar een strandlaken om op het zand uit te spreiden.

Ze had gezien dat er op het privégedeelte van het strand, dat gereserveerd was voor gasten van het hotel, grote parasols aanwezig waren. Daar zou ze lekker onder gaan rusten tot Ryan terug was.

Na maanden urenlang achter elkaar voor een miezerig loontje gewerkt te hebben, leek het vooruitzicht van een dagje luieren op het strand haar enorm decadent. Ze zou er met volle teugen van genieten.

Ze trok haar sandalen niet aan omdat ze toch dicht bij huis zou blijven. Het zand voelde weldadig aan onder haar voeten. Warm en zacht. Met een tevreden zucht liep ze naar een van de parasols.

Ze werd omringd door het ruisen van de oceaan. Het was vredig en rustgevend. Dit was de plek waar ze de pijn van het verleden kon vergeten. Een plek die troost gaf. Een vakantie voor de ziel.

Ze spreidde het badlaken uit, zette de parasol goed, ging toen met opgetrokken knieën op het laken zitten en staarde naar de rollende golven.

Ze deed haar ogen dicht, haalde diep adem en genoot van de bries tegen haar gezicht. De slapeloze nacht begon haar al gauw parten te spelen. De spanning van de afgelopen maanden gleed langzaam van haar af.

Ze kon haar ogen nauwelijks meer openhouden, dus ging ze op haar zij liggen met haar gezicht naar de oceaan toe. De parasol gaf haar ruimschoots schaduw. Het was nu heel verleidelijk om een dutje te doen.

Even na twaalven stapte Ryan de kamer in en keek om zich heen of hij Kelly zag. Hij riep haar, maar kreeg geen antwoord. Hij wierp een blik in de slaapkamer, maar zag dat het kamermeisje de bedden al had opgemaakt.

Zuchtend besefte hij dat ze zich niet had gestoord aan zijn vermaning om niet zonder hem naar het strand te gaan. Niet dat hij dacht dat haar iets zou overkomen, maar haar toestand baarde hem zorgen. Oké, hij was dan misschien een beetje overbezorgd, maar op de een of andere manier leek hij wat Kelly betrof nu eenmaal alles een beetje zwaarder op te nemen.

Hij liep het terras op en speurde het strand af om te zien of hij haar ergens kon ontdekken. Toen dat niet het geval was, liep hij richting de parasols.

Hij trof haar aan onder de derde parasol, liggend op haar zij, met haar ogen dicht. Ze zag er zo beeldschoon en kwetsbaar, uit dat zijn hart samenkneep.

Hij keek naar het rustige op- en neergaan van haar borst. Haar bolle buik onder de fleurige sarong die ze aanhad, bewoog zachtjes mee. Ze had niets aan haar voeten en hij kon zien dat haar enkels nog steeds een beetje opgezet waren.

Hij liet zich naast haar op het badlaken zakken en streelde met zijn hand door haar zijdezachte blonde lokken. Vervolgens gleed hij met zijn vingers over haar arm en heup omlaag naar haar dikke buik.

Ze zuchtte in haar slaap en schoof dichter tegen zijn hand aan.

Kon hij de afgelopen zes maanden maar uitvlakken en weer teruggaan naar hoe het was tussen hen. Maar nu moest hij niet alleen het feit verwerken dat Kelly hem bedrogen had, maar ook nog eens dat ze zwanger was van zijn kind. Want ook al wilde ze het niet toegeven, hij wist bijna zeker dat het zijn kind was. Hij weigerde iets anders te geloven.

Hij schudde haar zachtjes wakker, bang dat de hete middagzon, ondanks de parasol, te fel voor haar zou zijn. Ze knipperde met haar ogen. Van haar ontspannen glimlach werd hij helemaal warm vanbinnen.

‘Wanneer ben je teruggekomen?’ vroeg ze slaperig.

‘Een paar minuten geleden,’ zei hij glimlachend. ‘Ga je mee eten?’

Ze knikte en ging zitten. Hij stak zijn hand uit om haar overeind te helpen. Onderweg naar hun suite sloeg hij zijn arm om haar schouders, en genoot van het intieme moment.

Terwijl zij zich douchte en verkleedde, belde hij Devon om hem bij te praten hoe het er met de bouw van het hotel voor stond. In de paar minuten dat ze met elkaar aan de lijn waren, liet Dev geen enkele keer Kelly’s naam vallen. En daar was Ryan blij om.

Het kon hem niet schelen dat zijn vrienden en familie hem voor gek verklaarden, dit was iets wat hij moest doen. Al die maanden, sinds hij hun relatie had beëindigd, was Kelly geen moment uit zijn gedachten geweest. Hoe onverstandig het ook mocht zijn, hij wilde het per se met haar uitpraten. Zelfs als dat er uiteindelijk toe zou leiden dat ze ieder huns weegs zouden gaan.

Toen Kelly haar kamer weer uit kwam, zag hij een glinstering in haar ogen die hij, sinds hij haar in Houston had gevonden, niet meer had gezien. Ze leek bijna weer de oude Kelly. De Kelly op wie hij dol was geweest. De vaak glimlachende, goedlachse en hartelijke Kelly.

Ze leek een beetje nerveus en onzeker toen ze bij de bar kwam staan, en hij vond het vreselijk dat die muur tussen hen stond. Vroeger zou ze spontaan in zijn armen zijn gesprongen en hem een stevige knuffel hebben gegeven.

En nu? Hij wilde haar erg graag tegen zich aan trekken zonder dat ze hem afweerde.

‘Ben je zo ver?’ vroeg hij zo luchtig mogelijk.

Ze knikte. Hij legde zijn hand op haar rug, en zag dat haar zonnejurk heel onthullend was. Petje af voor Jansen. De jurk zat haar als gegoten en benadrukte haar weelderige vormen. Het lijfje zat van boven met bandjes in haar nek vast gestrikt en haar rug was bloot tot haar bips. Zijn handen jeukten om haar rug te liefkozen.

Ze liepen naar het restaurant dat uitkeek op de oceaan en kregen een tafeltje in een privénis vlak voor het raam, zodat ze uitzicht hadden op het strand.

Terwijl ze het menu bestudeerden, keek Ryan steels naar Kelly. Alsof ze het voelde, keek ze op en schonk hem een voorzichtige glimlach. Hij glimlachte terug, betoverd door de glinstering in haar blauwe ogen.

Ze was beeldschoon. En deze keer keek ze hem aan zonder die boze blik die hij sinds hun hereniging maar al te vaak had gezien.

Nog geen seconde later werd de betovering luidruchtig verbroken.

‘Ryan. Wat doe jij hier?’

Hij huiverde bij het horen van die schelle vrouwenstem, en Kelly schrok verbaasd op. Hij keek op en zag, binnensmonds vloekend, dat Roberta Maxwell naar hen toe liep.

Toen ze vlak bij hen was, stond hij op om haar gedag te zeggen. Hij gaf haar een beleefde zoen toen ze hem haar wang toekeerde, en probeerde zijn hand los te rukken die ze stevig omkneld hield.

‘Ik ben hier voor zaken,’ antwoordde hij. ‘Maar wat doe jij hier?’

Ze liet een klaterende lach horen. ‘O, dit is een favoriet vakantieoord van me. Het eten is zalig en de accommodatie voortreffelijk.’ Roberta wendde haar blik tot Kelly, die haar behoedzaam opnam. ‘Wie is dit, Ryan?’

Pff, ze wist echt wel wie Kelly was en ze was hier heus niet toevallig. Hij durfde te wedden dat Roberta Maxwell nog nooit van haar leven op St. Angelo was geweest. Haar smoezen waren heel doorzichtig. Dat betekende dat ze hier was om de boel in het honderd te laten lopen. Het was wel duidelijk dat zijn moeder hierachter zat. Hij was zo woedend, dat hij Roberta wel kon wurgen. En daarna zijn moeder.

Hij had zijn moeder nooit moeten zeggen dat hij op reis ging en al helemaal niet waarheen. Hij had gehoopt… Nou ja, eigenlijk deed het er niet toe wat hij had gehoopt. Roberta was hier nu en het was zo klaar als een klontje dat ze hier niet toevallig was.

‘Roberta, dit is Kelly Christian. Kelly, dit is Roberta Maxwell, een kennis van me.’

Met een stralende glimlach wuifde Roberta speels met haar hand naar Ryan. ‘Nou ja, schat. Ik ben toch wel iets meer dan een kennis?’

Kelly kneep haar ogen samen, en Ryan vond dat hij lang genoeg beleefd was gebleven.

‘Dit is een privé-etentje, Roberta. Dus zou je ons alleen willen laten?’

Roberta liet zich echter niet uit het veld slaan, haakte haar arm in de zijne en kirde: ‘We moeten een keertje afspreken, nu je hier bent. Misschien kunnen we ook samen iets gaan eten. Ik vond het zo jammer dat je er laatst tijdens dat etentje bij je moeder niet was. Ik vind haar zo’n schat.’

Hij bevrijdde zich uit haar greep en ging iets van haar af staan. ‘Helaas ben ik hier de hele tijd bezet,’ zei hij. ‘Maar als we weer terug zijn in New York, zou je een keer bij Kelly en mij kunnen komen eten.’ Hij zei dat laatste met nadruk, al verwachtte hij niet dat het veel nut had. Roberta was nu eenmaal niet een van de slimsten.

Roberta trok een pruilmondje. ‘Zeg eens, schat, sinds wanneer heb je besloten om dat sletje weer terug te nemen?’

Kelly werd krijtwit en gooide haar servet op tafel.

Ryan hief zijn hand op om Roberta het zwijgen op te leggen. ‘Ik heb er nu genoeg van. Wegwezen jij. Doe mijn moeder de groeten en zeg haar meteen dat ze zich niet met mijn zaken moet bemoeien. Iets wat ook voor jou geldt.’

Ze vertrok haar roodgestifte lippen en liet haar gemanicuurde nagels over zijn revers glijden. ‘Je hoeft niet zo chagrijnig te doen, schat. Ik weet dat je beleefd moet blijven aangezien je niet weet van wie ze zwanger is.’

Ze zwaaide even achteloos met haar hand en liep toen elegant weg, Ryan zo razend achterlatend, dat hij het liefst zijn stoel door het restaurant had gesmeten. Hij draaide zich om en zag de woedende blik in Kelly’s ogen.

Ze leunde met gebalde vuisten op de tafel.