Hoofdstuk 13

De volgende dag gingen Ryan en Kelly naar de dokter.

De dokter was niet tevreden dat haar enkels nog zo dik waren, en merkte op dat haar urine nog steeds sporen van eiwit vertoonde. Hij vroeg haar het hemd van het lijf over hoe ze zich voelde en sprak haar toen streng toe dat ze het kalm aan moest doen.

Toen ze weggingen, was Kelly ervan overtuigd dat Ryan haar in haar slaapkamer zou opsluiten en haar er pas weer uit zou laten als het kindje er was.

Ze wilde bij voorbaat al heftig protesteren, maar hij zei niets. Eenmaal thuis zei hij niet dat ze met haar benen omhoog moest gaan liggen, hoewel dat precies was wat ze deed zodra ze binnen waren.

‘Volgens mij kan het geen kwaad als je wat in beweging blijft, zolang je het maar niet overdrijft,’ merkte Ryan op. ‘De dokter was het met me eens dat we je alleen maar goed in de gaten moeten houden, en zodra je je niet lekker voelt, maatregelen moeten nemen om erger te voorkomen.’

Dat klonk heel redelijk, vond ze.

‘We kunnen vanavond wel uit eten gaan, als je zin hebt. Het is weliswaar koud, maar er wordt geen sneeuw verwacht. Ik weet hoe leuk je het vindt om uit te gaan.’

Ontroerd dat hij dat nog wist, glimlachte ze en knikte opgetogen.

‘Ik zal Jansen vragen om alvast wat warme kleding en een jas voor je te kopen. Gewoon tot je je weer goed genoeg voelt om zelf te gaan winkelen,’ zei hij. ‘Ik ga wel met je mee als je wilt. Zeg maar wat je wilt.’

Ze wist dat Ryan een enorme hekel aan winkelen had en was ontroerd door zijn aanbod om met haar mee te gaan.

‘Binnenkort moeten we ook spullen voor de baby gaan kopen,’ zei Ryan.

Ze knipperde verbaasd met haar ogen. Vervolgens keek ze naar haar buik en besefte dat hij gelijk had. Het zou niet lang meer duren voor ze zou bevallen. En ze had nog niets klaar.

In Houston had ze van de ene betaaldag naar de andere geleefd, hopend dat ze na betaling van de huur nog geld opzij kon leggen om na de bevalling op zwangerschapsverlof te gaan. Er was geen geld geweest voor al die spullen die mensen kochten als ze een kindje kregen, dus had ze er ook nooit aan gedacht.

Opeens drong het tot haar door dat ze nog helemaal niets klaar had, en ze staarde Ryan ontzet aan.

‘Hé,’ zei hij, terwijl hij naast haar ging zitten, ‘ik wilde je niet in de stress jagen. Ik dacht dat je het leuk zou vinden om spullen voor de baby te kopen.’

‘Ik heb nog helemaal niets,’ biechtte ze hem op. ‘Geen kleertjes, geen wieg, geen luiers. Jeetje, ik weet niet eens wat ik allemaal nodig heb.’

Hij nam haar in zijn armen en streek haar geruststellend over haar haar. ‘We hebben geen enkele haast, oké. Ik laat wat babyboeken en tijdschriften bezorgen, en dan ga je de komende dagen alles lekker rustig en op je gemak doorbladeren. Je kunt alvast een lijstje maken, en dan gaan we gezellig samen dingen uitzoeken. We hebben nog ruim de tijd voordat ze er is.’

Ze gaf hem een stevige knuffel. ‘Dank je. Volgens mij heb je me net voor een inzinking behoed. Ik schaam me echt te pletter. Ik heb niet eens een paar van die schattige babysokjes. Fijne moeder ben ik.’

Hij knuffelde haar ook even. ‘Je wordt een fantastische moeder. Je hebt heel wat te verstouwen gehad, dus wees niet zo streng voor jezelf, oké? Ga nu maar even lekker in bad en verkleed je dan voor het eten.’

Ze trok zijn hoofd omlaag om hem een kus te geven. Het lag op het puntje van haar tong om te zeggen dat ze van hem hield, maar ze slikte de woorden in en gaf hem in plaats daarvan een zoen.

Hij beroerde haar lippen zachtjes met de zijne en proefde haar genietend.

Ze zou zich niet zo verdrietig moeten voelen dat ze nog steeds van hem hield. Toch kon ze het sombere gevoel niet van zich afzetten toen ze zich van hem losmaakte en opstond op naar de badkamer te gaan.

‘Rafael heeft me vandaag gebeld,’ zei Ryan tijdens het eten.

Kelly fronste. ‘Hoe gaat het met hem? Ik vind het nog steeds ongelooflijk dat hij na dat vliegtuigongeluk zijn geheugen verloor en verliefd werd op een vrouw van wie hij het land had afgetroggeld.’

Ryan huiverde. ‘Zoals jij het nu zegt, klinkt het zo…’

Ze trok haar wenkbrauw op. ‘Vreselijk? Ik weet dat het een vriend van je is, maar het is altijd een arrogante kwal geweest, zeker tegenover vrouwen. Hij mocht mij totaal niet.’

‘Rafe is veranderd. Ik weet dat het raar klinkt, maar na het ongeluk is hij een ander mens geworden. Hoe dan ook, Bryony en hij zijn terug van hun huwelijksreis en ze komen over een paar dagen naar de stad om zijn appartement te verkopen.’

‘Gaat hij verhuizen?’

Kelly was verbaasd. Rafael was een echt stadsmens.

‘Ja, Bryony en hij gaan permanent op Moon Island wonen.’

‘Wauw. Dan moet hij wel echt verliefd zijn.’

‘Het is ongelooflijk wat een man niet allemaal doet voor de vrouw van wie hij houdt,’ zei Ryan zachtjes.

Kelly vermeed zijn blik en concentreerde zich op haar soep.

‘Het leek hem leuk met het hele stel uit eten te gaan.’

Ze kneep haar ogen samen. ‘Welk stel?’

‘Jij en ik, Dev en Cam, en Rafael en Bryony uiteraard. Ik dacht erover om ma ook maar uit te nodigen, zodat de anderen als buffer voor je kunnen fungeren. Dan hebben we alles meteen maar gehad.’

Het leek haar verschrikkelijk, al zou ze hem dat nooit zeggen. Ze kon zich niets ergers voorstellen dan in het gezelschap te vertoeven van Ryans beste vrienden, die natuurlijk allemaal gehoord hadden dat zij Ryan had bedrogen met Jarrod. Plus dan ook nog die schattige moeder van hem. De enige die nog aan de feestvreugde ontbrak, was Jarrod.

‘En Jarrod?’ vroeg ze ijzig.

‘Hij wordt niet uitgenodigd. Dat zou ik je niet aandoen, Kell,’ zei hij rustig.

‘En wanneer gaat dit gebeuren?’

‘Volgende week. Waarschijnlijk aan het eind van de week. Ze zullen wel constant in zijn appartement bezig zijn. We gaan eten bij Tony’s. Daar vind je het vast leuk. Lekker ongedwongen. We kunnen weggaan wanneer we willen en we hoeven ons niet verplicht te voelen om te blijven.’

Ze zuchtte. Ze moest het hem nageven. Hij deed echt zijn best om alles zo gemakkelijk mogelijk voor haar te maken. Dan kon ze toch tenminste wel inschikkelijk zijn. Zijn vrienden en zijn moeder waren belangrijk voor hem.

‘Prima,’ zei ze zacht. ‘Natuurlijk gaan we.’ Ze glimlachte geforceerd. ‘Het lijkt me leuk om iedereen weer te zien.’ Ze stikte bijna in haar leugen, maar toen ze Ryans opgeluchte gezicht zag, had ze dat er graag voor over.

Hij pakte haar handen. ‘Deze keer gaat het ons lukken, Kell.’

Ze gaf een kneepje in zijn vingers. ‘Ik ben blij dat jij er zo over denkt.’

‘Twijfel jij eraan dan?’

‘Ik zou liegen als ik zei dat het niet zo was. Ik ben doodsbang. Ik ben bang om je appartement uit te gaan,’ zei ze eerlijk. ‘Ik ben er niet blij mee hoe ik geworden ben, maar ik ben niet meer de Kelly die jij gewend was. Ik ben nu meer op mijn hoede. Ik ben… harder. Niet dat ik het leuk vind, maar dat moest ik uit pure noodzaak wel worden.’

Hij nam haar hand in de zijne, zette zijn ellebogen op tafel en keek haar aan. ‘Trouw met me.’

Onthutst trok ze haar hand terug en staarde hem aan. ‘Wát?’ Hoe kwam hij daar nu opeens bij?

‘Trouw met me.’

Hij grabbelde in zijn zak en haalde er een klein doosje uit. Met zijn duim wipte hij het open, en ze zag een schitterende diamanten ring op een fluwelen kussentje.

Hij reikte hem haar aan, en ze keek hem aan met een blik alsof hij gek geworden was.

‘Ik wist niet zo goed of ik je oude ring aan je zou teruggeven of een nieuwe voor je zou kopen. Ik heb de oude ring niet weggedaan. Ik heb hem al die tijd dat je weg was, bij me gehouden. Maar ik vond dat we een nieuwe start verdienen. Dus heb ik een nieuwe ring voor je gekocht.’

Haar hand trilde in de zijne en ze staarde hem sprakeloos aan.

Hij schudde berouwvol zijn hoofd. ‘Ik weet dat dit niet echt een romantisch aanzoek is. En dat de timing niet helemaal klopt. Eigenlijk had ik willen wachten tot de tijd er rijp voor was en we alles hadden uitgepraat. Maar ik kon niet langer wachten. En ik wil mijn familie en vrienden laten weten dat we samen zijn als ze je weer zien. Dat jij de vrouw bent met wie ik wil trouwen en dat ik helemaal achter je sta.’

Er welden tranen op in haar ogen, en ze kreeg een brok in haar keel. Hij maakte geen aanstalten om de ring uit het doosje te halen en om haar vinger te schuiven. Hij hield hem gewoon in zijn hand en wachtte haar antwoord af.

‘Maar Ryan,’ zei ze onbeholpen. ‘Er is nog zoveel… Het verleden…’

‘Sst,’ mompelde hij. ‘Ik weet wat je wilt zeggen. We hebben nog heel wat te bespreken en uit te praten. Maar dit wilde ik vooral doen zodat jij weet dat ik hoe dan ook met je wil trouwen. Hoe ons gesprek ook uitpakt. Ik wil dat je dat weet. Misschien help het. Misschien wordt het er gemakkelijker op als je weet dat het geen invloed heeft op hoe het nu tussen ons is.’

Ongeduldig wiste ze de tranen van haar wangen, want ze wilde het nu niet bederven door in te storten. ‘In dat geval, graag. Ik trouw met je.’

Hij keek verbijsterd, alsof hij eigenlijk niet verwacht had dat ze ja zou zeggen. Toen begon hij te glimlachen en keek zo blij, dat ze naar adem moest happen. Zijn ogen glansden en hij kneep haar hand bijna fijn.

Hij haalde de ring uit het doosje, en zijn hand trilde toen hij haar vinger pakte om de ring eraan te schuiven.

Vervolgens stond hij abrupt op, gaf haar een kus en trok haar overeind.

‘Kom mee,’ zei hij hees. ‘We gaan naar huis voor wat privacy. Ik wil je in mijn armen houden zonder dat er anderen bij zijn.’

Ze vlijde zich gewillig tegen hem aan, en zo liepen ze langs de andere gasten, zich niet storend aan de nieuwsgierige blikken. Ze had geen erg in de kou toen ze het restaurant uit gingen en naar de auto liepen.

Eindelijk voelde ze zich warm vanbinnen. Nadat ze zich zo lang koud en eenzaam had gevoeld, scheen nu de zon in haar hart.