Hoofdstuk 2

Kelly hield zich in om niet te gaan schreeuwen. In plaats daarvan keek ze hem kalm aan. ‘Dat gaat je niks aan.’

Zijn neusvleugels trilden. ‘Wel als het kind van mij is.’

Ze sloeg haar armen over elkaar en keek hem uitdagend aan. ‘En waarom denk je dat?’

Ze vond het belachelijk dat de man die haar ervan had verdacht dat ze met Jan en alleman in bed dook, nu haar flat binnen stormde en van haar eiste dat ze hem vertelde of het kind van hem was.

‘Verdraaid, Kelly, we waren verloofd. We woonden samen en zijn vaak met elkaar naar bed geweest. Ik heb het recht om te weten of het mijn kind is.’

Ze trok haar wenkbrauw op en keek hem even bedachtzaam aan. ‘Ik heb geen idee. Ik heb immers met zoveel mannen het bed gedeeld, inclusief je broer.’ Ze haalde achteloos haar schouders op, draaide hem de rug toe en liep naar de keuken.

Hij volgde haar op de voet; ze kon zijn woede voelen. ‘Wat ben je toch een kreng, Kelly. Kil en berekenend. Ik heb je alles gegeven en je hebt het weggesmeten voor een goedkoop slippertje.’

Ze draaide zich met een ruk om en moest zich bedwingen om hem geen klap te verkopen. ‘Ga weg. Verdwijn en kom nooit meer terug.’

Zijn ogen fonkelden van woede en frustratie. ‘Ik ga nergens heen, Kelly. Niet voordat je me zegt wat ik wil weten.’

‘Het kind is niet van jou,’ snauwde ze. ‘Nou goed? En nu wegwezen.’

‘Is het dan van Jarrod?’

‘Vraag dat maar aan hem.’

‘We hebben het niet over hem,’ zei hij bits.

‘Nou, ik wil het over geen van jullie beiden hebben. Ik wil dat je uit mijn appartement vertrekt. Het kind is niet van jou. Verdwijn uit mijn leven. Ik ben ook uit het jouwe verdwenen, net zoals je van me gevraagd had.’

‘Je gaf me weinig keus.’

Ze wierp hem een smalende blik toe. ‘Net alsof ik veel keus had. Jij nam de beslissing voor ons beiden.’

Vol ongeloof staarde hij haar aan. ‘Je meent het, Kelly. Je hangt dus nog steeds de onschuldige martelaar uit.’

Ze liep naar de deur, deed hem open en keek hem uitdagend aan.

Hij verroerde zich niet. ‘Waarom kies je voor dit leven, Kelly? Ik kan er met mijn verstand niet bij hoe je me zoiets kon aandoen. Ik had je alles willen geven. Toen we uit elkaar gingen, heb ik je nog een flinke som geld gegeven, omdat ik niet over mijn hart kon verkrijgen dat je zonder zat. En nu woon je in een gribus, en je hebt een baantje ver beneden je stand.’

Ze voelde een enorme haat in zich opwellen. En opeens besefte ze dat ze zowel zielsveel van hem hield als een grondige hekel aan hem had.

Ze kreeg een hevige steek in haar borst toen ze terugdacht aan de dag dat ze kapot van verdriet voor hem had gestaan, terwijl hij een cheque uitschreef en haar die vervolgens vol minachting had toegeschoven.

Aan de blik in zijn ogen had ze kunnen zien dat hij niet van haar hield en ook nooit van haar gehouden had. Hij geloofde haar niet. Hij vertrouwde haar niet.

Juist op het moment dat ze hem het meest nodig had, had hij haar in de steek gelaten en had hij haar behandeld als een betaalde prostituee. Dat zou ze hem nooit vergeven.

Ze draaide zich langzaam om en liep naar de keukenla waarin ze de gekreukelde envelop met de cheque bewaarde. Ze had hem vaak bekeken, maar had gezworen hem nooit ofte nimmer te verzilveren.

Ze nam hem uit de la en liep op hem af. Ze verfrommelde de envelop tot een prop en gooide hem naar hem toe.

‘Hier heb je je cheque,’ snauwde ze. ‘Neem dat ding maar mee en verdwijn dan heel snel uit mijn leven.’

Hij bukte zich langzaam en raapte de prop van de vloer. Hij streek hem glad en haalde er de verkreukelde cheque uit. Toen keek hij haar fronsend aan. ‘Ik snap het niet.’

‘Je hebt er nooit wat van begrepen,’ fluisterde ze. ‘En aangezien jij niet vertrekt, ga ik.’

Voor hij haar kon tegenhouden, liep ze langs hem heen en sloeg de deur met een klap achter zich dicht.

Ryan staarde verbijsterd naar de cheque en wist niet wat hij moest denken. Waarom? Ze deed net alsof hij een grote schoft was. Terwijl hij er alleen maar voor had willen zorgen dat het haar aan niets ontbrak.

Hij liet zijn blik door het eenvoudige appartement glijden en zag hoe kaal en sjofel alles was.

Met een frons op zijn voorhoofd liep hij naar de ijskast en trok hem open. Hij vloekte toen hij slechts een pak melk, een klein stukje kaas en een pot pindakaas zag.

Haastig doorzocht hij de rest van de keukenkastjes en werd steeds bozer toen hij niets anders vond. Waar leefde ze van? En, belangrijker nog, waarom koos ze ervoor om zo te leven?

Hij keek weer naar de cheque en schudde zijn hoofd. Het bedrag dat er opstond, was voldoende om enkele jaren prettig van te leven.

De inkt was hier en daar doorgelopen en hij was behoorlijk beduimeld. Maar ze had hem nooit verzilverd. Waarom niet?

Voelde ze zich schuldig over wat ze had gedaan? Schaamde ze zich om geld van hem aan te nemen na wat ze hem had aangedaan? Dat had ze dan eerder moeten bedenken.

Eén ding was zeker: hij ging hier niet weg. Er waren te veel vragen waarop hij een antwoord wilde. Waarom woonde ze in deze aftandse flat en had ze een baantje waarvan ze nauwelijks kon rondkomen? Wat was ze in vredesnaam van plan om te gaan doen als de baby er was? Of het kind nu van hem was of niet, hij kon haar nu niet zomaar de rug toe keren. Daarvoor had ze te veel voor hem betekend.

Ze zorgde niet goed voor zichzelf. In het verleden had hij altijd voor haar gezorgd, en dat zou hij nu weer doen. Of ze het nu leuk vond of niet.

Kelly liet het flatgebouw achter zich en sloeg een zijstraat in. Ze ging niet terug naar haar werk, ook al zou ze dat eigenlijk wel moeten doen. Een dag geen loon was geen ramp, maar de fooien kon ze eigenlijk niet missen.

Ze had tijd nodig om na te denken. Om weer kalm te worden.

Het regende niet meer, maar de grijze wolken voorspelden weinig goeds.

De tranen prikten in haar ogen. Ze haalde diep adem, vastbesloten om zich door het onverwachte bezoek van Ryan niet uit het lood te laten slaan.

Het speeltuintje, een paar straten verderop, lag er verlaten bij. Ze liet zich op een van de banken zakken, verward van woede, verdriet en verbijstering.

Wat deed hij hier? Hij had duidelijk geen flauw vermoeden gehad dat ze zwanger was. Die verbijsterde uitdrukking op zijn gezicht was niet geveinsd.

De afgelopen maanden had ze heel veel over hun relatie nagedacht, hoezeer ze ook had geprobeerd om hem uit haar hoofd te zetten.

Ze was wel een aantal dingen gaan beseffen. Ten eerste waren ze veel te hard van stapel gelopen. Vanaf het moment dat ze hem had bediend in het café tot hun overhaaste verloving, had ze nooit de tijd genomen om erachter te komen of ze wel zeker van hem was. Ze had geen seconde aan zichzelf getwijfeld. Voor haar was het liefde op het eerste gezicht geweest. Ze had zich in een relatie met hem gestort, zonder ook maar een moment aan zijn trouw te twijfelen. Of aan zijn liefde.

De obstakels hadden toen onbeduidend geleken. Zij was absoluut niet van zijn stand, maar ze was er heel naïef van uitgegaan dat hun liefde alles zou overwinnen en dat het niet uitmaakte dat zijn familie en vrienden haar maar niets vonden. Ze zou bewijzen dat ze hem waard was.

Ze kwam dan wel niet uit zo’n goede familie als hij, maar dat was in deze moderne tijd toch niet belangrijk?

Ze was stom geweest. Ze was, tijdelijk dan, met haar studie gestopt en had erg haar best gedaan om de volmaakte vriendin, verloofde en toekomstige vrouw van Ryan Beardsley te zijn. Ze had zich door hem in chique kleding laten steken. Ze was bij hem ingetrokken. Ze had op haar tenen gelopen om de juiste dingen te zeggen en de ideale partner voor hem te zijn.

Ze had echter geen schijn van kans gehad. Het was naïef om te denken dat liefde de oplossing voor alle problemen zou zijn. Misschien wel als hij voldoende van haar had gehouden. Maar hij had niet van haar gehouden. Anders had hij haar bij de eerste de beste tegenslag niet meteen laten vallen.

Ze kneep haar ogen dicht tegen de opwellende tranen. Ze was uit New York weggevlucht en hier in Houston beland. Ze was een nieuw leven begonnen. Het was geen riant leven, maar wel haar eigen leven.

Ze had geweten dat ze haar studie pas weer kon oppakken nadat ze bevallen was van haar kindje, dus had ze gewerkt en elke cent gespaard voor als het zover was. Ze woonde in de goedkoopste flat die ze had kunnen krijgen en legde al haar inkomsten opzij voor de baby. Dan zou ze iets beters huren, in een kindveilige omgeving. Ze zou haar studie afmaken, zodat ze zichzelf en haar kindje een betere toekomst zou kunnen bieden. Zonder Ryan Beardsley met zijn smerige geld en zijn afgrijselijke familie.

Nu… Tja, wat nu? Wat deed Ryan hier? En zou het feit dat hij nu wist dat ze zwanger was, haar toekomst beïnvloeden? En haar plannen?

Ze wreef vermoeid over haar voorhoofd. Ze was afgemat en absoluut niet opgewassen tegen alles wat Ryan mogelijk voor haar in petto had.

Ze balde haar vuisten en voelde opeens een vlaag van woede door zich heen gaan. Het was belachelijk dat zij zich hier nu op een bankje schuilhield. Ze had niets misdaan. Ryan kon haar nergens toe dwingen. Hij had geen macht meer over haar.

Ze haalde diep adem om haar zenuwen te kalmeren. Ja, hij had haar overvallen. Ze was er niet op voorbereid geweest om hem weer te zien. Maar dat wilde niet zeggen dat hij over haar heen kon lopen.

Ook al was ze nu vastbesloten om dat niet te laten gebeuren, ze kreeg het benauwd. De toekomst die ze voor zichzelf had uitgestippeld, leek nu plotseling door Ryans komst in gevaar te zijn.

Als hij het in zijn hoofd had gehaald dat het kind in haar buik van hem was, dan zou hij niet weggaan. Al kon ze hem ervan overtuigen dat het niet zijn kind was, dan zou hij ervan uitgaan dat Jarrod de vader was. En dan zou de familie Beardsley nog steeds haar toekomst in de weg staan.

‘Eén ding tegelijk, Kelly,’ mompelde ze.

Eerst moest ze Ryan uit haar flat zien te krijgen zodat ze haar mogelijkheden kon afwegen. Ze mocht dan niet zijn geld of connecties hebben, maar dat betekende nog niet dat ze bij de eerste de beste tegenslag al haar hoofd zou laten hangen.

Er viel een regendruppel op haar voorhoofd en ze zuchtte. Het was weer gaan spetteren en als ze niet snel terugging, dan zou ze een enorme regenbui op haar hoofd krijgen.

Tegen de tijd dat ze de trap naar haar appartement op liep, was ze doorweekt en hing haar haar in natte slierten om haar hoofd. Huiverend stak ze de sleutel in het slot.

Het verbaasde haar niet dat Ryan door haar kamer ijsbeerde. Ze rechtte haar schouders net toen hij zich omdraaide.

‘Waar heb je in vredesnaam uitgehangen?’ vroeg hij.

‘Dat gaat je niks aan.’

‘Mooi wel. Je bent niet teruggegaan naar je werk. Het plenst en je bent doornat. Ben je niet goed bij je hoofd?’

Ze begon te lachen en schudde haar hoofd. ‘Blijkbaar. Of dat was ik althans. Maar nu niet meer. Ga weg, Ryan. Dit is mijn appartement en jij hebt het recht niet om hier zomaar binnen te dringen. Ik zweer dat ik zo nodig een straatverbod tegen je aanvraag.’

Hij fronste zijn voorhoofd en keek haar verbaasd aan. ‘Denk je nou echt dat ik je iets zou aandoen?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Fysiek niet, nee.’

Hij vloekte binnensmonds. Toen haalde hij geagiteerd zijn hand door zijn haar. ‘Je moet eten. Alle kasten zijn leeg. Hoe zorg je voor jezelf en je kindje als je de hele dag op de been bent? Je eet blijkbaar niet hier. Er is niks te eten in huis.’

‘Tjonge, je zou haast denken dat het je iets kon schelen,’ zei ze spottend. ‘Maar we weten allebei dat dat niet waar is. Maak je om mij geen zorgen, Ryan. Ik zorg heel goed voor mezelf en mijn kindje.’

Hij liep met fonkelende ogen op haar af. ‘Het kan me wel degelijk schelen, Kelly. Je kunt me niet verwijten dat ik niet om je geef. Ik was niet degene die onze relatie kapot heeft gemaakt. Dat was jij, niet ik.’

Ze stak haar hand op en deinsde achteruit. Haar vingers beefden en ze voelde zich duizelig. ‘Eruit jij.’

Zijn neusvleugels trilden en zijn lip krulde alsof hij weer tegen haar tekeer wilde gaan. Toen blies hij zijn adem uit.

‘Oké, ik ga, maar morgen sta ik om negen uur bij je op de stoep.’

Ze trok haar wenkbrauw op.

‘Je hebt een afspraak bij de dokter. Ik breng je erheen.’

Hij had niet stilgezeten tijdens haar afwezigheid. Zo’n man als Ryan hoefde alleen maar één telefoontje te plegen. Er waren veel mensen die naar zijn pijpen dansten. Vol afschuw schudde ze haar hoofd. ‘Misschien heb je het nog niet door, Ryan, maar ik ga helemaal nergens met je naartoe. Jij bent niet verantwoordelijk voor mij. Ik heb mijn eigen arts en ik ga mooi niet met jou naar een ander.’

‘En wanneer ben je voor het laatst bij die arts van jou langs geweest?’ vroeg hij. ‘Je ziet er beroerd uit, Kelly. Je zorgt niet goed voor jezelf. En dat is niet goed voor jou en voor je kind.’

‘Doe niet net alsof het je iets kan schelen,’ zei ze zacht. ‘Doe ons allebei een plezier en ga weg.’

Het leek even of hij ertegenin wilde gaan, maar opnieuw hield hij zich in. Hij liep naar de deur, maar draaide zich halverwege om. ‘Morgen om negen uur. En je gaat, al moet ik je dragen.’

‘Vergeet het maar,’ mompelde ze, terwijl hij de deur met een klap achter zich dichtsloeg.

Zoals gewoonlijk werd ze die ochtend vroeg wakker. Na een blik op haar horloge echter, zag ze dat ze zich een kwartier verslapen had. Ze moest opschieten, wilde ze om zes uur in het café zijn. Na even snel gedoucht te hebben trok ze een wijd vest over haar kleren aan en opende de voordeur.

Ze hield even haar adem in, deels verwachtend dat Ryan daar zou staan. Ze schudde haar hoofd en liep de trap af. Hij zat zo in haar hoofd, dat ze nu ook al paranoïde werd. De hoop dat ze over hem heen was en haar eigen leven weer kon leiden, was vervlogen zodra hij in het café was verschenen.

Een paar minuten later rende ze het café binnen en zag dat Nina al aan het werk was. Ze knoopte haar schort om, pakte haar notitieblokje en ging aan de slag.

Een uur lang probeerde ze vergeefs elke gedachte aan Ryan uit haar hoofd te bannen. Nadat ze drie keer klanten de verkeerde bestelling had gegeven en een klant zelfs een koffiebad had bezorgd, liep ze de keuken in om tot zichzelf te komen.

Ze had zichzelf net streng toegesproken en wilde weer aan het werk gaan toen Ralph met een nors gezicht de keuken binnen kwam.

‘Wat doe jij hier, verdraaid?’

Kelly fronste. ‘Ik werk hier, weet je nog?’

‘Niet meer, dus. Pak je biezen maar.’

Kelly voelde het bloed uit haar wangen wegtrekken en staarde hem paniekerig aan. ‘Ontsla je me?’

‘Je bent gisteren, toen het hier spitsuur was, opeens vertrokken. Dacht je dat dat zomaar kon? En dan kom je vanochtend werken en krijg ik de ene na de andere boze klant omdat jij er met je hoofd niet bij bent.’

Ze haalde diep adem en trachtte haar zenuwen in bedwang te krijgen. ‘Ralph, ik heb deze baan nodig. Gisteren… Gisteren voelde ik me opeens niet lekker. Het zal niet meer gebeuren, oké?’

‘Ik had je nooit moeten aannemen.’ Vol walging vertrok hij zijn gezicht. ‘Als ik niet zo omhoog had gezeten, had ik nooit een zwangere vrouw in dienst genomen.’

O hemel, ze wilde hem niet smeken, maar ze had weinig keus. De kans om hoogzwanger een nieuwe baan te vinden, was nihil. Als ze nog maar een paar maanden kon werken, totdat ze moest bevallen.

‘Alsjeblieft,’ zei ze benepen. ‘Geef me nog een kans. Je hebt me nooit horen klagen, en ik ben altijd gekomen. Ik heb dit baantje nodig.’

Hij haalde een envelop uit zijn zak en gooide hem naar haar toe. ‘Hier is je laatste loon, minus de uren die je gisteren niet gewerkt hebt.’

Ze pakte hem met bevende handen op, en hij draaide zich om en liep door de zwiepende deur de keuken uit.

Ze werd opeens ontzettend boos. Na al die maanden wist Ryan haar leven nog steeds te vergallen. Ze rukte haar schort af en vertrok via de achterdeur.

Onderweg naar haar appartement staarde ze naar de envelop in haar hand. Bij elke stap voelde ze zich wanhopiger worden. Waarom was ze ook zo verschrikkelijk trots? Ze had Ryans cheque moeten inwisselen. Hij kon de boom in met zijn akelige beschuldigingen. Met die cheque had ze haar studie kunnen afmaken en goed voor haar kindje kunnen zorgen.

Ze had echter alle reden gehad om de cheque te weigeren. Om hem te verscheuren en de snippers in Ryans gezicht te smijten. Misschien had ze hem daarom wel zo lang bewaard, om die genoegdoening te krijgen.

Ze had gewild dat hij zou beseffen dat ze niet een of andere hoer was die hij kon afkopen. Maar tegen welke prijs? Een luizig baantje dat dag in dag uit alle levenslust uit haar wegzoog en een sjofel appartement dat geen geschikte plek was voor haar kind.

Dan was ze maar niet trots. Ryan Beardsley kon opvliegen. Ze ging die cheque verzilveren.