Hoofdstuk 11

‘Je was gisteravond nog laat op pad.’ George keek Colin aan. Ze zaten op de veranda en genoten van het eerste biertje van die avond. ‘Of moet ik zeggen: vanmorgen?’

‘Ik ging wat te ver.’ Colin glimlachte zuur om zijn woorden. ‘Ik kwam een beetje in de problemen.’

‘Ja.’ George knikte. ‘Die oude wagen is zo ongeveer aan zijn eind.’

‘Hm,’ mompelde Colin, en hij gaf geen nadere uitleg. Hij was maar al te blij dat hij bij zijn oom kon zitten na zijn hachelijke avontuur van de nacht ervoor. Hij nam een heerlijk slokje bier, enorm opgelucht dat hij dat kon doen. Hij was teleurgesteld geweest omdat er geen goud te stelen was, en met die diamanten had het maar weinig, héél weinig gescheeld of het was helemaal misgegaan. Maar hij had tenminste zijn hachje gered. Hij nam weer een slokje bier. Ja, dat smaakte juist nu heel bijzonder. 

‘Ga je vanavond weer uit?’ vroeg George met lichte kritiek in zijn stem.

‘Ik ga naar de Princess.’ Dat was de plaatselijke bioscoop. ‘Ik wil wel eens een film zien.’

‘Er wordt een video in de club vertoond.’

‘Nee. Ik wou eens naar de bios hier,’ hield Colin vol. ‘Ik ben daar nooit geweest, en er draait vanavond een oude western van Clint Eastwood die wil ik graag nog eens zien.’

Colin beleefde bijna even veel plezier aan de fratsen van het Afrikaanse publiek als aan de oude film A Fistful of Dollars zelf. Ze geloofden daar beslist in publieksparticipatie: ze juichten uit volle borst om de overwinningen van hun held, joelden honend om de blunders van de schurken, schreeuwden opgewonden waarschuwingen als hun held een hinderlaag tegemoet reed en gilden van ellende toen hij door de bandieten werd gemarteld. Ten slotte galmden hun kreten van steun en triomf langdurig door de zaal toen de zegevierende naamloze vreemdeling weer naar onbekende verten reed. 

Nog grinnikend om de luidruchtige reacties van het publiek liep Colin naar de bar, waar hij een flesje bier kocht om daarmee naar de open veranda van het gebouw te gaan. Hij ging aan een tafel zitten, keek naar de mensen bij hem in de buurt en zag een groepje van vier jonge Afrikaanse meisjes die openlijk en giechelend vanaf hun tafel naar hem lonkten. Hij vond dat interessant en beantwoordde hun blikken met een geamuseerd, vriendelijk lachje. Daar moesten de meisjes nog meer om giechelen, en ze staken hun hoofden bij elkaar om intensief te overleggen. Hun grote, warme bruine ogen keken telkens weer naar hem, en hij hield zijn blik ook op hen gericht.

Het viel niet te ontkennen dat hij de vriendschap en intimiteit miste die je ondervond als je een vriendin had, en kijkend naar de vier meisjes voelde hij zich een beetje eenzaam. Hij was altijd graag in het gezelschap van levenslustige meisjes geweest, mocht graag naar hun enthousiaste, onbeduidende gebabbel luisteren, genoot ervan om zich te verweren tegen hun eeuwige vrouwelijke nieuwsgierigheid en om hun verontwaardigde klachten over het een of ander aan te horen. Hij miste hun tederheid en vooral hun essentiële seksualiteit. Hij wist dat sommige leden van de sportclub een meisje in Takoradi hadden en was soms zelf ook in de verleiding gekomen, maar zijn aangeboren Schotse geremdheid had hem in de weg gestaan, terwijl hij ook besefte dat roddelverhalen over hemzelf de reputatie van zijn oom konden schaden.

Een van de meisjes glimlachte brutaal naar hem, en toen ze geen afwijzing bij hem zag, wuifde ze meisjesachtig met haar vingers. Hij glimlachte, genietend van het moment, maar schudde nadrukkelijk zijn hoofd.

‘Vind je de meisjes hier niet leuk?’ Hij draaide zich om zodra hij een zachte stem achter hem hoorde. Toen hij Lesley Farrell herkende, stond hij vlug op.

‘Wat doe je hier?’ De vraag kwam hem onwillekeurig over de lippen.

‘Ik zou jou hetzelfde kunnen vragen,’ zei Lesley koel. Ze zag er heel aantrekkelijk uit in een witte katoenen jurk met brede rok. Die jurk accentueerde haar gebronsde huid en liet haar toch al oogverblindende blonde haar extra glanzen. Hij keek met open mond naar haar, nam haar schoonheid in zich op en vond het moeilijk om zijn blik weg te nemen van haar laag uitgesneden decolleté. 

‘Nou, was je van plan me uit te kleden of me op een drankje te trakteren?’ vroeg ze met een glimlach, en ze trok een stoel bij.

‘Ik… Ik…’ Hij liet zich op zijn stoel zakken en zocht naar woorden. ‘Het verbaast me alleen je hier te zien.’ Hij verrekte bijna zijn hals doordat hij probeerde te zien met wie ze daar was.

‘O, bespaar je de moeite,’ zei ze luchtig. ‘Ik ben in mijn eentje. Ik ben een grote meid, weet je. Boven de eenentwintig.’

Colin werd zijn onzekerheid enigszins de baas. ‘Kom je hier vaak in je eentje?’ vroeg hij nieuwsgierig.

‘Normaal gesproken niet,’ zei ze glimlachend, ‘maar ik wist dat jij hier was en had opeens zin om met je te komen praten. Op de club hebben we nooit veel tijd om elkaar te leren kennen.’

‘Hoe wist je dat ik hier was?’ vroeg hij haar. ‘Je bent me toch niet gevolgd?’ Hij grijnsde om te laten zien dat hij een grapje maakte.

‘Zo mysterieus is het niet,’ antwoordde ze. ‘We waren op de club door onze drank heen, en toen ben ik hierheen gereden om een doos whisky te lenen. Ik zag je auto buiten staan en zocht naar je. Toen ik je niet zag, dacht ik dat je in de bioscoop was en besloot ik na afloop van de film terug te komen. Blijkbaar was ik nog net op tijd ook.’ Ze keek naar de tafel met de vier meisjes die naar hen keken.

Hij kreeg onwillekeurig een kleur. ‘Hé! Wacht eens even!’ begon hij. ‘Ik heb nooit…’

‘Grapje, Colin. Het was maar een grapje.’ Ze trok een gezicht naar hem en glimlachte. ‘Ik vroeg het je net ook al… Vind je de meisjes hier niet leuk?’

‘Nou…’ Hij zocht naar een antwoord. ‘Ze zijn best leuk,’ zei hij ten slotte. ‘Ik heb met een paar gepraat op de markt. Maar ik heb nooit, eh… persoonlijk contact met ze gehad, als je dat bedoelt.’ Hij keek daarbij in haar ogen en meende daarin een zekere waardering te zien. Toen nam de kelner hun bestelling op en was het moment voorbij. 

Het was heerlijk koel op de veranda. Ze praatten ontspannen en voelden zich bij elkaar op hun gemak. Toch was Colin zich ook bewust van een subtiele verandering in de atmosfeer, alsof ze op de een of andere manier nader tot elkaar waren gekomen. Hij luisterde aandachtig naar wat ze over zichzelf vertelde.

Hij begreep dat het haar goed deed om haar verhaal te vertellen en leunde achterover om te luisteren zonder haar te onderbreken.

Ze vertelde hem dat ze uit Guildford in Surrey kwam, waar ze met haar moeder woonde. Haar ouders waren vijf jaar geleden gescheiden en als goede vrienden uit elkaar gegaan, en toen haar vader een tijdje alleen was geweest, had hij voor de zon van Afrika gekozen. Ten slotte had hij zich in Ghana gevestigd, een land waar hij eerder als soldaat had gediend, en daar de baan van bedrijfsleider van de sportclub in Takoradi aangenomen. Ze was oud genoeg geweest om het nut – en de noodzaak – van de scheiding in te zien en hield nog steeds veel van haar beide ouders. Nadat ze op haar zeventiende met uitstekende examenresultaten van school was gekomen, had ze een secretaresseopleiding in Londen gevolgd. Ze had in die tijd vriendjes gehad, maar het was nooit serieus geweest. Ze glimlachte daar een beetje om, en hij liet zijn hand over de tafel glijden om die van haar te bedekken en er een bemoedigend kneepje in te geven. 

Lesley vond het blijkbaar wel prettig dat hij haar aanraakte en praatte zachtjes verder. Soms keek ze hem aan, maar het grootste deel van de tijd keek ze over de veranda naar wat er beneden te zien was. Ze vertelde hoe ze haar eerste echte vriend Derek had leren kennen en hopeloos verliefd op hem was geworden. Ze verloofden zich met elkaar en stelden een trouwdatum vast. Ze was dolgelukkig, maar drie weken voor de bruiloft was Derek om het leven gekomen in een kettingbotsing op de snelweg. Op de voorgenomen huwelijksdag was ze voor een lange vakantie naar haar vader in Ghana gegaan, op de vlucht voor haar herinneringen.

Colin zag dat de tranen over haar wangen biggelden en voelde dat er tederheid bij hem opkwam, iets wat voor hem nogal ongewoon was. Hij had verscheidene vriendinnen gehad, en een heleboel kortstondige contacten, maar hij had nooit echt een emotionele band gehad met een andere vrouw dan zijn moeder. Hij herinnerde zich de diepe troosteloosheid die over hem was gekomen toen ze overleed. Hij herinnerde zich ook dat hijzelf voor zijn herinneringen op de vlucht was gegaan en dat zijn leven toen van koers was veranderd. Hij dacht dat hij wel iets van Lesleys gevoelens begreep en leefde met haar mee.

Ze zaten een tijdje zwijgend bij elkaar. Toen stond hij op zonder haar hand los te laten en trok haar mee. ‘Kom,’ fluisterde hij. ‘Ik breng je naar huis.’

Ze ging zwijgend met hem mee en hij vroeg zich af of ze er spijt van had dat ze hem haar geheimen had verteld. Maar toen ze op het parkeerterrein kwamen, had Lesley de somberheid van zich afgezet en was ze weer zo opgewekt als gewoonlijk.

Ze waren allebei met hun eigen auto. Colin zag het probleem. Hij voelde er weinig voor om afscheid van haar te nemen voordat hij haar veilig naar huis had gebracht. ‘Ik rijd in die van jou,’ zei hij, en hij stak zijn hand uit om haar sleutels in ontvangst te nemen. ‘Iemand van de club geeft me wel een lift terug.’

‘Dank je, Colin.’ Ze stak haar hand uit om hem aan te raken. ‘Dank je voor het luisteren. Ik heb het meer dan een jaar binnengehouden, maar vanavond lukte dat niet meer. Ik ben blij dat het bij jou was.’

Hij was van plan geweest haar rechtstreeks naar de club te brengen, maar de band tussen hen was te emotioneel om er zo gauw een eind aan te maken. Hij reed een brede onverharde weg op die over de golfbaan naar het strand leidde en parkeerde daar de auto.

‘Laten we een eindje gaan wandelen,’ zei hij.

Terwijl ze door het zachte zand liepen, vertelde hij haar over zichzelf: zijn leven in Glasgow, de desillusie toen hij werkloos was geworden, zijn vlucht naar Londen toen zijn moeder was gestorven. Daarna voelde hij zich deze ene keer schuldig en vertelde hij haar min of meer naar waarheid hoe hij zijn eerste stappen in de misdaad had gezet en daar geleidelijk meer bij betrokken was geraakt. Ten slotte vertelde hij haar, zonder te veel op de details in te gaan, over zijn gevangenisstraf en gaf hij toe dat hij nog maar ruim een maand geleden was vrijgekomen. Het leek hem verstandig niets over de mislukte roofoverval te vertellen die aan zijn vertrek uit Londen vooraf was gegaan, en hij zei ook niets over zijn plannen met de goudmijn of de mislukte inbraak in het diamantbedrijf. Toen ze een bemoedigend kneepje in zijn hand gaf, kreeg hij het verrassend genoeg heel even te kwaad met zijn geweten.

‘Ik ben dus ook hier om mijn verleden achter me te laten,’ zei hij, en hij draaide zich naar haar toe en legde zijn handen op haar schouders. Ze bleven even staan, en toen had hij zijn armen om haar heen en drukte hij haar tegen zich aan.

‘O, Colin,’ verzuchtte ze. ‘We hebben allebei het verleden achter ons gelaten. Het wordt tijd om aan de toekomst te denken.’ Ze hief haar hoofd en drukte haar lippen tegen zijn mond.

Met hun armen om elkaar heen liepen ze naar de duinen aan de rand van de golfbaan. Hij trok haar dicht tegen zich aan en voelde haar trillen terwijl ze haar hoofd vol overgave naar hem ophief. Ze kusten elkaar lang en innig, en Lesley zuchtte toen Colin haar zachtjes op de grond liet zakken en de knoopjes van haar jurk losmaakte. Ze voelde zijn hartstocht en protesteerde niet, tilde haar billen een beetje op toen hij haar slipje uittrok en hielp hem zijn eigen kleren uit te trekken. Toen bedreven ze naakt en terwijl de koele avondlucht over hun huid streek hartstochtelijk de liefde, en na afloop klampten ze zich aan elkaar vast. Een tijdje later deden ze het opnieuw, ditmaal langzaam, beiden genietend van de opwinding en het begin van een nieuwe liefde.