Devin

November 2001

Op tv zag ik Lazio Roma-PSV, onderwijl las ik de krant. Een berichtje op pagina 2 van Het Parool:

Jongetje door busje overreden
(Van een verslaggever)

AMSTELVEEN – Een vijfjarig jongetje is gistermiddag in Amstelveen om het leven gekomen nadat hij onder een taxibusje terecht was gekomen. Het kind, een zoon van de AZ-voetballer en oud-Ajacied Johnny Bosman, fietste samen met zijn moeder over het fietspad langs de Noorddammerweg. Bij het oversteken van de kruising met de Asserring stopte de chauffeur van het taxibusje om de fietsers voor te laten. De moeder, die voor het jongetje fietste, stak haar arm omhoog, waaruit de chauffeur concludeerde dat hij werd bedankt. Het jongetje is vermoedelijk uit het zicht van de chauffeur gevallen, die vervolgens over hem heen reed. De jongen overleed in het ziekenhuis.

Sinds 11 september jl. is ons leven veranderd. We stappen niet in vliegtuigen, mijden tunnels en zien met lede ogen aan hoe onze aandelen kelderen. Die baardaap heeft ons in zijn macht. Ongetwijfeld heeft John Bosman ook gesprekken gevoerd in de trant van: hoe ziet mijn toekomst eruit, en die van mijn kinderen? Aan tafel, met vrienden, of bij AZ, met collega’s, steeds maar die stellige overtuiging dat we worden bedreigd door oorlog en terreur.

John weet na afgelopen maandag wel beter. Ons leven loopt geen gevaar door een aanval met gifgas of een brief met een miltvuurbacterie in poedervorm. We hebben dat onszelf wijsgemaakt. Het is veel minder extreem, het is veel erger. Een jongetje valt van zijn fiets, de chauffeur van een taxibusje ziet het niet en er gebeurt een ongeluk. Het jongetje heette Devin Bosman en zijn vader is profvoetballer en daarom staat het in de krant. We menen te begrijpen wat John en zijn vrouw nu doormaken, maar het is veel erger dan wij denken. We rouwen met John mee, want hij is een wereldgozer, en vooral, we hebben het op onszelf geprojecteerd en we weten: het kan ons allemaal overkomen.

Wat is wanhoop? Wanhoop is onmacht.

Waarom?

Hoe kon het nou gebeuren?

In het hoofd van John en zijn vrouw is het filmpje honderden keren afgespeeld. De wreedheid zit ’m in de schijnbaar onbeduidende samenloop van omstandigheden die zulke ingrijpende gevolgen heeft. Elke reconstructie maakt nog wanhopiger. Want: steeds dezelfde afloop. Het was onnodig maar het gebeurde tóch. Bestond de tijdmachine van professor Barabas uit Suske & Wiske maar. Als. Als. Als. Onmacht. Wanhoop.

Toen trainer Henk van Stee deze week in de kleedkamer aan de spelers moest vertellen wat er met de zoon van hun collega was gebeurd, barstten volwassen mannen in huilen uit. Je eigen kinderen overleven, het is onze grootste angst. Het is John overkomen. Ik sprak er laatst uitgebreid met Coen Moulijn over. Hij staat over een paar maanden een nier af om het leven van zijn zoon Raymond te verlengen. Die kans heeft John niet meer.

Het is Johns wens dat de wedstrijd AZ-Feyenoord doorgaat. Hij zegt vereerd te zijn dat er een minuut stilte wordt gehouden ter nagedachtenis aan Devin, die maandag wordt begraven. Ik vraag me af wat de trainer van AZ tijdens de bespreking in vredesnaam moet zeggen tegen zijn spelers? Refereert hij aan het gebrek aan vorm en de crisissituatie bij Feyenoord en hamert hij op de zwakke punten van de Rotterdammers die zich woensdag tegen Sparta Praag openbaarden? Zeggen dat het leven verder gaat, kan Van Stee niet. Daarvoor is het nog te vroeg. In gedachten zijn de voetballers van AZ bij hun collega die thuis waakt bij zijn opgebaarde zoon. Wat John voelt wanneer hij naar het witte porseleinen gezichtje kijkt, we weten het niet. Wat we tegen John moeten zeggen ook niet.

Wat leert ons de dood van Devin? Dat je geluk, zoals in de voetballerij vaak wordt beweerd, niet kunt afdwingen. Dat we moeten leven met de dag, zonder bang te zijn, want we hebben het toch niet in de hand. En laten we ons helemaal niet gek laten maken door die ellendige baardaap in zijn grot en al die godsdienstwaanzinnigen. En verder weet ik het ook niet meer.

John Bosman is jeugdtrainer bij AZ.