Hij keek haar nijdig aan. 'Wat?' vroeg hij nukkig. 'Ga jij me nu even vertellen dat ik het verkeerd heb? Dat ik alles verkeerd heb begrepen? Dat ik Lucy de kans moet geven het uit te leggen? Dat ik haar moet vergeven voor haar leugens? Dat ik onredelijk tegen haar ben?'

Rosemary schudde haar hoofd. 'Nee. Dat zal ik niet doen. Ik ga je iets anders vertellen. Luister je?'

'la,' mopperde hij.

'Goed zo,' zei ze. Het zit namelijk zo. Een week geleden kwam ik erachter dat de man op wie ik verliefd was, met me naar bed was gegaan omdat hij gewed had met iemand om een paard niets meer en niets minder dat hem dat zou lukken. Een paard, Max. Iemand heeft deze man van wie ik hield uitgedaagd om een paard dat het hem niet zou lukken binnen een maand met mij naar bed te gaan. En hij heeft het gedaan. Me het bed ingekregen, bedoel ik. Om een paard. Een paard, Max,' zei ze weer, voor het geval hij dat niet goed had gehoord.

Zijn mond viel open. alsof hij niet kon geloven wat ze net zei 'Een of andere vent heeft jou verleid in ruil voor een paard?'

'In zekere zin, ja. Om precies te zijn ging het om een goede deal voor een paard, maar het was een paard, zonder meer.'

'Een paard?' herhaalde hij weer, vol ongeloof.

'Een paard,' bevestigde ze.

'Nou, dat is balen,' zei hij nogal eufemistisch.

'Ja, het was weerzinwekkend.' stemde Rosemary in.

'Je kunt die man wel wat aandoen, zeker?'

'Toen ik er pas achterkwam wel ja,' zei ze. 'Ja, natuurlijk.'

'En... wat heb je gedaan?' vroeg hij toen ze niet uitweidde.

Ze liet een diepe zucht horen, keek Max even aan en zei: 'Nou, om een lang verhaal kort te maken, toen ik hem vanmorgen zag, heb ik ingestemd met hem te trouwen.'

Max knipperde even met zijn ogen en zei toen: 'Hè?'

'Ik heb tegen die man, die me in ruil voor een paard een paard, Max het bed in had gewerkt, gezegd dat ik van hem hield en zijn vrouw wilde zijn.'

Hij keek haar nog steeds met open mond aan. 'Eh...'

'Dat heb ik gezegd, Max,' vervolgde Rosemary, 'want toen ik met hem had gepraat, besefte ik dat ik het bij het verkeerde eind had. Dat ik het niet goed had begrepen. Dat ik hem een kans moest geven alles uit te leggen, voordat ik mijn conclusies trok en hem een walgelijk persoon zou vinden.' Ze liet die woorden even bezinken voor ze verder ging. 'En ik besefte dat ik hem moest vergeven voor zijn leugens, want alles alles veranderde tussen hem en mij, al op het eerste moment dat we elkaar ontmoetten.'

Ze liet haar armen langs haar lichaam hangen en ging naast Max zitten. Hij zat er nog steeds als een zandzak bij, maar hij luisterde in ieder geval naar haar, en daar was het Rosemary om te doen. Dus nu ze zijn aandacht had, kon ze verder gaan.

ik kwam er vanochtend achter dat deze man. hoe erg het ook was wat hij had gedaan, mijn vergeving verdiende en dat het onredelijk zou zijn geweest van mij als ik die niet had geschonken.' Ze wachtte even. 'En ik besefte nog iets. Namelijk dat ik van begin af aan had moeten weten dat hij een fatsoenlijke man was. Anders was ik nooit voor hem gevallen.'

Max keek haar aan, alsof de betekenis van deze woorden nu pas tot hem doordrongen. Hij keek niet meer zo boos als in het begin en iets in zijn ogen vertelde haar dat hij nadacht over wat ze had gezegd. Welke conclusie hij uiteindelijk zou trekken, moest nog blijken.

'Soms, Max.' vervolgde ze met zachte stem, 'doen mensen dingen waarvan ze weten dat ze die niet moeten doen en waarvan ze weten dat het fout is wat ze doen. Maar soms weten ze niet hoe ze het over moeten doen of hebben ze de mogelijkheid niet om opnieuw te beginnen. Soms hebben ze een tweede kans nodig en verdienen ze die ook. En soms hebben ze daarbij wat hulp nodig.'

De uitdrukking op zijn gezicht veranderde weer, maar ze kon niet goed ontcijferen wat die betekende. Maar ze was tot de conclusie gekomen dat ze zich geen zorgen moest maken. Max was ook een fatsoenlijke man.

'I.ucy komt echt terug naar Harborcourt,' zei ze. 'Ze zal terugkomen om verschillende redenen, maar voornamelijk omdat ze van jou houdt. Dat heeft ze me zelf gezegd Ze zei dat er maar weinig dingen in haar leven waren die ze van belang achtte. Ze is twee dagen lang bezig geweest om Sylvie voor je te vinden, Max, omdat ze vond dat jij wel wat geluk verdiende. Maar ze moet wel weten dat jij ook om haar geeft. Ze moet weten dat zij ook onderdeel van jouw geluk uitmaakt, anders zal ze het niet eens proberen.'

De blik in Max' ogen zag Rosemary als een goed teken.

"Verpruts het nu niet, Max,' zei ze zachtjes. 'Goed, je bent een keer de fout ingegaan en dat heeft nare gevolgen gehad. Maar er is ook iets goeds ontstaan uit die nare toestand, in ieder geval voor Sylvie. Nu is het jouw beurt om het geluk te vinden. Het is nu vijf jaar geleden,' voegde ze eraan toe. 'Het wordt tijd dat je verdergaat met je leven. Laat dat stomme zelfmedelijden van je niet in de weg staan van jouw geluk. Wees alsjeblieft niet zo'n lafaard.'

Bij die laatste woorden kneep Max zijn ogen tot spleetjes zijn ogen schoten vuur. Goed zo, dacht Rosemary. Boosheid was heter dan zelfmedelijden en lafheid. Dit was actiever. Max moest in actie komen. Hij moest zichzelf een schop onder zijn kont geven. Dit had lang genoeg geduurd.

Nu ze gezegd had wat ze wilde zeggen en ze tevreden was met zijn reactie, ook al had hij geen woord gezegd, stond Rosemary op en verliet zijn appartement. Ze had gedaan wat ze moest doen. gezegd wat ze wilde zeggen. Max was slim genoeg om de rest zelf in te vullen. Ze hoopte alleen dat hij ook moedig genoeg was om het juiste te doen.

Max kookte van woede toen hij Rosemary zag weggaan. Hij zei tegen zichzelf dat hij haar moest gebieden ogenblikkelijk terug te komen, zodat hij elk woord van haar kon tegenspreken. Want hoe welbespraakt ze ook klonk, het was allemaal klinkklare onzin. Al die flauwekul over een weddenschap om een paard en seks met een of andere vent en gaan trouwen waar sloeg dat allemaal op? Wie dacht ze wel niet dat ze was, hoe durfde ze hem een lafaard te noemen. En hem een beetje lopen te commanderen dat hij Lucy een kans moest geven alles uit te leggen. Dat Lucy een tweede kans verdiende. God, het sloeg allemaal nergens op. Rosemary had geen flauw benul waar ze het over had.

Verdomme.

Toen de deur achter haar dichtviel, stond Max op en begon te ijsberen. Hij had nog zo'n lauw biertje nodig, zodat hij zich niet meer zo ellendig zou voelen. Maar een lauw biertje zou absoluut niet voldoende zijn. Wat hij nodig had. was iets echt slechts. Iets wat hem echt ellendig zou maken. Iets wat echt een straf voor hem zou zijn. Iets wat hem echt de kans gaf te... te... te...

...Te zwelgen in zelfmedelijden en lafheid voor de rest van zijn leven.

Hij hield plotseling op toen die gedachte zich in zijn hoofd ontvouwde en liet zich weer op de bank vallen. 'Oef.' Was dat echt wat hij deed? vroeg hij zich af, terwijl de laatste woorden van Rosemary nog in zijn hoofd spookten. )a, hij wist dat hij zichzelf de laatste vijf jaar strafte en zich alleen maar ellendig mocht voelen dat was ook precies zijn bedoeling na wat hij Sylvie allemaal had aangedaan. Maar zat er misschien meer achter? vroeg hij zich nu af. Zwolg hij inderdaad alleen maar in zelfmedelijden? Omdat hij zijn leven niet durfde op te pakken? In dat geval was hij inderdaad een lafaard, want zijn verlies was heel wat kleiner dan wat Sylvie bad moeten lijden , en kijk maar eens hoe goed ze het ervan af had gebracht. Ze had veel meer obstakels moeten overwinnen dan Max, en dat had ze met heel wat meer succes gedaan.

O. god...

Hij dacht weer aan wat Rosemary had gezegd en moest toegeven dat zij grotendeels nou ja, voor een klein deel... een heel klein deel gelijk had. Misschien hadden zijn inspanningen om zichzelf te straffen voor wat er met Sylvie was gebeurd wel te maken met zijn angst om weer te gaan racen om weer te leven. Misschien had dat in ieder geval voor een klein deel te maken met het feit dat hij niet meer naar dat leventje wilde terugkeren. En misschien had hij alles wat hij bezat niet alleen weggegeven omdat hij zichzelf wilde straffen, maar ook omdat hij er tegenop zag weer verantwoordelijk voor iets of iemand te zijn. Misschien probeerde hij zichzelf te kastijden vanwege zijn voormalige excessieve levensstijl, maar was hij daarbij te ver doorgeslagen en leefde hij nu juist veel te ascetisch. Misschien had hij zich alleen maar afgekeerd van het leven zelf en alleen zichzelf maar pijn gedaan in al die tijd dat hij zijn vroegere manier van leven en de pijn die hij Sylvie had gedaan wilde compenseren.

En misschien had hij Lucy alleen maar zo snel opgegeven omdat hij zeker wilde stellen dat hij voor altijd buiten het leven zou blijven staan en zich gekweld kon voelen. Zijn zieke onderbewustzijn was op de een of andere manier tot de zieke conclusie gekomen dat hij, door haar van zich weg te duwen, niet het risico hoefde te lopen haar kwijt te raken. Want hij had al eerder meegemaakt hoe ondraaglijk het was om iemand van wie hij hield te verliezen. Misschien was hij diep van binnen gewoon te bang om weer zo'n risico te lopen. Dus verbrak hij zijn relatie met Lucy voordat die te belangrijk voor hem werd.

Wat idioot was, zei hij tegen zichzelf, want Lucy was vanaf het eerste begin al belangrijk voor hem, en nu was hij haar kwijt omdat hij te stom was geweest om te beseffen wat er aan de hand was.

Ironisch genoeg waren het niet Rosemary's woorden die hem tot deze overpeinzing hadden gebracht, maar drie kleine woordjes die hij zelf had uitgesproken. Lucy had namelijk gezegd dat rij hem iets moest vertellen, en dat hij het niet leuk zou vinden om te horen, maar dat hij het haar moest laten uitleggen. Ze had gezegd dat hij erover moest nadenken, en dat hij haar niet te hard moest veroordelen. En ze had gezegd dat hij moest onthouden dat ze van hem hield en dat hij moest geloven dat ze hem nooit van haar leven met opzet pijn zou doen. Daarna had ze hem gevraagd dat allemaal te beloven. En wat had hij ook weer als antwoord gegeven?

Ik beloof het

Hij had haar beloofd dat hij zou nadenken over wat zij hem zou vertellen en dat hij haar niet te hard zou beoordelen en dat hij niet zou vergeten dat zij van hem hield. Heus, hij wist wel hoeveel zij van hem hield. Dat was waarschijnlijk ook een van de redenen waarom hij zoveel moeite had met de situatie. Omdat hij wist dat ze van hem hield. Maar hij kon niet begrijpen hoe zij van hem kon houden en toch geheimen voor hem kon hebben, vooral als ze wist dat hij ook van haar hield.

Toch? Of wist ze soms niet dat hij ook van haar hield?

Hij kon niet meer verder denken. Lucy moest toch weten dat hij van haar hield. Hij had dat vaak genoeg tegen haar gezegd. Het was helemaal niet moeilijk geweest om te zeggen dat hij van haar hield, want hij wist dat zij ook van hem hield. En hij wist dat, omdat...

Omdat ze hem had laten zien hoeveel ze van hem hield, besefte hij nu. Ze had het hem laten zien door Sylvie op te sporen en haar aan te sporen Max te bellen en hem te vertellen dat ze haar leven weer had opgepakt Daarmee had Lucy laten zien hoeveel ze om hem gaf. Hoeveel ze van hem hield. En hij had op zijn beurt laten zien hoeveel hij van haar hield, door... door...

Goed, misschien had hij niet echt iets gedaan waaruit zijn liefde voor haar bleek, maar hij had het haar wel verteld. Verschillende malen. Toen moest hij denken aan die eerste nacht dat ze bijna de liefde hadden bedreven. Hij moest denken aan de dingen die ze de afgelopen week tegen hem had gezegd. Dat ze dyslectisch was en dat haar familie dat niet wilde accepteren. Dat haar familie liever dacht dat ze langzaam van begrip was en lu l Dat haar moeder en vader meer belang hechtten aan oppervlakkigheden dan aan dingen die er werkelijk toe deden.

Na alles wat hij vandaag over Lucy's familie te weten was gekomen, hoefde hij geen genie te zijn om te beseffen dat haar familieleden nooit veel genegenheid zouden tonen voor een kind die in hun ogen niet perfect was. Hoewel Lucy het nooit met zoveel woorden had gezegd, had Max wel degelijk de indruk gekregen dat haar familie weinig interesse in haar had gehad en haar weinig liefde had gegeven.

Misschien hadden anderen nooit laten merken aan Lucy hoeveel ze van haar hielden. Misschien had ze er inderdaad moeite mee om te geloven dat iemand van haar hield, alleen maar omdat die het zei

Sjonge, van lauw bier werd je behoorlijk filosofisch.

Misschien had hij te snel zijn conclusies getrokken, dacht hij toen hij naar de slaapkamer liep. Misschien had hij eerst eens even moeten nadenken. Misschien was hij wel, nou ja, eh. onredelijk tegen haar geweest. Misschien had hij haar meer gelegenheid moeten geven om alles uit te leggen. Maar met handboeien om en omgeven door FBI agenten en haar familie, was het haar vast niet goed gelukt om haar lezing van het verhaal te geven.

Goed, misschien moest hij maar iets gaan ondernemen. Misschien moest hij maar niet gaan zitten wachten tot zij terug zou keren naar Harborcourt. Misschien moest hij haar maar gaan opzoeken. Haar laten zien hoeveel hij om haar gaf. Hoeveel hij van haar hield.

Hij pakte zijn weekendtas uit de kast en ritste die open. Het voordeel van een ascetisch leven leiden was dat het erg simpel was om je tas in te pakken, bedacht hij toen hij zijn ladekast doorliep. Het nadeel van een leven als asceet was dat je absoluut geen geld had.

Toen Max de enige drie paar sokken die hij had in zijn tas stopte en in zijn lade naar de twee onderbroeken zocht, was hij blij dat hij gisteren de was had gedaan. Hij vroeg zich vervolgens af of Rosemary hem misschien het geld voor een vliegticket naar Rhode Island kon lenen.