*

Als Nathaniel over High way 42 reed, was hij gewoonlijk vervuld van een warm gevoel van rust, waardoor hij gelukkig was dat hij leefde. Golvende, groene velden strekten zich uit zo ver het oog kon zien, doorsneden door witte en zwarte houten hekken. Hier en daar stonden statige landhuizen of ouderwetse boerderijen, opgesierd door glanzende paarden die door het landschap stapten. Sappige maïsvelden reikten tot aan de horizon. Het noorden van Oldham County, waar Nathaniel het grootste deel van zijn leven had gewoond, was beslist een vreedzame streek. Als hij andere delen van de wereld had bezocht om te studeren of voor zaken voelde hij zich altijd heel gelukkig als hij weer terugk wam. Hij voelde Ke ntucky in zijn bloed, net als Ierland of eigenlijk nog sterker. Hij zou altijd van dit deel van de wereld blijven houden.

De afgelopen twee weken had hij nog meer van dit landschap genoten dan ooit, iets wat hij niet voor mogelijk had gehouden. De heuvels leken groener en de hemd blauwer. De lucht was geuriger, rook zoeter, voelde schoner. Het leven in het algemeen leek gewoon beter.

Er was maar één nieuwe ontwikkeling geweest in Nathaniels leven die de oorzaak kon zijn voor dit nieuwe gevoel van tevredenheid, van waardering, van geluk.

En dat was Rosemary Shaugnessy . De inzet van een verschrikkelijke weddenschap waaraan hij nooit had moeten beginnen.

Deze avond echter, nu hij over Highway 42 naar Glenview reed om Rosemary op te halen en haar mee terug te nemen naar zijn huis om bij hem te dineren, was Nathaniel niet vervuld van zijn normale warme gevoel van rust, en ook was hij niet bepaald gelukkig dat hij leefde. Vanavond voelde hij verwarring, innerlijke strijd en ergernis.

Hij drukte het gaspedaal van zijn jaguar convertible verder in en de auto schoot vooruit. Hij reed met een snelheid van 70 mijl per uur op de twee baans provinciale weg een snelheid die paste bij een Slechte Jongen van de Renbaan. Hij was inderdaad een slechte jongen, bedacht hij, hij was in en inslecht. Hij had dat in het verleden vaak genoeg laten zien met gedrag dat paste bij een gewetenloos mens. Hij was inslecht. Zijn weddenschap met Justin Cove was het bewijs. Ook al had hij de laatste tijd niet bepaald het idee gehad dat hij leefde in overeenstemming met zijn reputatie en had hij zich de afgelopen tijd niet erg slecht gevoeld. Nee, de afgelopen tijd sinds de avond dat hij Rosemary Shaughnessy had ontmoet in de keuken van de Coves, om precies te zijn had Nathaniel zich juist een heel goed mens gevoeld. En na iedere ontmoeting met het kindermeisje van de Coves had hij zich beter gevoeld, tot die kus maandagmiddag...

Die kus maandagmiddag. Hij kon die kus niet uit zijn hoofd zetten. Het was trouwens niet eens een van zijn betere optredens geweest. Want toen hij die middag zijn hoofd naar voren had gebogen om Rosemary te kussen, had hij zich net zo onzeker en onbeholpen gevoeld als een dertienjarig jongetje, vol angst dat ze hem van zich af zou duwen. Zijn angst op dat moment was niet veroorzaakt door het idee dat bij een renpaard van 2 miljoen dollar zou kwijtraken als ze hem afwees. Nee, zijn angst werd veroorzaakt door de mogelijkheid dat ze hem niet aardig genoeg zou vinden om hem toe te staan haar te kussen. Hij had die dag geen moment aan zijn paard gedacht. Omdat zijn hoofd vervuld was van gedachten aan Rosemary.

Hij had haar inderdaad gekust die middag. Ze had hem voldoende gemogen om het hem toe staan. Het was een kuise, onschuldige kus geweest, in elk geval volgens zijn eigen maatstaven, maar zijn hart was erdoor op hol geslagen, zijn bloed was in vuur en vlam gezet en zijn hele bewustzijn was in een vrije val geraakt. Zo'n heftige reactie had hij zelfs nog nooit ervaren wanneer hij seks had met een vrouw. Maar met één kus had Rosemary hem op de knieën gekregen.

Het was onzinnig. Hij had zich nog nooit in zijn leven laten meeslepen door de gedachten aan een vrouw. Maar Rosemary had veel meer teweeggebracht. Ze had bezit van hem genomen, ze had zich genesteld op een plek in hem waarvan hij altijd had gedacht dat die donker en leeg was. Het rare was dat hij haar mocht. En hij kon zich niet herinneren dat hij ooit in zijn leven een vro uw had gemogen. J azeker, hij was door vrouwen verleid, hij was door vrouwen gefascineerd, hij had zich door vrouwen laten betoveren, ergeren, in de war brengen. Hij kon zich echter niet herinneren dat hij een vrouw ooit oprecht, eerlijk had gemogen. Maar hij mocht Rosemary.

Hij mocht haar heel erg graag.

En omdat hij haar zo graag mocht, had hij de afgelopen paar weken aan weinig anders kunnen denken. Hij dacht aan haar lieve glimlach en haar klaterende geschater. Hij dacht aan haar oneerbiedigheid en haar droge gevoel voor humor. Hij dacht aan haar onvoorwaardelijke liefde voor een klein meisje dat niet eens haar dochter was. Hij dacht eraan hoe goed hij zich bij haar in de buurt voelde en hij dacht eraan hoe hij in vuur en vlam was geraakt toen ze hem had teruggekust. Hij dacht aan het gouden kruisje dat ze om haar hals droeg.

En hij dacht aan de weddenschap die hij met lustin Cove had afgesloten, dat hij haar in zijn bed zou krijgen in ruil voor een winstgevende verkoop van een renpaard

Nathanie l was beslist van plan om Rosemary vanavond te verleiden. Maar dat hij daar zo graag in wilde slagen, had niets te maken met zijn weddenschap met lustin. Toch wilde hij beslist proberen haar te verleiden, vanavond. Dat was hij met heel zijn hart van plan.

Maar hij hoopte tegelijk van ganser harte dat ze hem zou afwijzen.

Hoewel Rosemary wist dat ze niet bang hoefde te zijn. voelde ze zich toch een beetje gespannen op het moment dat ze Nathaniels huis binnenging. Ze stelde zich voor dat het alleen maar kwam doordat ze niet met zekerheid kon zeggen wat er die avond zou gebeuren. Een andere reden voor haar nervositeit was dat ze niet met z ekerheid kon zeggen wat Nathaniel van de avond verwachtte. Haar gespannenheid hing echter vooral samen met het gevoel van déjà vu dat zich van haar had meester gemaakt toen ze het huis binnenging. Ook al was er helemaal geen reden om last te hebben van een déjà vu probeerde ze zichzelf wijs te maken.

Het huis van Nathaniel zag er immers heel anders uit dan dat van de Somersets, waar ze had gewerkt toen ze nog in Derry woonde. Bovendien was het huis van de Somersets gebouwd lang voordat Kentucky was gekoloniseerd, dus het was misschien geen eerlijke vergelijking. De Somersets woonden op een majesteitelijk landgoed te midden van de rijke, groene heuvels van Noord Ierl and in een drie verdiepingen hoog landhuis van enorme afmetingen dat was gebouwd voor een Engelse graaf. Toen Rosemary er nog woonde waren er nachten geweest dat ze verwachtte dat er elk moment een spook uit een van de kamers te voorschijn zou kunnen komen. Het gebouw was altijd tochtig, vochtig en koud, wat voor weer het buiten ook was.

Het huis van Nathaniel was daarmee vergeleken bescheiden, al was het aan de ruime kant voor één persoon. Het bestond bijvoorbeeld uit slechts één verdieping, hoewel die verdieping misschien wel meer dan een halve hectare besloeg, zo ruim was het huis gebouwd. Terwijl het meubilair van de Somersets vele generaties oud was voor een deel kwam het misschien wel uit de tijd van koning Arthur, had ze toen gedacht was Nathaniels smaak duidelijk veel eigentijdser en heel wat minder buitensporig.

Hij was naar de Coves gereden om haar op te halen, maar hij had eigenaardig genoeg niet de moeite willen nemen om haar werkgevers even te groeten voor ze vertrokken. Hij leek haast te hebben en ook een tikkeltje gespannen te zijn toen hij haar naar zijn auto bracht en wegreed. Toen ze echter de brede, cirkelvormige oprijlaan voor zijn huis opreden, was hij veel minder nerveus. Voordat hij uit de auto stapte had hij zich naar haar omgedraaid om even naar haar te glimlachen, een glimlach die haar duidelijk maakte hoe gelukkig hij was dat ze was gekomen. Toen hij haar in zijn huis rondleidde en ze de harde, mannelijke vloeren, de donkere, mannelijke meubels en de spaarzaam versierde, mannelijke muren zag, besefte ze dat dit huis helemaal niet op dat van de Somersets leek.

Nathaniel leek ook helemaal niet op Phillip Somerset. Toen ze een verhouding kregen was Phillip een jongen van zeventien jaar, nog geen jaar ouder dan Rosemary. Hij was jong en uitbundig, en vol van romantische ideeën over hoe hij zijn familie en zijn erfenis in de steek zou laten en haar mee zou nemen naar de Nieuwe Wereld, waar ze gelukkig zouden zijn zonder een cent te bezitten, want zijn familie zou hem zeker onterven als hij zijn plannen eenmaal bekend had gemaakt. Hij had vaak gelachen en had totaal geen remmingen gekend als hij haar duidelijk maakte hoeveel hij van haar hield en naar haar verlangde en haar nodig had.

Tot de dag dat zijn vader hen samen in Phillips bed had aangetroffen en zowel Rosemary als haar tante Brigid op staande voet had ontslagen, en Phillip te verstaan had gegeven dat hij, als hij ooit weer zou omgaan met die katholieke hoer, zijn familie en zijn huis zou moeten verlaten en nooit zou mogen terugkeren. Op dat moment verdwenen Philips uitbundigheid en zijn idealisme. Hij had haar de rug toegekeerd ook letterlijk en was weggegaan terwijl zij daar naakt en eenzaam op het bed lag. Zo had Phillip haar achtergelaten en ze was gedwongen geweest zich onder het waakzame oog van zijn vader aan te kleden en het huis te verlaten. Nathaniel daarente gen...

Die was niet bepaald jongensachtig of uitbundig of vol van romantische ideeën, om maar eens wat te noemen. Hoewel ze zeker wist dat hij net als Phi llip nooit zijn rijkdom of een erfenis zou opgeven hij zou nog eerder uitdagend rijn broek laten zakken en Danny boy zingen voor zijn vrienden had ze ook het gevoel dat hij een soort fatsoen bezat dat zou verhinderen dat hij een vrouw naakt en eenzaam zou achterlaten. Hij bezat net als Phillip iets wat Rosemary duidelijk maakte dat hij naar haar verlangde. Maar terwijl Phillip daarvoor beloften had gedaan die hij uiteindelijk niet was nagekomen, maakte Nathaniel het haar duidelijk door alleen maar op een bepaalde manier naar haar te kijken.

En door haar te kussen met een rustig soort begeerte die haar diep in haar ziel had geraakt, een begeerte die roet een klein beetje aansporing gemakkelijk kon worden omgezet in een laaiende hartstocht. Maar als het ging om liefhebben en elkaar nodig hebben... Wel, Phillip had haar waarschijnlijk nooit liefgehad of nodig gehad, niet echt tenminste. Het was nog te vroeg om te verwachten dat Nathaniel dat soort gevoelens al had. Ook al had Rosemary zelf wel de voorboden van beide bij Nathaniel opgemerkt.

Hij zag er vanavond nog knapper uit dan gewoonlijk. Hij droeg een donkere broek en een dunne, donkergrijze coltrui, uit voorzorg tegen de verwachte daling van de temperatuur. Ook Rosemary had daar rekening mee gehouden. Ze had gekozen voor een robijnrode jurk van zachte jersey, een zwarte sjaal met franje, die van haar tante Brigid was geweest, en een bijpassende zwarte strohoed.

Ze kon er niets aan doen dat ze zich zenuwachtig voelde over de avond die voor haar lag.

Het was immers niet onredelijk om te veronderstellen dat er nu iets romantisch bestond tussen haar en Nathaniel De kus die ze afgelopen maandag hadden uitgewisseld het was maar één kus geweest, maar, hemel, het was een heerlijke kus geweest had hun manier van omgaan met elkaar een heel nieuwe, niet mis te verstane wending gegeven. Ze wist nu dat de seksuele spanning die tussen hen beide had gevonkt, die avond in de Wild Irish Rose, geen verbeelding was geweest. Ook niet die avond in de keuken van de Coves, toen Nathaniel haar voor de eerste keer was komen opzoeken.

Ze wist nu ook dat rijn gedrag tegenover haar die eerste avond niet het gevolg was geweest van te veel drank. Als dat het geval was geweest, had hij niet aangesproken in de Rose. Dan had hij haar zeker niet zoveel persoonlijke dingen over zichzelf verteld. Hij moest zich echt tot haar aangetrokken hebben gevoeld, in de eerste plaats al omdat hij naar haar op zoek was geweest. Waar zijn gevoelens vandaan waren gekomen en waarom hij er pas nu werk van maakte wist ze niet Ze was er ook niet zeker van of die dingen belangrijk waren.

Zo liep het soms nu eenmaal. Wie kon met zekerheid zeggen wat maakte dat mensen zich tot elkaar aangetrokken voelden? Wie wist waarom het de ene keer een tijd duurde voordat iets duidelijk was, terwijl het de andere keer heel plotseling gebeurde? Ze zei tegen zichzelf dat ze niet moest twijfelen aan Nathaniels motieven of acties. Ze zei tegen zichzelf dat ze er gewoon van moest genieten, zonder er vragen over te stellen. En ze zei tegen zichzelf dat ze op moest houden zich zorgen te maken dat de geschiedenis zich zou herhalen. Nathaniel mocht haar graag. Dat was iets wat Rosemary wist. Zij mocht hem ook graag misschien wel meer dan verstandig was, zo in het begin. Waarom zou ze de dingen niet hun natuurlijke gang laten gaan? Ze waren allebei volwassen, volwassen genoeg om het hoofd te kunnen bieden aan wat de natuur voor hen in petto had. Toch?

'Wd je iets drinken voor we gaan eten?' vroeg hij terwijl hij haar een kamer binnenleidde die de indruk gaf een soort schuilplaats van hem te zijn.

Het was duidelijk een kamer die hij regelmatig gebruikte, want hij zag er veel gezelliger uit dan de andere kamers waar ze langs was gekomen. Het meubilair was hier minder Spartaans dan elders in het huis en de wandversiering was eleganter en wat een verrassing had betrekking op paarden. De muren waren donkergroen, bosgroen. en hier en daar hingen schilderijen van schitterende volbloeden. De meubels waren bekleed met kastanjekleurig, met knoppen afgezet zacht leer, dat glansde door het regelmatige gebruik. E en enorm oosters tapijt in de kl euren van fonkelende juwelen was uitgespreid op de houten vloer, en één muur was van de vloer tot het plafond bedekt met boeken. Een snelle inspectie leerde Rosemary dat ze voornamelijk over alweer, wat een verrassing paarden gingen: het fokken ervan, het trainen ervan en het rennen met volbloeden. Op een rijkversierde schoorsteenmantel stonden een stuk of tien bekers een paar ervan heel groot en een uitstalkast ernaast was gevuld met nog meer bekers en een overvloed aan gekleurde lintjes.

Tegenover de deur waardoor ze de kamer waren binnengekomen, was een wand met ramen die, door een omlijsting van esdoorns, uitzicht boden op uitgestrekt groen grasland. De zon hing rood en dik boven de bomen in de verte en kleurde de hemel roze, oranje en goud. Rosemary wist niet of het kwam door de speciale welvingen van de aarde in deze streek of door iets anders, maar ze had nog nooit zulke spectaculaire zonsondergangen gezien als sinds ze in Kentucky was komen wonen. De zonsondergang van deze avond vormde geen uitzondering. Net toen ze zich van het uitzicht wilde afwenden, galoppeerden een stuk of tien donkere paarden door het landschap ze moest glimlachen bij het zien ervan.

Toen ze zich had omgedraaid en Nathaniel afwachtend zag kijken, herinnerde ze zich dat hij een vraag had gesteld die om een antwoord vroeg. 'Al leen als jij ook wat drinkt,' zei ze.

ik drink een glas goede Ierse whiskey, net als altijd,' zei hij met een glimlach en liep naar een bar die in een hoek van de kamer was weggestopt. 'Wat wil jij hebben?'

Rosemary was niet zo'n drinker en daarom zei ze alleen: 'Een glas wijn, denk ik, als je dat hebt'

'Rood of wit?'

'Rood, alsjeblieft.'

'Merlot of beaujolais?'

Ze lachte. 'Ik weet het niet. Ik heb niet zoveel verstand van wijn. Wat raad je me aan?'

'Ik denk dat je meer een beaujolais type bent,' zei hij zonder aarzeling en met grote stelligheid.

'Als jij dat zegt,' reageerde ze, terwijl ze weerstand probeerde te bieden aan een golf van angst die ze ineens in haar buik voelde opkomen.

Ze keek toe hoe hij zich bukte achter de bar en twee glazen pakte. Het ene vulde hij met robijnrood en in het andere schonk hij twee vingers amber. Het was inderdaad een goede Ierse whiskey, zag ze aan het etiket. Misschien was het wel hetzelfde merk als zijn grootvader altijd had gedronken.

ik denk dat wc over ongeveer een halfuur aan tafel kunnen gaan,' zei hij, terwijl hij door de kamer liep om haar het glas wijn te geven. 'Alles is klaar. Het hoeft alleen nog maar opgewarmd te worden.' Hij grijnsde schaapachtig. 'Tenminste, dat zeiden ze in het restaurant.'

Ze nam de wijn dankbaar aan, met de gedachte dat een paar slokjes haar zorgen over de komende avond misschien zouden wegnemen. Ze voelde zich inderdaad iets beter toen ze een langzame teug van de fluwelen wijn had genomen. 'Je hebt een mooi huis,' zei ze. Zelfs al ontbrak er wat, eh..., warmte aan. Tenminste, dat ontbrak in de rest van het huis. Deze kamer wekte, dat moest ze toegeven, de indruk dat er in elk geval af en toe een beetje in werd geleefd. Ze vroeg zich af hoe zijn slaapkamer eruit zou zien.

Nee, dat vroeg ze zich helemaal niet af, verbeterde ze zichzelf snel. Dat was wel de laatste kamer die ze vanavond zou willen zien.

'Het kan er mee door. geloof ik.' zei hij en hij bekeek de kamer onderzoekend, alsof hij dat al een hele tijd niet had gedaan.

Rosemary moest een beetje giechelen toen ze zijn reactie hoorde. 'Het kan ermee door,' herhaalde ze vrolijk. 'Heel weinig mensen hebben zo'n huis, Nathaniel. De meeste mensen zouden zeggen dat er wel iets meer over je huis gezegd kan worden dan "het kan ermee door".'

'Ik zal aan mijn binnenhuisarchitect doorgeven wat je hebt gezegd,' antwoordde hij opgewekt. 'Ik heb er zelf maar heel weinig mee te maken gehad.'

Dat verklaarde het gebrek aan warmte, dacht ze.

'Ben je ook in zo'n soort huis opgegroeid?' vroeg ze.

Hij schudde zijn hoofd. 'Niet in zo'n groot huis. Het huis van mijn vader was meer zoals het huis van de Garamonds, een oude boerderij. Maar ik ben wel hier in de buurt opgegroeid, nog geen 15 mijl hiervandaan.'

'Ik ben 2000 mijl hiervandaan opgegroeid,' zei Rosemary met een droevige glimlach. 'Zo ver weg. En niet alleen geografisch.'

'Ik heb gehoord dat Rossville Flats een behoorlijk ruwe buurt is,' zei Nathaniel.

'O, ja,' bevestigde Rosemary. 'Heel anders dan wat jij gewend bent.'

'z e zei maandag dat je je ouders hebt verloren tijdens de Troubles," voegde hij eraan toe. Ze kon aan zijn stem horen dat hij er niet zeker van was of zij zich niet ongemakkelijk zou voelen als ze haar verleden bespraken.

Om hem te laten weten dat ze er geen moeite mee had hoe konden ze elkaar tenslotte beter leren kennen, als ze dit soort dingen niet bespraken knikte ze en ze antwoordde: 'Mijn vader was een activist, hij was lid van de IRA. Mijn moeder trouwens ook. Volgens mijn tante Brigid waren ze allebei hartstochtelijke activisten.'

Dat leek hem te verrassen. 'Weet je, een heleboel mensen zouden zeggen dat je ouders terroristen waren, en geen activisten.'

Rosemary voelde zich geïrriteerd door zijn opmerking, al wist ze dat ze niet verbaasd moest zijn over zijn oordeel. Mensen die het niet hadden meegemaakt, begrepen het maar zelden. 'Ik geloof dat ik kan begrijpen waarom sommige mensen die mening hebben,' gaf ze koel toe. 'Sommige mensen kennen niet alle feiten. Of ze willen de feiten die ze horen, niet accepteren. Of ze zijn het niet eens met de feiten. Bij welke groep hoor jij?'

ik heb eigenlijk geen mening," antwoordde hij. 'Ik weet er te weinig van om me een mening gevormd te kunnen hebben.'

'Waar ik vandaan kom moet je een mening hebben," zei ze gedecideerd. 'Als je geen mening hebt, sta je alleen en je wilt niet alleen staan waar ik vandaan kom.

'Aan wiens kant stond jij dan?' vroeg hij.

ik ben katholiek,' zei ze zonder aarzeling, ik stond aan de kant van de IRA. Je moet begrijpen, Nathaniel, dat er al jarenlang verschrikkelijke dingen gebeuren daarginds en dat er een groot aantal redenen is waarom de mensen zich voelen zoals ze doen en waarom ze zo vastbesloten bij elkaar willen horen. Toen ik nog een tiener was heb ik me aangesloten bij een splintergroep, omdat ik zo overtuigd was van mijn zaak. Maar ik bleef er maar net lang genoeg bij om erachter te komen dat ik persoonlijk niet uit het goede hout was gesneden om bommen te gooien naar tanks of soldaten in een hinderlaag te lokken, ook al heb ik de andere leden van de groep nooit kwalijk genomen wat ze deden. O, jee, ik heb je geschokt, geloof ik,' zei ze met een zenuwachtig lachje toen ze zag hoe gealarmeerd Nathaniel begon te kijken.

'Nou ja, je moet me maar niet kwalijk nemen,' zei hij met een stem waarin meer dan alleen een beetje sarcasme te horen was, 'als het me moeite kost om jou voor me te zien, terwijl je een M I6 draagt of een molotovcocktail gooit.'

"Wij gebruiken Armelite machinegeweren en ik heb het altijd moeilijk gevonden om ermee om te gaan,' zei ze zakelijk. 'En ik heb maar één molotovcocktail gegooid en die miste het doel een lege politieauto met ruim vijf meter. Maar ik ben niet uit mijn groep weggegaan omdat ik het oneens was met ze. Ik ben weggegaan omdat ik vond dat ze het aanrichten van vernielingen belangrijker vonden dan de politieke zaak. Ik was bang dal er iemand gewond zou raken. Zoals mijn vader gewond raakte. En mijn moeder. Dat kon ik niet aanzien toen het toch gebeurde. Ik werd...'

Ze schudde haar hoofd en slaakte een lange, vermoeide zucht. 'Ik denk dat ik gewoon zo moe werd van al die mensen. De Orangemen en de Provisional, de Republikeinen en de Unionisten, Sinn Fein en de RUC... Ik kan me voorstellen dat er er aan beide kanten mensen rondlopen die de overtuiging hebben dat hun haat gerechtvaardigd is. Maar haat is haat, en ik werd zo moe van alles. Ik wilde er weg. En toen tante Brigid stierf, had ik geen reden meer om te blijven.'

Nathaniel schudde ongelovig zijn hoofd. 'Ik kan me jou gewoon niet in zo'n beweging voorstellen,' zei hij.'Je bent veel te...'

'Wat ben ik?' vroeg ze

Hij begon zijn hand op te heffen naar haar gezicht, maar hield op bij het kleine gouden kruisje dat aan een fijn kettinkje om haar hals hing. Net als die eerste avond in het restaurant boog hij zijn wijsvinger erachter en tilde het op, waarbij hij met zijn knokkel lichtjes de gevoelige huid van haar keel raakte. En net als die eerste avond begon Rosemary's hart heftig te bonzen en haar bloed stroomde met zo'n razende snelheid door haar aderen dat ze voelde dat ze er duizelig van werd.

'Ik draag dat kruisje niet omdat ik zo'n goed, fatsoenlijk en onschuldig persoon ben,' zei ze tegen Nathaniel. Op de een of andere manier wist ze dat dat was wat hij dacht. 'En ik draag het ook niet omdat ik zo'n trouwe katholiek ben of iets anders. Om je de waarheid te zeggen weet ik vaak niet precies wat ik geloof. Ie kunt niet onschuldig zijn waar ik vandaan kom. Ik heb in het verleden dingen gedaan die niet bepaald goed en niet bepaald fatsoenlijk waren. Ik draag dit kruisje omdat het van mijn moeder is geweest. Mijn vader heeft het haar gegeven toen ze trouwden. Het is alles wat ik nog van ze heb. Maar het heeft voor mij niet nog een extra betekenis.'

Nathaniel keek even omhoog bij haar woorden. Zijn ogen werden donkerder en zijn wangen werden rood ook zijn bloed was sneller gaan stromen. Dat wist ze omdat haar eigen hartslag was versneld en op dat moment voelde ze zich of ze op een of andere manier deel van hem uitmaakte.

'Ie draagt het dus niet omdat je een goed meisje bent?' vroeg hij.

Ze schudde langzaam haar hoofd. 'Nee, dat is niet de reden.'

'Ie bent dus geen goed meisje?'

Ze slikte. 'Ik ben wel een goed meisje,' zei ze. 'Ik doe alleen niet altijd wat juist is, dat is alles.'

'Ik doe ook niet altijd wat juist is," zei hij. Zijn stem klonk laag en schor, en heel, heel opwindend.

'En ben jij een goede jongen?' vroeg ze met een stem die haar rauw in de oren klonk

'Nee.' zei hij, 'dat ben ik niet' Hij grijnsde, maar er lag geen vrolijkheid in zijn stem toen hij eraan toevoegde: 'Had je het niet gehoord? Ik ben de Slechte longen van de Renbaan. Dat zeggen ze allemaal.'

'Is dat zo?' vroeg ze zachtjes. 'Waar ik vandaan kom gooien de slechte jongens met bommen en schieten ze burgers neer. Geloof me maar, Nathaniel. Je bent geen slechte jongen. Je bent ook geen slechte man.'

Hij fronste zijn wenkbrauwen, toen ze dat zei, en zijn ogen werden donker van verwarring. Hij keek een tijdje peinzend naar haar, en toen zei hij, rustiger dan daarvoor: 'Dat weet ik zo net nog niet. Er is in elk geval iets wat ik nu heel graag zou willen doen, en dat is iets wat alleen heel slechte jongens zouden willen doen.'

Haar hart stond bijna stil bij die woorden. 'Wat dan?' vroeg ze met nauwelijks hoorbare stem. 'Wat zou je dan willen doen?'

Hij liet het kruisje, waar hij tijdens hun gesprek voorzichtig mee had gespeeld, los zodat het tegen haar borstbeen viel. Rosemary voelde het effect van de val helemaal tot aan haar ziel. Zijn pupillen werden groter, terwijl hij haar in de ogen bleef kijken, en het diepe groen van zijn irissen verdween bijna De temperatuur in de kamer leek op dat moment omhoog te schieten, zodat ze zich voelde alsof ze een laaiend vuur was binnengestapt dat elke centimeter van haar zou kunnen verteren.

'Wat ik zou willen doen, Rosemary,' zei hij heel rustig, maar ook heel hartstochtelijk, 'is jou naar mijn slaapkamer dragen en alle kleren van je lijf rukken, en je dan helemaal naakt op mijn bed leggen. Dan wil ik ook mezelf uitkleden en naast je gaan liggen en mezelf in je begraven, heel diep, diep in je, steeds weer en weer en weer.'

Hij bracht zijn hoofd heel dicht bij het hare, zodat rijn mond voor haar oor was, en fluisterde haar nog meer erotische beloften in van de dingen die hij met haar wilde doen heel plastische beschrijvingen van heel expliciete dingen. Rosemary sloot haar ogen en slikte terwijl ze luisterde en opende toen haar mond om diep adem te halen ze was bang dat ze anders zou flauwvallen en dat wilde ze niet. Nog niet. Pas als ze al die dingen ook echt met Nathaniel had gedaan.

'Ik wil mijn handen en mijn mond over elk stukje huid van je laten glijden,' fluisterde hij ten slotte schor. 'En ik wil jouw handen en jouw mond op elk stukje van mijn lichaam voelen. Ik wil je op tientallen manieren nemen. En dan wil ik het allemaal nog een keer doen.'

'Oh, mm.' kon ze uiteindelijk uitbrengen. 'Je bent duidelijk heel wat van plan."

Er verscheen een glimlach op zijn gezicht, vol verleidelijke beloften en seksuele bijbedoelingen. 'Wat moet ik daarop zeggen,' mompelde hij. ik rit nu eenmaal altijd vol plannen. Maar ik krijg altijd wat ik wil, Rosemary. Vroeg of laat.'

'O, ja, is dat zo?* vroeg ze.

Hij knikte, maar zei niets. Vermoedelijk, dacht ze, omdat hij wist dat hij ook vanavond zou krijgen wat hij wilde.

'Je bent toch geen maagd meer?' vroeg hij plotseling. Op de een of andere manier leek de vraag heel normaal.

Ze schudde haar hoofd. 'Nee, hoor. Maakt dat iets uit voor je?'

Hij schudde ook zijn hoofd. 'Nee, het maakt geen verschil.' zei hij. En ze wist dat hij oprecht was. 'Ik ben ook geen maagd meer,' voegde hij eraan toe. 'Maakt dat iets voor jou uit?'

Ze glimlachte. 'Helemaal niets. Weet je, Nathaniel, niets wat in het verleden is gebeurd '

maakt verschil.' maakte hij haar zin af. Hij klonk vaag verrast toen hij zich dat realiseerde.

'Nee, dat maakt geen verschil,' zei ze instemmend. 'Het enige wat van belang is, is wat er nu gebeurt. En misschien ook wat er mor '

Hij onderbrak haar met een kus, een kus die ze in elke cel van haar lichaam voelde. De kus die ze afgelopen maandag hadden uitgewisseld, was nog onderzoekend en experimenteel geweest, maar deze kus was autoritair en zeker. Nathaniel sloeg één arm rond haar middel om haar lichaam dicht tegen zich aan te drukken, drukte zijn mond tegen de hare en gaf haar een voorproefje van wat haar te wachten stond. De kracht van de kus deed haar naar adem happen. Hij greep die gelegenheid aan om zijn tong in haar mond te duwen en haar grondig te proeven. Terwijl hij zo aan het genieten was van haar mond voelde zij een brandende hitte in zich opvlammen die elk moment tot ontploffing kon komen. Met tegenzin maakte ze haar mond los van de zijne, maar dat was alleen omdat ze een belangrijke vraag te stellen had.

'En het eten?'

'Dat kan wel een paar uur wachten,' antwoordde hij. Hij transpireerde net zo hevig als zij. Hij liet zijn hand op en neer gaan langs haar arm en waar hij haar aanraakte voelde ze kleine brandjes ontstaan.

'Verdomme, wat mij betreft,' voegde hij eraan toe, 'kan het diner wachten tot het ontbijt. Ik heb nu meer zin om iets anders op te warmen.'

Rosemary glimlachte en boog haar hoofd om een paar korte kussen op zijn keel te drukken. 'Nou, meneer Finn," zei ze tegen zijn warme huid, 'als je van plan bent vannacht de liefde met me te bedrijven, dan wordt het tijd dat wc ermee beginnen.'

De dageraad was al aangebroken tegen de tijd dat Nathaniel Rosemary terugreed naar Harborcourt. Ze had zichzelf de afgelopen tien uur vaak voorgehouden dat ze eigenlijk weg moest gaan, dat ze onmogelijk de nacht kon doorbrengen in Nathaniels huis en dat ze nu toch eindelijk echt, eerlijk moest gaan. Maar dan begon hij haar weer te kussen of met zijn hand over haar naakte lichaam te strelen, of hij fluisterde een of andere obscene erotische opmerking in haar oor, waarna ze zich weer aan hem overgaf. Ze hadden met tussenpozen een paar van die tien uur geslapen, in eikaars armen verstrengeld, maar de meeste tijd...

Ze glimlachte terwijl ze zich weer warm voelde worden. De meeste tijd hadden ze van elkaar genoten. Ongelooflijk veel.

Hij had haar hand gedurende de hele terugweg vastgehouden, maar ze hadden nog maar een een stuk of tien woorden gesproken sinds ze de laatste keer wakker waren geworden. Ze hadden veel naar elkaar geglimlacht en een paar keer gegiecheld, maar woorden leken op de een of andere manier niet op hun plaats na alles wat ze die nacht hadden gedaan. Acties spraken immers een duidelijker taal dan woorden. Rosemary voelde zich beter dan ze lange tijd had meegemaakt. Ze had al geweten dat Nathaniel Fin n een aardige man was. Maar nu wist ze ook dat hij hij een attente, gevoelige minnaar was. Ze kon nauwelijks wachten tot ze weer samen zouden kunnen zijn.

Hij reed zijn verschrikkelijk dure auto hoewel de verschrikkelijk hoge prijs ervan haar niet langer dwarszat, nu ze wist dat hij andere dingen kostbaarder vond naar een parkeerplaats achter Harborcourt, dicht bij de achterdeur, zodat ze zonder iemand te storen naar binnen zou kunnen gaan. De Coves zouden inmiddels al op zijn, maar ze dacht niet dat ze al in de keuken zouden zijn geweest. Bovendien zou Abby zeker nog aan het slapen zijn. Rosemary wilde zo weinig mogelijk geluid maken als ze naar binnenging, maar niet omdat ze iets te verbergen had, of omdat er iets was waarover ze zich schuldig zou moeten voelen of waarvoor ze zich zou moeten verontschuldigen. Ze was een volwassen vrouw met een eigen leven, en ze was vrij om met iemand af te spreken als ze daar zin in had.

Ondanks al deze geruststellingen tegenover zichzelf, voelde ze zich toch een beetje schuldig. Ze wist dat de Coves haar beschouwden als een heilige in de kleding van een kindermeisje, kuis, deugdzaam en fatsoenlijk, iemand die nooit, helemaal nooit de nacht met een man zou doorbrengen. Hoewel ze zeker een deugdzame en fatsoenlijke vrouw was, had ze nooit beweerd een heilige te zijn, of kuis. Ze was een normale vrouw van vlees en bloed, die haar verlangens en behoeften had, net als iedereen. En afgelopen nacht...

Oh, afgelopen nacht.

Afgelopen nacht had Nathaniel die verlangens en behoeften bevredigd en ze bovendien aangewakkerd tot een nieuw soort opwinding. Als de Coves een oordeel over haar wilden vellen, dan moest dat maar gebeuren. Maar zij had niets verkeerds gedaan.

'Ik loop met je mee naar de deur.' zei Nathaniel zacht.

'Dat is niet nodig,' antwoordde ze net zo zacht.

Op zijn gezicht verscheen een hitsige, sexy glimlach. 'Natuurlijk is het nodig. Dat verkort de tijd tot ik je weer kan zien. Wanneer kan ik je trouwens weer zien?' voegde hij er haastig aan toe.

Ze lachte vrolijk. 'Wanneer wil jij me weer zien?'

'Vanavond,' zei hij zonder aarzeling. 'Kom bij me eten vanavond. Gisteren zijn we er niet aan toegekomen.'

'Nee, dat is waar,' zei ze zachtjes en ze voelde hoe een blos zich verspreidde over haar wangen. Ze hadden een andere honger moeten stillen 'We werden nogal afgeleid , hè?'

'Ja, dat kun je wel zeggen,' zei hij enthousiast, terwijl hij even in haar vingers kneep. 'Maar we wel op een heel bijzondere manier afgeleid, vond je ook niet?'

Ze had het gevoel dat haar verhitte wangen bijna explodeerden, toen ze dacht aan de dingen die ze tegen elkaar hadden gezegd en met elkaar hadden gedaan, en ze probeerde de andere kant op te kijken voordat Nathaniel zou merken hoe heftig haar reactie was. Ze wist eigenlijk nog steeds niet goed wat ze moest denken over de afgelopen nacht. Op een bepaalde manier was het allemaal totaal onverwacht gekomen. En op een andere manier voelde het of het er allang zat aan te komen. Maar er was ook nog een klein stukje in haar dat niet kon geloven dat Nathaniels gevoelens voor haar echt waren, een klein stukje in haar dat niet kon begrijpen waarom hij überhaupt naar haar toe was gekomen, die eerste avond. Ze wist dat het dwaas was om zo te denken, vooral na de afgelopen nacht, maar het knagende gevoel was er toch. Hij was een knappe, charmante, succesvolle man die elke vrouw kon krijgen die hij wilde. Ergens kon ze niet goed begrijpen waarom hij juist haar zou willen.

'Vooruit,' zei hij zacht, terwijl hij met zijn hoofd een gebaar maakte naar de achterdeur, die zich aan rijn kant van de auto bevond. 'Laten we ie naar binnen zien te loodsen.'

Hij liet haar hand net lang genoeg los om haar de gelegenheid te geven uit de auto te stappen, en pakte hem weer vast toen ze dicht genoeg bij elkaar waren om dat te kunnen doen. Alsof dat kleine beetje contact voor hem niet genoeg was, hield hij haar hand voor zijn mond en wreef rijn lippen over haar knokkels.

'Ik laat je niet gaan,' zei hij terwijl ze de trap naar de achterdeur beklommen. 'Ik kan de gedachte gewoon niet verdragen dat ik vandaag niet bij je zal rijn.'

'Ik moet vandaag werken,' bracht Rosemary hem ademloos in herinnering. 'En jij hebt me verteld dat je vandaag in Lexington moet rijn. weet je nog?'

'Fuck Lexington,' zei hij onverschillig. Toen voegde hij er met een lage en hese stem aan toe: 'Of eigenlijk weet ik wel een betere fuck '

'Niet doen,' fluisterde ze schor, terwijl ze haar vingertoppen tegen rijn lippen drukte. 'Praat alsjeblieft niet zo.'

ie had er anders gisteravond helemaal geen bezwaar tegen als ik dat soort dingen zei.' Hij beet zachtjes met rijn tanden in de muis van haar hand. '|e vond het maar wat fijn.'

'Veel te fijn,' bevestigde ze, terwijl ze zich vanbinnen heet voelde worden. 'Als je zo praat, wil ik weer bij je rijn.'

Ze voelde hem grijnzen onder haar vingers. 'Daar heb ik helemaal geen bezwaar tegen.' zei hij met mannelijk vertoon van zelfvertrouwen.

'Ik moet nu naar mijn kamer en me gaan voorbereiden op mijn werk vandaag,' zei ze ferm, terwijl ze probeerde geen aandacht te schenken aan de zinde rende hitte die z ich nu van haar hele lichaam had meester gemaakt. 'Hoewel ik nog niet weet hoe ik vandaag mijn werk kan doen, als ik alleen maar aan jou zal kunnen denken...'

Ze waren inmiddels door de achterdeur het huis binnengegaan en stonden nu in de keuken. Nathaniel trok haar dicht tegen z ich aan om haar opnieuw te kussen en drukte rijn mond begerig op de hare. Hij pakte haar bij haar heupen en manoeuvreerde haar langzaam naar achteren, tot haar achterwerk tegen het aanrecht boute. Hij tilde haar erop en ging tussen haar benen staan. Rosemary ging zo op in de omhelzing dat ze nauwelijks aandacht voor haar omgeving had en sloeg haar benen om zijn middel. Ze gleed met haar vingers door zijn haar, terwijl hij zijn handen tegen haar rug had gelegd om haar vast te houden. Al die tijd kuste hij haar diep en hartstochtelijk, een kus die haar duidelijk maakte dat hij volledig bereid was haar opnieuw te nemen, hier op deze plek, nu op dit moment, tegen het aanrecht gedrukt, voordat iemand hen kon betrappen, zodat ze nog tijd genoeg zou hebben om zich gereed te maken voor haar werk. Hemel, wat een opwindende fantasie was dat.

Maar ineens ging er een felle lamp boven hun hoofd aan en een woedende stem bulderde: 'Wat is daar verdomme aan de hand?'

Dat Justin Cove getuige was van haar gepassioneerde omhelzing gaf Rosemary nu toch een gevoel van schuld en daarom duwde ze Nathaniel weg en sprong van het aanrecht. Maar Nathaniel pakte haar meteen weer beet en trok haar tegen zich aan, terwijl hij een arm om haar schouders legde, alsof hij haar wilde beschermen tegen een of ander afschuwelijk monster.

Wat lief van hem, dacht ze en ze smolt nog een beetje meer door zijn reactie. Het was heel lief van Nathaniel dat hij zich als haar kampioen wilde opwerpen, maar ze wist wel hoe ze Justin Cove moest aanpakken. Dat deed ze nu immers al jaren. En om de waarheid te zeggen was Justin vergeleken met zijn vrouw een soort teddybeer.'

'Meneer Cove,' zei ze, met haar hoofd verontschuldigend gebogen. 'Ik was juist onderweg naar boven om te kijken of Abby nog slaapt.'

Justin keek van Rosemary naar Nathaniel en toen weer naar Rosemary. 'Volgens mij stonden jullie op het punt om iets heel anders te doen. Rosemary. En ik moet zeggen dat ik nogal verbaasd ben over je gedrag.'

Daar zei ze niets op terug, vooral omdat ze het eigenlijk met hem eens was. Ze was zelf ook nogal verbaasd over haar gedrag. Maar zo ging dat met Nathaniel. Hij kon ervoor zorgen dat ze zichzelf vergat Niet dat dat altijd verkeerd was, maar dit was niet het juiste moment, dat had ze wel door. Toch was het met grote tegenzin dat ze zich onder zijn arm uitwurmde en zich omdraaide om afscheid van hem te nemen.

Maar haar werkgever hield haar tegen door met duidelijk ongeloof in zijn stem te zeggen: 'Je bent nu pas thuisgekomen, hé. Je bent de hele nacht bij Nathaniel geweest.'

Ze beet op haar lip en draaide zich om met een spijtige blik op Nathaniel, die plotseling, om de een of andere reden, een beetje bleek was geworden.

'U hebt gelijk.' zei ze verontschuldigend tegen lustin, hoewel ze eigenlijk niet goed wist waarvoor ze haar verontschuldigingen zou moeten aanbieden. 'Nathaniel en ik hebben een verhouding met elkaar en ik was de afgelopen nacht bij hem. Het spijt me dat ik zo laat terug ben gekomen. Het zal niet weer gebeuren.'

Toen drong het tot haar door dat lustin Cove niet naar haar keek. Hij keek naar Nathaniel. Haar werkgever lachte even als een boer die kiespijn heeft en zei toen: 'Jezus, man, het is je dus gelukt. Ik had gezworen dat zelfs de Slechte Jongen van de Renbaan nog niet eens het eerste honk zou halen met ons ijskonijn van een kindermeisje, maar je hebt de afgelopen nacht een homerun geslagen, of niet soms?' Hij grijnsde zuur en zei: 'Jij ouwe ro t Ik had moeten weten dat ik nooit zo'n weddenschap met je had moeten aangaan.'

Rosemary voelde hoe iets hards en kouds z ich van haar maag meester maakte toen ze rijn woorden hoorde, al begreep ze niet precies waar hij het over had. Ze draaide zich om naar Nathaniel in de hoop dat hij het zou uitleggen, maar die staarde woedend naar Justin.

'Zo is het niet gegaan,' zei hij.

'Het doel er niet toe, hoe het is gegaan,' zei Justin. 'Je hebt verdomme een lekkere wip hebt gemaakt én je hebt de weddenschap gewonnen, als je dan nog niet tevreden bent. Zeur niet, man, je hebt de weddenschap toch gewonnen? Je hebt ons ijskonijntje geneukt en veel eerder dan ik had gedacht Fantastisch, man. Je bent mijn nieuwe held Al kost het me een vermogen.'

O, mijn god, dacht Rosemary, terwijl ze langzaam begon te begrijpen wat er aan de hand was. Ze bedacht dat er vast een volkomen logische verklaring was voor het vreemde gedrag en de rare uitspraken van haar werkgever. Maar ongelukkig genoeg besefte ze ook dat 'logisch' niet automatisch de mogelijkheid van 'weerzinwekkend' uitsloot.

'Wat bedoelt hij?' vroeg ze Nathaniel. verbaasd over de rustige klank van haar stem. 'Wat is dat voor weddenschap waar hij het over heeft?'

Nathaniels gericht stond strak en rijn ogen waren dof geworden. Bij het zien ervan begon iets in Rosemary kapot te gaan. Waar was de man die haar nog maar een pas geleden zo hartstochtelijk in rijn armen had genomen. Waar was de man die haar tegen z ich aan had gedrukt om haar te beschermen. Deze man... Deze man zag eruit of hij elk moment iemand in stukken kon scheuren.

'Zo is het niet gegaan,' zei hij opnieuw. Maar tegen wie hij sprak, tegen Justin of tegen haar, was haar niet duidelijk.

Uiteindelijk keek hij haar aan en toen hij dat deed veranderde zijn gelaatsuitdrukking opnieuw volledig. Maar in plaats van er weer warm en liefdevol uit te zien zoals in de auto, keek hij nu angstig en wanhopig. 'Het was niet wat je denkt,' zei hij.

Dat was een heel slecht teken, dacht ze. 'Hoe denk je te kunnen weten wat ik denk?' vroeg ze. 'Misschien ben ik wel heel erg in de war.'

Te oordelen naar de blik op Nathaniels gezicht was zij niet de enige. 'Ik kan het uitleggen,' zei hij. 'Vanaf het moment dat Justin met het idee kwam is alles heel anders gelopen.'

Dat betekende dus dat er inderdaad een weddenschap was geweest, vertaalde Rosemary zijn woorden verdrietig. Om de een of andere reden had haar werkgever met zijn vriend gewed dat hij niet de liefde met haar zou kunnen bedrijven. Liefde? dacht ze spottend. Liefde had niets te maken met wat er afgelopen nacht was gebeurd. In elk geval niet voor Nathaniel. Maar voor haar... O, mijn god...

"Wat is er uit te leggen? Wat was zijn idee dan?' vroeg ze, al was ze er vrij zeker van dat ze het antwoord al wist elke minuut die verstreek werd ze er misselijker door.

Maar uiteindelijk was het niet Nathaniel. maar lustin die het uitlegde. Jammer genoeg. 'Dat vriendje van je heeft net 4 miljoen dollar gekregen voor een paard dat maar de helft waard is,' zei haar werkgever. Toen verscheen er een kwaadaardige, beledigende lach op zijn gezicht 'Alleen maar omdat hij zelf zo'n hengst is.'

Rosemary deed een pas weg van Nathaniel en al zei ze tegen zichzelf dat ze de details van de weddenschap niet wilde weten, vroeg ze haar werkgever toch: 'Hij heeft wat?'

lustin lachte. Het was een zorgeloze, vrolijke lach, een lach van het soort dat je hoort als iemand een goede mop heeft verteld. 'Op de laatste party van Alexis heb ik met Nathaniel gewed dat hij jou niet in bed zou kunnen krijgen,' zei hij onverschillig, alsof het de normaalste zaak van de wereld was om zoiets te zeggen tegen de vrouw die zijn kind verzorgde. 'Ik beloofde dat ik, als het hem zou lukken j ou in bed te krijgen, een bepaald paard van hem zou kopen voor twee keer de prijs die het waard was. En als het hem niet zou lukken zou ik het paard krijgen zonder ervoor te hoeven betalen. Hij heeft gewonnen. Ik heb verloren.'

Rosemary sloot haar ogen toen ze dat hoorde. Dus lustin Cove was de verliezer van de weddenschap vond hij zelf. Dat was pas een goeie mop.

'Rosemary,' hoorde ze Nathaniel zeggen, er lag een smekende klank in zijn stem. 'Dat is helemaal niet het hele verhaal. Je kunt toch niet denken dat ik...'

Ze opende haar ogen en wierp een blik op hem die hem de rest van zijn woorden deed inslikken, 'lij wilt niet weten wat ik denk, Nathaniel. Echt niet, dat wil jij niet weten.'

Het viel nu allemaal op zijn plaats, dacht ze, en een koud, zwaar gevoel veranderde haar hele lichaam in ijs. Waarom hij naar haar toe was gekomen in de keuken, die avond van de party. Waarom hij haar had aangesproken in de Rose. Waarom hij zo achter haar aan had gezeten. Zodat hij haar zou kunnen verleiden om aan de voorwaarden van een weddenschap te voldoen en hij zijn paard voor een goede prijs zou kunnen verkopen. Dat was de enige reden geweest. Ze had gelijk gehad toen ze al die tijd achterdochtig was geweest, realiseerde ze zich. Dat kleine stukje van haar dat niet in staat was geweest om zijn motieven te begrijpen, had steeds geweten dat er iets niet klopte. Had ze maar op haar instinct vertrouwd.

lustin leek eindelijk te gaan begrijpen hoe was overgekomen wat hij net over de weddenschap had gezegd. In een poging om, zoals Rosemary vermoedde, haar op te beuren, zei hij joviaal: 'Trek het je maar niet aan, Rosemary. Dat paard gaat me verdomme 4 miljoen dollar kosten. Niet veel vrouwen kunnen zeggen dat ze 4 miljoen waard zijn.'

O, ja, daar zou ze altijd trots op kunnen zijn.

'Overigens,' vervolgde haar werkgever.'had ik niet gedacht dat het zo kort zou duren voor je zou toegeven en Nathaniel je zou kunnen naaien. En ik ben teleurgesteld Niet alleen vanwege het geld, maar ook omdat ik altijd had gedacht dat je een fatsoenlijk meisje was, Rosemary .'

Dat deed het hem. Er brak iets in Rosemary. Razend van woede keek ze eerst naar lustin en toen naar Nathaniel , die eruitzag of hij niet wist wat hij moest zeggen. Hij keek vooral ellendig en bang. Nou, dan waren er daar twee van. Maar Rosemary wist wel wat ze moest zeggen. O, ja, ze hoefde beslist niet naar woorden te zoeken.

'Twee mannen maken een afspraak dat een van hen met een vrouw naar bed mag gaan in ruil voor een paard,' zei ze, 'en dan zou ik niet fatsoenlijk zijn? Dan heb ik jullie wat te vertellen, heren,' vervolgde ze, waarbij ze het laatste woord bijna uitspuugde. 'Jullie zijn gemeen en egoïstisch en verschrikkelijk, allebei, en jullie hebben allebei geen recht op al die mooie dingen die jullie hebben.'

Ze draaide zich om naar Nathaniel, die zijn mond had geopend om te protesteren, maar blijkbaar niet kon besluiten wat hij moest zeggen. 'Daar komt het allemaal door, hè?' vroeg ze. 'Al die mooie dingen die je hebt. Daarom ben je zoals je bent. )e hebt alles wat je altijd wilde hebben, alles waarvan je altijd dacht dat het je gelukkig zou maken. Maar het is niet genoeg, hè? Ie bent nog steeds niet gelukkig, hè? Daarom gok je zoveel en zo roekeloos, hè? Daarom doe je mee aan dit soort weddenschappen. Omdat je denkt dat je je gelukkig zult voelen als je nog meer hebt. En omdat je weet dat zelfs als je alles kwijtraakte , dat niets zou veranderen aan je gevoel dat je alles bezit. Je voelt namelijk niets. Tenminste, niet de dingen die een fatsoenlijk mens voelt.'

' Rosemary , je begrijpt het niet,' zei hij, na zijn stem uiteindelijk te hebben teruggevonden. Maar hij zag er nog steeds angstig en verstard uit.

'O, begrijp ik het niet?' antwoordde ze vinnig. 'Ik denk dat ik het heel goed begrijp, ook al is het nu te laat. Jij bent te blind om te begrijpen dat al het geld in de wereld niet genoeg is om te kopen wat je gratis had kunnen krijgen en wat je eindelijk gelukkig had kunnen maken. Dat is je vloek. Dat je nooit, helemaal nooit gelukkig zult zijn, hoeveel je ook bezit. En dat is een vloek die bij je past.'

Hij gaf geen antwoord, maar bleef roerloos naar haar staren.

'Je hebt je weddenschap misschien wel gewonnen,' zei ze. 'Maar je bent meer kwijtgeraakt dan je kunt beseffen.' En toen kon ze zich niet langer inhouden en siste ze: 'Schoft.'

Ze voelde de tranen prikken achter haar ogen bij dat woord. Het laatste wat ze wilde was dat deze twee mannen haar zouden zien huilen. Daarom keerde ze hun allebei de rug toe en liep ze zo rustig als ze maar kon de keuken uit Ze hoorde hoe Nathaniel haar naam riep twee keer maar ze negeerde het volkomen. Ze probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat de paniek en de wanhoop die ze in zijn stem hoorde, alleen maar inbeelding waren.

O, ja. dacht ze, toen ze via de achtertrap naar haar kamer liep, hard wrijvend over haar natte wangen. Ze kon weJ voor zichzelf zorgen als het om lustin Cove ging, ze wist wel hoe ze die moest aanpakken. Het was nu achteraf niet zozeer het feit dat hij zo'n schandalige weddenschap met Nathaniel had afgesloten, dat haar dwars zat. Dat haar werkgever zoiets zou doen verraste haar helemaal niet. Ze had geen bescherming nodig tegen hem, ze had hem perfect door.

Maar waar ze niet op had gerekend, wat ze zich niet had gerealiseerd en niet had zien aankomen, was dat het Nathaniel haar beschermer zou zijn tegen wie ze bescherming nodig zou hebben.