Toen hij haar die avond uit de collegezaal zag komen, had hij bijna een hartaanval gekregen. In dat zwarte minirokje en dat knalrode T shirt zag ze er zo betoverend uit dat hij voor de zoveelste keer stond te popelen om met haar al die dingen te doen waarvan hij droomde sinds de eerste dag dat ze op Harborcourt verschenen was. En dan die tekst op haar boezem! Hij wilde niets liever dan haar kussen. Een geintje van een vriendin, had Lucy gezegd. Leuke vriendin was dat, dacht Max Ha ha. Dat grapje had hem bijna een hartaanval bezorgd. Of een fatale dosis geilheid. Ha ha ha.

Hij dacht eraan hoe hij die avond door de stad gescheurd was. Hij had veel harder gereden dan was toegestaan. Het was voor het eerst dat hij zich niet aan de regels gehouden had, voor het eerst in vijf jaar. Hij had zichzelf gewoon niet in de hand gehad die avond. Er was iets in hem gevaren.., iets onbenoembaars, iets wilds. L ucy had er zo mooi uitgezien en de gedachte dat hij haar nooit zou kunnen krijgen had iets in hem losgemaakt waarvan hij dacht het voorgoed de kop in te hebben gedrukt een hang naar gevaar, naar geweld, een onbedwingbare lust, een doodswens, zoiets. Er school toch wel veel waars in de woorden die ze in de raceblaadj es altijd over hem geschreven hadden. Maar dat was in zijn vorige leven.

Tot die maandagavond dacht hij dat hij dergelijke gevoelens uit zijn systeem had gewist. Hij was ervan overtuigd dat hij een ander mens geworden was. Maar steeds sneller door de stad rijdend had hij ingezien dat hij geen spat veranderd was. Hij had nu vijf jaar als een kluizenaar geleefd, had alle prikkels weten te vermijden, maar moest tot de conclusie komen dat het allemaal voor niets was geweest. Het teruggetrokken leven, de discipline die hij al die tijd had weten op te brengen, hadden hem helemaal niets opgeleverd. Hij was onbeheersbaar. Het was nog steeds niet verantwoord om iemand dicht bij hem in de buurt te laten komen.

Lucy zag er vandaag anders uit dan anders. Het kostte Max de nodige moeite om erachter te komen waar het hem in zat. Haar halflange, caramelkleurige haar zag er net zo zacht en verleidelijk uit als anders, vroeg nog altijd om een streling en bood nog altijd een mooi uitzicht op haar nek. Haar ogen waren nog even groot en blauw en open en haar mond was nog altijd even vol en zacht en wellustig, en sexy en... en... en...

Waar was hij? O ja. Haar mond was nog altijd even mooi. Maar er was iets anders aan de hand vandaag hij zag het nog steeds niet. Ze zette een stap in zijn richting, precies in een vierkantje zonlicht, dat door het raam van de garagedeur naar binnen viel. Het licht scheen dwars door haar jurk heen.

zodat hij de contouren van haar slanke dijen kon zien. Toen wist hij het opeens. Het was die jurk. Hij keek er eerst dwars doorheen, maar toen hij het ding zelf eens goed bekeek, viel hem op dat dat het was. In tegenstelling tot de weinig verhullende kleren die ze tot dan toe gedragen had, onttrok deze jurk haar lichaam juist aan het zicht. De zoom viel halverwege haar kuit en haar armen waren tot voorbij de elleboog bedekt. Het was een loszittende, katoenen jurk met pastelkleurige bloemetjes, die in schril contrast stond met de superstrakke, felgekleurde, piepkleine kledingstukken die ze tot dan toe had gedragen. Vreemd genoeg vond Max deze look oneindig veel aantrekkelijker dan die andere. Dit leek veel beter bij haar te passen. Het stond haar allemaal heel...

Goh, ja. Het stond haar heel goed. Te goed.

'Hoe weet je dat ze naar Rosemary gaat?' vroeg Lucy, die geen idee had wat er allemaal in Max omging.

'Ze gaat altijd naar Rosemary als ze van slag is,' zei Max, die zijn best moest doen om Lucy in de ogen te kijken, zo graag wilde hij rijn blik langs haar mooie lijf laten glijden.

De aanblik van haar ogen wond hem trouwens net zo op als een visuele verkenningstocht langs haar ledematen gedaan zou hebben. Haar lichaam ademde een seksuele belofte uit, maar, hoezeer hij ook zou kunnen genieten van haar uiterlijk, hij vreesde dat hij daar op de lange duur geen genoegen mee kon nemen. Lucy's gezicht, de manier waarop ze hem aankeek, gaven hem een idee van de ware aard van de vrouw die in dat prachtige lichaam school. Hoewel er maar een tipje van de sluier werd opgelicht, zag Max toch genoeg in haar dat hem beviel Hij zag in ieder geval geen ascetisme, geen afkeer van het leven, geen discipline. Bovendien voelde hij zich anders dan de man die hij vijf jaar geleden was. Hij voelde zich...

Hij dwong zichzelf zijn blik ergens anders op te laten rusten. Op iets anders dan de mooie Lucy French met haar prachtige blauwe ogen. Hij richtte rijn aandacht op een tafel achter haar, waarop hij losse onderdelen bewaarde.

'Waardoor is ze zo van slag?' hoorde hij Lucy vragen.

Hij slikte alle emoties weg die in hem waren opgeborreld, maar kon niet verhinderen dat een geërgerde grom rijn keel verliet. 'School. Ouders. Mij. Het leven. Jij mag het zeggen,' zei hij kortaf.

'Waarom is ze boos op jou?' vroeg Lucy.

Grappig dat ze van al die dingen die hij had opgenoemd nu juist dat ene moest kiezen, dacht Max. Ze wist zeker al dat die andere dingen maar al te waar waren. Eigenlijk was het helemaal niet zo grappig. Wie was die Lucy French nu eigenlijk? Hij wist nog steeds maar bar weinig over haar. Hij had haar natuurlijk ook niet bijster veel over zichzelf verteld, dus misschien had ze daarom niet zoveel zin om hem nu eens uitgebreid op de hoogte te brengen van haar eigen leven. En toch knaagde er iets aan hem. Waarom was ze zo spaarzaam met informatie?

Hij haalde zijn schouders op ik weet het niet. Abby is wel vaker kwaad. Maar dat moet ook. Ze is acht.'

Lucy knikte instemmend. 'Rosemary was naar haar op zoek omdat ze vannacht bij een vriendinnetje blijft logeren. Ze dacht al dat Abby naar jou was toegegaan.' Ze lachte. Dit gebaar had op Max hetzelfde effect als een flinke klap op zijn achterhoofd met een moker gehad zou hebben. 'Ze zegt dat Abby een oogje op je heeft.'

Max lachte schamper. 'Nee joh. Er zijn gewoon niet zoveel mensen met wie ze even kan praten. Ze is nu eenmaal enig kind ze trekt eerder naar volwassenen toe dan naar leeftijdsgenootjes.'

Lucy keek hem vragend aan. 'Het lijkt wel of je uit ervaring spreekt,' zei ze.

Hij haalde nogmaals zijn schouders op, nam zich voor er verder het zwijgen toe te doen, en hoorde zichzelf antwoorden: 'Misschien.'

'Heb je geen broers of zussen?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Heb ik altijd jammer gevonden. En jij?'

ik heb een broer én een zus.' Haar grijns werd nog breder dan hij al was. 'Grappig, ik wenste juist altijd dat ik enig kind was.'

Hij grinnikte en voelde zijn lijf iets verslappen. 'Moet je niet naar college vanavond?' vroeg hij, omdat... eh, nou ja. Gewoon zomaar.

Ze schudde haar hoofd 'Nee. Goddank niet.'

'Wat?' vroeg hij, zogenaamd geschrokken. 'Hoe kan dat nou? Het studiejaar is nog maar net begonnen. Je hebt er nu toch nog geen genoeg van?'

Ze schudde weer haar hoofd, maar het leek erop alsof ze het eerder deed om haar gedachten te ordenen dan om aan te geven dat ze het niet met hem eens was. ik weet niet wat me bezielde toen ik me over liet halen mijn studie weer op te pikken.'

Hmm, interessante formulering, dacht Max. Ze had zich door iemand laten overhalen weer te gaan studeren. 'Hoe lang geleden heb je eindexamen gedaan?' vroeg hij.

Ze keek hem even bevreemd aan, maar herstelde zich snel. 'Een paar jaar.' antwoordde ze.

'Wat heb je in de tussentijd gedaan?'

Ze keek naar de vloer en streek een denkbeeldige kreukel uit haar jurk. 'Eh... ik... eh... ik had een baantje in het uitgeverijwezen.'

Hij knikte. Het leek te passen bij haar studie. 'Als redacteur?' vroeg hij.

Ze hield haar ogen nog altijd neergeslagen en bestudeerde nu aandachtig haar nagels. 'Eigenlijk... deed ik, eh... was ik geen redacteur, maar reed ik met de boeken rond,' hakkelde ze.

Hé, dat klinkt interessant, dacht Max. Hadden ze nog iets gemeen. Nou ja, in de verte dan. Zij had waarschijnlijk nog nooit zo hard gereden als hij vroeger dagelijks deed. Behalve als een zending boeken met grote spoed afgeleverd moest worden natuurlijk.

Lachend zei hij: 'Wat gezellig. Rondrijden met boeken. Valt er nog wat te praten onderweg?'

Ze keek naar hem op en lachte. Bij het zien van die lach knapte er iets in Max. Wat een goddelijk gevoel was dat. Hij had altijd gedacht dat hij dergelijke emoties koste wat het kost moest vermijden, maar Lucy had hem op andere gedachten gebracht

'Neehcc, ik reed niet almaar met die boeken rond,' zei ze, gemaakt ongeduldig. 'Ik leverde ze af op het gevraagde adres.'

'Aha. Nu snap ik het. Hebben wc toch nog iets gemeen. We hebben allebei veel autogereden.'

Verdomme, waarom heb ik dat nu weer gezegd, dacht Max. Het was voldoende als Lucy dacht dat hij altijd monteur was geweest Waarom had hij haar nu weer verteld dat hij ook veel achter het stuur had gezeten?

Maar zijn antwoord leek Lucy helemaal niet zo te boeien. Ze had blijkbaar geconcludeerd dat hij verwees naar zijn functie van parttime chauffeur voor de Coves, het enige onderdeel van zijn baan waar hij een hartgrondige hekel aan had Het was Alexis' idee geweest dat hij zich van tijd tot tijd in een apenpakkie moest steken om de Coves ergens heen te brengen. Zij kickte er enorm op om ergens aan te komen met een in livrei gestoken chauffeur, omdat maar zo weinig mensen in Louisville zich dat konden permitteren. Max vond het wat dat betreft maar een zielig mens. Hij hoopte vurig dat Lucy hem nooit zo zou zien, want hij schaamde zich dood in die kleren. Hij ervoer het dragen van een chauffeurspet als een regelrechte vernedering en vond dat zelfs hij zo'n straf niet verdiende.

Haar bl ik dwaalde af naar de Duesenberg en haar ogen begonnen te schitteren. 'Maar ik heb nog nooit het genoegen gehad om in zo'n auto te rijden.' Ze zuchtte. 'Wat een prachtige auto.'

Max werd bij deze woorden vervuld van trots. Hij was blij te merken dat ze oog had voor de elegantie en stijl van zo'n schitterende auto als de Duesenberg en dat ze hem net zo mooi vond als hij. 'Wil je er even in zitten?' vroeg hij, zonder erbij na te denken.

Haar wenkbrauwen schoten verrast omhoog. 'O, nee, dank je,' zei ze snel. 'Dat kan ik beter niet doen. Ik weet zeker dat ik... iets kapot maak. Geloof me maar, het is verstandiger om mij bij die auto weg te houden.'

'Wel nee,' zei hij, haar bezwaren wegwuivend. 'Er gaat niet zo gauw iets stuk. Dit schatje stamt nog uit de tijd dat ze auto's maakten zo sterk als olietankers. Je krijgt zelfs met een slopersbal geen deuk in dit schatje.'

Ze bekeek de auto nog eens en het was duidelijk dat ze stond te popelen om op zijn aanbod in te gaan. Max liep op de muisgrijze auto af en opende het portier. 'Kom op,' zei hij. 'Stap maar gewoon in. Ga even zitten, Lucy. Er kan niets gebeuren. Geloof me nou maar.'

Ze beet met een bedenkelijk gezicht op haar onderlip en schudde vervolgens haar hoofd. Max zag dat ze het jammer vond, maar ze lachte tegelijkertijd. Bovendien leek het er sterk op dat ze bloosde toen ze zachtjes zei: 'Nee. niet voorin. Mag ik even achterin zitten?'

Hij vond het vreemd dat ze liever achterin wilde gaan zitten, maar wie was hij? Hij sloot het voorportier en trok het achterporti e r voor haar open. Hij maakte een breed armgebaar en zei: 'Uw wagen staat voor, me vrouw.'

Heel even stond Lucy doodstil naast de auto. Ze keek van Max naar de Duesenberg en weer terug naar Max, weer naar de auto en weer naar hem, en haar blik verried iets. ..

O nee toch.

Nee hè. Echt niet. Max hield zich voor dat hij het zich maar had verbeeld. Ze bedoelde toch niet dat hij haar moest volgen? Op die brede achterbank? In horizontale positie. Hun lichamen verstrengeld. Naakt.

Het leek er anders verdacht veel op dat dat de bedoeling was. Het was echt veel te lang geleden dat hij zich had kunnen uitleven met een vrouw. Misschien moest hij dat onderdeel van zijn boetedoening maar eens wat aanpassen, dacht hij. Misschien was het niet nodig om zich alle pleziertjes op aarde te misgunnen. Misschien kon het geen kwaad als hij zich af en toe één pleziertje gunde. Het was gewoon tegennatuurlijk om van een man te vragen dat volledig op te geven. Vooral als je bedacht dat zijn lijf op dat gebied met gemak nog zo'n vijftig jaar mee zou kunnen.

Het waren precies dat soort gedachten, herinnerde Max zich, die moesten dienen als rechtvaardiging voor het onacceptabele gedrag dat hem in eerste instantie in de problemen hadden gebracht. Niet dat een seksuele escapade op de achterbank van een mooie auto met een mooie vrouw tegennatuurlijk zou zijn, integendeel. Voor de meeste kerels niet. Maar Max mocht er niet eens aan denken. Hij mocht zelfs geen vluchtige, nietszeggende seks hebben in een donker steegje met een vrouw die hij daarna nooit meer zou zien. En het was helemaal ondenkbaar dat hij op zijn gemak zou kunnen genieten van een goddelijke vrijpartij met Lucy French op de achterbank van een klassieke auto. Dat hij er het liefst uitgebreid de tijd voor zou nemen en dat het goddelijk zou zijn, stond voor hem als een paal boven water. Des te meer reden waarom hij er niet aan mocht beginnen.

Ze zette een pas in zijn richting. Nog altijd kon hij haar benen door de stof van haar jurk heen zien doordat de zon achter haar door het raam naar binnen scheen. Toen stapte ze de schaduw in en op de een of andere manier leek ze daardoor iets minder ongenaakbaar. Even later was ze de Duesenberg dicht genoeg genaderd om in te kunnen stappen. Max verstevigde zijn greep op het portier omdat hij bang was dat hij anders zijn hand naar haar uit zou strekken. Maar toen plaatste ze haar hand vlak naast die van hem op de deur. Daarbij raakten hun vingers elkaar even aan en zelfs zo'n vluchtig contact bracht een storm aan gevoelens bij Max los. Maar hij zou nog meer te verduren krijgen, nog veel meer. Om goed te kunnen zien waar ze haar voeten neerzette, trok Lucy haar jurk een eindje omhoog. Bij de aanblik van die roomwitte huid kromp Max ineen.

Het was hem een raadsel waarom dat extra stukje been opeens zo'n erotische uitstraling had. Hij had haar benen de hele tijd al opwindend gevonden, maar nu was het anders. Terwijl hij toekeek hoe haar welgevormde kuit en later ook haar knie in beeld kwamen, wist hij niet meer hoe hij het had Hij liet het portier los en had bijna haar schouder even aangeraakt, maar wist zichzelf net op tijd tol de orde te roepen. Als hij haar schouder had aangeraakt, zoals hij even daarvoor nog van plan was, dan zou hij van geen ophouden geweten hebben. Hij zou haar dan overal hebben willen aanraken, had haar tegen zich aangetrokken en zou haar zo innig omhelsd hebben dat ze binnen de kortste keren geen van beiden meer geweten hadden wie nou wie was.

In plaats daarvan liet hij zijn hand langs haar mouw naar beneden glijden, precies tot het punt waar de zachte stof eindigde en haar fluweelzachte, blote huid begon. Maar zelfs op dat moment had hij zichzelf niet in de hand. Hij moest haar aanraken. Hij stond zichzelf toe om haar voorzichtig bij de elleboog te pakken, zogenaamd omdat hij galant wilde zijn. Ze mocht toch bij het instappen haar hoofd niet stoten?

Toen Lucy bij wijze van dank even naar hem opkeek, wist hij dat hij een vieze, vuile leugenaar was. Hij was helemaal niet galant. Hij had haar vastgepakt omdat hij haar wilde aanraken. Omdat hij haar moest aanraken. Hij was zo stom geweest om te denken dat hij daarmee tevreden zou zijn. Maar nu hij haar eenmaal aanraakte, haar zachte huid onder zijn vingertoppen voelde, betwijfelde of hij ooit genoeg zou krijgen van die heerlijke Lucy French.

'Pas op,' zei hij zachtjes, terwijl zij haar hoofd boog. 'Voorzichtig.'

Hij wist maar al te goed dat hij haar niet waarschuwde voor het lage dak van de auto. En precies op het moment dat Max zich verloor in een fantasie waarin Lucy zich bevallig achterover vlijde, zodat hij naast haar kon gaan liggen op die brede achterbank en zijn mond op de hare kon drukken en met zijn hand haar jurk omhoog zou schuiven precies op het moment dat hij dat allemaal dacht, hoorde hij het geluid van Power Puff Girl gympics achter zich. Met een dromerige blik in zijn ogen draaide hij zich om en zag Abby en Rosemary in de deuropening staan.

'Max, ik vind het vervelend om je om een gunst te vragen,' zei Rosemary, 'maar ik heb in een restaurantje afgesproken met een vriendin. Ik heb vanavond vrij,' voegde ze er aan toe. 'Zou jij Abby naar het huis van een vriendinnetje willen brengen? Ik heb al haar spulletjes ingepakt. Ik had twintig minuten geleden al weg moeten zijn, dus ik haal het al bijna niet meer...'

Max gebaarde haar dat het goed was. Haar geratel kwam net zo abrupt tot een einde als zijn zwoele dagdroom over Lucy. 'Ga maar,' zei hij tegen Rosemary. 'Ik breng Abby met plezier naar Hanna's huis.' Hij was opgelucht dat het gevaar geweken was. Hij zou zich die middag niet aan Lucy vergrijpen. 'Veel plezier met je vriendin vanavond,' zei hij. ')e hebt een avondje uit wel verdiend,' voegde hij er nog aan toe.

Bovendien verdiende ze ook Max' eeuwige dankbaarheid, omdat ze hem ervan weerhouden had de kolossale fout te begaan Lucy te versieren.

Als zij niet ten tonele verschenen waren, had hij het zeker gedaan. Hij zou bij haar in de Duesenberg gestapt zijn en zou haar gekust hebben. Hij zou zijn armen om haar heen geslagen hebben en haar zoveel mogelijk kleren uitgetrokken hebben als mogelijk was in zo'n beperkte ruimte. Hij zou zich zo diep mogelijk in haar geboord hebben en hij zou genoten hebben van ieder geluidje dat te daarbij zou maken. Hij zou buiten adem geraakt zijn van hun samenzijn en zij zou net zo genieten van hun vrijpartij als hij. Hij wist zeker dat het zo gegaan zou zijn. Hij maakte dat op uit de manier waarop ze naar hem keek. Er schoten vonken over en weer als ze elkaar aankeken en hij wist gewoon zeker dat ze ook iets voor hem voelde. Hij wist het zeker. Hij zou het dus gedaan hebben en hij zou het zichzelf nooit vergeven hebben.

'Ga jij maar,' zei hij weer tegen Rosemary. 'Ik heb hier alles onder controle.'