*

Luanda Hollander schrok toen ze plotseling vier politieauto's met loeiende sirenes naar het huis van de Wemberley's zag scheuren. Hoe was het mogelijk! Ze st ond net voor het raam de wens te doen dat er iets spannends zou gebeuren op het jaarlijkse gemaskerde bal van Babs en Barclay Wemberley. Ze volgde de politieauto's niet alleen vol aandacht, maar was ook dankbaar dat ze er waren. Niet alleen omdat haar wens direct in vervulling ging en dat was hoopgevend voor eventuele toekomstige wensen maar ook omdat ze haar aandacht nu op iets anders kon richten dan op het geklets. Ze probeerde zo min mogelijk te denken aan wat iedereen die avond met elkaar besprak, omdat, nou ja, omdat zij nu eenmaal het onderwerp was van de meeste gesprekken.

Ze keek nieuwsgierig uit het raam en zag dat er uit alle vier de auto's gewapende agenten te voorschijn kwamen. Een vreemde combinatie honderdvijftig volwassenen verkleed als mythische boswezens en een heel regiment tot de tanden toe bewapende agenten.

Het lag het meest voor de hand dat ze na het zien van de gewapende agenten haar stek bij het grote raam zou verlaten om haar moeder en haar oudere zus te ve rtellen wat ze had gezien. Fran c e sca en Antonetta Hollander vergezelden Lucinda altijd als ze naar dit soort feestjes ging, omdat ze bang waren dat ze iets zou zeggen of doen dat de familie Hollander uit Newport, Rh ode Island. te schande zou maken. Niet dat Lucinda haar familie ooit werkelijk in verlegenheid had gebracht (of erger nog), maar Francesca en Antoinetta en Lucinda's vader en oudere broer deden er trouwens net zo hard aan meenamen geen enkel risico. Ze weken ook die avond geen moment van haar zijde.

Wat Lucinda ook had willen zeggen over politieagenten en pistolen ze slikte het in toen ze zag dat Antoinetta en Francesca druk in gesprek waren met Mimi Van Meter, ook wel bekend als mevrouw Wentworth Van Meter.

Meneer Van Meter was een van de vice presidenten van de First Union Bank, waarvan Richard Hollander president was. Luanda wist niet of ze in haar bijzijn wel over de politic moest beginnen, omdat dit misschien een beetje vreemd over zou komen.

Ze hoorde haar moeder en Antoinetta geanimeerd praten met mevrouw Van Meter en vroeg zich af hoe ze het nieuws zou brengen. Maar er was weer eens geen speld tussen te krijgen. Zoals altijd hadden ze het over hun lievelingsonderwerp: wat is er met Lucinda Hollander aan de hand? Als ze Lucinda werkelijk beschouwden als het zwarte schaap van de familie zou je verwachten dat ze over dit onderwerp hun mond zouden houden, maar nee hoor. Ze schreeuwden van de daken dat Lucinda Hollander niets van haar leven maakte en dat de Hollanders daar toch echt niets aan konden doen.

'Nou ja, ze leert gewoon op haar eigen manier,' zei haar moeder tegen mevrouw Van Meter. 'Lucinda heeft de lesstof nooit uit zichzelf in zich op willen nemen en haar leraren hebben er nooit rekening mee gehouden dat zij anders is dan de andere kinderen in de klas. Het is gewoon geen kind dat gemakkelijk initiatief neemt. Ik denk dat ze in dat opzicht een beetje lui is. Ze heeft nooit goede cijfers gehaald op school, maar daarmee wil ik absoluut niet beweren dat ze dom is hoor! Wij Hollanders zijn niet dom.'

'De Hollanders zijn trouwens ook niet lui,' vervolgde Antoinetta, 'tenminste, dat geldt voor de rest van de familie. Lucinda heeft denk ik bij haar geboorte een of ander verkeerd gen meegekregen waar Emory en ik gelukkig geen last van hebben.'

Maar zij had die avond van hun drieën het mooiste kostuum aan. dacht Lucinda. Ze was heel tevreden over haar outfit al was het maar omdat ze in gezelschap van haar familie niet zo vaak iets had om ze tevreden over te zijn. Haar broer Emory had biologie gestudeerd en was zonder enige twijfel het licht van de Hollanders. Hij had kort geleden een onderzoeksbeurs gekregen van de Johns Hopkins universiteit. Antoinetta blonk voornamelijk uit op sociaal gebied. Ze had prachtig blond haar, een gelijkmoedig karakter en had altijd horden begerige jongemannen achter zich aan. Haar naam kwam voor op de gastenlijsten van alle feestjes die er in de wijde omtrek werden gegeven. Maar Lucinda was het best gekleed voor dit feestje, dat als thema 'centauren, saters en elven' had. Ze zag eruit als een bosnimf. Ze droeg een witte, doorschijnende flodderjurk en had verse bloemen verwerkt in haar vlecht, die tot haar billen reikte. Op haar oogleden had ze zilveren oogschaduw aangebracht. Ze vond dat ze er goed uitzag, vooral in vergelij king met Richard en Antoinetta. Richard had zich om een of andere reden willen verkleden als een waterspuwer (Lucinda was niet zo dom geweest hem er op te wijzen dat waterspuwers totaal niet in het thema pasten) en Antoinetta had een iets te bloot elfenpakje aan (nou ja. het zou iets te bloot zijn geweest als Antoinetta een boezem van enig formaat zou hebben bezeten).

Dat had ze nog eens goed gedaan.

'Nu moet je geen gekke dingen gaan beweren, Antoinetta,' hoorde Lucinda haar moeder zeggen. 'Er komen helemaal geen verkeerde genen voor in de familie Hollander. Er is helemaal niets mis met het Hollander DNA Lucinda leert op haar eigen manier, meer is er niet aan de hand. En ze is een beetje passief.'

Antoinetta knikte toen ze in de gaten kreeg dat ze iets onhandigs had gezegd. 'Op haar eigen manier,' herhaalde ze nog maar eens. 'Dat is het. Maar probeer de mensen dat maar eens aan hun verstand te peuteren. Wist je,' vertelde ze mevrouw Van Meter, 'dat een leraar ooit heeft geopperd dat Lucinda misschien wel dyslectisch is?' Ze slaakte een kreetje dat het midden hield tussen een zucht en een lachje. 'Dyslectisch! Een Hollander! Nou vraag ik je!'

Francesca kneep haar ogen dicht en rilde. 'Ik weet zeker dat ik je niet hoef te vertellen wat meneer Hollander daar over te zeggen had,' zei ze tegen de andere vrouw. 'Want de Hollanders zijn natuurlijk niet dyslectisch. Er is in onze familie nog nooit iemand dyslectisch geweest. Het is gewoon onmogelijk dat Lucinda dyslectisch is. Ze leert op haar eigen manier. Ze is een beetje passief.' Ze besloot haar betoog met een veelbetekenende hoofdbeweging en meldde mevrouw Van Meter voor de laatste maal dat Lucinda niet dyslectisch kon zijn omdat ze een Hollander was.

Lucinda zuchtte en probeerde het geleuter van haar moeder en zus van zich af te laten glijden. Ze slaagde daar meestal goed in, want ze hoorde dit soort gebeuzel al haar hele leven. Natuurlijk wist zij ook wel dat ze niet dyslectisch was. Ze was tenslotte een Hollander. Maar ze was ook niet lui, ook al nam ze niet zo gauw het initiatief. Als ze op school misschien geen uitblinker was geweest, dan kwam dat doordat... doordat... doordat...

Nou ja, gewoon, doordat het haar allemaal niet zo kon boeien, dat was alles. Ze had zich op school altijd stierlijk verveeld. Ze vond het veel leuker om te tekenen en te schilderen, en had totaal geen zin om zich op te laten sluiten in een klaslokaal waar ze dingen moest leren waar ze het nut niet van inzag. De manier waarop de lessen gegeven werden kon dan goed aansluiten op de wensen van de andere leerlingen, maar zij had er moeite mee. Lucinda was visueel ingesteld. Ze hield van plaatjes. Ze leerde de dingen graag aan de hand van illustraties ze leerde supersnel, als de stof maar in plaatjes werd verpakt. Ze vond het ook heerlijk om zelf plaatjes samen te stellen. Op geschreven of gedrukte woorden kon ze zich gewoon niet concentreren. Ze was een plaatjesmens, geen schriftmens. Ze was niet dyslectisch. Ze leerde op haar eigen manier.

Aangezien haar moeder en zus het zo druk hadden om hun gesprekspartner, die een wildvreemde voor ze was, hiervan te overtuigen, besloot Luanda haar verhaal over politieagenten en geladen pistolen maar te vertellen aan haar partner van die avond. Archie Colon zou wél geïnteresseerd zijn in wat er buiten allemaal gebeurde. Hij hield net zoveel van beelden als Lucinda . En hij was óók niet dyslectisch.

Ze was heel trots op Archie, omdat hij een echte minnaar was, eentje die ze geheel op eigen kracht gevonden had. Ze werd vanavond nu eens niet vergezeld door een zoon van een van de hotemetoten van de bank. Archie Conlon was nu al bijna zes maanden haar vaste verkering. Ze waren elkaar tegen het lijf gelopen tijdens het liefdadigheidsdiner dat haar moeder had georganiseerd voor de Independent Dance Group of Inner Toledo, oftewel IDGIT, zoals iedereen liever zei. Letterlijk, want ze botsten tegen elkaar op, zodat ze beiden onder de pureevlekken zaten. Hun hartstocht was nog niet ontvlamd (er was zelfs nog niet echt een vonk overgesprongen) maar ze vertrouwde erop dat er over niet al te lange tijd een behaaglijk vuurtje zou branden. Over niet al te lange tijd.

Maar waar ze ook keek in de danszaal van de Wemberley's, Archie was nergens te bekennen. Dit was nog opmerkelijker dan die gewapende agenten buiten, want Luanda mocht zich dan prachtig aan het feestthema gehouden hebben (ze had Archie ook verteld wat er van hem werd verwacht), maar hij had om de een of andere reden gekozen voor een kostuum van Bozo de Clown, compleet met knalrode schoenen en een opvallende pruik met wijduitstaand, knaloranje haar. Dus als ze hem hier niet zag, dan was hij er niet

Het was haar een raadsel hoe hij Bozo rijmde met het thema 'magische bosfiguren', maar ze had er maar niet al te nadrukkelijk naar gevraagd. Je kon ook te veel weten.

Niet dat iemand in Newport, Rhode Island, dat Lucinda Hollander trou wens ooit verweet. Nee, de mensen in Newport vielen in twee groepen uiteen: sommigen vonden haar een luie, achterbakse en afstandelijke (en niet al te slimme) rijke trut en de anderen vonden haar een luie, verlegen en saaie rijke trut. En dat alleen omdat ze op haar eigen manier leerde en een beetje passief was.

Sommige mensen, vond Luanda, oordeelden veel te snel.

Aangezien Archie in geen velden of wegen te bekennen was en haar moeder en zus voorlopig nog niet uitgekl etst leken te zijn, besloot Lucinda maar eens te gaan kijken wat er buiten gebeurde. Mijn god, wat had Barclay Wemberley nu weer uitgevreten? vroeg ze zich af. Ze dacht dat die zaak van aandelenhandel met voorkennis jaren geleden al was geschikt.

'Lucinda, daar ben je! Ik heb je overal gezocht.'

Ze draaide zich om en zag Bozo of liever gezegd Archie over de glanzend gewreven dansvloer op haar aflopen. Het licht van de kroonluchters weerkaatste op de witte schmink van zijn gezicht.

'Lieverd,' zei hij en knielde aan haar voeten (en dat is niet gemakkelijk, dacht Lucinda, aangezien zijn schoenen ongeveer net zo lang waren als zijn onderbeen). Uit een van de vele zakken die zijn Bozo kostuum rijk was toverde hij een zwart doosje te voorschijn. 'Trouw met me,' zei hij zonder verdere introducti e. Hij opende het doosje.

Ze kon er niets anders van maken: het was de lelijkste ring die ze ooit gezien had. De diamant was aanstootgevend groot Hij was een beetje gelig en troebel en had een vorm die haar ergens aan deed denken... ja, dat was het, de staat Montana. Een welwillende toeschouwer zou zeggen dat hij was omgeven door een stuk of wat andere edelstenen, maar Lucinda zag levendig voor zich hoe de edelsmid het ding met een hamer tussen de andere steentjes in geramd had De omringende edelstenen moesten trouwens van buitenaardse afkomst zijn, want bij het binnengaan van de dampkring waren ze langs de randjes iets aangebrand.

'O,' zei ze. 'O, jeetje. Goh, een ring. Hij is, eh... hij is... heel bijzonder,' wist ze uiteindelijk uit te brengen en was tevreden over de mengeling van beleefdheid en eerlijkheid van haar opmerking.

'Hij past perfect bij je,' zei Archie en haalde de ring uit zijn fluwelen bedje. 'Hij is net zo bijzonder als jij.'

Terwijl Lucinda zich nog stond af te vragen of ze dit als een compliment moest opvatten ja, het is bedoeld als compliment, hield ze zichzelf voor had Archie haar linkerhand al gepakt en de ring (met de nodige moeite) aan haar ringvinger geschoven. Er prikten een paar tranen in haar ogen. maar dat had niets te maken met zijn huwelijksaanzoek het kwam doordat de ring haar veel te klein was. Het doet verdomde pijn als iemand een ring met geweld over je knokkels schuift.

'Au!' riep ze. Vlug trok ze haar hand terug. Ze wilde die ring het liefst zo gauw mogelijk van haar pijnlijke vinger rukken, maar hij zat muurvast. Het lukte haar nog net om hem rond te draaien, maar ze kreeg hem met geen mogelijkheid meer over haar knokkel geschoven. 'Archie, wat heb je nou gedaan?' riep ze kwaad.

Ze keek over zijn schouder naar haar moeder en zus en zag dat zij net zo verrast waren door zijn aanzoek als zij. Mooi, dacht ze, nu houden ze eindelijk even op met dat eeuwige gekwek.

Toen ze haar aandacht weer op Archie richtte, zag ze dat hij nog steeds geknield aan haar voeten zat. Hij keek haar verbaasd aan. Dat dacht Lucinda tenminste, want het zou ook een heel andere blik kunnen zijn, maar zijn vrolijke rode Bozo mond en de verbaasde Bozo wenkbrauwen maakten het nogal moeilijk zijn blik op waarde te schatten.

'Wat ik doe?' herhaalde hij gepikeerd. 'Ik vraag je ten huwelijk. Ik vraag of je mijn vrouw wilt zijn, Lucinda. Je doet zo verbaasd, vind je het zo vreemd dan?'

'Nee. natuurlijk niet.'zei ze geruststellend.'Maar Archie. ik... ik weet niet wat ik moet zeggen. We hebben het er nooit over gehad. Er is zelfs geen —*

Om hem niet voor het hoofd te stoten besloot ze toch maar niets te zeggen over vonken die nog nauwelijks waren overgesprongen. Bovendien hoefden haar moeder en haar zus niet alles te weten over haar relatie met Archie, hoewel ze daar na vanavond zeker wel hun ideeën over zouden hebben, gezien het aanzoek en zo. Daar konden ze natuurlijk niet omheen. Lucinda deed vreselijk haar best om Archie's aanzoek serieus te overwegen. Echt waar. Maar ze werd zo afgeleid door dat oranje haar en zijn glimmend witte gezicht Misschien hielp het als ze hem vroeg die gekke rode neus af te doen...

'Archie...' begon ze weer, iets zachter ditmaal en met een blik op die ronde, rode neus. Ze liet de ring voor wat hij was. daar zou ze straks wel wat aan doen als ze weer thuis was. In haar badkamer stond een grote pot vaseline, dat zou wel helpen. 'Echt, ik weet niet goed wat ik moet zeggen,' zei ze. 'Het komt zo onverwacht, en '

'Alsjeblieft, Lucinda,' smeekte hij. 'Beloof me dat ie met me zult trouwen.

Beloof me dat je die ring nooit meer af zult doen.'

'Maar Archie...'

'Beloof het me,' herhaalde hij dwingend.

Zelfs als ik zou willen, krijg ik dat monsterlijke ding er nooit meer af, dacht Lucinda en ze probeerde er stiekem wat beweging in te krijgen. Ondanks die ring en Archie's serieuze blik kon Lucinda een dergelijke belofte niet over haar lippen krijgen. Ze wist niet wat haar ervan weerhield. Vooral niet omdat ze daarnet nog had gedacht dat er wel toekomst zat in haar relatie met Archie.

Plotseling klonken er snelle voetstappen een viertal geüniformeerde agenten kwam de danszaal in gerend . Alle gasten waren stomverbaasd en keken toe hoe de agenten op een drafje de danszaal binnenkwamen. Natuurlijk had niemand zoiets verwacht, maar van alle aanwezigen reageerde Archie wel het vreemdst. Hij kwam vlug overeind en haastte zich naar het dichtstbijzijnde raam. En toen, voor de verbaasde ogen van Lucinda en alle andere aanwezigen, inclusief de geüniformeerde agenten rende Archie op de ruit af alsof hij Steven Seagal zelf was. Of liever gezegd, alsof hij Steven Seagals stand in was. Of, nog preciezer, alsof hij Steven Seagals stuntman was, verkleed als Bozo de Clown.

Hoe dan ook, het was een hoogst opmerkelijke actie. Bozo wierp zich door het enorme raam. Met alle andere aanwezigen in haar kielzog, inclusief het viertal agenten, rende Lucinda hem achterna en zag Bozo overeind krabbelen tussen de met glasscherven bezaaide rododendrons. Hij holde de donkere tuin in met een ander geüniformeerd viertal (en een paar Duitse herders) achter zich aan.

Wat gedraagt hij toch vreemd vanavond, dacht ze. Zelfs voor Archie's doen. Ze moest nog maar eens goed nadenken of ze op dat huwelijksaanzoek in zou gaan.

Toen Archie was verdwenen in de donkere tuin. draaide Lucinda zich om en zag dat er nog maar twee agenten in de danszaal stonden. Waarschijnlijk hadden de andere twee zich gevoegd bij hun collega's die achter Archie aan gingen. De twee overgebleven agenten liepen op Lucinda af. 'Bent u Lucinda Hollander?' vroeg een van hen.

Ze schonk hem een stralende lach en wierp haar lange, met bloemen versierde vlecht in een bevallige beweging over haar schouder. 'Eh, ja. dat ben ik,' zei ze vriendelijk. 'Kennen wij elkaar? Wacht, ik weet het geloof ik al.' zei ze, hem met een handgebaar tot stilte manend. 'Ik geloof dat het met Kerst mis was, op het feest van Nonni en Forrest Caldicott. Die avond werd er ingezameld voor het Fonds van de Politieschool. Dat was het, hè.'

'Niet echt, nee.' zei de man, die behoedzaam op haar afliep. 'Wij kennen elkaar niet, miss Hollander, maar ik arresteer u op verdenking van de moord op George Jacobs.'

Lucinda keek hem stomverbaasd aan. Dat kon niet waar zijn. 'W w wat zei u?' stamelde ze.

De agent kwam nog dichterbij om haar mee te nemen. Instinctief deed Lucinda haar handen op haar rug en zette een stap achteruit. 'Maar ik ken helemaal geen George Jacobs,' wierp ze tegen en kuchte zenuwachtig. 'Is dit een grap of zo?'

Ze keek de groep rond tot ze Babs Wemberley ontwaarde, die was verkleed als fladderige vlinder (in de consternatie was een van haar voelsprieten geknakt), in de hoop van haar een teken te krijgen dat het een (smakeloze) grap was, dat het allemaal onderdeel was van de verkleedpartij. Maar Babs was overduidelijk net zo geschrokken als de anderen en schudde verbouwereerd haar hoofd.

Lucinda's blik gleed verder door naar haar moeder en Antoinetta, en vervolgens naar haar vader en Emory. Zij waren net zo verbijsterd door de woorden van de agent als zij en stonden het tafereel sprakeloos gade te slaan.

'Maar...' begon ze weer. De agent kwam nog een stapje dichterbij. 'Maar... maar... maar...' Ze kon geen zinnig woord meer uitbrengen.

'En op het bureau, miss Hollander,' zei de agent, die haar arm wilde beetpakken, 'wil de FBI u dringend even spreken.'

'De FBI?' herhaalde Lucinda. Wat had zij in godsnaam te bespreken met de FBI?

Opeens begreep ze het: Archie. Hij was zojuist in paniek door een raam gesprongen. Het was de politie natuurlijk om hem te doen. Dat was het Archie had iets gedaan wat niet door de beugel kon maar Lucinda geloofde geen seconde dat hij iemand vermoord had en zij werd natuurlijk gearresteerd omdat ze zijn vriendin was.

Zie je wel? Ze was heus wel vlug van begrip, zolang ze de dingen maar kon visualiseren.

'Toe, miss Hollander,' zei de agent. 'Werkt u even mee? We hebben meneer en mevrouw Wemberley al genoeg ellende bezorgd.'

Ze werd overweldigd door een golf van misselijkheid en keek in paniek om zich heen. Waarom hielp niemand haar? Maar iedereen, zelfs haar eigen familie, was met stomheid geslagen en iedereen stond erbij alsof het allemaal maar een film was.

Dit is nog eens wat je noemt reality cv, dacht Lucinda. Wat een kijkcijfers scoorde ze die avond.

Ze hield zichzelf voor dat ze zich zonder verzet moest laten arresteren. Ze zou meegaan naar het bureau en de politie rustig uitleggen dat ze niets te maken had met die moord. Dat zou het allerbeste zijn.

Maar het liep allemaal anders. Zonder erbij na te denken deed ze nog een stap achteruit Ze stapte op iets hards, dat door de dunne zool van haar balletschoentje prikte. Ze keek omlaag en zag dat ze in de glasscherven stond. Toen ze weer opkeek, zag ze het kapotte raam en de gordijnen, die op een zwoel briesje wat naar binnen woeien. In de verte schoot een bliksemschicht door de zwarte lucht en even later klonk er een rommelende donder. Lucinda vatte dit op als een teken.

Wat er hierna gebeurde leek zo onwerkelijk en het gebeurde zonder dat ze erbij nadacht. Het ene moment stond Lucinda nog tegenover de agent, die haar bij de arm wilde pakken. En het volgende moment...

Nou ja, het volgende moment trok ze zich op aan een tak van de rododendron en schoot de tuin in, de tegenovergestelde kant op als waar Archie heen was gerend.

Ze holde net zolang tot ze was aangekomen bij het appartement van haar vriendin Phoebe Bloom, dat uitzicht bood op zee. Ze was ver genoeg gekomen om haar achtervolgers af te schudden. Ze had vriend en vijand verrast door te vluchten. Het kwam tenslotte niet iedere dag voor dat je een bosnimf door een raam zag springen waardoor kort daarvoor Bozo de Clown met donderend geraas de tuin in was gedoken. Ze was iedereen te snel af geweest Niet dat ze de conditie had om een marathon te lopen, maar toch.

Ze ontdekte die avond dat een flodderjurk verdomd weinig bescherming biedt tegen een flinke onweersbui en dat je beter geen balletschoentjes kon aantrekken in een wilde achtervolging waarbij valse Duitse herders betrokken waren.

Het was dan ook rond middernacht toen Phoebe een luid gebonk op haar voordeur hoorde. Ze kenden elkaar al zo lang dat Phoebe Lucinda binnenliet zonder vragen te stellen. Ze nam haar mee naar de badkamer, waar ze haar een badlaken in de handen drukte.

Phoebe had op het punt gestaan om naar bed te gaan. wat Lucinda geen moment verbaasde, want haar sociale leven was niet om over naar huis te schrijven. Haar korte, donkere haar was achterovergekamd. Het was nog nat, ze had zeker net gedoucht. Ze had haar lenzen al uitgedaan en droeg een brilletje met een ovaal, zwart montuur. Ze had een knalroze, wijde pyjama aan met een motief van toeristische attracties in Europa, die gek genoeg perfect kleurde bij haar felblauw gelakte teennagels.

Nadat ze Lucinda de handdoek gegeven had. liep ze de zitkamer in, waar ze het volume van de stereo zachter draaide. Dean Martins song That's amore , een van Lucinda's lievelingsliedjes, ging over in een sfeervol achtergrondmuziekje. Zonder iets te zeggen het was waarschijnlijk zo ook wel duidelijk dat ze in de shit zat ging Phoebe de keuken in en pakte een fles martini en een cocktailshaker uit de kast.

'Wat heeft dit in godsnaam te betekenen?' vroeg ze streng, terwijl ze voor de kleur wat chartreuse toevoegde en het groene drankje begon te schudden. Ze gebaarde met haar hoofd naar Lucinda's verfomfaaide kostuum en zei: 'Ik weet dat de Wemberley's altijd verkleedfeestjes geven, maar Babs is niet het type dat haar gasten graag in ordinaire 'wet T shirts' ontvangt. Wat is er aan de hand, Lucy?'

Phoebe was de enige die haar Lucy noemde. Lucinda had er geen bezwaar tegen, eigenlijk zou ze het zelfs wel leuk vinden als iedereen haar Lucy noemde, maar behalve Phoebe was nooit iemand op het idee gekomen om haar zo te noemen. De naam Lucy riep het beeld op van een spontaan en zorgeloos type, een zelfverzekerde vrouw die haar woordje klaar had. Lucinda was een naam voor iemand die een beetje sloom, saai en somber was. Lucinda was helemaal niet zo, maar daarmee is maar weer duidelijk geworden dat ze altijd door iedereen verkeerd werd ingeschat.

Vanaf de eerste dag dat Lucinda en Phoebe elkaar op respectievelijk zes en zevenjarige leeftijd voor het eerst hadden ontmoet toen Phoebes moeder bij de Hollanders in dienst trad als huishoudster was Lucinda Lucy geweest. Terugkijkend besefte ze dat dit een van de redenen geweest moet zijn waarom ze haar direct al gemogen had: Phoebe zag iets in haar wat anderen over het hoofd zagen. Zelfs nu kende niemand Lucinda zo goed als Phoebe Bloom en er was niemand in de hele wereld die ze meer vertrouwde dan zij. Verder strekte natuurlijk nog tot haar aanbeveling dat ze fan was van Dean Martin. Lucinda kon zich geen enkele artiest voor de geest halen die kon tippen aan deze man, echt niet.

'Lucy?' vroeg Phoebe weer, ditmaal met een licht bezorgde ondertoon omdat haar vriendin maar bleef zwijgen. 'Wat is er aan de hand? Wat is er gebeurd?'

Lucinda slaakte een diepe zucht. 'O, Phoebe, er is iets heel ergs gebeurd. Ie zult het niet geloven.'

Phoebe opende de cocktailshaker en schonk voor hen beiden een flinke bel in. 'Misschien kun je het beste bij het begin beginnen," zei ze en ging naast Lucinda op de niervormige rode bank zitten. Ze reikte Lucinda een vierkant glas met een zigzagsteel aan. 'Ik wil alles horen.'

Lucinda trok de laatste verwelkte bloem uit haar piekerig geworden vlecht en nam dankbaar een flinke slok van haar drankje. Laat het mixen van een goede martinicocktail maar aan Phoebe over. De alcohol bezorgde haar een warm gevoel in haar buik, dat zich langzaam door haar hele lijf verspreidde. Ze begon te vertellen wat er was gebeurd op het verkleedfeest bij de Wemberley's en besloot haar verhaal met de opmerking dat ze ook geen idee had wat het allemaal te betekenen had

Het was een bizar verhaal vol onbegrijpelijke wendingen, maar vreemd genoeg besteedde Phoebe de meeste aandacht aan Archie's kostuum. 'Kwam hij echt in een Bozo pak naar een bosdierenfeest?'

Lucinda knikte. 'Ik ben bang van wel '

Phoebe schudde niet begrijpend haar hoofd. 'Wat een eikel.'

Luanda zweeg tactvol en begon hem zelfs een beetje te verdedigen. 'Hij heeft een uitstekende baan bij de overheid. Hij heeft een contraa voor onbepaalde tijd en goede arbeidsvoorwaarden.'

Phoebe schudde teleurgesteld haar hoofd. 'Een man met een contract voor onbepaalde tijd en goede arbeidsvoorwaarden is niet noodzakelijkerwijs een droomprins,' legde ze uit. 'Hij mag het dan goed voor elkaar hebben, maar er moet ook wel wat bedpret te beleven zijn.'

'Phoebe!'

'Nou?'

'We kennen elkaar nog maar kort...' zei Lucinda, die ook vond dat het een beetje een slap klonk. Ze had eerder die avond zelf ook nagedacht over hun, nou ja, niet precies over het thema bedpret, maar ze had zich wel afgevraagd of Archie eigenlijk wel in staat was tot een erotisch samenzijn.

'En die ring!' riep Phoebe uit, Lucinda's hand pakkend. 'Wat een afschuwelijk ding! Wat bezielt die man?' Ze liet Lucinda's hand los en keek daarbij alsof hij onder de vieze beesten zat. 'Wat een vreselijke eikel is het toch!'

Phoebe keek Lucinda een tijdje zwijgend met gefronste zwarte wenkbrauwen aan. Haar whiskykleurige ogen verrieden dat ze zich zorgen om haar maakte. Toen zei ze het, heel zachtjes. 'Had ik toch gelijk.'

'Hoezo, gelijk?' vroeg Lucinda.

'Ik had je gewaarschuwd dat die Archie Conlon voor problemen zou gaan zorgen.'

Lucinda zuchtte vol ongeloof. 'Je hebt nooit gezegd dat hij voor problemen zou gaan zorgen. Je hebt gezegd dat hij een eikel was,' wierp ze tegen. 'En je hebt gezegd dat hij zo slap is als een blaadje sla. En dat hij danst als een varken met mond en klauwzeer. En dat hij zo interessant is als een hardgekookt ei. En dat hij naar kaas stinkt. En dat zijn hoofd de vorm heeft van een avocado. Je hebt hem uitgemaakt voor alles wat vies en voos is, Phoebe, maar je hebt niet gezegd dat hij voor problemen zou gaan zorgen.'

'Iedereen weet toch dat een man met een avocadohoofd wel voor problemen móet zorgen?' antwoordde Phoebe fel.

Lucinda zuchtte. 'Ik ben met je eens dat wat er vanavond is gebeurd onder het kopje 'problemen' valt. Maar Phoebe,' ging ze voort, voordat haar vriendin iets kon tegenwerpen, 'ik kan me niet voorstellen dat Archie betrokken is bij een moord. Het is mogelijk dat hij op het verkeerde moment op de verkeerde plek was en het is zelfs denkbaar dat hij iets gedaan heeft, maar ik geloof gewoon niet dat hij iemand iets aan zou kunnen doen.'

Phoebe zuchtte ongeduldig. 'Mee eens,' gaf ze toe. 'Archie is te stom om een moord te kunnen plegen, maar het is duidelijk dat hij betrokken is bij een duister zaakje. En hij heeft jou erin meegesleept.' Toen schoot er plotseling een schok door haar heen. Ze sloeg een hand voor haar mond en haar ogen schoten zenuwachtig heen en weer. 'O, mijn god,' klonk haar stem vanachter haar hand. 'Ik verleen een voortvluchtige onderdak!'

Lucinda sprong op van de bank, zo was ze geschrokken van het gegeven dat ze haar vriendin in moeilijkheden bracht met haar aanwezigheid. 'O, nee,' zei ze. 'Daar heb ik geen seconde over nagedacht. Phoebe, ik ga meteen weer. Doe maar alsof je me nooit gezien hebt'

Phoebe trok haar weer op de bank. 'Doe niet zo mal. Dit is toch mooi! Ik heb nog nooit zoiets spannends meegemaakt. Ik popel om het iemand te vertellen!'

Lucinda beet nerveus op haar onderlip.

'Wees maar gerust, hoor, ik vertel het pas als je weer weg bent!' zei Phoebe geruststellend 'Nu we het er toch over hebben, misschien moet je hier niet al te lang blijven. Als er echt gebeurt wat je op tv ziet,' voegde ze er droogjes aan toe. 'en dat is natuurlijk zo, dan kan de politie ieder moment mijn voordeur openbeuken met een stormram. Dus wat we ook besluiten, we moeten er niet te lang mee wachten.' Ze keek Luanda verwachtingsvol aan. 'Dus. Wat wordt het?'

Lucinda slikte en kneep haar ogen dicht om haar tranen te bedwingen. 'Ik heb geen idee," zei ze. 'Maar ik wil niet met de politie praten. Ik ben als de dood dat ze iets hebben waar ze me op kunnen pakken. Ik bedoel, ze hadden genoeg bewijs om me te arresteren. Je hoort zo vaak dat onschuldige mensen achter de tralies verdwijnen," vervolgde ze, terwijl er een golf van paniek door haar lijf sloeg. Ze voelde zich machteloos, "Soms gaan onschuldige mensen voor jaren de bak in, of, erger nog, ze worden geëxecuteerd. Ik heb het vaak genoeg op tv gezien.'

'Ho ho, Lucy,' zei Phoebe met een sussend handgebaar, 'niet zo hard van stapel lopen. Ze legde een hand op Lucy's schouder.'Even rustig aan, liefje,' zei ze kalm. 'WZDD?'

WZDD Herhaalde Lucinda in gedachten. Dit was een heilig ritueel voor haar en Phoebe. Ze vroegen zich dit altijd af als ze een moeilijke beslissing moesten nemen. Wat Zou Dino Doen?' Nou,' begon ze, 'hij zou zich waarschijnlijk eerst een borrel inschenken, dan Sinatra en de andere jongens bellen, vervolgens zou hij onderduiken en Your nobody 'til somebody loves you zingen

'Precies,' zei Phoebe.

'De politie zou zijn deur forceren en hem geboeid afvoeren voordat Sinatra en de andere jongens zouden zijn aangekomen,' snikte Lucinda. 'Phoebe, we moeten met iets beters komen. Ik moet hier snel weg. Ik wil niet naar death row.'

'Lucy '

'Maar als het echt zo gaat?' viel Lucinda haar in de rede. 'In het beste geval draai ik de bak in. Voor jaren!' Ze was nu totaal in paniek. Ze sprong op van de bank en greep Phoebes pyjamajasje vast. 'Je moet me helpen, Phoebe!' riep ze vol wanhoop.'Ie moet me ergens onderbrengen!'

'Wat? Zoals bij Bugs Bunny?' vroeg Phoebe. 'Moet ik je soms in mijn oven proppen en op het moment dat agent O'Malley komt het gas openzetten en er een lucifer bij houden?'

Lucinda knipperde met haar ogen. 'Nou nee, maar... maar je kunt toch wel iets voor me doen? Jij bent degene met de hersens, Phoebe. Denk na.

Zeg jij maar wat ik moet doen.'

'Ten eerste,' zei Phoebe, wier geduld duidelijk zwaar op de proef werd gesteld. Het irriteerde haar altijd als Lucinda het had over het verschil in intelligentie of het gebrek daaraan. 'Ben ik helemaal niet slimmer dan jij. Ik weet niet hoe je daar bij komt. Dat je het niet zo goed deed op school betekent nog niet dat je niet intelligent bent. Niet iedereen is slim op dezelfde manier. lij bent een geval apart, dat weet ik, maar jouw leraren wisten gewoon niet wat ze met je aan moesten, meer niet Je bent slim genoeg."

Lucinda luisterde maar half. Ze wist dat Phoebe altijd kwaad werd ais ze geringschattende opmerkingen maakte over haar intelligentie of het gebrek daaraan. Maar Lucinda was echt niet de enige die dacht dat haar IQ te wensen overliet Hele volksstammen waren ervan overtuigd dat ze niet zo slim was. Waarom deed Phoebe daar dan altijd zo moeilijk over?

'Ten tweede,' zei Phoebe, 'vraag ik me af waarom jij denkt dat ik weet hoe je de politic om de tuin kunt leiden. Ik heb zoiets nog nooit bij de hand gehad.'

'Nee, maar als dat wel zo was geweest,' zei Lucinda, 'dan zou je er heel goed in zijn.'

'Is misschien wel zo,' antwoordde Phoebe afwezig. Ze liet in gedachten een paar mogelijkheden de revu passeren. 'Wat zou ik in zo'n geval doen?' mompelde ze. Je kon haar hersens zowat horen kraken. 'Hmmm... als ik de politie achter me aan had, zou ik, denk ik...'

Opeens klaarde haar gezicht op. Ze ging rechtop zitten en zette haar glas op de lage tafel die voor de bank stond Ze keek Lucinda enige tijd nadenkend aan en knikte toen langzaam. 'Weet je,' zei ze, 'volgens mij heb ik een goed idee.'

'Zeg op.'

Phoebe antwoordde niet, maar stond op en haastte zich de kamer uit Lucinda liep achter haar aan naar de gang en zag haar nog net haar studeerkamer in gaan. Ze nam plaats achter de computer en begon als een dolle te typen.

'Wat ben je aan het doen?' vroeg Lucinda.

'Ik ben een onderduikadres voor je aan het zoeken,' antwoordde Phoebe. 'En ik regel ook meteen een baantje voor je. Het is twee voor de prijs van één bij Dust Bunnics!'

Na haar afstuderen aan Brown University was Phoebe in haar moeders voetsporen getreden. Ze ging aan het werk in de huishoudbranche, maar dan op een hoger niveau. Ze had een eigen bedrijf opgericht, Dust Bunnies, dat huishoudelijk personeel uitzendt. De komst van internet had haar bedrijf snel groot gemaakt. Ze leverde nu aan rijke families door het hele land kundig personeel. Dust Bunnies was zo snel gegroeid en liep zo goed dat Phoebe meer geld op de bank had dan veel van haar klanten.

Lucinda volgde de activiteiten van haar vriendin vol aandacht, maar deed haar best niet op het scherm van de computer te kijken. Ze keerde het ding de rug toe en richtte haar aandacht op Phoebe. Ze zag in haar bril dat ze de ene site na het andere bekeek. 'Hoe bedoel je? Ik heb toch al een baan?'

Phoebe wuifde haar tegenwerping met een handgebaar weg. 'Jij hebt geen baan,' zei ze. 'z ij zamelt geld in voor de junior League.'

'Dat is toch een baan.' mopperde Lucinda.

'Ja, tuurlijk. Door de stad rijden en kookboeken rondbrengen, noem jij dat een bevredigende dagvulling?'

Phoebe mocht ervan denken wat ze wilde, vond Lucinda. Het was misschien geen wereldbaan, maar ze maakte zich toch nuttig? Het was toch leuk om iemand Koken met Bitsy en haar vriendinnen cadeau te geven met Kerstmis? En sommige recepten, zoals Coco Jorgensens overheerlijke oestervulling waren gaan behoren tot de lievelingsgerechten van tal van inwoners van Newport.

'AhaJ' zei Phoebe en de letters op haar bril kwamen eindelijk tot stilstand. Ze las even in stilte en zei ten slotte: 'Perfect.' Ze slaakte een tevreden zucht

'Wat?' zei Lucinda ongeduldig. 'Wat heb je gevonden?'

Haar vriendin keek op van de computer en grijnsde haar toe. 'Ben je wel eens in Kentucky geweest?' vroeg ze.

Lucinda schudde van nee. Ze had geen idee waar het heen ging.

'Heb je er bezwaar tegen om je haar te laten knippen en het te verven?'

Lucinda voelde daar niet zoveel voor, maar zei: 'Denk het niet.'

'Vind je het erg om te liegen over je leeftijd?' vroeg Phoebe.

'Natuurlijk niet.'

'Vind je het erg om een andere naam te krijgen?'

'Eh...'

'Wat dacht je van Lucy French?' probeerde Phoebe. 'Een woordgrapje, verwijzend naar je echte naam. Ook iets geografisch.'

'Phoebe, ik kan je niet volgen. Waar heb je het over?'

'Je wilde toch ergens onderduiken?' zei haar vriendin. 'Dus regel ik dat voor je.' 'In je oven?' vroeg Lucinda vermoeid.

Phoebe schudde haar hoofd en haar grijns werd nog breder dan hij al was. 'Nee, niet in mijn oven,' zei ze. 'Mijn computer heeft zojuist het perfecte onderduikadres voor je gevonden.'