26 De barbecue van Sint Laurens

D e naam van Sint Laurentius, of Sint Laurens, duikt in Rotterdam op verschillende plekken op, met de Laurenskerk als bekendste voorbeeld. Maar er doet een aantal bizarre verhalen over hem de ronde …

Grotekerkplein, 1449, door overlevering bekend – Al lange tijd zagen de Rotterdammers groen van jaloezie wanneer ze de steden Delft en Dordrecht aan de horizon zagen liggen. Terwijl Rotterdam het met een armzalig klein kerktorentje moest doen, hadden die twee steden allebei machtige kerktorens waar ze erg trots op waren. Delft had er zelfs twee. Hoewel vaak wordt beweerd dat grootte er niet toe doet, voelden de inwoners van Rotterdam zich toch danig in hun eer aangetast. Er moest een nieuwe kerk worden gebouwd in Rotterdam, een met een enorme toren die bij voorkeur nog imposanter was dan die van de concurrerende steden.

De eenvoudige kerk op het Kerkplein, die nu moest verdwijnen, was ook toen al gewijd aan Sint Laurens, of Laurentius. De nieuwe kerk zou ter ere van dezelfde heilige worden gebouwd, voor wie de Rotterdammers een speciale verering hadden.

Sint Laurentius was in de derde eeuw na Christus aartsdiaken te Rome en verantwoordelijk voor de kerkschatten. Toen de Romeinse keizer Valerianus hem in augustus 258 arresteerde tijdens een grootscheepse vervolging van christenen, werd door de prefect van Rome geëist dat hij de schatten zou overdragen aan de Romeinen. Hij kreeg drie dagen de tijd om al het goud en geld bij elkaar te verzamelen.

Laurentius bracht die tijd echter op een heel andere manier door: hij verdeelde de rijkdom van de kerk onder de armste inwoners van Rome. Toen hij na drie dagen weer voor de prefect verscheen, was hij omringd door de dankbare armen. Toen hem werd gevraagd waar de schatten waren, antwoordde Laurentius: ‘Zie daar de ware schatten van de kerk’, en wees naar de arme mensen.

De Romeinen wisten zijn vroomheid niet te waarderen en legden hem op een ijzeren rooster waaronder ze een vuur stookten, zodat hij levend werd geroosterd. Volgens de overlevering zou hij toen hebben gezegd: ‘Ik ben al gaar, keer mij om en eet me op.’

De Romeinen onthoofden hem en zijn hoofd is nog altijd in Rome te bezichtigen.

Bizar genoeg werd Laurentius door zijn wrede vuurdood op het rooster de beschermheilige van de koks.

Toen de Rotterdammers in de vroege vijftiende eeuw besloten een enorme kerk aan Sint Laurens te wijden deed de hele stad mee. De burgerij bracht het geld bijeen en iedereen hielp mee aan de bouw, zelfs vrouwen en kinderen. De bouw van de Sint Laurenskerk, de trots van Rotterdam, begon in 1449 en duurde vierentwintig jaar, maar het resultaat mocht er dan ook zijn. De Laurenskerk is in alle opzichten de kerk van de Rotterdammers.