23 ufo in de 2e Middellandstraat

I n Nederland worden regelmatig ufo ’s waargenomen. Meestal is er een logische verklaring voor. Vogels die ’s nachts door het licht van de stad van onderen worden beschenen, een weerballon, of de populaire Thaise luchtbalonnen. Maar in de 2e Middellandstraat had Jan een ontmoeting, die zo buitenaards was, dat deze nuchtere Rotterdammer zijn verhaal moest doen…

De 2e Middellandstraat, 20 februari 2003, door onze verslaggever – ‘Moet je dat licht zien! Wat is dat dan voor een licht?’ Jan had er al een tiental minuten gebiologeerd naar zitten kijken, enigszins ongemakkelijk, zoals hij zelf zei. En nu hadden ook twee jongens verderop in de straat het gezien. Hij was dus niet de enige die nacht die het vreemde verschijnsel boven Rotterdam zag hangen.

Het was donderdagnacht 20 februari. Jan zal het nooit meer vergeten. Hij had in zijn studio op zolder de hele week hard gewerkt aan een promotiefilm voor een klant, die de volgende dag klaar moest zijn. Een paar uur daarvoor had hij de opdracht afgerond. Omdat hij niet kon slapen, was hij teruggegaan naar zijn zolderstudio om de promotiefilm nog eens te bekijken. Zijn vrouw Els zou pas de volgende avond thuiskomen en hun driejarige dochter lag in haar kamertje te slapen.

‘Er kwam niets nuttigs meer uit mijn handen,’ vertelde Jan. ‘Ik staarde door het glas van de balkondeuren naar buiten. Daar vroor het behoorlijk, want het was een heldere nacht. Zelfs bij het licht van deze grote stad waren de sterren duidelijk te zien. Ik besloot om op het balkon van deze nachtelijke schoonheid van fonkelende sterren te gaan genieten.’

Jan haalde een trui en zette een plastic tuinstoel neer op het balkon. Hiervandaan had hij een vrij uitzicht over de daken. Voor hem stonden de verlichte Euromast, het Dijkzigtziekenhuis en een grote kerk. De klok sloeg twee uur.

Hij zat nog geen tien minuten van het uitzicht te genieten, toen precies voor hem, vanachter de huizen 150 meter verderop, maar nog voor de kerktoren, een licht opsteeg. Zo’n tien meter boven de daken bleef het hangen.

‘Ik moest direct denken aan een afgeschoten lichtkogel. Dus ik verwachtte dat het licht rustig wiegend zou dalen en zou doven. Maar dat gebeurde niet!’

Jan beschreef het als een fel zonachtig punt, dat een regelmatig schijnend, intens wit licht verspreidde. Het hing daar zeker vijftien minuten doodstil en werd toen ook door de twee jongens opgemerkt. Ze besteedden er echter verder geen aandacht meer aan en Jan heeft ze daarna niet meer gehoord.

Jan ging staan om te kijken waar de lichtbron zich precies bevond en juist op dat moment kwam de lichtbron in beweging. Hij stond erop om een zo precies mogelijke beschrijving te geven: ‘Ik nam waar dat ie niet omhoog of omlaag ging, maar duidelijk met een bijna rechte, maar duidelijk beschreven curve, op zijn ingenomen hoogte in een gelijkmatige en vrij rustige gang mijn richting opkwam.’ Hij schatte dat de snelheid op dat moment zo’n 25 à 30 kilometer per uur was. Hij besloot om weer in zijn stoel te gaan zitten.

En dan is er schrik. Op hetzelfde moment dat hij weer in zijn stoel ging zitten, kwam de lichtbron zo’n zeventig meter voor hem tot stilstand. Jan besloot te blijven zitten en zich niet te bewegen... Hij realiseerde zich dat er geen geluid was: het was doodstil.

Jan bleef zeker tien minuten zo zitten toen hij ineens bedacht dat hij sinds twee dagen de gelukkige eigenaar was van een digitale videocamera. Bang om het schijnsel uit het oog te verliezen, stond hij langzaam op. Meteen begon de lichtbron weer te bewegen. En op dat moment besefte hij dat het niet een witte lichtbal was wat hij zag...

Snel draaide Jan zich om, stoof door de studio de trap af naar beneden. Hij griste de videocamera uit de kast en stormde weer naar boven.

‘Onderweg duwde ik in paniek op allerlei knopjes om de camera op de opnamestand te krijgen. Ik had nog geen idee hoe de camera werkte. Mijn hart bonsde in mijn keel.’

Met een sprong stond hij op het balkon en zag dat de lichtbal ondertussen weer stilstond. Dit keer op zo’n 35 meter afstand en ongeveer 15 meter boven zijn balkon op de derde etage. De lichtbron begon meteen weer te bewegen, toen hij op het balkon terug was.

‘Toen kon ik pas goed zien dat de lichtbron duidelijk uit meerdere kleinere lichtpunten bestond. Het ‘witte’ van de lichtbal was meer een soort bol mist. En in deze mistbron waren duidelijk pulserende lichtpuntjes te zien, die van kleur veranderden. Op dat moment kon ik nog niet goed zien welke kleuren.’

De lichtpunten bevonden zich volgens Jan op een ruimtelijk object dat zich, omgeven door de lichtende ronde mistwolk, voortbewoog.

‘Ik voelde me op grootse wijze aangedaan en zeer zeker ook geïntimideerd. Ik trilde over mijn hele lijf.’

Op datzelfde moment kwam het spektakel recht op hem aanzeilen. Hij bleef verstijfd staan. De videocamera hield hij meer vast als een soort houvast, dan dat hij ook daadwerkelijk filmde. ‘Het kwam niet in mij op om door het vizier te kijken. Alles was zo verschrikkelijk heftig en alles ging zo snel.’

Toen bleek voor het eerst dat wat hij zag het grootste gedeelte van de onderkant van het object was: een perfecte rechthoek van 175 bij 100 centimeter. Het object kwam in volle vaart steeds dichterbij zonder ook maar een enkel geluid te maken. Het bewoog in een ijzige en absolute stilte, alsof elk geluid was weggezogen.

Jan was toen in staat om het object tot in detail te bekijken: ‘Het ding bestond uit twee verdiepingen. De buitenkant leek niet gemaakt van metaal, eerder van een doffe potlood-grijze steensoort. Ik zag duidelijk aan weerszijden vanaf de achterkant van de rechthoek twee donkere rechte sleuven tot aan de helft van het oppervlak. Ik zag ook dat de witte, soms blauwig wordende mistige lichtbron zich in het midden van de onderkant bevond en dat voorop in het midden een oranje-, soms meer roodgloeiende, langzaam pulserende ronde lichtbron zat ter grootte van een tennisbal. Vanaf deze lichtbron liepen naar de zijkanten in een flauwe curve, lichtpuntjes die continu van kleur veranderden. Soms schenen zij fel lichtblauw, dan weer bijna donkerblauw-neonachtig, en soms groenig. Toen ik er nog langer naar keek, viel het me op dat de beschreven lichtpunten eigenlijk niet aan het oppervlak van de onderzijde van het object bevestigd waren, maar er als het ware zo’n twintig centimeter onder hingen.’

Toen kantelde het zich en liet het even een zijkant zien. Het object was nu bijna recht boven hem op een hoogte van twintig meter en haalde volgens hem de meest soepele bewegingen uit de kast: als een lichtgewicht vliegertje op de plaats strak aan het koord zonder ook maar een enkel geluid te maken!

Vervolgens begon het object te dalen, recht op hem af. Zo’n zes meter boven hem stopte het object. Daar bleef het een seconde zonder enige beweging in de beschreven positie hangen om vervolgens met een bocht om het dak van het huis van de buren te verdwijnen richting straatzijde. Snel rende hij naar beneden naar de voordeur. Hij gooide de voordeur open en rende de straat op. Op de trambaan bleef hij staan en keek omhoog. Daar zag hij het weer, veertig meter boven de trambaan. Het object zelf was niet zichtbaar, alleen de witte mistachtige lichtbron. Toen pas realiseerde hij zich dat hij de videocamera nog steeds in mijn hand had.

‘Daar had ik geen moment meer aan gedacht. Misschien maakte dat wel helemaal geen juiste indruk op het object, dus ik besloot daarom de camera binnen onderaan de trap te leggen. Behoedzaam liep ik weer richting voordeur. Wat ik verwachtte gebeurde ook: het object bewoog met me mee en hield stil op het moment dat ik me liet zakken op het stoepje van het portiek. Langs de gevel van het huis schuin naar boven kijkend zag ik het daar hangen. Daar
issie weer, dacht ik toen. En wat nu? Waarom gaat het niet weg? Wat moet het van me? Ik was werkelijk lichamelijk en geestelijk helemaal verdoofd en uitgeput.

Zittend nam ik een soort nederige houding aan en gaf me over in woord en gedachte in de hoop dat de bezoeker spoedig zou verdwijnen. Met mijn hoofd tussen m’n knieën, starend naar de stoep, bedacht ik van alles waarom precies mij dit overkwam. Na zeker twintig minuten keek ik weer omhoog en zag dat het object nog steeds in volle glorie hing waar het voor het laatst tot stilstand was gekomen. De rillingen schoten door mijn lijf. Zonder nog een blik naar boven te werpen liep ik stil de trap op. Met m’n hoofd gebogen, zodat ik niet per ongeluk door de ramen het object weer zou zien, liep ik snel naar de kamer van mijn dochter. Ik ging naast haar liggen. Het was halfzeven toen ik totaal afgepeigerd in slaap viel...

Nu kan ik er wel mee omgaan. Maar een hyperrealistische en glasheldere herinnering aan deze vreemde, maar bijzondere ervaring draag ik voorgoed met mij mee.’

In verband met de privacy van de hoofdpersoon zijn alle namen aangepast.