12 De dolende geesten van de Delftsche Poort

D e eerste spoorlijn van Nederland werd aangelegd in 1839 en zeventien jaar lang stond de stoomtrein bekend als een erg veilig vervoersmiddel, het nieuwste van het nieuwste op het gebied van snelheid, comfort en veiligheid. Af en toe verongelukte er weleens een personeelslid van de spoorwegen, maar passagiers stapten nog steeds met een gerust hart de trein in. Op zondagavond 10 augustus 1856 sloeg echter het noodlot toe.

Rotterdam centraal, 1856, door onze verslaggever – Op het station Rotterdam Delftsche Poort, dat vroeger in de buurt van het huidige Rotterdam Centraal lag, stonden passagiers te wachten op een vertraagde trein.

Het was die avond erg druk en de trein was door het grote aantal in- en uitstappende passagiers te laat vertrokken uit Den Haag. Om 23.00 uur bereikte de trein het station van Schiedam en reed snel door naar Rotterdam.

Toen even later de volgende trein uit Den Haag arriveerde, liet de Schiedamse stationschef die zeven minuten wachten.

Er was in die dagen nog geen baanbeveiliging en volgens de veiligheidsregels mocht een trein pas tien minuten na zijn voorganger het station verlaten. Omdat het hele traject tussen Schiedam en Rotterdam maar acht minuten in beslag nam, dacht de stationschef dat zeven minuten wachten voldoende zou zijn. Dit bleek echter een fatale fout.

De eerste trein had inmiddels namelijk nog meer vertraging opgelopen omdat hij vlak buiten station Schiedam tegen een losse wagon aan was gereden die op het spoor terecht was gekomen. De machinist had in de duisternis niet kunnen zien wat hij had geraakt, dus was de trein gestopt zodat de conducteur in de duisternis op onderzoek kon uitgaan. De oorzaak van de aanrijding werd niet gevonden

en de reis werd voortgezet.

Helaas had de voorste trein geen rood licht aan de achterkant hangen. Vlak na 23.00 uur raasde de tweede trein tussen Schiedam en de brug over de Delfthavense Schie in volle vaart op zijn langzaam rijdende voorganger af. De machinist kon niet meer op tijd stoppen en met een enorme klap boorde de stoomtrein zich in de twee achterste derdeklaswagons van zijn voorganger. Hoewel de klap zo groot was dat de twee wagons totaal werden verbrijzeld, merkte men voor op de locomotief niets.

De reizigers die op het Rotterdamse station hadden staan wachten, af en toe een boze blik op hun zakhorloges werpend, keken verschrikt op toen de trein eindelijk aankwam.

Achteraan hing een half verbrijzelde wagon, terwijl de twee wagons die daar nog achter hadden moeten hangen nergens te bekennen waren!

De verschrikte stationschef Roosdorp vreesde het ergste en vorderde onmiddellijk een locomotief om het spoor te verkennen. Na een korte rit door de nachtelijke duisternis zag hij de twee verloren wagons langs de kant van het spoor liggen, helemaal aan stukken geslagen.

Maar dat was niet alles wat hij aantrof. Vanuit het donker klonk het gehuil en gekreun van de gewonden die achter waren gebleven na het onopgemerkte ongeluk. Snel werd een hulptrein ingezet om de slachtoffers naar Rotterdam te brengen, waar de Rotterdamse ziekenhuisdirecteur dokter Molewater persoonlijk toezag op hun verzorging. Vijf passagiers waren zwaargewond en voor drie andere kwam de hulp te laat. Zij waren al dood voor de stationschef de plek van de ramp had bereikt.

Het ongeluk kreeg erg veel aandacht in de pers en er werd volop geroepen om betere beveiliging van de spoorwegen, maar dat was niet het enige gevolg van de ramp. Vraag het maar eens aan de omwonenden van de plek waar het gebeurde. Zij kunnen je vertellen dat je daar ’s nachts nog regelmatig gekreun en gehuil kunt horen. Dat zijn de geesten van de slachtoffers van Neerlands eerste treinongeluk waarbij passagiers om het leven kwamen.