5

Hij verliet de gracht en sloeg een zonlichtloze nauwe dwarsstraat in, het was de kortste weg naar huis. Het was zonder meer het best om thuis achter de schrijfmachine te kruipen, een paar rustige plaatjes op de wisselaar te leggen voor wat achtergrondmuziek en dan maar in de stemming zien te komen om zijn ideeën meer gestalte te geven. Op eigen kracht werken, dat was de formule. Gonnie en Femske — nou ja de laatste was shit, dat was slechts een naam — uit zijn gedachten bannen en werken, werken en nog eens werken!

Vreemd dat hij in zo’n korte tijd over de teleurstellende ontmoeting met Femske heen was. Vermoedelijk kwam dat doordat hij zijn woede, teleurstelling en opgekropt venijn op die jongen had kunnen afreageren. Hij had alle ellende uit zijn lichaam geranseld. Die knaap was begonnen, maar hij had er de baat van gehad. Hij was de kampioen!

Hij streek met zijn hand langs zijn gezicht. Nergens was een pijnlijke plek. Vreemd, hij had in het begin toch wel een paar rake optaters moeten incasseren. Even had het er hopeloos uitgezien. Hij had zeker verloren als hij dat merkwaardige gevoel niet had gekregen dat de afloop van dit gevecht beslissend zou zijn voor zijn verdere leven. Hoe lang was het geleden dat hij met die knul had gevochten? Een half uur? De tijd was onduidelijk en had niets met de mathematiek van het uurwerk te maken. Het was in ieder geval een sensatie om te merken dat de tijd een niet wetmatig, maar aantastbaar fenomeen was. Voor-bije, tegenwoordige en toekomende tijd, kunnen tegelijkertijd plaatsvinden. Wellicht was er toch een God, die alles wat voor een mensenleven belangrijk was op ampexbanden vastlegde en weergaf in kardinale en kritieke situaties.

Een prima idee overigens om op een totaal eigentijdse manier de bijbel te interpreteren. De visioenen die de oude profeten kregen kunnen zo worden verklaard. God liet hen even op de monitor kijken en zette de band op weergave. Misschien had ieder mens zijn leven al geleefd en stond alles slechts geregistreerd? Bij life-uitzendingen kan tenslotte van alles misgaan, bij ampex-weergave heeft men het in de hand! Stel je voor, gingen zijn gedachten verder, niemand bestaat echt, maar heeft eens bestaan. We worden met z’n allen weergegeven. Daarom ligt de toekomst voor ieder individu vast. Als God de boel zat is, wist hij de band uit en alles is voorbij. Geen ark van Noach, de wereld vergaat evenmin door vuur, maar de wiskop maakt schoon schip.

Een geweldig gegeven voor een televisiespel! Hij greep zijn balpen en trachtte op zijn hand een paar trefwoorden te noteren om het idee vast te houden tot hij thuis zou zijn. ‘Prima,’ mompelde hij weer in zichzelf. ‘De ideeën blijven komen. Dit is de derde en vermoedelijk ook de belangrijkste. Ik kreeg hem op eigen kracht. Zonder de stimulans van Gonnie of een Femske. Robert Puls, je zit weer in de lift, kerel!’

Vlak naast hem werd zeer luid en aanhoudend op een raam geklopt. Hij draaide zijn hoofd automatisch in de richting van de geluidsbron en keek daardoor vrijwel tussen de omhoog gesjorde gigantische borsten van een al wat oudere vrouw met gepermanent haar.

Een hoer! flitste het door zijn hoofd. Goedendag, wij luiden de zondag in.

Wel naar haar kijkend, maar niet zijn pas vertragend, liep hij door. De vrouw tikte nog wel een paar maal dreunend op de ruit, maar het had een klank en ritme zonder hoop. De ervaring vertelde haar dat ze kansloos was.

Het viel hem ineens op dat de straat wemelde van brave huisvaders die hun hondje uitlieten voor de middagpias. Kennelijk een zondags tijdverdrijf voor hond en baas. Hij vroeg zich af wat er met die hondjes gebeurde als de mannen naar binnen gingen. Zouden ze buiten moeten wachten tot het gebeurd was, of binnen onder het bed geduwd worden? Die stomme diertjes wisten toch ook niet waar ze aan toe waren. Die werden op die manier ook rijp voor de dierenpsychiater.

Hij stak de straat bijna in de lengte over en zag links en rechts

vrouwen achter de ramen zitten. Sommigen tikten met hun ring de ruit bijna aan scherven, anderen voerden een andere tactiek en probeerden hem verleidelijk en smachtend aan te zien. Zonder het zelf volledig te beseffen had hij-zijn pas vertraagd. Er waren unieke types bij. Er was een slanke vrouw met zandkleurig haar die een fel oranje rijkostuum droeg, compleet met laarzen, sporen en een rijzweep. Wel mooi, maar niet helemaal passend bij zijn hobby. Een negerin lachte haar hele witte gebit zo te zien tot aan haar navel toe bloot.

Wat spijtig gestemd omdat de straat maar zo kort was, sloeg hij aan het eind de hoek om. Zijn teleurstelling maakte plaats voor blije opwinding, deze straat was veel drukker. Er paradeerden tientallen mannen langs de ramen heen en weer. Sommigen bleven staan en keken brutaal naar binnen. Af en toe volgde een korte onderhandeling en leek de koop geschied. Hij keek schuw om zich heen, er waren geen bekenden en mochten ze er wel zijn, dan zaten ze ook fout. Bij een warm licht uitstralend raam wierp hij een schuwe blik naar binnen. Een brunette zat als een klein vorstinnetje trots en onaantastbaar op een verhoging naar het passerende voetvolk te kijken. Hare Majesteit leek niet genegen iedereen tot zich toe te laten. Ze tikte niet en flirtte niet, ze keek alleen maar. Ze was er, en dat moest genoeg zijn.

Ze was wel aardig, vond hij. Hij liep door en voelde een vreemde opwindende stemming in zijn lichaam komen. Het was alsof zijn benen geen gewicht hadden en uit louter prikkels bestonden. Ze schenen moeiteloos en ook eindeloos te willen lopen, zodat zijn ogen alles observeren konden. Vrouwen te kust en te keur!

De meeste vrouwen deden hem niet veel, maar toch waren er een paar die in zijn hersens leken na te gloeien. De stille brunette en ook twee vrouwen die gezusterlijk bij elkaar voor het raam zaten. Een van hen had in de verste verte iets weg van Gonnie. Vermoedelijk kwam dat door de manier waarop ze zat. Ze sloot haar benen precies even aantrekkelijk als Gonnie dat in zijn herinnering voor de klas deed. Heerlijke knieën, die een hemeltje beschermden!

Zou hij?

Hij merkte dat hij terugliep en weer bij de twee vrouwen naar binnen keek. De vrouw die niet op Gonnie leek wenkte hem met een dwingend gebaartje, maar het Gonnie-type deed alsof hij lucht was. Hij weifelde, stond even stil voor het raam maar liep toch door. De andere vrouwen die zijn gebrek aan lef vanuit hun kamertjes hadden gezien, zagen een nieuwe kansje voor hun nering. De straat werd rumoerig van de ringen, theelepels, kopjes, asbakken en ander klein huisraad waarmee tegen de

ramen werd getimmerd. Hij was een fel begeerde prooi.

Het liefst keerde hij op zijn schreden terug en ging hij bij het Gonnie-vrouwtje naar binnen. Ze zou vast wel lief zijn en ‘in’ voor een spelletje. Wat weerhield hem toch? Vermoedelijk het lef om zomaar bij een hoer binnen te stappen, geld op tafel te smijten en zijn gang te mogen gaan. Maar anderzijds … ze had Gonnie-trekken. Wel niet zoveel als Fems-ke, maar toch, haar manier van zitten en kijken was de moeite waard.

Aan het eind van de straat bleef hij besluiteloos staan. Waarom deed hij het niet? Waarom trakteerde hij zichzelf niet op een verzetje, na die vervelende geschiedenis met Femske en die pokke jongen? Dan, na het pretje, naar huis en werken! Weer liep hij langs de ramen, maar er werd al minder hard getikt. De vrouwen herkenden hem en hadden hem beroepsmatig bij het grote leger van zondagskijkers ingedeeld. De brunette was verdwenen, het gordijn was gesloten. Er was tenminste één vent geweest die minder treuzelde dan hij. Als hij niet oppaste was zijn keuze ook bezet.

Hij liep sneller door, maar toen hij voor het raam arriveerde leek de moed hem opnieuw in de schoenen te zinken. Het Gonnie-meisje keek niet eens naar hem, haar vriendin wel maar overduidelijk zonder veel interesse. Hij had het blijkbaar al verknoeid. Hij dwong zich voor het raam stil te houden en met onbewogen gezicht naar binnen te gluren. Nu moesten ze toch wel iets doen? Achter hem, aan de overkant van de straat, begon een vrouw heftig tegen haar ruit te tikken. Op het allerlaatste moment wilde ze de buit bij de concurrentie weglokken. Ineens lachte het Gonnie-vrouwtje en stootte haar vriendin aan die hem wenkte.

Trillend over heel zijn lijf duwde hij de deur naast het raam open en keek in een kaal gangetje. Twee stappen verder was de deur die naar het kamertje leidde. Hij wachtte bescheiden tot een van de meisjes hem zou halen, maar toen het tot hem doordrong dat dit niet het geval was, opende hij zelf de deur en voor het eerst in zijn leven was hij op visite bij de hoeren.

‘Dag lekker dier, kom je niet verder?’

‘Jazeker wel.’ Het was het enige dat hij wist te zeggen.

De vriendin van het Gonnie-type, die kennelijk de meest brutale was, stond op en roetste met vaardige hand het gordijn dicht. Hij bleef staan waar hij stond en zag alles met adembenemende spanning gebeuren.

‘En wat gaan we doen?’ vroeg de hoer bij het gordijn. ‘Wat zullen we ervan maken?’ De vrouw liep vrijpostig op hem af.

Hij besefte dat het een hele toer zou worden om de vrouw, waarvoor

hij naar binnen was gegaan, te krijgen. Haar vriendin zou weg moeten, maar hoe?

‘Nou schat, waarom zeg je niks, heb je je tong verloren? Hè, wat vervelend nou! Nou ja, als je je piemel nog maar hebt, anders wil het zelfs hier niet lukken.’

Haar vriendin, zijn Gonnie-ideaal, begon te lachen en keek naar zijn onthutst gezicht. ‘Nee hoor!’ zei ze, ‘hij kan best wel praten. Toen hij binnenkwam, zei hij, “jazeker wel”.’

‘Dat hebben we dan geconstateerd,’ zei de brutale. Zonder dralen greep ze hem pardoes in het kruis. Ze deed het verbazend kundig, ze had in één fikse greep wat ze hebben wilde. Door de stof van zijn broek heen kneep en kneedde ze zachtjes zijn mannelijkheid. Haar vriendin keek geamuseerd toe.

Hij voelde tot zijn verbazing dat het meisje met haar lange lenige vingertjes precies wist wat ze deed en hoe ver ze kon gaan. Hoewel hij aannam dat het in dit kamertje de meest gebruikelijke zaak van de wereld was, schaamde hij zich toch voor de snelle reactie van zijn lid.

‘Oei! Hij is al groot. Wat een stouterik zeg, nou die wil wel.’

‘Is dat zo?’ vroeg haar vriendin met gespeelde verbazing. ‘Zullen we dan samen eens kijken wat-ie heeft?’

‘Ja, laten we’s kijken wat-ie voor ons heeft meegebracht?’ De brutale trok met een handig rukje zijn gulp open en stak haar hand van bovenuit in zijn onderbroek. ‘Oeijoeijoeijoei!’ riep ze. ‘Kijk eens, Em-my!’ Meteen trok ze zijn broek en onderbroek met een ruk omlaag.

Als in een reflex wilde hij bukken en snel zijn broek omhoog hijsen, maar op hetzelfde moment begreep hij dat zo’n angstig gebaar een lachsalvo bij de twee samenzweersters zou ontlokken. Hij bleef bedremmeld staan met zijn kleding op de schoenen en met, hoe was het in hemelsnaam mogelijk, een geweldige erektie. Hij moest er buitengewoon koddig uitzien.

‘Zo, dat is een geil pikkie!’ Het klonk heel enthousiast.

Verdomd, dacht hij, ik heb het goed gehoord. Het kuise preutse Gonnie-hoertje komt uit de hoek.

‘Of dat een geil pikkie is,’ antwoordde de ander. ‘Afblijven hoor, Emmy! Dit is echt een snikkeltje voor mij.’

De Gonnie-achtige hoer die met Emmy werd aangesproken trok een verdrietig pruillipje. ‘Zullen we hem samen delen, Wanda? Allebei wat? Kan je een stukkie van hem missen?’

‘Ja!’juichte Wanda. ‘Wat een goed idee, zeg. We delen hem. Kom, we leggen hem eerst op bed.’

De twee vrouwen duwden hem zachtjes naar het bed dat in de hoek van de kamer stond. Met kleine voorzichtige pasjes, doordat zijn broek die nog steeds om zijn enkels fladderde hem weinig speelruimte bood, liet hij zich leiden.

‘Zo,’ zei Emmy, ‘ga maar liggen. Dit wordt een verwennerijtje!’

Meteen duwden de vrouwen hem ruggelings op het bed. Eén peuterde zijn veters los en trok zijn schoenen uit, de ander stond klaar om zodra het mogelijk was de broek van zijn benen te trekken. Voor hij het zich realiseerde stond de hoer Emmy met zijn broek in haar handen naast het bed, zonder dralen smeet ze het kledingstuk over een stoel. Wanda liet met twee doffe ploffen zijn schoenen vallen en ging aan het voeteneind zitten.

‘Tsjonge, nou-ie zo mooi op z’n rug ligt, is ie veel groter dan ik dacht.’

‘ ‘t Is net een vlaggeschip,’ zei Wanda.

‘Oei!’ riep Emmy. Ze stootte haar vriendin aan. ‘Kijk ‘m eens raar kijken!’

De aanvankelijk meest brutale hoer kwam met haar gezicht vlak voor hem. Hij rook een doordringende parfumlucht. ‘Hé,’ zei ze dwingend, ‘heb jij net zoveel geld bij je als je geil bent?’

‘Dat is waar,’ viel Emmy spontaan bij. ‘We hebben nog niet over de poen gepraat. Wat dom van ons. We worden ook nooit zakelijk. Wat dacht je ons te geven, schat?’ Ze streelde bijna achteloos met de zijkant van haar hand langs het topje van zijn onrust. Ze speelde het spel meesterlijk.

‘Ik weet het niet,’ stamelde hij. ‘Ik heb dit nog nooit eerder bij de hand gehad.’

‘Ach … hoor je dat, Wanda? Hij heeft dit nog nooit eerder bij de hand gehad. Wat een snoes, hè?’

‘Een doetje is het.’

‘Nou lieverd, je moet vijftig gulden betalen, voor ons tweeën. Dat vind je toch niet veel, wel?’

‘Nee hoor.’ Hij hoorde dat zijn stem schor klonk en als een hardnekkige hoest vastzat in zijn keel. ‘M’n geld zit in m’n broek, daar.’ Hij slikte. ‘Wacht, ik zal ‘m even pakken.’ Hij wilde overeind komen maar de twee vrouwen waren hem te snel af en duwden hem terug op bed.

‘Oei, jij bent net een duveltje uit een doosje. Nee hoor, service is hier nog service. Emmy pak zijn broek, dan mag hij ons betalen.’ Haar vriendin greep de broek van de stoel en reikte hem het kledingstuk aan. Nerveus zocht hij in zijn portemonnee en haalde er twee biljetten van vijfentwintig gulden uit. De meisjes keken gespannen toe.

‘Ach … kijk ‘s Emmy, hij heeft nog veel meer geld … wat een potterd.’

‘Jij kan hier nog heel wat keren terugkomen!’

Hij glimlachte en kreeg iets meer vat op de situatie. ‘Dat ligt helemaal aan jullie,’ zei hij zo guitig mogelijk. ‘Wie weet, misschien neem ik wel een abonnement!’

‘Nou nou, hij krijgt al praatjes,’ zei Wanda.

‘Ja, en laten we nou eerst gedacht hebben dat hij helemaal niet kon praten. Kom, ‘^eef maar hier.’ Emmy trok de bankbiljetten uit zijn vingers en deponeerde ze in een boek dat op de leuning van een fauteuil lag. ‘Zullen we dan maar eens lief voor je worden?’

Hij knikte verzaligd. ‘Ja, wees maar eens lief,’ zei hij tegen Emmy. ‘Met alle lof voor je vriendin, maar voor jou ben ik hier gekomen.’

‘Is dat zo?’ Emmy tuitte haar lippen alsof ze hem een kushandje wilde toewerpen. ‘Jij hebt smaak zeg!’

‘En wat dacht je hiervan?’ De andere hoer haalde met een geroutineerd gebaar haar borsten uit haar bloes en liet ze opstandig vooruit staan.

Hij keek verbaasd naar de twee grote roze tepelbedden die voor zijn ogen heen en weer wiegden en wilde er een met zijn vinger aantippen. Wanda trok giechelend haar bovenlichaam terug zodat hij in het luchtledige graaide. ‘Mis poes!’ zei ze. ‘Kijken mag, maar aankomen natuurlijk niet.’

‘Mijn vriendin mag er best wezen,’ zei Emmy. ‘Waarom wil je alléén mij hebben? Met z’n tweeën zijn we veel leuker, kunnen we ook veel leukere spelletjes doen. Of houd jij soms niet van spelletjes?’

Wanda trok een bedenkelijk gezicht en zei met een zweem van ongeloof in haar stem: ‘Je gaat me toch niet vertellen dat je een droogkloot bent, die niet van spelletjes houdt?’

‘Natuurlijk houd ik van spelletjes.’

‘Dan kunnen we toch metelkaar praten, nou ja … ik bedoel … je weet wel wat ik bedoel.’

Wanda was intussen op het voeteneind van het bed gekropen en streek met haar hand over zijn buik. Ze deed het erg geroutineerd en bespeelde het terrein tussen zijn navel en de grens van zijn schaamhaar. Haar grote borsten deinden als boten in een rumoerige haven op en neer. Emmy die hem zag kijken zwaaide haar truitje over het hoofd en ineens was het alsof de zon doorbrak in een tropische tuin. Er hingen overal rijpe vruchten. Ze schenen zo voor het plukken!

Even gewoon kijken en genieten, dacht hij. Nog niks doen. Alleen

kijken naar al dat moois. Straks pas toetasten en eten.

Wanda’s borsten waren ronder en voller van vorm dan die van Emmy en de tepelbedden waren eveneens groter. Ze deden hem denken aan de schotels van het poppeserviesje van zijn kleine zusje. Emmy daarentegen had koddige tietjes waarbij de rechter tepel iets hoger stond. Hij stak gretig zijn hand uit om het verschil te voelen, maar de beide vrouwen deinsden lachend terug. Voor de tweede keer tastte hij mis.

‘Néé!’ zei Emmy, ‘we zouden toch een spelletje doen, weetje nog?’

‘Ja,’ viel Wanda bij, ‘je zei zelf datje van spelletjes hield.’

‘Dat is ook zo, maar dan moeten jullie wel meewerken. Een mens kan niet van de lucht leven.’

‘Zo is het!’ zei Wanda adrem. ‘Wij ook niet. Als je aan onze tietjes wil voelen, dan moet er toch nog eens vijfentwintig gulden bij.’

‘Voor ons samen, dan. Schrik maar niet. We delen wel, we willen niet het onderste uit de kan hebben. Is het niet, Wanda?’

‘Vijftig gulden was de afspraak.’ Hij duwde zich met de ellebogen overeind, voorwendend dat hij van plan was zich te gaan aankleden. Wat hij had verwacht en gehoopt, gebeurde niet. De meisjes gaven hem alle ruimte en gelegenheid om van het bed af te komen. Verdomme, hij ging het spel verliezen. Vijftig pop kwijt en nog jniks gehad. Zuchtend om de onverwachte tegenslag sloeg hij zijn benen over de rand van het bed. De vrouwen die zagen dat hij het echt meende keken elkaar snel aan. Het ontging hem nog net niet, maar de juiste waarde ervan drong in ieder geval niet tot hem door.

‘Je weet niet wat je afslaat.’ Wanda ging pal voor de deur van het kamertje staan, zodat hij als hij eenmaal zijn broek en onderbroek aan had getrokken, haar ook nog eens moest zien weg te duwen om buiten te komen. ‘Kom je, Em?’ zei ze. ‘We zullen hem eens laten zien wat z’n neusje voorbij gaat.’

Emmy ging pal naast Wanda staan. Twee vrouwelijke schildwachten, de een met geheel ontblote borsten, de ander had ze als aantrekkelijke koopwaar uit de bloes.

‘Ga je nu echt weg?’

‘Natuurlijk!’ Hij schrok van zijn eigen vastberadenheid. Nu was het nog net een amusant spel, maar straks stond hij met lege handen op straat. Een hoerenloper tussen andere hoerenlopers.

‘Kijk’s … Kijk’s watje afslaat!’

Vrijwel gelijktijdig trokken de meisjes hun rokken omhoog. Met zijn onderbroek al half aan, net over de knieën, keek hij op en zag de lange

slanke benen van de meisjes, beginnend in nauwe zwarte laarzen en naar boven uitlopend in schattige broekjes. Ze hadden klasselichamen, allebei. Hij liet zonder dat hij het in de gaten had zijn onderbroek los, die als een vlag die op een windloze dag werd gestreken traag langs zijn benen omlaag gleed. Zijn mond viel open van verbazingen verrukking.

Wanda droeg eenzelfde broekje als Gonnie vroeger. Het broekje ook, dat hij meende bij Femske gezien te hebben, en waarvan hij absoluut zeker wist dat het meisje op de fiets het had gedragen. Of hij was gek, of hij was het aan het worden. Dat was toch onmogelijk? In geen jaren had hij dergelijk ondergoed bij een vrouw gezien, en plotseling was het overal om hem heen, scheen het de grote mode. Er klopte iets niet, maar hij kon zich vergewissen van de juistheid. Hij had een monster van die stof bij zich …

Hij griste snel in zijn broek die ais een vod voor zijn voeten lag en vond in een van de zakken het lapje stof dat al de aard van een mascotte begon aan te nemen. Er was geen twijfel mogelijk, het was hetzelfde broekje. Het bloemetjesmotief was eender van vorm en kleur.

‘Hoe kom je daar aan?’ Wanda keek verschrikt tussen haar benen alsof hij razendsnel het kruis uit haar broek had gescheurd.

‘Van een vriendin,’ antwoordde hij. ‘Een vriendin die erg veel op Emmy lijkt. Ze gaf het me om aan te ruiken als ik naar haar verlang. Begrijp je?’

‘Wel een frisse meid,’ vond Wanda. Ze hield nog steeds haar handen beschermend tussen de benen alsof ze hem toch niet helemaal vertrouwde.

‘Ze is voor een half jaar naar Canada, voor haar studie.’

‘Ach wat rottig voor je,’ zei Emmy. ‘Een reden temeer om je door ons eens lekker te laten verwennen.’

‘Daar voel ik alles voor, ik wil wel.’

‘Nou doe dan niet zo rottig. Leg er nog vijfentwintig piek bij en je mag aan onze tietjes zitten, zoveel als je maar wilt. Wat heb je nou nog betaald? Vijfenzeventig gulden voor twéé vrouwen!’

‘Als je met één meid een avondje uitgaat ben je meer kwijt,’ argumenteerde Wanda.

‘Vind je ons dan niet leuk?’ Het was alsof Emmy’s ongelijke tietjes hem spijtig aankeken.

Heel even aarzelde hij nog. ‘Nou, vooruit dan, hup met de geit!’ Met een zucht greep hij zijn portemonnee en zocht vijfentwintig gulden bij elkaar, twee tientjes en een vijfguldenbiljet. Wanda nam het gretig aan en stopte het zorgvuldig bij het andere geld in het boek.

‘Kom dan maar,’ zei Emmy. Ze greep zijn hand en trok hem zachtjes opnieuw naar het bed. Gewillig ging hij languit liggen.

Wanda klapte het boek dicht en zei: ‘Kijk’s malle!’ Met vlugge beweginkjes knoopte ze haar bloes los en trok die uit.

‘Zie je wel?’ zei Emmy zacht. ‘We zijn helemaal niet zo eenkennig.’

‘Dat ben ik ook niet.’ Hij voelde dat hij tussen zijn benen weer opspelig werd. De natuur was niet te stuiten.

De beide meisjes gingen naast hem op bed zitten en begonnen giechelend met de topjes van hun nagels zachte streepjes langs de binnenkant van zijn bovenbenen te trekken. Wanda nam zijn dij links, en Emmy rechts voor haar rekening. Soms voelde hij net de zachte huid van hun armen langs zijn lid aaien. Ze wisten hun act uitmuntend te brengen. Gretig voelde hij met rond gevormde vingers, alsof hij een appel uit een boom wilde plukken, aan de borsten die boven hem een firmament vap vrouwelijkheid vormden.

‘Je bent lief,’ zei hij tegen Emmy.

‘Wanda niet?’

‘Natuurlijk wel. Maar jij lijkt nu eenmaal het meest op mijn vriendin.’ Ze moesten alle drie lachen.

‘Weetje wat ik graag zou willen?’ zei hij.

‘Nou … zeg het eens, misschien doen we het voor je.’

‘Ik zou jullie wel eens willen zien zonder rok, naakt! Nu ja, niet helemaal bloot. Leuke laarzen en pikant ondergoed, daar heb ik geen enkel bezwaar tegen.’

‘Nog meer speciale wensen?’ vroeg Emmy geamuseerd.

‘Ja … eigenlijk wel … Wil jij dat hippe broekje van Wanda aandoen? Het zou me vreselijk opwinden.’

‘Ach jij viezerd!’ riep Emmy. ‘Wat ben jij pervers, zeg. Kunnen we dat doen, Wanda? Wat denk jij ervan?’

‘Als hij nog wat bijbetaalt.’

‘Ja, natuurlijk! Doe er nog eens vijfentwintig gulden bij. Dan heb je nog maar honderd piek betaald. Honderd piek, voor twéé vrouwen zoals je ze wilt hebben. Hé, pikkemannetje, dat is toch voor niks!’

‘Ja, we werken onder de prijs, er moet geld bij met jou,’ lachte Emmy.

‘Als onze vakbond het hoort worden we geroyeerd,’ zei Wanda doodernstig.

‘Ben jij nou gek?’ Hij kreunde en verslikte zich bijna, want Emmy sloeg haar hand om zijn lid en trok tergend langzaam het velletje heen en weer. Met de wijsvinger van haar andere hand tipte ze heel lichtjes

tegen het uiterste puntje van zijn eikel aan.

‘Oh! Kijk’s Wanda, heel zijn koppie is rood! Hij is d’r al mee bezig geweest.’

‘O bah, wat een viezerd, en nou wou-ie alweer?’

‘ ‘t Is een maniak!’

Hij sidderde en hield zijn lichaam gespannen.

‘Doe je er nog een keertje vijfentwintig pop bij?’

Hij knikte verslagen.

‘Je bent werkelijk hartstikke lief, echt waar.’ Wanda gaf een speels tikje op zijn kriebelende stengel. ‘Betaal nu even snel en doe dan je ogen dicht voor de grote verrassing.’

Hij griste voor de zoveelste maal naar zijn broek en zocht met moeite vijfentwintig gulden bijeen.

‘Fijn.’ Emmy lachte breeduit. ‘Nu zijn er geen belemmeringen meer. Doe je ogen dicht en als wij zeggen, kijk, dan mag je kijken.’

Hij deed wat ze vroegen en sloot de ogen. Hij hoorde geritsel van kledingstukken. Roets, roets uit. Roets, roets aan. ‘Kijk!’

Hij opende de ogen en zag Emmy staan. Ze had zoals beloofd alleen lange zwarte laarzen aan en het slipje met de bloemetjes van Wanda. Ze zag er bovennatuurlijk heerlijk uit. Hij vergat bijna naar Wanda te kijken die net als Emmy ook alleen laarzen en een broekje droeg.

‘Je lijkt inderdaad op Gonnie. Kom ‘s met dat bloembolletje van je.’ De meisjes kwamen gewillig aanlopen en gingen ieder aan een kant naast hem op bed liggen. Hij sloeg meteen zijn handen uit, overal was zacht en toch stevig vrouwenvlees. Robertje Puls in Wonderland! Verbeeldde hij het zich nu of werden de beide meisjes ook een beetje opgewonden? Ze grepen allebei met knuffelende handjes zijn meest gevoelige deel vast en leken als beroepsvoetballers elkaar het balletje toe te spelen. Ze maakten een kundig één-tweetje. Hij voelde zich tot een heerlijke razernij komen.

‘Nu moet ik je zien. Nu moet ik kijken, Gonnie.’

Hij kwam overeind en duwde de meisjes plat tegen het bed. Ze waren even verrast door zijn kracht en ook overrompeld door zijn plotseling optreden. Hij stak behendig en snel als een slang die op zijn prooi toeschiet, zijn vingers langs Emmy’s dij in haar broekje en trok de bloemetjes voor haar intieme plekje opzij. Ze werd een benaderbare werkelijkheid.

‘Jezus, wat lekker!’ hijgde hij. Meteen drukte hij zich nog verder overeind en bracht zijn lichaam boven Emmy, klaar om bij haar

binnen te gaan. Aan Wanda dacht hij niet meer.

Met een geroutineerde draaibeweging van haar kont schoot Emmy onder zijn wellustig lichaam weg. ‘Hé, dat gaat zomaar niet,’ zei ze kwasi boos. ‘We willen best met z’n tweeën naast jou in bed liggen. Maar jij wil naaien! Dat had je wel even moeten zeggen, vader. Als je zoiets wilt, komt er nog eens honderd piek bij.’

‘Ben jij belazerd!’ Hij voelde een intense woede in zich ontwaken die hij nooit binnen de grenzen van zijn beheersing zou kunnen houden. Er kwamen gillende rode vlekken voor zijn ogen die in zijn hoofd suizend leegliepen. Een krankzinnige razernij die tomeloos door zijn lichaam raasde.

De twee vrouwen merkten het en probeerden uit bed te springen. Maar hij had meteen hun bedoeling door en hield hen moeiteloos vast.

‘Om de donder niet.’ Hij gromde als een getergde beer. ‘Ik heb genoeg betaald. Ik zal naaien!’

‘Zonder verder acht op haar te slaan liet hij Wanda los en kroop op Emmy. Met zijn rechterarm duwde hij haar tegen het bed en met zijn linkerhand trok hij het slipje opzij zodat de weg vrij was. Hij dreef zonder haar te ontzien zijn knie tussen haar benen en wrong vervolgens zijn hele lichaam ertussen. Hij tilde zijn billen op, plaatste zijn lid en drong als een speer in haar lijf.

Emmy gaf een gil en probeerde dezelfde truc, wegdraaien met haar onderlichaam. Ditmaal lukte het haar niet. Hij volgde haar beweging soepel en katachtig en bleef bekwaam in haar. Hij stootte een paar maal krachtig. Ondanks dat hij zonder noemenswaardige moeite bij haar was binnengedrongen, voelde hij dat ze nauw was geschapen. Ze omklemde hem ongewild heel stevig.

Emmy die merkte dat ze geen schijn van kans had gaf zich gewonnen en stribbelde niet langer tegen. Ze liet haar woeste bezeten klant maar begaan en berustte in haar lot. Ze wist dat de man op haar gevaarlijk zou kunnen worden bij te veel verzet.

Hij legde zijn hoofd naast haar neer en probeerde in haar oorschelp te kussen. ‘Gonnie … Gonnie … het komt! …’ Hij slaakte een diepe langgerekte zucht en kreunde. ‘O! O, wat heerlijk.’

Meteen voelde hij een serie fladderende slagen op zijn rug en achterhoofd. Een dolle zwaan leek uitgebroken en het op zijn achterzijde te hebben gemunt. Hij draaide zijn hoofd om en zag Wanda als een razende met haar vuisten op zijn lijf trommelen. ‘Viezerik!’ gilde ze. ‘Eraf, viezerik!’

Pijn doet het niet, dacht hij, maar het is op dit ogenblik wel hoogst

irritant. Hij wendde zijn hoofd weer van Wanda af en zag bij iedere stoot die hij gaf, Emmy’s gezicht heen en weer bewegen. Haar lippen, ogen, voorhoofd en haar lokken, alles had het ritme van zijn schokkend lichaam aangenomen. Toen begon het te komen, hij moest spuiten …

‘O, God,’ piepte Emmy, ‘hij doet het zonder condoom.’

Wanda die merkte dat haar slagen geen enkel effect sorteerden keek radeloos om zich heen op zoek naar een slagwapen. Ze vond een zeshoekig gevormde asbak, greep die vast en begon zijn rug ermee te bewerken.

Hij voelde een puntig voorwerp vlak onder zijn schouderblad in zijn rug dringen en begreep dat Wanda een hard en scherp ding in haar handen moest hebben. Als een bliksemschicht wierp hij zich van Emmy af. Te snel voor Wanda. Ze trof haar vriendin met de asbak precies tussen de borsten. Emmy gaf een jankende kreet en greep met beide handen naar de hoekige wond tussen haar borsten waar het eerste bloed naar buiten kwam sijpelen.

‘O God, Emmy! Wat heb ik gedaan!’ riep Wanda. ‘Lieve arme Emmy.’

Emmy kreunde en jammerde alsof ze uit het wrak van een verongelukte auto werd bevrijd en probeerde met haar vingers de pijnlijke plek te betasten. Het gevolg was dat ze alles onder het bloed smeerde waardoor de situatie nog erger leek dan ze was.

Wanda rende naar een kast en haalde er een verbanddoos uit. Met nerveuze vingers peuterde ze een noodverband uit een pakje en duwde het op de wond. Door de consternatie merkten de vrouwen niet dat hij was opgestaan en zijn onderbroek en bovenbroek had aangetrokken. Ze waren zo druk in de weer met het vaststellen van de grootte en omvang van de ramp dat hij vrij spel had. Door het vele bloed dachten ze dat er een bloedrijke ader was getroffen.

Bij de deur zei hij: ‘Nou meisjes, tot ziens maar weer.’

‘Val dood, pokke kerel!’ zei Wanda.

‘Ook een prettige zondag,’ groette hij terug.

Hij liep het gangetje uit en was buiten. Een paar mannen die aan de overkant van de straat stonden keken met troebele blik eerst naar hem, toen naar de nog steeds gesloten gordijnen, en toen weer naar hem. Hij stak over en hoorde een kerel zeggen: ‘Je bent bijna drie kwartier binnen geweest. Is het aan te bevelen?’

‘Ja, absoluut,’ antwoordde hij, ‘het is daarbinnen een vrolijke boel en ze zijn niet duur ook.’

Hij liep de straat uit langs de zichzelf etalerende dames die kennelijk

geen van allen nog trek in hem hadden. Niet één klopte op de ruit. Ze zagen vermoedelijk dat hij al had geneukt.

Hij kwam in een brede winkelstraat waar ondanks de zondag veel mensen op de been waren. Hij vertraagde zijn pas en ontspande zich. Bij een etalage hield hij stil en las de titel van het boek dat hij in alle rust had meegenomen. Het heette ‘Als de bomen rijpe vruchten dragen’ en daaronder ‘een streekroman over lief en leed’.

Hij bladerde in het boek en op pagina twaalf vond hij drie biljetten van vijfentwintig, twee tientjes en een briefje van vijf.

‘Robert Puls heeft nog nooit betaald voor een coïtus! En ook ditmaal is hij er als door een wonder voor bespaard gebleven. Er is iets eigenaardigs aan de hand. Er gebeurt te veel in een té kort tijdsbestek. Ik concludeer het voor de tweede keer!’

Er waren mensen die het hoorden en elkaar aankeken. Hij merkte het ditmaal niet. Hij had alleen maar oog voor het boek dat hij met een wijde boog van zich af smeet. Het bleef tegen de stoeprand liggen.

Hij nam zich voor naar huis te gaan en te werken aan de nieuwe Robert Puls. Noch sex, noch vrouwen, waren interessant. Werken, werken en nog eens werken aan een daverende come-back. Hij wist dat hij het kon!

‘Gonnie en Femske!’ Hij zei het hardop, voor iedereen verstaanbaar. ‘Jullie hebben voor mij afgedaan. Een nieuwe Robert Puls is geboren!’

Hij stapte stug door en gaf baldadig een trap tegen het boek dat meters over de betontegels vloog. Hij had niet in de gaten dat het boek een bescheiden spoor van bankbiljetten achterliet. Hij kon slechts vooruit kijken, de toekomst in.