Hoewel ik niet vaak over hen hoorde spreken, vroeg ik me toch af wanneer ik mijn grootouders zou ontmoeten, Celines vader en moeder. Ik hoorde of zag haar nooit aan de telefoon met hen praten en zij noch Sanford zinspeelde er ooit op dat ze hen onlangs hadden gesproken of regelmatig contact hadden. Door de week ontbeten Sanford en ik meestal zonder Celine, omdat ze veel meer tijd nodig had om op te staan en zich aan te kleden. Ik wist dat Sanford meer over mijn nieuwe grootouders zou vertellen als ik het hem vroeg, maar ik kon de moed niet opbrengen. Tenslotte besloot ik rustig door te gaan met mijn dagelijkse routine en te wachten tot Celine het onderwerp van haar ouders weer ter sprake bracht - dan zou ik vragen of ik ze kon ontmoeten.

Naarmate de dagen verstreken, leken mijn danslessen beter te gaan, en al kon ik me niet voorstellen dat ik Dimitri ooit aardig zou vinden, toch voelde ik me gevleid als hij me een complimentje maakte over mijn techniek. Madame Malisorf ging niet zo ver dat ze zei dat ik een bijzondere leerling was, maar ze zei wél dat ik beter was dan de doorsnee, wat voldoende was om Celine gelukkig te maken en nog zelfverzekerder.

‘Ik denk,’ zei Celine op een dag na het eten, ‘dat het tijd wordt dat moeder Janet ziet. Janet is enorm vooruitgegaan. Ik zal moeder vragen langs te komen tijdens een van haar danslessen.’

Sanford knikte zwijgend, maar ik zag iets vreemds in zijn ogen, een bezorgde blik die ik er niet vaak in gezien had. Natuurlijk vroeg ik me af waarom ik Celines ouders niet eerder had ontmoet. Ik wist dat ze niet ver weg woonden. Waarom bezochten we elkaar nooit? Ik kon mezelf wel een schop geven dat ik niet de moed had gehad het Sanford eerder te vragen, omdat aan zijn gezicht duidelijk te zien was dat hij zo zijn eigen mening over hen had.

‘Komt je broer morgen niet terug van vakantie?’ vroeg San- ford. Zijn gezicht ontspande zich niet, en ik vroeg me af wat het was met Celines familie dat hem van streek bracht.

‘Ik kan het me niet herinneren. En wat bedoel je, terug van vakantie? Wanneer is Daniël niet met vakantie?’ zei Celine met een ijl, schril lachje.

Verder werd er niets gezegd over Celines familie, maar twee dagen later, halverwege ons diner, ging de deurbel, en Mildred kwam haastig de keuken uit om te zien wie het was. Een paar minuten later hoorde ik een luide lach.

‘Mildred, je bent nog steeds hier! Fantastisch!’ Een luide stem dreunde in de deuropening.

‘Daniël,’ kermde Celine hoofdschuddend.

Een paar ogenblikken later stormde Celines jongere broer de eetkamer binnen. Zijn lichtbruine haar was lang en hing verward om zijn hoofd en gezicht, alsof hij er urenlang met zijn vingers doorheen had gestreken. Hij was bijna één meter tachtig en atletisch gebouwd en had lichtbruine ogen en een gezicht met veel scherpere gelaatstrekken dan Celine. Ik zag een gelijkenis in hun neus en mond, maar om zijn lippen lag een sluw lachje dat, zoals ik zou ontdekken, een karakteristieke gewoonte van hem was. Hij droeg een zwartleren jack, een verschoten blauwe spijkerbroek, zwarte laarzen en zwartleren handschoenen.

‘Celine, Sanford,’ riep hij uit. ‘Hoe gaat het ermee?’

Hij begon zijn handschoenen uit te trekken. ‘Ik ben net op tijd voor het eten. Bof ik even! Ik ga dood van de honger.’

Hij ging in een stoel tegenover me zitten en pakte een stuk brood voordat iemand iets kon zeggen.

‘Hallo, Daniël,’ zei Celine droog. ‘Mag ik je voorstellen aan Janet.’

Hij knipoogde naar me.

‘Ik heb gehoord dat jullie eindelijk ouders zijn geworden. Moeder heeft me de oren van het hoofd gekletst.’ Hij nam me aandachtig op. ‘Hoe behandelen ze je? Heeft Sanford al met je onderhandeld over je zakgeld? Laat je maar door mij vertegenwoordigen. Ah, kalfsvlees,’ ging hij verder, en prikte een stuk vlees op. ‘Mildred kan uitstekend koken.’ Hij stopte het vlees in zijn mond en kauwde.

Het was of een krachtige, wilde wind in huis was gewaaid. Sanford was kennelijk zo verbluft door Daniels verschijning, dat hij met zijn hand bewegingloos in de lucht bleef zitten, zijn vork vol doperwten.

‘Hallo, Daniël,’ zei Sanford, en zijn blik verzachtte. ‘Ik zie dat je eindelijk die motor hebt die je dreigde te zullen kopen.’

‘Reken maar,’ zei Daniël. ‘Ik herinner me dat je met het idee speelde er zelf ook een te kopen.’

‘Ik meende het nooit echt serieus,’ zei hij met een blik op Celine.

‘En jij?’ vroeg Daniël aan mij. ‘Zin om na het eten een ritje met me maken?’

‘Natuurlijk niet,’ zei Celine snel. ‘Dacht je dat ik haar zo in gevaar zou willen brengen?’

Daniël lachte en at door. Ik was nog steeds te verbaasd en overweldigd om iets te kunnen zeggen. Hij knipoogde weer naar me.

‘Ik durf te wedden dat je het leuk zou vinden,’ zei hij, en staarde me zo indringend aan dat het leek of hij in mijn ziel kon kijken. Ik vroeg me af of mijn ziel een motorjack droeg!

‘Hou op, Daniël,’ beval Celine. Hij lachte weer en schudde zijn hoofd als om zijn nederlaag te erkennen.

‘Waar was je deze keer?’ vroeg Sanford. Hoewel hij het kritisch wilde laten klinken, zag ik een blik van afgunst in zijn ogen

terwijl hij wachtte tot Daniël over zijn avonturen zou vertellen.

‘De Cape. Je zou het er heerlijk hebben gevonden, Sanford. We hebben de zeeroute genomen door Connecticut en zijn langs de zee gereden. Ik zweer je, met de wind door ons haar en de geur van de frisse zilte zeelucht, had ik het gevoel of ik eeuwig zo door kon rijden. Nooit meer terugkomen.’

‘En toch ben je hier. Ik durf niet te vragen wie de we was,’ zei Celine, haar neus rimpelend.

‘Durf je dat niet? Grappig, moeder durfde het ook niet.’

‘Dat geloof ik,’ zei Sanford met een flauw lachje.

‘Feitelijk, Sanford, was ze een aantrekkelijke, mooie jongedame in nood toen ik haar vond. Ik heb haar gekleed en gevoed en een motor voor haar gekocht,’ zei Daniël tussen een paar happen door.

‘Je hebt een motor gekocht voor een vreemde vrouw?’ vroeg Celine met een grimas.

‘Na een paar dagen was ze niet zo vreemd meer,’ zei Daniël, en knipoogde weer naar mij. ‘Goed, vertel eens alles over jezelf, Janet. Hoe oud ben je?’

‘Over een paar weken word ik dertien,’ zei ik aarzelend. Daniël leek meer dan levensgroot en het maakte me zenuwachtig dat hij zijn vragen aan mij stelde.

‘Zo oud al? Dan moet je ook over een pensioenregeling onderhandelen,’ schertste hij. ‘Maar serieus, word je goed behandeld? Want als dat niet zo is, heb ik invloedrijke vrienden en kan ik in een oogwenk alles voor je regelen wat je wilt. Ze moeten zich houden aan de regels van het Verdrag van Genève ten aanzien van gevangenen.’

‘Maar... maar ik ben geen gevangene,’ zei ik snel, en keek hulpzoekend van Sanford naar Celine.

‘Hou op. Je maakt haar bang met dat gedrag van je,’ zei Celine. Ze zweeg even en vroeg toen: ‘Hoe gaat het met vader en moeder?’

‘Redelijk wel,’ zei hij. Hij keek naar mij. ‘Onze ouders worden langzamerhand standbeelden. Ze zitten zo stil als graniet en ademen alleen gefilterde lucht in.’

‘Daniël!’ zei Celine verontwaardigd.

‘Het gaat goed met ze, alles gaat goed. Natuurlijk heb ik ze maar een paar minuten gezien voordat moeder begon over je weet wel wat,’ zei hij met een knikje naar mij.

‘Zo is het genoeg,’ zei Sanford scherp.

‘Ze hoort te weten wat haar te wachten staat, met wat voor familie ze een contract heeft afgesloten, vind je ook niet?’ antwoordde Daniël.

‘Alsjeblieft,’ smeekte Celine. Hij haalde zijn schouders op.

‘Oké, ik zal beleefd zijn. Heus. Hoe bevalt het leven hier je, Janet?’ vroeg hij.

‘Erg goed,’ antwoordde ik.

‘En ze hebben je naar die snobistische school gestuurd?’

‘Peabody is geen snobistische school. Het is een speciale school, die voordelen biedt,’ verbeterde Celine hem.

‘Hebben ze je verteld dat ik op die school ben geweest, maar dat ze me vroegen om mijn studie alsjeblieft ergens anders voort te zetten?’

Ik schudde mijn hoofd.

‘Mijn broer,’ legde Celine uit, ‘staat algemeen bekend als een verwend mormel. Hoeveel geld mijn ouders ook bereid waren aan hem uit te geven of wat ze ook voor hem wilden doen, hij slaagde er altijd in het te verzieken,’ zei ze, met een woedende blik op hem.

‘Ik stikte bijna in die zilveren lepel,’ zei hij schouderophalend. ‘Mildred,’ riep hij toen ze verscheen, ‘je hebt jezelf overtroffen met dat kalfsvlees. Het is zo sappig als de lippen van een maagd,’ zei hij, en smakte met zijn lippen. Mildred werd vuurrood.

‘Daniël!’ riep Celine uit.

‘Ik probeer alleen maar haar een complimentje te maken,’ zei hij, ‘en blijk te geven van mijn waardering.’ Hij boog zich naar

me toe en fluisterde hardop: ‘Mijn zus klaagt altijd dat ik geen

waardering toon.’

Ik keek naar Sanford, die zijn bestek iets harder neerlegde dan gewoonlijk.

‘Hoe gaat het op de drukkerij, Daniël?’ vroeg Sanford.

Daniël ging rechtop zitten en veegde zijn mond af met zijn servet.

‘Wel, toen ik met vakantie ging, waren we vijf procent gezakt vergeleken met deze periode vorig jaar, wat vaders bloeddruk vijf procent deed stijgen. Maar toen ik vandaag langskwam om mijn post op te halen, vertelde hij dat we het Glenn Golfclubs account hadden gekregen en dat bracht ons terug op het oorspronkelijke peil, dus verbeterde zijn bloeddruk weer. Ik zweer je dat zijn hart verbonden is met de Dow-Jones. Als er een beurscrash komt, valt het doek,’ zei hij, met zijn wijsvinger over zijn adamsappel snijdend.

‘Je kunt hem nog zo belachelijk maken, Daniël, maar hij heeft een succesvol bedrijf opgebouwd voor jou en een comfortabel leven voor ons allebei,’ viel Celine uit.

‘Ja, ja, dat zal wel. Ik heb gewoon een beetje plezier in mijn leven,’ bekende hij me. ‘Iets wat mijn zwager hier niet vaak meemaakt, omdat hij te hard werkt. Alleen maar werk en geen spel, Sanford,’ waarschuwde hij. Toen keek hij weer naar mij. ‘Zo,’ zei hij. ‘Ik hoor dat je balletles hebt.’

‘Ja,’ zei ik zacht.

‘En ze doet het heel goed,’ merkte Celine op.

‘Dat is mooi.’ Hij leunde achterover. ‘Ik moet zeggen, lieve zus, dat jij en meneer Glas een juweeltje hebben gekozen. Ik ben onder de indruk, Sanford.’

‘We houden van Janet, en we hopen dat ze van ons zal gaan houden,’ antwoordde Sanford, en ik was blij dat ik hem zag glimlachen.

‘Doe je dat?’ vroeg Daniël met die ondeugende fonkeling in zijn ogen.

‘Ja,’ zei ik snel.

Hij lachte.

‘Weet je zeker dat ik haar niet voor een klein ritje op de motor kan meenemen?’

‘Absoluut zeker,’ zei Celine. ‘als jij erop uit wilt en je roekeloos wilt gedragen, kan ik je dat niet beletten, maar mijn dochter laat je erbuiten. Niet nu,’ zei ze, ‘nu ze op het punt staat een heel bijzonder iemand te worden.’

‘Heus?’ zei Daniël, die over de tafel heen naar me staarde. Hij lachte. ‘Ik zou hebben gedacht dat ze al een bijzonder iemand is. Zelfs al voordat ze hier kwam,’ ging hij verder met een stralende lach.

Ik kon er niets aan doen, maar ik vond hem aardig, ook al maakten Celines blik en scherpe woorden het duidelijk dat ze hem afkeurde.

Na het eten gingen Daniël en Sanford naar de studeerkamer om te praten en Celine en ik gingen naar de zitkamer, waar ze zich verontschuldigde voor het gedrag van haar broer.

‘Je nieuwe oom heeft feitelijk een goed hart, maar hij is op het ogenblik een beetje verward. We doen ons best om hem te helpen. Het is moeilijk. Zijn probleem is dat hij geen doel heeft in zijn leven. Geen focus, en dat is het belangrijkste in het leven, Janet, focus en doorzettingsvermogen. Hij wil niets graag genoeg om er iets voor op te offeren en ervoor te lijden. Hij is te egoïstisch en te gemakzuchtig.’

Ze staarde naar haar eigen portret boven de schoorsteenmantel en zuchtte.

‘We komen uit hetzelfde thuis, hebben dezelfde ouders, maar soms, soms, lijkt hij een vreemde voor me.’

‘Heeft hij ook wel eens willen dansen?’ vroeg ik.

‘Daniël?’ Ze lachte. ‘Daniël heeft twee linkervoeten en hij beschikt niet over het concentratievermogen om ook maar één enkele oefening te leren. Maar,’ ze zuchtte weer, ‘hij is mijn broer. Ik moet van hem houden.’

Toen keek ze naar mij.

‘En jij bent mijn hoop,’ zei ze. ‘Van jou zal ik altijd houden.’

De wetenschap dat Celines ogen me altijd volgden en dat ik haar hoop was, maakte dat ik nog beter mijn best deed. Maar het maakte ook dat ik me nog ellendiger voelde als ik madame Malisorf mishaagde of minder snelle vorderingen maakte dan van mij verwacht werd. De dag na oom Daniels explosieve verschijning, had Celine een afspraak met een arts, een onderzoek dat nogal uitliep, zodat ze mijn balletles na school niet kon bijwonen. Zonder haar aanwezigheid in de hoek van de studio, voelde ik me wat meer op mijn gemak, en zelfs Dimitri leek vriendelijker. Tegen het eind van de les verklaarde madame Malisorf dat ze me morgen sur les pointes zou laten dansen.

‘Ik begrijp niet waarom ze dat doet,’ verklaarde Dimitri toen ze vertrokken was naar haar volgende les. Hij was oud genoeg om te rijden en had zijn eigen auto. ‘Ze is de meest veeleisende balletlerares in deze streek en ze laat een leerlinge niet gauw sur les pointes dansen.’ Hij dacht even na. ‘Waarschijnlijk wil ze alleen je moeder tevreden stellen. Je voeten zijn nog niet eens helemaal ontwikkeld.’

‘Dat zijn ze wél,’ zei ik, en keek omlaag om te zien of hij gelijk had.

Hij veegde zijn gezicht af met de handdoek en staarde me aan. ‘Ik zie altijd graag hoe jonge meisjes zich ontwikkelen,’ zei hij plotseling.

De manier waarop hij naar me keek maakte me intens verlegen. Mijn maillot was net zo strak als zijn tricot, en voor het eerst voelde ik me beschaamd dat die maillot zoveel onthulde.

‘Ben je bezig borsten te ontwikkelen of is dat alleen maar babyvet?’ zei hij, zijn vinger naar me uit stekend.

Mijn adem stokte in mijn keel en ik sprong achteruit.

‘Weet je, ik heb gehoord dat er een avantgarde groep dansers is die naakt dansen. Wil je het eens proberen?’ vroeg hij. Na wat

hij zojuist had gedaan, wist ik niet of hij me voor de gek hield of niet.

‘Naakt?’ Ik kon me zoiets niet voorstellen.

‘Het schijnt je meer vrijheid van expressie te geven. Ik denk dat ik het een dezer dagen eens ga proberen,’ zei hij. ‘Nou?’

‘Nou wat?’

‘Je hebt mijn vraag niet beantwoord. Borsten of babyvet?’

‘Dat is iets persoonlijks,’ mompelde ik.

‘Je hoort je niet te schamen voor je lichaam,’ zei hij.

‘Ik schaam me niet.’

‘Zie ik eruit of ik me voor het mijne schaam? Verberg ik iets voor je? Ja, kijk maar naar me.’ Hij draaide zich om, zodat hij me recht aankeek. Hij lachte. ‘Ik herinner me hoe je die eerste dag naar me keek.’

Ik begon mijn hoofd te schudden.

‘Ontken het maar niet. Eerlijkheid is de belangrijkste eigenschap van een danser. Je eerlijkheid wordt duidelijk als je je beweegt. Madame Malisorf zegt dat altijd. Borsten of babyvet?’ drong hij aan. Hij kwam dichter naar me toe.

Hij glimlachte, zijn bovenlip vertrok in zijn nu bekende spottende grijns.

‘Ik zou je een heel slecht figuur kunnen laten slaan, weet je. Madame zal je in een paar seconden van de pointes halen. Ik denk niet dat je moeder dat erg op prijs zou stellen, wel?’

De tranen sprongen in mijn ogen.

‘Wat wil je van me?’ riep ik uit.

‘Laat me het zelf maar constateren,’ zei hij en stak zijn hand uit om mijn borst aan te raken. Ik was te bang om hem tegen te houden. ‘Ik weet het nog steeds niet zeker. Ik zal het je vertellen als ik het weet,’ ging hij verder. Ik wilde me omdraaien, maar hij greep mijn tricot bij de schouder en begon hem omlaag te trekken voor ik weg kon komen.

‘Stop!’ riep ik uit.

‘Schaam je je?’ Het kwam er bijna grommend uit.

‘Nee, alsjeblieft, niet doen,’ smeekte ik.

‘Als je het me niet laat zien, zal ik je eerste dag sur les pointes bederven,’ dreigde hij.

Ik slikte het brok in mijn keel weg en verstarde. Mijn hart bonsde wild toen hij mijn tricot omlaag bleef trekken tot hij mijn borst kon onthullen. Hij bleef naar me staan staren. Toen werden zijn ogen heel smal en donker, en hij raakte me aan. Ik sprong achteruit alsof zijn vingers geladen waren met elektriciteit.

‘Borsten,’ concludeerde hij. ‘Nou, was dat nou zo moeilijk?’ vroeg hij, en maakte een volledige pirouette en een sprong, en kwam zacht weer neer voor hij de studio uitliep en me achterliet. De tranen stroomden over mijn wangen en mijn hart bonsde.

Ik trok mijn tricot omhoog en volgde hem naar buiten. Ik bleef in de schaduw van de gang tot ik hem het huis uit hoorde gaan.

‘Is er iets?’ vroeg Mildred, die me weggedoken in een hoekje zag zitten.

‘Nee,’ zei ik. ‘Ik rustte alleen maar even uit.’

Ze hield verward haar hoofd schuin.

Haastig liep ik de gang door, weg van haar vragende ogen, de trap op, naar mijn kamer, en deed de deur achter me dicht. Ik was nog steeds verlegen en bang door de ervaring in de studio. Mijn benen beefden. Wat me nog het meest beangstigde was het gevoel dat ik hulpeloos in de val zat. Hij had me kunnen uitkleden tot ik naakt was en ik zou bang zijn geweest om hem tegen te houden. Waarom deed hij het? Waarom maakte hij misbruik van me? Waarom riep ik niet om hulp? In ieder geval had Mildred me kunnen helpen.

Ik veegde mijn tranen weg en bekeek mezelf in de spiegel. Niemand had me ooit als iets meer dan een klein meisje behandeld. Geen jongen had me ooit seksueel bekeken voorzover ik wist. Maar nu begonnen mijn borsten zich te ontwikkelen. Mijn tijd kwam. Toen Dimitri me aanraakte, was ik doodsbang geweest, maar ik had ook een vreemde nieuwe gewaarwording gevoeld. Ik wist niet zeker of ik banger was voor hem of voor wat er binnenin me gebeurde.

Wat boften andere meisjes, meisjes die moeders en zussen hadden om mee te praten op momenten als deze, dacht ik. Als ik Celine vertelde wat er gebeurd was, zou dat een vernietigende invloed kunnen hebben op mijn balletlessen. Madame Malisorf zou ons misschien zelfs wel de rug toekeren en wat moest ik dan beginnen?

Hoe moest ik dit geheimhouden? Hoe zou het zijn om morgen tegenover Dimitri te staan? Ik zou al zenuwachtig genoeg zijn om sur les pointes te moeten beginnen. Ik vroeg me onwillekeurig af of dit de eerste was van nog veel meer ervaringen die ik zou moeten verdragen om het Celine naar de zin te maken.

Dat maakte, met alle andere dingen, dat ik bang was voor wat de ochtend zou brengen.