Ondanks de jaren die ik in het weeshuis had doorgebracht, was er niemand die ik met spijt achterliet, en ik nam snel afscheid. De kinderen die me zo lang geplaagd hadden, bekeken me met jaloerse blikken. Niemand had veel te zeggen. Alleen Margaret kwam naar me toe toen ik mijn spulletjes pakte en fluisterde: 'Wat voor moeder is een moeder in een rolstoel?'

'Een moeder die van me houdt,' antwoordde ik en liet haar kauwend op de binnenkant van haar wang achter.

Celine zat al in de auto te wachten. Sanford hielp me met mijn spullen en deed het portier voor me open alsof hij mijn chauffeur was. Ze hadden een heel duur uitziende auto met leren banken, die zo zacht waren als marshmallows. Ik dacht dat de auto zo groot was als een limousine. Hij rook naar verse rozen.

'Kijk haar eens, Sanford,' zei Celine. 'Ze heeft niet de minste spijt dat ze hier weggaat. Hè, lieverd?'

'Nee...' Het volgende woord leek moeilijk te vormen, zo vreemd was het. Mijn tong struikelde over zichzelf. 'Moeder.'

'Heb je haar gehoord, Sanford? Heb je gehoord hoe ze me noemde?'

'Ja, liefste.' Hij keek naar mij en glimlachte voor het eerst sinds ik hem had gezien. 'Welkom in ons gezin, Janet.'

'Dank u,' zei ik, maar ik wist dat ik te zacht had gesproken voor hen om het te verstaan.

'We hadden een heel prettig gesprek in de tuin, terwijl jij de puntjes op de i zette, Sanford.' 'O?'

'Janet heeft me verteld dat ze het heerlijk vindt om te dansen,' zei Celine.

'Heus?' Sanford klonk verbaasd.

Ik had gezegd dat ik van dansen hield, maar ik had nooit genoeg gedanst om te kunnen zeggen dat ik het heerlijk vond, zeker niet het soort dansen dat zij bedoelde. Ze draaide zich naar me om.

'Ik was jonger dan jij toen ik met mijn opleiding begon, Janet. Mijn moeder steunde me goed, misschien omdat haar moeder, mijn grootmoeder Annie, een prima ballerina was. Het brak het hart van mijn moeder bijna net zoals het mijne, toen ik ermee op moest houden.' Ze had zich weer naar me omgedraaid en ik zag de vreemde gloed in haar ogen terugkeren.

Ze haalde diep adem voor ze verderging.

'Mijn beide ouders leven nog. Ze wonen in Westchester in hetzelfde huis waar mijn broer Daniël en ik zijn opgegroeid,' legde ze uit.

Mijn hart begon weer te bonzen. Het was iets anders om ervan te dromen een mama en een papa te hebben, dan te denken aan een hele familie met grootouders en ooms en tantes. Misschien was er ook wel een nichtje, een meisje van mijn leeftijd, die mijn vriendin zou kunnen worden.

'Helaas zijn Sanfords beide ouders gestorven,' ging ze verder. Ze keek weer naar hem. 'Zijn zus Mariene woont in Denver, maar we zien haar niet vaak. Ik kan haar goedkeuring niet wegdragen.'

'Celine, alsjeblieft,' zei hij zwakjes.

'Ja, Sanford heeft gelijk. Geen narigheid, nooit meer. Je hoeft niets te weten van alle narigheid die ik heb moeten verdragen. Je hebt al genoeg meegemaakt in je arme leventje. Je hoeft je ook geen zorgen te maken over geld. We zijn rijk.'

'Je moet zulke dingen niet zeggen, Celine,' berispte Sanford haar zacht. Ik kon onmiddellijk merken dat het hem speet dat hij dat gezegd had.

'Waarom niet? Waarom zou ik niet trots zijn? Sanford is eigenaar-directeur van een glasfabriek. We zijn niet zo groot als Corning, maar we zijn wel een concurrent voor ze, nietwaar, Sanford?' schepte ze op.

'Ja, liefste.' Hij keek achterom naar mij. 'Als je je geïnstalleerd hebt en wat op orde bent gekomen, zal ik je de fabriek laten zien.'

'Je kunt haar de fabriek laten zien, maar ze gaat er niet een hoop tijd doorbrengen, Sanford. Ze zal het te druk hebben met haar school en balletles,' verzekerde Celine hem.

Een ijskoude druppel gleed over mijn rug.

'Maar als ik eens geen ballerina kan worden?' vroeg ik. Zouden ze me dan terugsturen?

'Niet kan? Doe niet zo mal, Janet. Ik zei je toch, je bent gracieus. Je danst al. Je danst als je loopt. Je houding, de manier waarop je naar mensen kijkt, hoe je zit. Omdat ik zelf de gave heb gehad, kan ik die in een ander herkennen. Je faalt niet,' zei ze zelfverzekerd. 'Daar zal ik voor zorgen. Ik zal je steunkus- sen zijn, je parachute. Je zult niet de teleurstellingen beleven die ik heb beleefd,' zwoer ze.

Nog angstiger klemde ik mijn armen om me heen. Toen ik jonger was, deed ik net of mijn armen de armen van mijn moeder waren die me vasthielden. Ik deed mijn ogen dicht en verbeeldde me dat ik de geur van haar haar rook, haar zachte gezicht voelde, de warmte van haar lippen op mijn voorhoofd. Zou Celine me ooit zo vasthouden? Of zou het feit dat ze in een rolstoel zat dat te moeilijk maken?

Ik staarde uit het raam naar het landschap. Het was of de hele wereld vloeibaar was geworden en in een stroom van bomen, huizen, velden en zelfs mensen aan ons voorbijging. Weinigen besteedden enige speciale aandacht aan ons, ook al voelde ik me zo bijzonder. Ze zouden allemaal moeten juichen als we langskwamen. Ik ben geen weeskind meer.

'Ziet ernaar uit dat het gaat regenen,' voorspelde Sanford, en knikte naar een rij donkere wolken die vanaf de horizon naar ons toe kropen.

'O, bah!' zei Celine. 'Ik wil dat vandaag de hele dag de zon

schijnt.'

Sanford glimlachte en ik kon de spanning uit hem voelen wijken.

'Ik zal zien wat ik kan doen,' zei hij. Hij keek haar zo vol adoratie aan, dat ik er niet aan twijfelde of hij zou het kunnen. Hij zou het weer en de wereld naar zijn hand zetten om haar een plezier te doen. Dit was liefde, dacht ik, een bepaald soort liefde. Ik hoopte alleen maar dat het de juiste soort liefde was.

Toen ik eindelijk hun huis zag, dacht ik dat ik in een sprookje terecht was gekomen. Niemand woonde echt in zo'n huis, dacht ik, toen we over de lange, ronde oprijlaan reden met aan weerskanten perfect gesnoeide heggen. Op gelijke afstanden van elkaar stonden antracietgrijze lantaarnpalen, met in glanzend koper gevatte lampen. Celine had niet overdreven. Het grasveld was groter dan van het weeshuis. Er stonden grote rode esdoorns met bladeren die op donkere robijnen leken, en een paar enorme treurwilgen, met takken die de grond raakten, zodat ze een schaduwrijke grot vormden. Ik kon twee banken onderscheiden en een kleine fontein die omringd werden door schaduw. Eekhoorns repten zich met nerveuze, vrolijke energie rond de fontein en over de banken, in de bomen en door het gras. Ik zag een konijn te voorschijn komen achter de bomen, onze richting uit kijken en toen weghuppelen naar het hogere gras.

Ik draaide me om naar het huis, een hoog gebouw van twee verdiepingen met een veranda die rond het hele huis liep. Twee roodborstjes paradeerden op de vier houten treden aan de voorkant. Ernaast was een glooiing voor Celines rolstoel en een musje stond er zo stil op dat het opgezet leek.

Het leek allemaal zo magisch, aangeraakt door de toverstok van een fee en tot leven gebracht.

'Home sweet home' zei Celine. 'We hebben er veel aan gedaan om het te moderniseren nadat we het gekocht hadden. Het is Victoriaans,' legde ze uit. Ik wist niet wat dat betekende, maar aan de manier waarop ze het zei begreep ik dat het indrukwekkend was.

Het huis zag eruit of het onlangs helder, stralend wit geschilderd was. De dubbele voordeur had gespiegeld glas in de bovenste helft van elke deur en voor alle ramen op de benedenverdieping en de eerste etage hingen flinterdunne witte gordijnen. Alleen de zolderramen waren donker, met wat eruitzag als gesloten donkergrijze gordijnen.

'Jouw kamer ligt op het oosten, zodat je elke ochtend gewekt wordt door een stralende zon,' zei Celine.

Rechts, vlak achter het huis, lag de garage, maar Sanford stopte de auto voor de deur en stapte snel uit. Hij maakte de kofferbak open, haalde Celines rolstoel eruit en maakte haar portier open.

'Pak haar spullen,' beval Celine zodra ze in haar stoel zat.

'Zal ik jou niet eerst naar binnen brengen?'

'Nee. Ik vroeg je haar spullen te pakken,' herhaalde ze vastberaden. 'Waar blijft Mildred toch?' mompelde ze zacht.

Ik stapte uit en staarde omhoog naar het huis, mijn nieuwe thuis. Celines wens werd voor een klein deel vervuld. De wolken waren even uiteengedreven en de zonnestralen deden de ramen fonkelen toen we daar stonden. Maar voor we naar de voordeur gingen, verplaatsten de wolken zich en de schaduwen kwamen weer terug. Celine huiverde en trok de sjaal die Sanford om haar schouders had gelegd, steviger om zich heen.

'Hoe vind je het?' vroeg ze vol verwachting.

'Mooi,' zei ik.

Maar tijdens het grootste deel van mijn leven had ik huizen met gezinnen erin mooi gevonden, ook al waren ze maar half zo groot en kostbaar als dit. Achter gesloten deuren en aan de andere kant van gordijnen zaten gezinnen rond de eettafel of keken

samen televisie. Broers en zussen plaagden elkaar, maar vertelden elkaar ook in strikt vertrouwen hun geheimen en dromen. Er waren schouders om op te steunen, lippen die tranen wegkusten, stemmen die koude en angstige hartjes verwarmden. Er waren papa's, die sterke armen hadden om je vast te houden, papa's die naar de buitenlucht roken en naar aftershave, papa's met liefde in hun glimlach; en mama's die mooi en lief waren, die roken naar bloemen, parfums die in je neus drongen en je fantasie prikkelden en je hoofd vervulden met dromen dat je net zo mooi en aantrekkelijk zou worden.

Ja, het was een mooi huis. Het waren allemaal mooie huizen.

'Schiet op, alsjeblieft, Sanford,' zei Celine en reed haar rolstoel zelf naar de onderkant van de glooiende oprit.

Hij worstelde met twee koffers en een van de kleinere reistassen. Ik liep naar haar stoel, maar ze draaide zich op hetzelfde moment om. Het leek of ze ogen in haar achterhoofd had.

'Nee, Janet. Ik wil niet dat je zoiets inspannends doet. Je kunt je niet permitteren een spier te verrekken.'

Verward bleef ik staan. Een spier verrekken? Ik had geen idee wat ze bedoelde.

'Het is in orde,' zei Sanford tegen me en wist op de een of andere manier de stoel vast te pakken, terwijl hij de koffers onder zijn arm hield. Hij duwde haar omhoog, en ik volgde. Toen we bij de veranda waren, zette hij de koffers neer en ging haastig de deur openmaken.

'Waar is die idioot?' vroeg ze hem scherp. Ik had geen idee over wie ze het had. Woonde er nog iemand in hun mooie huis?

'Het is in orde,' zei hij, terwijl hij zijn sleutel in het slot stak.

Celine draaide zich glimlachend naar me om.

'Nu mag jij me duwen, lieverd,' zei ze, en ik liep snel naar haar stoel.

Sanford deed de deur open en we liepen naar binnen. De hal was groot, met spiegels aan beide kanten. Rechts was een kapstok en een kleine tafel met een soort pamfletten. Toen ik wat aandachtiger keek, zag ik dat het programma's waren voor een balletrecital. Op de voorkant van een ervan stond een foto van Celine. Daarboven in grote rode letters waren de woorden De Schone Slaapster gedrukt.

'Ik wil je eerst de studio laten zien' zei ze, toen ze zag wat mijn aandacht had getrokken. 'Sanford, breng haar spullen naar haar kamer boven en zie of je Mildred kunt vinden. We komen over een paar minuten.'

Ik zag dat er een speciale stoellift was die langs de zijkant van de trap liep. Bovenaan stond een andere rolstoel. Celine reed dieper het huis in en ik volgde langzaam, nam alles in me op: de mooie schilderijen op de muren, allemaal van balletdanseressen die veel op Celine leken.

'Dit is onze zitkamer,' zei ze, knikkend naar een kamer aan de linkerkant.

Ik kon er maar heel even naar kijken, want ze reed snel verder de gang door. Ik zag de elegante roze met witte bank, met ruches langs de onderkant, een rode fauteuil, de stenen open haard en schoorsteenmantel, waarboven een groot portret van Celine in balletkostuum hing.

'Hier,' zei ze, en hield stil bij een andere deur.

Ik ging naast haar staan en keek de kamer in. Die was groot en leeg, met een glimmende houten vloer. Rond de hele kamer waren spiegels tot aan de grond en aan één kant was een lange houten horizontale stok.

'Dit is mijn studio, en nu is hij van jou,' verklaarde ze. 'Ik heb een muur weg laten halen en twee kamers verbonden. Je kunt geen kosten sparen als het om je kunst gaat.'

'De mijne?' vroeg ik.

'Natuurlijk, Janet. Je krijgt de beste instructrice, madame Malisorf, die een paar heel beroemde Russische ballerina's heeft opgeleid en vroeger zelf een uitstekende ballerina was. Ze was mijn lerares en mijn mentor.' Weer kwam die dromerige, geheimzinnige blik in haar ogen.

'Ik weet helemaal niets van ballet,' zei ik met bevende stem. Ik was bang dat ze me onmiddellijk terug zou sturen naar het weeshuis als ze merkte wat een stuntel ik was.

'Dat geeft niet. Dat is goed. Ik heb liever dat je niets weet,' antwoordde ze, terwijl ze mijn hand pakte.

'Echt waar?'

'Ja. Op die manier ben je puur en onschuldig, niet bedorven door een middelmatige lerares. Madame Malisorf zal tevreden zijn,' verzekerde ze me. 'Ze houdt ervan met onbedorven talent te werken.'

'Maar ik heb helemaal geen talent,' zei ik.

'Natuurlijk wel.'

'Ik geloof dat ik zelfs nooit een ballet op de televisie heb gezien,' bekende ik.

Ze lachte, en ik was blij dat ze weer haar normale gezicht trok.

'Nee, dat geloof ik graag, zoals je leefde in dat gebouw met kansloze kinderen. Je moet niet zo bang zijn,' ging ze zachtjes verder, en drukte even mijn hand. 'Ballet is minder moeilijk dan je misschien denkt en het is geen vreemde dansvorm die alleen voor de heel rijken is weggelegd. Het is gewoon een andere manier, een mooie manier, om een verhaal te vertellen via de dans. Ballet is het fundament van alle westerse theaterdansen. Mensen die moderne dansers willen worden of in de showbusiness willen gaan, wordt altijd aangeraden met klassiek ballet te beginnen.'

'Heus?'

'Natuurlijk.' Ze glimlachte. 'Dus je ziet, je zult iets gaan doen dat je op alle manieren zal helpen. Je zult een prachtige houding hebben, meer elegantie, ritme en schoonheid. Je zult mijn prima ballerina zijn, Janet.'

Ze staarde me aan met zoveel hoop en liefde in haar ogen, dat ik alleen maar naar haar kon lachen. Plotseling hoorden we een deur dichtslaan en iemand haastig de trap op lopen. Ze draaide haar stoel om en ik keek achterom naar een lang, jong, blond meisje dat de gang door kwam. Ze droeg het uniform van een dienstmeisje. Ze had grote bruine ogen en een neus die iets te lang was en een mond die iets te breed was, met een zwakke, benige kin.

'Het spijt me, mevrouw Delorice. Ik hoorde u niet aankomen.'

'Waarschijnlijk omdat je die stomme oortelefoons weer in je oren had en naar die afschuwelijke rockmuziek luisterde,' zei Celine.

Het meisje kromp even ineen en begon heftig haar hoofd te schudden.

'Sta niet zo te snotteren, Mildred, en maak kennis met onze dochter Janet,' zei Celine scherp, en toen verzachtte haar stem. 'En Janet, dit is ons dienstmeisje, Mildred Stemple.'

'Hoe maak je het,' zei Mildred met een kleine revérence. Toen ze lachte, veranderde haar gezicht en zag ze er veel aantrekkelijker uit. 'Noem me maar Milly.'

'Dat doet ze absoluut niet,' verbeterde Celine haar snel. 'Ze heet Mildred,' zei ze nadrukkelijk tegen mij.

Mildreds glimlach verdween.

'Ik was bezig haar kamer schoon te maken en in gereedheid te brengen, mevrouw Delorice,' zei Mildred, haar verklaring voortzettend waarom ze niet naar de voordeur was gekomen.

'Je laat de dingen altijd liggen tot het laatste moment, Mildred. Ik begrijp niet waarom ik je in dienst houd. We eten vanavond vroeg. De kalkoen staat in de oven, neem ik aan?'

'O, ja, mevrouw Delorice.'

'Goed, zorg dan dat de rest ook klaar is,' beval Celine. Mildred keek naar mij, lachte even en ging weg.

'Dat,' zei Celine, die haar ogen naar het plafond sloeg, 'is mijn daad van liefdadigheid. In ieder geval, om terug te komen op wat ik zei, madame Malisorf komt overmorgen om kennis met je te maken.'

'Overmorgen ?'

'We mogen geen tijd verliezen, lieverd. Voor de dans, speciaal voor ballet, is de opleiding zo belangrijk. Ik wou dat ik je had gevonden toen je jaren jonger was. Dan zou het gemakkelijker zijn geweest, maar pieker er maar niet over. Je hebt de perfecte leeftijd. Je zult beginnen met een serie oefeningen om je spieren te versterken. Je moet altijd veel strekken en opwarmen om letsel te voorkomen. Je zult leren hoe je de barre moet gebruiken.

'Die rekstok daar staat bekend als de barre,'' ging ze verder en spelde het. 'Alle uitdrukkingen in het ballet zijn Frans. Ballet is in Frankrijk begonnen. Je gebruikt de barre om je in evenwicht te houden tijdens het eerste deel van de balletles. Hij verschaft weerstand als je erop drukt en helpt je ruggengraat te verlengen.' Ze lachte. 'Beschouw hem maar als je eerste partner. Ik gaf mijn barre altijd een naam. Ik noemde hem Pierre,' zei ze met een perfecte Franse uitspraak. 'Ik weet zeker dat jij ook een geschikte naam zult vinden voor je eerste partner.'

Ik keek door de open deur naar de barre en vroeg me af hoe ik die ooit als een persoon zou kunnen beschouwen.

'Kom mee, lieverd. We hebben zoveel te doen. Je moet morgenochtend eerst spitzen passen en je maillots kopen.'

'En school?' vroeg ik. Ze bleef doorrijden en stopte bij de onderkant van de trap.

'Maak je geen zorgen. Ik schrijf je in bij een particuliere school. Dat kunnen we later doen. Eerst de belangrijke dingen,' zei ze. Ze begon zich in de stoellift te hijsen.

'Ik zal je helpen, schat,' riep Sanford, terwijl hij de trap af kwam.

'Het gaat uitstekend,' zei ze, en nam plaats in de stoellift. Ze drukte op een knop en hij begon langs de leuning omhoog te gaan. Ik keek haar even na. Ze zag er stralend en opgewonden uit.

'Fantastisch,' verklaarde Sanford, die naast me was komen

staan. 'Alleen al je komst heeft haar nieuwe kracht gegeven. We zijn gezegend dat we jou hebben, lieverd.'

Ik keek naar hem op en vroeg me af wat ik had gedaan om zoveel geluk te geven aan twee mensen, die slechts twee uur geleden nog volslagen vreemden waren. Ik was bang dat ze me abusievelijk voor iemand anders hadden aangezien.