12 De weerwolf van Engbergen

We kennen allemaal het verhaal van Roodkapje, die op haar wandeling in het bos een wolf tegenkwam, die haar probeerde te verleiden. Dit sprookje is afgeleid van volksverhalen over weerwolven: charmante, maar zwaarbehaarde mannen die zich bewegen onder de mensen en moeite hebben hun lust te onderdrukken. Gelderland kent van oudsher veel bossen en ook veel weerwolfverhalen. Dit klassieke weerwolfverhaal werd een eeuw geleden nog verteld bij de haardvuren in de omstreek van Gendringen, niet ver van Arnhem. Het zou gebaseerd zijn op een ware gebeurtenis.

Het bos van Engbergen, in de achttiende eeuw, door overlevering bekend – Marie trok haar omslagdoek strakker om zich heen en tuurde in het struikgewas. Hoewel de maan zijn licht zojuist nog op het pad had geworpen, was het bos hier te dicht om veel te kunnen zien.

‘Daan?’

Haar vrijer liet niets van zich horen. Hij had er absoluut op gestaan om, na het feest in de herberg, weer over het bospad naar huis te lopen, in plaats van de langere weg eromheen te nemen, en als hij dronken was, kon ze beter niet tegen hem ingaan. Ze stond nu te wachten tot hij verderop zijn blaas had geleegd.

‘Daan?’ riep ze nu wat harder.

Nog steeds geen antwoord.

‘… Ik loop vast door.’ Nijdig zette ze zich in beweging. Ze wilde hier geen minuut langer blijven. Iedereen wist dat de bossen bij Engbergen onveilig waren. Of het daadwerkelijk een weerwolf was, zoals beweerd werd, wist ze niet, maar...

Ze was nog geen tien meter verder toen geritsel haar deed omkijken.

Achter haar stond nu een zwarte wolf, groter dan ze ooit had gezien, klaar om te springen. Vanaf dat moment reageerde ze instinctief. Ze draaide zich om en rende de resterende kilometers dwars door het bos naar de boerderij waar ze woonde. Hoewel ze niet nogmaals achterom durfde te kijken, hoorde ze aan het gekraak van takken dat de wolf haar op de voet volgde. Voor ze de deur thuis achter zich kon dichttrekken, waagde het dier nog een uitval. Het hapte naar haar schenen, maar nam alleen een stuk uit haar rode omslagdoek.

Niet veel later kwam ook Daan bij de boerderij aan. Toen Marie hem nog bevend van de schrik vertelde waarom ze naar huis was gerend en aanvankelijk de deur niet voor hem had willen opendoen, moest Daan lachen.

Hij lachte met wijd opengesperde mond, waarin Marie tussen zijn tanden rode draadjes zag, in precies dezelfde kleur als haar omslagdoek…

De kleur rood, die centraal staat in dit verhaal, speelt vaker een rol in de weerwolfmythologie. Rood staat voor lust, passie en bloed, maar soms ook voor bescherming.

Het bos van Engbergen bestaat nog steeds, tussen Gendringen en Voorst.